ပထမဆုံးအသံထြက္ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကား (ေမာင္သန္းေဆြ-ထားဝယ္)

၂၁ ႏွစ္ျပည့္၊ ေရႊအျမဳေတ႐ုပ္စုံမဂၢဇင္းမွ၊ ဒါ႐ိုက္တာၾကည္စိုးထြန္း၏ ကမၻာၾကည့္ၾကည့္ျမင္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ရ၍ စာေရးသူ၏ဦးေလးေတာ္ခဲ့သူ ဒဂုန္ဦးဘတင္၏မွတ္စုမွ ပထမဆုံး အသံထြက္ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးပုံအေၾကာင္းကို သတိရမိသည္။ အဂၤလိပ္ အသံထြက္႐ုပ္ရွင္ကားမ်ား ျမန္မာျပည္သုိ႔ ေရာက္ရွိသည္မွာ ၂ ႏွစ္မွ်ၾကာခဲ့ၿပီးေသာအခ်ိန္တြင္ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ပရိသတ္မ်ားသည္ ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္အသံထြက္ကားမ်ား ထြက္ေပၚလာေရးကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တလ်က္ရွိၾကသည့္ အခ်ိန္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီေပါင္းမ်ားစြာရွိေသာ္လည္း အသံထြက္ဇာတ္ကား ႐ိုက္ကူးရန္အတြက္ တတ္ႏိုင္ေသာကုမၸဏီကား မေပၚေသးေခ်။ ႏုိင္ငံျခားမွလာေသာ အသံထြက္ကားမ်ားကလည္း တစ္ကားထက္ တစ္ကား တုိးတက္လာၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႔ ေနရသည္။အသံတိတ္႐ုပ္ရွင္ကားမ်ားလက္ထက္က နာမည္ႀကီးဇာတ္ကားမ်ားကိုပင္ အသံထြက္ကားမ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ႐ိုက္ကူးေနၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ပရိသတ္ကလည္း ႏိုင္ငံျခားကား ေကာင္းမ်ားကို ၾကည့္ရသေလာက္ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ အသံထြက္ကားမ်ားကိုၾကည့္ရန္ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီမ်ားကလည္း အသံထြက္ဇာတ္ကား႐ိုက္ကူးႏုိင္ရန္အတြက္ အထူးႀကိဳးစားၾကသည္ ဆုိ၏။ ျမန္မာ့႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီႀကီးမ်ားအနက္ ထုိအခ်ိန္က ၿဗိတိသွ်ဘားမား႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီ (ေနာင္အခါ ၫြန္႔ျမန္မာ႐ုပ္ရွင္ ျဖစ္လာ)၊ ျမန္မာအေဆြ (ေနာင္အခါ ေအ၀မ္းဖလင္းျဖစ္လာ) ကုမၸဏီႀကီး ႏွစ္ခုႏွင့္ နာဇာမီ ႐ုပ္ရွင္ေခၚ အိႏိ္ၵယကုမၸဏီႀကီးတုိ႔သာ အသံထြက္႐ိုက္ကူးႏိုင္ေျခ ရွိေလသည္။ ထုိကုမၸဏီႀကီး သုံးခုသည္ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ အသံထြက္႐ုပ္ရွင္ကား ဦးေအာင္ျပႏိုင္ရန္ သူ႔ထက္ငါ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ ဘထုိအခ်ိန္တြင္ ၿဗိတိသွ်ဘားမားကုမၸဏီသည္ ႐ုပ္ရွင္စက္ပစၥည္းေရာင္းေသာေစ်းကြက္ရွိရာ အိႏိ္ၵယျပည္ ဘုံေဘၿမိဳ႕သုိ႔သြားေရာက္၍ တတ္သိေသာပညာရွင္မ်ားကိုရွာရန္ႏွင့္ စက္ပစၥည္းကိရိယာမ်ားကို၀ယ္ရန္ စီစဥ္ေလသည္။ ျမန္မာအေဆြ႐ုပ္ရွင္ကလည္း ဂ်ပန္ျပည္ရွိ ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုႏွင့္ ဆက္သြယ္ကာ စီစဥ္ေနသည္။ အိႏိၵယ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီ နာဇာမီကလည္း ၎တုိ႔ အဆက္အသြယ္ရွိရာ အိႏိၵယျပည္ ဘုံေဘၿမိဳ႕သုိ႔ သြားေရာက္႐ိုက္ကူးရန္ စီစဥ္ေနၾကသည္။ ကုမၸဏီႀကီးသုံးခုသည္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ႀကိဳးစားစီစဥ္ေနၾကသည္ဆုိ၏။ ျမန္မာအေဆြ ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီမွ ဦးညီပုႏွင့္ေမာင္ေမာင္စိုးတို႔ေခါင္းေဆာင္ကာ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ ဂ်ပန္႔ရင္ေသြးဇာတ္ကား႐ိုက္ကူးရန္ ထြက္ခြာသြားၾကသည္။ နာဇာမီ အိႏိၵယ႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီကမူ ဇာတ္ေဆာင္ ၃၀ ေက်ာ္ႏွင့္ ေငြေပးလုိ႔မရ ႐ုပ္ရွင္ဇာတ္ကား႐ိုက္ရန္ ဘုံေဘၿမိဳ႕သုိ႔ထြက္ခြာၾကသည္။ ထုိသုိ႔သြားသည့္အထဲတြင္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီး ခင္ေမႀကီး ခင္ေမေလး၊ မင္းသားကုိေအးကို လူၾကမ္းဦးခ်စ္တင္၊ ဂီတဘက္ဆုိင္ရာ ဆရာေတာက္ႏွင့္ ဒါ႐ိုက္တာဦးတုတ္ႀကီးတို႔ ပါသည္ဆို၏။ ၿဗိတိသွ်ဘားမား႐ုပ္ရွင္ကလည္း ဘုံေဘသုိ႔သြားေရာက္ကာ၀ယ္ယူခဲ့ေသာ အသံထြက္ဆုိင္ရာ ႐ုပ္ရွင္အသံဖမ္းစက္မွအစ အသံစမ္းစက္ပါမက်န္ ျပည့္စုံစြာျဖင့္ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ထုိအသံဖမ္းစက္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ရန္ အိႏိၵယစက္ဆရာမစၥတာ အာယာနီ ဆုိသူကို ေခၚလာခဲ့ၾက၏။ ကင္မရာမွာ ပါမလာ၍ လက္ရွိကုမၸဏီတြင္ ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ဒီဗေရးကင္မရာကို ေမာ္တာတပ္၍ ျပင္ဆင္ကာ႐ုိက္ကူးရသည္ဆုိ၏။ အသံထြက္႐ုပ္ရွင္ ႐ိုက္ကူးရန္မွာ လက္ရွိ အသံတိတ္႐ိုက္ကူးေနေသာ ဓာတ္မီးလုံးမ်ားမွအစ အားလုံးေျပာင္းလဲ ၀ယ္ယူရသည္။ လက္ရွိ မီးလုံးမ်ားမွာ မီးလုံး မဟုတ္၊ ကာဗြန္ေခ်ာင္းႏွင့္ လင္းေအာင္ထြန္းရေသာ ဂ်ဴပီတာ မီးခြက္မ်ားျဖစ္သည္။ ၎မီးခြက္မ်ား၏အသံသည္ မီးထြန္းလုိက္လွ်င္ ကာဗြန္ႏွစ္ေခ်ာင္းမီးခတ္သံမွ တဂ်ီဂ်ီျမည္လ်က္ရွိ၍ အသံထြက္႐ုိက္ရန္ မရပါ။ ၿဗိတိသွ်ဘားမား႐ုပ္ရွင္သည္ ဇာတ္ထုပ္ႀကီး႐ိုက္ကူးရန္ ၀တၳဳ၊ ဇာတ္လမ္း၊ ဒါ႐ိုက္တာမွအစ ေရြးခ်ယ္ေနစဥ္ အျမန္ဆုံး ျမန္မာျပည္တြင္ျပႏုိင္ရန္ အသံထြက္ဇာတ္လမ္း ဇာတ္ထုပ္ အပိုင္းတုိ ႏွစ္ပုိင္းရွိ ဇာတ္ထုပ္ကေလးတစ္ခုကို စီစဥ္ရပါသည္။ ထုိဇာတ္ထုပ္အမည္မွာ ေရႊအိမ္စည္ႏွင့္ပဋိကၡရား ျဖစ္သည္။ ဤဇာတ္လမ္းရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ထုိအခ်ိန္က ျမန္မာျပည္တြင္ အိႏိၵယႏွင့္ျမန္မာ တြဲေရးခြဲေရးလြန္ဆြဲေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ထုိဇာတ္လမ္းေလးကို ေခတ္မီ ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္သိမ္းအျဖစ္ ခြဲေရးကိုအားေပး၍ စီစဥ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းကို ဦးဉာဏ ေရးသည္ဆုိ၏။ လအိႏိ္ၵယမွေခၚလာေသာ အသံဖမ္းစက္ဆရာ မစၥတာအာယာနီကလည္း သူ၏စက္ကုိ အသင့္ျဖစ္ရန္အတြက္ တပ္ဆင္ ျပင္ဆင္လ်က္ရွိသည္။ တစ္ခါဖူးမွ ျမန္မာလူမ်ဳိးတုိ႔အေနျဖင့္ အသံဖမ္းစက္ကိုမျမင္ဖူးၾကသျဖင့္ လူအမ်ား၏၀ုိင္းၾကည့္ျခင္းကို ခံေနရပါသည္။ ျခံတြင္းတစ္ေနရာ၌ ဒဂုန္ဆရာတင္ ႏွင့္ သ႐ုပ္ေဆာင္မင္းသား ကိုလွေဖ၊ မင္းသမီးအျဖစ္ ခင္ခင္ရီ၊ ၀န္ႀကီးအျဖစ္ ဦးဖုိးေဂါင္၊ မင္းသားႀကီးအျဖစ္ ဦးကံႀကီးတုိ႔ကလည္း သီခ်င္း တုိက္ေနၾကသည္။ ဒါ႐ိုက္တာ ဆရာခန္႔၊ ဦးေမာင္ႀကီး၊ ဦးေအာင္ျမတ္၊ ဦးဘထြန္းႏွင့္ ဆရာဒဂုန္လြန္းတို႔လည္း အထူးပင္ စိတ္လႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေနၾက၏။ ဇာတ္ကားရိုက္ကူးရန္အခ်ိန္ကို ေရြးၾကရာတြင္ ေန႔တြင္ ႐ိုက္ကူးရန္မွာ ပတ္၀န္းက်င္အသံမ်ားရွိသျဖင့္ ညတြင္႐ိုက္ကူးရန္ ဒါ႐ိုက္တာအဖြဲ႔က ဆုံးျဖတ္ၾကပါသည္။ ၿဗိတိသွ်ဘားမားသူေဌး ဦးၫြန္႔အားတင္ျပရာ သေဘာတူလုိက္သည္။ အသံဖမ္းစက္ဆရာကလည္း သူ႔စက္အသင့္ျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔ သည္။ ဒဂုန္ဆရာတင္ကလည္း သူ႔လူမ်ား ပညာ၀လွၿပီျဖစ္၍ “အသံထြက္ေလာက္ေတာ့ လြယ္ပါတယ္”ဟု ခပ္ႂကြားႂကြား ေျပာေနပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ေခါင္းေဆာင္႐ိုက္မည့္ ဒါ႐ိုက္တာဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ဆရာခန္႔တို႔မွာ ခပ္ဆုိင္းဆုိင္းပင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ စိုးရိမ္လြန္း၍ ျဖစ္၏။ ဆရာဒဂုန္လြန္းကမူ အသံထြက္႐ိုက္ကူးရာတြင္ အလြန္တရာအေရးႀကီးဆုံးေနရာမွ “ဂ်ပ္” ႐ိုက္ရေသာ တာ၀န္ကိုယူထားသည္။ သူသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာေရးထားေသာ အခန္း နံပါတ္၊ အမူအရာ နံပါတ္မ်ားကိုလည္း အသံဖမ္းရာတြင္ အေရးႀကီးသျဖင့္ ဖတ္၍ ေအာ္ဆိုရပါေသးသည္။ စတင္႐ိုက္ကူးေသာေန႔ကို ေရာက္လာၿပီ။ စက္ဆရာသည္ စက္ကို ျပင္ဆင္လ်က္ရွိသည္။ အခမ္းအနားဆုိင္ရာတာ၀န္ခံက နန္းတြင္းအခမ္းအနားကို ျပင္ဆင္လ်က္ရွိသည္။ ဓာတ္မီးဘက္ဆုိင္ရာ ဆရာမ်ားကလည္း မီးအႀကီး၊ အေသး၊ အေပၚမီး၊ ေအာက္မီး၊ ေဘးမီး၊ ဆလုိက္မ်ားကုိ အသင့္ျဖစ္ေစရန္ ျပင္ဆင္ထားသည္။ မင္းသားကိုလွေဖက ေစာယြန္းမင္းအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ မင္းသမီးႀကီး ခင္ခင္ရီက ေရႊအိမ္စည္အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ႏွစ္ပါးသြားသီခ်င္းကို စမ္းသပ္သီဆုိၾကည့္ေနၾကသည္။ ဦးဖုိးေဂါင္ကမူ သူေလွ်ာက္ထားမည့္စကားကို စိတ္ပါလက္ပါ ေလ့က်င့္လ်က္ရွိသည္။ ဒါ႐ိုက္တာဦးေမာင္ႀကီးကမူ ျမန္မာလူႀကီးဒါ႐ိုက္တာပီပီ နတ္ပြဲအခမ္းအနားႏွင့္ နယ္ရွင္ပယ္ရွင္တို႔ကို ေတာင္းပန္ပသလ်က္ ရွိေလသည္။ ေမွာင္စျပဳလာသည္။ စိတ္ဓာတ္မ်ား တျဖည္းျဖည္း လႈပ္ရွားလာၾကေလၿပီ။ ပါ၀င္သူမ်ားအဖုိ႔ ပို၍၊ ပို၍ ရင္ခုန္ေနၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆရာဒဂုန္လြန္းက မီးလုံးႀကီးမ်ားထုိးထားေသာေရွ႕သုိ႔ ၀င္ေရာက္ကာ အသံထြက္ကား နံပါတ္၊ အခန္းနံပါတ္၊ သ႐ုပ္ျပနံပါတ္တုိ႔ကို အရင္ဆုံးေအာ္ဆုိ၍ “ဂ်ပ္”ကို ႐ိုက္ေတာ့မည္ျဖစ္ေလသည္။ လက္ဦးဆုံး႐ုိက္မည့္အခန္းမွာ ေရႊအိမ္စည္ႏွင့္ပဋိကၡရားကို ဘုရင္က သေဘာမတူ၍ ခြဲရန္ မွဴးမတ္မ်ားႏွင့္တုိင္ပင္ေသာ အခန္းျဖစ္၏။ ဇာတ္တကာဇာတ္တြင္ ေသတၱာေမွာက္လုပ္ခဲ့ဖူးသူ ဦးဖုိးေဂါင္က“မွန္လွေၾကာင္းပါ ဘုရား၊ ကုလားႏွင့္ျမန္မာ စုလ်ားရစ္ပတ္ေရးမွာ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ဖီလာတန္းသကဲ့သုိ႔ ညီညာလမ္းမရွိေၾကာင္းကို သံေတာ္ဦးတင္၀့ံပါသည္ ဘုရား” ဆုိေသာ စာေၾကာင္းကို ႐ိုက္႐ိုက္ခ်င္း ပါ၀င္ေျပာဆိုရပါမည္။ ဦးဖုိးေဂါင္ကလည္း မ႐ိုက္ခင္ လူတုိင္းက “ေဟ့ ဆရာႀကီး ျဖစ္ပါ့မလား” ဟု ေမးလုိက္လွ်င္“ဘုိေကစိန္ ဇာတ္က စၿပီး၊ သရဲ ေအာင္စိန္အထိ စုစုေပါင္း ၁၇ ဇာတ္ေလာက္က ထြက္လာတဲ့ လူပါကြ” ဟု ျပံဳးျပံဳးႀကီး ႂကြားေနပါသည္။ ညအေမွာင္သည္ တျဖည္းျဖည္း ၉ နာရီခြဲေက်ာ္လာၿပီ ျဖစ္၏။ ႐ိုက္ေတာ့မည္ျဖစ္၍ မီးမ်ားကိုဖြင့္လုိက္သည္။ ရာဇ၀င္ အ၀တ္အစားမ်ားဆင္ယင္ထားေသာ မင္းသားကုိလွေဖႏွင့္ မင္းသမီးခင္ခင္ရီတုိ႔ကလည္း ေရာက္လာၾကသည္။ အသံဖမ္းဆရာအာယာနီသည္ အသံဖမ္းစက္႐ုံအတြင္းမွေန၍“အားလုံး အသင့္ရွိလွ်င္ စက္လည္ရန္အသင့္” ဟု အဂၤလိပ္လုိ လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။ ဓာတ္ပုံဆရာကလည္း အသင့္ရွိေနၿပီဟု အဂၤလိပ္လို ျပန္ေအာ္လုိက္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဒါ႐ိုက္တာဆရာခန္႔သည္ အလုပ္သမားအားလုံးကို လွမ္း၍ ၾကည့္လုိက္သည္။ “ေဟ့ အားလုံး႐ိုက္မယ္” “ကိုဖုိးေဂါင္ ရွင္ဘုရင့္၀န္ႀကီး သလြန္နား၀င္ထိုင္၊ ဓာတ္ပုံအသင့္၊ မီး သတိ” ဟု လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ ဦးဖုိးေဂါင္သည္ ရွင္ဘုရင့္ေရွ႕တြင္ ၀ပ္လ်က္ရွိေလသည္။“ရီဟာဇယ္ (Reherasl) ”ဟု ေအာ္လုိက္သည္။ ဦးဖုိးေဂါင္ သည္ က်က္ထားေသာစာမ်ားကို ဒလေဟာရြတ္ခ်လုိက္သည္။ အမူအရာႏွင့္တကြ စာေၾကာင္းမွန္ကန္၍ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးက သူ႔ပခုံးကို သြားေရာက္ပုတ္ကာ ခ်ီးမြမ္းသည္။ အာယာနီကိုလည္း အသင့္႐ိုက္မည္ေျပာၿပီးေနာက္ သက္ဆုိင္ရာသုိ႔ ႐ိုက္ရန္အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ မီးအကုန္ဖြင့္ကာ ဓာတ္ပုံဆရာက လူမ်ားအတြက္ မီးအလင္းအေမွာင္ေပး၍ စမ္းလိုက္သည္။ အာယာနီကလည္း အသံဖမ္းစက္ထဲမွေန၍ အသံဖမ္းမည္ဟု အဂၤလိပ္လုိ လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။ ၀န္ႀကီးလုပ္မည့္ ဦးဖုိးေဂါင္ကလည္း အသံအစမ္းတစ္ခါစာကို ဒလေဟာရြတ္ခ်ျပလုိက္သည္။ အာယာနီက အထဲမွေန၍ “အိုေက”ဟု ေအာ္လုိက္သည္။ ဒါ႐ိုက္တာႀကီးမ်ားလည္း တျပံဳးျပံဳးႏွင့္ရွိသည္။ ဆရာဒဂုန္လြန္းကလည္း ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေရးမည့္ TI –S2-3 Act မ်ားကို ေရးထားလုိက္ပါသည္။ လာေရာက္ၾကည့္ေနသူမ်ားအားလည္း စကားမေျပာၾကရန္ သတိေပးထားရသည္။ တက္စုံလက္စုံ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။  “မီးအသင့္” ဟု ေအာ္သံကို ၾကားလုိက္ရသည္။ “စက္အသင့္” ဟု အသံႏွင့္“အုိေက” ဟု ျပန္ေအာ္သံကို ၾကားရသည္။ စတူဒီယိုတစ္ခုလုံးမွာ အပ္က်သံ မၾကားေတာ့ေပ။ ၾကည့္ေနၾကသူ လူတုိင္းပင္ အသက္႐ွဴျခင္းကို သတိထား၍ ႐ွဴေနၾကပုံရသည္။ ထုိအထဲတြင္ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ား၊ အျခားကုမၸဏီမွ ဖိတ္ၾကားထားေသာပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား၊ သတင္းေထာက္မ်ား၊ ေလ့လာသူမ်ား အမ်ားအျပားပင္ လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈလ်က္ရွိသည္။ ဆရာဒဂုန္လြန္းသည္ ၀န္ႀကီးလုပ္မည့္ ဦးဖုိးေဂါင္ေရွ႕သုိ႔သြား၍ “ဂ်ပ္”႐ိုက္ရန္ အသင့္ ရွိေနၿပီ။ ဦးဖုိးေဂါင္သည္ အသင့္ရွိရန္ ခါးေလးကိုလႈပ္၍ ဘုရင္အားေလွ်ာက္ထားမည့္ပုံ ၀ပ္၍ အေနအထား ယူလုိက္သည္။ အလြန္တရာ ၿငိမ္သက္ေနသည့္အထဲမွ စက္ခန္းမွအာယာနီသည္“ဂိုးအြန္ Go On” ဟု လွမ္းေအာ္လုိက္သည္။ ဆရာဒဂုန္လြန္းသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွေရးေသာစာမ်ားကို ေအာ္ဖတ္လုိက္ၿပီး ေနာက္ကလက္ကို႐ိုက္ကာ ေနာက္သို႔ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္ထြက္လုိက္သည္။ ဦးေမာင္ႀကီးသည္ လက္ျပေနသည္။ ထုိအခ်ိန္မွ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးသည္ ေခါင္းညိတ္၍ ျပံဳးသည္။ ဦးဖိုးေဂါင္သည္ ၀ပ္ေနရာမွ ေျပာရမည့္စကားႏွင့္ လုပ္ရမည့္အမူအရာကိုလုပ္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မလုပ္ေသးပါ။ ၾကည့္႐ႈေနၾကေသာ ပရိသတ္ႀကီးသည္ ရင္တမမ၊ အသည္းတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ဦးဖုိးေဂါင္က မလႈပ္ေသးပါ။ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးႏွင့္ဆရာခန္႔တုိ႔မွာ မ်က္လုံးႀကီးမ်ား၀ိုင္း၍ ၾကည့္ေနၾကပါသည္။ ဆရာဒဂုန္လြန္းသည္ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း စိတ္အလြန္တရာ ေမာလာပုံရသည္။ တစ္စကၠန္႔မွ တစ္စကၠန္႔၊ တစ္မိနစ္မွ တစ္မိနစ္သုိေျပာင္းလာပါသည္။ ၀န္ႀကီးလုပ္သည့္ဦးဖုိးေဂါင္ မလႈပ္ေသးပါ။ ၀ပ္လ်က္ပင္ ရွိေနပါေသးသည္။ ဒုတိယမိနစ္ကုန္ခါနီးမွ ဦးဖုိးေဂါင္သည္ တျဖည္းျဖည္း လက္ေျမႇာက္၍ လာပါသည္။ ဘုရင္ကို ေလွ်ာက္ေတာ့မည့္အေနအထားသုိ႔ေရာက္လာ၍ ရပ္သြားပါသည္။ ဘာမွ် မေျပာေသးပါ။ အေတာ္ၾကာသည္အထိ မည္သည့္အသံမွ် ထြက္မလာပါ။ ဓာတ္ပုံဆရာလည္း သူ၏ စက္သြားသံကို နားကပ္၍ေထာင္ေနပါသည္။ စက္ခန္းထဲမွ အာယာနီက အျပင္သုိ႔ထြက္၍ “ဟုိး ဟုိး” ဟု ေအာ္လုိက္ပါသည္။ အားလုံး လွည့္၍ၾကည့္ၾကပါသည္။ ဦးဖုိးေဂါင္သည္ ယင္းအေနအထားတိုင္းပင္ ရွိေနပါသည္။ ထုိအခ်ိန္မွ စက္ဆရာထြက္လာ၍ စက္ရပ္လုိက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရပါေတာ့သည္။ ၾကည့္ေနၾကသူအားလုံးလည္း အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္လာပါေတာ့သည္။ ဓာတ္ပုံ ဆရာကို“ခင္ဗ်ား ဖလင္ကိုထုတ္ၾကည့္စမ္း” ဟု လွမ္းေအာ္လုိက္ပါသည္။ သူထင္သည့္အတုိင္းပင္ ဖလင္ေပကုိ ဖြင့္ၾကည့္ရာ ေပ၃၀၀ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ထည့္ထားေသာ ဖလင္မွာ ေပ ၄၀၀ အလိပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကုန္ရန္ ေပ ၈၀ သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ ဦးဖုိးေဂါင္မွာ ငုတ္တုတ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေနသည္။ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးက ေျပး၍ ေက်ာႏွင့္ရင္ဘတ္ကို ပုတ္လုိက္မွ“အင္” ဟု အသံျပင္းႀကီးခ်ကာ သတိရပါေတာ့သည္။ ငုတ္တုတ္ႀကီး ေမ့ေနျခင္းျဖစ္၏။ ထုိအခ်ိန္မွ ေရခပ္သူခပ္၊ ယပ္ခတ္သူခတ္ႏွင့္ ၀ိုင္း၍ ျပဳစုၾကရပါသည္။ ၾကည့္႐ႈၾကသူမ်ားမွာ တဟားဟားျဖင့္ ရယ္ၾကေလေတာ့သည္။ “ေသတၱာေမွာက္မင္းႀကီး ဘယ္လုိလဲဗ်ဳိ႕” ဟု လွမ္း၍ ေအာ္ၾကပါသည္။ “ေဟ့ ဖုိးေဂါင္ႀကီး၊ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲကြ” “ဘယ္လုိမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး ဆရာရယ္။ ျဖန္းခနဲ ဂ်ပ္ႀကီး႐ိုက္တဲ့အသံကို ၾကားလုိက္ရၿပီးေနာက္ ဘာမွသတိမရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ” ဟု ျပန္ေျဖေလသည္။ ဆရာခန္႔က ၀င္၍ “ကဲ ကဲ နားလုိက္ကြာ။ တစ္ခါ မရရင္ ေနာက္တစ္ခါရမွာေပါ့” ဟု အားေပးရင္း အားလုံးကို ၁၅ မိနစ္ခန္႔ အနားေပးလုိက္သည္။ လာေရာက္ေလ့လာသူမ်ားလည္း အေတာ္ကေလးလႈပ္ရွားသြားၾကသည္။ ဦးဖုိးေဂါင္က ခဏၾကာေသာ အခါ“ဆရာ ႐ိုက္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ရပါၿပီ” ဟု လွမ္းေျပာေလသည္။ အားလုံးအသင့္ျပင္ရန္ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးက လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ အားလုံးျပန္၍ အသင့္ ရွိေနၾကျပန္ပါသည္။ ဆရာဒဂုန္လြန္းလည္း ဦးဖုိးေဂါင္ႀကီးအနား ကလက္႐ိုက္ရန္ ေနရာ၀င္ယူထားရျပန္ သည္။ ေနာက္တစ္ခါ မီးစုံတက္စုံလက္စုံျဖစ္သည္ႏွင့္ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးက“႐ိုက္” ဟု ေအာ္လုိက္ပါသည္။ အသံဖမ္းစက္မွ အာယာနီက “ဂိုးအြန္” ဟု ေျပာလုိက္သည္။ ဆရာဒဂုန္လြန္းသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေရးထားေသာစာကိုဖတ္လုိက္ၿပီး ကလက္ကို ႐ိုက္ခ်လုိက္ပါသည္။ ဦးဖိုးေဂါင္လည္း ေျပာရမည့္စကားလုံးမ်ားကို ဒလေဟာရြတ္ခ်လုိက္သည္။ အသံဖမ္းဆရာထြက္လာ၍ စကားေျပာျခင္းမွာ ကလက္ႏွင့္မလြတ္ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးက စကားေျပာျခင္းမွာ စာရြတ္သလုိရြတ္လိုက္သျဖင့္ ျပန္႐ိုက္ရန္ ေျပာ၏။ ဆရာဒဂုန္လြန္းသည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ ေနာက္ထပ္ျပန္႐ိုက္ျခင္း အဓိပၸာယ္ရေသာ “အာရ္”တပ္၍ အသင့္ျပင္ထားလုိက္သည္။ ထုိတစ္ခ်ိန္တြင္ ဟန္အမူအရာႏွင့္ စာသားေျပျပစ္ေသာ္လည္း ကလက္ မ၀င္ေသးခင္ ဆရာဦးေမာင္ႀကီးက အားရပါးရ ဘ“အဲဒါမွေပါ့ကြ” ဟု ေအာ္လုိက္သျဖင့္ ႐ုိက္ကြက္ပ်က္သြားျပန္ပါေတာ့သည္။ ေနာက္ ဆက္႐ိုက္ ရပါေတာ့သည္။ ထုိအခါက်မွ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာႏွင့္ ဟန္သြားေတာ့သည္။ အခ်ိန္မွာလည္း မုိးလင္းခါနီးၿပီ။ က်ီးအာသံ၊ ကားသံ၊ ကားရထားသံမ်ား ေပၚလာ၏။ ကား႐ိုက္ျခင္းကုိ ရပ္လုိက္ပါေတာ့သည္။ ႐ိုက္ရန္က်န္ေသးသည့္ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားအခန္းကိုလည္း ဆက္၍ မ႐ိုက္ရေတာ့ပါ။ ဤမွ် ခက္ခက္ခဲခဲ ႐ုိက္ကူးရျခင္းမွာ အစဥ္လုပ္ကုိင္ရသူမ်ားအဖို႔ မလြယ္ကူသည္မွာမဆန္းေသာ္လည္း ႀကိဳးစားပမ္းစား မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ တီထြင္ၾကသူမ်ားအား ခ်ီးမြမ္းစရာေကာင္းေနေလသည္။ ထုိ ေရႊအိမ္စည္ႏွင့္ပဋိကၡရား ဇာတ္လမ္းတုိဇာတ္ကားမွာ နယ္မ်ားသုိ႔ နယ္လွည့္အသံထြက္ျပစက္ကေလးမ်ားျဖင့္ သြား၍ ျပၾကသည္။  ျမန္မာျပည္တြင္ အသံထြက္ကား ပထမဆုံးျပႏုိင္ေသာကုမၸဏီမွာ ၿဗိတိသွ်ဘားမား႐ုပ္ရွင္ကုမၸဏီ ျဖစ္ေလသည္။ ဆက္၍ ဇာတ္လမ္းရွည္ ခင္ခင္ရီႏွင့္ဘတင့္တုိ႔ပါ၀င္ေသာ ေလာကနိဗၺာန္ဇာတ္ကားကို အခက္အခဲမ်ားၾကားမွ ႀကိဳးစား၍ ႐ိုက္ၾကရျပန္ပါသည္ဟု ဒဂုန္ပဦးဘတင္က ေရးသားထားသည္။ ဒဂုန္ပ ဦးဘတင္က မွတ္ခ်က္အျဖစ္ ဆက္လက္၍ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ မၾကာမီပင္ အိႏိၵယျပည္တြင္သြား႐ိုက္ေသာ ဇာတ္ကားသည္လည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္ျပည္တြင္သြား႐ိုက္ေသာ ဇာတ္ကားသည္လည္းေကာင္း ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ေအ၀မ္းမွ ဂ်ပန္႔ရင္ေသြးကားမွာ အိမ္စယ္စီယာ (သုိ႔ မဟုတ္) ဂလုပ္႐ုံတြင္ တင္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ နာဇာမီကုမၸဏီမွ ေငြေပးလုိ႔မရ ကားမွာ ပါသီ (Pathe) တြင္တင္၍၊ ၿဗိတိသွ်ဘားမား၏ ေလာကနိဗၺာန္ကားမွာ ရြိဳင္ရယ္႐ုပ္ရွင္႐ုံတြင္ တင္ပါသည္ဟု ျဖစ္၏။

(ယူတာက)http://shweamyutay.com/index.php?option=com_content&task=view&id=2852&Itemid=0