၂ဝ၁၄ ေအာက္တိုဘာ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ေရးုုျဖစ္တဲ့တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ-၄(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
အျမင့္စံထိကရုန္း
ရီေတာ့ မရီနဲ႔ဗ်ာ ဒါေပမယ့္ေျပာမယ့္အထဲမွာ ရီစရာေတာ့ပါတယ္။ ဒီမွာ ေဆာင္းတြင္းဆို နွင္းဒဏ္မခံနိုင္တဲ့အပင္ငယ္မွန္သမွ် အိမ္ထဲသြင္းထားရတယ္။ ဗမာပင္ေတြထဲကဆို စံပယ္တို႔ သနပ္ခါးပန္းတို႔ ဇီဇဝါတို႔ ေရွာက္ပင္တို႔ ကင္ပြန္းခ်ဥ္တို႔ဘာတို႔ေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာက္နွစ္ ေႏြဦးေပါက္လည္ေလာက္မွ အျပင္ျပန္ထုတ္ရပါတယ္။ အိုးထည့္စိုက္တဲ့အပင္ေတြဆိုေတာ့ ၾကမ္းေပၚ အိုးလိုက္ ဒီအတိုင္းႀကီး ခ်ထားျပန္ေတာ့လည္း ေရေလာင္းတာအစိုျပန္တာနဲ႔ အခင္းေကာ္ေဇာပ်က္တတ္တာမို႔ ေရမေပါက္နိုင္တဲ့ အခင္းတခုခုေအာက္ကခံၿပီးမွ ခ်ရင္လည္းခ်။ ခံုတန္းလို စားပြဲပုလိုဟာေပၚ တင္ခ်င္လည္းတင္ေပါ့ဗ်ာ။
အဲ့ဒါ ခု ေဆာင္းဦးမေပါက္တေပါက္ထဲက က်ေနာ္တို႔အပင္ေလးေတြ အထဲသြင္းရင္ တင္ဖို႔ ခံုတန္းရွည္လိုဟာမ်ိဳး အေဟာင္းဆိုင္ေတြမွာလိုက္ရွာဝယ္တာ စိတ္ႀကိဳက္မေတြ႔ဘူး။ ေတြ႔တဲ့ဟာၾကေတာ့လည္း ေဈးကႀကီးနဲ႔ မဝယ္ျဖစ္ဘူး။ ဇနီးဘက္က အဖိုးတစ္ေယာက္ လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ သမင္သားေရအုပ္ ေရွးေဟာင္းစားပြဲေပၚ တင္ထားရတာဆိုေတာ့ စားပြဲေလးပ်က္စီးသြားရင္ခက္ရခ်ည္ရဲ့အေတြးကလည္း ၂ ေယာက္လံုးမွာရွိေနတယ္။ ဒါနဲ႔ မထူးဘူးကြာ ကိုယ့္ဖါ့သာလုပ္ၾကတာေပါ့တိုင္ပင္ၿပီး အိမ္သံုးပစၥည္းအေဟာင္းဆိုင္ တဆိုင္ကိုသြား သစ္သားတံခါးရြက္လိုဟာ တစ္ခုကို ၅ ေဒၚလာနဲ႔ဝယ္၊ လက္သမားသံုးပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ကိုသြား သစ္သားပြတ္လံုး ခံုေျခေထာက္ေလးေတြ တစ္ေခ်ာင္းကို ၂ ေဒၚလာနဲ႔ ေျခာက္ေခ်ာင္းဝယ္။ တံခါးရြက္လိုဟာကို ပတၱာေတြ ေမ်ာက္လက္ေတြ ျဖဳတ္ျဖက္၊ ရွိၿပီးသားတဲ့သစ္ အေရာင္တင္ဆီေတြဘာေတြ ပြတ္ပက္၊ သစ္ကပ္ေကာ္နဲ႔ ေသခ်ာကပ္ကက္ၿပီးလုပ္လိုက္တာ ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ စားပြဲရွည္ေလးျဖစ္သြားတာပဲ။ ၁၇ ေဒၚလာနဲ႔ပြဲျပတ္သြားတာပဲ။ မဆိုးဘူး ေတာင့္လည္း ေတာင့္တယ္။ အနည္းဆံုး ၅ နွစ္ေလာက္ေတာ့ေနေပေရာ့ပဲ။
ဒါနဲ႔ပန္းအိုးေလးေတြ အဲ့ဒီအေပၚတင္ရင္း ေျမအိုးထဲ တကူးတက ထည့္စိုက္တားထဲ့ ထိကရုန္းပင္ျမင္ေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။ ထိကရုန္းပင္ဆိုတာ ဗမာျပည္သားတိုင္းလိုလို သိၾကတာပဲ။ ေဘာလံုးလို လံုးလံုးမႊားမႊားအဝါေလးေတြ အျဖဴေလးေတြပြင့္တတ္တဲ့၊ ဆူးေလးေတြရွိတဲ့၊ သူ႔သြားထိလိုက္ရင္ အရြက္ေလးေတြအကုန္ ငိုက္ၾကသြား ပိတ္ၾကသြား အိပ္သြားတဲ့၊ လမ္းေဘးေပါက္ ေျမကပ္ပင္ငယ္ေလးေတြပါ။ ဗမာျပည္မေတာ့ ေနရာတကာေတြ႔ရၿပီး က်ေနာ္တို႔ငယ္ငယ္ကဆို ေက်ာင္းသြားရင္းလမ္းတေလွ်ာက္ ရႉးရႉးနဲ႔ေကာ့ေကာ့ပန္းၿပီး လြယ္အိပ္နဲ႔လွည့္လွည့္ရမ္းၿပီး အအိပ္ခိုင္းခဲ့ဖူးတာပဲ။ ပန္းရာအသြင္းမခံရတဲ့အပင္။ အုတ္ၾကားျမက္လိုအပင္။
