Friday, February 10, 2012

က်ေနာ့္ ေမြးေန႔ႏွင့္ (၁)ရက္ (၁)လ (၁၉_ _)ခုႏွစ္ဖြားမ်ား။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

0 comments

က်ေနာ့္ ေမြးေန႔ႏွင့္ (၁)ရက္ (၁)လ (၁၉_ _)ခုႏွစ္ဖြားမ်ား။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

            ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးက ကြန္ျပဴတာၾကည့္ရင္း "What's his name?" ဟုဆိုေတာ့ က်ေနာ္က ေမာင္ေမာင့္ကို "ခင္ဗ်ားနံမည္ေမးတာ" ဟု ဘာသာျပန္ေပး၏။ သူက "ေမာင္ေမာင္ပါ" ဆိုေတာ့ "Maung Maung" ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ္ ျပန္ေျဖလိုက္၏။ တခါထပ္ၿပီး "How to spell?"ဆိုေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ကို ေမးမေနေတာ့ပဲ "Maung" ဟု က်ေနာ္ ကပဲေျဖလိုက္၏။ "Last Name?" ဟုထပ္ေမးေတာ့ က်ေနာ္က "Maung" ဟုဆိုၿပီး "First name?" ဟုဆိုေတာ့လည္း က်ေနာ္က "Maung" ဟုသာထပ္ေျပာ၏။ ဤတြင္ သည္အျဖဴမက မ်က္လံုးလွန္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုတလွည့္စီၾကည့္၏။ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ သူ႔မ်က္လံုးတြင္ထင္လာသည့္ ဘယ့္ႏွယ္ပါလိမ့္ဆိုသည့္အရိပ္ကေလးကို ဖ်တ္ကနဲျမင္လိုက္ရ၏။ က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ။ သူ ဒီ ေအဂ်င္စီမွာ ခုမွ အလုပ္ဝင္လာသည့္ လူသစ္မွန္း။ သူ ဤသို႔ျဖစ္ရျခင္းမွာ သူ႔အဖို႔ဆန္းေသာ္လည္း က်ေနာ့္အဖို႔မဆန္း။ သို႔ေသာ္ ရွင္းျပေနစရာဘာအေၾကာင္းမွမရွိ။  ေနာက္ေတာ့  "Date of Birth?" ဟုေမးျပန္၏။ ေမာင္ေမာင္က (၁)ရက္ (၁)လ ၁၉၈၀ ဆိုေတာ့ ဒီတႀကိမ္မ်က္လံုးျပဴးရတာက အျဖဴမ မဟုတ္။ က်ေနာ္ျဖစ္ ၏။ (၁)ရက္ (၁)လေၾကာင့္မဟုတ္။ (၁၉၈၀)ေၾကာင့္။ မ်က္ႏွာၾကည့္လိုက္ရံုႏွင့္ သူ႔အသက္ (၃၂) မဟုတ္မွန္း ျမန္မာျပည္သားတိုင္း ခန္႔မွန္းႏိုင္၏။ အေမရိကန္ေတြကေတာ့ ျမန္မာျပည္သား ဒီအရြယ္ေတြကို မ်က္ႏွာၾကည့္ရံုျဖင့္ အသက္မမွန္းတတ္ၾက။ က်ေနာ့္သံသယစိတ္ကို ခ်က္ျခင္းေဖ်ာက္ၿပီး "Junuary first, 1980" ဟုဆိုေတာ့ အျဖဴမမ်က္လံုးက လွန္လာျပန္၏။ ဒီတေခါက္ လွန္လာသည့္သူ႔မ်က္လံုးက (၁)ရက္ (၁)လ ကိစၥေၾကာင့္ပဲျဖစ္ရမည္။ ေသခ်ာၿပီ။ ဒီမိန္းကေလး သည္ေအဂ်င္စီ၏ ဝန္ထမ္းအသစ္က်ပ္ခၽြတ္ျဖစ္မွန္း က်ေနာ္ အတတ္ေျပာလို႔ရၿပီ။  ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာမွရွင္းျပေနစရာမလိုေသာ္လည္း က်ေနာ္က အျဖဴမကို ဒီလိုပါပဲဆိုသည့္သေဘာ မ်က္ရိပ္ျပမိလိုက္၏။ က်ေနာ္မွားသြားၿပီ။ အမွန္က ဘာမွ လုပ္ျပစရာမလို။ ေမးတာကိုျပန္ေျဖၿပီးခတ္တည္တည္ ေနလိုက္ရံုသာ။ ခုေတာ့ သူ႔မွာ အရစ္ရွည္စရာရသြားၿပီ။ သည္တြင္ သူက "Are you Burmese?" ဟု ေမး၏။ "Yes"ဆိုေတာ့ ဒီမနက္လာတဲ့ ဒုကၡသည္ ၁၂ ေယာက္ မွာ ၅ ေယာက္က ဇန္နဝါရီ(၁) ရက္ေမြးေတြခ်ည္းပါလား၊ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ေနာ္ဟု ေမးေျပာေျပာလာ၏။ က်ေနာ္က အင္း..အဲ..Well ..Umm ေတြႏွင့္ စပါးေရာဖြဲေရာလုပ္ျပစ္လိုက္၏။ သူလည္း ဘာမွဆက္မေမးေတာ့။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့။ ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ မသိ သျဖင့္လည္း ဘာမွမေမး။ မေမးတာပဲခတ္ေကာင္းေကာင္း။

         ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔ကေလးတြင္ ဒုကၡသည္အဆင့္အေနျဖင့္ေရာက္ရွိျမန္မာျပည္သား အေတာ္မ်ား၏။ ေရာက္လာ သူေတြအတြက္ လိုအပ္မည့္အကူအညီေတြျဖည့္ဆည္းေပးသည့္ ေအဂ်င္စီေတြလည္းမ်ား၏။ 
ထိုေအဂ်င္စီမ်ားတြင္ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္အားေပးသူေတြလည္းရွိ၏။ က်ေနာ္လည္း ထိုသူမ်ားထဲမွ တဦးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္သားဒုကၡသည္ေတြကိုေရာ ေအဂ်င္စီေတြကသူေတြကိုပါ အထိုက္အေလ်ွာက္သိကၽြမ္းေန၏။ သူတို႔ကိုကူရင္း သူတို႔ႏွင့္အတူ ရံုးေပါင္းစံု၊ ႒ာနေပါင္းစံု၊ ေဆးရံုေဆးခန္း၊ တရားရံုးေတြလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္သြားရ၏။ သို႔ျဖင့္ ၂ ဘက္စလံုး၏ အခက္အခဲမ်ားကိုလည္း ထိုက္သေလာက္သိ၏။ 
           ေရာက္စသူမ်ား ႀကံဳရသည့္အခက္ေပါင္းစံုတြင္ ဘာသာစကားျပႆနာက အႀကီးဆံုးကိစၥ။ အမ်ားစုႀကီးက အဂၤလိပ္စာ/စကားလံုးလံုးမတတ္။ တခ်ိဳ႔က ဗမာစာ/စကားပင္မတတ္။ ဆိုေတာ့ စကားျပန္ေတြက ၂ ဆင့္ျပန္ ျပန္ရတာေတြလည္းရွိ၏။ ဘာသာျပန္/စကားျပန္ေတြထဲမွာလည္း ဗမာစကားသာတတ္ၿပီး ဗမာစာမတတ္သူေတြရွိျပန္၏။ ဗမာစကားပင္ ပံုက်ပန္းက်မတတ္သူေတြလည္း ရွိေသး၏။ စကားျပန္မွားသျဖင့္ ႀကံဳရသည့္အခက္ေတြလည္း တခါတခါထြက္ထြက္လာတတ္ျပန္၏။ ေအဂ်င္စီေတြက အစကေတာ့မသိ။ သူတို႔ထင္တာက ဗမာျပည္သားစကားျပန္ဆိုလ်ွင္ စာေရာစကားပါ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္တတ္သည္ဟုမွတ္ၿပီး ငွားရမ္းၾက၏။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္လာၾကၿပီး စကားသာတတ္ၿပီးစာမတတ္သူတို႔ကို အလုပ္မခန္႔ေတာ့။
        
         ဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္လာၿပီး အဂၤလိပ္စကားမတတ္သည့္ ျမန္မာျပည္သားလူႀကီးေတြအတြက္ အဂၤလိပ္စာကို ဒုတိယဘာသာစကားအျဖစ္ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ဒါမွမဟုတ္ ေနထိုင္ရာရပ္ကြက္ေတြအထိ လိုက္ၿပီး သင္ေပးဖြင့္ေပးသည့္ ေက်ာင္းေလးေတြေတာ့ ေနရာတကာလိုလိုရွိ၏။ ထိုေက်ာင္းေလးေတြမွာ ေက်ာင္းႀကီးေတြမွာသင္သလို Academic Teaching မဟုတ္။ Survival English (ထမင္းစားေရေသာက္ အဂၤလိပ္စကား)။ ခက္သည္က တခ်ိဳ႔ လူႀကီးေတြကမတက္ခ်င္ၾက။ ရွက္ေနတာလည္းပါသလို သင္လည္း တတ္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးဆိုကာလံု႔လႏွင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မႈကို ေလ်ွာ့ခ်တာလည္းပါ၏။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဒီၿမိဳ႔မွာ ဗမာျပည္သားေတြလည္းအမ်ားႀကီး၊ ရံုးတိုင္းလိုလိုမွာလည္း 
ဗမာစကားျပန္ေတြရွိေနတာပဲ၊ မတတ္လည္းဘာမွမျဖစ္ဆိုကာ ေနသာသလိုေနလိုက္ၾက၏။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ထိုသူေတြ ပိုအခက္ေတြ႔ရ၏။ ဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္လာၾကသူ အမ်ားစုႀကီး ဗမာစာ/အဂၤလိပ္စာ မတတ္ၾက။ မတတ္တာ သူတို႔အျပစ္မဟုတ္။ ဘဝတေလ်ွာက္လံုး စာသင္ဖို႔ေနေနသာသာ ထမင္းပင္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မစားခဲ့ၾကရသူမ်ား။ ဘယ္အခ်ိန္ဘာျဖစ္မလဲဆိုကာ ရင္တမမ၊ အထုတ္တျပင္ျပင္ႏွင့္ ေတာထဲဝင္ပုန္းခိုရန္ စိတ္ေစာေနခဲ့ၾကရရွာသူမ်ား။ တဘဝစာလံုး စစ္မက္ျဖင့္ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကရရွာသူမ်ား။ ေက်ာင္းမရွိ။ ေဆးခန္းေဆးရံုမရွိ။ ေမြးစာရင္းမရွိ။ ေမြးသကၠရာဇ္မသိခဲ့ၾကသည့္ ဘဝမ်ား။ ထားေတာ့။ ေျပာစရာေတြလည္း မ်ားလွ၏။

         သူတို႔ေတြ ဒီေရာက္မလာခင္ ဆိုင္ရာဒုကၡသည္စခန္းေတြတြင္ ရံုးလုပ္ငန္းဆိုင္ရာ 
စာရြက္စာတမ္းေတြျဖည့္ခ်ိန္မွာ အမည္စာရင္းသြင္းတာကစ၍ ျပႆနာရွိလာ၏။ ဒီမွာက First name, Last name ေတြႏွင့္အမည္မွည့္သည့္လူ႔အဝန္းအဝိုင္း က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက အဲသလိုမဟုတ္ခဲ့။ ေန႔နံႏွင့္တြက္ခ်က္ၿပီးမွည့္တာရွိသလို အဆင္ေျပသလိုမွည့္တာေတြလည္းရွိ၏။ ဗမာ့ဓေလ့အမည္မွည့္ပံုမ်ားမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းသေလာက္ စိတ္ဝင္စားစရာလည္းျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အစနံမည္ႏွင့္ အဆံုးနံမည္ဟူ၍မရွိ။ မ်ိဳးရိုးနံမည္ဆိုတာလည္း မရွိတတ္ၾက။ တတိယႏိုင္ငံေတြသြားဖို႔စာရင္းသြင္းေတာ့ အမည္ေတြေျပာင္းျပန္သြင္းသည္ကိုၾကည့္ၿပီး ဟိုက်ရင္ငါတို႔နံမည္ကို ေျပာင္းျပန္ေခၚေတာ့မွာပဲဟုထင္ကာ အမည္ေမးလ်ွင္ ေျပာင္းျပန္ေျပာသူေတြလည္း ရွိၾကျပန္၏။ ေမာင္ေမာင္လို ေက်ာ္ေက်ာ္လိုအမည္မ်ိဳးေတြႏွင့္တိုးေတာ့ အေမရိကန္ေတြမ်က္ေစ့လည္ၾက၏။ ရယ္စရာၿပံဳးစရာလိုလည္းျဖစ္ရျပန္၏။ ဒုကၡသည္ေတြႏွင့္ဆက္ဆံေရးအပါးဝၿပီး အေတြ႔အႀကံဳရွိသည့္ ေအဂ်င္စီဝန္ထမ္းေဟာင္း အေမရိကန္ေတြကနားလည္၏။ ကိစၥမရွိ။ ကိစၥရွိတာက လူသစ္ေတြ။ 
နားမလည္သျဖင့္ အူလည္လည္။ နားမလည္လို႔ေမးလာရင္ ျပန္ေျဖရတာေကာင္းေသး၏။ သူတို႔ဘဝေတြအေပၚ ပိုစာနာ နားလည္လာဖို႔ အေထာက္အကူပင္ျဖစ္ေသး၏။ တခ်ိဳ႔ၾကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္။

