ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာ ကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ ပဥၥမတြဲ၊ အခန္း(၁၃)

ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာကိုယ္တိုင္ေရးအထုပၸတၱိ ပဥၥမတြဲ၊ အခန္း(၁၃)

ဆရာႀကီးမိႈင္း၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ား

ဆရာႀကီး သက္ေတာ္ ၁၃ဝ ျပည့္ စာေစာင္ထုတ္ေဝဖို႔ျပင္ဆင္ေနသည့္ရဲေဘာ္မ်ားက ကၽြန္္ေတာ့္ကို ဆရာႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆာင္းပါး တိုေလးတေစာင္ေရးသားေပးပါရန္ ေတာင္းဆိုလာပါသည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁ နာရီ (သန္းေခါင္ေက်ာ္ခ်ိန္)တြင္ ကြယ္လြန္သြားေသာဆရာႀကီးသည္ ကၽြန္္ေတာ္၏လက္ေပၚ ကၽြန္္ေတာ့္မ်က္စိေအာက္တြင္ပင္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုမေမ့ႏိုင္ဖြယ္အေၾကာင္းကိုသာ ကၽြန္္ေတာ္ေရးရပါေတာ့မည္။

ဆရာႀကီးသည္ တသက္တာပတ္လံုး သူအင္မတန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာဗမာျပည္သူမ်ား၏အေရး စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္ရြက္ခဲ့ရာတြင္ သူ၏ ေနာက္ဆံုးေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားမွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိေရး ျဖစ္ပါသည္။

ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ ဆရာႀကီးသည္ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွစ၍ ပထမ(၈)ဦးေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီး ေဆာင္ရြက္ပါသည္။ ထိုအဖြဲ႔ ပ်က္ၿပီးေသာအခါ ၁၉၆၁ ခုႏွစ္တြင္ ဒုတိယျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ကိုထပ္မံဖြဲ႔စည္းၿပီး ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါသည္။ ထိုအဖြဲ႔တြင္ ဆရာႀကီးက ဥကၠ႒ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္သည္ ထိုစဥ္က တပ္မေတာ္မွ ပင္စင္အနားေပးခံထားရၿပီးျဖစ္သျဖင့္ ထိုအဖြဲ႔တြင္ ဒုဥကၠ႒အျဖစ္ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ မၾကာမီက ကြယ္လြန္သြားသူ လႊတ္ေတာ္ေရွ႔ေနႀကီးဦးထြန္းတင္မွာ ထိုအဖြဲ႔၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးျဖစ္ပါသည္။ ဦးထြန္းတင္မွာ ပထမ (၈)ဦးေကာ္မတီတြင္လည္း အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ယူခဲ့သျဖင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အေတြ႔အႀကံဳအေတာ္ရွိေနသူ ျဖစ္ပါသည္။ တျခားသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပားပါဝင္ရာ စာေရးဆရာႀကီး ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ေတာ္ဘုရားေလး၊ မံုရြာဦးတင္ေရႊ၊ ဦးစိုးမင္း (ဗလစ)၊ ဦးလွေက်ာ္၊ ဦးဘေက်ာ္၊ ဦးလွတင္စသည့္ လႊတ္ေတာ္ေရွ႔ေနႀကီးမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ ကရင္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ေသာ မန္းေက်ာ္အံုး၊ ေစာေက်ာ္စိန္တို႔လည္း ပါဝင္ပါသည္။

ထိုဒုတိယ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ႀကီးကို လူအင္အားမ်ားမ်ားႏွင့္ဖြဲ႔စည္းၿပီး တျပည္လံုးတြင္ လွည့္လည္စည္းရံုးလံႈ႔ေဆာ္ႏိုင္သျဖင့္ နယ္ခရိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ခြဲမ်ား တည္ေထာင္ႏိုင္ၿပီး ရန္ကုန္ခရိုင္တြင္း တိုက္နယ္တိုင္းလိုလိုတြင္ အဖြဲ႔ခြဲမ်ား ဖြဲ႔စည္းတည္ေထာင္လာႏိုင္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းႏွင့္လႈပ္ရွားေနစဥ္မွာပင္ ၁၉၆၂ ခု၊ မတ္လ ၂ ရက္ ဗိုလ္ေနဝင္း အာဏာသိမ္းမႈေပၚေပါက္ကာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရ တက္လာပါေတာ့သည္။ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္းလည္း တံု႔ေႏွးသြားရ ပါေတာ့သည္။

ဗိုလ္ေနဝင္း၏ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ၁၉၆၃ ခုႏွစ္တြင္ ေတာတြင္းအဖြဲ႔မ်ားႏွင့္ ဟန္ျပေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားလုပ္ၿပီး ၁၉၆၃ ႏိုဝင္ဘာတြင္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားပ်က္ကာ၊ မၾကာမီမွာပင္ အဖြဲ႔အစည္းအားလံုးဖ်က္သိမ္းသည့္အမိန္႔ ထုတ္ျပန္လိုက္သျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔လည္း လႈပ္ရွားမႈရပ္လိုက္ရပါေတာ့သည္။

