Thursday, February 23, 2012

ေက်းဇူးစကား၏အျခားမဲ့ကို ဆင္ျခင္မိျခင္း (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

0 comments

ေက်းဇူးစကား၏အျခားမဲ့ကို ဆင္ျခင္မိျခင္း(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)
သည္လထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား အေတာ္မ်ားမ်ား လြတ္လာၾက၏။ လႊတ္ေပးလိုက္သည့္အထဲတြင္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္၊ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္၊ သံဃာေတာ္တခ်ိဳ႔ႏွင့္အတူ အျခားလူသိနည္းသည့္ ႏိုင္/က်ဥ္းေတြလည္းပါလာ၏ လႊတ္ေပးလိုက္သည့္ အေပၚ အျမင္ေတြလည္းအေထြေထြအျပားျပားရွိ၏။ ေထြျပားလို႔လည္းျဖစ္၏။ အျပစ္မဆိုသာ။ 
အျမင္ဆိုသည္က ေျပာသူ၏ေနာက္ခံႏွင့္ဆိုင္၏။ သံတမန္သည္ သံခင္းတမန္ခင္း၊ ပညာရွင္သည္ ပညာရွင္စကား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားသည္ ႏိုင္ငံေရးအရေျပာၾကမည္ျဖစ္၏။ ဤေနရာတြင္ နယ္ပယ္ကိုသိျခင္း အေရးႀကီးမည္ယူဆ၏။ ႏိုင္ငံေရးသမားသည္လည္း တခါတရံတြင္ သံခင္းတမန္ခင္းေတြ ဆိုရတတ္ျပန္၏။ သူ႔နယ္ပယ္အလိုက္ သူ႔စကားသူေျပာၾကတာ ျပႆနာမဟုတ္။ ျပႆနာက လႊတ္ေပးသည့္ကိစၥအေပၚ လူတခ်ိဳ႔က ကိုယ္တိုင္ေက်းဇူးတင္ရံုႏွင့္အားမရ။ အျခားသူတို႔ကိုပါ ေက်းဇူးတင္ေပးေစခ်င္သည့္ႏွယ္ ေျပာသံဆိုသံေတြထြက္လာျခင္း။ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရကို ေက်းဇူးမတင္လ်ွင္ ႏိုင္ငံေရးအဝါးမဝသလိုလို၊ အဆိုးျမင္ဝါဒီလိုလို ယိုးၾကတာေတာ့ မဟုတ္ေသးဟုထင္၏။ ထို႔ထက္ဆိုးသည္က ေက်းဇူးတင္စကားမဆိုသူအား ေက်းဇူးတရားနားမလည္သူ၊ ေက်းစြပ္တတ္သူႏွယ္ ေျပာဆိုျခင္းပင္။

         အခု ေနာက္ဆံုးအသုတ္ မလြတ္ခင္တရက္ကပဲ ပုဒ္မ ၄၀၁ အပိုဒ္ ၁ ႏွင့္စပ္၍ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ ေရးျဖစ္၏။ သူတို႔လြတ္သည့္ေန႔မွာပဲ ဘေလာ့ဂ္ေပၚတင္ျဖစ္၏။ တိုက္ဆိုင္မႈမဟုတ္။ တိုက္ဆိုင္ေအာင္ တမင္လုပ္ယူရျခင္းျဖစ္၏။  ၄၀၁ ကိုသိသူေတြရွိသလို မသိသူေတြလည္းရွိ၏။ သိသူမ်ားမွာပင္ တခ်ိဳ႔က ဗူးလံုးနားမထြင္း ျဖစ္ေနတာေလးေတြလည္းရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေဆာင္းပါးေရးျဖစ္ျခင္းျဖစ္၏။ သည္တုန္းက (ဘယ္လိုပဲလြတ္လြတ္၊ လြတ္ဖို႔သာအဓိကဆိုတဲ့ အေကာက္အယူနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာ ဘာသေဘာထားမွတ္ခ်က္မွ မေပးလိုေသးပါဘူး။ ေနာင္ေတာ့ ေျပာခ်င္ပါတယ္) ဆိုထားခဲ့ၿပီး မေျပာျဖစ္။ ေျပာစရာမလိုေလာက္ေတာ့ဟု ထင္မိလိုက္တာလည္းပါ၏။ ခုေတာ့ ေျပာစရာေပၚလာ၏။ ေျပာခ်င္လာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေျပာ၏။

