ဘယ္သူကိုယ္စားျပဳတဲ့ အစြန္းေရာက္အမ်ိဳးသားေရးလဲ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ဘယ္သူကိုယ္စားျပဳတဲ့ အစြန္းေရာက္အမ်ိဳးသားေရးလဲ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) July 19, 2013  

ခုတေလာ လူမ်ိဳးေရးဝါဒီ Racists တို႔၏အၾကမ္းဖက္မႈနွင့္ Nationalism အမ်ိဳးသားေရးဝါဒကို လံုးရိုက္သူမ်ားလာသလို မသိသားဆိုးရြား သံေယာင္လိုက္သူမ်ားလည္း မနည္းလွ။ နိုင္ငံေရးေရခ်ိန္ရွိသည္ဟုဆိုသူတို႔မွာပင္ "အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာေတာ့ ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္သင့္ပါတယ္"ဆိုကာ မ်က္ေစ့လည္လည္ျပေနၾကတာလည္း သတိထားမိ၏။

ဦးဆံုးေျပာခ်င္သည္က Racism ဆိုသည့္ လူမ်ိဳးအစြန္းေရာက္ဝါဒအေၾကာင္း။ ထို Racism ကို တေက်ာင္းတဂါထာ တရြာတပုဒ္ဆန္း အနက္ကြဲစြာ မည္မွ်ဖြင့္ေစကာမူ အနွစ္ခ်ဳပ္သံခိပ္ျပဳရာ၌မူတူ၏။ ယင္းမွာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးသည္ အျခားလူမ်ိဳးတို႔ထက္သာလြန္/ထူးျခား/ေကာင္းျမတ္ေသာအရည္အေသြးရွိ၏ ဆိုျခင္းပင္။ ထိုေပၚအထိုင္ခ်၍  အထက္တက္ေသာ္ ဗ်ာဓိတ္ခံလူမ်ိဳးေတြ၊ သာကီေတြ/ဇာနည္ေတြျဖစ္လာ ၏။ ယင္းတို႔မွတပါး အျခားအမ်ိဳးမ်ားမွာ မျမတ္ျဖစ္လာ၏။ ထို မျမတ္သူတို႔နွင့္ ေသြးေနွာမ်ိဳးစပ္မရသို႔ေရာက္ လာ၏။ ထိုကတဆင့္ လူျမတ္မ်ိဳးတို႔ကသာ ေျမကမၻာနွင့္တပါးသူတို႔အား စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ထိုက္၏ အထိေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးတုန္းသုတ္သင္မႈေတြနွင့္ ေသြးေခ်ာင္းစီးေတာ့၏။ ထိုလူမ်ိဳးအစြန္းေရာက္အယူနွင့္ ဘာသာကိုးကြယ္ယံုၾကည္မႈကား ခ်ဥ္သီးနွင့္ဆား။ ထိုနွစ္ခုတြဲၿပီးတို႔လွ်င္ လူဉာဏ္မြဲတို႔ခံနိုင္ခဲ၏။ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္၏။  ဆတ္ဆတ္ခါ၏။ လူနပ္တို႔ကလည္း ပါး၏။ တို႔ရန္လိုတိုင္း ထုတ္ထုတ္တို႔၏။ တို႔တိုင္းလည္း ေအာင္သည္ခ်ည္း။ သေဘာက လူမ်ိဳးကိုဘာသာနွင့္တြဲေပးလိုက္ျခင္းပင္။ လူသည္ မိမိကိုးကြယ္ရာသာအမွန္ဟု ယူသည္မဟုတ္လား။ အယူမွန္ဟုဆိုသည္ မဟုတ္လား။ က်န္အယူမွန္သမွ် မိစၦာဒိဌိလိုက္ရသည္ခ်ည္း မဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဖါသာသမၼာဒိဌိေနေသာကိစၥကို အျခားသူကေဝဘန္လာလွ်င္ သို႔မဟုတ္ ထိပါးလာသည္ဟုခံစားလာရလွ်င္ ငယ္ထိပ္ေႁမြေပါက္သည္ထက္ ဆိုး၏။ ေသြးရူးေသြးတမ္းဂမူးရႉးထိုးနွင့္ တုတ္ဆြဲဓါးဆြဲ ဆြဲေတာ့၏။