ဆရာႀကီးမွာ ထိုကာလတြင္ အေတာ္ အင္အားခ်ည့္နဲ႔ေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔က ထိုအဖြဲ႔အစည္းမ်ားဖ်က္သိမ္းသည့္အမိန္႔အေၾကာင္း တလံုးတပါဒမွ်မေျပာဘဲ ဖံုးဖိထားၾကပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ေနအိမ္၊ စမ္းေခ်ာင္း၊ ခ်မ္းသာလမ္းသို႔ ကၽြန္္ေတာ္တို႔တေတြ သြားၿမဲသြားကာ ေဆြးေႏြးၾက၊ တိုင္ပင္ၾကေတြလုပ္ေနပါသည္။

ထိုကာလက ဆရာႀကီးအိမ္တြင္ အစဥ္အၿမဲ မျပတ္ဝင္ထြက္သြားလာေနသူမ်ားထဲတြင္ အမ်ားဆံုးႏွင့္ ပံုမွန္အက်ဆံုးလူသံုးဦး ရွိပါသည္။

ပထမ တဦးမွာ ဆရာႀကီး၏က်န္းမာေရးကို အနီးကပ္ေစာင့္ေရွာက္ျပဳစုေနေသာ ေဒါက္တာဆင္ဖိုး ျဖစ္ပါသည္။ ေဒါက္တာဆင္ဖိုးမွာ ဆရာႀကီးႏွင့္ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူမဟုတ္ေသာ္လည္း၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္၍ ဆရာႀကီး၏ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ားကို ၾကည္ညိဳေလးစားၿပီး ဆရာႀကီး၏ သမားေတာ္ႀကီးတာဝန္ကို မိမိဆႏၵႏွင့္မိမိဘာသာ လာခံယူထားသူ ျဖစ္ပါသည္။ တခ်ိန္တြင္ ေဒါက္တာဆင္ဖိုးအား အစိုးရက နယ္ေျပာင္းဖို႔စီစဥ္ရာ၊ ကၽြန္္ေတာ္က ထိုစဥ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ က်န္းမာေရးဝန္ႀကီး၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္ထံ ပုဂၢိဳလ္ေရးစာတေစာင္ေရး၍ ေဒါက္တာဆင္ဖိုးမွာ ဆရာႀကီး၏ကိုယ္ေရးဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္ေန၍ တတ္ႏိုင္လွ်င္ မေျပာင္းဘဲထားေပးပါရန္ပန္ၾကားရာ၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီးလွဟန္က သေဘာတူညီၿပီး ေဒါက္တာဆင္ဖိုးအား ရန္ကုန္မွာပဲထားေပးခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္လွဟန္မွာ ကၽြန္္ေတာ္တပ္ရင္း(၄ )တပ္ရင္းမွဴးျဖစ္စဥ္က ေဆးမွဴး တာဝန္ယူခဲ့ဖူးသျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္ႏွင့္ တစံုတရာရင္းႏွီးမႈ ရွိပါသည္။

ဒုတိယမွာ လႊတ္ေတာ္ေရွ႔ေနႀကီးဦးထြန္းတင္ ျဖစ္ကာ၊ တတိယမွာ ကၽြန္္ေတာ္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ စမ္းေခ်ာင္း ရပ္ကြက္ထဲမွာသာ ေနသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္တေၾကာင္း၊ က်န္လူအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္သြားၿပီးေနာက္ အဖမ္း အဆီးမ်ားခံၾကရသျဖင့္တေၾကာင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္္ေတာ္တို႔သံုးဦးသည္ ဆရာႀကီးဆီ အၿမဲဆိုသလိုသြားေရာက္ၾကၿပီး၊ ဆရာႀကီးႏွင့္စကားစျမည္ေျပာဆိုၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက လုပ္ၾကပါသည္။ ဆရာႀကီးကလည္း ကၽြန္္ေတာ္တို႔သံုးဦး အဖမ္းအဆီးခံရမွာအလြန္စိတ္ပူသျဖင့္ သတိဝိီရိယႏွင့္ေနရန္ မျပတ္သတိေပးတတ္ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ တရက္ႏွစ္ရက္ သူ႔အိမ္မေရာက္လွ်င္ သူ႔သမီးေျမးမ်ားကိုလႊတ္၍ ကၽြန္္ေတာ္တို႔အေျခအေနကို ေမးေလ့ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ကလည္း မျပတ္သြားေရာက္ေနရပါသည္။

ဆရာႀကီးမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားပ်က္သြားကတည္းက အေတာ္စိတ္ထိခိုက္သြားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔က အဖြဲ႔အစည္းမ်ားဖ်က္သိမ္းသည့္အေၾကာင္း မေျပာျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တေန႔ ဆရာႀကီးအတြက္ ကြမ္းသီးဝယ္ရာတြင္ ကြမ္းသီး ထုတ္လာသည့္သတင္းစာရြက္တြင္ ထိုသတင္းပါရွိရာမွ ဆရာႀကီးသိရွိသြားပါေတာ့သည္။

ဆရာႀကီးက တိုင္းျပည္ေတာ့ ပိုဆိုးေတာ့မွာပဲဟုဆိုကာ အိပ္ရာတြင္ လဲသြားပါေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ကစ၍ ဆရာႀကီး ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္မလာေတာ့ဘဲ၊ တေရြ႔ေရြ႔ က်န္းမာေရးဆုတ္ယုတ္လာပါေတာ့သည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔တေတြ ဆရာႀကီးအိပ္ရာေဘးတြင္ပင္ ဝိုင္းဝန္းထိုင္ၿပီး ဆရာႀကီးအား စိတ္သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးကိစၥမ်ားသာ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကရပါသည္။

တခါက ကၽြန္္ေတာ္ဆရာႀကီးအိပ္ရာေဘး ထိုင္ေနစဥ္ ဆရာႀကီးက ကၽြန္္ေတာ့္လက္ကို ေလွ်ာက္စမ္းၾကည့္ၿပီး လက္စြပ္လည္းမရွိပါကလားဟု ေျပာပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္က ကၽြန္္ေတာ္တခါမွ လက္စြပ္မဝတ္ဖူးေၾကာင္းေျပာရာ သူက ေအး-ငါလည္း မဝတ္ဖူးဘူးကြဟု ျပန္ေျပာပါသည္။

ဆရာႀကီးမွာ မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းလွၿပီး၊ ရႊတ္ေနာက္ေနာက္လည္း ေျပာတတ္ဆိုတတ္ပါသည္။ တခါက ကၽြန္္ေတာ္တို႔ေရာက္သြားစဥ္ သူက ခရီးေရာက္မဆိုက္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ကို “ငါ့ဆီ မနက္က သခင္တင္ လာသြားတယ္ကြ”ဟုေျပာပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ကလည္း ရုတ္တရက္ ျဖစ္သျဖင့္ “ဘယ္သခင္တင္လည္း ဆရာႀကီး”ဟု ျပန္ေမးရာ၊ သူက ရယ္ရႊန္းဖတ္ရႊန္းျဖင့္ “ဘယ္သခင္တင္ ျဖစ္ရမလည္းကြ။ မီးခြက္မႈတ္ သခင္တင္ေပါ့”ဟု ဆိုလိုက္ပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔လည္း ဝိုင္းဝန္ ရယ္ေမာၾကရပါသည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လဆန္းေလာက္ကစ၍ ဆရာႀကီးအေျခအေန အေတာ္ဆိုးဝါးလာပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔သံုးဦးမွာ တေနကုန္ ဆရာႀကီး အိမ္မွာပင္ေနရၿပီး ညအေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွအိမ္ျပန္ၾကရပါသည္။ အေျခအေနမေကာင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ ညေတာင္ အိမ္မျပန္ျဖစ္ၾကပါ။

ေဒါက္တာဆင္ဖိုးမွာလည္း ေန႔ေရာညပါ ဆရာႀကီးနားတြင္ေန၍ ျပဳစုပါသည္။ အာဇာနည္ေန႔ႏွင့္လည္းနီးေနသျဖင့္ ရက္မထပ္ေအာင္ အထူးႀကိဳးစားၿပီး ေဆးဝါးမ်ားသြင္းကာ ဆြဲႏိုင္သမွ်အခ်ိန္ကိုဆြဲပါသည္။

ဇူလိုင္လ ၂၂ ရက္တြင္ေတာ့ ဆရာႀကီး သတိသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ေဒါက္တာဆင္ဖိုးက ကၽြန္္ေတာ့ကို ဆရာႀကီး၏လက္ေမာင္းေသြးေၾကာကို ဖိကိုင္ထားေစၿပီး၊ အေျခအေနထူးျခားရင္ေျပာဖို႔ ေျပာထားပါသည္။ သူလည္း အသက္ကယ္ေဆးအမ်ိဳးမ်ိဳး ထိုးေပးေနပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ ပတ္လည္တြင္ ဆရာႀကီး၏မိသားစုမ်ားအျပင္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔သံုးဦး ရွိေနပါသည္။

