စစ္ေျမျပင္မွပံုရိပ္မ်ား(အပိုင္း ၅၅) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

မတ္ခ်္လ ၂၂ ရက္ ၂၀၁၂ ေန႔က အာရ္အက္ဖ္ေအက လႊင့္ထုတ္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

            စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကား ရဲစခန္းဝင္းထဲကေနေမာင္းထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ အလံုပိတ္ကားေနာက္ခန္းထဲမွာတေယာက္ထဲထိုင္ရင္း ဘယ္ေနရာ ေရာက္ေနၿပီဆိုတာကို စိတ္နဲ႔လိုက္မွတ္ေနမိပါတယ္။ ဒီလမ္းက က်ေနာ္ ေန႔ရွိသ၍သြားလာေနတာဆိုေတာ့ ဘယ္ေနရာဘာဆိုတာ အကုန္နီးနီးစိတ္နဲ႔သိေနတာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ ေရၾကည္အိုင္စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ေနရာကို ေရာက္လာပါေရာ။ ေနာက္ေတာ့ ကားရပ္သြားၿပီး "ေနာက္လွည့္ထား"ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ သစ္သားတံခါးေလးဖြင့္သံၾကားရပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုအျပင္ဘက္ ဆြဲထုတ္၊ ခ်ိဳင္းေထာက္ေတြျပန္ေပး၊ ကုတ္ကေနဆြဲေခၚလာပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ကုလားထိုင္တလံုးမွာထိုင္ခိုင္းၿပီး ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြေမးၾကပါတယ္။ ေမးရင္း ဘာအမွားအယြင္းမွ မရွိတဲ့ၾကားက အသားလြတ္ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းၿပီး ေလးငါးခ်က္ေလာက္ အရိုက္အပုတ္ခံရပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး တကိုယ္လံုးအႏွံ႔ရွာေဖြေရးလုပ္ပါတယ္။ ရွာရင္းနဲ႔ က်ေနာ့္အိပ္ထဲက ေဆးလိပ္ဗူးမီးျခစ္နဲ႔ ပါသမ်ွပိုက္ဆံအကုန္သိမ္းတဲ့အျပင္ လက္ကလက္ပတ္နာရီပါခၽြတ္ယူလိုက္ၾကပါတယ္။ ေနာင္မွာ အဲဒီပစၥည္းေတြ ျပန္ေတာင္းေပမယ့္ တခုမွျပန္မရေတာ့ပါဘူး။

            အဲဒီေနာက္ တေနရာကိုေခၚသြားျပန္ပါတယ္။ ေခါင္းစြပ္ထဲကေန ဘယ္ေနရာဘာရွိတယ္ဆိုတာမသိရေတာ့ သူတို႔ဆြဲေခၚတဲ့ေနာက္ ေလ်ွာက္လိုက္ရတာ အေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရတာပါပဲ။ "ငံု႔..ငံု႔"လို႔ေျပာတဲ့အခါ ငံု႔ေလ်ွာက္ၿပီး "ေက်ာ္..ေက်ာ္"လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ဘာမွန္းမသိပဲ ေက်ာ္ရျပန္ပါတယ္။ ေလ်ွာက္ေနရင္းတေယာက္က မင္း ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ သိလားလို႔ေမးပါတယ္။ က်ေနာ္သိတာေပါ့။ ဒါ ေရၾကည္အိုင္စစ္ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဆိုတာ၊ ဒါေပမယ့္ "သိတယ္"လို႔ေျဖလိုက္ရင္ ရန္မ်ားအရွာခံရမလားမသိဘူး။ "မသိဘူး"  ေျဖရင္ေကာယံုပါ့မလား။ က်ေနာ္ ဒီနယ္သားဆိုတာ သူတို႔သိၿပီးသားမဟုတ္လား။ မေျဖရင္လည္း ရန္ရွာခံရႏိုင္တယ္။ ဒီတင္ က်ေနာ္ စလိမ္ရပါၿပီ။ "သိတယ္"လို႔ ခတ္တိုးတိုးေျဖလိုက္ေတာ့ သိရင္ေျပာစမ္းကြာတဲ့။ က်ေနာ္က "ေမွာ္ဘီၿမိဳ႔ထဲမွာပါ"လို႔ အပိုင္သိသလိုေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျဖခ်လိုက္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တေယာက္က "ဟ. အေတာ္မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့ေခြးေကာင္ပဲကြ" ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ခ်တာၾကားေတာ့ က်ေနာ္ ေခါင္းစြပ္ထဲကေန ၿပံဳးမိလိုက္ပါတယ္။

           

            ေနာက္ထပ္  ဘာသတိေပးသံမွမၾကားေတာ့ က်ေနာ္လည္း ပံုမွန္ေျမညီေပၚမွာလိုေလ်ွာက္လာရင္း ေျခဖ်ားနဲ႔တခုခုနဲ႔ ဒုတ္ကနဲေဆာင့္မိၿပီး ေရွ႔ကိုဟပ္ထိုးလဲက်သြားပါတယ္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ေျမႀကီးေဆာင့္မိၿပီး အေတာ္လည္းနာသြားပါတယ္။ ေဒါသနဲ႔အတင္းကုန္းထၿပီး ေခါင္းစြပ္ကိုဆြဲလည္းမလိုက္ေရာ ေနာက္ကေန ေဖ်ာင္းကနဲဇက္ပိုးကိုရိုက္ခ်တာခံလိုက္ရပါတယ္။ မ်က့္ေစ့ေတြျပာၿပီး လူလည္းျပန္လဲက်သြားပါတယ္။ တေယာက္ကရယ္က်ဲက်ဲအသံနဲ႔ "ေဆာရီး..ေဆာရီး၊ ေမ့သြားလို႔"ဆိုၿပီး ေျပာင္သလိုပ်က္သလိုလုပ္ပါတယ္။ အေတာ္အခံရခက္တဲ့ကိစၥပါပဲ။

            ေနာက္ေတာ့ အေဆာက္အဦးတခုထဲ ေရာက္လာမွန္းသတိထားမိပါတယ္။ တခါနည္းနည္းပါးပါး ထပ္ေမး လက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီး တေနရာကိုဝင္ခိုင္းပါတယ္။ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ေခါင္းစြပ္ကိုခၽြတ္ေပးရင္း "မင္း ဒီမွာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေန၊ အေပါက္ကေန ဟိုေခ်ာင္း ဒီေခ်ာင္းမလုပ္နဲ႔၊ ေဘးခန္းေတြနဲ႔လည္း အခ်က္ေပးတာဘာညာမလုပ္နဲ႔၊ လိုတာရွိရင္တံခါးကို ၃ ခ်က္ေခါက္ၿပီး ေနာက္လွည့္ထိုင္ေန၊ လာၿပီးလုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ေပးမယ္ ၾကားလား" လို႔ေျပာၿပီး တံခါးေဆာင့္ပိတ္လိုက္သံ၊ အျပင္ကေနေသာ့ခတ္လိုက္သံေတြပါ ၾကားရပါတယ္။ အခန္းက ၈ ေပ ၁၀ ေပေလာက္က်ယ္မယ္ထင္ရၿပီး မ်က္ႏွာက်က္အမိုးနိမ့္နိမ့္မွာ  နီက်င္က်င္မီးသီးေလးတလံုး လင္းေနပါတယ္။ ေနာက္ဘက္မွာ ျပဴတင္းေပါက္ရွိေပမယ့္ ဂ်က္ခ်ထားပါတယ္။ အဝင္အထြက္တံခါးေပါက္မွာေတာ့ ေခ်ာင္းၾကည့္ေပါက္ကေလးေဖါက္ထားၿပီး အျပင္ကေန Shutter နဲ႔ ပိတ္ထားတဲ့ပံုပါပဲ။ အတြင္းဘက္နံရံေတြက အဂၤေတသားေတြျဖစ္ၿပီး အေပၚမွာ ၄ -၂ သစ္သားေခ်ာင္းေတြ ကပ္ရိုက္ထားပါတယ္။ ၾကမ္းခင္းကေတာ့ကြန္ကရိျဖစ္ၿပီး ေထာင့္မွာေတာ့ ၄ လက္မေလာက္ျမင့္တဲ့ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေလးတလံုးခ်ထားပါတယ္။  အဲဒီကြပ္ပ်စ္ကေလးေပၚမွာလည္း စစ္ေစာင္ၾကမ္းတထည္က လြဲလို႔ ဘာမွမရွိပါဘူး။ ေရအိုးေလးဘာေလးမ်ား ေတြ႔မလားဆိုၿပီးေဝ့ဝိုက္ရွာလိုက္ေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိပါဘူး။