ဆိုဗီယက္ယူနီယံနွင့္အတူ ရုရွားဆိုလစ္စနစ္အၿပိဳတြင္ လူမ်ိဳး/ဘာသာအေျခခံပဋိပကၡ ထိပ္တက္လာသလို ရွိ၏။ တနည္းဆိုရလွ်င္ အမ်ိဳးသားေရးအမည္ခံ ဘာသာ/လူမ်ိဳးစြဲအစြန္းတရားမ်ား၊ အေကာက္အယူမ်ား၊ အယူသီးလူမ်ား၊ ေခတ္စားသလိုျဖစ္လာ၏။ ထိုသ႑န္အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာနွင့္လႈပ္ရွားမႈကို လက္သစ္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဟု လူအခ်ိဳ႔ကသမုတ္၏။ ဤေနရာ၌ ထူးဆန္းသည္မွာ ထိုတေဇာက္ကန္းအစြန္းေရာက္ တို႔က ေခတ္ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ေနျခင္းပင္။ ကိုလိုနီထမ္းပိုးေအာက္က ရုန္းထြက္ျခင္းနွင့္ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို ဆန္႔က်င္ျခင္းတြင္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒမွာ ေဇာ္ဂ်ီေတာင္ေဝွးနွယ္ တို႔သမွ်ေဆးျဖစ္၏။ အစြမ္းလည္းထက္၏။ စစ္ေအးတေခတ္လံုး ပိုးေမြးသလိုေမြးကာ ကြန္ျမဴနစ္တေစၦကို ေတာကူလွန္႔ေပးခဲ့သည့္လူမ်ိဳး/ဘာသာေရး အုပ္စုမ်ားသည္ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ခ်ိနည့္သြားသည့္အခါ အစြယ္ျပဴးျပဴးနွင့္ ေမြးသူကိုကာျပန္ကာ ဘီလူးႀကိမ္း ႀကိမ္းနိုင္သည့္အေနအထားထိေရာက္လာ၏။ ဤတြင္ “ယဥ္ေက်းမႈမ်ားတိုးတိုက္မိ”တို႔ “အၾကမ္းဖက္မႈ အေပၚဆင္သည့္ စစ္ပြဲ” တို႔ျဖစ္လာ၏။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒသည္ "အသြားနွစ္ဖက္ပါသည့္ဓါး"ျဖစ္၏။ ခုတ္သူေရာ ခုတ္ခံရသူပါျပတ္ရွ၏။ ဖိႏွိပ္ရာတြင္ေရာ ဖိႏွိပ္မႈကိုတြန္းလွန္ရာတြင္ေရာ အသံုးတည့္၏။ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒသည္ ထိုးစစ္ေရာခံစစ္တြင္ပါအသံုးက်၏။ မိမိထိုးရမည့္ သို႔မဟုတ္ ခံတိုက္ရမည့္သူသည္ တိုင္းတပါးသား၊ အယူမတူ၊ ဘာသာမတူ၊ လူမ်ိဳးမတူ၊ ရုပ္ရည္ကအစမတူဆိုလွ်င္ ပိုသဲကြဲၿပီးလက္ၫိႈးထိုးရ ပိုလြယ္ကူသည္မဟုတ္လား။ တိရိစၦန္တို႔နွယ္ အမ်ိဳးမတူဇာတိမတူဆိုလွ်င္ကိုက္ခ်င္ဖဲ့ခ်င္ တိုက္ခ်င္ခိုက္ခ်င္ စိတ္သည္ လူ႔စိတ္တမ်ိဳးပင္ မဟုတ္လား။ ထိုဗီဇစိတ္ကို လိုရာပန္းတိုင္ေရာက္ရန္ က်က်နနဆြေပးနိုင္လွ်င္ သိဒၶိေျမာက္ကာလိုရာေပါက္၏။

