Sunday, February 19, 2012

Air Force One၊ မႏၱေလးႏွင့္ Dayton တကၠသိုလ္(၂) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments

Air Force One၊ မႏၱေလးႏွင့္ Dayton တကၠသိုလ္ (ေဆာင္းပါး ၂) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
       ခ်က္ျခင္းပင္ ဒီ (The Mandalay Banquet and Catering, Co) အေၾကာင္း 
အြန္လိုင္းတြင္ရွာၾကည့္မိ၏။ သူတို႔ ဝက္ဘ္ဆိုက္ http://www.mandalaycatering.com/ တြင္ ရွာၾကည့္ေတာ့လည္း ထိုကုမၺဏီႏွင့္စပ္၍ေနာက္ခံ အေၾကာင္းအရာ မ်ားမ်ားစားစားမေတြ႔ရ။ က်ေနာ္သိခ်င္တာေတြက ဒီကုမၺဏီကို ဘယ္သူက၊ ဘယ္တုန္းကဘယ္လိုစ၊ ဘာလို႔ မႏၱေလးဆိုသည့္အမည္ကိုမွ တခုတ္တရေရြးခဲ့ရ စတာမ်ိဳးေတြျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္မေတြ႔။ အျခားေၾကာ္ညာဝန္ေဆာင္မႈ ဝက္ဘ္ဆိုက္မ်ားတြင္လည္း မေတြ႔ရျပန္။ ေတြ႔ရသည္က ေနရာၫႊန္းလိပ္စာ၊ ေပးသည့္ဝန္ေဆာင္မႈ၊ ယူမည့္ေငြပမာဏ၊ နံမည္ႀကီးတခ်ိဳ႔၏ ဝန္ေဆာင္မႈေကာင္းေၾကာင္းေပးထားသည့္မွတ္ခ်က္တခ်ိဳ႔ စသည္တို႔သာ။ ကုမၺဏီ၏ လုပ္ငန္းသေဘာကိုေျပာရလ်င္ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ သာေရး(မဂၤလာေဆာင္၊ ေစ့စပ္ပြဲ) စသည့္ လူကုံတန္တည္ခင္းဧည့္ခံပြဲႀကီးမ်ားအား အခမ္းအနားအလိုက္ ကိုက္ညီမည့္အေနအထားျဖင့္ ဝွဲခ်ီးက်င္းပေပးရန္သာျဖစ္၏။ ဤတြင္ သည္မႏၱေလးႏွင့္စပ္၍သိလိုစိတ္ကို ေဘးခ်ထားလိုက္ရေတာ့၏။ သို႔ေသာ္ မႏၱေလးအမည္ကို အေမရိကန္ရနံ႔ႏွင့္တြဲၿပီးရသည္ကေတာ့ ထူးျခားသည္ထင္၏။ 
အဂၤလန္မွာဆိုလ်ွင္ေတာင္ ဒီေလာက္ထူးျခားမွာမဟုတ္ဟုလည္း ေတြးမိျပန္၏။ အေမရိကန္ေတြထက္ ၿဗိတိသ်ွေတြက ျမန္မာ့အေၾကာင္းကိုပိုၿပီး စီးစီးပိုးပိုးႏွင့္လက္ပြန္းတတည္းရွိခဲ့ဖူး၏။ ဒါတင္မက အဂၤလန္ကျပတိုက္ႀကီးေတြမွာက ျမန္မာ့သမိုင္းဝင္ပစၥည္းမ်ား၊ အႏုပညာလက္ရာမ်ား၊ ထီးသံုးနန္းသံုးထည္မ်ားလည္းရွိေသး၏။ သီေပါမင္းဖင္ေႏြးေအာင္ပင္မထိုင္လိုက္ရသည့္ သီဟာသနပလႅင္ေတာင္ မနည္းျပန္ေတာင္းမွရခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ စုလစ္မြန္းခၽြန္၊ က်ံဳး၊  ျပႆဒ္၊ ၿမိဳ့ရိုးႏွင့္ ထီးက်ိဳးစည္ေပါက္ခဲ့သည့္ မႏၱေလး၊ အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖ၊ နန္းေရွ႔တင္၊ ၿမိဳ႔မၿငိမ္းႏွင့္ေငြငန္းျဖဴ၊ ေရႊေျခက်ဥ္း၊ ေစ်းခ်ိဳေတာ္ႏွင့္ က်ေနာ္က်ေနာ္နဲ႔ေျပာတဲ့ၿမိ႔သူေတြရဲ႔ မႏၱေလး၊ ယခင္က နန္းဆန္ဆန္ နန္းဟန္ႏွင့္မူပိုခဲ့ရာ မႏၱေလး။ ခုေတာ့ ဂႏၶာလရာဇ္တို႔၏ ဘံုရိပ္သာဆန္ဆန္ မႏၱေလး။ အေတြးေတြက မႏၱေလးမွ အေဝးေျပးအျမန္လမ္းမႀကီး I-75 ေပၚျပန္ေရာက္လာ၏။