         ေနာက္တခုက အေမရိကန္၏ ရက္စြဲတပ္စနစ္။ ဒီမွာက ရက္စြဲေရးလ်ွင္ လ၊ ရက္၊ ခုႏွစ္ဟု စဥ္၏။ နယ္စပ္က ျဖည့္ေပးလိုက္တာေတြက ရက္၊ လ၊ ခုႏွစ္အလိုက္ျဖစ္၏။ ျဖည့္ေပးလိုက္သည့္
ေဖါင္ေတြကိုျပန္ျပင္လို႔မျဖစ္သျဖင့္ ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ေမးတိုင္း သတိထားၿပီးေရွ႔ေနာက္ျပန္ျပင္ေျပာမွျဖစ္၏။ I-94 ဟုဆိုသည့္ လူဝင္မႈပံုစံကဒ္ျပားေလးေတြမွာပါသည့္ ေမြးေန႔ရက္စြဲစဥ္ထားတာက ဒီကႏွင့္ေျပာင္းျပန္။ ေမြးေန႔သကၠရာဇ္ေတြၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ခုန က်ေနာ္ေျပာခဲ့သလို (၁)ရက္ (၁)လေတြ 
ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားထပ္ေနၾကျပန္၏။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဤ (၁)ရက္ (၁)ကိုေတာ့မွတ္မိၿပီး ခုႏွစ္ကိုေတာ့ မမွတ္မိတတ္ၾကျပန္။ ဤတြင္လည္း ၿပံဳးစရာေလးတခုျဖစ္ဖူး၏။ တစ္ရက္ အသက္ (၇၀)ေက်ာ္တိုင္းရင္းသူအဖြားအိုတေယာက္အား က်ေနာ္ ေဆးရံုစကားျပန္လိုက္လုပ္ေပး၏။ ဟိုက ေမြးေန႔ေမးေတာ့ အဖြားက I-94 ကဒ္ကေလးကို သူ႔အိပ္ထဲစမ္း၏။ အိပ္ထဲတြင္လည္း အျခားစာရြက္ေတြကတထပ္ႀကီး။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ရွာမေတြ႔။ က်ေနာ္လည္း "အခ်ိန္ေတြပုတ္လိုက္တာ" ဟုေတြးမိသလို ေမးသူကလည္းစိတ္မရွည္ဟန္ျပ၏။ ဤတြင္ က်ေနာ္က "အဖြားေမြးေန႔ မမွတ္မိဘူးလား" ဟုေမးမိ၏။ အဖြားက "ငါဘယ့္ႏွယ္လုိ႔သိႏိုင္မွာလဲ၊ ငါ့အေမပဲသိမွာေပါ့၊ သူ ငါ့ကို ေမြးတာေလ၊ ငါက ငယ္ငယ္ေလးပဲဟာ၊ ဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိပါ့မလဲ"ဟုျပန္ေျဖ ၏။ ထိုအဖြားလည္း (၁)ရက္ (၁)လ ဖြားပင္ျဖစ္၏။