လြန္ေလၿပီးေသာ နွစ္ (၁ဝဝ)က ဗမာျပည္တြင္ စထြန္းခဲ့ေသာအမ်ိဳးသားေရးဝါဒသည္ သူ႔ပံုစံနွင့္သူ၊ သူ႔အထိုင္နွင့္သူ ျဖစ္၏။ ႏွစ္(၁ဝဝ) ဟု ဆိုျခင္းမွာ ဗမာ့အမ်ိဳးသားေရးဝါဒ ပီပီမည္မည္ျဖစ္လာသည့္ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ (၁၉၂ဝ)မွစေရတြက္ျခင္းပင္။ သူ႔အထိုင္နွင့္သူ သူ႔ပံုစံနွင့္သူဟုဆိုျခင္းမွာ ထိုကာလအမ်ိဳးသားေရးဝါဒလကၡဏာတြင္ စက္မႈအရွင္းရွင္မ်ားကမၻာပတ္လာျခင္းအား ဆန္႔က်င္ျခင္းမွာ အဓိကအခ်က္ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ပင္။ (ထိုမတိုင္မီအမ်ိဳးသားေရးမွာ ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ကိုနာက်ည္း၊ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းကိုတမ္းတ၊ မင္းေလာင္းမွ်ာ္ရင္း “ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္..ေကာင္း၏”ထက္မပိုေသး) သခင္သစ္ကလည္း ပေဒသရာဇ္အေဆာင္အေယာင္နွင့္ သက္ဦးဆံပိုင္ေနရာတြင္ ဆိုင္ႀကီးကႏၷားနွင့္အလုပ္ ရံုႀကီးမ်ားႏွင့္အစားထိုးလာ၏။ ယဥ္ေက်းမႈသစ္ဆိုကာ အဝတ္အစားအေနအထိုင္ အသံုးအေဆာင္မ်ားသာ မက အျပဳအမူနွင့္လူ႔ဆက္ဆံေရးသ႑န္တို႔ပါ ကၽြဲကူးေရပါလိုက္ေျပာင္းၾက၏။ အေျခအေနသည္ ေခတ္အေဟာင္း ေျပာင္းႂကြတမလြန္မဟုတ္လား။

