အိပ္မက္ေသတၱာထဲမွႏွင္းဆီေၾကြညမ်ား (တာေကာဒီ)

အိပ္မက္ေသတၱာထဲမွႏွင္းဆီေၾကြညမ်ား(တာေကာဒီ)

ၾသဂုတ္လဆန္းပိုင္းတြင္... မနက္စာစားၿပီး က်ေနာ္တို႔အားလုံးကို ေခၚထုတ္ကာ ေစာင္အုပ္ၿပီး႐ုံးခန္းေ႐ွ႔တြင္ ထိုင္ခိုင္းထားသည္။ နံမည္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေခၚသံၾကား၍ ထဟုဆိုကာ ေခၚသြားသည္။ လူ(၃၀)ေက်ာ္ခန္႔ေခၚသံၾကားအၿပီးတြင္ က်ေနာ့္နံမည္ေခၚသည္။ ေစာင္အုပ္လ်က္မွ ဆြဲေခၚရာသို႔ အေတာ္ၾကာၾကာလိုက္ပါသြားရသည္။ က်ေနာ့္ေ႐ွ႕မွေျခေထာက္မ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ေစာင္ဖြင့္လိုက္သည့္အခါ တိုက္ခန္း႐ွည္ႀကီးတခုေ႐ွ႔ေရာက္ေနသည္။ သံတံခါးဖြင့္ေပးၿပီး တိုက္ခန္းထဲသို႔က်ေနာ္ဝင္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ရိွေနသည္။ အခန္းမွာ ၈' ခန္႔က်ယ္ၿပီး ၁၂' ခန္႔႐ွည္သည္။ ယခင္က သမံတလင္းခင္းထားေသာ္လည္း ယခုကြာၿပီး ေျမသားမ်ားေပၚေနသည္။ ႀကြက္တြင္းမ်ားလည္း အမ်ားအျပားေတြ႔ရသည္။ တဖက္နံရံတြင္ ၂' x ၆' ခန္႔သစ္သား ပ်ဥ္ခ်ပ္႐ွည္တခုခင္းထားသည္။ နံရံအဂၤေတမ်ားလန္ကာ မဲညစ္ေနသည္။ အခန္းေထာင့္တြင္ အညစ္အေၾကးသြားရန္ ဂန္ဖလားဟုေခၚေသာ စဥ့္အင္တုံႏွစ္လုံး႐ိွသည္။ စုတ္ၿပဲေနေသာ ဖ်ာၾကမ္းေဟာင္းတခ်ပ္ကို လိပ္ကာေထာင္ထားသည္။ ၎မွာ ညတြင္ခင္းအိပ္ႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ညစ္ပတ္ေသာအခန္းအေျခအေနကိုၾကည့္၍ က်ေနာ္အေတာ္စိတ္ပ်က္သြား မိသည္။ တိုက္သစ္မွာ ဤအခန္းႏွင့္စာလ်င္ မ်ားစြာသန္႔႐ွင္းသည္ဟုဆိုရေပမည္။ အဝင္သံတံခါးမႀကီးေဘးတြင္ ဆီးသြားရန္စဥ္႔အိုးႀကီးတလုံးခ်ထားသည္။ မတ္တပ္ရပ္၍ သံတိုင္ၾကားမွ ဆီးသြားရသည္။ က်င္ႀကီးသြားလိုလ်င္ ဖ်ာစမ်ားကိုခ်ိဳး၍ျဖစ္ေစ၊ မိမိအဝတ္စကိုၿဖဲ၍ျဖစ္ေစသုံးရသည္။

