ေၾကာင္တေကာင္နဲ႔သစ္ရြက္တရြက္ (ႏွင္းခါးမိုး)

ဒါဟာ
ဇာတ္ခုံတခုံျဖစ္သတဲ့။

ခုေတာ့
ပရိတ္သတ္လည္းမရွိ
ဇာတ္အဖြဲ႔လည္းမရွိ
ကတၱီပါကားလိပ္လည္းမရွိ၊

ဒီခုံေပၚမွာပဲ
ဇာတ္လမ္းေတြအမ်ဳိးမ်ဳိး စခဲ့ ဆုံးခဲ့
ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ေတြ
အေမွာင္နဲ႔ေျခာက္ျခားမွႈေတြ
ၿပီးေတာ့ ေနာက္ခံကားလိပ္ေတြကလည္း
အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းလဲခဲ့။

ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္
လြမ္းဆြတ္ဖြယ္
ၿငိမ့္ေျငာင္း
ျမဴတူးကခုန္
တီးလုံးေတြ ေတးေတြ အစုံစုံအျပားျပား၊

မ်က္ရည္နဲ႔
လက္ခုပ္သံေတြ
ခုေတာ့ဘယ္မလဲ။

ရုံလုံးျပည့္ထုိင္ခုံေတြၾကားမွာ
သူတေယာက္တည္း
ဇာတ္ခုံႀကီးကုိ ၾကည့္လုိ႔
ဇာတ္ပြဲႀကီးကုိၾကည့္လုိ႔၊

သူ႔အတြက္ေတာ့
အင္မတန္ခမ္းနားတဲ့ မဟာဇာတ္ေတာ္ႀကီး
သူကုိယ္တုိင္စီစဥ္တင္ဆက္
သူကုိယ္တုိင္သရုပ္ေဆာင္ကျပ
သူကုိယ္တုိင္အားေပးရွႈစား၊

သူအသက္ျပင္းျပင္းရွႈလုိက္စဥ္
ေၾကာင္တေကာင္ဇာတ္ခုံေပၚခုန္ဆင္းလာ
တဦးတည္းေသာပရိတ္သတ္ႀကီး သူ႔ကုိ
ဦးညြတ္သလုိလုိ
ေမာက္မာေစာ္ကားသလုိလုိ
ကဲ့ရဲ့ဟားတုိက္သလုိလုိ
မထီမဲ့ျမင္သေရာ္သလုိလုိ
ေလာကဓမၼ ဆုိဆုံးမသလုိလုိ
ဆုလာဘ္တခုခုေတာင္းခံသလုိလုိ
အမ်ဳိးမ်ဳိးသရုပ္ေဆာင္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ဇာတ္ခုံၾကမ္းျပင္ေပၚကဖုန္ေတြေပၚ
သူ႔ေျခရာေတြ ထင္ထင္ရွားရွား တလွမ္းခ်င္း တလွမ္းခ်င္း ထားသြား၊

မရွိတဲ့သံစုံတီး၀ုိင္းႀကီးက
တိတ္ဆိတ္မွႈကုိ သံၿပိဳင္တီးမွႈတ္ခ်လုိက္တယ္။

ဒီဇာတ္ခုံႀကီးေပၚမွာ
သစ္ရြက္ကေလးတရြက္ကလည္း
ေတာႀကီးတေတာအေၾကာင္း ကျပခဲ့ဘူးသတဲ့။      ။

ႏွင္းခါးမုိး

(ဒီေနရာကယူတာပါ)http://www.maukkha.org/index.php/book-store/poem-maukkha/1857-maukkha-poem-of-hnin-moe