မျိုးမြင့်ချို: စာနာနားလည္ႏိုင္တဲ့စိတ္ႏွလံုးပိုင္ရွင္ သို႔မဟုတ္ ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္ (ၿငိမ္းခ်မ္းေအး)

စာနာနားလည္ႏိုင္တဲ့စိတ္ႏွလံုးပိုင္ရွင္ သို႔မဟုတ္ ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္

(ၿငိမ္းခ်မ္းေအး)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မႏၱေလးခရီးစဥ္မွာပါသြားတဲ့ ဆရာဦးဝင္းတင္ရဲ့ဓာတ္ပံုေတြကို ခုတက္လာတဲ့သတင္းေတြမွာ သိပ္မေတြ႔ရဘူး။ ခုေခတ္မႏၱေလးအေနနဲ႔ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ဟိုးအရင္ကေတာ့ ဦးဝင္းတင္ကို မႏၱေလးရဲ႔ေထာက္ခံမႈ၊ ခ်စ္ခင္မႈက ေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ စာေပအသိုင္းအဝန္း၊ စာဖတ္သူပရိသတ္တင္မက လူထုေမာင္ႏွံလို ၿမိ့ဳမိ၊ ၿမိ့ဳဖေတြနဲ႔အတူ မႏၱေလးလူမႈပတ္ဝန္းက်င္မွာ အေရးပါအရာေရာက္ဝင္ဆန္႔ၿပီး လူထုခ်စ္ခင္မႈရခဲ့တယ္။ ဦးဝင္းတင္နဲ႔သူရဲ႔သတင္းစာဟံသာဝတီအတြက္ မႏၱေလးဟာေအာင္ေျမျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဦးဝင္းတင္ မႏၱေလးေရာက္သြားပံု၊ ေနာက္ခံအေၾကာင္းအရာကို သူကိုယ္တိုင္ သူ႔ဘဝဇတ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာတဲ့ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ "ေခတ္ဝန္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း" အစီအစဥ္မွာ ထည့္ေျပာသြားတာလည္း စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတယ္။

စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီး (၆) ႏွစ္အၾကာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္ ၁၉၆၈ မွာ အဲ့တုန္းက ျပန္ၾကားေရးဝန္ႀကီး ဗိုလ္မႈးခ်ဳပ္ေသာင္းဒန္ (က်ေနာ္သိသေလာက္ သူက ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ (ေလ) လည္းျဖစ္တယ္။) နဲ႔သတင္းစာေတြ၊ ဌာနဆိုင္ရာ အစည္းအေဝးမဟုတ္ပဲ၊ (informally, ထမင္းလက္ဆံုစားပြဲပံုစံနဲ႔) ေတြ႔ဆံုမႈေလးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အမွန္က ဗိုလ္ေနဝင္းက သတင္းစာဆရာေတြရဲ႔ လက္ရွိအျမင္ေတြသိရေအာင္ ဗိုလ္ေသာင္းဒန္ကို ေတြ႔ခိုင္းလိုက္တယ္လို႔ယူဆရတယ္။ အဲ့တုန္းက သတင္းစာအမ်ားစုကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ သူ႔ေအာက္မွာ အစိုးရဝန္ထမ္းအေနနဲ႔လုပ္ေနရတဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြကို ဝန္ႀကီးကေခၚေတြ႔တာလည္းျဖစ္တယ္။ သတင္းစာအသီးသီးက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္နဲ႔လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ေတြတက္ရတယ္။ ေနာက္ျပန္ၾကားေရးက အတြင္းဝန္၊ ဒါရိုက္တာ စတဲ့ရာထူးေတြယူထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေတြလည္းပါတယ္။ ေၾကးမံုကို စတင္တည္ေထာင္တဲ့ ေၾကးမံုဦးေသာင္းလည္း ျပန္ၾကားေရးဌာန အႀကံေပးအရာရွိအေနနဲ႔ပါတယ္။ (ေၾကးမံု ဦးေသာင္းရဲ႔ အဲ့ရာထူးက ဗိုလ္ေနဝင္းက တိုက္ရိုက္ဖန္တီးေပးၿပီးခန္႔လိုက္တာ။ လူကိုေထာင္ခ်၊ ၿပီးေတာ့ သူပိုင္ ေၾကးမံုကိုသိမ္း၊ ၿပီးေတာ့မွ ေထာင္ကလႊတ္ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ေခ်ာ့တဲ့အေနနဲ႔ အဲ့ရာထူးဖန္တီးေပးလိုက္တာ၊ အေသးစိတ္ကို ေအာက္မွာညႊန္းထားတဲ့ ဦးေသာင္းရဲ႔စာအုပ္မ်ားတြင္ ရႈ)

ေၾကးမံုအေနနဲ႕႔အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဆရာဇဝနနဲ႔အတူ လက္ေထာက္အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ (အမႈေဆာင္/တာဝန္ခံအယ္ဒီတာ) ဦးဝင္းတင္လည္းတက္ရတယ္။ အဲ့မွာ ဒီေတြ႔ဆံုပြဲဟာ အၿမဲ မ်က္စိရွင္နားပါးေနတတ္တဲ့ဗိုလ္ေနဝင္းက သတင္းစာေတြ အေျခအေနနဲ႔ သတင္းစာဆရာေတြရဲ႔ လက္ရွိအျမင္ကိုသိခ်င္လို႔ပဲဆိုတာကိုသတင္းရတဲ့ (ဒါမွမဟုတ္ ခန္႔မွန္းႏိုင္တဲ့)၊ ေခတ္အဆက္ဆက္ ႏိုင္ငံေရးၾသာဇာရွိခဲ့တဲ့၊ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေခတ္မွာလည္း အေရးပါအရာေရာက္ေနတဲ့ ဦးသိန္းေဖျမင့္က (ဗိုလ္တစ္ေထာင္သတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္အေနနဲ႔) စၿပီး ဝန္ႀကီးကို သတင္းစာေတြအေျခအေနေဆြးေႏြးဖို႔ခြင့္ေတာင္းၿပီး သူကစၿပီး သတင္းစာေလာကအေျခအေနကိုမိတ္ဆက္အေနနဲ႔ နည္းနည္းေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးဝင္းတင္ဘက္လွည့္ၿပီး ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ေၾကးမံုကို အဓိကတာဝန္ခံလုပ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ သတင္းစာလုပ္ငန္းအေျခအေနကို ဆက္လက္ေဆြးေႏြးဖို႔ေျပာတယ္။ ဦးဝင္းတင္က ဆရာႀကီးေတြ (ေရႊဥေဒါင္း (လုပ္သားျပည္သူ႔သတင္းစာ)၊ ဇဝန၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္ (Working People's Daily၊ ဦးသိန္းေဖျမင့္ အစရွိသျဖင့္) ကို ေက်ာ္ၿပီးမေျပာခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ကိုေျပာခိုင္းေနေတာ့ မတတ္သာဘဲ လက္ရွိ စစ္တပ္ေခတ္ သတင္းစာေလာကကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေဝဖန္ေျပာဆိုခဲ့တယ္။