အခန္းထဲမွာ ညဆိုလ်င္ (၆၀) wt မီးလုံး႐ိွသည္။ ဤမီးလုံးသည္ က်ေနာ္တို႔အတြက္ မီးျခစ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ မီးလုံး႐ိွရာသို႔ လူႏွစ္ေယာက္ဆင့္တက္ၿပီး ေရစြပ္ထားေသာစြပ္က်ယ္စကုိ မီးလုံးတြင္ကပ္ထားရသည္။ ခဏၾကာလ်င္ေညွာ္နံ႔ထြက္၍ စြပ္ၾကယ္စမီးစြဲလ်င္ လႊတ္ခ်ၿပီး ပါးစပ္ျဖင့္ မီးမေသေအာင္မႈတ္ကာ ေဆးလိပ္မီးညိွရသည္။ ဤတိုက္တြင္ေကာင္းသည့္အခ်က္မွာ တခန္းႏွင့္တခန္းစကားလွမ္းေျပာ၍ရျခင္းႏွင့္ ေရခ်ိဳးထြက္ခ်ိန္တြင္ တခန္းႏွင့္တခန္းေတြ႔ရျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ အခန္းမ်ား၏ေ႐ွ႕တြင္တိုက္ဝင္း အုတ္တံတိုင္း႐ိွၿပီး၊ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ညိုပုတ္ပုတ္ျဖစ္ေနသည္။ အလယ္ေခါင္ေလာက္တြင္ အဝင္အထြက္ သြပ္ျပားတံခါး႐ိွသည္။ ေထာင့္တေနရာတြင္ သြပ္ျပားကာထားသည့္ အုတ္ေရကန္႐ိွသည္။ ေရကန္သို႔ တခန္းစီေရခ်ိဳးထြက္ခ်ိန္တြင္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္ျမင္ရသည္။ ေစာင့္သည့္အျပာဝတ္ အက်ဥ္းသားေကာင္းလ်င္၊ အခန္းမ်ားသို႔ေျပးႏႈတ္ဆက္ခြင့္ရသည္။ ဤတိုက္မွာ အမွတ္ (၄) တိုက္ျဖစ္ၿပီး အခန္းေပါင္း (၂၅) ခန္း႐ိွကာ က်ေနာ္တို႔ဘက္မွ (၁၀)ခန္းကိုကန္႔ထားၿပီး ၄ (တို)ဟုေခၚသည္။ တဖက္ (၁၅ခန္းကို ၄ (႐ွည္) ဟုေခၚသည္။ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္တြင္ သစ္သားၾကမ္းခင္း႐ိွသည့္ အမွတ္ (၅) တိုက္႐ိွသည္။ ၅ တိုက္နံေဘးတြင္ ႀကိဳးစင္႐ိွသည္။ ဤ (၄) တိုက္ (၅) တိုက္တို႔မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္က ႀကိဳးတိုက္မ်ားျဖစ္သည္။ ႀကိဳးသမားကို တရက္တခန္းေ႐ႊ႔ကာ ေနာက္ဆုံးညတြင္ ႀကိဳးစင္နံေဘးအခန္း၌ ထားသည္ဟုသိရ၏။

က်ေနာ့္အခန္းတြင္ ေရေက်ာ္မွ အလုပ္သမားလူငယ္ အုန္းသြင္ႏွင့္ စန္းျမင့္ဆိုသည့္ ျမန္မာစာအဓိကျဖင့္ ဘြဲ႔ရထားသူသုံးဘီးသမား႐ိွသည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ေသခ်မသိသျဖင့္ သိပ္မေျပာၾက။ က်ေနာ္က မႏၱေလးတကၠသိုလ္သပိတ္ႏွင့္အဖမ္းခံရေၾကာင္းေျပာျပကာ အုန္းသြင္က Study Group တခုတြင္ပါဝင္ေသာေၾကာင့္ အဖမ္းခံသည္ဟုဆို၏။ စန္းျမင့္က တပ္ေျပးတေယာက္ကို ေက်ာင္းသားကဒ္ငွါးမိ၍ ျပႆနာတက္ရျခင္းျဖစ္သည္ဟုေျပာျပ၏။ နီယုႏွင့္သန္းေဌးမွာ ၄(႐ွည္) တြင္႐ိွၿပီး ကိုမုတ္ဆိတ္မွာ ၄ (တို) ဘက္တြင္႐ိွေၾကာင္း သိရသည္။ ေနာင္ က်ေနာ္တို႔အမႈ ႐ုံးထုတ္ေသာအခါ အုန္းသြင္သည္ က်ေနာ္တို႔အမႈတြဲျဖစ္ေနၿပီး R.I.T ေက်ာင္းသားမ်ားေတာခိုလိုလ်င္ က်ေနာ္က လြတ္ေျမာက္ေဒသသို႔ပို႔ေပးေၾကာင္း တခါမွ်မျမင္ဘူးေသာက်ေနာ့္ကို အစိုးရသက္ေသအျဖစ္ထြက္ဆိုသည္။ သန္းေဌးႏွင့္ကိုမုတ္ဆိတ္လည္း လြတ္သြားသည္။ ကိုမုတ္ဆိတ္မွာ က်ေနာ့္ကို အေတာ္ခင္သည္။ တိုက္သစ္မွာေနစဥ္က ည ညဆိုလ်င္ က်ေနာ္ေျပာျပေသာ မြန္တီခရစၥတိုၿမိဳ့စားႀကီးႏွင့္သူရဲေကာင္း (၃)ေယာက္ဇာတ္လမ္းမ်ားကို အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္သည္။ က်ေနာ္စစ္ေၾကာေရးမွျပန္လာလ်င္ သားေရပတ္ျဖင့္႐ိုက္ခံရေသာ ေက်ာမွဒဏ္ရာမ်ားကို ၾကင္နာစြာပ႐ုတ္ဆီလူးေပးေလ့႐ိွသည္။ လက္သည္း႐ွည္လ်င္ ေဇာင္းထက္ေအာင္ေသြးထားသည့္ဖန္ပုလင္းကြဲျဖင့္ လက္သည္းျဖတ္ရရာ၊ က်ေနာ္က မျဖတ္တတ္သျဖင့္ ကိုမုတ္ဆိတ္က အကိုႀကီးတေယာက္ပမာ ျဖတ္ေပးေလ့႐ိွ၏။ သူ႔တြင္ အိမ္ေထာင္ႏွင့္ခေလး (၂)ဦး႐ိွသည္။

