ကၽြန္္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္ေဒသသို႔ ထြက္ခြာျခင္း
ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ ႏိုင္ငံေရးအရ အလြန္အကင္းပါးသူ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔တကိုယ္ရည္ႀကီးပြားမႈအတြက္ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူ႔ကိုမဆို ဘာမဆိုလုပ္သူ ျဖစ္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ဘယ္သူ႔ကိုခြာ၍ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ ဘယ္သူ႔ကိုကပ္ရမည္ကို ေကာင္းေကာင္း တြက္ခ်က္တတ္သူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔အားဆန္႔က်င္သူမွန္သမွ်ကိုေရာ ေထာက္ခံသူမ်ားကိုပါ ဘာေတြစဥ္းစားေနသည္။ ဘာေတြလုပ္ေဆာင္ေနသည္ကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ၿပီး အစဥ္မျပတ္သိရွိေနရမွေက်နပ္သူ ျဖစ္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရးဘက္တြင္ အလြန္အကြက္ေစ့သူ ျဖစ္ပါသည္။
ကၽြန္္ေတာ္ တပ္ကထြက္ရကတည္းက ကၽြန္္ေတာ့္ကို မ်က္ျခည္မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးေနသည္ကို ကၽြန္္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း သိသည္။ ကၽြန္္ေတာ့္ဆီ ဝင္ထြက္သြားလာေနၾကသူမ်ားလည္း သိၾကပါသည္။ သိေအာင္လည္း တမင္လုပ္သည့္အခါမ်ားလည္းရွိသည္။ ၿခိမ္းေျခာက္သည့္သေဘာလည္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤကဲ့သို႔ လူသိထင္ရွား မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္ရႈေနသည့္ၾကားက ကၽြန္္ေတာ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႔ လြတ္ေျမာက္ထြက္ေျပးႏိုင္သည့္ အခါ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက အေတာ္ပင္အံ့အားသင့္သြားၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အေနာက္ႏိုင္ငံသား စာေရးဆရာတခ်ိဳ႔က ကၽြန္္ေတာ့္ကို ဗိုလ္ေနဝင္းက တမင္လႊတ္ေပးလိုက္ဟန္ရွိသည္ဟုပင္ေရးသားထားတာ ေတြ႔ရပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္ ဤကဲ့သို႔လြတ္ေျမာက္လာႏိုင္သည့္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းမ်ား ရွိပါသည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ား မွာ
၁။ ကၽြန္္ေတာ္ အိမ္ႀကီးတလံုး ဝယ္လိုက္သည့္ကိစၥ။ ။ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္္ေတာ္က အိမ္ႀကီးတလံုးဝယ္လိုက္ျခင္းသည္ ကၽြန္္ေတာ္ လြတ္ေျမာက္လိုက္ရသည့္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းႀကီးတရပ္ျဖစ္ေပသည္။ ဤအိမ္ႀကီး ကၽြန္္ေတာ္ဝယ္လိုက္သည့္အတြက္ လူအေတာ္ မ်ားမ်ား၏စိတ္ထဲတြင္ ကၽြန္္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးဆက္လုပ္ေတာ့မွာမဟုတ္ဘဲ သားသမီးမ်ား၊ ေျမးမ်ားႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေနထိုင္ေတာ့မည္ဟု ထင္မွတ္မွားသြားေစပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က ကၽြန္္ေတာ့္သမီးငယ္စန္းစန္း၏သမီးႀကီး ကၽြန္္ေတာ္တို႔၏ေျမးဦးခင္ေလးကို ကၽြန္္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံ ထိန္းေနရပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ လူပိုမထားပါ။ အိမ္ေဖာ္လည္း မငွားပါ။ သမီးစန္း အလုပ္သြားလွ်င္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ တလွည့္စီထိန္းၾကရပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ့္ဇနီးခ်က္ျပဳတ္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္္ေတာ္က ထိန္းရပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္ ေျမးပဲထိန္းေနရသည္ဟု အျပင္တြင္သတင္းထြက္ေနပါသည္။
