၂ဝ၁၄ နိုဝင္ဘာအလည္မွာ ေရးျဖစ္တဲ့တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

၂ဝ၁၄ နိုဝင္ဘာအလည္မွာ ေရးျဖစ္တဲ့တိုနန္႔နန္႔ေလးေတြ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(အေမ့ အေမရဲ့အေမ)

က်ေနာ္ အရွင္လတ္လတ္ လူအေကာင္လိုက္ႀကီးမျမင္ဖူးတဲ့

အေမ့ အေမရဲ့အေမ။ က်ေနာ့္ ေဘးမႀကီးဓါတ္ပံုပါ။ ေဒၚဘုတ္ဆံုတဲ့။ (နံမည္ရင္းက လွလွရီ။ ငယ္ငယ္ကဝတုတ္တုတ္ေလးမို႔ ဘုတ္ဆံုဘုတ္ဆံုနဲ႔ ေခၚရင္းက ဘုတ္ဆံုလို႔တြင္သြားတာ) ခုဒီပံုမွာၾကည့္ေတာ့ ပိန္တာရိုး။ ေရွးျမန္မာမႀကီး။ ကိုးကြယ္တာက အစၥလာမ္။ ယံုၾကည္တာက အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္။ ဖတ္တာရြတ္တာက ကိုရ္အန္၊ က်င့္သံုးေဆာက္တည္ ေနထိုင္ကြယ္လြန္သြားတာက မြတ္စလင္မ္အျဖစ္။ ဘိုလိုေတာ့ Great Grand Mother ေပါ့ေလ။

အေမ ခဏခဏေျပာတယ္ သူ႔အဖြားအေၾကာင္း။ ေျပာတိုင္းလည္း

အဂၤလိပ္ေခတ္ေတြေရာ

ဂ်ပန္ေခတ္ေတြေရာ၊ ဦးနုေခတ္ေတြေရာ၊

သမဝါယမေခတ္ေတြေရာ၊ ေဝလေခါင္းေရႊဒဂၤါး (တက်ပ္သားအခ်ိန္စီးတဲ့) ၃၆ က်ပ္ေရာ၊ နွစ္လံုးျပဴးနဲ႔စလြယ္ရသူႀကီးေရာ၊ ဘိုမေခ်ာေခ်ာႀကီးေတြ ေဒါက္ကပ္ႀကီးစီးတာေရာ၊ လယ္သမားေတြသူပုန္ထတဲ့အေၾကာင္း တဆင့္ၾကားေတြေရာ၊ လန္ခ်ားဆြဲတဲ့လူေတြေရာ၊ ကုလားဗမာရိုက္ပြဲေရာ၊ ေထာင္မလဲသဲေကာ္ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေရာ၊ ဂ်ပန္စစ္သံုးကားအမိုးပတၱဴဖ်ဥ္ေတြကို တိုင္ကီထဲထည့္ေရေႏြးနဲ႔ျပဳတ္ ေရမစိမ့္ေအာင္

အထဲကသုတ္ထားတဲ့ကတၱရာေစးအလႊာကို ဂံုးခြံနဲ႔ျခစ္ အကႌ်ခ်ဳပ္ဝတ္တာေရာ၊၊ ေတာပုန္းဓါးျမေတြေသာင္းက်န္းတာေရာ၊ တူမတေယာက္ကို အိမ္မွာတည္းတဲ့တပ္စုမႉးဂ်ပန္စစ္ဗိုလ္ကခ်စ္လို႔ ဟာဒီးမားလိုေခၚတာေရာ၊