သတင္းလုပ္ငန္းေတြမွာ ဝန္ႀကီး၊ ဝန္ကေလး၊ အတြင္းဝန္၊ ဒါရိုက္တာ၊ စစ္တပ္ အစရွိသျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ဝင္ေရာက္ ျခယ္လွယ္ပံု၊ သတင္းပိတ္ဆို႔မႈ စတာေတြကိုေျပာတယ္။ အဲ့သလိုေျပာေတာ့ သတင္းစာေတြနဲ႔တကယ္ဆက္ဆံၿပီး အလုပ္လုပ္ေနရတဲ့ ျပန္ၾကားေရးကစစ္ဗိုလ္အရာရွိေတြက ခုဦးဝင္းတင္ေျပာေနတာေတြဟာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကိုအေျခခံၿပီး ေတာင္းဆိုေနတာဆိုၿပီး ပုဒ္မ အႀကီးႀကီးတပ္ၿပီး ျပန္လည္ေျပာဆိုတဲ့အျပင္ အဲ့ကိစၥကိုသူတို႔ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမလဲဆိုတာပါ တခါတည္း သူတို႔ အထက္အရာရွိျဖစ္တဲ့ဝန္ႀကီးကို ေမးတယ္။ ဗိုလ္ေသာင္းဒန္လည္း ဘာေျပာလုိ႔ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆရာဦးခင္ေမာင္လတ္က ဝင္ၿပီးေျပာတယ္။ ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔သူ႔ဇနီး ေဒၚခင္ျမ (ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္) က ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ပုဂၢိဳလ္ေရးရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္လို႔ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္သတင္းစာလုပ္ငန္းမွာ ဝင္လုပ္ေပးေနတာျဖစ္တယ္။

ဦးခင္ေမာင္လတ္က ပညာတတ္၊ လူႀကီးပီပီ အၿမဲတမ္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာတတ္ေပမယ့္ အဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ထဲအခ်ည္ေပါက္ေနတာၾကာေနတဲ့ခံစားမႈနဲ႔ ဦးဝင္းတင္ဘက္ကေနေထာက္ခံၿပီး စစ္ဗိုလ္ေတြကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျပန္ေျပာတယ္။ "ဟုတ္တယ္..။ ကိုဝင္းတင္ေျပာတာ မွန္တယ္။ အတြင္းဝန္ေတြ၊ ဒါရိုက္တာေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြက နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သတင္းစာေတြကိုဖိႏွိပ္ေနတယ္။ အဲ့သလိုလုပ္ရေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔စစ္ဗိုလ္အရာရွိေတြက ဘာေကာင္ေတြလဲ..။ ဝန္ႀကီးကခိုင္းလုိ႔ သတင္းေတြပိတ္ရတယ္ေျပာတယ္။ ဝန္ႀကီးဆိုတာေကာ ဘာေကာင္လဲ..။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္ရဲ့ အမိန္႔ေၾကာင့္ပါလို႔ေျပာတယ္။ အဲ့ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္ ဆိုတာကေကာ ဘာေကာင္လဲ..။ သတင္းစာလုပ္ငန္းကို ဘာသိလဲ...။" အစရွိသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္၊ ဝန္ႀကီး၊ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္ေသာင္းဒန္တစ္ေယာက္လံုးကို ေရွ႔မွာငုတ္တုတ္ထားၿပီး ျပင္းျပင္း ထန္ထန္နဲ႔ဝင္ေျပာတယ္။

ဗိုလ္ေသာင္းဒန္ကလည္း လူႀကီးေတြအားလံုးေရွ႔မွာဆိုေတာ့ စစ္တပ္ထံုးစံနဲ႔ရုပ္ပ်က္ေအာင္ျပန္ေျပာလို႔ မရမွန္းသိေတာ့ (သူကိုယ္တိုင္လည္း လူႀကီးလူေကာင္းအေနနဲ႔ျဖစ္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီး) ကဲ..ဒါေတြ ထားလိုက္ပါေတာ့.. ခုမိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ေတြ႔ၾကတာ..၊ ထမင္းပဲဆက္စားၾကရေအာင္ပါလုိ႔ေျပာၿပီး အဲ့ဒီေဆြးေႏြးပြဲကိုအျမန္နိဂံုးခ်ုဳပ္လိုက္တယ္။

အဲ့အျဖစ္အပ်က္ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးခင္ေမာင္လတ္နဲ႔ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ကို သူ႔အိမ္ေတာ္ကိုဖိတ္ၿပီး ကဲ..ကိုလတ္ေရ.. ခင္ဗ်ားလည္း ဒီေကာင္ေတြနဲ႔(သူ႔ေအာက္ကစစ္ဗိုလ္တြကိုေျပာတာ။) ဆက္ဆံရတာ အဆင္မေျပဘူးၾကားတယ္..။ ကိုလတ္လည္း စိတ္ညစ္ေနမွာပဲ..။ ခုလက္ရွိအလုပ္ (အစိုးရသတင္းစာရဲ႔ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူး) ဆက္မလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွာ သံအမတ္ႀကီးရာထူးစီစဥ္ေပးမယ္.. အစရွိသျဖင့္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ေျပာၿပီး အလုပ္ကထုတ္ေတာ့တာပဲ..။ အဲ့ေတာ့ ဦးခင္ေမာင္လတ္ကလည္း "က်ေနာ္ သတင္းစာအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မေက်နပ္ရင္ထြက္ေပးမယ္။ က်ေနာ္ဟာ အစကတည္းက ေက်ာင္းဆရာအလုပ္လုပ္ခဲ့တယ္။ ခုလည္းေက်ာင္းဆရာအလုပ္ပဲ လုပ္မွာေပါ့" လို႔ေျပာၿပီး အဲ့အခ်ိန္က စစ္ဗိုလ္တိုင္းမက္ေမာတဲ့ သံအမတ္ရာထူးကို ျငင္းၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။

