အိပ္ရာက ႏုိးလာရသည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္ေနရသည္။ အသက္ရွဴက်ပ္လ်က္ တစ္ကုိယ္လံုးေခၽြးမ်ားစို႔ေနသည္။ ညိဳ့ညိဳ့ကေလးျပာေနေသာ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာနည္းနည္း သက္သာသလုိ ရွိရသည္။ ဒီမီးေရာင္ေၾကာင့္ပင္ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးပြင့္လွ်င္ပြင့္ခ်င္း လူေလးကိုေက်ာ္ၿပီး သူမ်ားအေပၚမွာ ပိုင္စုိးပိုင္နင္းႏွင့္တင္ထားေသာလက္ႀကီးကိုေတြ႔ရသည္။ “ကတဲ အုိက္ရန္ေကာေတာ္” ဟု စိတ္ထဲကေအာ္ျမည္ရင္း သူ႔လက္ႀကီးကို ေဆာင့္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမဲ့ လူေလးကိုခိုက္မိသြားမွာ စိုးေသာေၾကာင့္ သာသာပဲဖယ္ခ်လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ပစ္ၾကည့္လုိက္ ႐ံုႏွင့္ စိတ္ေက်နပ္လိုက္ရသည္။ ဒီမ်က္ေစာင္းထဲမွာေတာ့ မလုိျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ ျငဴစူျခင္းဆုိတာေတြ အျပည့္ႀကီး အျပည့္ႀကီးပါသြား ပါေလရဲ့ ကဲ။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ေမာေမာႏွင့္မို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေဟာက္မ်ား ေဟာက္ေနလုိက္ပါေသး၏။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေဒါသေတြျဖစ္လာ သည္။ အလိုလုိ ၀မ္းနည္းလာရသည္။ တအား တအားႀကီးသာ ေအာ္ၿပီးငိုပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ မ်က္ႏွာႀကီးကို အလႊားလုိက္ အလႊားလိုက္ကြာေအာင္ ကုတ္ကုတ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဒီလုိမ်ား ကုတ္ပစ္လိုက္လွ်င္ “ဟဲ့ အ႐ူးမေလး ဘာျဖစ္တာတံုး” လို႔ဆုိၿပီး သူ႔မ်က္လံုးႀကီးနဲ႔ အကဲခတ္သလုိ ၾကည့္ေနေလမည္လား။ ဒီလို ၾကည့္ေနမွျဖင့္ သူ႔မ်က္လံုးႀကီးက ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ လူးလဲထလာရာက မ်က္ႏွာ ထားႀကီးႏွင့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ သူ႔လက္၀ါးႀကီးႏွင့္ပိတ္႐ိုက္ပစ္လုိက္မွာ စုိးရသည္။ သည္လိုဆိုရျပန္ေတာ့လည္း ေက်ာထဲကစိမ့္လာရျပန္သည္။ အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလူႀကီးကိုေတာ့ မုန္းရန္ေကာဟု သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းၿပီး တစ္ဖက္ကိုဆတ္ခနဲလွည့္ပစ္လုိက္မိသည္။ သူကေတာ့ ဒါေတြကို ဘာမွဂ႐ုမစိုက္။ ေမာေမာႏွင့္မုိ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေဟာက္မ်ား ေဟာက္ေနလုိက္ပါေသး၏။ မ်က္စိေရွ့တစ္ထြာ ေလာက္အကြာမွာေတာ့ မီးေရာင္ေၾကာင့္ျပာႏုႏုကေလးလဲ့ေနေသာ ဇာျခင္ေထာင္ရွိေနသည္။ ဇာျခင္ေထာင္တြင္ရွိ လႈပ္ေနေသာလႈိင္းကေလးေတြဟာ သူမ်ားကို သက္သက္ေျပာင္၍ ျပေနၾကသည္။ လႈိင္းကေလးေတြ လႈပ္တုိင္းလႈပ္တုိင္း ဇာျခင္ေထာင္ရွိဇာေပါက္ကေလးေတြက က်ဲလုိက္ပိတ္လိုက္လုပ္ျပေန ၾကျပန္သည္။ ဒီဇာျခင္ေထာင္ႀကီးကို မုန္းစရာေကာင္းလွသည္။ ေလ်ာ့ရဲရဲျဖစ္ေနေသာ ဇာျခင္ေထာင္အစကို ကိုယ္လံုးနဲ႔တုိးဖိပစ္လုိက္သည္။ ကဲေလ လႈပ္ၾကဦး။ ဒီလုိ ဖိထားျပန္ေတာ့လည္း ဇာေပါက္ကေလးေတြက ပါးစပ္ကေလးေတြ ၿပဲေနၾကသည္။ လႈပ္လည္း မလႈပ္၀ံ့၊ ႐ုန္းလည္း မ႐ုန္း၀ံ့။ သူတို႔ကို ျမင္ေနရသည္မွာ ရယ္စရာပင္ေကာင္းလွေသးသည္။ သူတုိ႔ ပါးစပ္ကေလးေတြကလည္း အစီအရီ ၿပဲေနၾကသည္။ ဇာေပါက္ ကေလးေတြ ပါးစပ္ၿပဲေနပံုက လူေလးပါးစပ္ကေလးနဲ႔ပင္ တူတူေသးေတာ့။ အမယ္ေလး သူ႔လက္ႀကီးနဲ႔မ်ား လူေလးအေပၚ ဖိမိမွျဖင့္ လူေလးတစ္ေယာက္ ဇာေပါက္ကေလးေတြလုိ ပါးစပ္ၿပဲေနမွျဖင့္။ ခ်က္ခ်င္း လူးလဲ၍ ထလိုက္မိသည္။ ေနာက္သို႔ ကမန္းကတန္းလွည့္ၾကည့္လုိက္မိသည္။ ဇာျခင္ေထာင္ ရိပ္ေအာက္တြင္ ၀င္းပပ ကေလးအိပ္ေမာက်ေနေသာ ဖုိးလမင္းႀကီးကိုျမင္လုိက္ရသည္။ လူေလး၏မ်က္ႏွာသည္ တိမ္လႊာေမွး ကေလးေအာက္တြင္ ေရးေရးကေလးေပၚေနေသာ ဖုိးလမင္းႀကီးႏွင့္တူလွသည္။ လူေလး လန္႔သြားမည္စုိး သျဖင့္ ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ကာ သူနဲ႔ေ၀းေ၀းသို႔ တျဖည္းျဖည္းေရႊ႔ယူရသည္။“ယို႔...ယို႔...ယုိ႔ မုိးလား ေလလား၊ မိုးလား ေလလား”ေမာင္ေလး ငယ္ငယ္က ကေလးကိုေရႊ႔ယူတုိင္း အေမ့ပါးစပ္က ဤသို႔ပင္ ဆုိေနက်ျဖစ္ သည္။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ ကေလးမလန္႔ဘူးဟု ႀကီးႀကီးတို႔ကလည္း ေျပာဖူးသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသက္ကုိေအာင့္ လ်က္အစ္သံႏွင့္ ဒီလုိပဲ ခပ္တုိးတုိးဆိုလိုက္မိသည္။ ဒီလုိဆိုရင္း လူေလးကိုေပြ႔ေနတုန္း လူေလးမ်ား လန္႔ႏိုး သြားေလမလားဟု တထိတ္ထိတ္ႏွင့္လူေလးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ေနရတာက စြန္႔စားမႈတစ္ရပ္ႏွင့္ပင္ တူလွေတာ့ သည္။ “အမယ္ေလး ကံေကာင္းလုိ႔ လူေလး လန္႔မသြားေသးဘူးဟဲ့”လူေလး၏ပါးကို ျဖည္းျဖည္းကေလး အသက္ေအာင့္ၿပီးေတာ့ နမ္းလုိက္ရေသးသည္။ ၿပီးမွ လူေလး ကုိယ္တစ္ပိုင္းကိုေစာင္ၿခံဳေပးရင္း သူ႔ဆီကို မ်က္စိေရာက္သြားရျပန္သည္။ ဒီမွာေတာ့ သူ လူေလးကိုဖိမိမွာစုိးလို႔ ေရႊ႕ရ၊ ေျပာင္းရနဲ႔။ သူကေတာ့ အစန္႔သား အိပ္လုိ႔။ သူ႔ကိုျမင္တုိင္း ေဒါသျဖစ္လွပါဘိသည္။ ေဒါသျဖစ္တိုင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို အေတာ္ၾကာၾကာစိုက္ၾကည့္ေန မိပါသည္။ ဒါေပမဲ့ သူကေတာ့ ဒါေတြကို ဘာမွမသိ။ ေမာေမာနဲ႔မို႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးသာ အိပ္ေပ်ာ္ေန သည္။ ေဟာက္မ်ား ေဟာက္ေနလုိက္ပါေသး၏။ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသျဖစ္လွသျဖင့္ စိတ္ထဲကပင္အိုက္လာ မိသည္။ အလုိလုိေနရင္း အသက္ရွဴက်ပ္လွသျဖင့္ ျခင္ေထာင္အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့မိသည္။ ျခင္ေထာင္ အျပင္ဘက္ေရာက္လာရေပမဲ့ မသက္သာေသး။ အိပ္ခန္းေလးက က်ဥ္းက်ပ္လြန္းလွသည္။ က်ဥ္းက်ပ္ရသည့္ အထဲတြင္ အိပ္ရာေဘးရွိသူ႔စားပြဲႀကီးက ေနရာခ်ဲ႕လြန္းအားႀကီးလွသည္။ သူ႔စားပြဲႀကီးကိုၾကည့္ရသည္မွာ အလြန္မ်က္မုန္းက်ဳိးစရာ ေကာင္းလွသည္။ သူသည္ သူ႔သခင္က မ်က္ႏွာသာေပးထားတုိင္း အိပ္ခန္းအလယ္ တြင္ ေျခေထာက္ႀကီးေလးေခ်ာင္းႏွင့္ ကားရားႀကီးကန္႔လန္႔လုပ္လ်က္ ရွိေနေလသည္။ ဒီလို ကားရားႀကီး လုပ္ေနေသာ စားပြဲႀကီးထက္ စားပြဲေပၚရိွစာအုပ္ပံုႀကီးက ပို၍မ်က္မုန္းက်ဳိးစရာ ေကာင္းျပန္သည္။ ယခင္ အပ်ဳိဘ၀က ၀တၳဳကေလးဘာေလး အေတာ္အသင့္ ဖတ္ရန္၀ါသနာပါခဲ့ေသာ္လည္း အခု သူ႔စာအုပ္ႀကီးေတြ ကို ျမင္ ျမင္ေနရသျဖင့္ စာအုပ္မွန္သမွ်အကုန္မ်က္မုန္းက်ဳိးလွသည္။ ၾကည့္ပါဦး။ သူမ်ားက ဒါေလာက္ မ်က္မုန္းက်ဳိးေနပါလ်က္နဲ႔ သူတုိ႔က စားပြဲေပၚကေန၍ မထီတရီမတုန္မလႈပ္ လုပ္ေနၾကျပန္သည္။ ဒါေလာက္ေတာင္ရိွလွတာ ျပတင္းေပါက္ကိုဖြင့္ၿပီး ဒီစာအုပ္ေတြကို တစ္အုပ္ၿပီးတစ္အုပ္သာ ေမွာင္ထဲသုိ႔ လႊင့္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဒီလို လႊင့္ပစ္ျပန္ေတာ့လည္း သူ ႏိုးလာၿပီး “ဟဲ့ အ႐ူးမ၊ ဒါဘာလုပ္ တာတုံး” လို႔ ေျပာေျပာဆုိဆို သူ႔လက္၀ါးႀကီးနဲ႔ ဇက္ပိုးမ်ားအုပ္လုိက္မွျဖင့္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း မ်က္ရည္ေတြ၀ိုင္းလာရျပန္ သည္။ ရင္ထဲ၌ လိႈက္၍ လိႈက္၍ တက္လာရျပန္သည္။ အိပ္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ဧည့္ခန္းထဲသုိ႔၀င္ကာ ကုလားထုိင္ရွည္တစ္ခုေပၚတြင္ထုိင္ရင္း အားရေအာင္ ငိုပစ္လုိက္ရသည္။ သူကေတာ့ ဒါေတြကို ဘာမွမသိ။ ေမာေမာနဲ႔မုိ႔ ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေဟာက္မ်ား ေဟာက္ေနလိုက္ပါေသး၏။ ငုိလုိ႔အားရမွ မ်က္ရည္ကိုသုတ္ၿပီး ၿငိမ္၍ထုိင္ေနလုိက္မိသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ ၾကယ္ေရာင္ကေလးမ်ား လင္းေနျခင္းကို မွန္ျပတင္းကျမင္ေနရသည္။ ဒီအလင္းေရာင္ကေတာ့ ဒီကနဲ႔ တန္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ဒီက ဘ၀မွာ ေမွာင္ေနသူျဖစ္သျဖင့္ အေမွာင္ႏွင့္သာ ထုိက္တန္ပါေလသည္။ ဒီလို ေတြးလုိက္ေတာ့ ၀မ္းနည္း၍လာ ရျပန္ပါသည္။ ျဖစ္မိမွေတာ့မထူးဘူးဟု စိတ္ကိုတင္းထားလုိက္မိသည္။ တင္းထားသည့္ၾကားကပင္ တစ္ခါ တစ္ခါမွာေတာ့ ေအာင့္၍မရေအာင္ ႐ႈိက္႐ႈိက္ေနရသည္။ “ငါ မ႐ႈိက္ဘူး” ဟု စိတ္ကို အတင္းခ်ဳပ္လုိက္သည္။ ငါ ဒီအေၾကာင္းေတြမစဥ္းစား၊ ငါ ဒီ၀မ္းနည္းစရာေတြမစဥ္းစားဟု အတင္းခ်ဳပ္တည္းလုိက္သည္။ ဒီလုိ ခ်ဳပ္တည္းကာမွ ငါ သူ႔ကို ဘာလို႔ယူမိပါလိမ့္မလဲဟု ေတြးေတာမိရသည္။ သူနဲ႔အခုလိုအခုလို ျဖစ္လာခါမွ ျဖစ္ရသည္။ တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါ။ စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း သူ႔ကို မ်က္မုန္း က်ဳိးခဲ့ရ သည္။ ဒီလူႀကီးက ဘယ္ႏွယ့္လူႀကီးပါလိမ့္မလဲဟု ျမင္ျပင္းကတ္ခဲ့ရသည္။ လူႀကီးကိုက မုန္းစရာႀကီးဟု ေဒါသျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလို ေဒါသျဖစ္ခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းကေတာ့ ကိုကိုေမာင့္အေပၚမွာ သူက အႏုိင္က်င့္ခဲ့လုိ႔ ျဖစ္သည္။ ကိုကိုေမာင့္အေပၚမွာသာ မဟုတ္ေသး၊ ဘယ္သူ႔ အေပၚမွာျဖစ္ျဖစ္ သူက အႏိုင္က်င့္တတ္သည္။ သူမ်ားကိုလည္း ခုအထိ သူ အႏိုင္က်င့္ေနတုန္းပဲ ျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔ကို သိပ္မုန္းသည္။ ဒီလုိ မုန္းေနတဲ့ ၾကားထဲက ကုိကိုေမာင့္ကိုစြန္႔ပစ္ၿပီး ဘာ့ေၾကာင့္ သူနဲ႔ လူကေလးတစ္ေယာက္ရလာသည္အထိ ျဖစ္ပ်က္လာ ရသည္ကို မေက်မခ်မ္းရိွတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကုတ္ရ၊ ဖဲ့ရ၊ ထုရ၊ ႐ုိက္ရသည္မွာ အၿမဲတမ္းဒဏ္ရာရေနရ ေတာ့သည္။ ယခုလည္း သူကေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္သာျဖစ္သည္။ ေဟာက္မ်ားပင္ ေဟာက္ေနလိုက္ပါေသး၏။ ဒီမွာေတာ့...