စစ္ရႉံးေတာ့ စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ဂ်ပန္စစ္သားေတြ လမ္းေပၚမွာပိုးလိုးပက္လက္လန္ ငတ္ျပတ္ေနတာေရာ၊ ေထာပတ္ပံုးေတြေဖါက္ ေထာပတ္ေတြသြန္ခ်ၿပီး ပံုးခြံေတြ ပန္းကန္ျပားနဲ႔ဒယ္အိုးရိုက္တာေရာ၊ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ ေဟးေဟးနဲ႔ ေအာ္တာေရာ၊ သူပုန္ေတြထတာေရာ၊ ဒါးျမေတြေသာင္းက်န္းတာေရာ၊ သူ႔ႏြားေတြအုပ္လိုက္ႀကီး ဓါးျမေတြေမာင္းသြားလို႔ သူ႔ေမာင္အငယ္ဆံုးငိုတာေရာ၊ ျပည္သူပိုင္သိမ္းတဲ့အထဲ အမ်ိဳးေတြရဲ့လုပ္ငန္းေတြပါကုန္တာေရာ၊ လယ္ေတြပါကုန္တာေရာအကုန္ပါတယ္ စံုမွစံုပဲ။

ခုေတာ့ အေမ့မွတ္ဉာဏ္ေတြ ေမွးစျပဳၿပီ အေမ့နားေတြ ေလးစျပဳၿပီ အေမ့ခါးေတြ ကိုင္းစျပဳၿပီ။ သူ႔ေျမးေလး မရင္နွစ္ကိုထိန္းရင္း ကေလးလုပ္တာေျပာတာတခုခုမ်ား သူသေဘာၾကတဲ့အခါ ပါးရည္နားရည္တြန္႔ေတြ တြန္႔သထက္တြန္႔တြန္႔သြားေအာင္ ရယ္လိုက္ၿပံဳးလိုက္တိုင္း အေမ လူအိုလို လွေနဆဲပဲ။ အေမ လူအိုလိုလန္းဆန္းေနဆဲပဲ ဒါေပမယ့္ အရြယ္လြန္ၿပီ အရြယ္ေထာက္ရွာၿပီ။

ေျပာရရင္ အေဖ့ဘက္အေမ့ဘက္ နွစ္ဘက္လံုးက အမ်ိဳးအေဆြေတြထဲမွာ အေမက အသက္အႀကီးဆံုးျဖစ္ေနၿပီ။ ခု ၈၃ ထဲ ဝင္ၿပီ။ ဝမ္းသာစရာက ဆီးခ်ိဳ ေသြးတိုး နွလံုး ဘာညာစတဲ့ ေရာဂါႀကီးႀကီးမားမားတခုမွ မရွိတာပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ ပဲေၾကာ္ေလး ေျမပဲဆန္ေလွာ္ေလး ၿဖိဳးၿဖိဳးေျဖာက္ေျဖာက္ဝါးနိုင္တုန္း။ ထမင္းကို လက္နဲ႔နယ္ဖတ္ၿပီး မတုန္မရင္စားနိုင္တုန္း။ တုတ္ေကာက္မလို လမ္းေလွ်ာက္နိုင္တုန္း။ သူ႔အပင္ေလးေတြ ကိုယ္တိုင္စိုက္ပ်ိဳး ေရေလာင္းေပါင္းသင္ ခူးတုန္းဆိတ္တုန္း၊ သားသမီးေတြနဲ႔ လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ခူးခပ္ေကၽြးတုန္း။ ၁၄ ထစ္ေလွကားကို တေန႔ ၆ ႀကိမ္အနည္းဆံုး အတက္အဆင္းလုပ္ေနတုန္း။ က်ေနာ္လုပ္ပံုကိုင္ပံု ဟန္မက်ရင္ နားဝင္ေအာင္ေျပာတုန္း။ တေန႔ေန႔ေတာ့ သားေတြသမီးေတြအားလံုးနဲ႔ တစုတရုံးေနရမွာဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ စိတ္ေဆာင္တုန္း။

(နိုင္ငံေရး အသေရ)