အဲ့သလို ဦးခင္ေမာင္လတ္ထြက္ရတာကို ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္းၾကားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး သူလည္းထြက္မယ္ ျဖစ္တယ္။ ေရႊဥေဒါင္းဟာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီစတက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ (၁၉၆၃) အစိုးရသတင္းစာအသစ္ (လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္) ထုတ္မယ္စီစဥ္ကတည္းက သူ(ဗိုလ္ေနဝင္းကိုယ္တိုင္) ကိုယ္တိုင္ မႏၱေလးကေနပင့္ၿပီး ေယာက္လမ္း စစ္အရာရွိရိပ္သာတိုက္ခန္းမွာ ကား၊ ယဥ္ေမာင္း၊ အေဆာင္အေယာင္အျပည့္အစံုနဲ႔ လိုေလးေသးမရွိေအာင္ထားၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ရာထူးယူခိုင္းခဲ့တဲ့ သတင္းစာဘုရားဆိုေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဆရာႀကီး... ထြက္မယ္မဆံုးျဖစ္ခင္ သူ႔အိမ္ေတာ္မွာလာေနၿပီး ဥပုတ္သီလေစာင့္ တရားအားထုတ္လွည့္ပါလို႔ ဖိတ္တယ္။ အေနအထိုင္၊ အစားအေသာက္စီစဥ္ေပးၿပီး ဆရာႀကီး တရားအားထုတ္တာကို ဝတ္ႀကီးဝတ္ငယ္ျပဳစုရင္း ေခ်ာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးက ဥပုတ္ထြက္ေတာ့လည္း သူ႔ဆံုးျဖစ္ခ်က္ကိုမျပင္ဘဲ အလုပ္ကထြက္ၿပီး မႏၱေလးျပန္သြားတယ္။ (အေၾကာင္းအရာနဲ႔သိပ္မဆိုင္ေပမယ့္ ဆရာႀကီးကို ဗိုလ္ေနဝင္းတို႔ေစာင့္ေရွာက္တာအေကာင္းလြန္ပံုကို ေျပာရရင္ ဆရာႀကီးကေတာ္ မ်က္စိတိမ္စြဲေတာ့ အရပ္ေဆးရံုမတက္ေစဘဲ စစ္ေဆးရံုတင္ၿပီးခြဲလိုက္တာ ေဒၚႀကီးစိုးခမ်ာ မ်က္စိတစ္လံုးကြယ္ပါေလေရာ..။)

ဦးဝင္းတင္အေၾကာင္းဆက္ရရင္ အထက္ကေဆြးေႏြးပြဲမွာ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး စေျပာခဲ့တဲ့သူဆိုေတာ့ သူ႔ကိုလည္းထိတာေပါ့။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ျပည္သူပိုင္သိမ္းၿပီးျဖစ္တဲ့ ျမန္မာ့အလင္းနဲ႔ ဟံသာဝတီတစ္ခုခုကို မႏၱေလးေျပာင္းၿပီးထြက္မယ္။ (၁၉၆၇ ကတည္းက မႏၱေလးက လူထုသတင္းစာလည္း ပိတ္လိုက္ရၿပီ။) အဲ့မွာ ဦးဝင္းတင္ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္လုပ္ေစဆိုၿပီး နယ္ႏွင္ဒဏ္ေပးခံရတယ္။

က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္း အယူအဆရေတာ့ ဦးဝင္းတင္ နယ္ႏွင္ဒဏ္ေလာက္ပဲထိတာဟာ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးဝင္းတင္အပၚ ဆရာဇဝနနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး ခင္မင္ရင္းစြဲစိတ္ရွိတာေၾကာင့္လို႔ထင္တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ ဆရာဇဝနက တစ္နယ္တည္းသားေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးတယ္။ အဲ့ေတာ့ အၿမဲတမ္းသူ႔ရဲ႔အိမ္(ေနာင္ အစိုးရအိမ္ေတာ္) ကို ထမင္းစား၊ အရက္ေသာက္ဖိတ္တယ္။ အဲ့သလို ဖိတ္ရင္ ဆရာဇဝနနဲ႔တြဲလ်က္ သူနဲ႔အတူတူေၾကးမံုမွာလုပ္ေနတဲ့ ေၾကးမံုဦးေသာင္း၊ ဦးဝင္းတင္တို႔ကိုပါ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဆရာဇဝနက ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးသလဲဆို အရက္ကေလးတစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ ဝင္ရင္ စၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္းကို စလိုက္ ေနာက္လိုက္ ေငါ့လိုက္လုပ္ေတာ့တာပဲ။ ဗိုလ္ေနဝင္းကလည္း ကိုသိန္း..ကိုသိန္းနဲ႔ ဆရာဇဝနကိုေခၚၿပီး ရယ္(ရီ)ရင္းေမာရင္းနဲ႔ပဲ ဆရာဇဝနေငါ့သမွ် ခံတယ္။

သူတို႔ႏွစ္ဦးရင္းပံုကို သာဓကတစ္ခုျပရရင္...။

၁၉၆၃ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ေတာ့ သခင္စိုးအပါအဝင္ ေတာထဲကပုဂၢိဳလ္ေတြျပန္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ၿမိ့ဳေပၚမွာရွိသမွ် လက္ဝဲအေရာင္ရွိသူေရာ၊ မရွိသူပါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကအကုန္လိုက္ဖမ္းတယ္။ သခင္စိုးႀကီးကို က်ပ္တစ္ေထာင္တန္ညစာစားပြဲနဲ႔ဂုဏ္ျပဳရမယ္လို႔ေၾကညာၿပီး ဧည့္ဝတ္ျပဳတဲ့ (စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ၊ အယ္ဒီတာ) အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ကအစ သခင္စိုးႀကီး စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ ၿမိ့ဳေပၚက မယားႀကီးကိုယူမိတဲ့ ေနာက္အိမ္ေထာင္သစ္ (ကံဆိုးရွာသူ) ေယာက်ၤားအဆံုး ရွိရွိသမွ်အဖမ္းခံေနရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့.။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက ဖမ္းခံထိတဲ့ထဲမွာ ဟာသျဖစ္ရတဲ့ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ဆို ဇိမ္အိမ္မွာ လူငယ္တစ္ေယာက္ သူ႔ကိစၥၿပီး၊ ျပန္မယ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဇိမ္မယ္က အပိုေဘာက္ဆူးေတာင္းတယ္။ အဲ့လူငယ္က သနားတာနဲ႔ အပိုေၾကး (၅) က်ပ္ ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့ေတာ့ ဇိမ္မယ္က (၅) က်ပ္ကေတာ့ နည္းပါတယ္၊ ထပ္ပိုေပးပါလို႔ေျပာေတာ့ လူငယ္က "ဟဲ့ နင္က ငါ့မ်ား စစ္ဗိုလ္မွတ္ေနသလား..။ ငါ့က ရိုးရိုးသာမန္သမၼာအာဇီဝနဲ႔စီးပြားလုပ္စားေနတဲ့လူဟ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြလိုေတာ့ မေပးႏိုင္ဘူး" လို႔ ေျပာၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ တစ္ေန႔မိုးလင္းေတာ့ အဲ့လူငယ္ေလး မေတာ္တေရာ္ေနရာသြားၿပီး စစ္ဗိုလ္သိကၡာခ်ရပါ့မလားဆိုတဲ့ ပုဒ္မနဲ႔ဖမ္းခံထိတယ္။