သူႏွင့္ကိုတင္ေမာင္ဦး၊ ကိုျမင့္ဦးတို႔ မိႈင္းရာျပည့္ကိစၥ အုပ္က်င္း(ရွိ)အိမ္တအိမ္တြင္ေဆြးေႏြးေနစဥ္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားက ဝင္ဖမ္းၾကျခင္းျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ မီးပ်က္ေသာညဆိုလ်င္ တြင္းထဲမွႀကြက္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ထြက္ကိုက္တတ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ႀကြက္ႏိွမ္ႏွင္းေရးလုပ္ရသည္။ ညေနေစာင္းကတည္းက ႀကြက္တြင္းမ်ားအနီးသို႔ တမင္းမ်ားႀကဲပက္ထားၿပီး သံတိုင္ေပါက္ကိုဖ်ာစုတ္ျဖင့္ပိတ္ကာ မီးလုံးကို ႏွစ္ေယာက္ဆင့္တက္ျဖဳတ္၍ ၿငိမ္းရသည္။ မီးေမွာင္သျဖင့္ ထမင္းလုံးထြက္ဆြဲေသာႀကြက္မ်ားကို ဖိနပ္မ်ားျဖင့္တဖုံးဖုံး႐ိုက္ၾကသည္။ မနက္ၾကလ်င္ ႀကြက္ေသမ်ားကို အျပာမ်ားထံမွ ေဆးလိပ္ႏွင့္လဲၾကသည္။ ႀကြက္၄၊ ၅ေကာင္မွ ေဆးလိပ္ တလိပ္ႏွစ္လိပ္သာေပးသည္။ တခါတရံ ပဲဟင္းမွအေပၚဆီရလ်ွင္အပ္ထားၿပီး ႀကြက္႐ိုက္ကာ ဓါးလုပ္ထားေသာသံျပားစျဖင့္တုံးတစ္ၿပီး ေသာက္ေရေႀကြခြက္ထဲထည့္ ခ်က္ၾကသည္။ ေလာင္စာမွာ ေဆးလိပ္တို ဖ်ာစမ်ားႏွင့္ ႐ွား႐ွားပါးပါးပလစ္စတစ္မ်ားျဖင့္ ပြက္ရုံခ်က္စားၾကသည္။ ငံျပာရည္ထည့္၍ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ျဖင့္ စားေကာင္းလွသည္။

ညေနေစာင္း ေထာင္ပိတ္ခ်ိန္ေရာက္၍ အျပာမ်ားျပန္လ်င္ က်ေနာ့္တို႔လြတ္လပ္ၿပီ။ သူတို႔သည္ အိတ္ေဆာင္မ်ားသို႔ ျပန္အိပ္ၾကရသည္။ ညပိုင္းဆိုလ်င္ ဝါဒါမ်ားသာ႐ိွၿပီး သူတို႔ကလည္း တိုက္ဝင္းတြင္းသို႔ ဝင္လာေလ့မ႐ိွပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ညဆိုလ်င္ တခန္းႏွင့္တခန္း စကားေအာ္ေျပာၾက သတင္းဖလွယ္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ သတင္းေၾကျငာသူမ်ား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ သခ်ၤာအဓိကေက်ာင္းသား ေရာဘတ္စန္းေအာင္ ျဖစ္သည္။ သူ႔အခန္းက အလည္ေလာက္မွာ႐ိွသည္။ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ဦးသန္႔႐ုပ္ကလာပ္ကို ၾကက္ေျခနီမ်ားလက္မွလု၍ သံဃာေတာ္မ်ားထံ လႊဲေျပာင္းေပးရာတြင္ပါဝင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထိုအေရးအခင္းတြင္ သူေထာင္မက်ဘဲျပန္လြတ္လာသည္။ ၇၅ ဇြန္တြင္ အဖမ္းခံရျပန္သည္။ ေထာင္မက်ဘဲ ျပန္လြတ္သည္။ ယခု မိႈင္းရာျပည့္တြင္လည္း ႀကိဳတင္ဖမ္းထားျခင္းခံရသည္။ သူသည္ ယခုအခါ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတဦးအျဖစ္ ေထာင္ဒဏ္ (၁၄) ႏွစ္က်ခံေနရသည္။

