ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ၏ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ေၾကာင့္ ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္လာေသာအက်ဥ္းသားမ်ား၏ သတင္းမ်ားကို သတင္းမီဒီယာမ်ားတြင္ ျမင္ေတြ႔ဖတ္ရႈရပါသည္။ ႏိုင္ငံေရး ယုံၾကည္ခ်က္တစုံတရာေၾကာင့္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံေနရေသာပုဂၢဳိလ္ တခ်ဳိ႔ လြတ္ေျမာက္လာေသာအခါ၀မ္းသာရမလုိ မလြတ္ေျမာက္ေသးသူတခ်ဳိ႔ အတြက္လည္းတစ္ေန႔လႊတ္ေပးႏိုးႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ေနဆဲမွာပင္ ေအာက္တုိဘာေနာက္ဆုံးအပတ္ေရာက္လာသည္။
ထုိေအာက္တုိဘာေနာက္ဆုံးအပတ္မွ ေန႔ရက္တစ္ရက္သည္ အမွတ္ရစရာလူပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး၊ ဆုိရလွ်င္ ကုိယ္က်ဳိးမဖက္ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အစုိးရမင္းအဆက္ဆက္တြင္ မၾကာခဏ ေထာင္တြင္းျပစ္ဒဏ္က်ခံခဲ့ရေသာ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကြယ္လြန္ေသာေန႔ျဖစ္ပါသည္။ တိတိက်က်ဆုိရပါလွ်င္ ၁၉၇၈ ေအာက္တုိဘာ ၂၃ သည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကြယ္လြန္ေသာေန႔ျဖစ္ၿပီး ေအာက္တုိဘာ ၂၇ သည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား မီးသၿဂိဳဟ္၍ ဂူသြင္းျမွဳပ္ႏွံေသာေန႔ရက္ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခု ေအာက္တုိဘာ ၂၃ သည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကြယ္လြန္ေသာ (၃၃) ႏွစ္တင္းတင္းျပည့္ေသာႏွစ္ဟု လည္းဆုိႏိုင္သည္။ မိမိယုံၾကည္ရာကုိ တစ္သက္လုံးဆုပ္ကုိင္၍ စာေပေရးသားမႈျဖင့္ လူထုအက်ဳိးျပဳခဲ့ေသာ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ေထာင္နွင့္တစ္ကၽြန္းပုိ႔ခံရၿပီးေနာက္ လြတ္ေျမာက္လာေသာအခါ လုံးပါးပါးခဲ့ရသည့္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ ပုံရိပ္ကုိေရးခ်ယ္သြားပါမည္။
**ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆုိတာ **
စစ္ၿပီးေခတ္နွင့္ ဖဆပလအစုိးရေခတ္တြင္ လူငယ္ထုကုိအလႊမ္းမုိးႏိုင္ဆုံး စာေရးဆရာတစ္ဦးမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ျဖစ္သည္။
"ဘုန္းေမာင့္တစ္ေယာက္တည္းရယ္" ႏွင့္ "လြမ္းရစ္ေတာ့သက္လွယ္ရယ္" ၀တၳဳတုိ႔ျဖင့္ လူငယ္ထုကုိဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့ေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ အခ်ိန္တုိတုိနွင့္ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာတစ္ဦးျဖစ္လာသည္။ ပဲခူးၿမိဳ့သားျဖစ္ေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ကေနထုိင္ဖူးေသာဗန္းေမာ္ၿမိဳ့ကုိစြဲေန၍ စာေရးေသာအခါဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဟု အမည္ေပးခဲ့သည္ဆုိ၏။