အဲ့သလိုမဲမဲျမင္ရာဖမ္းေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ေၾကးမံုက လက္ဝဲအေရာင္ရွိတဲ့ အယ္ဒီတာစိန္ခင္ေမာင္ရီ(နာမည္ႀကီး ရုပ္ရွင္ေဝဖန္ေရးဆရာ) နဲ႔ဦးေသာင္းရဲ႔အတြင္းေရးမႈးပါ ဖမ္းခံရတယ္။ အဲ့ေတာ့ ေၾကးမံုဦးေသာင္းလည္း ရန္ကုန္ၿမိ့ဳထဲမွာပဲပတ္ၿပီး တိမ္းေရွာင္ေနရတယ္။ အဲ့သလိုနဲ႔ ေလး ငါးလၾကာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဆရာဇဝနကို အိမ္ေတာ္မွာထမင္းစားဖိတ္တယ္။ (လူထုဦးလွလည္းပါတယ္။) စားရင္းေသာက္ရင္း၊ ေထြရာေလးပါးေျပာရင္းနဲ႔ ဗိုလ္ေနဝင္းက ဆရာဇဝနကို "ကိုသိန္း ခင္ဗ်ားလူကို သူ႔သတင္းစာျပန္လုပ္ပါေစ၊ သူ႔ကိုဖမ္းဖို႔စာရင္းမွာ မပါဘူး၊ ဖမ္းလည္းမဖမ္းခ်င္ပါဘူး" လို႔ေျပာတယ္။ အဲ့သလိုေျပာၿပီးေနာက္ ခဏေနေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းကထၿပီး ေနာက္ေဖး၊ ေနာက္ဖီထြက္သြားတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းစားပြဲမွာအတူတက္ရတဲ့ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ (ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႔လူယံု၊ လက္ရင္း)က ဆရာဇဝနနဲ႔လူထုဦးလွကို "က်ေနာ့္ ေယာကၡမႀကီးလည္း ခုဖမ္းခံထိေနတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကို ေျပာေပးဦး" လို႔ေတာင္ပန္းရွာတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းျပန္လာေတာ့ ဆရာဇဝနနဲ႔လူထုဦးလွက ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ရဲ႔ ေယာကၡမလည္း ဖမ္းခံေနရတယ္။ လႊတ္ေပးပါလို႔ ေျပာေပးရတယ္။ အဲ့သလိုေျပာေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းကအံ့ၾသတႀကီးနဲ႔ "ဟ..ေမာင္ေမာင္ရာ ..၊ မင္းနဲ႔ ငါ့ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနတာ၊ ေစာေစာကဘာလို႔မေျပာသလဲ" လို႔ေမးတယ္။ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ကမေျဖရဲေတာ့ ဘာမွမေျဖဘဲ ငိုင္ေနတယ္။ ဆရာဇဝနကသာ အရက္ကေလးနည္းနည္းဝင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း "ေၾကာက္လို႔ေပါ့ဗ်ာ" လို႔ ျပန္ေျပာရဲတယ္။

အဲ့ေတာ့ ဆိုလိုခ်င္တာက ဗိုလ္ေနဝင္းက ဆရာဇဝနကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ဦးဝင္းတင္ကို ခင္မင္တယ္။ ဦးဝင္းတင္ကို မႏၱေလးပို႔ၿပီးေနာက္ပိုင္းလည္း ဗိုလ္ေနဝင္း ေမၿမိ့ဳ၊ ပုဂံစတဲ့ေဒသေတြ တိုင္းခန္းလွည့္လည္လို႔ မႏၱေလးဝင္ရင္ ဦးဝင္းတင္ကိုအၿမဲေခၚေတြ႔ၿပီး စကားေျပာတယ္။ ဦးဝင္းတင္ အစိုးရကိုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ဥေရာပခရီးစဥ္ထြက္တုန္း လန္ဒန္မွာ ဗိုလ္ေနဝင္းေဆးကုတာနဲ႔ႀကံဳေတာ့လည္း ဦးဝင္းတင္ကို ေခၚေတြ႔တယ္။ စကားေျပာရင္လည္း ဗိုလ္ေနဝင္းက ဦးဝင္းတင္ကို အသက္ကြာေပမယ့္ ေလးေလးစားစား "ခင္ဗ်ား၊ က်ေနာ္" သံုးၿပီးေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႔ မင္း၊ ငါနဲ႔ေျပာၿပီး မေအႏွမကုန္ေအာင္ ဆဲခံေနၾက သူ႔လက္ေအာင္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ၊ တိုင္းမႈးေတြကပါ ဦးဝင္းတင္ကိုရွိန္ကုန္တယ္။ ဦးဝင္းတင္မႏၱေလးမွာ အထိုက္အေလ်ာက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္နဲ႔ စာေပ၊ သတင္းစာလုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ေအာင္ျမင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့တာ ဟာ ဗိုလ္ေနဝင္း Blessing ေၾကာင့္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ဦးဝင္းတင္ မႏၱေလးမွာလုပ္ငန္းေတြေအာင္ျမင္၊ လူထုေမတၱာခံယူေနတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ လူထုခ်စ္တဲ့လူေတြကို အၿမဲတမ္း မနာလိုမုန္းထားေလ့ရွိတဲ့ ဗိုလ္ေနဝင္းရဲ႔စရိုက္အတိုင္း ဦးဝင္းတင္ကို မ်က္စိဆံပင္ေမႊးစူးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း စေနစာေပဝိုင္းမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့စာတမ္းတင္တာကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဟံသာဝတီကိုဖ်က္၊ ဦးဝင္းတင္ကိုလည္း အလုပ္ကအနားယူခိုင္းခဲ့တယ္။