ကၽြန္္ေတာ္လည္း ဆရာႀကီးလက္ေမာင္းေသြးေၾကာကိုကိုင္ၿပီး ေသြးခုန္ႏႈန္းကိုသတိထားေနရာ ရုတ္တရက္ေသြးခုန္တာ ဟိုေရာက္၊ ဒီေရာက္ ျဖစ္ကာ ရပ္သြားပါေတာ့သည္။ ကၽြန္္ေတာ္လည္လန္႔ၿပီး တခ်က္ေအာ္လိုက္ရာ ေဒါက္တာဆင္ဖိုး အေျပးအလႊားစမ္းသပ္စစ္ေဆးၿပီး ကြယ္လြန္ သြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာခ်လိုက္ပါသည္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ နံနက္ ၁ နာရီအခ်ိန္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

ဤတြင္ အနီးရွိ ဆရာႀကီး၏သမီးငယ္ ေဒၚျမသီက တခ်က္ဟစ္၍ငိုလိုက္ရာ၊ အနီးအနား အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ေစာင့္ေနေသာ ေၾကးမံု သတင္းေထာက္က သတင္းစာတိုက္ေျပးၿပီးသတင္းပို႔သျဖင့္ ေနာက္ေန႔မနက္အေစာထုတ္ ေၾကးမံုသတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးျပည့္ ဆရာႀကီးပံုျဖင့္ အထူးထုတ္ထြက္လာပါေတာ့သည္။ ျမန္မာ့အသံကလည္း နံနက္ရွစ္နာရီသတင္းတြင္ ဆရာႀကီးကြယ္လြန္ေၾကာင္းထုတ္ျပန္ေပးရာ ထိုသတင္း တျပည္လံုး ပ်ံ႔ႏွံ႔သြားပါေတာ့သည္။

ဤသည္မွာ ဆရာႀကီး ကၽြန္္ေတာ္၏လက္ေပၚတြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကၽြန္္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ျပန္လည္ ေရးသားေပးပို႔လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

၂ဝဝ၅ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၃ ရက္

ခြန္မင္း။

           

ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္သည့္သတင္း ျပန္႔သြားၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီး၏ ခ်မ္းသာလမ္းအိမ္ေလးမွာ လူမ်ားလာေရာက္ဂါရဝျပဳၾကသျဖင့္ ျပည္႔ႏွက္ ေနပါေတာ့သည္။ ဆရာႀကီး၏ ရုပ္ကလာပ္ကို ဆရာႀကီးခါတိုင္းအိပ္ေနက် အိမ္ေရွ႔ခန္းကေလးမွာပင္ ျပင္ဆင္ထားပါသည္။ ေဆးရံုႀကီး ေရခဲတိုက္မွလူမ်ားကိုေခၚ၍ မပုပ္သိုးေအာင္ ေဆးမ်ားထိုးရပါေသးသည္။ အိမ္ေရွ႔တြင္ပင္ မ႑ပ္တခုထိုးထားရပါသည္။ နယ္မ်ားမွ သတင္း ၾကားၾကားခ်င္း တပည့္တပန္းမ်ား ရန္ကုန္သို႔ေရာက္ခ်လာၾကပါသည္။

အေစာဆံုး ေရာက္လာၾကသူမ်ားထဲတြင္ မႏၲေလးမွ လူထုဦးလွသည္ ထိုကြယ္လြန္သည့္ေန႔မွာပင္ ေရာက္ခ်လာပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔လည္း ဆရာႀကီးဦးေယာကိုအမွဴးျပဳ၍ ဈာပနေကာ္မတီဖြဲ႔လိုက္ပါေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔ဝင္မ်ား လူစံုတက္စံုမပါႏိုင္ေတာ့ေခ်။ တခ်ိဳ႔လည္း အဖမ္းခံရၿပီးျဖစ္ကာ၊ တခ်ိဳ႔လည္း တိမ္းေရွာင္ေနရခ်ိန္ႏွင့္သြားတိုးေနပါသည္။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ တဖက္သတ္ရပ္ပစ္လိုက္မႈအတြက္ေရာ၊ ေဆြးေႏြးပြဲပ်က္ၿပီး လူဖမ္းပြဲႀကီးမ်ား တရစပ္ဆက္လက္လုပ္ေနမႈ အတြက္ေရာ လကၡဏာပံုရိပ္ဆိုးဝါးေနသည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီသည္ ဆရာႀကီးကြယ္လြန္သည့္ကိစၥတြင္ ဝင္ေရာက္ အျမတ္ထုတ္လာပါ ေတာ့သည္။ ကြယ္လြန္သည့္ေန႔တြင္ပင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဥကၠ႒ဗိုလ္ေနဝင္း၏သဝဏ္လႊာႏွင့္အတူ အသုဘကူညီေငြ က်ပ္တေသာင္းကို ပို႔လာပါသည္။ ထိုစဥ္က ျပန္ၾကားေရးဌာနအတြင္းဝန္ဦးေစာဦးက ဆရာႀကီးအိမ္သို႔ေရာက္ရွိလာၿပီး ဆရာႀကီးဦးေယာကို လာေရာက္ေပးအပ္ ပါသည္။ သူကပင္ ဆရာႀကီး၏ စ်ာပနကို ႏိုင္ငံေတာ္ဈာပနလုပ္လွ်င္ သိပ္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔သြားမွာေၾကာင့္ ဈာပနေကာ္မတီဖြဲ႔ၿပီး ထိုေကာ္မတီ ကပင္ ႀကိဳက္သလိုစီစဥ္ရန္ လိုအပ္သည့္အကူအညီမ်ားကို သူတို႔ကေပးပါမည္ဟု ကမ္းလွမ္းေျပာၾကားလာပါသည္။