ဗန္ေမာ္တင္ေအာင္သည္ ထုိေခတ္ကတုိးတက္ေသာအျမင္ရွိသူ ပုဂၢိဳလ္မ်ားအတုိင္း မက့္စ္၀ါဒအေပၚညႊတ္ႏူးစိတ္ရွိခဲ့ေသာ္လည္း စင္စစ္တြင္မူ မည္သည့္ပါတီ ဂုိဏ္းဂနအစြဲမထား ျပည္သူလူထုႏွင့္တစ္သားတည္းက်က်ေနထုိင္၍ ျပည္သူ႔အေရးအရာမ်ားကုိသာ ရည္ညႊန္းေဖာ္ေဆာင္ေရးသားခဲ့သျဖင့္ လူထုကႏွစ္ၿခိဳက္ေသာစာေရးဆရာျဖစ္လာသည္။
၀တၳဳေရးစက အဖြဲ႔အႏြဲ႔အလြမ္းအေဆြးမ်ားပါေသာ ဇာတ္အိမ္ဇာတ္ကြက္မ်ားစီျခယ္ေရးခဲ့ေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္း သူ႔စာမ်ားသည္ ေခတ္နွင့္ေလ်ာ္ညီမႈရွိေသာ၊ ေခတ္ကုိထင္ဟပ္ေစေသာ၊ ျဖတ္သန္းေနေသာေခတ္၏အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ တစ္စုိက္မတ္မတ္ေရးလာ၍ ဖဆပလ အစုိးရကအာရုံစုိက္လာသည္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ မဂၢဇင္းမ်ားတြင္ေရးသားယုံ(ရံု)မက လုံးခ်င္း၀တၳဳမ်ားပါေရးသားေနရာမွအားမရေသး၍ တစ္ပတ္တႀကိမ္ထုတ္ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ကုိထုတ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာႀကီးတစ္ေစာင္ျဖစ္ေလေအာင္ ႀကံေဆာင္လုပ္ကုိင္ေလသည္။
ဗန္ေမာ္တင္ေအာင္ထုတ္ေ၀ေသာ လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ႏွင့္လင္းယုန္သတင္းစာတုိ႔မွာ အေရးအသားထူးျခား ေတာက္ေျပာင္လြန္း၍ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ေပးသည္ဆုိေသာ ဖဆပလအစုိးရ၏ မ်က္မုန္းက်ဳိးမႈကုိပင္ခံရသည္။
၁၉၅၂ ခုနွစ္သည္ကား ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ စန္းအပြင့္ဆုံးႏွစ္ျဖစ္သည္။ "သူပုန္ႀကီး" "ျပည္ေတာ္သာခင္ခင္ဦး" ႏွင့္ "အေမ" စသည့္၀တၳဳႀကီးသုံးအုပ္က အစုိးရကုိေ၀ဖန္ထုိးႏွက္သည္ဆုိကာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ေထာင္ဒဏ္ ခုနွစ္ႏွစ္ခ်မွတ္ခံရေလသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္မွာ လြတ္လပ္ၿပီးျမန္မာႏိုင္ငံ၌ ဖဆပလအစုိးရလက္ထက္ ပထမဦးဆုံးေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံရေသာ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္လူပုဂၢိဳလ္အားျဖင္မူ အရပ္ေျခာက္ေပခန္႔၊ အသားလတ္လတ္၊မ်က္ခုံးမ်က္လုံးေကာင္းေကာင္း၊ ငယ္စဥ္ကအားကစားလုိက္စား၍ ေတာင့္တင္းက်စ္လ်စ္ေသာခႏၶာကုိယ္ကအရပ္အေမာင္းႏွင့္ ကုိက္ညီလွသည္။
တစုံတရာကုိသေဘာက်၍ ရယ္လုိက္ေသာအခါ ျဖဴေဖြးညီညာေသာသြားမ်ားစီတန္းေပၚလာသည္။