ၾသဂုတ္လ လည္ေလာက္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစစ္ခုံရုံးတင္ကာ အသုတ္လိုက္ေထာင္ခ်သည္။ "ပုံစံေက" ဟုေခၚသည့္ ေ႐ွ႔ ၁" ေနာက္ေျပာင္ ဆံပင္ပုံစံ (ကမာၻ႔ဖလားပြဲမွ Ronaldo ၏ ဆံပင္ပုံစံ) ညွပ္ၿပီဆိုလ်င္ ေသခ်ာၿပီ ေနာက္ရက္ေထာင္က်ေတာ့မည္။ ေထာင္က်ၿပီး အခ်ိဳ႕လည္း တိုက္ျပန္ေရာက္လာသည္။ အမ်ားစုမွာ အေဆာင္သို႔ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္က အခ်ဳပ္ေဆာင္ႏွစ္ေဆာင္ႏွင့္ အက်ေဆာင္ (၃) ေဆာင္႐ိွသည့္အနက္၊ အက်ေဆာင္ျဖစ္ေသာ အေဆာင္ (၃)တြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို သီးျခား ထားသည္။ ည (၇) နာရီ သံေခ်ာင္းေခါက္လ်င္ ေရာဘတ္က သတင္းေၾကျငာသည္။ ဘယ္သပိတ္မွဘယ္သူ ဘယ္ႏွႏွစ္က်သြားၿပီ၊ ဘယ္သူေတြေထာင္က်ၿပီး အေဆာင္ေရာက္သြားၿပီ၊ ေထာင္က်ၿပီး ဘယ္သူက (၅)တိုက္မွာ၊ သူက သတင္းေၾကျငာသည္။ မိႈင္းရာျပည့္ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ကိုမိႈင္း (တင္ေအးၾကဴ) ဝင္းမင္းေထြး၊ ကိုသန္းလင္းတို႔ ေထာင္ (၉)ႏွစ္စီက်သြားသည္။ အမ်ားဆုံးက ေသဒဏ္က်ေသာ ကိုတင္ေမာင္ဦး၊ ကိုျမင့္ဦးက ေထာင္ (၁၄) ႏွစ္၊ သပိတ္မ်ားတြင္ေခါင္းေဆာင္ (၉) ႏွစ္ အလည္အလတ္ (၇) ႏွစ္၊ ခ်ီတက္လ်င္ (၅) ႏွစ္က်ၾကသည္။ နီယုက ေထာင္ဒဏ္ (၅) ႏွစ္က်သည္။

သတင္းေၾကျငာၿပီးလ်င္ ညခ်မ္းဂီတသီခ်င္းဆိုၾကသည္။ "အားလုံးကိုေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္" သီခ်င္းျဖင့္ အားတင္းၾကသည္။

တခါတေလႀကဳံမယ္ေဆာင္း.. မိုးလဲေတြ႔ရမယ္.. အလိုက္အထိုက္ေပါ့ကြယ္.....

မ.ဆ.လ အစိုးရသည္ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္ေသာေက်ာင္းသားမ်ားကို ျပင္းထန္ေသာႏွစ္႐ွည္ေထာင္ဒဏ္မ်ား ရက္ရက္စက္စက္ခ်သည္။ (ဤေနရာတြင္ စာ က်န္ခဲ့ပံုရသည္) တကယ္ေတာ့သူသည္ ေထာက္လွမ္းေရး တပ္ၾကပ္ျဖစ္သည္။ ကိုတင္ေမာင္ဦး၊ ထိုင္းမွ သူ႔အိမ္ကို ဝပ္က်င္းအျဖစ္ သုံးေလ့႐ိွ၏။ ၁၉၇၅ ဇြန္သပိတ္တြင္ ကိုတင္ေမာင္ဦး ျပန္သြားၿပီး ေထာက္လွမ္းေရးက သူ႔ကိုျပန္ေျခရာခံမိကာ ၆ လခန္႔သူ႔ကို ထိန္းသိမ္းထားသည္။ ေနာက္ အေပးအယူလုပ္ကာ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ၁၉၇၆ မိႈင္းရာျပည့္မတိုင္မီ ကိုတင္ေမာင္ဦး သူ႔အိမ္လာသည့္အခါ သူကေထာက္လွမ္းေရးသုိ႔ သတင္းေပးလိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူသည္ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို နစ္နစ္နာနာျဖစ္ေစရန္ေတာ့ ရည္႐ြယ္ပုံမရေပ။ အတင္းအက်ပ္ကိုင္ခံရသည့္အတြက္ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ လုပ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္ဟန္တူသည္။ တေန႔ ေရခ်ိဳးထြက္ရင္း သူ က်ေနာ့္ကို ေျပးလာႏႈတ္ဆက္သည့္အခါ ကိုတင္ေမာင္ဦးကို ဇြန္ (၂၇) ရက္ေန႔က ႀကိဳးေပးလိုက္ၿပီဟု ၾကားရေၾကာင္းေျပာျပသည့္အခါ တမ်က္ႏွာလုံး ေသြးဆုတ္ျဖဴေရာ္သြားၿပီး "မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး" ဟု အထိတ္တလန္႔ျငင္းသည္။ က်ေနာ္တို႔တိုက္တြင္ ကိုတင္ေမာင္ဦး၏အေဖ ဦးလွေ႐ႊ႐ိွသည္။ အေဖ အေဖ၊ ညီ ညီမမ်ားအားလုံး အ႐ြယ္မေရာက္ေသးသည့္ ခေလးႏွစ္ဦးမွအပ အားလုံးအဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္က်သည္။

