ကိုလိုနီေခတ္မတိုင္မီဗမာနိုင္ငံအေျခအေနနွင့္ ဗမာျပည္အလုပ္သမားလူတန္းစားေပၚေပါက္လာပံု (အပိုင္း၃-ဃ)

ကိုလိုနီေခတ္မတိုင္မီ ဗမာနိုင္ငံအေျခအေနနွင့္ ဗမာျပည္အလုပ္သမားလူတန္းစားေပၚေပါက္လာပံု (အပိုင္း၃-ဃ)

ပထမသင္ခန္းစာမွာ အင္အားအဆမတန္ႀကီးမား သည့္ ေခတ္သစ္နယ္ခ်ဲ႔သမားကို အနိုင္တိုက္ဖို႔ဆို လွ်င္“ေတာ္လွန္ေရးသေဘာတရားလက္နက္” တပ္ဆင္ထားသည့္၊ စည္းကမ္းတင္းၾကပ္သည့္ ပါတီတရပ္၏ေခါင္းေဆာင္မႈရိွရမည္။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒသက္သက္ကို လမ္းညြန္ထားကာ ေလ်ာ့ရဲရဲဖြဲ႔စည္းထားသည့္ပါတီ၏ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ိဳးျဖင့္တိုက္ပဲြဆင္လို႔မရနိုင္ဆိုသည့္ သင္ခန္းစာျဖစ္သည္။

ဒုတိယသင္ခန္းစာမွာ ေခတ္မီွစစ္တပ္ကိုအသံုးျပဴၿပီးဖိနိွပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေနသည့္နယ္ခ်ဲ႔အစိုးရကို အနိုင္တိုက္ခ်င္လွ်င္ ေခတ္မီွအမ်ိဳးသားတပ္မေတာ္တစ္ရပ္ထူေထာင္ရမည္။ လက္နက္မဲ့ရင္ဆိုင္လွ်င္လံုးဝ အနိုင္မရနိုင္ဘူးဆိုသည့္သင္ခန္းစာမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ ဂုဏ္ေက်းဇူးသည္ ထိုအရာနွစ္ခုကို ရရိွလာေအာင္ထူေထာင္ခဲ့သူမ်ားအနက္ ေရွ့ဆံုးတန္းကပါဝင္ခဲ့သည့္ေကာင္းမႈျဖစ္သည္။ ထိုအေရးႀကီးသင္ခန္းစာမ်ားအျပင္ စည္းရံုးနိုင္သည့္အင္အားမ်ားကို အက်ယ္ျပန္႔ဆံုးစည္းရံုးထား သည့္ ေတာ္လွန္သည့္တပ္ေပါင္းစုရိွရမည္ဆိုေသာ သင္ခန္းစာကိုလည္း ရရိွလိုက္ေသးသည္။

အထက္ပါသင္ခန္းစာမ်ားနွင့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ နယ္ခ်ဲ႔စနစ္နွင့္ပေဒသရာဇ္ေျမရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္ေရးတိုက္ပဲြကို ျပတ္သားစြာဆင္ႏဲႊနိုင္ေရးအတြက္ ဗမာျပည္ကြန္ျမူနစ္ပါတီကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ပါတီတည္ေထာင္စဥ္က အဖြဲ႔ဝင္(ရ)ဦးျဖင့္ ပါဝင္ဖြဲ႔စည္းခဲ့သည္။ ပါတီစတင္တည္ေထာင္သူမ်ားမွာ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္လွေဖ၊ သခင္စိုး၊ သခင္ဘို၊ ရဲေဘာ္ဘတင္(ဂိုရွယ္)နွင့္ရဲေဘာ္ထြန္းေမာင္(ေဒါက္တာနတ္)တို႔ျဖစ္သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ပါတီ၏ ပထမဆံုးအေထြေထြအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ ပါတီ၏နိုင္ငံေရးအရဦးေဆာင္မႈျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပဲြကိုဆင္ႏဲြကာ ဗမာျပည္ကို္ ကိုလိုနီထမ္းပိုးေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့သည္။ ထိုပါတီသည္ ယေန႔အခိ်န္အထိ ဗမာျပည္အုပ္စိုးသူလူတန္းစားအဆက္ဆက္ကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ေနသည္။ အလုပ္သမားလူတန္းစားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦးပါတီအျဖစ္ ဆက္လက္ တိုက္ပဲြဝင္ေနသည္။ ဗမာျပည္ရိွနိုင္ငံေရးပါတီမ်ားအနက္ သက္တမ္းအရွည္ၾကာဆံုးနိုင္ငံေရးပါတီ တခုလည္းျဖစ္သည္။ ေျမေအာက္နိုင္ငံေရးပါတီအျဖစ္ဆက္လက္ရပ္တည္ေနသည္။

ဖတပလ(ေနာင္ ဖဆပလ)ဖြဲ႔စည္းျခင္း၊ မ်ိဳးခ်စ္ဗမာ့တပ္မေတာ္နွင့္ ရဲေခါင္ေပ်ာက္ၾကားတပ္ဖြဲ႔စည္းျခင္း တို႔သည္ ထိုအေရးေတာ္ပံု၏သင္ခန္းစာမ်ားနွင့္အေတြ႔အႀကံဳမ်ားအရ ဖြဲ႔စည္းျခင္းျဖစ္သည္။