။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခါက ႐ံုးလႊတ္ခ်ိန္တြင္ မိန္းက ေလးေတြ၀ိုင္းမွာ စကားျဖစ္လာရသည္။ မိန္းကေလးေတြအကုန္လံုးက သူ႔ကို မုန္းၾကသည္။ သူ႔အေၾကာင္း ကိုပဲ ေျပာေနၾကသည္။ ဒီလူႀကီးက လူၾကမ္း၊ လူရမ္း လူ႐ုိင္းစုိင္းႀကီးတဲ့။ တစ္ခါက တစ္႐ံုးလံုးရဲ့ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္ တဲ့႐ုိစီသန္းေဌးက အလုပ္ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ သူ႔ဆီကုိ သြားရသည္။ စာရင္းအင္းမ်ားကို သူ႔အားျပရာတြင္ သူက ေနာက္ကို ဆုတ္ဆုတ္သြားသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ သူက ေျပာလိုက္ေသးသည္။ “ခင္ဗ်ား အလုပ္ကိစၥရိွရင္ ခပ္ေ၀းေ၀းက ေျပာပါ၊ က်ဳပ္ နားသိပ္မကပ္ပါနဲ႔။ ခင္ဗ်ားကိုယ္က ေပါင္ဒါေစာ္ေတြနံလြန္းလို႔၊ က်ဳပ္ ေတာင္းပန္ ပါရေစ”တဲ့။ ဒုတိယ မယ္ဗမာျဖစ္တဲ့႐ုိစီသန္းေဌးက ခုအထိ သူ႔ အေပၚကို မေက်။ ဒီလို မေက်တာကိုပဲ သူမ်ား က စိုးရိမ္ေနရျပန္သည္။ “အို- ဘာလို႔ စိုးရိမ္ရမွာလဲ၊ ဒင္းကို မုန္းပါတယ္”လို႔ ေတြးေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငိုခ်င္လာတာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရျပန္သည္။ သူမ်ားလည္း အစက ဒီလုိပဲ သူ႔အေပၚ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ၾကည့္ေလ သူက ကုိကိုေမာင္ကို ေျပာေနသည္။ “ခင္ဗ်ား ဒီမိန္းကေလးကိုယူရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမန္ျမန္ကြဲမွာပဲ” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရိွတဲ့ သူမ်ားတစ္ကုိယ္လံုးကို ေက်ာ႐ုိးထဲကစိမ့္လာေအာင္ ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ဒီလုိ ၾကည့္ေနျပန္ေတာ့လည္း ရင္ထဲကဖုိေနရသည္။ သူမ်ားတစ္ကိုယ္လံုး တုန္လႈပ္လာရ သည္။ ဟန္လုပ္ၿပီး လက္ႏွိပ္စက္႐ိုက္ေနရေပမဲ့ စာလံုးေတြကမွားကုန္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ ရင္း မ်က္လံုးကလႊဲဖယ္မရေအာင္ ျဖစ္ေနရျပန္သည္။ လူႀကီးကိုက အေတာ္ မုန္းစရာေကာင္းလွသည္။ ဘယ္လုိလူႀကီးမ်ဳိးပါလိမ့္ဟုလည္း ေတြးေနရသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စကားကို နားစြင့္မိျပန္သည္။ “ဒီမိန္းကေလး က က်န္းမာသန္စြမ္းလြန္းအားႀကီးတယ္ဗ်။ ခင္ဗ်ားက ေရာဂါသည္ ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔နဲ႔ကေလးပဲ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႔ရလုိ႔မွ သူ လင္ငယ္မေနဘူးဆုိရင္ တစ္ေထာင္မွာတစ္ေယာက္မရွိတဲ့မိန္းမမ်ဳိး ျဖစ္မွာပဲ”ၾကည့္ပါဦး ၾကည့္ပါဦး၊ အဲဒါ သူေျပာလုိက္တဲ့ စကားေပါ့။ သူမ်ားမွာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးထူပူၿပီး ေရွ့ကလက္ႏွိပ္စက္ႀကီး ေျမာက္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္ရသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူ႔စကားနဲ႔ညီေအာင္ အခုခ်က္ခ်င္း လင္ငယ္ေနပစ္လုိက္ခ်င္တ့ဲစိတ္ေတြေပၚ လာသည္။ ကိုကုိေမာင္ေရ- လာပါေတာ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုေမာင္ကလည္း မလာ၊ သူမ်ားေရွ႕မွာ ညအေမွာင္နဲ႔ ၿငိမ္ေနတဲ့ ကုလားထုိင္မ်ား၊ စားပြဲမ်ားသာရွိေနရသည္။ မွန္ျပတင္းရဲ႕အျပင္မွာေတာ့ အေရာင္ကေလးမွိန္မွိန္ႏွင့္ ၾကယ္ေျပာင္ကေလးေတြ ရွိေနၾကသည္။ ဒီၾကယ္ေျပာင္ကေလးေတြဆီသြားၿပီး ကိုကိုေမာင္ႏွင့္တူတူပုန္းတမ္း ကစားပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ၾကယ္ေျပာင္ကေလးရဲ့ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္မွာ တိတ္တိတ္ကေလး ပုန္းေနတုန္း ကိုကိုေမာင္က ျဗဳန္းခနဲဖက္လိုက္သျဖင့္ လန္႔ၿပီးအသံစူးကေလးႏွင့္ တအားကုန္းေအာ္ပစ္လုိက္ခ်င္သည္။ ဒီလုိေအာ္ရင္း ကိုကိုေမာင္ကို ျပန္ဖက္ထားလိုက္မိရာက ေမာ့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးျဖစ္ေနျပန္ပါ သည္။ အုိ ဘာလို႔ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီးက ေပၚေပၚလာရျပန္ပါလိမ့္။ ဒီ မုန္းစရာႀကီးကို။ မုန္းစရာမွ တကယ့္ကို မုန္းစရာေကာင္းတဲ့လူႀကီးျဖစ္သည္။ အဲ- ဟုိတုန္းက သူက ကိုကိုေမာင့္ကို ေျပာတယ္ေလ။ “သူငယ္ခ်င္းပီပီ ေျပာင္ေျပာရရင္ ဒီမိန္းကေလးက ခင္ဗ်ားကို သူ႔အထက္ကရာထူးႀကီးသူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားအေမာက္နဲ႔ အၿမဲတမ္းေပါင္ဒါဖို႔ထားတဲ့မ်က္ႏွာရယ္၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားရဲ့ေျပာင္လက္တဲ့ အ၀တ္အစား ေတြရယ္ ဒါကို ႀကိဳက္ေနတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရၾကၿပီးရင္ ဒါေတြ႐ုိးသြားေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုေက်နပ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ သူက မလိုခ်င္ဘူးထားဦး။ သူ႔ေသြးသားက တကယ္လိုခ်င္တာက က်ဳပ္တုိ႔လို ဒူေပနာေပခံတဲ့ ေယာကၤ်ားၾကမ္းႀကီးမ်ဳိးဗ်”တဲ့။ ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း၊ ဒါ လူ၀ါး၀တာ၊ သက္သက္မဲ့သူမ်ားကို ေစာ္ကားတာ။ ေဇာင့္ခနဲ မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္လိုက္မိရာက မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး ထူပူလာရျပန္သည္။ ဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ နားရြက္ေတြထူလ်က္ မ်က္လံုးေတြျပာလာရျပန္သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ကတုန္ကယင္ႀကီး ျဖစ္လာရျပန္သည္။ ကုလားထုိင္ႀကီးေရာစားပြဲပါ အေပၚသို႔ ေျမာက္တက္သြားလ်က္ အထက္သို႔လည္း မထိ၊ ေအာက္သုိ႔လည္း မက်ဘဲရွိေနသည္ဟု ထင္ေနရျပန္သည္။ ဒါေပမဲ့ နားကေတာ့ ဆက္ၿပီးၾကားေနရျပန္သည္။ “ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ ကေတာ့ ခင္ဗ်ားအမ်ဳိးသမီးကို ခုအထိေတာ့ စိန္ကလပ္ကေလးနဲ႔တင္ေပးေတာင္ မလိုခ်င္ေသးဘူး” တဲ့။ “ေစာ္ကားတာ ေစာ္ကားတာ၊ ဒါ သက္သက္ ကို ေစာ္ကားတာ”ဒီလုိ ေစာ္ကားတာနဲ႔တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘယ္လုိက ဘယ္လိုမွန္းမသိဘဲ ျဖန္း ျဖန္းနဲ႔ေနေအာင္သံုးခ်က္တိတိ သူ႔ပါးကို တအားႀကီးဆက္တိုက္ခ်ပစ္လုိက္မိသည္။ နတ္ပူးတာတုိ႔၊ အာဠာ၀က၀င္တာတို႔ဆိုသည္မွာ ဤလိုအျဖစ္မ်ဳိးႏွင့္တူသည္။ ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ သူ႔အနား သို႔ေရာက္သြားသည္ဟု မသိရ၊ ဘယ္လုိကဘယ္လုိ သူ႔ပါးကို႐ုိက္သည္ဟုလည္း မသိရ။ လက္ကေလးေတြ နာလာမွသာ သူ႔ပါးကို႐ိုက္ပစ္လုိက္ၿပီးေၾကာင္း သိလာရသည္။ သို႔ သိလာသည္ႏွင့္အမွ် မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ က်ကာမ်က္ ႏွာကိုလက္၀ါးႏွင့္အုပ္၍ ၾကဴၾကဴပါေအာင္ ငုိလုိက္ရသည္။ တစ္႐ံုးလံုးလည္း အံ့အားသင့္သြားၾက ရသည္။ အဲဒီတုန္းက ကုိကိုေမာင့္အျဖစ္သည္ မေက်ခ်မ္းစရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ ကိုကိုေမာင္ရယ္၊ ဟုိလူႀကီးစိတ္နဲ႔ ကုိကိုေမာင့္ကိုယ္နဲ႔ပဲ ျဖစ္လုိက္ပါေတာ့”ဟု ၀မ္းထဲကက်ိတ္၍ ဆုေတာင္း လုိက္မိသည္။ သက္ေျပာင္းကုိယ္ခြာအတတ္မ်ားတတ္မည္ဆုိလွ်င္ ေနရာတြင္ပင္ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းေပးလုိက္ စမ္းခ်င္သည္။ တစ္႐ံုးလံုးဆူလ်က္။ အနားသုိ႔ လူႀကီးေတြေရာ၊ အလုပ္ေဖာ္ေတြပါ ၀ိုင္းလာကုန္ၾကသည္။ ေမးၾက၊ ျမန္းၾကသည္။ ကိုကုိေမာင္က ဗ်ဳိင္းအိုႀကီးအစာနင္သလို လည္ပင္းႀကီးဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ႏွင့္ လုပ္ေန သည္။ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး အားမလုိအားမရျဖစ္ရျပန္သည္။ စိတ္ရိွလက္ရိွႀကီးသာ ေျပးေျပးထုလိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလို ရယ္စရာ အိုးတိုးအတႀကီးမ်ဳိးေတာ့ ဟိုလူႀကီးက ဘာလို႔မျဖစ္ရတာလဲဟု အဘိဇၩာပြားရျပန္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီလူႀကီးက ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာျပလုိက္တယ္ေလ။ “အလုပ္လုပ္တာညံ့လြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က ပက္ပက္စက္စက္ေျပာလိုက္မိတာနဲ႔ မိန္းကေလးကရွက္ၿပီး ႐ုိက္လိုက္တာပါ။ ကိစၥမရိွပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာကလည္း နည္းနည္းလြန္သြားပါတယ္”တဲ့။ ေတာ္ေတာ္တတ္ႏုိင္တဲ့လူႀကီးျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ အမွန္အတုိင္းဆုိရင္ ဒီကအတြက္ရွက္စရာခ်ည္းျဖစ္ေနမွာမုိ႔ သူ႔ကိုပဲေက်းဇူးတင္ရမလုိလို ျဖစ္ေန သည္။ သူမ်ားကေတာ့ ဒါကိုပဲ စိတ္ထဲမွာခံျပင္းေနရသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူႀကီးက သူ႔အတြက္ဘယ္ေတာ့မွဂ႐ု စိုက္တတ္တဲ့လူမဟုတ္ေၾကာင္း လူတိုင္းသိၾကသည္။ အခုလို ေျပာလုိက္ျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ထိခိုက္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ သူမ်ားအရွက္ရမည္စိုးေသာေၾကာင့္ တမင္ကာကြယ္လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သိလုိက္ရသည္။ ကဲေလ ကဲေလ ဘယ့္ေလာက္မ်ား ဘယ့္ေလာက္မ်ား။ အို- သူ႔ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွေက်းဇူး မတင္ႏိုင္ေပါင္။ သူကလည္း သူမ်ား ေက်းဇူးတင္တင္၊ မတင္တင္ ဘယ္ေတာ့မွဂ႐ုစုိက္ေနသည့္လူစားမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သိပ္ သိပ္ၿပီး မုန္းစရာေကာင္းတဲ့လူႀကီးမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ၾကည့္ေလ အခု သူမ်ားကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းပဲစဥ္းစား ေနရသည္။ သူကေတာ့ ေမာေမာနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီးသာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေဟာက္မ်ားပင္ ေဟာက္ေနလုိက္ပါေသး၏။ ဒီလူႀကီးအေၾကာင္းကိုေတြးမိရင္ ငိုခ်င္လာသည္။ ဘယ္ေတာ့ မဆို အလြန္မထီတရီႏုိင္ေသာ လူမ်ဳိးျဖစ္သည္။ မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္လာပါေသးသည္။ လူရွင္းသြားေသာ အခ်ိန္၌ ကုိကုိေမာင္ကသူ႔ကို အားေတာင့္အားနာႏွင့္ ၀မ္းနည္းစကားေျပာမည္ျပဳေနသည္။ သူက အဲဒီလူႀကီး က ေျပာလုိက္ျပန္ပါသည္။ “ကေလးေတြ ေခြးကေလးေတြလုိေပါ့ဗ်ာ၊ သြားစမိေတာ့လည္း ဟပ္လိုက္မိ တာေပါ့။ ဒါေတြကို ေဗြယူေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ အလြန္ဆံုး ေပါက္သြားတဲ့လက္ကိုခါၿပီး “ဟ ဒီ ေကာင္ကိုက္ တတ္သားပဲဟ”လုိ႔ ရယ္ေန႐ံုရိွတာေပါ့” ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း။ သူမ်ားကို သူတုိ႔ရယ္စရာ သူတို႔ စစရာ ေခြးမေလးတစ္ေကာင္ေလာက္သေဘာထားၿပီး ေျပာေနၾကသည္။ ဒါေပမဲ့ ဒီကေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ပါ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုခၽြန္ေနေအာင္စူရင္း မ်က္ရည္ေတြဖံုးေနေသာမ်က္လံုးႀကီးႏွင့္သာ မ်က္ေစာင္းပစ္ထိုး႐ံုမွ် ရိွရသည္။ သူ႔ကို မ်က္ေစာင္းထိုး႐ံုမွ်ေတာ့ မ်က္စိႀကီးကၽြတ္မွန္ေအာင္ ထိုးလုိက္စမ္းပါေစ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ၿဖဳံမည့္လူႀကီးမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ ငါ့ကို မ်က္ေစာင္းထိုးေနပါပေကာဟု အသိအမွတ္ျပဳသူမွ် မဟုတ္ပါ။ သူမ်ား ကေတာ့ ဒီလုိအသိအမွတ္မျပဳတာကိုပင္ စိတ္ထဲကခံျပင္းေနရပါသည္။ ၀မ္းထဲက ကလိကလိႏွင့္ ျဖစ္ေနရ ပါသည္။ သူမ်ားမွ မဟုတ္ေသးပါ။ တစ္႐ံုးလံုးရိွ မိန္းမတစ္သိုက္က သူ႔ကို ဒီလုိပဲခံျပင္းေနၾကပါသည္။ မိန္းမအုပ္စုကဆံုမိၾကတုိင္း သူ႔အေၾကာင္းကုိပဲ ေျပာေနၾကရပါသည္။ ဆံုမိၾကမွသာ ေျပာၾကရသည္မဟုတ္။ ႐ံုးဆင္းလုိ႔ ဘတ္စ္ကားေပၚ၌ ၿငိမ္ၿပီးပါသြားၾကေသာအခါျဖစ္ေစ၊ အိမ္၌ အားအားရိွေနေသာအခ်ိန္မ်ဳိး၌ျဖစ္ေစ၊ သူ႔အေၾကာင္းကိုပဲ စဥ္းစားၾကရပါသည္။ သူ႔အေၾကာင္းသာပဲ ေပၚေပါက္လာရၾကရပါသည္။ စဥ္းစား၌ အားရ ၾကေသာအခါမွ “အို- ဘာလို႔ ဒီလူႀကီးကိုပဲ ေတြးေတြးေနမိပါလိမ့္”ဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကို ေဒါသျဖစ္ၾကရျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုိကိုေမာင္ကို သတိရ ရသည္။ သတိရျပန္ေတာ့လည္း ကိုကိုေမာင္တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္။ ဒီလူႀကီးပါ ပါပါလာရေသးသည္။ ကိုကိုေမာင့္ႏွယ္ေနာ္ ဘာလို႔မ်ား ဒီလူႀကီး မျဖစ္ရပါလိမ့္။ ဒီလူႀကီးလိုျဖစ္ရင္ လည္း မုန္းစရာႀကီးေနမွာေပါ့ဟု ေတြးမိျပန္သည္။ ကိုကိုေမာင္သာ အဲဒီလို မုန္းစရာႀကီးျဖစ္ေနရင္ျဖင့္ “သြား မေခၚဘူး။ ေတာ္ေတာ့္ကို မုန္းစရာေကာင္းတယ္။ မုန္းပစ္လုိက္မွာ သိလား”ဟု ကုိကိုေမာင့္ နဖူးကို လက္ညႇဳိး ကေလးနဲ႔ ေနာက္သို႔ယိုင္သြားေအာင္ထိုးၿပီး ေျပာပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုဆုိရင္ ကိုကိုေမာင္ကေတာ့ မ်က္ႏွာ ကေလးငယ္ငယ္နဲ႔ ေျပာလုိက္မည္ျဖစ္သည္။ “မုန္းေတာ့ မမုန္းလုိက္ပါနဲ႔ကြယ္။ ကိုယ့္အခ်စ္ကေလးက မႀကိဳက္ရင္ ေနာက္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး လို႔” ဒီလိုမ်ား ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ဒီကိစၥဟာ တုိတုိနဲ႔ေအးခ်မ္းသြား ၾကေတာ့မည္။ ေနာက္ထပ္ ဘယ္လိုမွထူးမလာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ဆိမ္တိတ္ဆိတ္ၿပီး ေျခာက္ကပ္ကပ္ႀကီးျဖစ္ ရေပေတာ့မည္။ ျဖစ္ခါမွ ျဖစ္ေလ၊ ကိုကိုေမာင္ကေတာ့ ဒီလုိပဲေျပာလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ဒီေနရာမွာ ေဟာဒီ မုန္းစရာလူႀကီးကေတာ့ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မည္ မဟုတ္။ မ်က္ေမွာင္ႀကီးကုတ္ၿပီး သူ လုပ္လိုက္မည့္ပံုကို ျမင္ေယာင္လာရသည္။ “ဘာ မုန္းမယ္။ မုန္းႏုိင္သားပဲ။ ဒါက မင္းအလုပ္။ ငါ့အလုပ္ကေတာ့ မင္းမုန္းေနလည္း ေဟာဒီလုိ ခ်စ္လာေအာင္”အဲဒီလို ေျပာေျပာဆုိဆုိနဲ႔ သူ႔ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးထဲမ်ား ဇြတ္ဆြဲသြင္းလုိက္မွျဖင့္။ အမယ္ေလး ေတြးၾကည့္ရသည္ကိုပင္ ရင္ထဲဖိုလာရသည္။ အလိုလိုစိုးရိမ္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ္ကေလးမ်ားကို က်ဳံ႔လိုက္မိသည္။ သူ႔ ရင္ဘတ္ႀကီးကိုထုလိုက္ရန္ လက္သီးဆုပ္ကေလးမ်ားပင္ ျပင္လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့မွ အေတြးပါလားရယ္လုိ႔ ရွက္ၿပံဳးကေလးမ်ားေတာင္ ၿပံဳးလိုက္ရျပန္သည္။ “ကုိကိုေမာင္ရယ္ ဒီလုိမ်ား ျပဳတတ္ လုိက္စမ္းပါေတာ့ ရွင္ႀကီးရယ္”ဒီလူႀကီးကေတာ့ သူမ်ားကို ဒီလုိနဲ႔ပဲအႏုိင္ယူ ယူေနသည္။ အခုလည္း သူမ်ား ကေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကိုပဲ စဥ္းစားေနရသည္။ သူကေတာ့ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေတာ္မူေနသည္။ ေဟာက္မ်ားပင္ ေဟာက္ေနလိုက္ပါေသး၏။ ဒီေဟာက္သံႀကီးကို ၾကားၾကားေနရတုိင္း ေဒါသျဖစ္ရလြန္းသျဖင့္ ေမာေနသည္။ ငါဘာလို႔ သူ႔ကို ယူမိပါလိမ့္မလဲဟု ကုိယ့္ကိုယ္ကိုေတြး၍ စိတ္နာရသည္။ တကယ္ ယုယတတ္ သူကိုကိုေမာင္ကေတာ့ အတင္းပစ္ခြာ၍ထြက္ေျပးသြားေလၿပီ။ အဲဒီတုန္းက ကိုကိုေမာင္ေရေခၚပါလုိ႔ တကယ္ လွမ္း ေအာ္မိေသးသည္။ ကိုကိုေမာင္ကလွည့္မၾကည့္ဘဲ တိမ္လိႈင္းတိမ္လိပ္ႀကီးေတြထဲ ၀င္ေျပးသြားသလို ေပ်ာက္ကြယ္၍ သြားခဲ့သည္။ ကုိကိုေမာင္နဲ႔ စေတြ႔ကတည္းက ဒီတစ္ခ်ိန္ပဲ သူမ်ားေျပာတာကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ထြက္ေျပးေပ်ာက္ကြယ္သြားဖူးသည္။ ဒီတုန္းက အျပင္မွာ မိုးေတြေလေတြထန္၍ လွ်ပ္စီးေတြလက္လြန္းလွ သည္။ ဒီလုိ လွ်ပ္စီးေတြလက္ကတည္းက ကိုကိုေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာ၀င္ၿပီး မ်က္ႏွာကေလး၀ွက္ေနခ်င္ေသာ စိတ္ေတြေပၚေနရသည္။ ဒါေပမဲ့ ကိုကိုေမာင္ကုိယ္တုိင္ တျခား႐ံုးသားေတြႏွင့္အတူ အထက္မ်က္ႏွာၾကက္ ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး မ်က္လံုး၀ုိင္းေနတာကို ေတြ႔ေနရသည္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူကေတာ့ သူ႔အလုပ္ခြင္ကစာရြက္စာ တမ္းေတြကိုသိမ္းၿပီး ေအးေအးလူလူစီးကရက္ေသာက္ေန၀ံ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာလုိက္ေသးသည္။ “ကိုယ့္လူ တုိ႔ စိတ္သာခ်၊ ဘာမွ မပူၾကနဲ႔။ ဒီအေဆာက္အအံုႀကီးကေတာ့ ဒီတစ္ခ်ီ ၿပိဳဖို႔စိတ္ခ်ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ က်ဳပ္ တုိ႔႐ံုးသားေတြစုၿပီး ဆိုင္ရာဌာနကိုတရားစြဲၾကရမယ္။ ေၾကာက္တဲ့လူေတြလည္း အျပင္သာထြက္ေနၾကေတာ့” တဲ့။ ဒါသက္သက္ သူမ်ားေတြကို ေစာင္းေျပာတာျဖစ္သည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေစာေစာကတည္းက ကိုကိုေမာင့္ကို အျပင္လုိက္ပို႔ခိုင္းဖုိ႔ဥစၥာ သူ႔မုန္းတာႏွင့္ ေအာင့္ၿပီးေနပစ္လုိက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုမုန္းမုန္းနဲ႔ မ်က္ေစာင္း ထိုးလုိက္မိသည္။ ဒီလို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ရင္း “ငါ နဂါးမကေလးပဲ ျဖစ္ပါေတာ့”ဟုလည္း ေတြးလိုက္မိေသး သည္။ သို႔မွသာ သူ႔ကို ဖြဲျပာႏုႏုကေလးျဖစ္သြားသည္အထိ မ်က္ေစာင္းအရွည္ႀကီးထိုးႏိုင္မယ္ မဟုတ္ပါလား။ အျပင္မွာ တျဖည္းျဖည္း မိုးေတြေလေတြက ၿငိမ္သြားသည္။ ႐ံုးသူ႐ံုးသားေတြလည္း စိတ္တည္ၿငိမ္မႈရလာၾက လ်က္ အလုပ္လုပ္ရန္အာ႐ံုျပဳလိုက္ၾကသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာမွ ျပင္းထန္တဲ့အသံႀကီးတစ္ခုႏွင့္အတူ လွ်ပ္စစ္မီး ေတြၿငိမ္းသြားၿပီးလွ်င္ လူေတြစုၿပံဳၿပီး အထြက္ အ၀င္၀ တံခါးေပါက္ႀကီး ရိွရာသို႔ ေျပးကုန္ၾကသည္။ အထြက္ အ၀င္တံခါး၀တြင္ အခန္းေတြပိတ္၍ ကာထားၾကသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ထြက္၍မလြယ္ဘဲ လူေတြက်ပ္ကာ ပိတ္ ဆုိ႔၍ေနၾကသည္။ ကိုကိုေမာင္သည္ လူေတြေနာက္ကိုအတင္းေျပး၍ လုိက္သြားသည္။ ကိုကိုေမာင္ ဒီကို လည္း ေခၚပါဦးဟု သံကုန္လွမ္း၍ေအာ္လိုက္မိသည္။ ကိုကိုေမာင္က လွမ္းမၾကည့္ေပမဲ့ အတင္းေျပး၍လိုက္ မည့္ဆဲဆဲ လက္ၾကမ္းႀကီးတစ္ခုက ပိုင္စိုးပုိင္နင္းဆြဲယူသြားကာ တုိင္ႀကီးတစ္ခု၏ေျခရင္းကို ေဆာင့္တြန္း၍ပို႔ လိုက္သည္။ ဒါေလာက္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြ႕ံေနရသည့္အထဲ ဒီလူႀကီးႏွင့္ အတြန္းခံလုိက္ရသည့္ေနရာမွာ အိခနဲျဖစ္သြားရေသာေၾကာင့္ ဒီလက္ရွင္ကို မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္မိရေသးသည္။ သူမွန္းသိတာႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ကိုကိုေမာင္ရိွရာသို႔ေျပးရန္ တိုင္ႏွင့္ေက်ာႏွင့္ခြာလိုက္ရာ အျခားလူမ်ားကို တုိင္ေျခရင္းတြန္း တြန္းပို႔ေနရာမွ-သူမ်ားရင္ဘတ္ကို သူ႔လက္၀ါးကားကားႀကီးနဲ႔အတင္းတြန္းၿပီး တိုင္ႏွင့္ေက်ာႏွင့္ကပ္ေနေအာင္ အတင္းဖိထား သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူက ဘာမွမျဖစ္ေပမဲ့ သူမ်ားတကာမွာေတာ့ တစ္ကုိယ္လံုးဖ်ဳိးဖ်ဳိးဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္ေနရသည္။ ႐ုန္း လည္းမရ၊ လႈပ္လည္း မလႈပ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေတြထူပူလာသျဖင့္ သူ႔ကိုမၾကည့္၀ံ့ဘဲ ေရွ႕သို႔လွမ္း ၾကည့္မိျပန္ရာ ကုိကိုေမာင္တုိ႔အေပၚသုိ႔ အေဆာက္အအံုႀကီး ၿပိဳက်လာခဲ့သည္။ မိုးတိမ္ေတြလိုအလိပ္လိပ္ ထလာသည့္ အဂၤေတမႈန္႔ေတြထဲတြင္ ကိုကိုေမာင္တစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါေလၿပီ။ အထိတ္ တလန္႔ႏွင့္စူးစူး၀ါး၀ါးသံကုန္ေအာ္မိလိုက္စဥ္ သူက အတင္းေပြ႕လွဲလိုက္ပါသည္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ ေျခကားရား လက္ကားရားႏွင့္ ပက္လက္ကေလး လဲက်သြားရသည့္အေပၚမွာ သူ႔ကုိယ္ႀကီးကဖိလ်က္သား ပါလာပါသည္။ ေနာက္ထပ္ “၀ုန္း” ဆုိေသာအသံႀကီးႏွင့္အတူ ဖံုးဖံုးထုိင္းထုိင္း အသံေတြကိုၾကားေနရစဥ္ သူ႔ကိုယ္ႀကီးကေတာ့ သူမ်ားတစ္ကုိယ္လံုးအေပၚမွာ ဖိလုိက္ၾကြလိုက္ႏွင့္ျဖစ္ေနပါသည္။ တစ္ကုိယ္လံုးထူထူပူပူႏွင့္ ေၾကာက္ လည္းေၾကာက္၊ စိတ္ထဲကလည္း က်ဥ္းက်ပ္ေနရသည့္အထဲ မီးခိုးလံုးႀကီးမ်ားထလာသလို အဂၤေတမႈန္႔ေတြ ထလာသျဖင့္ အသက္ရွဴက်ပ္ေနရ ေခ်ာင္းဆိုးရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ အေပၚကခပ္ႂကြႂကြ လူခ်င္းကြာေနေသာ သူ႔ကုိယ္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္းပိလာျပန္သည္။ ရင္ခ်င္းအပ္မိၾကသည္။ ေပါင္ခ်င္းထပ္မိရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာႀကီး က သူမ်ားမ်က္ႏွာေပၚမွာ မခြာေတာ့ဘဲဖိထားျပန္သည္။ “အမယ္ေလး အသက္ရွဴက်ပ္လိုက္တာ ဖယ္ပါ” ေခ်ာင္းဆိုးရင္းက ေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း အေပၚကဟာႀကီးက တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ “ဘယ့္ႏွယ္ လုပ္ေနတာ တံုး။ ဖယ္ပါဆုိမွ၊ မြန္းလို႔ေသရေခ်ရဲ့" ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ အတင္း႐ုန္းကန္ထလုိက္ရသည္။ အေပၚကဟာႀကီး ေၾကာင့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ထလုိ႔မရ။ စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ အတင္းတိုးၿပီးကုန္းထလိုက္ေသာအခ်ိန္တြင္ အေပၚက ပိတ္ကာထားသလိုျဖစ္ေနေသာ အဂၤေတျပားႀကီးႏွင့္တိုက္မိၿပီး ဖင္ထိုင္လ်က္ျပန္က်သြားရသည္။ ထလို႔မရ မွန္းသိမွ အိတ္ထဲကလက္ကိုင္ပ၀ါကိုထုတ္၍ မီးခိုးကဲ့သို႔ေမွာင္ေနေသာ အဂၤေတမႈန္႔မ်ားကို ခါယမ္းလ်က္ ကုန္းေပၚသို႔ ေရာက္လာသည့္ငါးေတြလို အသက္ရွဴျခင္းကိုပင္ ဂ႐ုစိုက္ေနရျပန္သည္။ အတန္ကေလးၾကာမွ ဒီက ေရာက္ေနေသာ တုိင္ႀကီးပတ္ပတ္လည္တြင္ အေပၚထပ္မွအခင္းျဖစ္ေသာ သမံတလင္းျပားႀကီးမ်ား၀ိုင္း ကာ၍ ေထာင္ေနသည္ကိုသိရသည္။ သံရက္မႀကီးတစ္ခုကလည္း တုိင္ႀကီးေပၚကိုေမးတင္လ်က္ တဲတဲ ကေလး ေထာင္ေနသည္ကိုေတြ႕ရျပန္သည္။ ျပဳတ္မ်ားက်လာေလမလားဟုေတြးရင္း အားကိုးရာကိုရွာလိုက္ မိျပန္သည္။ တုိင္ေျခရင္းတြင္ကပ္လ်က္ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေနၾကသူအားလံုးတုိ႔သည္ သူမ်ားလုိပင္ အသက္ ရွဴျခင္းကို ဂ႐ုစိုက္ေနရသူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရျပန္သည္။ ဒီေတာ့မွ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ သူ႔ခါးေပၚတြင္ အေတာ္ႀကီးေသာ အဂၤေတတံုးႀကီးတစ္တံုး ပိေနရွာသည္။ သူ႔ခ်ဳိေစာင္းက ေသြးမ်ားရဲရဲက်ေနရသည္။ ဒီဒဏ္ ရာမ်ားသည္ သူမ်ားကိုထိမည့္ဒဏ္ရာမ်ားျဖစ္သည္။ အခု သူက ဒီဒဏ္ရာေတြကို ကုိယ္စားခံသြားသည္ေလ။ အဲဒီတုန္းကပဲ သူ႔ကို သနားလုိက္ဖူးသည္။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းပင္ မ်က္ရည္၀ိုင္းခဲ့ရသည္။ ဒီ့ေနာက္ ေဆး႐ံုကို သြားၿပီး ေက်းဇူးတင္စကားေျပာမိေတာ့ သူက ေဘာက္ေျပာပါေလသည္။ “ဒါ မင္းေက်းဇူးတင္ဖို႔လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ငါ့ဟာငါ ေယာကၤ်ားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ ထမ္းေဆာင္တာပဲ။ မင္းေနရာမွာ တျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ရိွေနလည္း ဒါဒီလုိပဲ လုပ္ရမွာပဲ။ အဲတစ္ခုေတာ့ ရိွတယ္။ ငါ မင္းကို စကား တစ္ခု ေျပာစရာရိွေနတယ္။ တကယ္လုိ႔ မင္းေနရာမွာ တျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္သာဆုိရင္ ဒီစကား ကိုေျပာဖို႔လိုခ်င္မွလိုမယ္။ အခု မင္းကို ေျပာဖုိ႔လုိေနတယ္။ “အဲဒါ တျခားမဟုတ္ဘူး။ ငါ ေဆး႐ံုေရာက္လာၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာ သတိရလာေတာ့ ငါ ဘာလို႔ေဆး႐ံုေရာက္ေနရပါလိမ့္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကို မနည္းျပန္ေတြး ယူရတယ္။ ဒီလိုေတြးယူလုိ႔ ဘာ့ေၾကာင့္ေဆး႐ံုေရာက္လာရတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ျဖည္းျဖည္းစိတ္ထဲမွာေပၚ လာေတာ့ ပထမ ငါ့ရင္ထဲမွာ ေတြးလာရတယ္။ ဒုတိယ ငါ မင္းကို ႀကိဳက္လာရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါ ေဆး႐ံုက ဆင္းရင္ေတာ့ မင္းကိုခ်စ္ေရးဆုိရမွာပဲ”တဲ့ရွင္။ ၾကည့္စမ္း ၾကည့္စမ္း ဘယ့္ေလာက္႐ုိင္းစိုင္းတဲ့လူႀကီးလဲလို႔။ လူမမာတဲ့ေတာ္ သူ ဒီစကားလံုးအရွည္ႀကီးကို အသံသဲ့သဲ့နဲ႔ရပ္ရပ္ၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းဆံုးေဆာင္ ေျပာတယ္ ေလ။ သူမ်ားကေတာ့ ဘာမ်ားေျပာမလဲလို႔ နားတစြင့္စြင့္ႏွင့္ဂ႐ုစုိက္ၿပီးဆံုးေအာင္ နားေထာင္ခဲ့သည္။ ၿပီးမွ ဘာလို႔မ်ား အစအဆံုးဂ႐ုတစိုက္နားေထာင္ေနမိျပန္ပါလိမ့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမေက်မခ်မ္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ သူကေတာ့ သူ ေျပာခ်င္တာေတြေျပာၿပီးရင္ ေအးေအးပဲေနတတ္သည္မွာ လူ႔ရြာတြင္သူတစ္ေယာက္ပဲ ရိွသည္ဟု ထင္ရသည္။ သူမ်ားက ပူတတ္ေတြးတတ္သူမို႔ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိုးမဆံုးေျမမဆံုးပူရျပန္သည္။ ခုလည္း ၾကည့္ေလ။ သူ႔မွာေတာ့ သိုးေနေအာင္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး အိပ္ေနႏုိင္သည္။ ေဟာက္မ်ား ေဟာက္ေန ပါေသး၏။ အဲဒါမ်ဳိးေၾကာင့္ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးေနရသည္။ အဲဒီတုန္းကလည္း သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ပဲ စိတ္ဆိုးခဲ့မိ သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ထူထူပူပူႀကီးႏွင့္႐ႈိးတိုးရွန္႔တန္႔ရိွခဲ့ရသည္မို႔ သူ႔ကို ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ခ်ာခနဲလွည့္ျပန္ခ့ဲ သည္။ တံခါးအထြက္၀ေရာက္မွ ဘာလို႔မွန္းမသိ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္မိရေသးသည္။ သူကေတာ့ ဘာမွမေျပာ လိုက္သလို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ရိွေနျပန္သည္။ ဒါကိုေတြ႕ရေတာ့ ဒီလို လွည့္ၾကည့္မိရပါမို႔လားလို႔ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေတာင္ စိတ္ဆိုးရေသးသည္။ သူ ေဆး႐ံုကဆင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မ်ားလာၿပီး ခ်စ္ေရးဆုိပါ့ မလဲဟု တထိတ္ထိတ္နဲ႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ရျပန္သည္။ ဒီလုိမ်ား ခ်စ္ေရးလာဆုိရင္ “ရွင့္ကို မုန္းတယ္။ သိပ္မုန္းတယ္ မခ်စ္ဘူး” ဟု ေျပာလုိက္ဖုိ႔ရန္ အၿမဲအားတင္းေနရသည္။ သူက ဘာမွမေျပာျပန္ေတာ့လည္း ေမ့ေနေလၿပီလား ဟု သူ႔ေရွ႕မွာ ဟန္လုပ္လုပ္ျပေနရသည္မွာ အေမာပင္ျဖစ္သည္။ ရယ္စရာေကာင္း ေကာင္းလွေသး၏။ ေနာက္ ဆံုး သူခ်စ္ေရးဆုိျပန္ေတာ့လည္း “ခ်စ္ခ်င္ပါဘူး” ဟုေျပာေပမဲ့ သူ႔အနားက မခြာႏုိင္ခဲ့။ သူ႔ရဲ့ ရွားရွားပါးပါး တြန္႔တြန္႔တုိတိုယုယမႈကုိသာ အာသာတငမ္းငမ္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ ယခု သူႏွင့္ အၾကင္လင္မယား ျဖစ္ျပန္ေတာ့ လည္း လူေလးတစ္ေယာက္ရလာသည္အထိ သူ၏ ယုယမႈကိုမခံခဲ့ရ။ လူေကာင္ႀကီး တစ္ေယာက္လံုးကို သူ႔စာအုပ္ေတြေလာက္မွ အေရာ၀င္ေဖာ္ မရေလ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူေလးကိုခ်စ္ေပမဲ့ သူ႔ကိုေတာ့မုန္းလွသည္။ သူႏွင့္ေ၀းရာသုိ႔သာ ေျပးလုိက္ခ်င္သည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္း မွန္ျပတင္းကိုဖြင့္ကာ ေကာင္းကင္၀သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိသည္။ အခုေန ကိုကိုေမာင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ဟို ခပ္ေ၀ေ၀ျမင္ေနရတဲ့နဂါးေငြ႕တန္းႀကီးမွာ တစ္ေယာက္တည္း ခရီးသြားေနမလား။ ကိုကိုေမာင္က ယုယတတ္သည္။ နား၀တြင္ အာေငြ႔ ေႏြးေႏြးက ေလးႏွင့္ထိလာေအာင္ တြတ္တီးတြတ္တာႏွင့္ စကားေျပာတတ္သည္။ သူကေတာ့ တစ္ခါမွ ဒီလုိ မေျပာဖူးခဲ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မႈန္ရီရီေ၀ေနတဲ့ နဂါးေငြ႕တန္းႀကီးကိုၾကည့္ကာ ကုိကိုေမာင္ကို တမ္းတရသည္။ မ်က္ရည္ေတြ ဖံုးလာသျဖင့္ နဂါးေငြ႕တန္းႀကီးကို ၾကည့္လို႔မျမင္ေသာအခါ တံခါးေပါင္ကိုမွီၿပီး ၀မ္းထဲက အေဆြးေတြကုန္ ေအာင္ ႐ိႈက္႐ႈိက္ထုတ္ပစ္ေနရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေခ်ာက္ခနဲျမည္ၿပီး မီးပြင့္လာသည္။ အရိွန္သတ္၍မရတုိင္း ႐ိႈက္႐ႈိက္ေနမိေသာ သူမ်ားကို အေတာ္ၾကာေအာင္မ်က္ေမွာင္ကုတ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ထုိ႔ေနာက္မွ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ၿပံဳးေယာင္သန္းကာ အနားသို႔ေရာက္လာသည္။ “ဟဲ့- အ႐ူးမ အလကား တိတ္။ နင္ ဘာျဖစ္ေန တယ္ဆုိတာ ငါ သိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အလကား အေအးမိၿပီး ေနမေကာင္းထုိင္မသာျဖစ္ေနဦးမယ္။ အခုလုိ ေအးတဲ့ရာသီဆုိတာ ျခင္ေထာင္ထဲမွာ ေထြးေထြးေႏြးေႏြးေနမွေပါ့” နား၀တြင္ အာေငြ႕ေႏြးေႏြးကေလးႏွင့္ထိ လာေအာင္ အိပ္ေရး၀သံႏွင့္ညင္ညင္သာသာ ေျပာေနပါသည္။ ဒီလိုေျပာခါမွ ပို၍၀မ္းနည္းလာၿပီး ပို၍ ငိုခ်င္ လာရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ပို၍လည္း ငိုပစ္လုိက္သည္။ ငို၍လည္း အရသာရိွလြန္းလွသည္။ “ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ရွက္လည္း မရွက္ဘူး။ ငိုေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာ လူေလးက ႏိုးလာရင္ ေမေမက ရွက္ လည္းရွက္ဘူးေဟ့လို႔ ငိုရယ္ငုိရယ္နဲ႔ ယုိထိုးေနပါဦးမယ္။ တိတ္ကြာ”သူ႔လက္ႀကီးက သူမ်ား မ်က္ရည္ကို လာသုတ္ေပးေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ မုန္းမုန္းနဲ႔ သူ႔လက္ႀကီးကိုပုတ္ပစ္လုိက္သည္။ သူက ခါးကိုဖက္ၿပီး အသာ တြဲေခၚ သြားရင္း မီးခလုတ္ကိုလွမ္း၍ပိတ္လုိက္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေမွာင္ၿမဲေမွာင္သြားျပန္သည္။ “မင္း ကိုယ့္ကို စိတ္ေကာက္ေနတယ္ မဟုတ္လားဟင္။ ေယာက်္ားဆုိတာ ကုိယ့္မယားကိုယ္ မခ်စ္ဘဲေနပါ့မလား” သူက ေျပာေျပာဆုိဆိုႏွင့္ နဖူးကိုငံု႔၍ ေမႊးလိုက္ပါသည္။ “ေတာ္ပါ သူမ်ားကေတာ့ သူ႔ကို ဂ႐ုစိုက္လုိက္ရတာ။ သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွသူမ်ားကိုဂ႐ုမစိုက္ဘူး” ပါးစပ္ကသာ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီး ေျပာေနရသည္။ လက္ကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းကို တအားႀကီးဖက္ထားေနမိသည္။ တကယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ္သြားခ်င္ေနတဲ့ၾကယ္ ဗိမာန္ကို ဒီလူႀကီးနဲ႔ပဲ သြားရမွာပေလ။
ရန္ကုန္ဘေဆြ
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၂၀၁၂)
(ဒီေနရာကယူပါတယ္)http://www.shweamyutay.com/index.php?option=com_content&view=article&id=3790%3A2012-01-28-09-35-06&catid=99%3A2008-06-08-19-59-59&Itemid=690#.TyjnE9lOcg0.facebook
0 comments:
Post a Comment