သူ႔စာမ်ားကမာသေလာက္ လူကသိမ္ေမြ႔ႏူးညံ့သည္။
တဖတ္သားကုိသိသိမသိသိ မည္သည့္အခါတြင္မဆုိ အကူအညီေပးရန္အသင့္။
စကားေျပာလွ်င္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုိင္၍ ေမတၱာစြက္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ေျပာတတ္ရာ လူခ်စ္လူခင္ေပါလွသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ အတူယွဥ္တြဲေလွ်ာက္ရသူသည္ စိတ္မရွည္တတ္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္မွာ ေရာက္ေလရာရာ၌ ေတြ႔ဆုံႏႈတ္ဆက္သူမနည္း၍ သူႏွင့္လုိက္ပါရသူမွာ ေစာင့္ေစာင့္ေနရသည္ဆုိ၏။
အရက္ေသစာေသာက္စားျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ ။ သူၾကည္ညိဳေလးစားေသာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္လုိ လက္ဖက္ရည္ကုိသာ မျပတ္ေသာက္တတ္သည္။
တစ္ရက္လွ်င္ လက္ဖက္ရည္ ခုနွစ္ခြက္၊ ရွစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္တတ္သည္။
သူေသာက္သလုိ တဖတ္လူကုိတုိက္ဖုိ႔ရာလည္း ဘယ္ေတာ့မွ၀န္မေလး။
တစ္ခါတစ္ခါ သုံးေလးရက္ဆက္ ေပ်ာက္သြားတတ္သည္။ တစ္ေနရာရာမွာ ပုန္းလွ်ဳိးကြယ္လွ်ဳိး စာသြားေရးေနျခင္းျဖစ္သည္။
**ပထမအႀကိမ္ ေထာင္ကလြတ္စဥ္က **
ဖဆပလအစုိးရ၏ ပုဒ္မ-၅ျဖင့္ေထာင္ခုနစ္နွစ္က်ခံရေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အက်ဥ္းသားမ်ားအားလႊတ္ေပးရာတြင္ပါ၀င္ခဲ့ၿပီး ငါးႏွစ္ခန္႔သာထိန္းသိမ္းခံခဲ့ရသည္။
ေထာင္တြင္းအက်ဥ္းက်စဥ္က ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ လူထုဦးလွႏွင့္အတူ သက္ဆုိင္ရာအားခြင့္ေတာင္း၍ ေထာင္တြင္းစာဆုိေတာ္ေန႔ကုိက်င္းပခဲ့သည္။
ထုိစာဆုိေတာ္ေန႔အထိမ္းအမွတ္ပြဲသုိ႔ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းအား ပင့္ဖိတ္ကာ ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကသည္။
ပထမအႀကိမ္ ေထာင္မွလြတ္လာသာလင္းယုန္သည္ပုိ၍ ျမင့္ျမင့္ပ်ံတက္ရန္ လုပ္ကုိင္ေလသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ၃၇ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္ရာ အေတြ႔အႀကံဳလည္းအေတာ္စုံ၍ အင္တုိက္အားတုိက္ ကုိယ္ေရာစိတ္ပါလုပ္ကုိင္ႏိုင္တုန္းျဖစ္သည္။
ပထမဦးဆုံး လင္းယုန္ဂ်ာနယ္ကုိ ျပန္လည္အသက္သြင္းသည္။ အရွိန္ရလာေသာအခါ လင္းယုန္သတင္းစာကုိ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀သည္။ လင္းယုန္သတင္းစာသည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ႀကိဳးပမ္းမႈျဖင့္ ေထာင္မက်ခင္ကလုိ ျပန္လည္္ထြက္ရွိလာသည္။ သတင္းစာဆရာႀကီး ဦးညိဳျမ(အုိးေ၀)ကုိခ်စ္သလုိ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ သူ၏ (လင္းယုန္) ကုိ တစ္ေသြးတစ္ေမြးျဖစ္ေအာင္လုပ္ကုိင္ေလသည္။