မနွစ္က ေႏြတေန႔မွာ ဇနီး၊ သူ႔အေမနဲ႔ က်ေနာ္ ၃ ေယာက္သား ပန္းပ်ိဳးပင္ေတြေရာင္းတဲ့ဆိုင္ႀကီးတဆိုင္ကိုသြားၾကတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ဘြားေတာ့္အက်ႌက အပင္တခုခုနဲ႔ၿငိသြားလို႔ က်ေနာ္က ကူျဖဳတ္ေပးတယ္။ ၿငိတာက ေျမအိုးေလးေတြအစီအရီနဲ႔ လူ႔ခါးေစာင္းေလာက္ျမင့္တဲ့စင္ေတြေပၚမွာတင္ထားတဲ့ ထိရုန္းပင္ေလးေတြနဲ႔။ သူ႔ ဆူးၿငိေနတာျဖဳတ္ေနရင္း ဘြားေတာ္က အံ့ၾသတဲ့အသံနဲ႔ ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း ဒီအပင္ေလးက အရြက္ခက္ကေလးေတြ က်ိဳးက်ကုန္ၿပီ၊ ဟာက်ိဳးက်တာမဟုတ္ဘူး၊ ေခါက္သြားတာ၊ ဘာျဖစ္သလဲ မသိဘူးဆိုၿပီးေျပာတာ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္က ဘာမွမျဖစ္ဘူး ခနအိပ္သြားတာ ၿပီးရင္ျပန္နိုးလာလိမ့္မယ္ဘာညာနဲ႔ ပါးစပ္ကလည္းေျပာ လက္ကလည္း ေဘးက မအိပ္ေသးတာေလးေတြ လိုက္လက္ထိျပတာေပါ့။ သူလည္း က်ေနာ့္လိုလိုက္ထိၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနတာမွ တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ဒီအပင္မ်ိဳးတခါမွမျမင္ဖူးတဲ့သေဘာရွိတယ္။ အဲ့နားက ထြက္သြားခါနီးလည္း လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္နဲ႔ လုပ္ေနေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဝယ္စရာရွိတာဝယ္။ ဆိုင္အလုပ္သမားကို သူ႔ကားေပၚပန္းအိုးေတြတင္ခိုင္း က်ေနာ္တို႔ေနာက္ကေမာင္းၿပီး အိမ္အထိလိုက္လာတယ္။
အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ က်ေနာ္တို႔ကို နင္တို႔လည္း ဒါေလးတအိုးယူ ငါ့အတြက္လည္းတအိုး..တဲ့ဆိုၿပီး ထိကရုန္းပင္တအိုးေပးတယ္။ ဒါနဲ႔ ယူရင္း ကပ္ထားတဲ့ေဈးကိုၾကည့္ေတာ့ ၁၉ ေဒၚလာနဲ႔ ၉၉ ဆင့္တဲ့။ ၂ဝ ပဲထားပါေတာ့။ ဝယ္ခြန္က တေဒၚလာမွာ ၇ ဆင့္ဆိုေတာ့ ေဒၚလာ ၂ဝ အတြက္ တစ္ေဒၚလာနဲ႔ ဆင့္ေလးဆယ္။ စုစုေပါင္း ၂၁ ေဒၚလာ ဆင့္ေလးဆယ္။ စိတ္ထဲက ဘြားေတာ္ကို နားရင္းႀကီးသာ အုပ္ထည့္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ထိကရုန္းတပင္ကို ၂၁ ေဒၚလာေပးၿပီး ဝယ္ရပါ့မလားဆိုၿပီး။ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ကေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။
အဲ့ဒီနည္းနဲ႔ အဲ့ဒီထိရုန္းပင္က ေဆာင္းဆို ဧည့္ခန္းမွာအၿမိဳင့္သား စံပယ္ေတာ္မူၿပီး ေႏြဆို
အျပင္ထြက္ေတာ္မူတယ္။ ဗမာျပည္သားေတြ အိမ္လာလည္ရင္းေမးရင္ ေျပာျပရင္း ရီစရာတခုလိုျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဇနီးေရွ႔ေတာ့ မေျပာပါဘူး။ ေတာ္ၾကာေန သူပါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မစိုးလို႔။ သူ႔အေမႀကီးက မွတ္မွတ္ရရေပးထားတဲ့လက္ေဆာင္ မဟုတ္လား။ ဘြားေတာ္ကလည္း အိမ္လာတိုင္း အပင္ေလးကို လက္နဲ႔ထိလိုက္ အရြက္ေလးေတြ အိပ္သြားတာျမင္ရင္ သေဘာက်လိုက္နဲ႔ေပါ့။ မဆိုးပါဘူး စိတ္လက္ေတာ့ၾကည္နူးစရာပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ တခါတခါ သြင္းရထုတ္ရအလုပ္ရႈပ္တဲ့အခါ
ငယ္ငယ္ကလို ရႉးရႉးနဲ႔သာ ေကာ့ကက္ၿပီး ပန္းလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။
အဲ့ဒီအျမင့္စံမင္းသားက ပံုထဲမွာ ဘယ္ဘက္ကေနစေရရင္ ၄ အိုးေျမာက္ ၾကယ္ပံုေလးနဲ႔အိုးထဲမွာ။
0 comments:
Post a Comment