ဆရာႀကီးဆႏၵကားမျပည့္ေသး (ဆူးငွက္)
‘ကြမ္းအစ္တစ္လံုး…၊ ေသွ်ာင္တစ္ထံုးႏွင့္
ရင္ဖံုးအကၤ်ီ၊ ဖ်င္ပင္နီႏွင့္
ေယာထည္ပုဆိုး၊ မင္ေၾကာင္ထိုးႏွင့္
အဘိုးက၀ိ ပညာရိွ…’
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားဘ၀၊ အထက္တန္းကဗ်ာလက္ေရြးစင္စာအုပ္မွာ ျပ႒ာန္းသင္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ကဗ်ာစာဆိုႀကီးတင္မိုးရဲ့ ‘အဘိုးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း သို႔’ ကဗ်ာထဲက ပထမဆံုးအပိုဒ္ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း’ဆိုတဲ့နာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္စတင္ေမြးဖြားၿပီး လူမွန္းသိတတ္ခင္ကတည္းက ၾကားဖူးခဲ့တယ္ဆိုရင္ လြန္အံ့မထင္ပါ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းစာမွ်သာတတ္ေသာမိဘနဲ႔ လက္လုပ္လက္စားအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ေမြးဖြားခဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ စာတတ္ေပတတ္ က်မ္းျပဳက၀ိဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို သိတတ္ကတည္းက ၾကားဖူးတယ္ဆိုတာျဖင့္ ‘လြန္လြန္းသေနာ္… မန္းေရႊစက္ေတာ္’လို႔ အျပစ္တင္ေကာင္း တင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အျပစ္တင္ရင္လည္း ေခါင္းငံု႔ခံ႐ံုပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဆိုတာက…
‘မန္း အပ်က္မွာ
စန္လဂ္ မသာမယာမို႔
ဗမာ ဗမာခ်င္းေတာင္မွ
အတင္းရန္မူလို႔
ရန္သူကို ရန္ဟူ၍ မမွတ္တဲ့ျပင္
ကိုယ္တပ္ကိုယ္ ျပန္ကာနင္းၾကတဲ့
ဖ်င္းလွတဲ့ ကျမင္းမအေကာင္ ဗိုလ္တခ်ဳိ႔ရယ္က…’လို႔ ‘ဗိုလ္လေရာင္’ ကို တခမ္းတနားဖြဲ႕ဆိုခဲ့တဲ့ဆရာႀကီးအေနနဲ႔ သိတာမဟုတ္ပါဘူး။
အလားတူ…၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ လြတ္လပ္ေရးဖခင္ႀကီးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြက်ဆံုးေတာ့၊ ယူက်ဳံးမရျဖစ္ၿပီး…
‘ျမန္မာ့ျပည္ေပၚကို
ဓမၼစည္ေတာ္ရြန္းခ်ိန္မို႔
အစြမ္းကုန္ သည္တစ္ခါျဖင့္
ျပည္ရြာညီညာဖို႔ အလုပ္ေပေပါ့…
သုႆန္ တံခြန္ေစာင္းရရွာတဲ့
႐ုပ္အက်န္ ခုနစ္ေလာင္းရယ္ႏွင့္
အလြန္ေကာင္းစြာ ကမၻာတည္မည့္
အာဇာနည္ဗိမာန္ပုထိုးကိုျဖင့္
ရိွခိုးကာ ဆရာကန္ေတာ့ခ်င္ရဲ႕…’လို႔ …၊ အံႀကိတ္၊ တတ္ေခါက္ၿပီး…၊ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ အတုယူဂုဏ္ျပဳၾကေစဖို႔၊ သူကိုယ္တိုင္… အာဇာနည္သူ႔တပည့္ေတြကို ကန္ေတာ့လိုက္ခ်င္ရဲ့လို႔ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲဆိုလိုက္တဲ့ အာဂ‘ဆရာ’ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း အျဖစ္သိခဲ့တာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါမွ်မက…၊
၁၉၁၉ ခုႏွစ္မွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ ဘိလပ္(အဂၤလန္)သို႔ သြားေရာက္တဲ့အခါ…
‘ဘဂ၀ါဘုရာ့ စက္ပ်ံ နိဗၺာန္ေကာင္းကင္စခန္းေပမို႔
ပါဒနက္သန္ ဗိမာန္ေက်ာင္းသခၤန္းတြင္မွ
ခေအာင္းကညင္ သဖန္းငဲ့ျပင္
ထေနာင္းပင္တနန္းရယ္ႏွင့္