ဗိုလ္ေနဝင္း ဦးသိန္းေဖျမင့္ကို မ်က္မန္ေတာ္ရွရတာကလည္း ကေလးကလားႏိုင္တယ္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္ဟာ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းၿပီး ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရတက္ကတည္းက ဗိုလ္ေနဝင္းကိုေထာက္ခံခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းကလည္း ဦးသိန္းေဖျမင့္ကို ၾကည္ျဖဴတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီရဲ႔ အတိုင္ပင္ခံေကာ္မတီမွာ ဒုဥကၠဌခန္႔တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရရဲ႔လုပ္ပံုကိုင္ပံုေတြ၊ ေနာက္ပိုင္း မဆလပါတီရဲ႔ အပုတ္နံ႔ေတြကို တျဖည္းျဖည္းမႏွစ္ၿမိ့ဳလာေတာ့ ဦးသိန္းေဖျမင့္က သူဆံုးခါနီးႏွစ္ေတြမွာ သူ႔ သတင္းစာရဲ႔"ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာပါရေစ" က႑ကေနတဆင့္ မဆလကိုေဝဖန္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဦးေနဝင္းရဲ႔ ဝတ္လဲေတာ္ပုဆိုးအသံုးစရိတ္ ႀကီးမားေတာ္မူေနတာကို သေရာ္ၿပီးေရးေတာ့ ရန္ကုန္ကစာနယ္ဇင္းေတြမွာ စာေရးခြင့္ပိတ္ခံလိုက္ရတယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာလည္း ဦးဝင္းတင္ကေတာ့ သူ႔ဟံသာဝတီမွာ ဦးသိန္းေဖျမင့္ရဲ႔ေဆာင္းပါးေတြကိုဆက္သံုးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဦးသိန္းေဖျမင့္ဆံုးေတာ့ လည္း အစိုးရက သူ႔အေၾကာင္းမေရးရဆိုၿပီး အမိန္႔ထုတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးဝင္းတင္ကေတာ့ သူ႔ရဲ႔ စေနစာေပဝိုင္းမွာ သိန္းေဖျမင့္အမွတ္တရအေနနဲ႔ သိန္းေဖျမင့္ရဲ႔ႏိုင္ငံေရး၊ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာ စတဲ့ ဘဝသံုးခုအေၾကာင္းစာတမ္း (၃) ေစာင္ကို သခင္ေက်ာ္စိန္၊ ခ်င္းတြင္းခ်စ္ေသြးတို႔နဲ႔အတူတင္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳတယ္။ အဲ့သလိုလုပ္ခဲ့လို႔လည္း လက္ငင္းအေၾကာင္းအေနနဲ႔ ဦးဝင္းတင္ မႏၱေလးကေန

ထြက္ေတာ္မူနန္းကခြာခဲ့ရတယ္။ တကယ့္အေၾကာင္းကေတာ့ က်ေနာ္ အထက္ကေျပာသလို ဦးဝင္းတင္ မႏၱေလးမွာေနခဲ့တဲ့ (၉)ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းမြန္တဲ့လုပ္ရပ္ေတြကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေကာင္းတာလုပ္ရင္မႀကိဳက္တဲ့ အာဏာရွင္ေတြရဲ႔ထံုးစံအတိုင္း ဗိုလ္ေနဝင္း၊ စစ္တပ္နဲ႔မဆလပါတီက ဦးဝင္းတင္ကို ရန္သူစာရင္းသြင္းလိုက္ၾကေတာ့တာပဲ။

ဦးဝင္းတင္ မႏၱေလးကိုစေရာက္တဲ့အခ်ိန္ (၁၉၆၉) ကိုျပန္ဆက္ရရင္.. ဟံသာဝတီ မႏၱေလးမွာစထုတ္ေတာ့ ဗိုလ္ေသာင္းဒန္က သတင္းစာမွာ ႏိုင္ငံေရးအေနနဲ႔ အစိုးရနဲ႔မတည့္တဲ့၊ စာေပလမ္းစဥ္အေနနဲ႔လည္း အထက္ဗမာျပည္စာေရးဆရာအသင္းကိုဦးေဆာင္ၿပီး "စာေပကို စကားေျပာနဲ႔ေရးမယ္" ဆိုတဲ့ "တယ္" စာေပတိုက္ပြဲလႈပ္ရွားမႈကို ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးေက်ာ္ရင္၊ သမိုင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ေမာင္သာႏိုးစသူတို႕နဲ႕႔အတူ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ လူထုဦးလွ၊ လူထုေဒၚအမာ စတဲ့သူေတြရဲ႔စာေတြ မထည့္ဖို႔မွာတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဦးဝင္းတင္က က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးမွာအစိုးရသတင္းစာထုတ္ဖို႔သြားတာက လူထု ဦးလွတို႔နဲ႔ရန္ျဖစ္ဖို႔သြားတာမဟုတ္ဘူး။ လူထုေမာင္ႏွံလို စာေပၾသာဇာရွိတဲ့ၿမိ့ဳခံ၊ ၿမိ့ဳမိ၊ၿမိ့ဳဖလည္းျဖစ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႔စာေတြကို က်ေနာ္ကေတာ့ ျငင္းစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ "တယ္" နဲ႔ေရးလည္း စာေကာင္းရင္၊ အက်ိဳးရွိရင္ထည့္ရမွာပဲ။ အဲ့ေတာ့ က်ေနာ္ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔တာဝန္ယူၿပီး သူတို႔စာေတြထည့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရသတင္းစာျဖစ္တဲ့အတြက္ အစိုးရရဲ႔ ေပၚလစီနဲ႔မကိုက္လို႔ မထည့္ႏိုင္တဲ့ တခ်ိဳ႔စာေတြေတာ့ျခြင္းခ်က္ေပါ့ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ ဗိုလ္ေသာင္းဒန္ကလည္း (unofficially) လြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္တယ္။