သူခိုး ခိုးတယ္ေျပာ ေထာင္မဆန္႔ဘူးတို႔ ဘာဘူးတို႔ ဘာမွမေျပာပါ။ ဗမာျပည္ ေထာင္ ၃ ေထာင္မွာ ၁၅ နွစ္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ တိုက္ထဲမွာ သီးသန္႔အက်ဥ္းသားအျဖစ္အေနမ်ားေပမယ့္ ေတာင္ငူေထာင္မွေတာ့ ကံေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ အေဆာင္မွာေနရပါတယ္ ၅ နွစ္နီးပါးေလာက္ ေနဖူးပါတယ္။ အေဆာင္မွာ ရာဇဝတ္သားစံုပါတယ္။ အမႈစံုပါတယ္။ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ အေတြ႔အႀကံဳအစံုရပါတယ္။

က်ေနာ္ဒီမွာလုပ္တဲ့အလုပ္ေတြထဲမွာ လူႀကီးေထာင္မွာ ဗမာျပည္စကားျပန္လုပ္တာလည္း ပါပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က ေထာင္နဲ႔ေရစက္မကုန္ေသးလို႔ လို႔ေျပာပါတယ္။ အလုပ္သေဘာက ကိစၥရွိမွေခၚ ၿပီးတာနဲ႔ျပန္။ တစ္စကၠန္႔ေတာင္ အပိုမေနရပါ။ ဘယ္အက်ဥ္းသား အခ်ဳပ္သားနဲ႔မွ အလုပ္ ကိစၥမွတပါး စကားမေျပာရဆိုေပမယ့္ စကားျပန္ျဖစ္လို႔ ႁခြင္းခ်က္နည္းနည္းပါးေတာ့ရပါတယ္။ ခ်ဳပ္သစ္ေတြ ပထမဆံုးရံုးထုတ္ရက္ အိမ္ေျပာေပးဖို႔မွာတာ၊ က်န္ေနတဲ့မိသားစုကိုအေၾကာင္းၾကားဖို႔ လိပ္စာ ဖုန္းနံပတ္ေတာင္းတာ ယူတာ။ က်ေနာ္လုပ္တာက ေထာင္ တနွစ္နဲ႔တနွစ္ေအာက္သမားေတြပဲထားတဲ့ Jail ပါ။ နွစ္ႀကီးသမားေတြကိုေတာ့ Prisons ေတြကိုပို႔ပါတယ္။

သြားဖန္မ်ားေတာ့ ေထာင္ဝန္ထမ္းတခ်ိဳ႔နဲ႔မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါၿပီ။ က်ေနာ့္အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းသိသူလည္း သိပါတယ္။ တေန႔ေတာ့ က်သစ္တေယာက္ေရာက္တယ္။ မွတ္ပံုတင္မယ္ ေဆးမွတ္တမ္းယူမယ္လို႔လွမ္းေျပာတာနဲ႔ ေထာင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ အသိျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုတေလာကပဲ အရွိန္လြန္မူးေမာင္းမႈေၾကာင့္ ရံုးခ်ိန္ပ်က္အာမခံေငြဆံုး ျပန္အဖမ္းခံဒဏ္ထိထားသူ။ အရက္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သင္တန္းလည္းတက္ေနရ ကုထံုးဆရာနဲ႔လည္း ေကာင္စလင္န္းလုပ္ေနရသူ။ ေန႔တိုင္း အရက္ျဖတ္ဌာနမွာ ေဆးေသာက္ဆီးစစ္ေသြးစစ္ ေနရသူ။ ခု သူ႔ၾကည့္ေတာ့ ညက ခ်ထားတဲ့အရွိန္လည္း ေကာင္းေကာင္းမျပယ္ေသး အနံ႔လည္းတေထာင္းေထာင္းထြတ္တုန္း။ ကိုယ္လည္း ပုလင္းဖက္ေသာက္လာတဲ့သူဆိုေတာ့ အေနအထားျမင္တာနဲ႔မွန္းမိတယ္။ စာရင္းသြင္း မွတ္တမ္းယူၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုအေၾကာင္းၾကား ေပးဖို႔၊ ပိုက္ဆံလာထည့္ေပးဖို႔မွာရင္း သူ႔ကို “ဘာလို႔ဖမ္းၿပီး ေထာင္ထဲျပန္ပို႔သလဲ သူနားမလည္ေၾကာင္း၊ သူ အရက္တကယ္ျပန္မေသာက္ ေတာ့ေၾကာင္း၊ ညက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေသာက္ေနတဲ့ဝိုင္းမွာ သူက ေဘးထိုင္ၿပီး အျမည္းပဲစားေနေၾကာင္း၊ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဝိုင္းထဲကလူနဲ႔ ေဘးအခန္းကလူ စကားမ်ားၿပီး ရဲေရာက္လာေၾကာင္း၊ ဟိုလူေတြကိ ဖမ္းရင္း သူ႔ပါေခၚလာေၾကာင္း၊ သူ႔မွာ ဘာျပႆနာမွမရွိေၾကာင္း၊ ဘာအျပစ္မွမရွိေၾကာင္း၊ ဘာအျပစ္မွမက်ဴးလြန္ေၾကာင္း”ေတြကို က်ေနာ့္ပခံုးပုတ္လိုက္လက္ပုတ္လိုက္ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြနဲ႔ ကရားေရလႊတ္ လႊတ္ေတာ့တာပါပဲ။ က်ေနာ္လည္း အင္း..အင္းနဲ႔သာ လုပ္ေနရတယ္ စိတ္ေတာ့မသက္သာလွပါ။