၁၉၇၅ - ၇၆ တြင္ စုစု (ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္) ရန္ကုန္သို႔ေခတၲျပန္လာစဥ္ ကၽြန္္ေတာ္ႏွင့္ေတြ႔ရာ သူက “ဦးေလးက ေျမးပဲထိ္န္းေနတယ္ ၾကားပါလား။ ဗမာျပည္ႀကီးအတြက္ ဦးေလးတာဝန္ေက်ၿပီလို႔မ်ား ဦးေလးထင္ေနသလား”ဟု ကၽြန္္ေတာ့္ကိုရန္ေတြ႔ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္က “မင္းစိတ္ခ်ပါ။ ဦးေလးတာဝန္ ဦးေလးေက်ပြန္ရပါေစ့မယ္။ မင္းတို႔လည္း ကိုယ့္အလွည့္က် မႏြဲ႔ၾကနဲ႔ေပါ့”ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ဖူးပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္္ေတာ္ႏွင့္ နည္းနည္းေဝးေနသူမ်ားက ကၽြန္္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနေတာ့မည္ဟု ထင္ၾကပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္ အသက္အရြယ္အရလည္းရလာၿပီျဖစ္၍ စြန္႔စြန္႔စားစားလုပ္ရမည့္အလုပ္ကို လုပ္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ထင္ဟန္ရွိပါသည္။
ဗိုလ္ေနဝင္းကိုယ္တိုင္ကလည္း ကၽြန္္ေတာ္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေပၚတြင္ စိတ္နာစိတ္ခုေနသည္ဟု ထင္ေနဟန္ ရွိသည္။ ကၽြန္္ေတာ္ကလည္း အဲသလိုထင္ေနေအာင္ သူ႔နားေရာက္ႏိုင္သည့္ေနရာမွ ထိုအာေဘာ္မ်ိဳးလႊင့္ထားဖူးပါသည္။ ထို႔ျပင္ ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ တကယ္စစ္မွန္ေသာ မ်ုဳ္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္တို႔သည္ မိမိတိုင္းျပည္ဆင္းရဲျခင္းမွလြတ္ကင္း၍ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာမွဳကိုလိုလားၿပီး မေနမနား ႀကိဳးစားတတ္သည့္သေဘာကို မစဥ္းစားမိေပ။ နားလည္းနားမလည္နိုင္ေပ။ မိမိပင္ကိုယ္စိတ္နွင့္ပင္နွိဴင္း၍ စဥ္းစားပံုရသည္။
ဤအခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္္ေတာ့္ကိုေစာင့္ၾကည့္သည့္အလုပ္တြင္ ဝီရိယေပါ့လာၾကဟန္ ရွိပါသည္။
ပကတိဘာဝအရလည္း အိမ္ႀကီးမွာႏွစ္ထပ္ျဖစ္သျဖင့္ ေအာက္ထပ္တြင္ စန္းစန္းတို႔မိသားစုသာေနၿပီး က်န္လူမ်ားက အေပၚထပ္တြင္ ေနၾကရာ လမ္းမကၾကည့္၍ မျမင္ႏိုင္မသိႏိုင္ရွိပါသည္။ ဆီဆံုလမ္း အိမ္ေလးတုန္းကမူ ကၽြန္္ေတာ္မွာ အိမ္ကက်ဥ္းလည္းက်ဥ္း၊ ေမွာင္လည္း ေမွာင္သျဖင့္ အိမ္ကျပင္ေလးမွာပင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္တလံုးႏွင့္စာဖတ္ေနရရာ လမ္းေပၚက အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ေနသူမ်ားကျမင္ေနရၿပီး နည္းနည္းေပ်ာက္သြားတာႏွင့္ ပ်ာပ်ာသလည္းျဖစ္ၿပီး ရွာေဖြၾကပါသည္။ ယခုေတာ့ သူတို႔အေနႏွင့္ ကၽြန္္ေတာ္ရွိမရွိ ဘယ္လိုမွအကဲျဖတ္မရ ရွိတတ္ပါသည္။
ထို႔ျပင္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔က ဤအိမ္ႀကီးကို ေျပာင္းခါစပင္ျဖစ္ေသးသျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးထားသည့္ သူတို႔၏ေထာက္လွမ္းေရး ကြန္ယက္ စနစ္တက်အျပည့္အဝတည္ေဆာက္မရေသး ရွိပါသည္။ ဤသည္ကလည္း ကၽြန္္ေတာ္တို႔အတြက္ အခြင့္ေကာင္းတရပ္ ျဖစ္ပါသည္။
