ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ ပဥၥမတြဲ၊ အခန္း(၁၁)

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ ပဥၥမတြဲ၊ အခန္း(၁၁)

ထိုအေတာအတြင္းက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္နယ္ခရီးလိုက္သူမ်ားလည္း မ်ားပါသည္။ က်ံဳမေငးသခင္တင္ေမာင္၊ ေဒးဒရဲမွ ဦးခင္ေမာင္ျမင့္၊ ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ေခါင္းေဆာင္ေဟာင္းမ်ား စသျဖင့္ အေတာ္မ်ားမ်ားပါဝင္ရာ၊ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုလႈပ္ရွားမႈကို အေတာ္ပင္ အားရေက်နပ္ ခဲ့ပါသည္။ နယ္မ်ားက တရားပြဲမ်ားသာမက ရန္ကုန္ၿမိ့ဳတြင္းတရားပြဲမ်ားကလည္း ၾကာေလ အရွိန္ေကာင္းေလျဖစ္လာပါသည္။ ဒီၾကားထဲတြင္ တကၠသိိုလ္တြင္ တကသ မွ ႀကီးမွဴး၍က်င္းပသည့္ေဟာေျပာပြဲမ်ားတြင္လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကိုဖိတ္ၾကားတတ္သျဖင့္ မၾကာခဏသြားေရာက္ ေဟာေျပာခဲ့ရပါသည္။ ဤသို႔ စည္းရံုးလႈပ္ရွားလာခဲ့ရာ ပထမအႀကိမ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ (ဆရာႀကီးမိႈင္းဦးစီးခဲ့ေသာ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္ အေစာပိုင္းမ်ား ကာလ လႈပ္ရွားမႈမ်ား)၏ အရွိန္အဝါမ်ိဳး လႈပ္ရွားအံုႂကြလာၿပီး၊ ရန္ကုန္ခရိုင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအင္အားျပပြဲႀကီးလုပ္ရန္ တာစူေနစဥ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၂ ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ဒုတိယအႀကိမ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈႀကီး ေပၚေပါက္လာပါေတာ့သည္။

၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁ ရက္ေန႔ညက ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ ကမာရြတ္ၿမိ့ဳနယ္အတြင္း ေဟာေျပာပြဲလုပ္ေနသည့္ေနရာကို ကမာရြတ္ရဲစခန္းက ရဲအဖြဲ႔ဝင္အခ်ိဳ႔ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ေဟာေျပာပြဲကို ေစာေစာသိမ္းရန္ေျပာခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေဟာေျပာပြဲၿပီးလွ်င္ လုပ္ေနက်ေဆြးေႏြးပြဲမလုပ္ေတာ့ဘဲ တရားပြဲကိုရုပ္သိမ္းၿပီးအိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ အိမ္မွေရာ၊ ဗိုလ္မင္းေခါင္ဆီမွေရာလႊတ္လိုက္သည့္လူမ်ား ေရာက္ရွိေနၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနၾကပါသည္။ ၿပီးေနာက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဝန္ႀကီးမ်ားအားလံုးကိုဖမ္းသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဝင္ဒါမီယာကိုလည္း စစ္တပ္နဲ႔ဝိုင္းထားေၾကာင္း ေျပာျပၾက ပါသည္။

၁၉၆ဝ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲအၿပီး ဦးႏုရဲ့ ပထစအစိုးရ တက္လာသည့္အခါ ဦးႏုအေနႏွင့္ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရကို အာဏာလႊဲေပးရသည့္ ျဖစ္ရပ္အေပၚသင္ခန္းစာယူၿပီး ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအခ်င္းခ်င္းအၾကား ျပန္လည္ညီညြတ္ဖို႔အားထုတ္မႈမ်ား လုပ္လာပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ရွိေနသျဖင့္ စစ္တပ္အေနႏွင့္ အင္အားႀကီးေနတာကိုလည္း သေဘာေပါက္ပံုရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာတြင္း အင္အားစုမ်ားႏွင့္ ေစ့စပ္ရန္အားထုတ္မႈမ်ားလည္း လုပ္ေဆာင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးႏုႏွင့္ သူ၏ ပထစအဖြဲ႔ဝင္မ်ားမွာ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးထက္၊ မိမိတို႔ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားေပၚတြင္သာ အာရံုစိုက္လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းအၾကား အကြဲအၿပဲမ်ားကလည္း မထိန္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ကာ အျပန္အလွန္အပုပ္ခ်မႈမ်ားေၾကာင့္လည္း ထိုေခတ္ ဖဆပလ၊ ပထစႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ဂုဏ္သိကၡာအႀကီးအက်ယ္ က်ဆင္းခဲ့ရပါသည္။ ကြဲရၿပဲရသည့္အေျခခံမ်ားမွာလည္း စားခြက္လုမႈမ်ားက စပါသည္။