လင္းယုန္သတင္းစာမွေန၍ လူထုအတြင္းျဖစ္ပ်က္ေနေသာအခက္အခဲမ်ား၊ ထူးျခားသည့္သတင္းျဖစ္ရပ္မ်ား၊ အေရးႀကီးသည့္အယ္ဒီတာ့အာေဘာ္ေရးသားေဖာ္ျပရုံမွ်မက ကုိရီးယားျပည္တြင္းစစ္ စသည့္ ႏိုင္ငံတကာေရးရာအေျခအေနတုိ႔ကုိပါ လူထုသိေစရန္ထုတ္ေ၀ျဖန္႔ခ်ီခဲ့သည္။
သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ထုတ္သလုိ တစ္ဖက္ကလည္း ေျပာင္ေျမာက္ေသာ၀တၳဳႀကီးမ်ားကုိ ေရးခဲ့ရာ -
မုန္တုိင္းကထန္ (၁၉၅၇)၊
ငၾသ (၁၉၅၇)၊
ေခ်ာကလက္ဗုိလ္ႀကီး (၁၉၅၈)၊
ၿမိဳင္ (၁၉၅၈) တုိ႔မွာထင္ရွားခဲ့သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ....ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ေထာင္ႏွင့္ေရစက္ပါလာသည္လား မေျပာတတ္။
ေတာ္လွန္ေရးအစိုးရ(အိမ္ေစာင့္အစိုးရျဖစ္သည္)တက္ၿပီးမၾကာ ၁၉၅၈ တြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထိန္းသိမ္းခံရေလသည္။
လင္ယုန္သတင္းစာသည္ ဒုတိယအႀကိမ္ထုတ္ေ၀မႈတြင္ တစ္နွစ္ႏွင္႔ရပ္ဆုိင္းခဲ့ရေသာ္လည္း လင္းယုန္ဂ်ာနယ္သည္ကား ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဒုတိယအႀကိမ္ေထာင္က်စဥ္အတြင္း ဆက္လက္ထုတ္ေ၀ေနၿပီး သုံးနွစ္အၾကာ ၁၉၅၉ ခုနွစ္တြင္မွ ရပ္နားခဲ့ပါသည္။
**ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္မွလြတ္စဥ္က**
၁၉၆၀ ေအာက္တုိဘာလတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ေထာင္မွလြတ္ျပန္သည္။
ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ အနည္းငယ္က်သြားၿပီ။
ပထမအႀကိမ္လြတ္စဥ္က အလုပ္မ်ားတရပ္စပ္လုပ္ကုိင္ျခင္းနွင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ေထာင္က်စဥ္အတြင္း စစ္ေဆးေမးျမန္းခံရျခင္း(စစ္ေၾကာေရးကိုဆို) အာဟာရမျပည့္၀ေသာအစားအစာမ်ားကုိသာစားသုံးခဲ့ရ၍ က်န္းမာေရးသည္ ယခင္ကလုိေဒါင္ေဒါင္ျမည္ မဟုတ္ေတာ႔။
ရုပ္ရည္က်ဆင္းမႈ သိသိသာသာမရွိေသာ္လည္း ယခင္ကလုိ ႀကံ့ခုိင္မႈမရွိေတာ႕။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ေထာင္အတြင္းက်န္းမာေရးကုိ အထူးဂရုတစုိက္ေနခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။
အုန္းပင္စုိက္ျခင္းဟုေခၚေသာ နံရံကုိမွီ၍ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ေလ့က်င့္ခန္းကုိ မွန္မွန္လုပ္ခဲ့သည္။
သုိ႔ပါေသာ္လည္း စိတ္ပင္ပန္းျခင္း၊ လူပင္ပန္းျခင္းဒဏ္က ရုပ္ကုိေလာင္ဟပ္စျပဳေနၿပီ။
ဒုတိယအႀကိမ္ေထာင္မွလြတ္ေသာအခါ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားထုတ္ေ၀ခြင့္မသာေတာ႕၍ လုံးခ်င္းစာအုပ္မ်ားကုိသာ ဖိေရးေလသည္။
