ဒို႔ဗမာ (ဘိုဘိုလန္းစင္) ေဆာင္းပါး(၁)

(ဒို႔ဗမာ ၁) My Burma by ဘိုဘိုလန္းစင္(မူရင္းသတ္ပံုႏွင့္ဝါက်အတိုင္း)

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား ဒီတပတ္ကစပီး ရာဇဝင္သမုိင္းေၾကာင္းနဲ႔စပ္လ်ဥ္းပီး စိတ္ဝင္စားစရာ ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီတာေတြကုိ ထုတ္ႏုတ္တင္ဆက္သြားမွာပါ။ ပထမဆုံးအေနနဲ႔ ႏုိင္ငံ၊ ႏုိင္ငံသား၊ တုိင္းရင္းသားဆိုတဲ့သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ေခတ္စနစ္အလုိက္ ဘယ္လုိေျပာင္းလာတယ္ဆုိတာကုိေျပာပါမယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ခုေခတ္လက္ခံေနၾကတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံဆိုတ့ဲအာဏာပုိင္ႏုိင္ငံအဖြဲ႔အစည္း သေဘာတရားဟာ အရင္အႏွစ္ ၁၅၀ ေက်ာ္ ေအာက္ျမန္မာႏုိင္ငံ အဂၤလိပ္က်ခ်ိန္ေလာက္မွ အေျခက်ေပၚထြက္လာတာပါ။ အခုက်ေနာ္တုိ႔ သိမွတ္လက္ခံထားၾကတဲ့ ႏုိင္ငံနယ္နိမိတ္ဆုိတာေတြကလည္း ပီးခဲ့တဲ့ အႏွစ္တရာေလာက္ကမွ သတ္မွတ္ေရးဆြဲႏုိင္ခဲ့တာပါ။ တရုတ္-ျမန္မာနယ္နိမိတ္စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္တာက ၁၉၆၁ ကမွပါ။ အႏွစ္တရာေက်ာ္ ကုိလုိနီကာလတေလွ်ာက္လုံးမွာလည္း လူဝင္လူထြက္ အေျပာင္းအေရႊ႕ေတြက ကုိလုိနီစီးပြားေရးယႏၱရားေပၚတည္ပီး အေျပာင္းအလဲႀကီးခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံ၊ ႏုိင္ငံသားဆုိတာေတြတာနဲ႔ပတ္သက္ပီးက်ေနာ္တုိ႔ေခါင္းထဲစြဲၿမဲခံယူထားတာေတြက ဘယ္မွာ ျမစ္ဖ်ားခံပါသလဲ။ ကုိလုိနီႏုိင္ငံေတြက သူတုိ႔ဥေရာပမွာလက္ခံက်င့္သုံးေနတဲ့ လူမ်ိဳးစြဲအမ်ိဳးသားေရးဝါဒေတြ၊ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံသေဘာတရားေတြသြတ္သြင္းသြားခဲ့လုိ႔ အေျခက်က်န္ခဲ့တာလုိ႔ေျပာႏုိင္ပါတယ္။ ျမန္မာလုိ လူမ်ိဳးစုံေနတဲ့ႏုိင္ငံမ်ိဳးမွာဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္တခုထဲမွာ ေနးရွင္းဆုိတဲ့အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံသေဘာမ်ိဳး ၄-၅ ခုမကကုိ ရွိႏုိင္ပါတယ္။ တျခားေဝးေဝးမၾကည့္ပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တုိ႔ အာစီယံေခၚတဲ့ အေရွ႔ေတာင္အာရွႏုိင္ငံေတြ စာရင္းေတာင္မွ ဒီႏွစ္ပုိင္းအတြင္း အင္ဒုိနီးရွားကေန တီေမာတႏုိင္ငံတုိးလာေသးပါတယ္။

