ကေလးေတြ အေမေပ်ာက္စဥ္က ဗားေတာ့ဗရက္
(ဘာသာျပန္သူ) တင္ေမာင္ေအး
၁၉၃၉ ခုႏွစ္က ပိုလန္ျပည္ကုိ
နာဇီဖက္ဆစ္တပ္ေတြ က်ဴးေက်ာ္ေတာ့
တျပည္လံုးပဲ ေသြးေခ်ာင္းစီးကာ စစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္
ၿမိဳ့ေတြရြာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ
တစျပင္အတိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေမာင္ေပ်ာက္တဲ့ ညီမသည္ေတြ
စစ္ဒဏ္ေၾကာင့္ မုဆိုးမျဖစ္ရရွာတဲ့ဇနီးသည္ေတြ
ေလာင္မီးေတြအႏွံ႔က်ၿပီး အကြဲကြဲအျပားျပားနဲ႔
ကေလးေတြ အေမနဲ႔ကြဲၿပီး ကစဥ့္ကရဲျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ပိုလန္သတင္းေတြ ေမွာင္က်သြားခဲ့တယ္
ေပးစာေတြလည္း မရ၊ သတင္းစာေတြလည္း ဖတ္ခြင့္မႀကံဳေတာ့ဘူး
သို႔ေပမဲ့
ဥေရာပ အေရွကဖ်ားႏိုင္ငံတခုကလူေတြဟာ
ပုိလန္ျပည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့
မႀကံဳဘူးတဲ့ျဖစ္ရပ္ဆန္းတခုအေၾကာင္း
သတင္းစကားတခု ၾကားၾကရတယ္။
ႏွင္းသည္းထန္တဲ့ ေဆာင္းလယ္မွာပဲ
ပိုလန္ျပည္အေရွ႕ပိုင္းက ၿမိ့႕ေလးတၿမိဳ့မွာ
ႀကံဳခဲ့ရပံုေလးေလ
ကေလးေတြအေမေပ်ာက္ေတာ့ ကေလးခ်င္းစုကာ
အေမ သို႔မဟုတ္ ခိုကိုးရာ လိုက္လို႔ရွာၾကပါတယ္။
တာလမ္းမႀကီးေတြ တေလွ်ာက္မွာ
ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ကေလးေတြဟာ အစုအေ၀းနဲ႔
ခုိကိုးရာ ရွာတယ္
အိမ္ပ်က္ေတြနားေရာက္ေတာ့
အိမ္ထဲက ကေလးတခ်ဳိ႕ထြက္လာၿပီး
အဲဒီ အစုအေ၀းထဲကို လိုက္လာ
ေဖေဖ ေမေမတို႔ကိုရွာဖို႔ လိုက္ခဲ့တယ္။
လူသတ္ကြင္းျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ့ပ်က္နဲ႔ေတာ့ ေ၀းခ်င္ၾကပါတယ္တဲ့
ညဆို တေစၧေတြကလည္း ေခ်ာက္ပါဘိသနဲ႔
ဒီကေန ထြက္သြားၿပီး
စိတ္ေအးခ်မ္းသာရာ ရမယ့္
တိုင္းျပည္သစ္တခုေတာ့ ေတြ႔ေကာင္းပါရဲ့ ထင္မိတယ္။
ကေလးတေယာက္က ေခါင္းေဆာင္ပါတယ္
ေခါင္းေဆာင္ေနာက္ကို ကေလးေတြလိုက္ၾကမယ္
ခက္တယ္ ... အဲဒီေခါင္းေဆာင္ကလည္း လမ္းမသိဘူး
ဦးေႏွာက္ သိပ္႐ႈပ္တာပဲ။
ဆယ္ႏွစ္သမီးေလး တေယာက္ဟာ
ေလးႏွစ္သားအရြယ္ ေမာင္ငယ္ကေလးကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္ပါလာတယ္
သူ႔ေမာင္ေလးကို သူ႔သားေလးလို
ဂ႐ုတစိုက္ေမြးေကၽြးခြင့္ ရခ်င္ရွာမွာပဲ။
ေဟာဟုိမွာ ... ကတၱီပါအကၤ်ီနဲ႔ ကေလးေလး တေယာက္
ကတၱီပါေကာ္လာမွာလဲ ႏွင္းစက္ေလးေတြ