         အရင္ဆံုးေဝါဟာရအေၾကာင္း ေျပာၾကည့္မည္ေတြး၏။ က်ေနာ္တို႔ ေထာင္ထဲရွိတုန္းက "ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား" (ႏိုင္/က်ဥ္း) ႏွင့္ "ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္အက်ဥ္းက်ခံရသူ"(ယံု/က်ဥ္း) ဟူ၍ ေဝါဟာရအနက္ေပၚအျငင္းအခုံ ယခုေလာက္မျပင္းေသး။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ေျပာေတာ့ေျပာျဖစ္ၾက၏။ တခ်ိဳ႔က
ႏိုင္/က်ဥ္းဆိုသည္ကိုႏွစ္ၿခိဳက္ၿပီး တခ်ိဳ႔က ယံု/က်ဥ္းဆိုသည္ကို ဘဝင္က်ၾက၏။ ႏိုင္ငံတကာမွာပင္ မည္သည့္အခ်က္အလက္၊ အေျခအေနႏွင့္ကိုက္ညီမွ ႏိုင္/က်ဥ္းျဖစ္သည္ဟုသတ္မွတ္ရာ၌ မသိမသာကြဲလြဲတာေတြလည္းရွိေန၏။ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္က ဗမာျပည္။ ဗမာျပည္တြင္ ထိုသတ္မွတ္ခ်က္က ခုခ်ိန္ထိသတ္သတ္မွတ္မွတ္မရွိ။ ႏိုင္ငံေရးကိစၥတြင္ပါဝင္ၿပီး အျခားပုဒ္မမ်ိဳးစံုျဖင့္ ေထာင္ခ်ခံထားရသူေတြလည္း တပံုႀကီး။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္မဆိုင္ေသာ္လည္း ဆိုင္သေယာင္ဆြဲထည့္လို႔ရၿပီး
ႏိုင္/က်ဥ္းေတြလႊတ္သည့္အခါ ေရာင္ေတာ္ျပန္လြတ္သူေတြလည္းအမ်ားႀကီး။ ထားေတာ့။ ေျပာရလ်ွင္ မ်ားလိမ့္မည္။

         ယံု/က်ဥ္းႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ တပံုတေခါင္း။ ထိုအထဲမွ ႏိုင္ငံတကာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္အဖြဲ႔ႀကီးကေတာ့ ယံု/က်ဥ္းဆိုသည္မွာ --Amnesty International campaigns for the release of prisoners of conscience – people who have been jailed because of their political, religious or other conscientiously-held beliefs, ethnic origin, sex, color, language, national or social origin, economic status, birth, sexual orientation or other status -- ဟု ဆိုထား၏။ ထိုအထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံရသူလည္း အႀကံဳးဝင္၏။ က်ေနာ္က ေရွးနည္းနည္းဆန္သည္လား၊ သတင္းစာဆန္ဆန္ေဝါဟာရ အတီအထြင္အခ်ိဳ႔ကို မႏွစ္သက္တတ္တာလား၊ သံခင္းတမန္ခင္းဆန္လြန္းသည္ကို ဘဝင္မက်တတ္တာလား၊ ဘာလားညာလားေတာ့မေျပာတတ္။ 
ႏိုင္/က်ဥ္းဆိုသည္ကိုသာ ႏွစ္ၿခိဳက္၏။ ေျပာရလ်ွင္ စာရွည္မွာစိုး၏။ ထားေတာ့။