ဟုိ အႏွစ္တရာကဆုိရင္ အေရွ႔ေတာင္အာရွဆုိတဲ့ အေခၚအေဝၚလည္းမရွိေသး၊ အေရွ႔ဖ်ားႏုိင္ငံမ်ားဆုိတဲ့ သတ္မွတ္ခ်က္ေအာက္မွာ တရုတ္၊ ဂ်ပန္စတဲ့ အေရွ႔အာရွႏုိင္ငံေတြနဲ႔ တစုထဲျမင္ခဲ့ၾကတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ အေရွ႔ဘက္အိမ္နီးခ်င္း လာအုိႏုိင္ငံဟာလည္း ကေမၺာဒီးယား၊ အာနမ္စတဲ့ဘုရင္ႏုိင္ငံေတြနဲ႔အတူ ျပင္သစ္ အင္ဒုိခ်ိဳင္းနားကုိလုိနီႀကီးထဲမွာ အေစာင့္ေရွာက္ခံ တႏုိင္ငံျဖစ္ေနတာပါ။ ယုိးဒယားေခၚ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ နမူနာ ၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံတခုကေန ေခတ္မီအမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေတာ္တခုျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လုိ အားထုတ္ခဲ့ရတယ္ဆုိတာကုိ သိႏုိင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံလုိ႔ ခံယူျမတ္ႏုိးေနၾကတဲ့ ႏုိင္ငံဟာလည္း ပေဒသရာဇ္ႏုိင္ငံေဟာင္းတခုကေန ကုိလုိနီဘဝက်ေရာက္ အဲဒိကေန ျပည္ေထာင္စုႏုိင္ငံ ဆုိတာမ်ိဳး ျပန္ေပၚထြက္လာတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကုိယ့္ႏုိင္ငံရ့ဲဇာတ္ျမစ္ေနာက္ေၾကာင္း မေရလည္သူေတြအဖုိ႔ အာဏာပုိင္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ ဝါဒျဖန္႔တဲ့သမုိင္းဆုိတာေတြကုိအဟုတ္ထင္ပီး တကယ့္အေျခအေနမွန္ကုိ နားမလည္လက္မခံႏုိင္တာမ်ိဳး ရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံဆုိတာဟာ ပုဂံ၊ ပင္းယ၊ အင္းဝ၊ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ရမ္း၊ ကုန္းေဘာင္ ျမန္မာမင္းႏုိင္ငံေတြရဲ့ အေမြခံႏုိင္ငံႀကီးလုိ႔ျမင္ထားတဲ့ျမန္မာလူမ်ားစုနဲ႔ ဒီ ပေဒသရာဇ္ေမွ်ာ္စိတ္ကူးကုိ လက္မခံခ်င္တဲ့ ကုိယ္ပုိင္အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံအိပ္မက္ေတြနဲ႔တုိင္းရင္းသားေတြ ပဋိပကၡရွိလာပါတယ္။ ေရာမ အင္ပါယာရဲ့အေမြခံ အီတလီႏုိင္ငံ၊ ဖာရုိမင္းဆက္အရုိက္အရာယူတ့ဲ အီဂ်စ္ႏုိင္ငံ၊ ရွီဟြမ္တီ၊ အာေသာက မဂုိမင္းတုိ႔ရဲ့အၾကြင္းအက်န္ တရုတ္၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံေတြလုိ႔ေျပာလာခဲ့ရင္ ေျပာတဲ့သူသာလူရယ္စရာျဖစ္မွာပါ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ပေဒသရာဇ္ေတြကုိ ႏုိင္ငံဖခင္ေတြအေနနဲ႔ ရုပ္တုသြန္းလုပ္ကုိးကြယ္ေနတဲ့ အစုိးရေတြရွိခဲ့ပါတယ္။

တကယ္က ျမန္မာမင္းႏုိင္ငံဟာ ၁၈၇၀ မွာ ဂ်ာမန္နယ္ေတြကုိစုစည္းေပးခဲ့တဲ့ ပရပ္ရွားမင္းႏုိင္ငံလုိအျမဳေတႏိုင္ငံအဆင့္ပဲရွိပါတယ္။ လက္ရွိျမန္မာႏုိင္ငံကေတာ့ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ စုစည္းသိမ္းပုိက္မိတဲ့ တုိင္းရင္းသားနယ္ေျမေပါင္းစုံရဲ့ ႏုိင္ငံေရးတည္ေဆာက္မႈတခုပဲဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ အဲဒိတည္ေဆာက္မႈက တစုနဲ႔တစုအားၿပိဳင္လႊမ္းမုိးဘုိ႔ႀကိဳးစားရင္း ႀကီးႏုိင္ငယ္ညွဥ္းျဖစ္ေနတဲ့ လူမ်ိဳးေရးေသြးကြဲတည္ေဆာက္မႈျဖစ္ေနတာကသာ တုိင္းျပည္ကုိ အႏွစ္ ၆၀ စာ ေႏွာင့္ေႏွးေစတာလုိ႔ ဆုိပါရေစ။ အမ်ိဳးသားႏုိင္ငံေတြရဲ့အစ အဂၤလန္ႏုိင္ငံကေန ယူႏုိက္တက္ကင္းဒမ္းျဖစ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာေတာင္ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံညီညြတ္တန္းတူမႈကုိ ဘယ္ေလာက္အေလးထားရတာတယ္ဆုိတာကုိ သိၾကမွာပါ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ေရွ႔တပတ္ဆက္ပါ့မယ္။

(ေရးတာက) ဘိုဘိုလန္းစင္

(လႊင့္တာက) လြတ္လပ္ေသာအာရွအသံက

(ယူတာက) http://bobolansin.wordpress.com/2011/11/18/my-burma-1/