၀နာကဘယံအငူအေပါင္း ဘ၀င္ခ်မ္းေစဖို႔
အေကာင္းတမင္မွန္းမွန္းၿပီး
ေဒါင္းအဆင္ဆန္းေတြနဲ႔ ပ၀ါအလံထူ…’လို႔ မန္က်ည္းရြက္သပ္ ကာရံႏွင့္လည္းညီ အဓိပၸာယ္လည္းေလးနက္တဲ့ မဟာကဗ်ာေလးခ်ဳိးႀကီးဖြဲ႕ၿပီး ဂုဏ္ျပဳခဲ့လို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို သိခဲ့တာလည္းမဟုတ္ရပါဘူး။
ဒီေနာက္…
‘ေ၀း ခရီးေပမဲ့
အေရးႀကီးလွ်င္ျဖင့္၊ ေသြးနီးရာပါစၿမဲေပမို႔
ဆရာလဲကြာ…၊ ပ႒မအရင္ ကနဦးဆီက
ထဆင္ထူးကို တျမည္ျမည္သင္ခဲ့သမို႔
ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြတို႔
အမည္အစဥ္မွာ ေခါင္းအေပၚဖ်ားတြင္မွ
မင္း႐ို႔ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာ ထားလိုက္ၾကေပေတာ့…’ ရယ္လို႔ ေရးစပ္အသိေပးၿပီး ၁၉၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ယူနီဗာစီတီသပိတ္ႀကီးမွာလည္း ငယ္မူငယ္ေသြးျပန္ကာ တပည့္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ခဲ့တဲ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအေနနဲ႔ သိခဲ့တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။
ထို႔ျပင္တ၀…
ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အမ်ားစုနင္းျပားေတြျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ လယ္သမားေတြကို ဆရာစံဦးေဆာင္ၿပီး အုပ္စိုးသူကိုေတာ္လွန္ပုန္ကန္တဲ့ အေရးေတာ္ပံုႀကီးကိုလည္း
‘သာမ်ွိဳ႔အရကို အစံုဖန္ေပါ့
ရဂံုစံ ခ်စ္စရာ တပည့္တို႔မွာျဖင့္
ဥဳံအရဟံ သစၥာဂတိေတြႏွင့္
ဂဠဳန္ သရဏံဂစာၦမိၾကေပေတာ့…’လို႔ ဂုဏ္ျပဳ ေထာပနာျပဳလို႔လည္း ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း’ရယ္လို႔ သိတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး…။
ကဲ… ေနာက္ဆံုး…၊
‘တို႔ဗမာတစ္ခြင္ သခင္ ထိုအေက်ာ္အေမာ္ဂိုဏ္းတြင္ျဖင့္
မ်ွိဳ႔ရတနာသဘင္ အၾကင္ျဗဟၼစိုရ္ ဗဟိုေသာ္ တႏိႈင္းေပပ၊
ဇမၺဴသမိုင္းေပ်ာ္စရာ့အေျခ…၊
(အိုကြယ္) သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရယ္လို႔
လူတိုင္းေခၚၾကေစ…’ ဆိုၿပီး ၁၉၃၄ ခုႏွစ္ ေရနံေခ်ာင္းမွာက်င္းပတဲ့ ပထမအႀကိမ္တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးကြန္ဖရင့္ဘြဲ႔ မဟာကဗ်ာေလးခ်ဳိးႀကီး ေၾကာင့္လည္း ဆရာႀကီးကို ၾကားဖူးခဲ့၊ သိဖူးခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္မွာေမြးဖြားခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဇာတိခ်က္ျမႇဳပ္အရပ္က မႏၲေလးအိမ္ေတာ္ရာဘုရားေတာင္ဘက္၊ စိုင္ျပြန္မင္းသားႀကီး၀င္းအတြင္းမွာပါ။ အိမ္ေတာ္ရာဘုရားနဲ႔က ဒကိၡဏ၀န္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပဲ ျခားတဲ့ေနရာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အိမ္ေတာ္ရာဘုရား၀င္းထဲက ေစာင္းတန္းနဲ႔ဇရပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကစားကြင္းေတြပါပဲ။ ေတာင္ေစာင္းတန္း၊ ခုနစ္ေန႔ ခုနစ္နံဇရပ္၊ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရား၊ သံတန္ေစာင္း၊ ျမင့္မိုရ္ေတာင္၊ ဘုတလင္ဇရပ္… စတာေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကစားၾကတဲ့ေနရာေတြပါပဲ။ ဒီေနရာေတြဟာ အိမ္ေတာ္ရာဘုရားေတာင္ဘက္ျခမ္းမွာပဲရိွၿပီး ဘုရားလူႀကီးမ်ား ႐ံုးထိုင္တဲ့ေနရာနဲ႔ေ၀းလို႔ပါပဲ။ ဘုရားလူႀကီးေတြက အိမ္ေတာ္ရာအေရွ႕ေစာင္းတန္း အ႐ုဏ္ခံဇရပ္ရဲ့ေျမာက္ဘက္မွာပဲ႐ံုးထိုင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကစားတဲ့ေနရာေတြက မျမင္ကြယ္ရာေတြျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္… ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔က အေဖာ္ေတြနဲ႔တူတူပုန္းတမ္း၊ စိမ္ေျပးတမ္းကစားဖို႔ထက္… အိမ္ေတာ္ရာဘုရား ရာဟုေထာင့္မွာရိွတဲ့ ၁၄ ခန္း ဇရပ္ႀကီးထဲက ပန္းခ်ီဦးခ်စ္ၿမဲရဲ႕ နိပါတ္ေတာ္ပန္းခ်ီကားေတြကိုၾကည့္ရတာ ပိုအရသာရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ေတာ္ရာဘုရား၀င္းထဲက ၁၄ ခန္းဇရပ္ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔တစ္ေခါက္ မေရာက္ရမေနႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္သိတာက ၁၄ ခန္း ဇရပ္ႀကီးဆိုရင္ ‘၁၃၁၀ ခု၊ ၀ါဆိုလျပည့္ေန႔တြင္ ေရႊကုန္သည္ ေက်ာင္းအမႀကီးေဒၚစိုး၊ သမီး ၾကည္ၾကည္၊ ေျမး တင္တင္ဦးတို႔က ျပန္လည္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းသည္’ဆိုတဲ့ စာသားကအစ ဗုဒၶ၀င္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္မ်ားပါပဲ။ အိမ္ေရာက္လို႔ မိသားစုနဲ႔ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ၁၄ ခန္းဇရပ္ထဲက ဗုဒၶ၀င္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြအေၾကာင္းေျပာေတာ့ အေဖက… ‘အဲဒီ ၁၄ ခန္းဇရပ္ထဲမွာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႀကီး တရားလာေဟာတုန္းကကြာ… ’လို႔ အစခ်ီၿပီး အိမ္ေတာ္ရာဘုရား ၁၄ ခန္း ဇရပ္ထဲက ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားပြဲေတြအေၾကာင္း တရစပ္ေျပာျပပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း’လို႔ အစခ်ီၿပီးၾကားဖူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့အသက္ ဘာရိွဦးမလဲ ၃ ႏွစ္ေပါ့။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း’ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔အတူ ‘ျပည္သူပိုင္သိမ္း’တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးေတြ ထပ္ခ်ပ္မကြာၾကားဖူးလို႔ပါပဲ။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဆိုတဲ့စကားလံုးဟာ ၃ ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္အဖို႔ အလြန္ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာပါပဲ။ အစက တရားေဟာတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးလို႔ပဲ ထင္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ဓာတ္ပံုကိုျမင္ဖူးေတာ့ ေသွ်ာင္ထံုးနဲ႔၊ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔၊ တိုက္ပံုနဲ႔၊ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးနဲ႔မို႔ ဇာတ္မင္းသားႀကီးလား၊ ဒါဆိုရင္ တရားေဟာတာနဲ႔မဆိုင္လို႔ မဟုတ္ႏိုင္ဘူး… ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ထဲက မင္းသားႀကီးလား… စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ…၊ သိခ်င္စရာေတြ…။ စိတ္၀င္စားစရာေတြ…။ (မႏၲေလးမွာ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါက ေမြးၾကသူတိုင္း ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရနဲ႔ မစိမ္းတဲ့အျပင္ ကၽြမ္း၀င္ရင္းႏွီးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်က္ျမႇဳပ္ခဲ့တဲ့၀င္းႀကီးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ကိုကပဲ… စိုင္ျပြန္မင္းသားႀကီးရဲ႕ ျမစ္ေတာ္ပါပဲ။)
ဒီေတာ့ ၃ ႏွစ္သားေလာက္ကၾကားဖူးတဲ့ ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း’ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရေနာက္ကြယ္က အံ့ၾသထူးဆန္း၊ သိခ်င္ဖြယ္ရာေတြ အမ်ားအျပားရိွေနခဲ့ ပါၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို သိခဲ့ရတာပါ။
ေနာက္ပိုင္း ၁၄ ခန္းဇရပ္ထဲသြားသြားၿပီး ဦးခ်စ္ၿမဲပန္းခ်ီကားေတြေမာ့မိတိုင္း ဇရပ္ထဲက ၀ါးၾကမ္းခင္း သစ္သားကြပ္ပ်စ္ႀကီးေပၚထိုင္မိတိုင္း ‘သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း’ကို သတိမရဘဲမရိွပါဘူး…။ ကၽြန္ေတာ္ဆရာႀကီးကိုသိခဲ့တာ ဒီေလာက္ပါပဲ။ (ကၽြန္ေတာ့္အေဖလည္း ဆရာႀကီးကို လူသူေတာ္ေကာင္းႀကီး ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေလာက္ပဲ သိခဲ့တာပါ။ ဒီထက္မပိုပါ။) ေနာက္မွ စာေလးေပေလးဖတ္ရာကေန… ၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီ ၅ ရက္ေန႔မွာ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလူထုဆႏၵျပပြဲ၊ ၁၉၅၆ ခု မတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔မွာ ၿမိဳ႕ေပၚေလးျပင္ေလးရပ္ကဆရာႀကီးမ်ားပင့္ဖိတ္ၿပီး ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ႕ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲေတြကို အိမ္ေတာ္ရာ ၁၄ ခန္းဇရပ္မွာက်င္းပခဲ့တာကို သိရတာပါ။ ၁၉၆၄ ခု ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔မွာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကြယ္လြန္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ၁၉၆၄ ခု ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔မွာ ဂူသြင္းသၿဂၤဳိဟ္သလို မႏၲေလးအိမ္ေတာ္ရာ ၁၄ ခန္း ဇရပ္မွာလည္း ဆရာႀကီးအတြက္ အမွတ္တရ ဂါရ၀ျပဳအခမ္းအနားက်င္းပခဲ့တာကိုေတာ့ ခပ္ေရးေရးမွတ္မိလိုက္ပါတယ္။