တိုက္စည္းကမ္းအရ တခန္းႏွင့္တခန္း စကားမေျပာရ၊ ေလမခၽြန္ရ၊ သီခ်င္းမဆိုရ၊ နံရံမေခါက္ရ အမိန္႔ထုတ္ထားသည္။ မိလ်င္ ေစာင္အုပ္ကာ ဝိုင္း႐ိုက္ခံရသည္။ "အျပာ" ဟုေခၚသည့္ လုံခ်ည္အျပာဝတ္ အက်ဥ္းသားမ်ားက က်ေနာ့္တို႔၏ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေပးရသည္။ သူတို႔သည္ ေထာင္တြင္အေနၾကာသျဖင့္ "ေထာင္စိတ္"ေပါက္ကာ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွဥ္းလုပ္ေလ့႐ိွသည္။ က်ေနာ္တို႔အေပၚတြင္ အခ်ဳပ္ဘဝျဖစ္၍ ေထာင္ပါးမဝေသးေသာေၾကာင့္ အႏိုင့္က်င့္ခ်င္သည္။ တိုက္္တြင္က်သည့္အျပာမ်ားအနက္ အဆိုးဆုံးမွာ ေက်ာင္းဝင္းစိန္ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဖ်ာပုံခရိုင္ဘက္မွျဖစ္ၿပီး ဇနီးျဖစ္သူကို ဓါးျဖင့္ခုတ္သတ္မႈျဖင့္ ေထာင္(၇)ႏွစ္ က်ေနသူျဖစ္သည္။ စိတ္လည္းသိပ္မမွန္ေပ။ က်ေနာ္တို႔ တခန္းႏွင့္တခန္းစကားေျပာလ်င္ ေခ်ာင္းဖမ္း၍႐ုံးတင္သည္။ သူ႔တာဝန္က က်ေနာ့္တို႔အခန္းမ်ားမွ အညစ္အေၾကးမ်ားကို တံခါးေသာ့ဖြင့္ၿပီး ပုံးမ်ားထဲသြန္ထည့္ေစကာသယ္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံးက သူ႔ကိုမုန္းသျဖင့္ "ဂန္ဖလား" ထြက္သြန္လ်င္ မေတာ္တဆလိုလို၊ မႏိုင္သလိုႏွင့္ သူ႔လက္ေပၚသြန္ခ်သည္။ သူက႐ိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔က အ႐ိုက္အႏွက္ခံၿပီး သူ႔ကို ဒုကၡေပးသည္။ ထမင္းေဝလ်င္ သူမတည့္သူဆိုလ်င္ ဝေအာင္မေပး၊ ထမင္းပို၍သြန္တာေတြ႔လ်ွင္လည္း ထုတ္႐ိုက္တတ္သည္။ သံပန္းကန္ျပားထဲထမင္းထည့္ၿပီး ပန္းကန္ျပားႏွစ္ခ်ပ္မ်က္ႏွာအပ္ကာ သံတိုင္မ်ားၾကားမွထိုးသြင္းေပးသည္။ ထိုထမင္းကို အခြက္ကေလးျဖစ္ေအာင္ယက္ဖယ္၍ ပဲဟင္းထည့္ရသည္။ ပဲဟင္းကို သံပုံးမ်ားျဖင့္သယ္လာၿပီး ႏို႔ဆီဘူးကိုလက္ကိုင္တတ္ကာ သံတိုင္မ်ားၾကားမွ ေလာင္းထည့္ေပးသည္။ သူႏွင့္မတည့္လ်င္ အေပၚေရသာခပ္ေပးၿပီး သူႏွင့္ေျပလည္လ်င္ ပုံးထဲေမႊကာ အဖတ္ပါေအာင္ထည့္ေပးသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ ငပိစိမ္းမ်ားကိုေရႏွင့္ေဖ်ာ္၍ စြပ္က်ယ္အက်ီၤျဖင့္ထုတ္ၿပီး ေဒါင့္မွ အေပါက္တြင္ ဖ်ာစမ်ားထိုး၍ခ်ိတ္ၿပီး ငံျပာရည္စစ္ၾကသည္။ ငံျပာရည္က ငပိထက္ထမင္းစားၿမိန္သည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္ ဆံပင္ညွပ္ရက္ ေရာက္လာသည္။ က်န္ရစ္သည့္ရဲေဘာ္မ်ားက အားေပးၾကသည္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ေရခ်ိဳး ထုတ္သည္။ ထမင္းေကၽြးသည္။ မၾကာမီ႐ုံးထုတ္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္က ငပိ၊ ေရႏွင့္ အုတ္နီမံႈ႔တို႔ကိုေဖ်ာ္ၿပီး ဖ်ာစကိုအဝတ္ပတ္၍ တိုက္ခန္းနံရံတြင္ "ေအာင္ပြဲဟာတိုက္ရဲသူအတြက္ျဖစ္တယ္" ဟူသည့္ စာတမ္းကိုေရးကာ အခန္းေလးကိုႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ ေဟာ ေသာ့ခေလာက္ဖြင့္သံ၊ နံမည္ေခၚသံမ်ားၾကားရၿပီ။