       သည္လိုႏွင့္ နာရီဝက္သာသာေမာင္းလာခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ Ohio ေလတပ္အေျခစိုက္စခန္း ပင္မဂိတ္ႀကီးသို႔ေရာက္လာ၏။ လံုၿခဳံေရးတာဝန္ရွိသူေတြက မွတ္ပံုတင္တို႔ဘာတို႔ ေတာင္းယူၾကည့္ၿပီးေနာက္ ျပတိုက္ႀကီးရွိရာလမ္းညႊန္ေပးလိုက္သျဖင့္ ဆက္ေမာင္းလာရင္း (National Museum of United States Air Force) ကိုေရာက္လာ၏။ ျပတိုက္ဝင္းႀကီး၏အဝင္ဂိတ္က ဖြင့္ရက္သား။ လံုၿခံဳေရးဝန္ထမ္းမရွိ။ ဝင္ေၾကးမရွိ။ အစစ္အေဆးမရွိ။ တံခါးမရွိ ဓါးမရွိဟုဆိုရမည္လားမေျပာတတ္။ ကားေပၚကဆင္းဆင္းျခင္း 
ေရွ႔တည့္တည့္ပလက္ေဖါင္းေပၚက ေက်ာက္သားထိုင္ခံုေလးတြင္ ထြင္းထားသည့္စာမ်ားဆီသို႔ မ်က္ေစ့ေရာက္သြား၏။ စာသားက (20 TH TAC RECON SQDN 1942-  CHINA - BURMA - INDIA 1992)ဆိုပါလား။ ဘာပါလိမ့္ဆိုၿပီး သိခ်င္လာျပန္၏။ အထဲေရာက္ရင္ေတာ့ ေမးျမန္းၾကည့္ဦးမွဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ေမးမလာျဖစ္ခဲ့။ ၾကည့္စရာႏွင့္သိစရာေတြမ်ားၿပီး ေမ့သြားျခင္းပင္။ ျပတိုက္ဧည့္ႀကိဳေနရာေရာက္ေတာ့ မွတ္ပံုတင္ျပ၊ ဧည့္မွတ္တမ္းလက္မွတ္ထိုးေနတုန္း အေနာက္တိုင္းဝတ္စံုသပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ ရင္ဘတ္တြင္ေလတပ္တံဆိပ္မ်ားတပ္ထားသည့္ အသက္ ၆၀ ခန္႔ပုဂၢိဳလ္တဦးကအနားလာကာ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖင့္ "Sir, how are you doing?" "You are welcome." ေတြဘာေတြႏွင့္ႏႈတ္ဆက္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ဘတ္ကိုလည္းၾကည့္၏။ ဒီေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္သတိထားမိ၏။ က်ေနာ္ ထိုေန႔က အေပၚဝတ္အေႏြးထည္သေဘာ ဝတ္သြားသည္က U.S Air Force ေပ်ာက္ၾကား စစ္ဂ်က္ကက္။ လက္ေမာင္းမွာက အရစ္ ၃ ရစ္ႏွင့္။ သူက က်ေနာ့္ကို အေမရိကန္ေလတပ္မွ တပ္ထြက္ဟုထင္ၿပီး တရင္းတႏွီးႏႈတ္ဆက္ျခင္းပင္။ ခ်က္ျခင္းျပန္၍ "က်ေနာ္အေမရိကန္ေလတပ္က