တကယ္လည္း မႏၱေလးမွာ ဟံသာဝတီသတင္းစာစထုတ္ေတာ့ စထြက္တဲ့ေန႔မွာကို ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ (ေရႊကိုင္းသား)၊ လူထုဦးလွ၊ လူထု ေဒၚအမာအစရွိတဲ့ ၿမိ့ဳခံစာေပပညာရွင္ေတြရဲ႔ေဆာင္းပါးေတြ နဲ႔ ဖြင့္ခဲ့တယ္။ ရန္ကုန္က ပုဂၢိဳလ္ေရးခင္မင္တဲ့ (ေၾကးမံုကတည္းကလည္းသံုးလာတဲ့) ကာတြန္းဆရာႀကီး ဦးေဖသိန္း၊ ဦးဘေထြးစသူေတြရဲ႔ကာတြန္းေတြမသံုးဘဲ ေဒသအသံထြက္ေစခ်င္လို႔ ေဒသခံ လူသစ္ကာတြန္းဆရာေျမာက္မ်ားစြာ (ကံခၽြန္၊ ဗိုလ္ေမာင္ အစရွိသျဖင့္) ကို ေမြးထုတ္ၿပီး

သူ႔သတင္းစာမွာသံုးတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြမွာလည္း ၿမိ့ဳခံ ဆရာေပၚဦးသက္၊ ဆရာဝင္းေဖ စတဲ့သူေတြကိုသံုးတယ္။ ထက္ျမက္တဲ့ ကေလာင္ရွင္၊ ေဆာင္းပါးရွင္၊ သတင္းေထာက္ (ကံခၽြန္၊ ေက်ာ္မင္းေက်ာ္၊ စိန္ေရႊလိႈင္ အစရွိတဲ့) အေျမာက္အမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တယ္။ ေဒသရဲ႔စာေပ၊ လူမႈ၊ ပညာ၊ စီးပြား၊ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာဦးေဆာင္ေနတဲ့သူေတြရဲ႔စာေတြနဲ႔ သူ႔သတင္းစာကို ေဒသခံ ျပည္သူေတြရဲ႔အသံ၊ ခံစားခ်က္ေတြကိုဟစ္ေၾကြးေပးေနတဲ့ ေရွ႔တန္းခံတပ္ျဖစ္ေအာင္တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္။ အဲ့သလို ေဒသအသံ၊ ေဒသရနံ႔ေတြနဲ႔သင္းထံုေနတဲ့ ေအာင္ျမင္တဲ့သတင္းစာတစ္ေစာင္ကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ပညာရွင္ေတြရဲ႔ေဆာင္းပါးေတြ၊ အာေဘာ္ေတြနဲ႔လည္း (သူ႔အရင္လုပ္တဲ့ေၾကးမံုလို intellectual works မ်ားမ်ားသံုးၿပီး) သတင္းစာအဆင့္အတန္းကို ျမွင့္တင္ခဲ့တယ္။

စာေပ၊ အႏုပညာအတြက္လည္း (စစ္တပ္စတက္ကတည္းက မရွိေတာ့တဲ့) စာေရးဆရာေတြ၊ သတင္းစာဆရာေတြ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးပြဲစာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြ သူ႔သတင္းစာတိုက္မွာ ဦးေဆာင္ၿပီးလုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း စေနစာေပဝိုင္းဆိုၿပီး နာမည္ႀကီးခဲ့တယ္။ စေနစာေပဝိုင္းမွာ ဦးေသာဘိတ၊ ဦးလွ၊ ေဒၚအမာ၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ဦးခ်မ္းျမ၊ ဦးတင့္လြင္၊ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡ ေဒၚသန္းေဆြ၊ ဒါးတန္းဦးသန္႔ အစရွိတဲ့ ပညာရွင္ေတြရဲ႔စာေပ၊ အႏုပညာ၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈစတဲ့ နယ္ပယ္အသီးသီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့စာတမ္းေတြ အပတ္စဥ္ဖတ္ေစတယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း စာတမ္းေတြတင္၊ ေဟာေျပာတယ္။ သူ႔လက္ေအာက္က သတင္းေထာက္ေတြ အရည္အေသြးတက္ေစဖို႔ သတင္းေထာက္အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲေတြ၊ ေလ့လာေရးခရီးေတြလုပ္ေပးတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း နယ္ေတြဆင္း လူထုနဲ႔အနီးကပ္ေန၊ နယ္သတင္းေထာက္ေတြနဲ႔ေဆြးေႏြးပြဲ၊ ေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္တယ္။ သူရဲ႔ သတင္းေထာက္ေတြ ကေလာင္စြမ္းဘယ္ေလာက္ထက္သလဲဆို သူတာဝန္ကရပ္စဲခံရၿပီး ဗမာျပည္အႏွံ႔ခရီးလွည့္လည္ေနစဥ္ ေယာေခ်ာင္က ရြာေလးတစ္ရြာကိုေရာက္ေတာ့ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ဟံသာဝတီသတင္းစာအယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပါလို႔မိတ္ဆက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က (ဟံသာဝတီဆိုတဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔) ဝမ္းသားအားရ စကားေတြေျပာ၊ ေမးခြန္းေတြ ေမးေတာ့တာပဲ။ "ဒကာႀကီးက ဟံသာဝတီကဆိုေတာ့ 'ေက်ာ္မင္းေက်ာ္' နဲ႔ဘယ္သူကႀကီးလဲ" လို႔ဘြင္းဘြင္းႀကီးေမးေရာ။ အဲ့ေတာ့ ပါလာတဲ့ နယ္ခံသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္က "အရွင္ဘုရား.. အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဆိုတာ သတင္းစာတိုက္မွာေတာ့ အႀကီးဆံုး ဘုရား"လို႔ ျပန္ေလွ်ာက္ရတယ္။ အဲ့ေတာ့ ဆရာေတာ္က "ဘုန္းႀကီးက 'ေက်ာ္မင္းေက်ာ္' ေတာ့ေလးစားတယ္၊ ျပည္သူ႔ဘက္ကရပ္ၿပီး အၿမဲတမ္းေရးေပးတဲ့အတြက္ ၾကည္ညိဳတယ္၊ က်န္တဲ့သူေတြေတာ့ အေရးႀကီးတယ္မထင္ေပါင္" လို႔ ျပန္မိန္႔တယ္။ ဦးဝင္းတင္က သူေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ့တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြ၊ ခၽြန္ျမတဲ့ကေလာင္ရွင္ေတြ ျပည္သူ႔ေမတၱာ သူ႔ထက္ပိုခံယူႏိုင္တာကို မုဒိတာပြားႏိုင္ခဲ့တယ္။

