ကၽြန္မ ဆက္၍ေရးခ်င္ေသာ ေဖေဖ့အေၾကာင္းမ်ား (လွေက်ာ္ေဇာ)
ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္၊ အတြဲ (၁)ေဆာင္းပါးအမွတ္(၇)
ေဆာင္းပါးအမွတ္(၇)
ယိုးဒယားမွ ဘီအိုင္ေအရဲေဘာ္မ်ား
ေဖေဖတို႔တေတြ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းကစလို႔ဂ်ပန္ပိုင္ ဟိုင္နန္ကၽြန္းေပၚေရာက္ၿပီး စစ္ပညာေတြကို ၇ လေက်ာ္ ၈ လနီးပါး ဆင္းရဲပင္ပန္းႀကီးစြာခံၿပီး သင္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ ပင္ပန္းဆင္းရဲရံုသာမက စိတ္ပါဆင္းရဲရတာပါ။ ဂ်ပန္က သူတို႔တေတြကို ျပန္မွလႊတ္ပါ့မလားလို႔ အၿမဲရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဗမာျပည္တြင္းျပန္ဝင္ေရးအစီအစဥ္ေတြ ဆြဲလိုက္၊ ဖ်က္လိုက္နဲ႔အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဂ်ပန္က အဲဒီတုန္းက ဒုတိယကမၻာစစ္ထဲဝင္ရာမွာ ဘယ္လမ္းက အဓိကဝင္မလဲဆိုတဲ့ေသနဂၤဗ်ဴဟာလည္း ေရြးခ်ယ္ေနတဲ့ကာလပါ။ တကယ္လို႔မ်ား ဂ်ပန္အေနနဲ႔ေျမာက္ဘက္လမ္းပဲေရြးၿပီး တ႐ုတ္ျပည္အေရွ႔ေျမာက္ကိုဝင္တိုက္ေနရာကေန ဆိုဗီယက္ယူနီယံကိုပဲ ဆက္တိုက္မယ္ဆိုရင္ ေဖေဖတို႔တေတြကို လက္စတံုးသတ္ပစ္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္ေတြဟာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၇ ရက္ေန႔မွာ ပုလဲဆိပ္ကမ္းကို ဗံုးႀကဲတိုက္ခိုက္ၿပီး အဂၤလိပ္နဲ႔အေမရိကန္ကိုစစ္ေၾကညာကာ၊ စစ္မ်က္ႏွာႏွစ္ရပ္ဖြင့္လိုက္လို႔သာ ေဖေဖတို႔တေတြ ဗမာျပည္ျပန္ေရးစီမံကိန္း ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရပါတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြအေနနဲ႔ တ႐ုတ္ရဲ့ ဂ်ပန္ခုခံေရးစစ္ပြဲကိုအေထာက္အပံ့ျပဳေပးေနတဲ့ မဟာမိတ္ႏိုင္ငံမ်ား (အဂၤလိပ္၊ အေမရိကန္)ရဲ့ ေထာက္ပံ့ေရးလမ္းေၾကာင္းႀကီး (လီဒိုလမ္း)ကိုျဖတ္ေတာက္ရန္ ဗမာျပည္တြင္းဝင္ေရး၊ ထိုမွတဆင့္ အိႏၵိယကိုဆက္လက္သိမ္းရန္ဆိုတဲ့ မဟာဗ်ဴဟာေအာက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ေတြ တသုတ္ၿပီးတသုတ္ ထိုင္း(ဟိုတုန္းက ယိုးဒယားလို႔ေခၚပါတယ္) ႏိုင္ငံ၊ ဘန္ေကာက္ၿမိ့ဳကို ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ ေရာက္လာၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာပဲ ရတတ္သမွ် စစ္သားသစ္မ်ားစုေဆာင္းရပါတယ္။ ထိုင္းေရာက္ဗမာေတြ ထိုင္းေတြ၊ ရွမ္းေတြ၊ ရွမ္းထိုင္းေတြကို နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးတို႔ အဂၤလိပ္ဆန္႔က်င္ေရးတို႔ေဟာေျပာၿပီး စစ္သားစုရပါတယ္။ အဲဒီစုေဆာင္းရတဲ့စစ္သားသစ္“ရာ” အခ်ိဳ႔ကို ေဖေဖ့ကိုအပ္ေပးၿပီး