(၁၉၃၉ -၁၉၄၅) ဒုတိယကမၻာစစ္ကာလတြင္ နားလည္ထားသည့္အယူအဆမ်ားကို လက္ေတြ႔ က်င့္သံုးနိုင္ခဲ့သည္။ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးနိုင္သျဖင့္ မနည္းလွေသာအက်ိဳးအျမတ္မ်ားကိုလည္း ရရိွေစလိုက္သည္။ ရန္/ငါ အေျခအေနနွင့္အခ်ိဳးအစား ေျပာင္းျပန္လွန္၍ေျပာင္းသြားခဲ့သည္။

(၁၃ဝဝ)ျပည့္အေရးေတာ္ပံုႀကီး ရံႈးနိမ့္သြားခဲ့ေသာ္လည္း၊ ရံႈးနိမ့္မႈအေပၚ မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးသပ္နိဂံုးခ်ဳပ္ၿပီး သင္ခန္းစာေကာင္းမ်ားထုတ္ယူနိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ျပင္ဆင္သင့္တာျပင္ဆင္၊ မရိွတာကို ရိွေအာင္လုပ္ျခင္းျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ေအာင္ျမင္မႈရရိွခဲ့သည္။ (၁၃ဝဝ)ျပည့္အေရးေတာ္ပံု (၁ဝ)နွစ္ျပည့္ေျမာက္သည့္အခါ က်ေနာ္တို႔ဗမာနိုင္ငံသည္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ထမ္းပိုးေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုအေရးေတာ္ပံုကေပးလိုက္ေသာသင္ခန္းစာမ်ားနွင့္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္တန္ဖိုးမထားခဲ့လွ်င္ (၁၉၄၈)ခုနွစ္တြင္ ေအာင္ပဲြရနိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ လူမႈေတာ္လွန္ေရးတရပ္တြင္ သမိုင္းသင္ခန္းစာမ်ားကိုမွန္ကန္စြာထုတ္ယူၿပီး လက္ေတြ႔က်င့္သံုးတတ္ဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။

အေရးေတာ္ပံုၿပီးေနာက္ အလုပ္သမားလူတန္းစားလႈပ္ရွားမႈအေျခအေန

၁၃ဝဝ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုၿပီးေနာက္ (၁၉၄ဝ)ခုနွစ္တြင္ ရန္ကုန္ အင္းစိန္နွင့္ စက္မႈလုပ္ငန္းေဒသမ်ား ၿမိ့ဳႀကီးမ်ားတြင္ အလုပ္သမား၏စည္းရံုးမႈအေျခအေန တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာသည္။ (၁၉၄၁)ခုနွစ္တြင္ အလုပ္ရံုစက္ရံုေပါင္း(၁ဝ)ခု သပိတ္ေမွာက္ၾကသည္။ (၁၉၄၁) ခုနွစ္တြင္ ေငြစကၠဴစက္ရံုသပိတ္၊ တရုတ္ျပည္တင္သြင္းသည့္ ေမာ္ေတာ္ကားတပ္ဆင္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားသပိတ္နွင့္ ဧရာဝတီဆိပ္ကမ္း ကုန္တင္ကုန္ခ်လုပ္ငန္းသပိတ္စသည္တို႔ အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ (၁၉၄ဝ)ခုနွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ အိႏၵိယအလုပ္္သမားသပိတ္နွင့္ပတ္သက္ၿပီး၊ အိႏၵိယအလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ဂိုရွယ္၊ မူဂါရီွ၊ မြန္ရိွနွင့္ ေဒါက္တာနတ္တို႔ကိုဖမ္းဆီးၿပီး နယ္နွင္ဒဏ္ေပးလိုက္သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ အနံွ႔အျပားတြင္လည္း တို႔ဗမာအစည္းအရံုးမွ သခင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားကိုဖမ္းဆီးလိုက္ၾကသည္။ ပုဒ္မမ ၂၆၊ ၃၈ ျဖင့္ လူ(၁ဝဝဝ)ခန္႔ဖမ္းဆီးခံရသည္။

(၁၉၄၁)ခုနွစ္ဒီဇင္ဘာ ၂၃ ရက္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳကို ဂ်ပန္ေလတပ္ျဖင့္ဗံုးစတင္ၾကဲသည္။ ဤမွစ၍ ကိုလိုနီဘဝျမန္မာနိုင္ငံသည္ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးနွင့္ ပတ္သက္လာရေတာ့သည္။ အိဂၤလိပ္တို႔လည္း အိႏၵိယသို႔ဆုတ္ခြာေျပးၾကရသည္။ ျပည္သူလူထုသည္ ဝရုဏ္းသံုးကားျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အလုပ္သမားစည္းရံုးေရးလုပ္ငန္းသည္လည္း အားေပ်ာ့သြားသည္။