ထိုအေျခအေနကို ေအာင့္သီးေအာင့္သက္လက္ခံေနရင္းမွပင္ က်ဴးေက်ာ္နယ္ခ်ဲ႔လာသူအား သူေပးထားသည့္ဒီမိုကေရစီ"ဂြင္" အတြင္းမွ ျပန္လွန္ထိုးႏွက္ခဲ့ရ၏။ ဗမာျပည္က “ျပည္တြင္းျဖစ္ကို အားေပးပါ” နွင့္ “အိႏၵိယက လက္လွည့္ဗိုင္းငင္စက္ကေလး”မွာ ထင္ရွားသည့္ သေကၤတ။ ဤသို႔ ယဥ္ေက်းမႈသစ္နွင့္ နယ္ခ်ဲ႔အေဆာင္အေယာင္တို႔အားဆန္႔က်င္ဖီဆန္ရင္း တလြဲဆံပင္ေကာင္းေတြလည္း ပါပါလာ၏။ မိန္းကေလးေတြ လွခ်င္ပခ်င္၍ဇာအကႌ်ပါး ဇာေဘာ္လီဝတ္သည္ကို အျမင္မေတာ္ဆို၍ အရွက္ခြဲၾကျခင္းမွာ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒေခါင္းစဥ္ေအာက္က အမ်ိဳးသမီးထုအားတဘက္သတ္အနိုင္က်င့္ ဖိနွိပ္ျခင္းျဖစ္သလို စက္မႈအရင္းရွင္စနစ္ကိုသြယ္ဝိုက္ဆန္႔က်င္ျခင္းလည္းျဖစ္၏။ ဘိုေကကိုမုန္း၍ ကတံုးဆံေထာက္နွင့္ေနသူ၊ ပန္႔ခ္ရႉးကိုအျမင္ကပ္၍ ခံုဖိနပ္စီးသူ၊ ဘေလဇာကုပ္ကိုၾကည့္မရ၍ ပင္နီဝတ္သူ ဒါေတြလည္း အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာနွင့္ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။ ထိုစဥ္ကလည္း ဗမာ့အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီတို႔မွာ ပညာတတ္မ်ားပင္ျဖစ္၏။ ထိုစဥ္က ယူနီဗာစတီေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔မွာတြင္ “အားရင္ ကုလားထြက္ရိုက္ၾကတာေပါ့” ဆိုသည္အထိ တေဇာက္ကန္းေတြရွိခဲ့ဖူး၏။ ဒုိ႔ဗမာအစည္းအရံုး သည္ပင္လွ်င္ ထိုပညာတတ္တေဇာက္ကန္းတို႔ ပ်ိဳးလိုက္သည္မွန္ေသာ္လည္း လူမ်ိဳးစံုနိုင္ငံတကာဝါဒီတို႔ အခ်ိန္မီအုပ္စီးနိုင္၍သာ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ”တက္”သြားျခင္းျဖစ္၏။

ယခု ေရႊျပည္ႀကီးက အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာေခါင္းစဥ္ျဖင့္ေခတ္စားေနသည့္ အစြန္းေရာက္အမ်ိဳးသားေရး မွာ ခုမွ ေကာက္ကာငင္ကာ ထိုးထြက္လာျခင္းမဟုတ္။ အနွစ္နွစ္အလအလသေႏၶတည္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ ရွင္သန္ဖြားေျမာက္ေနျခင္းပင္ျဖစ္၏။ အုပ္စိုးသူတို႔ဘက္က လိုသည့္အခ်ိန္ထုတ္သံုးရန္ တမင္ခ်န္ထားသည့္ ”အစ”ျဖစ္၏။  သို႔ေသာ္ ထို”အစ”ထိုအယူအား ေရေလာင္းေပါင္းသင္သူမွာ ၁၉၆၂ ခုက စလိုက္သည့္ စစ္အုပ္စုျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ လူမတူသူတို႔အား လူလူသူသူမဆက္ဆံေတာ့၊ သေဘာမထားေတာ့၊ အယူမတူသူတို႔ကို ေျဗာင္တမ်ိဳးသြယ္ဝိုက္တဖံု နွိပ္ကြပ္လာ၏။ ထို႔ေနာက္ တဆင့္တက္ကာ အယူတူသူတို႔ၾကားမွာပင္ ငါ့ဟာမွ မူရင္း ငါ့ဟာမွအယူမွန္ဆိုကာ တက္ေထာင္ေမာင္းနင္းလုပ္လာ၏။ မဟာယနနွင့္ဟိနာယနၾကားကစည္းကို ထပ္ထူေပးလိုက္ေသး၏။ ေထရဝါဒအယူမွတပါး က်န္အယူ အကုန္ အမွားဇာတ္သြင္း၏။ အယူတူသည့္တိုင္ အေကာက္ကေလးလြဲတာနွင့္ လံုးဝသည္းမခံ။ အယူတိမ္းသူ တံဆိပ္နွင့္ ႀကီးစြာေသာျပစ္ဒဏ္နွင့္ ၿမိဳင္ရပ္နွင္၏။ လူထြက္ခိုင္း၏။ အရွက္ခြဲ၏။ အမွန္က ထိုအခ်ိန္ကစကာ မိမိတို႔ယံုၾကည္ရာ၌ပင္ လြတ္လပ္ခြင့္မရွိေတာ့ေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ကိုပင္နွိပ္ကြပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းရိပ္မိသူ မရွိသေလာက္။ တပ္ကိုင္ၿပီးတိုင္းျပည္ကိုဖိနွိပ္မည္ဆိုလွ်င္ တပ္ကိုအရင္ နာနာနွိပ္ကြပ္ပစ္မွရမည္ဆိုသည့္ သေဘာတရားကို လူမ်ိဳး/ဘာသာေရးနယ္တြင္ ခ်သံုးျခင္းပင္။ အာဏာစက္သည္ဓမၼစက္ကို ဇက္ခြံ႔လိုက္ နိုင္ခ်ိန္၌ ဓမၼစက္ေခါင္းကိုင္တို႔နွင့္ ဆရာဒကာညီၫြတ္ေရးလိုင္း အပီအျပင္က်ေတာ့၏။ စစ္အာဏာကိုေထာက္မေပးရမည့္ေဒါက္တေခ်ာင္း ပိုခိုင္မာေတာ့၏။ စစ္အက်ိဳးစီးပြားကာကြယ္ေရးအတြက္ ဘာသာေရးအေျခခံအမ်ိဳးသားေရးဘံုဝါဒကိုတီထြင္၊ သတ္ကြင္းထဲတြင္ လက္ေတြ႔ခ်သံုးစမ္းသပ္ရင္း လူဉာဏ္မြဲတို႔အား ဖမ္းစားထားလိုက္၏။ ထိုအျပဳစားခံမ်ိဳးဆက္သည္ တဆက္ၿပီးတဆက္ စည္ပင္လာ၏။ တဆက္ၿပီးတဆက္ အစြဲႀကီးလာ၏။ ထိုအစြဲကို တဆက္ၿပီးတဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းေပး၏။ ထို ဘာသာေရး အေျခခံအမ်ိဳးသားေရးဘံုဝါဒသည္ မ်ိဳးဆက္တခ်ိဳ႔၏သိစိတ္တြင္ေရာ မသိစိတ္တြင္ပါနက္နက္ရိႉင္းရိႉင္း အျမစ္တြယ္ေန၏။