ေဟာ… ဒီႏွစ္ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္) ဇူလိုင္လ ၂၃ ရက္ေန႔ဆိုရင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကြယ္လြန္တာ ၄၈ ႏွစ္ တင္းတင္းျပည့္ပါၿပီ။ ေနာက္ ၂ ႏွစ္ ဆိုရင္ ႏွစ္ ၅၀ ျပည့္ၿပီေပါ့…။ အလားတူ ဒီႏွစ္ (၂၀၁၂ ခုႏွစ္) မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔ကပဲ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ့ ၁၃၆ ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔လည္းျဖစ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရာျပည့္(မိႈင္းရာျပည့္)အၿပီး ၃၆ ႏွစ္ေျမာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရဲ့ရာျပည့္ကာလ (၁၉၇၆)က ဆရာတင္မိုးရဲ႕…
‘သမိုင္းမဟာတေကြ႕
မိႈင္းရာျပည့္ကိုလ
ကိုင္းလာေဟ့… သြားရေအာင္…’ ဆိုတဲ့ ကဗ်ာဟာ တကၠသိုလ္ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္ထဲမွာ ျမည္ဟည္းလႈပ္ခတ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၁၉၇၆ခု မတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔မွာပဲ ကုကၠိဳေရာ္ရြက္၀ါေတြေၾကြေနတဲ့ မႏၲေလး၀ိဇၨာႏွင့္သိပၸံတကၠသိုလ္ ပင္မေဆာင္ေလွကားထစ္ေတြေပၚမွာ ရွားရွားပါးပါး ရဲရဲေတာက္ခြပ္ေဒါင္းအလံ တလူလူလႊင့္ထူႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ပင္မေဆာင္ေရွ႔ ေလွကားထစ္ေတြမွသည္ စာသင္ခန္းေတြရိွရာ သစၥာ၊ ေရႊမန္း၊ ျမတမာ၊ ေရႊျပည္ေအး၊ ေအာင္မဂၤလာ… စတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္မ်ားရိွရာ တကၠသိုလ္ေအာင္ေျမမွသည္ မဂၤလာလမ္း၊ ေအလမ္း၊ လမ္း ၈၀၊ အာဇာနည္လမ္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္း… စတဲ့ မႏၲေလးရဲ႕ အသက္ေသြးေၾကာလမ္းမႀကီးေတြေပၚ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတြ ရဲပေတာင္းခပ္သြားခဲ့ေလရဲ႕။
ၿပီးခဲ့တဲ့ေမလကပဲ… ဇာတိေျမနဲ႔ေ၀းလြင့္အေနၾကာခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာၿငိမ္းသစ္နဲ႔ လမ္း ၃၀ ေပၚက လက္ဖက္ရည္စားပြဲမွာ အမွတ္မထင္ ဆံုၾကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ ၃၆ ႏွစ္က… ၁၉၇၆ မတ္လ ၂၃ ရက္ရဲ႔ပံုရိပ္ေတြကို ၂ ဦးသား ျပန္ေဖၚမိၾကေလရဲ႕…၊ အဲဒီကာလ… သူက ဖားသားလဖုန္း(အထက ၁၄)က အထက္တန္းေက်ာင္းသား၊ သူက အလံကို မတ္မတ္ကိုင္လို႔…။ ကၽြန္ေတာ္က တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား…။ သူနဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္လို႔…။
ဘာပဲေျပာေျပာ…
ကၽြန္ေတာ္သိေသာ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းက ဤမွ်သာ…။ ဒါေပမယ့္… ဆရာႀကီး မဆံုးခင္ ၂၂ ရက္၊ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၁ ရက္ေန႔ ည ၉ နာရီသာသာမွာ အတူလက္တြဲဖက္ တပည့္ ဦးထြန္းတင္(ကြယ္လြန္သူ ေရွ႕ေနႀကီးဦးထြန္းတင္)ကို သူ႔အနားေခၚၿပီး…
‘အင္း… ဆရာေတာ့ မေသခင္
ဆရာတို႔ တိုင္းျပည္မွာ
တကယ့္ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔
ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ညီညီၫြတ္ၫြတ္
ျဖစ္တာပဲျမင္သြားခ်င္တာပါပဲ’ဆိုတဲ့ ေလးနက္တည္ၾကည္တဲ့ အသံကျဖင့္ ဒီကေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားေျမးမ်ားရင္ထဲအထိ လႈပ္ခတ္ရွင္သန္ ျမည္ဟည္းေနဆဲပါပဲေလ…။ ဆရာႀကီး ဆႏၵကား မျပည့္ေသး…။
ေရးတာက ဆူးငွက္
0 comments:
Post a Comment