တပ္ထြက္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ သည္ဂ်က္ကက္ကို အမွတ္မထင္ဝတ္လာျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဗမာ့တပ္မေတာ္စစ္အဂၤ်င္နီယာတပ္မွ တပ္ထြက္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေရွ႔တန္းတြင္ ဒဏ္ရာရခဲ့တာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အေမရိကားသို႔ ႏိုင္ငံေရးဒုကၡသည္အျဖစ္ လြန္ခဲ့သည့္ ၄ ႏွစ္ ခန္႔ကေရာက္လာသူျဖစ္ေၾကာင္း" ေတြ တသီႀကီးရွင္းျပရ၏။ စိတ္ထဲတြင္လည္း သည္ဂ်က္ကက္ဝတ္လာမိတာကို ရွက္ကို႔ရွက္ကန္းျဖစ္မိ၏။ က်ေနာ္ ကမန္းကတမ္း ျပန္ရွင္းျပေနတာေတြနားေထာင္ရင္း ဇနီးသည္က ၿပံဳးေစ့ေစ့လုပ္ေန၏။ ထိုပုဂၢိဳလ္က "ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ႏိုင္ငံကစစ္သားျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ စစ္သားေဟာင္းခ်င္း ခုလို မထင္မွတ္ပဲေတြ႔ဆံုရလို႔ဝမ္းသာ" ေၾကာင္း ဖက္လွဲတကင္းဆို၏။ ေနာက္ေတာ့ ျပတိုက္ထဲလွည့္ပတ္ၾကည့္ရန္ လ်ွပ္စစ္ဘီးတပ္ကုလားထိုင္လိုမလား ဟုေမး၏။ ဒီကျပတိုက္တိုင္းတြင္ မသန္မစြမ္းသူေတြအတြက္ ထိုအတိုင္းစီစဥ္ထားၾကသည္ခ်ည္းသာျဖစ္၏။ ဇနီးက ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္း အေညာင္းေျပာအညာေျပသေဘာမို႔ လက္တြန္းဘီးတပ္ကုလားထိုင္သာ ယူမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႔ကၿပံဳးၾကျပန္၏။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လွည့္ပတ္ၾကည့္ၾက၏။ျပတိုက္ဆိုေသာ္လည္း ဒီျပတိုက္ကထူးျခား၏။ ေနရာတကာမွန္ေတြဘာေတြကာထား၊ ဖံုးထားတာမရွိ။ ေနရာ အခ်ိဳ႔ေလာက္ကိုသာ "မထိရ၊ မကိုင္ရ" ေရးထားေသာ္လည္း အမ်ားစုကိုကိုင္ၾကည့္ ထိၾကည့္လို႔ရ၏။ ဓါတ္ပံုမရိုက္ရေနရာ မရွိ။ ေနရာတိုင္းတြင္ ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔ရ၏။ အျခားျပတိုက္ႀကီးေတြလို အထပ္အျမင့္ႀကီးေတြႏွင့္ ဓါတ္ေလွကားေတြျဖင့္တက္ရ ဆင္းရတာမရွိ။ ေပါင္မုန္႔ရွည္ႀကီးေတြလိုခတ္ခံုးခံုး ေျမစိုက္ေလယဥ္ရံုအႀကီးစားႀကီးေတြသာျဖစ္၏။ အေဆာက္အဦးေတြက အေတာ့္ကိုႀကီး၏။ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ဧရာမဗံုးႀကဲေလယဥ္အစစ္ႀကီးေတြ ဆယ့္ေလးငါးစင္းခ်ျပထားရံုမက ေခါင္မိုးမွေန၍ သံမဏိႀကိဳးေတြႏွင့္ ေလယဥ္အႀကီးအေသးေတြ တို႔လို႔တြဲေလာင္းခ်ိတ္ထားေသး၏။ ေခါင္းေပၚက တေယာက္စီး ႏွစ္ေယာက္စီး ကင္းေထာက္၊ ဗံုးႀကဲ၊ စက္ေသနတ္တင္ေလယဥ္ေလးေတြအျပင္၊ အျခားဘာမွန္းမသိသည့္ ေလယဥ္ေလးေတြကိုျမင္ေတာ့ ခုေနမ်ားျပဳတ္က်လို႔ကေတာ့ျပႆနာဆိုၿပီး ႀကံဖန္ေတြးမိေသး၏။ ေအာက္က ေလယဥ္ႀကီးေတြႏွင့္ယွဥ္ေတာ့ အဲဒါေလးေတြက အရုပ္ကေလးေတြလိုပင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနေသးသလို။ ေနရာတိုင္းတြင္ ေလတပ္စစ္သည္ေဟာင္းေတြက ေမးလာလ်ွင္ရွင္းျပရန္အသင့္ရွိေန၏။ ရွင္းျပေပးဖို႔လိုမလားဟုလည္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ျဖင့္ေမး၏။ လိုသည့္အခါ က်ေနာ္တို႔လည္းေမး၏။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပေပး၏။

ဤျပတိုက္တြင္ က်ေနာ္ အဓိကထားၾကည့္ခ်င္သည္မ်ားတြင္  နာဂါဆားကီးေပၚအႏုျမဴဗံုးႀကဲခ်ခဲ့သည့္ B-29 ေလယဥ္ႀကီးလည္းပါ၏။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေတြ႔ရ၏။ ေလယဥ္အစစ္ႀကီးသာမက ႀကဲခ်ခဲ့သည့္ Fat Man Atomic ဗံုး (အရြယ္အစားအတိအက်အတိုင္း သရုပ္ျပဗံုး) ပါ ခ်ျပထားေသး၏။ ဓါတ္ပံုရိုက္ယူ၊ ကပ္ထားသည့္စာေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း စိတ္က အႏုျမဴဗံုးဒဏ္ခံဂ်ပန္ျပည္သူေတြေရာက္ကာ စိတ္ထိခိုက္မိ၏။ ဖက္ဆစ္စနစ္က်င့္သံုးၿပီး ကမၻာေျမကိုဗိုလ္က်ၾက၊ ေဝစုခြဲၾကသူခ်င္းအတူတူ သည္ဗံုးေတြက ဂ်ာမနီေပၚမက်ပဲ၊ ဂ်ပန္ေပၚမွေရြးက်ခဲ့၏။ ဒီဗံုးေတြေၾကာင့္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ဘယ္ႏွေယာက္ ဘာျဖစ္ခဲ့သလဲေတာ့မသိ ဂ်ပန္ျပည္သူေတြကေတာ့ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံလိုက္ရ၏။ မခ်ိမဆန္႔။ ေသသူေတြေသခဲ့သလို၊ ရွင္က်န္သူေတြထဲမွာ အႏုျမဴဆိပ္သင့္သည့္ဒဏ္က ယခုတိုင္ အကင္းမေသႏိုင္ေသး။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ဗမာျပည္အပါအဝင္ကမၻာတလႊားက 
အႏုျမဴဗံုးဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြကိုလည္း ျပန္ၾကားေယာင္မိ၏။ ဆန္႔က်င္သူကဆန္႔က်င္ေနသည့္တိုင္ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္အလုအယက္ အႏုျမဴလက္နက္ေတြ တိုးထုတ္သူကထုတ္၏။ ပိုင္ၿပီးသူကလည္း မပိုင္ေသးသည့္သူေတြ ပိုင္မလာေအာင္ နည္းမ်ိဳးစံု၊ ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးစံုသံုးကာႏွိပ္ကြပ္၏။ ႏွိပ္ကြပ္လို႔မရသည့္ အဆံုး ပိုင္လာရင္ေတာ့ အိုးစားတူက အႏုျမဴလက္နက္မျပန္႔ပြားေရးစာခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆြဲေစ့ရ၏။ ေစ့မရလ်ွင္ ရန္ရွာ၏။ မပိုင္ေစလိုသူတို႔အား ပိုင္မရေအာင္လုပ္သည့္ၾကားက ပိုင္သူတို႔ပိုင္သြားၾက၏။ သည္ေတာ့ ေခ်ာ့လိုက္ေျခာက္လိုက္ေတြ လုပ္ၾကျပန္၏။ ကိုယ္ႏွင့္အလြမ္းသင့္သူက်ေတာ့ ထိုလက္နက္ေတြကို 
လက္သိပ္ထိုးပင္ ေပးထားလိုက္ေသး၏။ တခါ ဆိုဗီယက္ယူနီယံႀကီးၿပိဳက်သြားေတာ့ အႏုျမဴပစၥည္းႏွင့္ နည္းပညာေတြျပန္႔က်ဲကုန္၏။ ထိန္းလို႔ရသေလာက္ ထိန္းႏိုင္ေသာ္လည္း စုပ္စျမဳတ္စေပ်ာက္သြား တာေတြကလည္းမနည္းလွ။ ဘယ္သူေတြလက္ထဲေရာက္လို႔ ဘာေတြျဖစ္လာဦးမည္ကလဲ ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္။ လက္ဆြဲအိပ္ထဲထည့္သယ္ႏိုင္သည့္အရြယ္ ဗံုးေလးေတြေတာင္ ေပၚေနသလိုလိုေတြ လည္းၾကားရ၏။ ၉ /၁၁ အေရးအခင္းႀကီးအၿပီး အေမရိကန္ေတြဘဝက ေနရာတကာမွာကင္မရာေတြ၊ လ်ွပ္စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကိရိယာေတြႏွင့္မို႔ အရင္လိုမလြတ္လပ္ေတာ့။ တဦးခ်င္းဆိုင္ရာႏိုင္ငံသားလြတ္လပ္ခြင့္အဖြဲ႔အစည္းေတြကလည္း ဒါေတြလုပ္လို႔ အစိုးရကိုမေၾကနပ္။ ပူညံပူညံေတြ လုပ္ၾက၏။ အစိုးရကလည္း တိုင္းျပည္လံုၿခံဳေရးအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ တစ္စက္မွမေလ်ွာ့။ တခါတခါ လွန္႔လံုးေတြမ်ားထြက္လာပလားဆိုရင္ လူေတြဘဝက က်ီးလန္႔စာစား။ မီဒီယာေတြမွာလည္း အၾကမ္းဖက္မႈ၊ အၾကမ္းဖက္မႈတိုက္ဖ်က္ေရး၊ တန္ျပန္အၾကမ္းဖက္မႈ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အၾကမ္းဖက္မႈဆိုသည့္ အသံေတြ မၾကားခ်င္တဆံုး။ အႏုျမဴလက္နက္ႏွင့္ အၾကမ္းဖက္မႈသံသရာသည္ ႏိုင္ငံမ်ားအဖို႔ ကိုယ္ေမြးသည့္ေမ်ာက္ ကိုယ့္ျပန္ေခ်ာက္တာလိုလို သရဲေမြးမိတာလိုလိုေတြ ျဖစ္ေနသလားဟုုေတာင္ ထင္ခ်င္စရာျဖစ္လာ၏။ 
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ေဖေဖၚဝါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၁၂
ဒီေဆာင္းပါးကို ဒီေနရာေတြမွာလည္းဖတ္လို႔ရပါတယ္
http://burmatoday.net/articles.php?articles_ID=8&authors_ID=3
http://www.naytthit.net/?p=24379

0 comments:

Post a Comment