စြတ္စြတ္စိုလို႔ပဲ
ေျခေမြးမီးမေလာင္ အက်သားေနခဲ့ထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ဒီကေလးခမ်ာလဲ
တျခားကေလးေတြလို ဒုကၡေရာက္ေနတာပါပဲ။
စစ္တိုက္တမ္းကစားေလ့ရွိတဲ့ ညီအကို ႏွစ္ဦးဟာ
စားစရာေတြ႔မလားလို႔ လယ္တဲတခုကို
ခ်ဥ္းကပ္ ေဖါက္ထြင္းတယ္
တဲထဲမွာ ဘာစားစရာမွ မေတြ႔ေတာ့
သူရဲေကာင္းေလး ႏွစ္ဦးဟာ
တဲကေန ျပန္ဆုတ္ခြာလာရပါတယ္။
ပိန္ခ်ဳံးၿပီး စိတ္ညစ္ ေခ်ာင္ကပ္ေနတဲ့
ဟို ကေလးေလးက ၿငိမ္လွခ်ည့္လား
သူက အရင္တုန္းက
နာဇီအဖြဲ႕ထဲ ၀င္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ
ဒီလို၀င္မိခဲ့တာကိုပဲ
သူ႔ကိုယ္သူ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆဲေရးျပစ္တင္ေနမိတယ္။
ဂီတသမားေလး တေယာက္လည္းပါတယ္
ဂိုေဒါင္ပ်က္ႀကီးတခုထဲက ဘင္ကေလးတလံုး ေကာက္ရထားတယ္
ဒါေပမဲ့
ရန္သူစစ္တပ္ေတြ ၾကားမွာစုိးလို႔
ဘင္ကေလးကို တီးခ်င္ရက္နဲ႔မတီးရဲရွာပါဘူး။
ေခြးတေကာင္လည္းပါေသး
သတ္ၿပီး ဟင္းခ်က္စားဖို႔ ေခၚလာတာေလ
လက္ေတြ႕ေတာ့ ေခြးကိုမသတ္ရက္ဘူး ... သနားတယ္
ေခြးကလည္း တန္းလန္းတန္းလန္းနဲ႔ လိုက္လာတာပဲ။
စာျပတမ္း သိပ္ကစားခ်င္တဲ့
ကေလးတေယာက္လည္း ပါတယ္
ကႀကီး ခေကြး သင္ေပးမယ္တဲ့
တင့္ကားပ်က္ႀကီးတခုရဲ႕ နံရံမွာ
စာလံုးေပါင္းေတြေရးကာ စာသင္ေပးပါတယ္။
ေရတံခြန္ႀကီးတခုရဲ့ေဘးကိုေရာက္ေတာ့
ေရသံ ဆူညံတာကို အကာအကြယ္ယူကာ
အေပ်ာ္တမ္း ျပဇာတ္ေလးကၿပီး
ဘင္သမားေလးက ဘင္တီးတယ္
ဘယ္သူမွ ဒီကအသံေတြကို မၾကားႏိုင္ေတာ့ဘူးေလ။
ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သမီးေလး တေယာက္နဲ႔
ဆယ့္ငါးႏွစ္သားေလး တေယာက္
ရီးစားျဖစ္သြားၾကေသးတယ္
လယ္တဲပ်က္ကေလး ေဘးမွာ
ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ကာ
ေကာင္ေလးကို ေကာင္မေလးက ေခါင္းဖီးေပးတယ္။
စစ္ေျပးခရီးစဥ္ရဲ့ထန္ျပင္းတဲ့ အတိဒုကၡေတြၾကားမွာ
အခ်စ္စိတ္ကို ဘယ္လိုရွင္သန္ေအာင္လုပ္ႏုိင္ၾကမွာလဲ
ႏွင္းေတြ သိပ္သိပ္သည္းသည္း ထူထူထပ္ထပ္က်ေနရင္
ပဲကေလးေတြ အေညွာင့္မေပါက္ႏိုင္ဘူးေလ။
တေနရာမွာ တျခားေနရာက ကေလးတစုနဲ႔ေတြ႔တယ္
တဖြဲ႔နဲ႔ တဖြဲ႔ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ ႐ိုက္ႏွက္ၾကတယ္
အဓိပၸါယ္မဲ့စြာရန္ျဖစ္ေနမွန္း စဥ္းစားမိၾကေတာ့