၂။ ဒုတိယအေၾကာင္းကေတာ့ လတ္တေလာ အလြန္အက်ိဳးရွိေစလိုက္သည့္ကိစၥတရပ္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥမွာ ဗိုလ္အုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔အမႈ ေပၚေပါက္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔အစည္းႀကီးတရပ္လံုး ရႈပ္ယွက္ခတ္အလုပ္မ်ားသြားသျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ကိုေစာင့္ၾကပ္ေနမႈမ်ားလည္း လစ္ဟင္းသြားဟန္ရွိပါသည္။
ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ ဘာကိစၥမွန္း မသိပါ။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ သြားဖို႔လာဖို႔ျပင္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ တေန႔ လွလွ ညေနျပန္လာၿပီး ေျပာျပသည္မွာ သူႏွင့္အလုပ္လုပ္ဖက္ ဆရာဝန္မတဦးရွိေၾကာင္း၊ ထိုဆရာဝန္မမွာ ေလတပ္မွပိုင္းေလာ့ဗိုလ္ႀကီးတဦး၏ဇနီးျဖစ္ၿပီး နဝရတ္ရိပ္သာတြင္ ေနေၾကာင္း၊ ဒီေန႔ေဆးရံုေရာက္လာခ်ိန္ ေနာက္က်သျဖင့္ ဘာျဖစ္သလည္းဟုေမးၾကည့္ရာ ဘာကိစၥမွန္းမသိ၊ သူတို႔ေနသည့္ နဝရတ္ရိပ္သာ ကို မနက္လင္းအားႀကီးတြင္ စစ္တပ္ႏွင့္ဝိုင္း၍ သူတို႔၏အိမ္ေအာက္တြင္ေနထိုင္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ထင္၏ ကိုယ္ေရးအတြင္းေရးမွဴး (PA) ကို ဖမ္းသြားေၾကာင္း ေျပာျပသည္ဟုသိရသည္။ ထို႔ေနာက္ လွလွကပဲ ဆက္ေျပာျပသည္မွာ သူတို႔လူနာခန္းမွ သူ႔ဆရာတေယာက္က ေျပာျပ သည္မွာ “ဟ-ညက ဘာျဖစ္သလည္း မသိဘူးေဟ့။ တို႔ လမ္းထဲက MI ဌာခ်ဳပ္ထဲ ကားေတြ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔ တညလံုး အလုပ္ရႈပ္ ေနၾကတာ။ ကိစၥႀကီးတခုခုေတာ့ ျဖစ္ေပၚၿပီထင္တယ္”ဟု ဆိုပါသည္။ ထိုဆရာမွာ ဟဲလ္ပင္လမ္းထဲတြင္ေနထိုင္သူဟု သိရပါသည္။
ကၽြန္္ေတာ္က ထိုကိစၥကိုသိေသာအခါ ဤသည္မွာ ကၽြန္္ေတာ္တို႔အတြက္အခြင့္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု တြက္မိပါသည္။ (ကၽြန္္ေတာ္ ေတာထဲေရာက္ၿပီးအေတာ္ၾကာမွ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္တို႔အမႈဆိုတာ သိရပါသည္။)
၃။ တတိယအေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ခရီးစဥ္အတြင္း ျပင္ဆင္ရာတြင္ အခ်ိန္ေရြးခ်ယ္မႈကအစ အလြန္အေသးစိတ္ၿပီးစနစ္တက် ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဘက္စံုျပင္ဆင္ခဲ့မႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိန္တိုအတြင္း ကြက္တိက်ေအာင္စီစဥ္ႏိုင္၍ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုႏွစ္က အာဇာနည္ေန႔ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္သည္ ရံုးပိတ္ရက္ စေန၊ တနဂၤေႏြႏွင့္ဆက္ေနၿပီး ရံုးဆက္တိုက္ပိတ္ခ်ိန္ ျဖစ္ပါသည္။ ဤရံုးပိတ္ရက္ အတြင္း ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္မွထြက္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔တြင္ မွတ္ပံုတင္အတုမ်ားအျပင္ လွလွ၏ အလုပ္ေရႊ႔ေျပာင္းလႊာ အတုလည္း ပါလာပါသည္။ လွလွမွာ နမ့္ခမ္းေဆးရံုသို႔ေျပာင္းရသည့္ဆရာဝန္တဦးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္္ေတာ္က သူ႔ကို ေစာင့္ေရွာက္ လိုက္လံပို႔ေဆာင္ေပးသည့္ ဦးေလးအျဖစ္လည္းေကာင္း ဟန္ေဆာင္ခဲ့ၾကပါသည္။