ထုိကာလက ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေရးခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားအနက္ -
ဘာလင္ျပသနာ (၁၉၆၁)၊
ရဲေဘာ္ေအာင္ဒင္ (၁၉၆၂)၊
ရုိးမတုိက္ပြဲ (၁၉၆၂)၊
ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္သမုိင္း (၁၉၆၂)၊
ဆုိရွယ္လစ္ဋီကာ (၁၉၆၃)၊
ဆုိရွယ္လစ္အဘိဓာန္ (၁၉၆၃)၊
ကုိလုိနီေခတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသမုိင္း(၁၉၆၄)၊
အညၾတၾကက္ေတာ (၁၉၆၅) တုိ႕မွာထင္ရွားသည္။
"မမႀကီး"၀တၳဳသည္ ဖဆပလအစုိးရအရာရွိကေတာ္တစ္ဦး၏ ေဖာက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္အမွန္ကုိ ဇာတ္အိမ္တည္ေရးသားခဲ့ရာ ၁၉၆၀ စာေပဗိမာန္၀တၳဳရွည္ဆုခ်ီးျမွင့္ခံရေသာလည္း ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ဆုကုိလက္မခံခဲ့။
ယင္းသုိ႔စာအုပ္ေတြဆက္တုိက္ေရးရင္း တစ္ဖက္၌လည္း အစည္းေျပသြားေသာ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးႏွင့္ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိေအာင္ ဆရာႀကီးသခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းႏွင့္ လက္တြဲလုပ္ကုိင္ခဲ့သည္။
၁၉၆၃ ႏို၀င္ဘာတြင္က်င္းပသည့္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီႏွင့္ေတာတြင္းလက္နက္ကုိင္အင္အားစုမ်ား၏ ေဆြးေႏြးပြဲအပ်က္တြင္ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ အဖမ္းခံရျပန္သည္။
ေထာင္ခဏခဏက်ေန၍လားမသိ၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အား ေထာင္တြင္းခဏသာထား၍ မေရာက္ဖူးေသးေသာ ကုိကုိးကၽြန္းက်ခံရန္ပုိ႔ေဆာင္လုိက္ေလသည္။
*တတိယအႀကိမ္ ေထာင္ႏွင့္တကၽြန္းက်ခံရၿပီးေနာက္ **
ပ်ဳိႏုေသာအခ်ိန္မ်ား တုိက္စားခံရေလၿပီ၊ ပ်ဳိမ်စ္ႏုနယ္မႈႏွင့္တက္ၾကြလုပ္ကုိင္နုိင္ေသာ အရည္အေသြးမ်ားကုိ ေထာင္က စုပ္ယူ၀ါးမ်ိဳခဲ့ေခ်ၿပီ။
ပ်ဳိရြယ္ခ်ိန္လုပ္ႏိုင္ကုိင္ႏိုင္ေသာ ေန႔ရက္တစ္ရက္သည္ မက်န္းမာျဖစ္၍ အိပ္ရာထက္လဲေနရေသာ တစ္လႏွင့္ လဲႏိုင္မည္မဟုတ္ပါ။
ေထာင္နွင့္တစ္ကၽြန္းသုိ႔ သုံးႀကိမ္ေျမာက္အလည္ေရာက္ၿပီးျပန္လြတ္လာေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ရုတ္တရက္မွတ္မိဖြယ္ရာမရွိေတာ့၊ သြားေတြမရွိေတာ့၍ အံကပ္ထည့္ထားရသည္။
ယခင္က ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းခႏၶာကုိယ္သည္ ညွိဳးခ်ဳံးက်ဆင္းကာ အာဟာရမျပည့္၀၍ ေမးရုိးနွင့္ မ်က္တြင္းမ်ား ေဟာက္ပက္ ေငါထြက္ေနသည္။
တစ္ခ်ိန္က ဒါရုိက္တာဦးသုခ မင္းသားတင္ရုိက္ခ်င္ေသာ ရုပ္ရည္မ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့။