ဆက္ၿပီး ရန္မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။
လမ္းဗိုလ္တေယာက္ရဲ့အိမ္ကို ဗဟိုျပဳၿပီး
တဦးနဲ႔ တဦး႐ိုက္ႏွက္
တဖြဲ႔နဲ႔ တဖြဲ႔ ရန္ျပဳေနၾကတုန္းမွာ
အဖြဲ႔တဖြဲ႔ဟာ ပါလာတဲ့စားစရာေတြ ကုန္သြားတယ္
သိပ္ကို စိတ္ဒုကၡေရာက္တာပဲ၊ ခက္တယ္။
တျခားအဖြဲ႔က ဒီသတင္းကိုၾကားတယ္
ငတ္တယ္ဆိုတာ မျဖစ္သင့္ဘူးလို႔ ေတြးတယ္
ရန္သူ ကေလးေတြဆီကို
အားလူးအိတ္ တအိတ္ ပို႔ေပးတယ္
စားစရာမရွိဘဲ စစ္တိုက္လို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
အျငင္းအခံုျဖစ္ၿပီး ဆူညံသြားေသးတယ္
ရန္ျဖစ္တဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ
ေဒါသမီး ဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနၾကတယ္
ကေလးတေယာက္က ၀င္ၿပီးျဖန္ေျဖဖို႔ ႀကိဳးစားပါေသးတယ္
ျဖန္ေျဖသူကို ၀ိုင္းဆဲလိုက္တာနဲ႔
တရားသူႀကီးလဲ ေခြသြားတာပဲ။
တေယက္နဲ႔တေယာက္ အကူအညီေပးၾကတာလဲ ရွိပါတယ္
ကူညီတယ္ဆိုတာ တကြက္မွအျပစ္တင္စရာမရွိပါဘူးတဲ့
အိမ္ေစမေလးတဦးဟာ ခ်ာတိတ္ေလးတေယာက္ကို ေရခ်ဳိးေပးျခင္းျဖင့္
အကူအညီဆိုတာ အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းျဖစ္ေၾကာင္း လက္ေတြ႔ျပတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အိမ္ေစမေလးဟာ သူမ်ားကုိကူညီဖို႔
တေန႔ ႏွစ္နာရီပဲ အခ်ိန္ရရွာပါတယ္
သူ႔သခင္မေလးအတြက္
အ၀တ္ေလွ်ာ္ေပးရေသးတာမို႔
တာ၀န္ကိုလည္း အပ်က္မခံ၀ံ့ရွာဘူးေလ။
ကတၱီပါအကၤ်ီနဲ႔ သေဌးသားကေလး
လမ္းမွာ ေသသြားတယ္
ဂ်ာမန္ကေလး ႏွစ္ေယာက္က
သူ႔အေလာင္းကို သယ္ေပးၿပီး မသာခ်ၾကရတယ္၊
အေလာင္းကို တေနရာမွာပဲ ေျမျမဳပ္ခဲ့ရပါတယ္။
ေရျဖန္းခရစ္ယာန္ေရာ ေရႏွစ္ခရစ္ယာန္ေရာ
နာဇီအဖြဲ႔၀င္ေဟာင္းေတြေရာ က်င္းနားမွာရွိၾကတယ္၊
ေျမျမွဳပ္ၿပီးတဲ့အခါ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒစိတ္၀င္စားတဲ့ ကေလးတေယာက္က
ခု မေသဘဲ က်န္သူေတြရဲ့
ေနာင္တေခတ္ အလားအလာကို တရားေဟာတယ္။
ဆိုရွယ္လစ္လူ႔ေဘာင္အတြက္
ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ၾကပါတယ္
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ထမင္းမရွိ ဟင္းမရွိ၊
စားစရာ ရွိရက္နဲ႔ေခၚမေကၽြးရင္ေတာ့
ခိုးစားၾကရမွာပဲ
ထမင္းမေကၽြးလို႔
ရွိတဲ့ဆီက ခိုးတာ တရားတယ္။
ဆင္းရဲလို႔ မေကၽြးမေမြးႏိုင္တဲ့လူကိုေတာ့