ႏိုင္ငံေရးေဝဖန္မႈအေနနဲ႔ အစိုးရသတင္းစာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ အစိုးရသတင္းစာအခ်င္းခ်င္းယွဥ္ရင္ ေခါင္းတစ္လံုးျမင့္ရပ္တည္ခဲ့ၿပီး သူမ်ားထက္ ဟံသာဝတီက မတရားမႈေတြကိုေဖာ္ထုတ္တယ္။ ေဝဖန္တယ္။ အၿမဲတမ္း လူထုဘက္က မာမာထန္ထန္ ရပ္တည္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။

အထက္မွာေျပာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအားလံုးထက္ ရင္ကိုထိေစတဲ့ ဦးဝင္းတင္ရဲ႔ဟံသာဝတီ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ဘဝ မႏၱေလးမွာလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက စာေပ၊ သတင္းစာ၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔မပတ္သက္တဲ့ သူ႔ရဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္မႈပိုင္းဆိုင္ရာစြမ္းရည္၊ သေဘာထား၊ ခံယူခ်က္ေတြျဖစ္တယ္။ သူ႔လက္ေအာက္မွာ အုပ္ခ်ဳပ္ေနရတဲ့ သတင္းစာလုပ္ငန္းရဲ႔အေျခခံဝန္ထမ္း လူေလးငါးေျခက္ဆယ္ေလာက္နဲ႔ သူတို႔ရဲ႔မိသားစုဘဝေတြသာယာဝေျပာေရးအတြက္ ဦးဝင္းတင္လုပ္ေပးခဲ့တာေတြဟာ မႏၱေလးမွာေျပာစမွတ္တြင္က်န္ခဲ့တယ္။

သူ႔အတြက္ ကားထားဖို႔ေပးထားတဲ့ေနရာမွာ အေဆာင္ေလးေဆာက္ၿပီး ဝန္ထမ္းသက္သာ လဘၻက္ရည္ ဆိုင္ေလးဖြင့္ေစတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ အထူးသက္သာတဲ့ႏႈန္းနဲ႔ ဟင္း၊ထမင္းေၾကာ္စတာေတြပါတြဲၿပီး ေရာင္းေစတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြရဲ႔ သားသမီးေတြကိုလည္း ဆိုင္မွာေခၚၿပီးအလုပ္ေပးတယ္။ ကေလးေတြ ဆိုင္မွာပဲ စားပြဲထိုး၊ ပန္းကန္ေဆးဘဝနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မသြားေစဘဲ၊ နည္းနည္းအခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ကို စာစီ၊ စာရိုက္၊ ပံုႏွိပ္စက္ပညာေတြသင္ေပးေစတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႔ သတင္းစာတိုက္မွာ အစိုးရဝန္ထမ္းအေနနဲ႔ ျပန္ခန္႔ေပးတယ္။ ဆိုင္ကရတဲ့အျမတ္အားလံုးကို ဝန္ထမ္းေတြရဲ႔မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္ အတြက္ ခြဲေပးတယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပညာဆက္လက္သင္ႏိုင္ေအာင္ ေထာက္ပံ့တယ္။ ဝန္ထမ္းေတြအတြက္ အခမဲ့ေဆးခန္းေလးဖြင့္ေပးတယ္။ ဝန္ထမ္းေတြ သူတို႔ေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲမွာ လူရာဝင္လာေအာင္၊ လူေလးစားလာမႈ၊ ေခါင္းေဆာင္မႈရေအာင္ ဝန္ထမ္းတစ္အိမ္ေထာင္စုအေနနဲ႔ ဝန္ထမ္းမဟုတ္တဲ့အိမ္နီးခ်င္းရပ္ကြက္ထဲက မိသားစုေလးစုစာႏႈန္း သူ႔ရဲ႔ (သတင္းစာတိုက္ရဲ႔) အခမဲ့ ေဆးခန္းမွာ လာကုခြင့္ေပးတယ္။

သူရဲ႔အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အခန္းဟာ အေဆာင္အေယာင္မရွိ၊ တံခါးေတာင္မရွိဘူး။ သူ႔လက္ေအာက္က ဝန္ထမ္းႀကီးငယ္မေရြးဝင္ၿပီး သူနဲ႔ စကားေျပာဆို၊ ေဆြးေႏြး၊ တင္ျပႏိုင္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ကိန္းခန္းတႀကီးမေနဘဲ စာစီသမားေတြလုပ္တဲ့အခန္းထဲက စားပြဲမွာသြားထိုင္ၿပီး အလုပ္လုပ္ေလ့ရွိတယ္။ အေျခခံဝန္ထမ္းေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္အၿမဲေနထိုင္ၿပီး သူတို႔ရဲ႔လႈမႈဘဝ သာေရး၊ နာေရးကိစၥအဝဝကို သူမွာရွိတဲ့ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကး ရွိသမွ်ေလးနဲ႔တာဝန္ယူေပးတယ္။

အဲ့သလို မႏၱေလးမွာလုပ္ခဲ့တဲ့ သူရဲ႔ခ်ီးမြမ္းဖြယ္နာမည္ေက်ာ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ၊ အစီအစဥ္တင္ဆက္သူက ဦးဝင္းတင္ကိုေမးရင္းနဲ႔ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ "ဆရာ ဒီလိုေတြလုပ္ဖို႔ ဘယ္လို အေတြးအေခၚ၊ အႀကံဥာဏ္ေတြရခဲ့လဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ဦးဝင္းတင္ျပန္ေျဖပံုက ပိုၿပီးမွတ္သားနာယူ ဖို႔ေကာင္းတယ္။ ဦးဝင္းတင္က "ဒါေတြကိုလုပ္ခဲ့တာ အေတြးအေခၚ၊ အႀကံဥာဏ္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူးဗ်ာ..။ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ဗ်ာ..။ လက္ေတြ႔ ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ လူေတြရဲ႔ဒုကၡေတြကို ရင္ထဲ၊ ႏွလံုးထဲ၊ စိတ္ထဲကေန ခံစာရင္ဒီလိုပဲ လုပ္ရမယ္"လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။ ဦးဝင္းတင္က တဆက္တည္း ခုလက္ရွိဗမာျပည္မွာျဖစ္ ပ်က္ေနတဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႔ ဒုကၡ၊ သုကၡေတြကို စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြအေနနဲ႔ တကယ္စိတ္ထဲအသည္းထဲက ခံစားနားလည္မေပးတာ၊ လူထုသက္သာေခ်ာင္ခ်ိ၊ ဘဝသာယာလာေရးအတြက္လုပ္မေပးႏိုင္တဲ့ သူတို႔ရဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြကိုအံ့ၾသရတယ္လို႔ ဆက္ေျပာတယ္။