         ယခု ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္သူမ်ားတြင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးစြဲခ်က္ေတြႏွင့္ ေထာင္ခ်ခံရၿပီးမွျပန္လြတ္လာသူေတြခ်ည္းမဟုတ္။ ေရာင္ေတာ္ျပန္ေတြလည္းပါ၏။ ဤေနရာတြင္ ေရာင္ေတာ္ျပန္ေတြအေၾကာင္း ေျပာလိုရင္းမဟုတ္။ ႏိုင္/က်ဥ္းေတြကိစၥသာ ကြက္ေျပာပါမည္။ ႏိုင္/က်ဥ္းေတြ ကိုဖမ္းစဥ္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးသမားလိုဖမ္းသည္မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားလို ဆက္ဆံသည္မဟုတ္။ စစ္ေၾကာေရးစခန္းႏွင့္ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပမ္းမႈမ်ား ဘယ္သူမွမလြတ္။ အျပင္းႏွင့္ အေပ်ာ့သာကြာ၏။ တခါ ရံုးတင္တရားစြဲေတာ့ေရာ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္မဆိုင္သည့္ပုဒ္မေတြ တသီႀကီးအပိုေဆာင္းတပ္ေသး၏။ တခ်ိဳ႔မွာ ေရွ႔ေနငွားဖို႔မဆိုႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ထုေခ်ေလ်ွာက္လဲခြင့္ပင္ မရၾက။ အက်ဥ္းရံုးစစ္ေဆးအျပစ္ေပးျခင္းဆိုၿပီး မျမင္ကြယ္ရာတြင္ ထင္သလိုတရားစီရင္မႈ။ ေထာင္ထဲေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း ႏိုင္/က်ဥ္းဟု တရားဝင္သတ္မွတ္ၿပီး သီးျခားခံစားခြင့္ရပိုင္ခြင့္က မရွိသေလာက္။ တခါ ႏိုင္/က်ဥ္းျခင္းအတူတူမွာေတာင္ ႏိုင္ငံေရးအရအေရးပါမႈအလိုက္ အဆင့္သတ္မွတ္ဆက္ဆံျပန္၏။ လြတ္ရက္ေစ့ျဖင့္ လြတ္သည့္တိုင္(က်ေနာ္တို႔လြတ္သည့္အခ်ိန္က) အျပင္ေရာက္ေတာ့လည္း လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္မဟုတ္။ သတင္းပို႔ရတာ၊ သန္းေကာင္စာရင္းအစစ္ခံရတာ၊ လက္မွတ္သြားသြားထိုးရတာေတြရွိေသး၏။ လြတ္ရက္ေစ့မဟုတ္ပဲ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္လို၍ လႊတ္သည့္အခါမ်ားတြင္လည္း ႏိုင္/က်ဥ္းေတြဆီက ရသမ်ွထပ္အျမတ္ထုတ္ေသး၏။ ခံဝန္ထိုးခိုင္းျခင္း၊ ေျခခ်ဳပ္သေဘာထားျခင္း၊ ၄၀၁ အပိုဒ္ (၁) ျဖင့္လႊတ္ျခင္း။ စသည္မ်ားျဖစ္၏။ ယခုကား ၄၀၁ အပိုဒ္(၁)ျဖင့္လႊတ္ျခင္းျဖစ္၏။

         ဆိုေတာ့ စဖမ္းစဥ္မွ လႊတ္ရသည့္တိုင္ေအာင္ ႏိုင္/က်ဥ္းသည္ ႏိုင္/က်ဥ္းအျဖစ္ အသိအမွတ္အျပဳမခံၾကရ။ အသိအမွတ္မျပဳၾက။ တည္ဆဲဥပေဒတခုခုကို ခ်ိဳးေဖါက္သျဖင့္ အျပစ္ေပးခံထားရသူမ်ားဟုသာ တြင္တြင္ဆို၏။ ထိုသူမ်ားသည္ တိုင္းျပည္မၿငိမ္သက္ေအာင္ ဆူပူလံႈ႔ေဆာ္သူမ်ား၊ ဘာမ်ားညာမ်ားဟု အသမုတ္လည္းခံရျပန္၏။ ထိုအေျပာအဆိုမ်ား၊ အျပဳအမူမ်ား မဟုတ္မွန္ေၾကာင္း လူတိုင္းသိ၏။ လူထုေရာ ႏိုင္ငံတကာကပါလက္မခံ။ ဒါ့ေၾကာင့္ "သူတို႔ဘာေျပာေျပာ ကိုယ္မဟုတ္ၿပီးတာပဲ၊ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း လႊတ္ရတာပဲမဟုတ္လား" ဆိုၿပီး ေနလိုက္ရံုျဖင့္ မလံုေလာက္ဟုျမင္၏။ မုဒိန္းလူသတ္အား ထိုအမႈျဖင့္ဖမ္း၊ ထိုအမႈျဖင့္တရားစြဲ၊ ထိုစြဲခ်က္ျဖင့္ေထာင္ခ်၊ ျပန္လြတ္လ်ွင္လည္း ထိုအမႈေစ့သျဖင့္သာ လႊတ္ရ၊ လြတ္ရသည္ျဖစ္၏။ သို႔မွသာ ေတာ္တည့္မွန္ကန္မည္ျဖစ္၏။