[က်သစ္ဘဝ]

ေထာင္က်ၿပီး က်ေနာ္တို႔အားလုံး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားစုေဝးထားရာ (၃) ေဆာင္သို႔ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔အမႈတြဲ (၉) ေယာက္အနက္ ေဇာ္သန္းစိန္မွအပ  က်န္ (၈) ေယာက္လုံး (၃)ေဆာင္ ေအာက္ (၂)ဟု ေခၚသည့္ အခန္း႐ွည္ႀကီးထဲမွာ အတူေနရသည္။ R.I.T ေက်ာင္းသား တင္သိန္းလြင္ (ေနာင္-ဗကပ ေတာခို)၊ R.I.T ၿငိမ္းဝင္း (ေနာင္- ဗကပ ေတာခို)၊ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဝင္းထြန္း (ယခု ကြယ္လြန္)၊ တင္ထြဋ္(ကဗ်ာဆရာပန္းေထြး)၊ တင္ဝင္းေမာင္(အလုပ္သမား)၊ လွဦး(အလုပ္သမား)၊ ကိုခင္ေမာင္သန္း(လမ္းစဥ္လူငယ္-မႏၱေလးကြယ္လြန္)ႏွင့္ က်ေနာ္ျဖစ္ပါသည္။ အေဆာင္မွာ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ (၄)ခန္း အေပၚ (၄) ခန္း႐ိွသည္။ အဂၤလိပ္ေခတ္ ႏွစ္ထပ္အုတ္တိုက္နီႀကီးျဖစ္သည္။ ၅' ေပခန္႔ လူသြားလမ္းခ်န္ထားၿပီး၊ ၆' x ၂ ' သစ္သားတန္းမ်ား႐ိုက္ၿပီး အခန္းဖြဲ႔ထားသည္။ တခန္းလ်င္ ၂၂' x ၈၀' ခန္႔က်ယ္ဝန္းသည္။ သစ္သားျပားခင္းကာ သံေျခေထာက္တင္ထားသည့္ကုတင္မ်ား ႐ိွသည္။ အိမ္သာမွာ အခန္းေထာင့္တြင္႐ိွၿပီး သုံးထပ္သားျပားကာထားသည္။ သံစည္ပိုင္းျပတ္ေပၚတြင္ အသားျပားတင္ထားသျဖင့္ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္သည္။ ေပ႐ွစ္ဆယ္ခန္႔႐ွည္လ်ားသျဖင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္းေလ်ွာက္၍ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ (၈) ဦးမွာ အတူတူစားၾကသည္။ ေထာင္အေခၚ  စားအိုးတြဲမ်ားျဖစ္သည္။ တဖက္ခန္း႐ိွ ဇြန္ (၇၅) သပိတ္ႏွင့္ ေထာင္က်ေနသည့္ ကိုခင္ေမာင္လင္းဆိုသည့္ ဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားက က်ေနာ့္ကို ဆက္သြယ္သည္။ သူသည္ က်ေနာ့္ဇာတိ ေရဦးမွျဖစ္ၿပီး ေနာင္တြင္ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးျဖစ္လာသည့္ ဦးဘိုနီ၏ တူအရင္းျဖစ္သည္။ (ေနာင္တြင္ ကိုခင္ေမာင္လင္းသည္ B.C.Pသို႔ေတာခိုသြားခဲ့ပါသည္။)