စစ္တပ္အေနႏွင့္ကလည္း ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္မႈေၾကာင့္ေရာ၊ တရုတ္ျဖဴက်ဴးေက်ာ္မႈကိုတိုက္ေပးေနရမႈေၾကာင့္ပါ ဗမာျပည္ႏိုင္ငံေရး ေလာကတြင္ ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုတရပ္ျဖစ္လာရပါသည္။ ထို႔အျပင္ စစ္တပ္ကို ၁၉၅ဝ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးမ်ားက အုပ္စီးသြားပါသည္။ စစ္တပ္ထဲက ေနရာေကာင္းဟူသမွ်ကို ဆိုရွယ္လစ္တပ္မွဴးမ်ားက ရယူသြားပါသည္။

စစ္တပ္အေနႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ကိုတိုက္ရင္း စစ္တပ္ကို သက္သာေခ်ာင္ခ်ိေရးဆိုတာကိုအေၾကာင္းျပကာ ဒီအက္စ္အိုင္လုပ္ငန္းမ်ားနွင့္ ဘီအီးဒီစီလုပ္ငန္းမ်ားကို ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္လာၾကပါသည္။ ဤတြင္ စစ္တပ္အာဏာႏွင့္ေပါင္းၿပီး စစ္ဗိုလ္မ်ားစီးပြားေရးလုပ္လာကာ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီစနစ္အစို႔အေညွာက္မ်ား ေပၚေပါက္လာပါေတာ့သည္။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္၊ အိမ္ေစာင့္အစိုးရလက္ထက္တြင္ စစ္တပ္က အထက္လႊာမ်ား ဤလုပ္ရပ္၏အရသာကို ႃမိဳးႃမိဳးျမက္ျမက္ခံစားမိသြားပါေတာ့သည္။

ဖဆပလ၊ ပထစေခတ္မ်ားတြင္လည္း ၎တို႔၏စီးပြားေရးေပၚလစီအရ လိုင္စင္သူေ႒းမ်ားႏွင့္ေပါင္း၍ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားက အရင္းအႏွီး စုေဆာင္းႀကီးထြားလာရာ စစ္တပ္၏စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ ပဋိပကၡမ်ား ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ဤတြင္ စစ္တပ္က မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္လာၿပီး စီးပြားေရးလည္း လုပ္လို႔ရ၊ စစ္တပ္အာဏာလည္းလက္လႊတ္စရာမလိုတဲ့ စစ္အာဏာသိမ္းမႈေတြ ျဖစ္လာရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ႏိုင္ငံတကာ့အေျခအေနအရကလည္း အာရွတိုက္တြင္ကြန္ျမဴနစ္ဒီလိႈင္းႀကီး (ထိုေခတ္က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲသဲျဖစ္ေနသည့္ကာလ)ကို တားဆီးႏိုင္သည့္၊ ကြန္ျမဴနစ္ကိုအျပတ္အသတ္မုန္းၿပီးတိုက္ေနသည့္ ျပည္တြင္းက ေဖာက္ျပန္ေရးအင္အားစုမ်ား အာဏာရမႈကို ေဖာက္ျပန္သည့္အင္အားႀကီးႏိုင္ငံမ်ားက လိုလားေနသည့္အေျခအေန ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အင္အားစုမ်ားကို ဝိုင္း၍ပံု၍ အားေပးေနခ်ိန္ႏွင့္လည္း တိုက္ဆိုင္ေနပါသည္။