ကိစၥၿပီးလို႔ အမႈထမ္းက ဗူးဝအထိျပန္ပို႔ရင္ ဟိုငနဲ မင္းကိုဘာေတြေျပာေနတာလဲလို႔ေမးတာနဲ႔ သူေျပာတာေတြ ျပန္ေျပာျပရတယ္။ စကားဆံုးေတာ့ ၿပံဳးစစမ်က္နွာေပးနဲ႔ “ေနပါဦး မင္းတို႔ အဖမ္းခံရ ရံုးတင္ခံရ ေထာင္က်ရတုန္းကေရာ”တဲ့။ “အဲ့ဒါနဲ႔ ေျပာင္းျပန္ပဲကြ။ ငါဒို႔က မလုပ္ဖူးလို႔ မေျပာဘူး။ လုပ္တယ္ လုပ္တာဘာျဖစ္လဲ။ နိုင္ငံေရး လူတိုင္းမွာလုပ္ခြင့္ရွိတယ္။ အစိုးရကို စနစ္ကို မေက်နပ္ရင္မႀကိဳက္ရင္ ဆန္႔က်င္ခြင့္ ျဖဳတ္ခ်ခြင့္ လူတိုင္းမွာရွိတယ္။ အဲ့ဒါ အျပစ္မဟုတ္ဘူး။ အျပစ္က်ဴးလြန္တာ မဟုတ္ဘူး။ အျပစ္မရွိဘူး။ အျပစ္ရွိတာက မင္းတို႔။ တရားခံက မင္းတို႔၊ ခု မင္ူးတို႔လက္ထဲမွာႀကိဳက္သလိုလုပ္ ဆိုတာမ်ိဳးပဲေျပာတာ”ဆိုေတာ့ သူက “မင္းတို႔က လုပ္တယ္၊ အျပစ္မရွိဘူး ႀကိဳက္သလိုလုပ္၊ သူတို႔က မလုပ္ဘူး၊ အျပစ္မရွိဘူး၊ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔ေပါ့ကြ”လို႔ေျပာၿပီး အသံထြက္တဲ့အထိရယ္တယ္။ က်ေနာ္လည္း လိုက္ရယ္မိတယ္။