         နယ္စပ္ကဒုကၡသည္စခန္းမွာ ေဖါင္ေတြျဖည့္ေတာ့ ေမြးသကၠရာဇ္ေပးရ၏။ ကိုယ့္ေမြးရက္၊ 
ေမြးလကိုမသိၾကသျဖင့္ အခက္ႀကံဳရ၏။ တခ်ိဳ႔ဆိုလ်ွင္ ခုႏွစ္ေလာက္ပင္မသိၾက။ ဤတြင္ သက္ဆိုင္ရာစာေရးမ်ားက အမွတ္ရလြယ္ေအာင္ဆိုကာ (၁)ရက္ (၁)လကို ထည့္ေပးလိုက္ၾက၏။ (၁)ရက္ (၁)လဖြား ျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သင္ေပးလိုက္ရေသး၏။ ခုႏွစ္က်ေတာ့ ရုပ္ကိုၾကည့္၊ အသက္ခန္႔မွန္းၿပီး ေမြးႏွစ္ကိုျဖည့္ေပးလိုက္၏။ သည္တြင္ ရွိရင္းစြဲအသက္ထက္ ႀကီးသူေတြႀကီးသြားၿပီး ငယ္သူေတြလည္းငယ္ကုန္ၾကေတာ့၏။ သို႔ျဖင့္ ေမာင္ေမာင္တေယာက္ ၃၂ ႏွစ္သား ျဖစ္သြားဟန္ရွိ၏။ သူရုပ္က ရွိလွမွ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔။ ခုေတာ့ ၃၂ ႏွစ္။ (၁၉၈၇) ထက္စာလ်ွင္ (၁၉၈၀) က မွတ္ရပိုလြယ္မည္ေတြးကာ စာေရးက (၁၉၈၀) ဟု ထည့္လိုက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ရုပ္ၾကည့္ၿပီးေမြးႏွစ္မွန္းတာမွာမကၽြမ္းသူႏွင့္တိုးလာခဲ့လို႔လည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မေျပာတတ္။

         ထိုသို႔ျဖစ္ေနသည္က ဗမာျပည္သားေတြၾကားထဲတြင္မဟုတ္ေသး။ ကြန္ဂိုတို႔ ဆိုမာလီတို႔ကလို တိုင္းျပည္ေတြက ေရာက္လာၾကသည့္ဒုကၡသည္ေတြထဲမွာလည္း တပံုတေခါင္း။ ထိုသူေတြႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ ဗမာျပည္သားဒုကၡသည္ေတြ ဘဝေနာက္ခံဇာတ္ေၾကာင္းေတြက မနီးရိုးစြဲ။

         ကိုယ့္ေမြးေန႔ခုႏွစ္သကၠေလးေတာင္ အမွန္အတိုင္း မသိရေကာင္းလားဟု သူတို႔ကို ၿငိဳျငင္လို႔မရ။ အျပစ္ေျပာလို႔လည္း မျဖစ္။ သူတို႔ဘဝေတြကိုစာနာတတ္မွ သူတို႔ဒုကၡေတြကို နားလည္ခံစားလို႔ျဖစ္မည္ထင္ ၏။ ျဖတ္သန္းမႈမတူသည့္ဘဝေတြက ျပ႒ာန္းေပးလိုက္သည့္အသိေတြလည္း ဘယ္လိုမွမတူၾကတာက သဘာဝျဖစ္၏။ ထိုသို႔ျဖစ္ရသည္မွာလည္း သဘာဝၾကသည့္ကိစၥပင္ျဖစ္မည္ေတြးမိ၏။

         ဤတြင္ ေျမႏု (ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ) ၏ "ေဗဒါေရာင္တမ္းျခင္း" ကဗ်ာထဲက
...ယံုၾကည္ပါဆရာ
လိုရာကိုျဖည့္စြမ္းမယ္
က်ေနာ္တို႔တေတြဟာ
မဂၤလသုတ္တဝက္တပ်က္
စစ္မက္နဲ႔ႀကီးျပင္း
ေျပးလႊားရင္းစာငတ္ ဘာတတ္လို႔လဲ ဆရာရယ္..
ဆိုသည့္ အပိုဒ္ကေလးအား ခတ္ဖြဖြရြတ္မိေတာ့၏။ ရင္ထဲတြင္ က်င္ကနဲ။ စိတ္တြင္ နင့္ကနဲ။ 
အေတြးတို႔ ကစဥ့္ကရဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ေဖေဖၚဝါရီ၊ ၁၀။ ၂၀၁၂

0 comments:

Post a Comment