ဗမာျပည္ ျပည္သူလူထုကလည္း အေတာ္ႏိုးၾကားတက္ႂကြေနၿပီး ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ားကို ေတာင္းဆို လႈပ္ရွားလာၾကရာ စီးပြားေရးကလည္း ဘက္စံုခြ်တ္ၿခံဳက်လာသျဖင့္ ပိုမိုမတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနပါသည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုသည္ နယ္ခ်ဲ႔အလိုက် လက္ယာသမားႀကီးတဦးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဤတက္ႂကြလာေနေသာျပည္သူလူထုႀကီးကို ျပတ္ျပတ္သားသား ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းဖို႔ဆိုတာကိုေတာ့ လုပ္ႏိုင္မည္ မထင္ပါ။ ပစ္သတ္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ ပို၍ပင္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။

ဤကာလတြင္ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေရးအရ၊ စီးပြားေရးအရ အက်ိဳးအျမတ္ရရွိေနသည့္ စ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီး ျပည္သူလူထုကို စစ္အာဏာရွင္စနစ္ႏွင့္ အျပတ္ႏွိမ္နင္းဖိႏွိပ္ပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ္ေရးႀကီးပြားလိုစိတ္ျပင္းထန္လွသည့္ ဗိုလ္ေနဝင္းသည္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကိုထူေထာင္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားအၿပီး၊ အတိုက္အခံ ပမညတ အမတ္မ်ား၊ အေတာ္မ်ားမ်ားအေရြးခံလာရေသာအခ်ိန္က ဗိုလ္ေနဝင္းကိုယ္တိုင္ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာသည္မွာ “ဒီအတိုင္းဆက္သြားရင္ေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ (ပမညတမ်ားကို ဆိုလိုသည္)ေနာက္ေရြးေကာက္ပြဲ ႏွစ္ႀကိမ္္ေလာက္ဆိုရင္ အစိုးရဖြဲ႔သြားႏိုင္ေတာ့မွာ”ဟု ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ေနဝင္း၏အေျခခံစိတ္ေနစိတ္ထားမွာ ဤကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ အက်င့္သီလစာရိတၲမွာလည္း ဒီမိုကေရစီအလင္းေရာင္ ေအာက္တြင္ ေနႏိုင္သူတဦးမဟုတ္သျဖင့္ ဤကဲ့သို႔ေသာ ဒီမိုကေရစီစနစ္ကိုလည္းမႀကိဳက္ႏိုင္ ျဖစ္ပံုရပါသည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရသည္ စထြက္ကတည္းက ယဥ္သကိုဆိုသလိုပင္ တက္လာလာျခင္းပင္ အာဏာရ ပထစေခါင္းေဆာင္မ်ားကို သာမက လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ေျမေပၚႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမွ ေခါင္းေဆာင္အမ်ားအျပားကိုပါ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းလိုက္ပါသည္။ ထို႔ျပင္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းတက္လာျခင္းကိုကန္႔ကြက္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္ခဲ့သည့္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကိုလည္း ဖိဖိစီးစီးဖိႏွိပ္ဖို႔ ႀကိဳးပမ္းလာပါသည္။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား ၾသဇာႀကီးေနမႈမ်ားကိုလည္း ထိန္းသိမ္းတားဆီးလိုၾကပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ အေဆာင္စည္းကမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ျပန္လာၿပီး ရန္စလာပါေတာ့သည္။

ထို႔ေၾကာင့္ တဖက္သတ္ထုတ္ျပန္သည့္အေဆာင္စည္းကမ္းမ်ားရုပ္သိမ္းေပးရန္ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ေက်ာင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား (ဗကသ၊ တကသ၊ ရကသ)ဦးစီး၍ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၆ ရက္ေန႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တြင္းေပၚထြက္လာရာမွ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ရန္ၿငိဳးႀကီးစြာ ထားရွိေနသည့္ ဗိုလ္ေနဝင္းဦးေဆာင္ေသာစစ္အုပ္စုဝင္မ်ားသည္ ဗမာျပည္သမိုင္းတြင္ ထိုအခ်ိန္အထိမေပၚဖူးေသးသည့္ ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္လွေသာ “ဇူလိုင္ ၇ ရက္ ပစ္သတ္မႈႀကီး”ကို က်ဴးလြန္လိုက္ၾကပါေတာ့သည္။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ေန႔ ဇူလိုင္ ၈ ရက္ေန႔ မနက္ လင္းအားႀကီးအခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားအမ်ားအျပား ပုန္းေအာင္းခိုလံႈေနသည္ဟူေသ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ တကၠသိုလ္သမဂၢအေဆာက္အအံု ႀကီးကိုလည္း ဒိုင္းနမိုက္မ်ားျဖင့္ ေဖာက္ခြဲဖ်က္ဆီးလိုက္ပါေတာ့သည္။