ဆရာႀကီး၏ဈာပနကို တမ်ိဳးသားလံုးႏွင့္ဆိုင္သည့္ ဈာပန၊ ျပည္သူ႔ဈာပနအျဖစ္က်င္းပရန္ ေကာ္မတီကဆံုးျဖတ္ပါသည္။ ခ်မ္းသာလမ္း အိမ္တြင္ ရက္သတၲတပတ္ထားၿပီး ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္ေန႔တြင္ စမ္းေခ်ာင္းေဘာ့လံုးကြင္းတြင္ အမ်ားဂါရဝျပဳႏိုင္ရန္ ေျပာင္းေရႊ႔ထားရွိၿပီး ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔တြင္ သႃဂႋဳဟ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကပါသည္။

ကၽြန္္ေတာ္တို႔လည္း ဈာပန ခမ္းခမ္းနားနားက်င္းပႏိုင္ေရး၊ ဂူဗိမာန္ေကာင္းေကာင္း တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးအတြက္ အလွဴခံထြက္ၾကပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္သည္ ဝိဓူရသခင္ခ်စ္ေမာင္၊ လူထုဦးလွတို႔ႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းမ်ား၊ ဆရာႀကီး၏လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေဟာင္းမ်ား၊ စာနယ္ဇင္းေလာကမွလူမ်ား စသူမ်ားဆီသို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်သြားေရာက္အလွဴခံၾကရာ အလွဴေငြမ်ား ရက္ရက္ေရာေရာေပးလွဴၾကပါသည္။ သတင္းစာမ်ားထဲမွ ေၾကးမံု၊ လူထုစသည့္ သတင္းစာတိုက္မ်ားကလည္း အလွဴေငြကိုကူညီလက္ခံေပးရာ နယ္မ်ားမွ အလွဴေငြမ်ား ေရာက္ရွိ လာပါသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔သည္ တပတ္ႏွစ္ပတ္အတြင္းမွာပင္ အလွဴေငြ က်ပ္ေငြတသိန္းေက်ာ္ ရရွိလာပါသည္။

သတင္းစာတိုင္းလိုလိုမွာလည္း ဆရာႀကီး၏ဂုဏ္အဂၤါမ်ားကိုေဖာ္ျပၾကၿပီး ဆရာႀကီးကြယ္လြန္ျခင္းအေပၚ ဝမ္းနည္းပူေဆြးေၾကာင္း ေဖာ္ျပၾက ပါသည္။ အႏိုင္ႏိုင္ငံက ဝမ္းနည္းေၾကာင္းသဝဏ္လႊာေတြလည္း ေရာက္ရွိလာပါသည္။ တရုတ္သံရံုး၊ ဆိုုဗိယက္သံရံုး၊ ကိုရီးယားသံရံုး၊ ဟန္ေဂရီသံရံုး၊ ဗီယက္နမ္သံရံုး စသည္တို႔မွ သံရံုးတာဝန္ခံမ်ားလည္းေရာက္ရွိလာၾကၿပီး သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားမွပို႔သည့္ ဝမ္းနည္းသဝဏ္လႊာမ်ား လာေရာက္ေပးအပ္ၾကပါသည္။

ဆရာႀကီး၏ရုပ္ကလာပ္ကို ခ်မ္းသာလမ္းမွာ တပတ္ထားၿပီး ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ အစိုးရကေပးတဲ့စမ္းေခ်ာင္းေဘာ့လံုးကြင္း(ပဒုမၼာကြင္း) ထဲေရႊ႔ၿပီး၊ တျပည္လံုး ျပည္သူေတြဂါရဝျပဳႏိုင္ဖို႔ ၁ဝ ရက္ထားပါသည္။ ထိုကြင္းထဲက မ႑ပ္မွာ အစိုးရကပင္ ေဆာက္ေပးထားပါသည္။ အလွဴေငြလည္း ေနာက္ထပ္ ငါးေထာင္က်ပ္ထပ္ေပးသြားပါသည္။ ထိုမ႑ပ္ထဲတြင္ပင္ ျပခန္းေလးတခုထားရွိၿပီး ဆရာႀကီးအသက္ရွင္စဥ္က ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္သတင္းဓာတ္ပံု၊ မွတ္တမ္း၊ ဆရာႀကီး၏အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ ႏိုင္ငံျခားခရီးစဥ္အတြင္း ရရွိခဲ့သည္လက္ေဆာင္မ်ား အေတာ္စံုစံုလင္လင္ ျပသထားပါသည္။

ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ဈာပနေကာ္မတီက ညပိုင္းေတြမွာ ေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္ရန္စီစဥ္ပါသည္။ အဓိကစီစဥ္သူက လူထုဦးလွပါ။ လူထုဦးလွမွာ အလြန္ ဆက္ဆံေရးညက္ေညာေပ်ာ့ေပ်ာင္းသူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ပင္ က်န္စာေပနယ္မွ အေက်ာ္အေမာ္ႀကီးမ်ားအားလံုး ဝိုင္းရံလာၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔လူႀကီးမ်ားသည္ ဆရာႀကီးအား စာေပဖခင္ႀကီးအျဖစ္ေလးစားၾကည္ညိဳေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးအရ အစိုးရၿငိဳႁငင္ သည့္အလုပ္ကိုလုပ္ေနသျဖင့္ (အထူးသျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔လိုလူမ်ိဳးမ်ား၊ လက္ဝဲသမားမ်ားႏွင့္တြဲလြန္းသျဖင့္)ဆရာႀကီးကိစၥတြင္ အေတာ္ တြန္႔ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္ ျဖစ္ေနၾကပါသည္။ ထိုသူမ်ားအားလံုး ဤဆရာႀကီးဈာပနကိစၥေတြ ဝိုင္းရံပါဝင္လာေအာင္ လူထုဦးလွက စည္းရံုး လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ေပသည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔ႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သြားၿပီး တဦးအေပၚတဦးနားလည္သြားေအာင္ သူပင္လုပ္ေဆာင္ေပး ခဲ့ပါသည္။

ထိုညမ်ားက ေဟာေျပာပြဲမ်ားသည္ အလြန္ပင္စည္ကားပါသည္။ ဆရာႀကီး၏ဘဝျဖစ္စဥ္မ်ား၊ ဆရာႀကီး၏စာေပကဗ်ာ ေလးခ်ိဳးႀကီးမ်ား အေၾကာင္း၊ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးမ်ားထြက္စဥ္ကအေၾကာင္းအရာမ်ား အေတာ္စံုလင္ပါသည္။ ေဟာေျပာသူမ်ား၊ စာတမ္းဖတ္ၾကား သူမ်ား မွာလည္း ႏိုင္ငံေရးေလာက၊ အႏုပညာေလာကႏွင့္ စာေပေလာကတို႔မွ နာမည္ႀကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္ၾကရာ လာေရာက္နားေထာင္သူမ်ား အေတာ္ပင္မ်ားျပားပါသည္။

           

တည လူထုဦးလွေဟာေျပာေနစဥ္ ဆရာႀကီး အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္ပ်က္သြားေသာ္လည္း ေနာက္ထပ္ အိုးအိမ္ ထူေထာင္ျခင္းမျပဳေတာ့ဘဲ ငါတခါပဲမိုက္ေတာ့မယ္၊ ေနာက္ထပ္မမိုက္ေတာ့ဘူး - ဟုေျပာဖူးသည့္အေၾကာင္းအရာကို ထည့္သြင္း ေဟာေျပာရင္း လူထုဦးလွက “ဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္လိုေပါ့”ဟု ထည့္သြင္းေဟာေျပာလိုက္ပါသည္။ ထိုစဥ္က စာေရးဆရာႀကီး ဦးရန္ေအာင္မွာ ဘယ္ႏွေယာက္ေျမာက္မွန္းမသိရေသာ ဇနီးအသစ္လက္ထပ္ၿပီးခါစ အခ်ိန္ျဖစ္ေနပါသည္။ နားအလြန္ထိုင္း၍ နားၾကပ္ကေလး တပ္ထားရေသာ ဆရာႀကီးဦးရန္ေအာင္မွာ ေဟာေျပာပြဲေရွ႔ဆံုးတန္းတြင္ပင္ထိုင္ေနၿပီး၊ ဦးလွေဟာေျပာခ်က္ကို ပြဲက်သြားေသာ လူထုႀကီးႏွင့္ အတူ ဘာမွန္းမသိ ညာမွန္းမသိ တႃပံဳးႃပံဳးနားေထာင္ေနရာ လူေတြက ပို၍ပြဲက်ေနပါေတာ့သည္။

တခါမွာလည္း ဆရာႀကီး၏ေလးခ်ိဳးႀကီးတပုဒ္ကိုရြတ္ဆိုရာတြင္ ပဲခူးဘူတာရံုတြင္ ခါးပိုက္ႏိႈက္အေၾကာင္းပါရာ၊ ပဲခူးသား သခင္ေဟာင္း တဦးက ထ၍၊ ထိုရြတ္ဆိုသူကို ပဲခူးသားမ်ားကိုႏွိမ္ရေကာင္းလားဟုဆိုကာ ရန္ေတြ႔ပါေတာ့သည္။ ထိုသူမွာ အရက္မူးေနဟန္လည္း ေပါက္ပါသည္။ ေဘးကဝိုင္းဝန္းထိန္းသိမ္းလိုက္၍သာ ပြဲမပ်က္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကေတာ့ စံုလင္လွပါသည္။

ထိုေဘာ့လံုးကြင္းႀကီးထဲတြင္ ဈာပနမ႑ပ္ကိုေဆာက္လုပ္ထားရာ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမ်ား အဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးက လာေရာက္ခ်ၾကပါသည္။ တခ်ိဳ႔ တရားမဝင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားလည္း ဘယ္အခ်ိန္လာခ်မွန္း မသိပါ။ လာခ်တုန္းကေတာ့ နာမည္တမ်ိဳးႏွင့္ျဖစ္ၿပီး လူလစ္မွ အေပၚယံ ကပ္ထားသည့္စာရြက္ခြာလိုက္ရာ ေအာက္မွာက တရားမဝင္အဖြဲ႔အစည္းမ်ားရဲ့အမည္မ်ား ျဖစ္ေနပါသည္။ စစ္စံုေထာက္မ်ား ေျခခ်င္းလိမ္ ေနသည့္ၾကားမွပင္ လုပ္ေဆာင္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ၾသဂုတ္ ၈ ရက္ေန႔မွာေတာ့ အစိုးရေပးသည့္ ေရႊဂံုတိုင္ဘုရားလမ္းရွိ၊ ကန္ေတာ္မင္ပန္းၿခံမွာ ဂူသြင္းျမွဳပ္ႏွံပါေတာ့သည္။ ကၽြန္္ေတာ္တို႔က ထိုေနရာတြင္ ယာယီဂူဗိမာန္ေဆာက္လုပ္ထားၿပီး ထိုဂူဗိမာန္ေပၚတြင္ ဆရာႀကီးရုပ္ကလာပ္ကို ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ပါသည္။

ထိုေန႔က ဈာပနမွာ လူထုတရပ္လံုးပါဝင္လႈပ္ရွားသည့္ ျပည္သူ႔ဈာပနႀကီး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ဆရာႀကီးရုပ္ကလာပ္ကို ေျခလ်င္သယ္ေဆာင္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ ဦးဝိစာရလမ္းေဘးတဖက္တခ်က္မွာေရာ၊ ေရႊတိဂံုကုန္းေပၚမွာေရာ လူမ်ားႀကိတ္ႀကိတ္တိိုးေနပါေတာ့သည္။ ကန္ေတာ္မင္ ပန္းၿခံထဲမွာေတာ့ ရုပ္ကလပ္ကို သယ္ေဆာင္လို႔မရႏိုင္ေအာင္ပင္ လူေတြျပည့္လွ်ံေနပါေတာ့သည္။

ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ဈာပနေကာ္မတီဝင္မ်ားမွာ ဈာပနကာလအတြင္း ျပႆနာမေပၚေပါက္ရန္ အေတာ္ပင္ႀကိဳးစားခဲ့ရပါသည္။ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီအစိုးရမွာ လူထု၏စိတ္ေနသေဘာထားကိုသိသျဖင့္ အေပၚယံေရႊမႈန္ႀကဲ လာေရာက္အကူအညီမ်ားေပးေနေသာ္လည္း ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ဈာပနေကာ္မတီထဲတြင္ေရာ၊ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ပတ္ပတ္လည္မွာေရာ စံုေထာက္မ်ား၊ သတင္းေပးမ်ား၊ မ်က္ႏွာလိုအားရလုပ္လိုသူမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေရာေထြးယွက္တင္ျဖစ္ေနၿပီး ထိုသူမ်ားက နည္းသဏၭာန္ေပါင္းစံုႏွင့္ ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးလုပ္ၾကရာ ကၽြန္္ေတာ္တို႔မွာ အေတာ္ပင္ ဂရုစိုက္သတိထားေနၾကရပါသည္။

ဤေနရာတြင္လည္း ျပည္သူမ်ား၏ တာဝန္သိစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔နားေရာက္ေအာင္ အသိေပးမႈ၊ သတင္းေပးမႈမ်ား ရွိပါသည္။ ဥပမာ - မ႑ပ္အတြင္းအလွဴေငြလက္ခံေနသူ ဘယ္သူဟာ ဘယ္တုန္းက စစ္ေထာက္လွမ္းေရးျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ကင္းလွည့္ေပးေနသူ ဘယ္သူဟာ ဘယ္ရပ္ကြက္က သတင္းေပးျဖစ္ေၾကာင္းစသျဖင့္ စာႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လူကိုယ္တိုင္အနားကပ္၍လည္းေကာင္း ေျပာဆိုသတိေပးသြား ျခင္းမ်ား ရွိခဲ့ပါသည္။