         အလားတူပင္ ႏိုင္/က်ဥ္းေတြအား ႏိုင္/က်ဥ္းေတြအျဖစ္သာ တရားဝင္ဖမ္းခဲ့ရမည္ျဖစ္၏။
ႏိုင္/က်ဥ္းေတြအျဖစ္ ဥပေဒပါခံစားခြင့္ေတြ တရားဝင္အျပည့္အဝေပးခဲ့ရမည္ျဖစ္၏။ ႏိုင္/က်ဥ္းေတြအျဖစ္ တရားဝင္အသိအမွတ္ျပဳ ဆက္ဆံခဲ့ရမည္ျဖစ္၏။ ႏိုင္/က်ဥ္းေတြအျဖစ္ တရားဝင္လက္ခံၿပီး လႊတ္ေပးခဲ့ရမည္ျဖစ္၏။ ယခု ထိုသို႔မဟုတ္။ တရားဝင္မႈ ဘာတခုမ်ွ ဘယ္ေနရာမွမွမရွိ။ "မရွိ/ရွိရွိ လြတ္ၿပီးတာပဲ၊ လႊတ္ေပးတာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါဦး" ဟုဆိုၿပီး ခဲခဲကပ္ကပ္ေျပာျခင္းမွာ ပင္းေနသလားဟုေတာင္ ထင္ခ်င္စရာျဖစ္ေန၏။ က်ေနာ့္အေနျဖင့္ လြတ္လာသူမ်ားႏွင့္ သူတို႔မိသားစုမ်ားအတြက္ ဝမ္းသာ၏။ ေပ်ာ္ရႊင္၏။ က်န္ေနခဲ့သူမ်ားႏွင့္ သူတို႔မိသားစုမ်ားအတြက္ ဝမ္းနည္း၏။ စိတ္ထိခိုက္၏။ လြတ္သည့္တိုင္ ထိုက္ထိုက္တန္တန္မျဖစ္ခဲ့ရမႈမ်ားအတြက္ နာသာခံခက္ျဖစ္၏။ ေၾကေၾကကြဲကြဲျဖစ္၏။

         တခါ လြတ္လာၿပီးသည့္တိုင္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရး၏ မည္သည့္အဆင့္မ်ားတြင္ ထိုသူတို႔ပါဝင္ခြင့္ 
ရမည္/မရမည္ ဆိုသည္ကလည္းရွိေသး၏။ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲမွာပင္လ်ွင္ "ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္လို႔"ဆိုကာ တခ်ိဳ႔ကြင္းထဲပင္ ေပးအဝင္မခံခဲ့ၾကရ။ သူတို႔ယံုၾကည္ရာ ႏိုင္ငံေရးသ႑န္မ်ားတြင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခြင့္အာမခံခ်က္  ဘယ္အတိုင္းအတာထိရွိမည္လဲ။ ဒါလည္း အလြန္အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥျဖစ္၏။ လြတ္လာေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေရးထဲဝင္မပါရ လုပ္မထားေတာ့ဟု မည္သူက ကံေသကံမ ေျပာႏိုင္မည္နည္း။ ဤသို႔ဆိုလ်ွင္ လႊတ္ျခင္း၌မည္သည့္အဓိပၺါယ္ရွိမည္နည္း။ ေနာက္တခါ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔ ထပ္မဖမ္းေတာ့ပါဟု မည္သူကေရာ တထစ္ခ်ေျပာႏိုင္မည္နည္း။ ျပန္ဖမ္းလ်ွင္ ေရာ ႏိုင္/က်ဥ္းေတြကို
ႏိုင္/က်ဥ္းေတြအျဖစ္ ဖမ္းတာ၊ ဆက္ဆံတာ၊ အသိအမွတ္ျပဳတာ၊ ျပန္လႊတ္တာမ်ိဳးေရာ ျဖစ္မွာလား။ ဖမ္းလိုက္လႊတ္လိုက္သံသရာႏွင့္ ၿပီးေနဦးမွာလား။ ေမးစရာေတြ ရွိပါေသးသည္။ ေတြးစရာေတြ မ်ားပါေသး သည္။ ေရွ႔ေလ်ွာက္လုပ္စရာေတြ တပံုႀကီးက်န္ပါေသးသည္။ ေက်းဇူးတင္ရန္ လိုပါေသးသည္။

         က်ေနာ္ကား ေက်းဇူးတင္လို႔မရေသး။ ေက်းဇူးလည္း အတင္မေစာခ်င္ေသး။ က်ေနာ့္အဖို႔ ေက်းဇူးတင္ခ်ိန္မဟုတ္ေသး။ မေရာက္ေသး။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇန္နဝါရီ ၃၁၊ ၂၀၁၂
(ပထမေဆာင္းပါးကို ဤေနရာမ်ားတြင္ဖတ္ႏိုင္ပါသည္) http://www.naytthit.net/?p=23363
http://myo-myo-myintcho.blogspot.com/2012/01/blog-post_550.html

0 comments:

Post a Comment