ဆင္သြားလမ္းကိုေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္ (ဖိုးသံလူထု)

ဆင္သြားလမ္းကိုေဖာက္ခဲ့ၾကတယ္ (ဒီအပတ္အလင္းတန္းဂ်ာနယ္မွာေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္)

၁၉၆၅ခုႏွစ္မွာထင္ပါတယ္။

အႏွစ္ငါးဆယ္တင္းတင္းျပည့္ၿပီေပါ့။

အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းက မႏၱေလးက်ံဳးအေနာက္ဖက္ဓမၼဗိမာန္မွာ စာဆိုေတာ္ေန႔စာေပေဟာေျပာပြဲ လုပ္ေတာ့ “ဗမာစာအေရးအသားသစ္”ဆိုတဲ့စာတန္းကို ဖတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။ စာတန္းရဲ့အဓိကဆိုလိုရင္း အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အဲဒီအခါတုန္းက ဗမာစာကိုေရးသားၾကတာမွာ ေ႐ွးတုန္းကလိုပဲ‘၏’ ၊ ‘သည္’ စတာေတြနဲ႔ေရးေနၾကတာကို ေခတ္လူေတြေျပာဆိုသံုးႏႈန္းေနၾကတဲ့‘တယ္’၊ ‘မယ္’စတာေတြနဲ႔ ေျပာင္းေရးသင့္တယ္လို႔ တင္ျပလိုက္တာပါပဲ။ သိမီသူေတြအားလံုး မွတ္မိၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီစာတမ္းကို လူထုသတင္းစာထဲမွာလည္းေဖာ္ျပလိုက္ေတာ့ ခ်က္ျခင္းဆိုသလိုပဲ ဗမာစာေပေလာကတခုလံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ စာတန္းဖတ္ပြဲမွာစာတမ္းကို ဖတ္ၾကားသူက (ဦး)ေမာင္သာႏိုးပါ။ သူကစာတမ္းဖတ္သူျဖစ္ေပမယ့္ တကယ္က အဲဒီစာတမ္းကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ားအပါအ၀င္ အထက္ဗမာႏိုင္ငံစာေရးဆရာအသင္းက အမႈေဆာင္အဖြဲ႔ဝင္ေတြအားလံုး ေဆြးေႏြးၾကၿပီးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာတမ္းကို အဲဒီတုန္းက မႏၱေလးတကၠသိုလ္မွာ ပါေမာကၡခ်ဳပ္လုပ္ေနတဲ့ ဆရာဦးေက်ာ္ရင္က “ဆင္သြားရင္ လမ္းျဖစ္တယ္”ဆိုတဲ့ စကားပံုနဲ႔ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့ ဂယက္ဟာ ပိုေတာင္ႀကီးသြားပါတယ္။ သူ႔လိုပဲ အဲဒီတုန္းက ဒီစာတမ္းကို တက္တက္ႂကြႂကြအားေပးေထာက္ခံသူ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သမိုင္းပါေမာကၡ ဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဆရာဟာေဆာင္းပါးေတြ မျပတ္ေရးေနၿပီး သူ႔ေဆာင္းပါးေတြထဲမွာ ေျပာစကားအေရးအသားနဲ႔ခ်ည္း ေရးပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနာင္မွာ ဒီစာတမ္းပါအယူအဆကို မႏွစ္သက္သူေတြက မႏၱေလးသားမဟုတ္သူေတြဝင္လုပ္တာဆိုတာမ်ိဳးေရးၾက၊ ေျပာၾကတာ႐ွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ဒီအယူအဆကိုဆန္႔က်င္သူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေဒသစြဲေတြပါေနတာ သတိျပဳမိပါတယ္။ အဲဒီေခတ္က မီဒီယာ ၉၀%ေက်ာ္ေလာက္ဟာ ရန္ကုန္မွာပဲ႐ွိေနတာဆိုေတာ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းကိုေရာ၊ လူပုဂိၢဳလ္ေတြကိုပါ ေဆာင္းပါးေတြ၊ ကာတြန္းေတြနဲ႔အျပတ္ဆန္႔က်င္ၾက (တခ်ိဳ႔ဆိုရင္ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္၊ အပုပ္ခ်ၾက) ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ အဲဒီစာတမ္းအပါ တခ်ိန္တည္းဖတ္ၾကားခဲ့တဲ့ စာတမ္းေတြကိုစုၿပီး ဗမာစာေပအေရးအသားသစ္နဲ႔ အျခားစာတမ္းမ်ား ဆိုတဲ့စာအုပ္ (စာအုပ္အမည္ နည္းနည္းလြဲခ်င္လြဲပါလိမ့္မယ္)ကို လူထုတိုက္ကစုေပါင္းၿပီး႐ိုက္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္အဖံုးကို ဆြဲရပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ လက္ေတြ႔ျပႆက ကိုယ္တိုင္က ေန႔စဥ္သတင္းစာ ထုတ္ေနရတာပါပဲ။ သတင္းစာထဲမွာ သတင္းေတြနဲ႔ ေရးေနက်ေဆာင္းပါးေတြကို ဘယ္လိုပံုစံနဲ႔ေရးမလဲဆိုတာ စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သတင္းအေရးအသားနဲ႔ေခါင္းႀကီးပိုင္းကို မူလအတိုင္းပဲေရးသားေဖာ္ျပပါတယ္။ အေဖက သူ႔ေသာင္းေျပာင္းေထြလာေဆာင္းပါးေတြကို‘တယ္’-‘မယ္’နဲ႔ေရးပါတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔ရဲ့ လႈပ္႐ွားေနေသာကမၻာ့ေရးရာအခန္းကို ‘၏- သည္’နဲ႔ပဲ ဆက္ေရးပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျပာေတာ့မလြတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ အဲဒီတုန္းကဗမာစာေပေလာကမွာ အားလံုးအသိအမွတ္ျပဳထားၾကတဲ့ ဆရာ့ ဆရာႀကီးေတြက ဒီကိစၥကို မွတ္ခ်က္မေပးၾကပါဘူး။ ေစာင့္ၾကည့္လိုၾကတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ‘၏-သည္အေရးအသားနဲ႔

အဲဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ေထာင္ထဲကိုေရာက္သြားေတာ့ အဲဒီကိစၥကို ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ေျချပတ္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္း တခါတေလ စကားစပ္မိရင္ေတာ့ ဒီဗမာစာအေရးအသားသစ္ဆိုတာကို အားလံုး လိုလိုကပဲ သေဘာတူေထာက္ခံၾကတာကို သတိထားမိပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ ‘၏-သည္’ေရးတာကိုလည္း မဆန္႔က်င္ေၾကာင္းေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ မႏၱေလးေထာင္ထဲမွာေနတုန္းက အိမ္သာသံုးဖို႔အတြက္ ေထာင္ဗူး၀က ဖတ္ၿပီးတဲ့သတင္းစာေတြကို ကတ္ေၾကးနဲ႔ျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိန္းသိမ္းခံေတြကို ဖတ္ဖို႔ေပးပါတယ္။ အဲဒီ သတင္းစာအတိုအစေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ျပန္စဥ္ၿပီး ထမင္းလံုးနဲ႔ကပ္လိုက္ေတာ့ သတင္းစာလိုဖတ္လို႔ ရပါတယ္။ အဲဒီလို ဖတ္ရတဲ့သတင္းစာေတြထဲမွာ တခါတေလ ဒီကိစၥအေၾကာင္း ေျပာၾကေရးၾကတုန္းပဲဆိုတာ သတိထားမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၉၆၇ ခုႏွစ္ထဲမွာထင္ပါရဲ့ အိမ္ကပို႔လာတဲ့စာအုပ္ေတြအထဲမွာ အေမ့ရဲ့ “ေအာင္ဗလ-ဖိုးစိန္-စိန္ကတံုး”စာအုပ္ႀကီးပါလာပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာေတာ့ အေမက‘တယ္’-‘မယ္’နဲ႔ပဲ အျပတ္ေရးေတာ့တာပါ။ ဒိအရင္ကထုတ္တဲ့အေမ့ရဲ့“ျပည္သူခ်စ္ေသာ အႏုပညာသည္မ်ား” စာအုပ္မွာေတာ့ အေမက‘၏-သည္’နဲ႔ပဲေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို စကားေျပာအေရးအသားနဲ႔ေရးေတာ့ အေမ့ရဲ့ အေရးအသား ေျပာင္ေျမာက္မႈနဲ႔ ျမန္မာဘာသာစကား အသံုးအႏႈန္းေပါႂကြယ္မႈတို႔ဟာ ကခုန္ၿပီးထြက္လာသလို ဖတ္ရပါတယ္။ မၾကာပါဘူး။ ဒီလိုေရးနည္းကို သေဘာမက်ေၾကာင္းေဖာ္ျပေလ့႐ွိတဲ့ ဦးႀကီးေမာင္(အေဖနဲ႔အေမတို႔က သူ႔ကို ကိုႀကီးေမာင္လို႔ေခၚပါတယ္)ရဲ့စာေၾကးမံုအခန္းမွာ အေမ့ရဲ့ဒီစာအုပ္ကို ေဝဖန္ခ်က္ေရးသားေတာ့ သူက “ဆင္မႀကီး တစ္ေကာင္ ေထာင္ေထာင္-ေထာင္ေထာင္နဲ႔ ထြက္လာတယ္”လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ သူ ဘယ္လိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ ဒီလိုေရးတယ္ဆိုတာကို အခုအထိ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ မ႐ွင္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အသိအမွတ္ျပဳရာေတာ့ ေရာက္တယ္လို႔ထင္မိပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကိုကိုးကၽြန္းေပၚကိုေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ ေထာင္ထဲကိုေရာက္သူေတြအထဲက စိတ္ဝင္စားသူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီအယူအဆအေၾကာင္းေမးၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ္နားလည္သမွ် ေျပာျပရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ပါသြားတဲ့ အေမ့ “ေအာင္ဗလ-ဖိုးစိန္-စိန္ကတံုး”စာအုပ္ကိုလည္း ေပးဖတ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္းေပၚမွာ မဂၢဇင္းႏွစ္ႀကိမ္ထုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က‘တယ္’- ‘မယ္’နဲ႔ေဆာင္းပါးေရးပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ကိုအုန္းျမင့္လိႈင္နဲ႔ ကဗ်ာဆရာေမာင္ေလးမြန္၊ ကိုၾကည္ေမာင္ညြန္႔တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားေရးတာ မႏၱေလးေလ အစစ္ပဲဗ်ာလို႔ ေထာပနာျပဳပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္ေတြကလည္း ကိုယ့္ေလာကထဲမွာ ပထမဆံုးေတြ႔ရတဲ့ ‘တယ္’- ‘မယ္’အေရးအသားရယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကပါတယ္။