ခုျဖစ္ေနသည့္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားမွာ အုပ္စိုးသူအဆက္ဆက္၏လက္ခ်က္ဟုဆိုျခင္းမွာ အတိုင္းအတာတခု ထိသာ မွန္သည္ထင္၏။ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသာမွန္သည့္အမွန္ဟု ျမင္၏။ အမ်ိဳးသားေရးနွင့္ လူမ်ိဳး(ဘာသာ) ခြဲျခားေရးကို ဗူးလံုးနားမထြင္းျဖစ္ေနသူတို႔ကိုယ္တိုင္ သိစိတ္ရွိရွိမပါဝင္လွ်င္ ခုျဖစ္ေနသည့္အၾကမ္းဖက္မႈ မ်ား ေပၚလာစရာမရွိ၊ ေအာင္ျမင္စရာ မရွိ။ ထိုအၾကမ္းဖက္မႈမ်ားထေျမာက္ေစရန္ႀကိဳးကုပ္ ၾကသူ ၂ မ်ိဳး သာရွိ၏။ တမ်ိဳးမွာ ေလာကီပညာမရွိ/မသိ၊ လူမ်ိဳး/ဘာသာစံု ဘာမွန္းမသိ၊ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး အဖိနွိပ္ခံရဆံုး အလႊာမွလာ၊ ငါ့အယူသာ သမၼာဒိဌိေလာက္နားလည္သူတို႔တြင္ အေတြးအေခၚဆင္းရဲျခင္းမွာ ျဖစ္ရမည့္ကိစၥျဖစ္ျခင္းသာျဖစ္၍ မထူးဆန္း။ သူတို႔စိတ္တြင္ တကယ္လည္း အမွန္ထင္၍ ျပဳမူေနၾကျခင္းျဖစ္သလို သူတို႔ကိုယ္သူတို႔လည္း တကယ့္မ်ိဳးခ်စ္ႀကီးမ်ားပမာ၊ တကယ့္ အမ်ိဳး/ဘာသာ/သာသနာ ကာကြယ္ေနသူမ်ားပမာ သိျမင္ခံယူေနၾက၏။ ထိုသူတို႔အားဆံုးမေခ်ခၽြတ္၍ရ၏။ အာဏာစက္သံုးတန္သံုးရတတ္၏။