ေထာင္အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေတာင္ငူေထာင္ကရာဇဝတ္သားေတြကိုသတိမရပဲ ဗိုလ္သိန္းစိန္၊ ဗိုလ္ေရႊမန္း၊ ဗိုလ္မင္းေအာင္လိႈင္တို႔အေၾကာင္း သြားေတြးမိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသနတ္နဲ႔ေတ့ၿပီး ကိုယ့္ဘာသာလြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ယူထားၿပီးသားလူေတြကို တဘက္သတ္ခြင့္လႊတ္ပါရေစ လုပ္ေနတဲ့၊ ေတာင္းပန္ဖို႔ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုကာ ေျခသလံုးလိုက္ဖက္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးဆိုင္းဘုတ္ေအာက္က နိုင္ငံေရးအသေရပ်က္ေတြကိုလည္း စိတ္ထဲျမင္မိတယ္။

(အမူးအေမာ္ ေကာင္းတယ္)

က်ေနာ္ အရက္ေသာက္တာ ႀကိဳက္လို႔ပါ။ အဝေသာက္ခဲ့ အမုန္းေသာက္ခဲ့ပါတယ္။ ခ်ဥ္ခ်ဥ္တူးတူး မူးၿပီးေရာမဟုတ္ေပမယ့္ အဲ့ဒီသေဘာနီးပါးပါ။ အဲ့သလိုေၾကာင့္လည္း မဲေဆာက္ေနတုန္းက ဟာသမွတ္ခ်က္ေလးတခုနဲ႔ အေျပာင္ခံရဖူးပါတယ္။ တေန႔ အရက္ဖိုးျပတ္သေလာက္ျဖစ္ေတာ့ ထိုင္းေတာအရက္လိုဟာကို ဝယ္ေသာက္ၾကတယ္။ အနံ႔ကလည္းဆိုး အဝင္ကလည္းမီးေတြၿမိဳခ်ရသလိုျပင္း ဆိုေတာ့ ေမာ့တိုင္းမ်က္နွာမရႈံ႔မဲ့သူမရွိပါ။ အျမည္းကလည္း မက္မန္းသီးအစိမ္းေတြနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ပင္ကိုယ္ကအမူးအေမာ္ႀကိဳက္သူ ဒါမွမေသာက္လည္း ေသာက္စရာမရွိဆိုေတာ့ ႀကိတ္မွိတ္ၿမိဳခ်ေပါ့။ အဲ့ဒီအရက္ၾကမ္းႀကီးေသာက္တဲ့ဝိုင္းမွာ အခု ကြယ္လြန္ၿပီျဖစ္တဲ့ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္က ေမာင္ျမင့္ေအာင္ေခၚ ေမာင္ေနလေခၚ ဂုရုလည္းပါပါတယ္။ တခ်က္ က်ေနာ္ေမာ့ရင္း ရႈံ႔မဲ့သြားေတာ့ သူက “ဘယ့္နယ္လဲ ကိုႀကီးမ်ိဳး“ လို႔ ေျပာင္စပ္စပ္လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က “အင္း..မဆိုးပါဘုူး။ က်ေနာ္ေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ “အင္း..ဆိုးတာေလး မႀကိဳက္တာေလးမ်ားရွိလည္း ေျပာပါဦး” ဆိုၿပီး ရႈံ႔ရႈံ႔မဲ့မဲ့နဲ႔ သူ႔ခြက္ကိုေမာ့ခ်လိုက္တယ္။

ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲမလုပ္ေပးေတာ့ဘူးလို႔ တင္ေအးေကာ္မရွင္ကေျပာတဲ့အခါ၊ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒကို လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေထာက္ခံၾကတဲ့အခါ၊

၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကို ၂ဝ၁၅ ၿပီးမွျပင္မယ္လို႔ ေရႊမန္းကေျပာတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ အင္န္အလ္ယ္ဒီေခါင္းေဆာင္ရဲ့ တုန္႔ျပန္ခ်က္ေတြၾကားတိုင္း ဂုရုကိုပဲသတိရတယ္။

(ဘယ္သူ႔လူ ဘယ္သူ႔ဘက္သား)