လမ္းေလ်ွာက္ေသာအခါ ျမင့္မားေသာအရပ္အေမာင္းႏွင့္ကုိက္ညီသည့္ခႏၶာကုိယ္မရွိေတာ့၍ ကုိင္းကုိင္းႀကီး ျဖစ္ေနတတ္သည္။
သုိ႔ရာတြင္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ မ်က္လုံးမ်ားကားအေရာင္မေျပာင္း၊ ယခင္ကအတုိင္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ရႊန္းရႊန္းေတာက္ေတာက္ ရွိေသးသည္။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ စာေရးဆရာသက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေထာင္နွင့္ကၽြန္း၌သာ အေနမ်ားခဲ့သူျဖစ္သည္။
သူ႔ကုိ အျပင္မွာျမင္ေတြ႔ရသည္ထက္ အထဲေရာက္ေန၍မျမင္ရတာမ်ားသည္ဟု ေခတ္ၿပိဳင္စာေရးဆရာအခ်ဳိ႔က ဆုိၾကသည္။
သည္ၾကားထဲေထာင္မွလြတ္သည္ႏွင့္ စူးရွေတာက္ေျပာင္ေသာစာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားမျပတ္ေရးႏိုင္၍ လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဘက္အခ်ဳိ႔က သူ႔စြမ္းေဆာင္ရည္ကုိ ၾသခ်ၾကသည္။
တတိယအႀကိမ္ကၽြန္းမွျပန္လာေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္သည္ ၄င္းေရးခ်င္သည့္ လုံးခ်င္းမ်ားေရးခြင့္မသာေတာ့။ ထုိအခါ အတၳဳပၸတိၱမ်ား၊ သိပံၸက်မ္းမ်ားႏွင့္လူမႈသိပံၸပညာႏွင့္စပ္လ်ဥ္းေသာ စာအုပ္မ်ားဘက္ဦးလွည့္ရေတာ့သည္။
အဏုစၾကာ၀႒ာ(၁၉၇၄)၊
အိန္စတိန္းႏွင့္သူ၏ဓမၼတရား(၁၉၇၅)၊
သဘာ၀တၱ (၁၉၇၆)၊
ရုပ္ကမာၻ (၁၉၇၈) တုိ႔သည္ ထင္ရွားေသာစာအုပ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ထုိ႔အျပင္ "လူ" အမည္ရွိလူမႈသိပံၸက်မ္းႏွင့္ ဂ်က္လန္ဒန္၏ဘ၀နွင့္စာေပတုိ႔မွာ ေနာက္ဆုံးေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား ျဖစ္ေလသည္။
ကၽြန္းမွျပန္လာေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ကုိ မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံလမ္း (ဘားလမ္း) ရွိ ပင္းယစာအုပ္တုိက္၌ ထုိင္ကာစာေရးေနသည္ကုိ ျမင္ရေလ့ရွိသည္။
စာေရးရင္း မိတ္ေဆြတစ္ဦးဦးေရာက္လာပါက လက္ဖက္ရည္မွာတုိက္ၿပီး စကားစျမည္ေျပာဆုိေလ့ရွိသည္။
စာမေရးျဖစ္ေသာအခါ ဗန္ေမာ္တင္ေအာင္သည္ ညွိဳးခ်ဳံးေသာမ်က္နွာျဖင့္ တစ္ေနရာရာကုိ ေတြေတြႀကီးေငးေနတတ္သည္ကုိ မိတ္ေဆြစာေရးဆရာမ်ားက ဂရုဏာသက္ၾကသည္။
ထုိအေတာအတြင္း က်န္းမာေရးအလြန္ခ်ဳိ႔ယြင္းလာ၍ ေဆးရုံတက္လုိက္၊ ျပန္ဆင္းလုိက္၊ ျပန္တက္လုိက္ႏွင္႔လုံးလည္လုိက္ေန၏။
အဆုတ္ကင္ဆာဆုိေသာေရာဂါဆုိးႀကီးက ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္အားခၽြတ္ၿခံဳက်သြားေအာင္ အၿပီးတုိင္ဆြဲေခၚရန္ ႀကိဳးစား၏။ ေထာင္ထဲတြင္ႏွစ္ရွည္လမ်ားေနခဲ့ရေသာကုိယ္ခႏၶာက ကင္ဆာဆဲလ္တုိ႔ကုိ မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။
