အတြင္းနဲ႔အျပင္ အသံနဲ႔အာကာသ..ငါတို႔ ထြက္ေျပးၾကပါစို႔
အျပင္ကုိခုန္ထြက္လုိက္တာ တြင္းတခုထဲျပဳတ္က်တယ္
အျပင္အပျမင္ရတဲ့အရာေတြထဲ ငါတုိ႔ဖမ္းခ်ဳပ္အက်ဥ္းခ်ခံရတဲ့အခါ ေဖါက္ထြက္ဖုိ႔ႀကိဳးစားၾကတယ္ ငါတုိ႔တြန္းလွန္တယ္ ျမင္ရတဲ့အရာေတြရဲ႔ဟုိဘက္ေျပးထြက္တယ္ ေျပးႏုိင္ရင္လြတ္မယ္ထင္တယ္ ဗဟိဒၶေတြကုိအစစ္လုိ႔ထင္တယ္ ပ်ဳိ႔တက္လာတာေတြကုိမ်ဳိမ်ဳိခ်တယ္ ဒါမွမဟုတ္ေအာ္ဟစ္ပစ္လုိက္တယ္
ေပါက္ကြဲမွဳေတြမွာတခါတရံလမ္းသစ္ရွာတယ္
အသံေတြကုိဘာသာျပန္တဲ့အက်င့္ကပါေနၿပီ
အသံေတြကုိအသံေတြအတုိင္း႐ြတ္ဖတ္ဖုိ႔လုိတယ္
စကားလုံးေတြနဲ႔တုိက္တုိက္မၾကည့္ပါနဲ႔
အသံေတြကုိအသံေတြအတုိင္းစိတ္ထဲႏွစ္လုိက္
အသံေတြကုိအသံေတြအတုိင္းစီးပါသြားလုိက္
ခံစားဖုိ႔ထက္နားလည္ဖုိ႔ကပုိအေရးႀကီးေနရင္
ခုန္ထြက္လုိက္တုိင္း တြင္းထဲက်က်ေနမွာပဲ
အဇၹတၱထဲဘယ္တံခါးေပါက္က၀င္မလဲ
တံခါးတုိင္းပြင့္ေနတာေတာ့မဟုတ္ဘူးေပါ့
ဒါေပမယ့္တြန္းဖြင့္လုိက္ပါ
မင္းအ၀င္ခ်င္ဆုံးတံခါးေပါက္ကုိသာမင္းတြန္းဖြင့္လုိက္ပါ
ပထမဆုံးအေရးႀကီးတာကဖြင့္မိဖုိ႔ပဲ
ခုန္ဆင္းလုိက္မိၿပီလုိ႔ထင္ေကာင္းထင္မယ္
အတြင္းထဲ၀င္တာပိတ္မိတယ္ထင္မယ္
တကယ္ကအာကာသဆုိတာေနရာတုိင္းမွာရွိတာ
ေမာ့ေမာ့ၾကည့္ရတုိင္းလွမ္းလွမ္းၾကည့္ရတုိင္း
ဟုိးအေ၀းမွာအေ၀းအေ၀းတေနရာမွာ
အာကာသဆုိတာကုိယ္နဲ႔အေ၀းႀကီးမွာ
အဲလုိမဟုတ္ဘူးအဇၨတၱထဲမွာျမက္ခင္းေတြစိမ္းစုိေနတယ္
ငါဟာျမင္းတေကာင္လုိခုန္ေပါက္ေျပးလႊားမယ္
တကယ္ကလြတ္ေျမာက္မွဳဆုိတာငါတုိ႔အတြင္းထဲမွာ
နားမလည္ႏုိင္တဲ့အေရာင္ေတြစုတ္ခ်က္ေတြၾကားမွာ
ဘာမွန္းမသဲကြဲတဲ့အသံေတြထဲမွာနားလည္ဖုိ႔မလုိဘူး
အဓိပၸယ္မလုိဘူးသံလမ္းေပၚကရထားတစင္းလုိ
ကုိယ့္ခံစားခ်က္ေပၚမွာကုိယ္ခုတ္ေမာင္းေနဖုိ႔ပဲ
ကုိယ့္ရွင္သန္မွဳကုိ ခဏတာေတာက္ေလာင္မွဳလုိ႔သိရင္
အဇၨတၱနဲ႔ဗဟိဒၶနယ္ျခားမွာ လွည့္စားမွဳေတြကုိထားခဲ့ပစ္လုိ႔ရတယ္
(ယူတာကဒီေနရာက) http://nykomme.blogspot.com/2008/01/blog-post_20.html 
0 comments:
Post a Comment