ေခၚမေကၽြးႏိုင္ရင္လဲ အျပစ္မတင္ပါဘူး
ေကၽြးခ်င္ ေမြးခ်င္ ဒါနျပဳခ်င္ေပမယ့္
က်ီထဲမွာစပါးမရွိရင္ ဘယ္သူ ထမင္းေခၚေကၽြးႏုိင္မွာလဲ။
လူႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္ေလာက္ေတာ့
ေကၽြးေမြးျပဳစုႏိုင္ပါတယ္
လူသိပ္မ်ားရင္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ
အိမ္တံခါး ပိတ္လုိက္ရတာပဲ။
လယ္တဲပ်က္တခုကို ေရာက္ေတာ့
စပါးအိတ္ တအိတ္ ေတြ႔ပါတယ္
ဆန္ဖြပ္မယ္ ထမင္းခ်က္မယ္
ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္မေလးတေယာက္
ႀကိဳးစားရွာပါတယ္။
ေထာင္းလိုက္ ထုလိုက္
ထင္းေတြရွာကာ အသင့္ခ်ထားလိုက္ၾကေသး
ဆန္ကမေကာင္းဘူး၊ ေၾကေနတယ္
ဆန္မွ မဖြပ္တတ္ဘဲကိုး။
ေတာင္ဘက္အရပ္ေဒသဆီ သြားၾကမယ္တဲ့
ေတာင္ဘက္ဆိုတာ
မြန္းတည့္ခ်ိန္မွာ ေနမင္းႀကီးက
ေခါင္းေပၚမွာ တည့္တည့္ႀကီးထြန္းလင္းတဲ့ ေဒသတဲ့ေလ။
တေန႔ ထင္း႐ွဴးေတာတခုထဲ ေရာက္ေတာ့
ဒဏ္ရာနဲ႔လဲေနတဲ့ စစ္သားတေယာက္ကို ေတြ႔တယ္
ဒီလူ ေနေကာင္းေအာင္ ခုႏွစ္ရက္ေလာက္ ျပဳစုကုသၾကတယ္
ဒီလူႀကီးကေတာ့ ဒို႔ကို လမ္းျပႏိုင္မွာပဲလို႔ ထင္ၿပီး
ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္ၾကတယ္။
`ဘစ္ဂိုေရး´လို႔ ေခၚတဲ့ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေအာင္သြားၾကလို႔ ... ပဲ
စစ္သားႀကီးက ေျပာႏုိင္ရွာေတာ့တယ္
အဖ်ားက လြန္ေနၿပီမို႔
ရွစ္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ေသေတာ့တယ္
ကေလးေတြဟာ စစ္သားအေလာင္းကို ေျမျမုဳပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။
ႏွင္းေတာထဲမွာျမဳပ္ေနတဲ့ ဘစ္ဂိုေရးဆီ ညႊန္ျပတဲ့
လမ္းျပဆိုင္းဘုတ္တခုကို ကေလးေတြ ေတြ႔ၾကတယ္
ဆိုင္းဘုတ္ဟာ ေနရာမွန္မွာ မရွိေတာ့ဘဲ
လမ္းလႊဲျပဖို႔ ေရႊ႔ထားတာကို
ကေလးေတြ မသိၾကပါဘူး။
စစ္ကာလ စစ္ေရးစစ္ရာမို႔
ရီစရာ ေျပာင္တာမဟုတ္ဘူး
တမင္လမ္းလႊဲဖို႔ ဆိုင္းဘုတ္ေရႊ႔ကာ
လမ္းမွားဆီ ျပထားတာ ျဖစ္တယ္
ကေလးေတြဟာ
သူတို႔ လိုက္ရွာလို႔ေတြ႕ႏိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့တဲ့
ဘစ္ဂိုေရး ၿမိဳ့ကို
လုိက္ရွာဖို႔ ခရီးဆက္ၾကတယ္။
ကေလးေခါင္းေဆာင္နားမွာ
အားလံုးစုၿပီး ခဏရပ္လိုက္တယ္
ႏွင္းေ၀ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ျပင္ကို စိုက္ၾကည့္ၾကတယ္
`ေဟာဟိုမွာ ....