ေနာက္တမ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဒုတိယအမ်ိဳးမွာ ပညာတတ္၊ အလယ္အလတ္နွင့္အထက္လႊာမွလာ၊ နိုင္ငံေရးအခံ လည္းရွိ၊ အာဏာသေဘာကိုလည္း သိ၊ အာဏာလက္ကိုင္ထားနိုင္သူလည္းျဖစ္၊ အစြန္းေရာက္မ်ားအား အသံုးခ်ကာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားရွာရမွန္းလည္းသိ စသည့္သူမ်ားၾကေတာ့ အေတြးအေခၚခၽြတ္ၿခံဳက်သည္ (သို႔)မသိသားဆိုးရြားသည္ဟု ဆိုမရေတာ့။ ကမၼဝါဖတ္၍မရ၊ ဆံုးမေခ်ခၽြတ္ရန္မလို။ အာဏာစက္က သူတို႔လက္ထဲမွာမို႔ ကိုယ္ကယူသံုးလို႔မရ။ ဒီေတာ့ လုပ္စရာက ျပတ္ျပတ္သားသားဆန္႔က်င္ တိုက္ဖ်က္ရန္သာျဖစ္၏။

ခ်ဳပ္ရလွ်င္ ပထမတခ်က္က မ်ိဳးဆက္တဆက္ၿပီးတဆက္လက္ဆင့္ကမ္းအေမြခံခဲ့သည့္ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားမုန္းတီးစိတ္အခံသည္ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတြင္ နက္နက္ရိႉင္းရိႉင္းအျမစ္တြယ္ေနျခင္းအား အသိအမွတ္ျပဳၿပီး ပယ္သတ္ရန္လို၏။ ထိုကိစၥသည္ လူသားတန္ဖိုး လူ႔အသိစိတ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ ဉာဏ္ပညာအရာျဖစ္သျဖင့္ ဥံဳဖြအပ္ခ်ေလာင္းေပ်ာက္ေစ လုပ္မရ။ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အမွန္တရားဆို၍ေယဘုယ်လက္ခံစံျပဳေနသည့္နႈန္းစံတန္ဖိုးမ်ားကို ဂဃနဏျပန္သံုးသပ္ျပဳျပင္ရမည့္ အေရးျဖစ္၏။ ေနာက္တခ်က္က လက္ရွိအာဏာရအရပ္သားအေရၿခံဳ စစ္အာရွင္စနစ္နွင့္ ယင္းကို ေထာက္ကန္အားျပဳေပးေနၾကသည့္ အစုအဖြဲ႔မ်ားအား ဖယ္ရွားရွင္းလင္းေရးျဖစ္၏။ ထိုကိစၥကို အာဏာကိစၥအာဏာျပႆနာအျဖစ္ရႉျမင္ၿပီး လူထုအားနွင့္တြန္းလွန္ ဖယ္ရွားဖို႔ျဖစ္၏။

ဘာသာ/လူမ်ိဳးအေျခခံအမ်ိဳးသားေရးဘံုဝါဒကိုကိုယ္စားျပဳသည့္စစ္အာဏာရွင္စနစ္အား ဆန္႔က်င္တြန္းလွန္ျခင္းသည္ ထိုဝါဒခ်ဳပ္ၿငိမ္းေရးအေျခခံပင္ျဖစ္၏။

(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ဇူလိုင္ ၁၉၊ ၂ဝ၁၃