၅၈ ႏွစ္အရြယ္ ၁၉၇၈ ေအာက္တုိဘာ ၂၃ရက္ ည ၇ နာရီ ၁၀မိနစ္တြင္ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး၌ ေသြး ၂ ႀကိမ္အံစဥ္ ဒုတိယအႀကိမ္အံေသာအခါ အသက္ပါသြားေလသည္။
တန္ဖုိးရွိေသာ ၾကယ္တစ္စင္း ေျမခရျခင္း.....။
**ေၾကကြဲေသာပုံရိပ္ **
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ မခင္ဦးသာကုိခ်စ္ရတဲ့အတၱတစ္ခုတည္းသာ ရွိပါတယ္ဗ်ာ" ဟု ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္မၾကာမၾကာ ေျပာတတ္ေသာဇနီးျဖစ္သူသည္ ဗန္းေမာ္ေအာင္၏ အေကာင္းဆုံးေသာပါရမီျဖည့္ဖက္လည္းျဖစ္ခဲ့သည္။
မူလက သားဖြားဆရာမလုပ္ကုိင္ခဲ့ေသာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ဇနီးသည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ဆုံးေသာအခါ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ႏွင့္အတူ ဘ၀ကုိရုန္းကန္ရရွာေလသည္။
လမ္းစဥ္ပါတီေခတ္တြင္ သားသမီးေျခာက္ေယာက္ႏွင့္ က်ုိဳကၠဆံေစတီေတာ္အနီးရပ္ကြက္ေစ်းေလး၌ ၾကက္ဥမ်ားေရာင္းခ်၍ စား၀တ္ေနေရးေျဖရွင္းရသည့္ ကာလတစ္ခုရွိခဲ့သည္။
ထုိအေတာအတြင္း ေၾကးမုံသတင္းစာတုိက္မွ လူလတ္ပုိင္းသတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာတစ္ဦးသည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ဇနီးမွန္းသိ၍ ၾကက္ဥမွန္မွန္၀ယ္ယူအားေပးျခင္းျပဳ၏ ။
ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၏ဇနီးကား ထုိလူငယ္ မည္သည့္အသက္ေမြးမႈျပဳသည္မသိ၊ ၄င္းတုိ႔ၾကားရင္းႏွီးလာေသာတစ္ေန႔ စကားစပ္မိၾကသည္။
"သားက ဘယ္မွာ အလုပ္လုပ္သလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာတုိက္မွာ လုပ္တာပါ "
"စာေတြဘာေတြ ေရးေသးလား"
"နည္းနည္းပါးပါး ေရးပါတယ္"
ဤတြင္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္ရင္းေျပာလုိက္ေသာစကားမွာ ဤသုိ႔ျဖစ္သည္။
"စာေရးတယ္ ဟုတ္လား၊ စာေရးဆရာ မလုပ္ပါနဲ႔သား၊ စာေရးဆရာ မလုပ္ခ်င္ပါနဲ႔" မည္သုိ႔ေသာစိတ္ကူးျဖင့္ ေျပာသည္မသိ။ ထုိအျဖစ္အပ်က္ေလးသည္ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ႏွင့္ပတ္သတ္၍ ယေန႔တုိင္ ေၾကကြဲရေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးျဖစ္ပါသည္။
(ကြယ္လြန္ျခင္း ၃၃ ႏွစ္ျပည္႔ အမွတ္တရ)
**ခ်မ္းၿငိမ္း **
(ေအာက္တုိဘာ ၂၇ ရက္ေန႕ထုတ္ 7 DAY NEWS ဂ်ာနယ္မွ)
(ဆရာက ဆရာကေတာ္နဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီလိုေျပာခဲ့တာလို႔ မိမိမွတ္သားမိဖူးပါတယ္.. က်ေနာ့္ဘဝမွာအတၱဆိုလို႔ မခင္ဦးကိုခ်စ္ခဲ့တာ တစ္ခုပဲရွိပါတယ္ဗ်ာ...)
0 comments:
Post a Comment