က်ေနာ့္မိဘမ်ားက၊ သူ႔မိဘအိမ္သို႔ လာေရာက္ဆက္သြယ္ၿပီး စားစရာမ်ားေပးထားေၾကာင္း ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ခြင့္ရသည္ႏွင့္လာေတြ႕ၾကမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသျဖင့္ က်ေနာ္ရင္နင့္သြားမိသည္။ မိဘေမတၱာ...။ ထုိစဥ္က က်ေနာ္၏ဖခင္မွာ ျပည္ နဝင္းဆည္တြင္ အင္ဂ်င္နီယာတဦးအျဖစ္ အမႈထမ္းေနသျဖင့္ ဖခင္ႏွင့္မိခင္မွာ ျပည္တြင္႐ိွသည္။ ညီေလးက မႏၱေလးေထာင္တြင္ ႐ိွေနသည္။ အေမ့ခမ်ာ မႏၱေလး႐ိွညီေလးကို ေထာင္ဝင္စာသြားေတြ႔ကာ အျပန္တြင္ အင္းစိန္ဝင္၍ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ရသည္။ အေမသည္ သူ႔ဘဝတေလ်ာက္လုံး ကြယ္လြန္ခါနီးအခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္ကို ေထာင္ဝင္စာေတြ႔သြားခဲ့႐ွာသည္။

က်ေနာ့္တို႔အခန္းထဲတြင္ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္တသက္တကၽြန္းက်ေနေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုရဲျမင့္သိန္းႏွင့္ သူတို႔အမႈတြဲ ကိုထြန္းၾကင္ ႐ိွသည္။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္သည္ ၈၈ အေရးအခင္းအၿပီး ထိုင္းနယ္စပ္သို႔ေရာက္႐ိွသြားကာ A.B.S.D.F ၏ ေက်ာင္းသား ဥကၠဌျဖစ္လာသည္။ ကိုရဲျမင့္သိန္းမွာ ယခု M.P.P ရဲျမင့္အမည္ျဖင့္ ထင္႐ွားေသာပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါသည္။ ၁၉၇၄ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီးမွ ဂုံနီစက္႐ုံအလုပ္သမားႀကီး ဦးခ်စ္ထြန္း ႐ိွသည္။ သူကေထာင္ဒဏ္ (၁၅) ႏွစ္က်သည္။ ေနာက္အလုပ္သမားတဦးမွာ ေထာင္ထဲတြင္ အာဏာပိုင္မ်ား ၏ သတင္းေပးလုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ကို မၾကာခဏလာ၍ အကဲခတ္သည္။ ပဲခူး႐ိုးမ B.C.P တိုက္တိုင္းေအာင္တပ္ခြဲ (၂)မွ ဖမ္းမိေသာ ရဲေဘာ္ခင္ညိဳဟူသည့္ ကရင္တရုတ္ကျပားတေယာက္႐ိွသည္။ သူက မတရားသင္းပုဒ္မျဖင့္ ေထာင္ (၂) ႏွစ္က်သည္။ ရန္ကုန္ ဝွာက်ဳံး တရုတ္ေက်ာင္းထြက္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားျဖစ္သည့္ ကဗ်ာဆရာ "ေဇၿငိမ့္" ေခၚ ရဲေက်ာ္သူႏွင့္ ပုသိမ္မွ ရဲေဌး ႐ိွသည္။ ရဲေက်ာ္သူ၏အေဖမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္ ျဖစ္ၿပီး။ ထို္ေခတ္က နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရးေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈမ်ားတြင္ထင္႐ွားသည့္ ဦးလွျမတ္စိုး ျဖစ္သည္။ 

ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အေဆာင္မွဴးမွာ ေထာက္လွမ္းေရးအကူတပ္ဖြဲ႔မွ တပ္ၾကပ္ႀကီးလွေရႊျဖစ္သည္။ သူသည္ အလြန္ပါးနပ္ေကာက္က်စ္သည္။ အေဆာင္မွအခန္းမ်ားထဲတြင္ ဒလံမ်ားထည့္ထားၿပီး လႈပ္ရွားမွဳမ်ားကို ေစာင့္ၾကည့္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္တေဆာင္တည္းတြင္ ေရွ႕ေနဦးရဲထြန္း ႏွင့္ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ရိွသည္။ သူတို႔ (၃) ဦးသည္ ဦးသန္႔အေရးအခင္းႏွင့္ ေထာင္ (၇) ႏွစ္စီက်ေနၾကသည္။