၂ဝ ရာစုႏွစ္ အကုန္ပိုင္းကိုေရာက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တ႐ုတ္ျပည္ထဲကို ေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ၿပီး မၾကာခင္ပဲ အင္တာနက္ေပၚလာေတာ့ ဦးေလးဦးေသာင္း(စာေရးဆရာေအာင္ဗလ)နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အရင္ကလံုး၀မသိပါဘူး။ အ႐ြယ္ခ်င္းကလည္း အလြန္ကြာပါတယ္။ သူကကၽြန္ေတာ့မိဘထက္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပဲငယ္မွာပါ။ သူနဲ႔သိတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးဟာ ကတုတ္က်င္းတစ္ခုထဲ ေရာက္ေနသလိုျဖစ္ေနၾကပါၿပီ္။ တခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ေၾကးမံုသတင္းစာက ဒီ“ဗမာစာအေရး အသားသစ္”စာတမ္းကို အေတာ္ ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကဖူးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာစ ြဲေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္  အဲဒီတုန္းက ထိုင္းကေနထုတ္ေနတဲ့ ‘လြတ္ေျမာက္ေရး’ အပတ္စဥ္ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးတဲ့ “ယာေတာက သာေျဗာရဲ့ အေဝးကေဆာင္းပါတစ္ေစာင္” ေဆာင္းပါးေတြကိုဖတ္ၿပီးသူက မိဘေျခရာကိုနင္းႏိုင္သူပါလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို အီးေမးလ္ပို႔ၿပီး ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။ သူလိုပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ဒီလို ေျပာတာခံရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၀မ္းသာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။

ဦးေလးဦးေသာင္းက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ဆံုးတာဆိုေတာ့ သူမဆံုးမီတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ထင္ပါတယ္၊ သူက သူ႔ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ အဲဒီအေရးအသားသစ္အေၾကာင္းကို သူတို႔ဆန္႔က်င္ခဲ့ၾကဘူးေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ လူေတြထဲမွာ ဒီအေရးအသားဟာက်သြားၿပီ၊ တြင္က်ယ္သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာသား အတိအက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိပါ။ သူ႔ရဲ႕ျပည့္ဝမႈပဲလို႔ ေအာက္ေမ့လိုက္ပါတယ္။

အခု ျပန္စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ ဆရာဦးေက်ာ္ရင္၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ ကၽြန္ေတာ့္မိဘမ်ား၊ ကိုေစာလြင္၊ ကိုၾကည္လင္(ကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္) စတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြမ႐ွိၾကေတာ့ပါဘူး။

ဒီစာတမ္းအေၾကာင္းကိုေသေသခ်ာခ်ာေျပာႏိုင္သူဆိုလို႔ ကိုသာႏိုးနဲ႔ကိုဝင္းေဖ(ေမာင္စြမ္းရည္)တို႔ေလာက္ က်န္မယ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကုလားထိုင္သယ္၊ ကားေမာင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ကၽြန္ေတာ္က ေရးတာဆိုေတာ့ ဟာကြက္ေတြအမ်ားႀကီးျဖစ္မွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အထိမ္းအမွတ္ျပဳရာေတာ့ေရာက္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။

ဖိုးသံ(လူထ)

(ဒီေဆာင္းပါးကိုကၽြန္ေတာ့္အေမေမြးေန႔အတြက္ရည္စူးေရးတာလည္းျဖစ္ပါတယ္)

၂၀၁၄၊ ဒိဇင္ဘာ ၂၄