            က်ေနာ္လည္း ေမာလည္းေမာ၊ နာလည္းနာ၊ ဆာလည္းဆာ၊ ေရလည္းငတ္နဲ႔မို႔ အေတာ္ေလး ပင္ပမ္းေနပါတယ္။ ကြပ္ျပစ္ေပၚတံုးလံုးလွဲခ်မလို႔လုပ္တုန္း ေရွ႔နံရံသစ္သားေခ်ာင္းေပၚမွာ တခုခုနဲ႔ျခစ္ၿပီးေရးထားတာလိုလိုေတြ႔တာနဲ႔ အသာေရႊ႔ၿပီးဖတ္ဖို႔လုပ္ပါတယ္။  အခၽြန္တခုခုနဲ႔ ကေသာကေမ်ာျခစ္ထားတာမို႔ မထင္မရွားနဲ႔ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဖတ္လို႔ရသမ်ွစာမွာေတာ့ "၁၉၇၄ ခုက ဒီကိုေရာက္တယ္"ဆိုတာကလြဲလို႔ ရက္နဲ႔လကိုလည္း ပီပီျပင္ျပင္မျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ အမည္ကလည္း စိုးထြန္းလား၊ မိုးထြန္းလား မသဲကြဲေတာ့ပါဘူး။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါ့အရင္ ဒီကိုေရာက္ခဲ့သူ တေယာက္ေနမွာပဲလို႔ မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလူ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကလူလဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔ ဒီကိုေရာက္ခဲ့တာလဲ၊ ဒီမွာ သူ ဘာေတြမ်ားႀကံဳခဲ့ရသလဲ၊ ခု ဒီလူသက္ရွိထင္ရွားရွိေသးလား၊ မရွိေတာ့ဘူးလား၊ ရွိတယ္ဆိုရင္ေရာ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ၊ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးမရွိေတာ့တာလဲဆိုတာေတြကို ေသာင္စဥ္ေရမရေတြးေနမိပါတယ္။

        ေနာက္ေတာ့ ေရငတ္ေနတာနဲ႔ အခန္းတံခါးကို ၃ ခ်က္ဆင့္ေခါက္၊  ေနာက္ျပန္လွည့္ၿပီးထိုင္ေနတုန္း တံခါးေပါက္က Shutter ဖြင့္သံနဲ႔ “ဘာလဲ” ဆိုတဲ့အသံၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေရေသာက္ခ်င္လို႔ပါလို႔ ေျပာေတာ့ “ခဏေနဦး အေရးထဲ“ဆိုၿပီး တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ အခန္းေထာင့္မွာ ေလးေလးပင္ပင္အရာတခုခုကိုခ်ေနတဲ့အသံေတြ က်ေနာ္ၾကားေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ “ေရကို လိုသေလာက္ခပ္ေသာက္၊ ပိုလို႔ၾကမ္းေပၚ ဟိုသြန္ဒီသြန္မလုပ္နဲ႔“ လို႔ေျပာၿပီး ျပန္ထြက္သြားေတာ့မွ အခန္းေထာင့္မွာေသာက္ေရအိုးတလံုး၊ စစ္ပန္ကန္ျပားနဲ႔ဖံုးၿပီး စစ္မတ္ခြက္တလံုး ေမွာက္လ်ွက္တင္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အဖံုးကိုဆြဲလွန္ၿပီးအိုးထဲၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိုးအျပည့္နီးပါးျဖည့္ထားတဲ့ေရဟာ ၾကည္လင္ေအးျမေနတာမို႔ က်ေနာ့္ေရေသာက္ခ်င္စိတ္ကိုဘယ္လိုမွတားမရေအာင္ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ ခြက္ကိုမယူၿပီး အိုးထဲႏွစ္ခပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။

မ်ိဳးျမင့္။