           

ထို႔အျပင္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔အတြက္ အႀကီးဆံုးအခက္အခဲေတြ႔ရျခင္းမွာ ဈာပနေကာ္မတီထဲေရာ၊ ေနာက္ပိုင္းဖြဲ႔သည့္ဂူဗိမာန္တည္ေဆာက္ေရး ေကာ္မတီထဲမွာေရာ ပါဝင္လာၾကသည့္ တခ်ိဳ႔ႏိုင္ငံေရးသမားေဟာင္းမ်ား၏လုပ္ဟန္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီက ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီဖြဲ႔ေတာ့မည့္ကိစၥေပၚေပါက္ေနၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးသမား(အထူးသျဖင့္ လက္ဝဲသမား)အမ်ားအျပားကိုလည္း အထူးအရာရွိမ်ားေပးစျပဳေနရာ ထိုေနရာ ရႏိုးႏိုးျဖစ္ေနသည့္သူအေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္္ေတာ္တို႔ေကာ္မတီမ်ားထဲပါလာေနရာ သူတို႔က ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီေရွ႔ မ်က္ႏွာေကာင္းရေရးအတြက္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔လုပ္ငန္းေတြကို ကပ်က္ယပ်က္လုပ္လာၾကပါသည္။

ဂူဗိမာန္တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ အလွဴခံေငြမ်ားကလည္း အေတာ္လံုလံုေလာက္ေလာက္ရထားရာ တခ်ိဳ႔သူမ်ားမွာ ထိုေငြမ်ားကို မ်က္စိက်ေနဟန္လည္း ရွိပါသည္။ ဆရာႀကီးသမီးအႀကီး ေဒၚျမရီက ကၽြန္္ေတာ္ ဤကိစၥမ်ား မရိပ္မိ၊ မသိရွိဟုထင္ဟန္ရွိၿပီး ကၽြန္္ေတာ့္ကို သတိေပးစကားေျပာပါသည္။ ဆရာႀကီး စတာလင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရစဥ္ကလည္း တခ်ိဳ႔လူမ်ား ဤကဲ့သို႔ဝိုင္းဝန္းၿပီး စားေသာက္ပစ္ဖူးေၾကာင္း ေဒၚျမရီက ေျပာျပဖူးပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔မွာ အေတာ္ပင္ စိတ္ေရာ၊ လူေရာပင္ပန္းၾကရပါသည္။ အစိုးရကေပးသည့္ေျမေနရာေလးကလည္း မျဖစ္စေလာက္ ျဖစ္ရာ ထိုရသည့္ေနရာေလးမွာပင္ ဆရာႀကီး၏ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ကိုက္ညီမည့္ ထယ္ဝါခံ့ညားေသာဂူဗိမာန္တည္ေဆာက္ေရးကို ကၽြန္္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရေပသည္။

ဂူဗိမာန္အတြက္ ဗိသုကာရွာရာတြင္ ကၽြန္္ေတာ့္ဆီကို ကၽြန္္ေတာ့္မိတ္ေဆြႀကီး ဗိုလ္မွဴးႀကီးၾကည္ေမာင္ (ထိုစဥ္က သူ စစ္တပ္မွပင္စင္ယူၿပီး ျဖစ္သည္)ေခၚလာသည့္သူ႔မိတ္ေဆြ၊ အေမရိကန္ျပန္ ဗိသုကာဦးေက်ာ္မင္းကို ရရွိခဲ့ပါသည္။ ဦးေက်ာ္မင္းသည္ သူ႔အတတ္ပညာပိုင္းျဖစ္သည့္ ဗိသုကာပညာရပ္တြင္ကၽြမ္းက်င္ရံုမက အေျခခံႏိုင္ငံေရးအရလည္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းျပၿပီး ဆရာႀကီးအားလည္း ၾကည္ညိဳေလးစားသူျဖစ္သျဖင့္ ကၽြန္္ေတာ္တို႔တေတြ ဆရာႀကီးဂူဗိမာန္ကိစၥကို သူ႔အား ပံုအပ္ခဲ့ရပါေတာ့သည္။

ဦးေက်ာ္မင္းက ဆရာႀကီး၏ဂူဗိမာန္ကို အေမရိကန္သမၼတလင္ကြန္း၏ဂူဗိမာန္ပံုစံကိုအေျခခံယူၿပီး ဆရာႀကီး၏ဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ား၊ ဆရာႀကီး၏စိတ္ေနစိတ္ထားစတာမ်ားပါ ေပၚလြင္ေအာင္ ပံုစံဆြဲပါေတာ့သည္။ ကယားေက်ာက္ျပားမ်ားကအစ ယြန္းေရႊခ်ည္ထိုးမ်ားအဆံုး အစစအရာရာ အေသးစိတ္စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ပါေတာ့သည္။