စစ္အစိုးရက သူ႔ဘီလူးရုပ္ကို အထင္အရွားေဖာ္ျပလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအျဖစ္အပ်က္ႀကီးမွာ အလြန္အရုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္ လွသျဖင့္ ထိုအခ်ိန္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဝင္ေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္ သူ႔တာဝန္၊ ကိုယ့္တာဝန္ပံုခ်ေျပာဆိုေနမႈမ်ားကို ဤ အေရးအခင္းႀကီးၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာဆက္လက္ေပၚထြက္ေနသည္ကို ေတြ႔ရွိႏိုင္ေပသည္။ (၁၉၈၈ ခုႏွစ္မတိုင္ခင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ေအာင္ႀကီး၏ အိတ္ဖြင့္ေပးစာမ်ားကို ၾကည့္ပါ။ ဦးေနဝင္း၏ လႊတ္ေတာ္တြင္းေျပာဆိုခ်က္မ်ားကိုလည္း ၾကည့္ပါ။)

ဤဇူလိုင္ ၇ ရက္ လူသတ္ပြဲႀကီးႏွင့္ သမဂၢအေဆာက္အအံုႀကီးကို ဗံုးခြဲဖ်က္ဆီးလိုက္မႈမ်ားျပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရသည္ မိမိတို႔၏ဆိုးဝါးလွေသာပံုရိပ္ကို ျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လတြင္ ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ားသို႔ “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကမ္းလွမ္းခ်က္”ကို ထုတ္ျပန္လိုက္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ကိုလည္း သူတို႔ႏွင့္အတူ တက္တက္ႂကြႂကြ ဖိတ္ေခၚရန္တိုက္တြန္းသည့္ ေျပာဆိုမႈမ်ား၊ လုပ္ရပ္မ်ားလုပ္ေဆာင္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာႀကီးအပါအဝင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ ဗိုလ္ေနဝင္းစစ္အုပ္စု၏ ေကာက္က်စ္လွည့္ဖ်ားတတ္ေသာအမူအက်င့္ကို သတိရွိ၊ သတိထားမိၾကသျဖင့္ ရဲရဲႀကီးေရွ႔ထြက္ ဖိတ္ေခၚျခင္းမျပဳဘဲ၊ ခပ္မွန္မွန္ပင္ရပ္တည္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တေတြ လက္နက္ကိုင္ေတာတြင္းအဖြဲ႔မ်ားကို ဗိုလ္ေနဝင္းလက္သို႔ ဝကြက္ေပးအပ္လိုက္သလိုျဖစ္မွာ၊ သမိုင္းေႂကြးတင္ခံရမွာကို အလြန္စိုးရိမ္ၾကပါသည္။

ဤကာလအတြင္းမွာပင္ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ တႏွစ္ျပည့္ အခမ္းအနားေရာက္ရွိလာပါသည္။ ေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔က ၿဖိဳခ်ဖ်က္ဆီးျခင္းခံထား လိုက္ရေသာ သမဂၢအေဆာက္အအံုေနရာတြင္ ေက်ာက္တိုင္ငယ္ေလးတတိုင္ထူလိုက္ၿပီး ဓာတ္ပံုျပပြဲမ်ား၊ အထိမ္းအမွတ္အခမ္းအနားမ်ား လုပ္လာၾကပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားလႈပ္ရွားမႈအရွိန္ ျမင့္တက္လာၿပီး တညမွာေတာ့ အေဆာင္တံခါးမ်ားကိုပိတ္ၿပီး ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ား တင္၍ ဆႏၵျပပြဲစတင္လိုက္ပါေတာ့သည္။ အာဏာပိုင္မ်ားကလည္း အေဆာင္တံခါးမ်ားကို ဖြင့္ခိုင္းပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း ၎တို႔ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားမရပါက တံခါးမဖြင့္ဟုတင္းခံေနရာ ဝိုင္းထားေသာစစ္တပ္က အတင္းအက်ပ္ဝင္ေရာက္စီးနင္းမည့္လကၡဏာ ေပၚေပါက္လာရာ တင္းမာမႈမ်ားျမင့္မားလာပါသည္။