ဦးဝင္းတင္ရဲ႔လက္ေအာက္ကဝန္ထမ္းေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ပံုစနစ္နဲ႔သူရဲ႔ခံစားခ်က္၊ ခံယူခ်က္၊ သေဘာထား၊ လုပ္ရပ္ေတြကို အရင္ကလည္း (ဆရာတင္မိုး အစရွိတဲ့သူမ်ားေတြေရးတဲ့) စာအုပ္ေတြမွာ ဖတ္ဖူး၊ ေနာက္ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေရဒီယိုမွာ ေျပာတာေတြနားေထာင္ရေတာ့ သူအုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရတဲ့ လူေလး ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ကေနၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္၊ ၿမိ့ဳနယ္၊ တိုင္း၊ ႏိုင္ငံဆိုၿပီး ခ်ဲ႔ေတြးၾကည့္မိတယ္။ လူအနည္းအမ်ားကြာေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့၊ တာဝန္ယူရတဲ့သေဘာတရားက အတူတူပဲျဖစ္တယ္။ ဦးဝင္းတင္ သူ႔ ဝန္ထမ္းေတြကိုလုပ္ေပးခဲ့တဲ့ စားဝတ္ေနေရးေခ်ာင္လည္ေရး၊ ကေလးေတြပညာသင္ႏိုင္ေရး၊ ဘဝမွာပညာတစ္ခုခုနဲ႔ အမွီအခိုကင္းကင္းရပ္တည္ႏိုင္ေရး၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈစတဲ့ လူမႈဘဝ သာယာဝေျပာမႈလုပ္ငန္းေတြဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔ခ်ီေျပာရင္လည္း အဓိကလိုအပ္တဲ့၊ ဦးစားေပးလုပ္ရမယ့္ တိုင္းသူျပည္သားေတြအတြက္ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ျပည့္စံုေအာင္လုပ္ေပးရတဲ့လုပ္ငန္းေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ လုပ္နည္းလုပ္ဟန္နဲ႔ သေဘာတရားကအတူတူပဲ။ တကယ္လုပ္ေပးႏိုင္/ခ်င္ဖို႔က အာဏာ၊ အခြင့္အေရး၊ တာဝန္၊ ဝတၱရားရွိတဲ့သူေတြရဲ႕ ခံယူခ်က္၊ စိတ္ခံစားမႈ၊ တကယ္လုပ္ေပးခ်င္တဲ့ဆႏၵကသာ စကားေျပာတယ္။

ခုလက္ရွိ ျပည္သူ႔အစိုးရပါဆိုၿပီးတက္လာတဲ့ အစိုးရသစ္အေနနဲ႔ ဆရာဦးဝင္းတင္လို ေအာက္ေျခကလူေတြရဲ႔ အသံကိုနားေထာင္၊ စာနာနားလည္၊ ခံစားၿပီးေတာ့ သူတို႔အတြက္ ေကာင္းရာမြန္ရာကို မျဖစ္မေနေဆာင္ရြက္ရမယ္ဆိုတဲ့ အသိ၊ ခံယူခ်က္၊ ခံစားခ်က္ ရွိဖို႔လိုတယ္။ အဲ့ဒါက ပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္။ တကယ္လက္ေတြ႔ တိုင္းျပည္ကိုသာယာဝေျပာတိုးတက္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အသိဥာဏ္၊ ပညာ၊ အေတြးအေခၚမရွိရင္ေတာင္ အဲ့ဒါေတြကို ရွိတဲ့၊ သိတဲ့ အသိပညာရွင္၊ အတတ္ပညာရွင္ေတြက ဝိုင္းဝန္းပံ့ပိုး ေပးလို႔ရတယ္။ အစိုးရေကာင္းတစ္ရပ္မွာရွိရယ့္ ျပည္သူ႔အသံ၊ ခံစားခ်က္ကိုနားေထာင္ခ်င္တဲ့စိတ္၊ စာနာနားလည္ႏိုင္တဲ့ ျပည့္ဝတဲ့ႏွလံုးသားေတြမရွိရင္ တိုင္းျပည္တိုးတက္ေအာင္ ဘာမွဆက္ၿပီးေတာ့လုပ္ လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့သလို ခံစားနားလည္တဲ့ စိတ္ႏွလံုးမရွိဘဲဇြတ္လုပ္လည္း တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတြင္းက ထြက္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲ့ေတာ့ အစိုးရသစ္ရဲ႔သမၼတက အစ၊ ေက်းရြာ၊ ရပ္ကြက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႈးအထိ အေျခခံလူတန္းစာအမ်ားစုရဲ႔ဆႏၵ၊ သေဘာထား၊ သူတို႔ခံစားေနရတဲ့ လူမႈဘဝဒုကၡေတြကို ခံစား နားလည္ႏိုင္တဲ့စိတ္ႏွလံုးပိုင္ရွင္ေတြျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္တယ္။ တိုင္းျပည္အနာဂတ္အတြက္ လွပတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြ ေဝဆာႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းမြန္တဲ့အက်င့္ေတြ ခုကစၿပီး ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေစခ်င္တယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႕ေတာ့ ဆရာဦးဝင္းတင္ရဲ႔ သူ႔ဘဝဇာတ္ေၾကာင္းေျပာထားတဲ့ ေရဒီယိုအစီအစဥ္ေတြကို စာအုပ္အေနနဲ႔ ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေစခ်င္တယ္။ အနည္းဆံုး audio autobiography အေနနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ထုတ္ေစခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီအစိုးရသစ္လို႔ အၿမဲေအာ္ေအာ္ေနေတာ့ ျပည္တြင္းမွာထုတ္ေဝခြင့္ ရမယ္လို႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္တယ္။

ဆရာဦးဝင္းတင္ သက္ရွည္၊ က်န္းမာၿပီး တိုင္းျပည္အက်ိဳး ဆထက္တပိုးေဆာင္ရြက္ႏိုင္ပါေစ။

ၿငိမ္းခ်မ္းေအး ၀၄၊ မတ္လ၊ ၂၀၁၂

ရည္ညႊန္း ။ ။ "ေခတ္ဝန္ကိုထမ္း၍ ေခတ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ျခင္း" ေရဒီယိုအစီအစဥ္၊ လြတ္လပ္တဲ့အာရွအသံ၊