လွလွမွာ ထိုခရီးမထြက္ခင္တပတ္အလိုတြင္ သူ႔ဘာသာသူ မသကၤာ၍ေဆးစစ္ၾကည့္ရာမွ ညာဖက္အဆုပ္ထိပ္တြင္ တီဘီေရာဂါ ျဖစ္ပြား ေနေၾကာင္း သိလိုက္ရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ထိုဓာတ္မွန္ျပ၍ သူ႔အခန္းအုပ္ဆရာထံမွ လုပ္သက္ခြင့္ ၁ဝ ရက္ယူၿပီး၊ တီဘီေသာက္ေဆး ႏွစ္မ်ိဳးကိုလည္း သံုးေလးလစာ ေတာင္းလာခဲ့ပါသည္။ ထိုကိစၥေၾကာင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ တအိမ္သားလံုး ေဆးရံုေျပးေဆးစစ္ရ၊ ဓာတ္မွန္ရိုက္ရႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္သြားၾကရပါသည္။ ဤကိစၥကိုလည္း တယ္လီဖုန္းမွတဆင့္ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ၿပီး ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ဟိုလူေျပာ၊ ဒီလူေျပာ ေျပာဆိုၾက ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ကိုေစာင့္ေနသည့္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား မ်က္စိလည္ေစရန္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္က တခ်ိဳ႔မိတ္ေဆြေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြကို သမီးစိတ္ဓာတ္ထိခိုက္ေနေၾကာင္း တေနရာရာသြား အနားယူေနခ်င္ေနေၾကာင္း၊ ကၽြန္္ေတာ္လည္းလိုက္သြားမယ္လို႔ စဥ္းစားထားေၾကာင္းစတာေတြ ဖုန္းႏွင့္ေျပာဆိုသတင္းလႊင့္တာလည္း လုပ္ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္က မိုးတြင္းႀကီးျဖစ္ရာ ကားလမ္းမမ်ားကိုေရေက်ာ္တတ္သျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ့္သား ကိုေအာင္ (ေအာင္ေက်ာ္ေဇာ)ကို ကားျမင့္ျမင့္တစီး ငွားခိုင္းရာသူက အေမရိကန္ေဒါ့ဂ်စ္တစီးကို မႏၲေလးသို႔ အသြားအျပန္တညအိပ္ ေငြက်ပ္သံုးေထာင္ႏွင့္ ငွားထားပါသည္။
ကၽြန္္ေတာ္တို႔ စေနေန႔မနက္ပိုင္းတြင္ ကၽြန္္ေတာ့္ဇနီးကို ဖြင့္ေျပာျပၾကပါသည္။ သားငယ္ကိုေက်ာ္ (ေက်ာ္ေဇာဦး)ေတာခိုသြားရာတြင္ လမ္းခရီး၌ ဖ်ားေနေၾကာင္းၾကားရသျဖင့္ လိုက္ေခၚၾကမည္ဟုေျပာျပပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ သားအဖတေတြ ေျမပံုတခ်ပ္ႏွင့္ ညညမွာ ႀကိတ္ႀကိတ္ ႀကိတ္ႀကိတ္လုပ္ေနသည္ကို တည သူထအလာ ေတြ႔ထားသျဖင့္ သူမယံုပါ။ သူပါလိုက္မည္ဟုဆိုပါသည္။ လွလွက ေမေမပါ လိုက္ရင္ အားလံုးမိကုန္မွာ။ အားလံုးေပ်ာက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ေမေမက အိမ္မွာဟန္မပ်က္ေနခဲ့ပါ။ သံုးေလးရက္ၾကာေအာင္ သူတို႔ကို လွည့္ျဖားထားႏိုင္မွ အားလံုးလြတ္မွာလို႔ ေဖ်ာင္းဖ်ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုေအာင္သည္ အိမ္တြင္ေရာက္ေနသည့္ ပါတီမွဆက္သားႏွင့္ အရင္ထြက္သြားပါသည္။ လွလွက အိမ္မွဖုန္းႏွင့္ပင္ သူ႔လူနာခန္းမွ တာဝန္က်ေနေသာ အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေလးအား သူတီဘီျဖစ္ၿပီး ေသြးအားနည္းလြန္းေသာေၾကာင့္ မိုရာမင္ အားေဆးသြင္းရန္ေဆးရံုလာခဲ့မည္ဟု ခ်ိန္းပါသည္။