ဗကသနဲ႔တကသေက်ာင္းသားေတြဦးေဆာင္ၿပီး

အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ဆႏၵျပပြဲနဲ႔

အဲ့ဒီပြဲကို သ႑န္ေပါင္းစံုနဲ႔ ကူညီေဖးမအားေပးေထာက္ခံပါဝင္ခဲ့ၾကသူေတြကို

သေရာ္ေမာ္ကားျပက္ရယ္ျပဳတဲ့အထဲ ၈၈ လူထုတိုက္ပြဲႀကီးရဲ့ ေအာင္သီးေအာင္ပြင့္အဖြဲ႔အစည္းတခုက

ေခါင္းေဆာင္လို႔ဆိုရမယ္ထင္တဲ့လူတေယာက္လည္း

ပါေနတာျမင္ေတာ့ “ေၾသာ္..တို႔ထဲမလည္း ဘူးလက္လွေဆြရွိပါေရာလား“လို႔ထင္ၿပီး စစျခင္းေတာ့ စက္ဆုပ္မိလိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္ ေစ့ေစ့ျပန္ေတြးမွ “ဘူးလက္လွေဆြက သူ႔လူသူ႔ဘက္သားကိုး“လို႔ ဘြင္းဘြင္းေပၚၿပီး ရွင္းရွင္းျမင္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာရေတာ့တာ။

(စာနာ နားလည္းေလးစားတာ)

(ဒီမိုကေရစီပညာေရးဦးေဆာင္လႈပ္ရွားမႈေကာ္မတီရဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ပတ္သက္လို႔)

ဗကသ/တကသေက်ာင္းသားမ်ား ခုလို ညီညီညြတ္ညြတ္စုစုစည္းျဖစ္တာ အားတက္ဝမ္းေျမာက္မိပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီပညာေရးလႈပ္ရွားမႈဦးေဆာင္ေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီး စနစ္တက်လုပ္သြားတာကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ယူမိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့လႈပ္ရွားမႈကို စာနာေထာက္ခံအားေပးပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီပညာေရး ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားမႈေကာ္မတီရဲ့ လက္တေလာဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို စာနာစိတ္နဲ႔ေထာက္ခံအားေပးေနပါတယ္။ တတ္နိုင္သမ်ွလည္း ဝန္းရံကူပံ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။

ခုကိစၥကို စစ္ပမ္းလို႔နားတယ္လို႔ မျမင္မိပါ။ အစပ်ိဳးလႈပ္ရွားမႈတခုလုပ္ၿပီး က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔႔ပါဝင္နိုင္ေအာင္ အင္အားစုတဲ့သေဘာ ျပန္တည္ယူတဲ့သေဘာလို႔ျမင္ပါတယ္။

အားစုေဆာင္းရာမွာ နည္းနာေပါင္းမ်ားစြာရွိမွာပါ။ က်ေနာ့္အျမင္မွာ

ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာလည္း အားစုေဆာင္းဖို႔ အခရာက်တဲ့နည္းနာထဲပါတယ္လို႔ ေတြးပါတယ္။ လႈပ္ရွားမႈေလးေတြ အဆက္မျပတ္ျဖစ္ေနမွလည္း ရမယ္ထင္ပါတယ္။ တစ္ဦးခ်င္းလုပ္တာနဲ႔ အစုအေသးေလးေတြနဲ႔လုပ္နိုင္တာမ်ိဳးလည္း ထည့္သြင္းေတြးေပးေစခ်င္ပါတယ္။

တစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ အစုေသးေလးေတြနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းေတြအထိဆင္းၿပီး ေျပာတာေဟာတာ စာေဝစာျဖန္႔တာေတြလည္း အားစုရာမွာ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္သံုးလို႔ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းမို႔ အစုေသးေလးေတြမို႔ သူတို႔ဘက္က ကိုင္ရတြယ္ရပိုလြယ္ကူၿပီး ေကာက္သင္းေကာက္ေခ်မႈန္းခံရမယ့္အေရးလည္း ေတြးပါတယ္။အဲ့ဒီ တစ္ေယာက္ခ်င္းေလးေတြ အစုေသးေလးေတြက အျပန္႔ျပန္႔အက်ဲက်ဲ ျဖစ္ေနေပမယ့္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္မေနဖို႔ အခ်ိတ္အဆက္မိမိရွိေနတယ္ဆို ေကာက္ဆြဲသြားေတာင္ လက္လြန္ေျခလြန္လုပ္မရပါ။ တိုက္ပြဲအဆံုးအျဖတ္က နည္းပညာမဟုတ္ေပမယ့္ လက္ငင္းရည္မွန္းခ်က္ေပါက္ဖို႔ ဆက္သြယ္ေရးနည္းပညာကို မိမိရရသံုးဖို႔နဲ႔ မိမိဘက္စာနာတဲ့မီဒီယာမ်ားနဲ႔လည္း အခ်ိတ္အဆက္ မျပတ္ၾကဖို႔တိုက္တြန္းပါရေစ။ အေျခခံကေတာ့ လူထုပါ။ လူထုထဲရွိသေရြ႔ လူထုဘက္ရွိသေရြ႔ လံုၿခံဳပါတယ္။ လူထုက “ကာ“လည္းေပးသလို “ကြယ္“လည္းေပးပါတယ္။

တိုက္ပြဲရဲ့အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္က စစ္အာဏာရွင္စနစ္အကုန္အစင္ဖ်က္သိမ္းေရးေပမယ့္

လက္ရွိလႈပ္ရွားမႈက စစ္လႊတ္ေတာ္ပူးေပါင္းလုုပ္ႀကံျပဌာန္းေပးတဲ့ “အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒ“ကို ျဖစ္နိုင္ရင္တစံုလံုးဖ်က္သိမ္းၿပီး အသစ္ျပန္ဆြဲဖို႔မဟုတ္ပါလား။ အဲ့ဒီအထိမျဖစ္နိုင္ေသးခင္မွာ ေက်ာင္းသားထု၊ ပညာရွင္၊ ဆရာ/ဆရာမ စတဲ့အဖြဲ႔အစည္းေတြ/သမဂၢေတြရဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ့ သေဘာထားအျမင္နဲ႔ ကိုယ္စားျပဳမႈပါတဲ့ ဒီမိုကေရစီပညာေရးလကၡဏာေဆာင္ ပညာေရးဥပေဒတရပ္ကို လႊတ္ေတာ္မွာေရးဆြဲအတည္ျပဳျပဌာန္းလာေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။ အကန္႔အသတ္ရွိပါတယ္။

ခု လႈပ္ရွားမႈဦးေဆာင္ေကာ္မတီရဲ့ ခု လက္ငင္းဆံုးျဖတ္ခ်က္ဟာ အႏၱိမရည္မွန္းခ်က္ဆီသြားရင္း တေထာက္နား အားျဖည့္စုေဆာင္းတာမို႔ အဆံုးစြန္ စြန္႔လႊတ္ဖို႔ထိ ပိုင္းျဖတ္ခ်က္ရွိေတာင္ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆရွိရွိတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္လို႔ ျမင္ပါတယ္။

ဒါ က်ေနာ့္တစ္ဦးခ်င္းအျမင္ကိုတင္ျပၿပီး က်ေနာ့္သေဘာထားကို ဝိုင္းထဲဆြဲသြင္းၿပီး ေဆြးေႏြးၾကည့္တာျဖစ္ပါတယ္။ စကားလံုးေတြ အသံုးအနႈန္းေတြမေျပျပစ္ရင္ တင္ျပပံုမေခ်ာေမြ႔ရင္ သည္းခံစိတ္ရွည္မႈနဲ႔ ျပဳျပင္ေပးၾကေစလိုပါတယ္။ မတူကြဲျပားတဲ့အျမင္ေတြေတြလည္း သိပါရေစခ်င္ဗ်ား

ခင္မင္ေလးစားစြာ

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