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေခတ္(၁၉၄၂-၁၉၄၅ ) အလုပ္သမားမ်ား၏ ဘဝအေျခအေန

(၁၉၄၂-၁၉၄၅)ခုနွစ္ ဒုတိယကမၻာစစ္အတြင္း ဗမာျပည္သည္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္တို႔၏အုပ္စိုးမႈေအာက္သို႔ က်ေရာက္ခဲ့သည္။ ဂ်ပန္တို႔၏ အေရွ့ေတာင္အာရွထိုးစစ္ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္တို႔သည္ ျမန္မာျပည္မွအိႏၵိယသို႔ အျမန္ဆံုးဆုတ္ခြာကာ နယ္ေျမမ်ားကိုလက္လြတ္လိုက္ရသည္။

ျမန္မာျပည္မွ မဆုတ္ခြာမီ ဆုတ္လမ္းတေလွ်ာက္ကို ေျမလွန္စနစ္က်င့္သံုးခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္ပိုင္မီးရထား၊ မီးသေဘၤာ၊ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္၊ ေၾကးနန္းရံုး၊ တယ္လီဖုန္းမ်ားအျပင္ ေခ်ာင္းကူး၊ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးမ်ား၊ ပင္လယ္ဆိပ္ကမ္းနွင့္ေလယာဥ္ကြင္းမ်ားကို ဖ်က္ဆီးမီးရိႈ့ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔အျပင္ ေရနံ၊ သတၲုတူးေဖာ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ား၊ ဆန္စက္၊ သစ္စက္နွင့္အျခားအေရးႀကီးေသာစက္မႈကုန္ထုတ္လုပ္ငန္းမ်ား၊ လူေနအေဆာက္ အဦးမ်ား၊ ကုန္ေလွာင္ရံုမ်ားကိုလည္း မီးရိႈ့ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသးသည္။ ထိုအက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ စက္ရံုအလုပ္ရံုအခ်ိဳ႔ က်န္ရိွေနခဲ့ေသာ္လည္း ကုန္ၾကမ္းရွားပါးျခင္း၊ အပိုပစၥည္းမ်ားအခက္အခဲေတြ႔လာရျခင္း၊ စစ္ေဘး ဒုကၡေတြ႔ကာ အလုပ္မလုပ္နိုင္ပဲ စက္ရံုမ်ားပိတ္ထားလိုက္ရျခင္းမ်ားကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ဖရိုဖရဲၿပိဳကဲြပ်က္စီးေနေသာျပည္တြင္းနိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ်ားေအာက္တြင္ အလုပ္သမားမ်ားသည္ အလုပ္လက္မဲ့ေဘးဆိုးႀကီးကို ေၾကာက္မက္ဘြယ္ရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။

စစ္ေဘးဒုကၡမ်ားေၾကာင့္ အိႏၵိယအလုပ္သမား(၄ဝဝဝဝဝ)ေက်ာ္တို႔ ျမန္မာနိုင္ငံမွ ျဖစ္သလို ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ ထြက္ခြာသူမ်ားထဲက (၁ဝဝဝဝဝ)ခန္႔သည္ ဝမ္းေရာဂါ၊ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈနွင့္ အျခားေဘးအႏၲရာယ္မ်ားေၾကာင့္ ေသဆံုးၾကရသည္။ တရုတ္အလုပ္သမားမ်ားမွာမူ တရုတ္ျပည္တြင္းစစ္ျပႆနာေၾကာင့္ ေရွာင္တိမ္းျခင္းမရိွခဲ့ပါ။

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္မ်ားသည္ စစ္ေအာင္နိုင္ေရးအတြက္ ၎တို႔၏ စစ္စီးပြားေရးစီမံကိန္းလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ လူထုကို အဓမၼလုပ္အားခိုင္းေစမႈမ်ားကို ျုပလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေခြ်းတပ္နွင့္ ေဟးဟိုးတပ္ (အလုပ္သမားတပ္) (He-ho-Labour Corps)မ်ားဖြဲ႔စည္းၿပီး လူထုကို ၫွင္းပန္းနိွပ္စက္ကာ လုပ္အားအဓမၼခိုင္းေစမႈမ်ား လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ မီးရထားလမ္းမ်ားေဖာက္လုပ္ျခင္း၊ ေလယာဥ္ကြင္းမ်ားေဖာက္လုပ္ျခင္းမ်ားတြင္ အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳသည္။ မဟာမိတ္စစ္သခ်ိၤဳင္းင္းေကာ္မရွင္၏စာရင္းဇယားတြင္ ေခြ်းတပ္သား (၁၃ဝဝဝဝ)ေယာက္ ထက္ပိုၿပီး အသံုးျုပခဲ့သည္။ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သူ (၄ဝဝဝဝ)ေယာက္ရိွခဲ့ၿပီး၊ ေသဆံုးသူ(၈ဝဝဝဝ)ေက်ာ္ ရိွခဲ့သည္။ ေနအိမ္သို႔ျပန္လည္ေရာက္ရိွသူ(၁၃ဝဝဝ)ခန္႔သာ ရိွသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။