ကၽြန္္ေတာ့္သမီးငယ္ စန္းတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကိုလည္း အိမ္အေပၚထပ္သို႔ေခၚလိုက္ကာ ကၽြန္္ေတာ့္ဇနီးအား ေျပာျပသည့္အတိုင္းပင္ ေျပာျပ လိုက္ပါသည္။ စန္းကေတာ့ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ေျပာတာယံုပါသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ ကၽြန္္ေတာ့္ေအာက္ညီ ကိုသန္းထြန္း သံုးဆယ္မွ ကပ်ာကယာေရာက္လာပါသည္။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ကို ညကပင္ ေထာက္လွမ္းေရးက သံုးဆယ္အိမ္တြင္လာဖမ္းသြားၿပီး ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္ပို႔လိုက္ၿပီဟုၾကားေၾကာင္း ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ဖခင္ (ကၽြန္္ေတာ့္ ညီအငယ္ဆံုး)ကိုသိန္းေရႊက ရန္ကုန္က ဟိုေကာင္ႏွစ္ေကာင္ (ကၽြန္္ေတာ့္သားႏွစ္ေယာက္)လည္း ဘယ္လိုေနမယ္မသိ၊ အကို သြားေျပာေခ်ပါ။ ေရွာင္ခ်ိန္ရရင္လည္း ေကာင္းတာေပါ့ဆိုၿပီးလႊတ္လိုက္လို႔ လာရသည္ဟုဆိုပါသည္။ (အမွန္မွာ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ေတာခိုဖို႔ ျပင္ဆင္စဥ္ လွလွက ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္ပါ တပါတည္းေခၚသြားမည္ဟု ဆိုပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္က လူေတြမ်ားေနလွ်င္ အႏၲရာယ္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ေနာက္မွ လာေခၚတာေပါ့။ အခုေတာ့ လြတ္လြတ္ကြ်တ္ကြ်တ္ျဖစ္ေအာင္ သူ႔ကို သံုးဆယ္ ျပန္ခိုင္းထားရေအာင္ဟုေျပာထားၿပီး ေက်ာင္းမ်ားလည္းပိတ္ထားသျဖင့္ သံုးဆယ္ သူ႔မိဘမ်ားဆီျပန္ခိုင္းထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေမာင္ျမတ္ေက်ာ္သည္ မိႈင္းရာျပည့္လႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါဝင္မႈျဖင့္ ေထာင္က်သြားၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ႏွင့္လြတ္လာၿပီး ေနာက္ ၁၉၈ဝ ခုႏွစ္တြင္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ရွိရာ ပန္ဆန္းသို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ကၽြန္္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေနထိုင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။)
ကၽြန္္ေတာ္က ကိုသန္းထြန္းကို မင္းလည္း ရန္ကုန္မွာ ၾကာၾကာမေနနဲ႔။ အခုပဲ သံုးဆယ္ျပန္ေတာ့။ ငါတို႔ ၾကည့္ေရွာင္ပါ့မယ္ဆိုကာ သူ႔အားလည္း ျပန္ခိုင္းလိုက္ၿပီး ကၽြန္္ေတာ္တို႔သားအဖ သံုးဘီးကားတစင္းႏွင့္ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီးသို႔ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ကို ေစာင့္ၾကည့္သည့္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားသည္ ေဆးရံုႀကီးေရွ႔ေပါက္မွ ကၽြန္္ေတာ္တို႔သားအဖ သံုးဘီးကားေပၚမွဆင္းၿပီး ေဆးရံုေပၚတက္သြား သည္အထိ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ေနာက္က ပါလာခဲ့ပါသည္။ ေဆးရံုႀကီး၏ ေရွ႔ေပၚတီကိုေအာက္တြင္ သူတို႔ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ေဆးရံုေပၚက ျမင္ရပါသည္။
လွလွသည္ သူတာဝန္က်ေနသည့္လူနာေဆာင္သို႔သြားၿပီး သူဖုန္းဆက္ထားသည့္ဆရာဝန္ေလးကို အခ်ိန္မရွိလို႔ ဒီေန႔ေတာ့ ေဆးမသြင္း ေသးဘူး။ ေနာက္ေန႔မွလာခဲ့မယ္ဟုေျပာၿပီး ကၽြန္္ေတာ္တို႔သားအဖ လူေသအေလာင္းမ်ားခ်ရာ ေနာက္ဘက္ဓာတ္ေလွကားႏွင့္ ေအာက္ဆံုးထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ပါသည္။ ကိုေအာင္က ရင္ခြဲရံုေထာင့္တြင္ ငွားထားေသာကားႏွင့္ ေစာင့္ေနပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔က ေဆးရံုႀကီး ထိုေနာက္ေပါက္ (အသုဘမ်ားခ်ရာ တံခါးေပါက္) မွ ထြက္လာခဲ့ၾကပါသည္။
0 comments:
Post a Comment