ဘစ္ဂိုေရးၿမိဳ့ ရွိလိမ့္မယ္´
ေခါင္းေဆာင္က စိတ္မွန္းနဲ႔လက္ညွဳိးထိုးျပေနတယ္။
ခရီးဆက္ေတာ့ ညမွာ မီးေရာင္တစုကို ေတြ႔တယ္
အနားကို မကပ္ရဲပါဘူး
တင့္ကားႀကီး သံုးစီးနဲ႔
စစ္သားေတြအမ်ားႀကီးကို ျမင္ရပါတယ္။
တခါေတာ့
ၿမိဳ့ေတာ္ႀကီးတခုကို ေရာက္ၾကေသးတယ္
ၿမိဳ႕ကို ေကြ႔ပတ္ေရွာင္ကြင္းၾကပါတယ္
ေန႔ခင္းဆို ခရီးမသြားရဲဘူး
ၿမိဳ့ကို ကြင္းၿပီး ေရွာင္ခဲ့ရပါတယ္။
ႏွင္း သိပ္က်တဲ့
ပိုလန္ျပည္ အေရွ႔ေတာင္ပိုင္းကုိ
ကေလးငါးဆယ့္ငါးဦး ေရာက္လာၾကတာပဲ
ေနာက္ဆံုးအဆင့္ စံုစမ္းလို႔ရခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔အေၾကာင္း မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ ေတြးၾကည့္မိတယ္
စပါးက်ီပ်က္ တခုက တခု
ဟုိသြား ဒီသြားနဲ႔
ခရီးသည္ ကေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ တေနရာရာကပဲ
ႏွင္းေအးထဲမွာ မဆံုးတမ္းခရီးဆက္ေနရတဲ့
အိုးပစ္ အိမ္ပစ္ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ
အသစ္ အသစ္ ထပ္ေပၚေပါက္လာၾကပါေတာ့တယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ကမၻာေျမကို
ေတာင့္တ ရွာေမာၾကတယ္
စစ္မီးဟာ ဒီလူေတြရဲ့တိုင္းျပည္ေတြကို
ျပာက် ပ်က္စီးေစခဲ့ပါတယ္၊
ဒီလိုလူေတြ ဒီလိုျပည္ေတြ ပိုမ်ားလာပါတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ
စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြ ပိုမ်ားလာတာ ေတြ႔ရတယ္
စပိန္ျပည္ ျပင္သစ္ျပည္ စသည္ စသည္
အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ဒုကၡေရာက္ၾကတယ္။
အဲဒီႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ
ပိုလန္လူမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ဟာ အစာငတ္ျပတ္ေနတဲ့
ေခြးတေကာင္ကို ဖမ္းမိတယ္
ေခြးရဲ့လည္ပင္းမွာ စာတမ္းကပ္ကေလးတခု
ႀကိဳးနဲ႔ခ်ီၿပီး တန္းလန္းဆြဲထားတာ ေတြ႔တယ္။
စာကေတာ့
`ေက်းဇူးျပဳ၍ ကူညီပါခင္ဗ်ား
က်ေနာ္တုိ႔ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ မသိေတာ့ပါဘူး
က်ေနာ္တို႔ ကေလးငါးဆယ့္ငါးဦးရွိရာသို႔
ဤေခြးက ခင္ဗ်ားကို လမ္းျပေပးပါလိမ့္မယ္။
တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ား က်ေနာ္တို႔ကို
လာမကယ္အားပါက
ဒီေခြးကို လႊတ္လိုက္ပါ
ေခြးကို မပစ္သတ္ၾကပါနဲ႔၊ က်ေနာ္တို႔ရွိရာကို
ဒီေခြးကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ လမ္းရွာလာတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး´
ကေလးလက္ေရးေလးနဲ႔ပဲ
လယ္သမားေတြက ဒါကို ဖတ္မိၾကပါတယ္ ...။
အဲဒီေနာက္ ... ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့
အစာငတ္ေနတဲ့ အဲဒီေခြးဟာ
လွဲ႔လည္သြားလာရင္း
ေသသြားတယ္။ ။
ဗားေတာ့ဗရက္
(ဘာသာျပန္= တင္ေမာင္ေအး)
စာအုပ္ထုတ္ေ၀ခုႏွစ္ = ၁၉၇၀၊ ဇူလိုင္လ
(ယူတာကဒီေနရာကပါ) http://www.facebook.com/notes/ko-pouk/ကေလးေတြ-အေမေပ်ာက္စဥ္က-ဗားေတာ့ဗရက္-ဘာသာျပန္သူ-တင္ေမာင္ေအး/312341635527990
0 comments:
Post a Comment