စစ္ေလ့က်င့္ေရးသင္တန္းေတြ ေပးခိုင္းပါတယ္။ ေဖေဖက စစ္သင္တန္းေတြကို အက်ၪ္းရံုးၿပီး(၁ လေက်ာ္ ၂ လေက်ာ္)သင္ေပးၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ထဲဝင္မယ့္တပ္ဖြဲ႔ေတြကို ခြဲေပးရပါတယ္။ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ ဗိုလ္တာရာတို႔အဖြဲ႔ကေတာ့ အတြင္းသူပုန္လႈပ္ရွားမႈအတြက္ ေစာေစာကတည္းက ထြက္သြားၿပီးျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေနာက္ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂၆ ရက္ေန႔မွာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ (ဘီ၊ အိုင္၊ ေအ) ကို ဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေနရာကေတာ့ ဘန္ေကာက္ၿမိ့ဳ၊ ဆထြန္းလမ္း၊ ဘိုနရိုၿခံဝင္းႀကီးအတြင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုဖြဲ႔စည္းၿပီးတာနဲ႔ တပ္ဖြဲ႔အသီးသီးဟာ ကိုယ္ခ်ီတက္ရမယ့္စစ္ေၾကာင္းအတြက္ တာစူတဲ့ေဒသကို စခ်ီတက္ၾကရပါေတာ့တယ္။ ပထမဆံုးထြက္ခြာသြားသူေတြဟာ ဗိုလ္ရန္ႏိုင္။ ဗိုလ္မင္းေခါင္တို႔ဦးစီးတဲ့ တနသၤာရီ၊ ဝိတိုရိယအစြန္းက ပင္လယ္ကမ္းေျခအတိုင္း ေရေၾကာင္းခ်ီတဲ့တပ္ဖြဲ႔ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ ထားဝယ္ေၾကာင္းနဲ႔ျမဝတီေၾကာင္း စတာေတြလည္း ထြက္သြားၾကပါေတာ့တယ္။
တပ္ဖြဲ႔ေတြဟာ မထြက္ခြာခင္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ၾကပါတယ္။ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းေတြေၾကာင့္ ကန္ေတာ့ၾကတဲ့လူေတြအားလံုး မ်က္ရည္က်ၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေဖေဖက ဖာပြန္စစ္ေၾကာင္းမွာပါဝင္ၿပီး ပစ္စင္နလုပ္ Pisan Niloke ကို ထြက္ခြာသြားရမွာပါ။ ခရီးထြက္ခြာနီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုထိုင္ကန္ေတာ့ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာတယ္လို႔ ေဖေဖက ေျပာျပဖူးပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ရည္မထြက္ေပမယ့္ အသံထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့နဲ႔“စစ္ထြက္ၾကတာေပါ့၊ ေရွးတုန္းက ဗမာေတြစစ္ထြက္ၾကေတာ့ တနသၤာရီကို ေလွႀကီးေတြနဲ႔ေရေၾကာင္းလႊင့္ၾကေတာ့ တခ်ိဳ႔ကေရေၾကာင္းမွားၿပီး ရခိုင္ျပည္ေရာက္လိုေရာက္ ျဖစ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္တဲ့လူက ဆက္တိုက္ၾကတာေပါ့”လို႔ ေျပာသတဲ့။ ေဖေဖတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္က စကားေျပာစရာမရွိလို႔ ေျခဦးတည့္ရာ ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာတာလို႔ထင္မိတာတဲ့။ ေနာက္မွ စဥ္းစားမိေတာ့မွ ဘယ္ကၽြန္းဘယ္ေသာင္ဆိုက္ၾကမလဲမသိ၊ ေရာက္တဲ့သူက ဆက္ၿပီးတိုက္ဖို႔ အဓိပၸာယ္ရွိရွိေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ပါသတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ေဖေဖရဲ့ ဖာပြန္စစ္ေၾကာင္းမွာ ထိုင္းက စုေဆာင္းခဲ့တဲ့တပ္သားသစ္ ၄ဝ ေလာက္ပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီထဲ ဗမာစကားေကာင္းေကာင္း တတ္တဲ့ ဗိုလ္အံုးခိုင္၊ ဗိုလ္လွေဖ၊ ကိုထြန္းတင္ဆိုသူ ၃ ဦးကို ေဖေဖက သူ႔လက္ေထာက္ေတြအျဖစ္ခန္႔ထားၿပီးလူထပ္စုေတာ့ တပ္သား ၁ဝဝ ေလာက္ရလာခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီသူေတြထဲမွာ ေဖေဖနဲ႔ ရာသက္ပန္မိတ္ေဆြရဲေဘာ္ႀကီးျဖစ္သြားသူကေတာ့ ဗိုလ္အံုးခိုင္ပါ။ သူ႔ရဲ့ဖခင္ဟာ ဗမာလူမ်ိဳး၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ေရႊက်င္နယ္ဘက္ကပါ။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ မေနလိုဆိုၿပီး ယိုးဒယားကို ေရႊ႔ေျပာင္းေနထိုင္တာပါ၊ သစ္ေတာလုပ္ငန္းနဲ႔ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝပါတယ္။ ေဖေဖတို႔တေတြ ထိုင္းေရာက္ေတာ့ ဗမာျပည္က အဂၤလိပ္တိုက္ထုတ္ေရးအတြက္ဆိုၿပီး လူစုေတာ့ ဗိုလ္အံုးခိုင္ဖခင္ႀကီးကိုယ္တိုင္ သူ႔သားကို ေဖေဖတို႔ဆီလာအပ္တာပါ။ စစ္သားစုေဆာင္းေရးလုပ္ငန္းေတြကိုလည္း အားတက္သေရာအကူအညီေပးသတဲ့။ ဗိုလ္အံုးခိုင္ကိုယ္တိုင္ သစ္ေတာလုပ္ငန္းေတြလုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ ေဖေဖတို႔စစ္ခ်ီတက္ရာမွာ အက်ိဳးအမ်ားႀကီးျပဳခဲ့တယ္လို႔ ေဖေဖကဆိုပါတယ္။
ဗိုလ္လွေဖဆိုတာကလည္း ထိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ေနတဲ့ ဗမာတေယာက္ပါပဲ။ သူကိုလည္း ေဖေဖက လက္ေထာက္အျဖစ္ ခန္႔ထားပါတယ္။ ကိုထြန္းတင္ကိုေတာ့ ေဖေဖက ကိုယ္ရံရဲေဘာ္အျဖစ္ အနားေခၚထားပါတယ္။ ထိုင္းစကား၊ ဗမာစကားႏွစ္မ်ိဳးလံုး ေကာင္းေကာင္းတတ္လို႔ အေတာ္အကူအညီရတယ္လို႔ ေဖေဖကေျပာပါတယ္။ ထိုင္းရဲေဘာ္တခ်ိဳ႔ ေဖေဖ့ကိုသတ္ၿပီး လက္နက္ေတြ အပိုင္စီးဖို႔လုပ္တဲ့လုပ္ႀကံမႈႀကီးကို သူ႔အကူအညီနဲ႔ ေဖေဖေျဖရွင္းခဲ့ရတာပါ။
သူတို႔တေတြ ဘီအိုင္ေအတပ္ေတြနဲ႔ ဗမာျပည္ထဲဝင္လိုက္လာၿပီး ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ တတပ္တအားပါဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔လည္း ဘီအိုင္ေအကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး အတူတူေနခဲ့ၾကၿပီး၊ ေဖေဖက သူတို႔ကို ေဖေဖ့မိဘမ်ားရွိရာ ဆိုင္းစုကိုေတာင္ ေခၚသြားဖူးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္၊ ဂ်ပန္မ်ားက သူတို႔ကတိအတိုင္း ဗမာျပည္ကို ေရႊရည္စိမ္လြတ္လပ္ေရးအတု ေၾကညာၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူတို႔တေတြ ထိုင္းကို ျပန္သြားၾကပါေတာ့တယ္။
ဗိုလ္အံုးခိုင္ႀကီးကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း အထူးသျဖင့္ မဆလေခတ္မွာ ဗမာျပည္ျပန္လာၿပီး စီးပြားေရးေလး ဘာေလးလုပ္ပါတယ္။ ေဖေဖပင္စင္ယူၿပီး ကၽြန္မတို႔တေတြေနထိုင္ၾကတဲ့ ဆီဆံုလမ္းအိမ္ကေလးကိုလည္း သူလာတိုင္းလာလည္ပါတယ္။ သူလာရင္ ထိုင္းငံျပာရည္တို႔ ေဖေဖႀကိဳက္တဲ့ ဂ်ပန္ေရညွိတို႔ စတာေတြယူလာတတ္ပါတယ္။ ေမေမကလည္း သူလာတိုင္း ထမင္းတနပ္ေတာ့ ေကၽြးပါတယ္။ ဗိုလ္အံုးခိုင္ႀကီးက အရက္အလြန္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အိမ္က တည္ခင္းဧည့္ခံတဲ့ထမင္းဝိုင္းမွာ အရက္မပါေတာ့ သူက စားမေကာင္းလွပါဘူး။
သူ႔ရဲ့ လက္သံုးစကားကလည္း “အရက္ဆိုတာ ထမင္းမစားခင္ေသာက္ရင္ ထမင္းစားေကာင္းတယ္။ ထမင္းစားၿပီးေသာက္ရင္ အစာေၾကတယ္။ ညအိပ္ရာဝင္ခါနီးေသာက္ရင္ အိပ္ေကာင္းတယ္။ မနက္အိပ္ရာထေသာက္ရင္ လန္းဆန္းတယ္” တဲ့။ ေပ်ာ္တတ္ရႊင္တတ္ ေနာက္တတ္ေျပာင္တတ္နဲ႔သူမို‹လာရင္ ေဖေဖနဲ႔ေမေမတို႔ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာၾကဆိုၾကနဲ႔အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ သူက တခါတေလ ေမေမနဲ႔ေဖေဖကို ရန္တိုက္ေပးတတ္ပါေသးတယ္။ ေမေမ့ကို သူက ခင္ဗ်ားလူႀကီး ဂ်ပန္မွာေနတုန္းက ဂ်ပန္မ ရည္စားေလးအေၾကာင္း ေမးမၾကည့္ဘူးလားတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။
ေမေမကေတာ့ ရယ္ပဲ ေနတတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာေသးတယ္။ ဂ်ပန္ထီးေတြကသာ မုန္းဖို႔ေကာင္းတာ ဂ်ပန္မေလးေတြကေတာ့ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာတဲ့၊ မယံုရင္ ခင္ဗ်ားလူႀကီး ေမးၾကည့္တဲ့။
သူ႔ခမ်ာ ဗမာျပည္လာၿပီး စီးပြားေရးအကြက္အကြင္းေတြၾကည့္ေပမယ့္ စီးပြားေတာ့သိပ္မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဗိုလ္ေနဝင္းနဲ႔ကလည္း သူက သိပ္မရင္းႏွီးဘူး။ ဒီၾကားထဲ ဗိုလ္ေနဝင္းကလည္း သူ႔ကို သိပ္မၾကည္ျဖဴဘူးတဲ့။ လူ႐ႈပ္ေတြလို႔ သေဘာထားသတဲ့ေလ။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း သူစီးပြားေရးအေတာ္က်ဆင္းၿပီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ကြယ္လြန္သြားတယ္လို႔ၾကားရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ဗမာျပည္သူေတြအေပၚ တစံုတရာေက်းဇူးျပဳခဲ့ၾကဖူးသူမ်ားပါ။ ကၽြန္မတို႔တေတြ ေက်းဇူးမသိတတ္ခဲ့ၾကပါ။
၂၅-၁၂-၂ဝဝ၉။
0 comments:
Post a Comment