ပထမဆုံးေထာင္ဝင္စာေတြ႔ရသည့္အခါ သံဇကာႏွစ္ထပ္ကာထားသည့္ အခန္းငယ္တခုအတြင္းေတြ႔ရသည္။ အေဖႏွင့္အေမလာေတြ႔ၾကသည္။ တခန္းလုံး ဟိုဘက္သည္ဘက္ငိုသံမ်ားဖုံးေနသည္။ အေဖက က်ေနာ္ ေထာင္(၇) ႏွစ္ က်ေၾကာင္းသိသြားသည့္အခါ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္။ အေမကမူ မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းျဖင့္ မင္းမိန္းမနဲ႔ခေလး ေနေကာင္းတယ္၊ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ငါတို႔ေစာင့္ေရွာက္ထားတယ္ ၾကားလားဟု ေျပာသည္။ အေမက စိတ္ဓါတ္ႀကံ့ခိုင္သည္။ က်ေနာ့္သမီးေလးမွာ က်ေနာ္ေပ်ာက္သြားသျဖင့္ လြမ္းဖ်ား ဖ်ားရွာေၾကာင္းသိရသျဖင့္ စိတ္မေကာင္း။ အေမသည္ က်ေနာ့္ကို အင္းစိန္ႏွင့္ မႏၱေလးေထာင္တို႔တြင္ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔သြားခဲ့ရွာသည္။ အေမအသက္ႀကီးလာ၍ ရင္သားကင္ဆာျဖစ္သျဖင့္ Radio Therapy နည္းျဖင့္ ကုသရေသာေၾကာင့္ ဆံပင္မ်ားကၽြတ္ကာ ကတုံးတုံးထားရခ်ိန္ထိ က်ေနာ့္ကိုေထာင္ဝင္စာေတြ႔သြားခဲ့ရွာပါသည္။

“ဘယ္သူလာလာ မလာလာ ငါလာေတြ႔မယ္.. ငါ့ရင္နဲ႔လြယ္ၿပီး ေမြးခဲ့တဲ့သားကို .. ငါေသသြားရင္ေတာင္မွ အရိုးထဲက ဝိဥာဥ္အျဖစ္ထလာၿပီး လာေတြ႔လွည့္မယ္”  ဟုေျပာသြားေသာ အေမ့စကားမ်ားမွာ က်ေနာ့္ အေသြးအသား၊ က်ေနာ့္ ဟဒယထဲတြင္ ယခုအခ်ိန္ထိပဲ့တင္ေနပါေသးသည္။

အေဆာင္မွာေနသားက်၍ တလအတြင္း အယူအဆတူသူခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ခ်ိန္ဆက္မိလာသည္။ က်ေနာ္တို႔ အေပၚထပ္တြင္ (၇၅)ဇြန္အေရးအခင္းမွ ေက်ာင္းသားလူငယ္ေလးမ်ားရိွသည္။ သူတို႔သည္လည္း ေမာ္စီတုံးအေတြးအေခၚ လက္ခံသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ သူတို႔အထဲမွ စံႏု၊ မိုးျမင့္၊ ခင္ေဇာ္လင္းႏွင့္ ဝင္းေဆြ တို႔မွာ ေနာင္တြင္ B.C.P သို႔ ေတာခိုသြားခဲ့ၾကပါသည္။ မိုးျမင့္မွာ ေတာခိုရာမွျပန္မိၿပီး .. ၈၈ တြင္ ျပည္သူ႔တိုးတက္ေရးပါတီ၏ အမႈေဆာင္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ သူတို႔ထံတြင္ ေမာ္လက္ေရြးစင္က်မ္းမ်ား ရိွသည္။ သူတို႔က က်ေနာ့္တို႔အေပၚထပ္မွျဖစ္သျဖင့္ ည အားလ်င္ အခင္းပ်ဥ္ကိုခြာထားေသာအေပါက္မွ က်ေနာ့္တို႔ကို ဆက္သြယ္သည္။ စာအုပ္မ်ားခ်ေပးသည္။ က်ေနာ္တို႔က ေစာင္မ်ားကို ျခင္ေထာင္သဖြယ္ခ်ဳပ္ကာ အခန္းထဲမွသတင္းေပးမသိေအာင္ ကင္းခ်၍ ေလ့လာၾကရသည္။ B.C.P မွ ရဲေဘာ္ခင္ညိဳက က်ေနာ္တို႔သည္ B.C.P ေထာက္ခံေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သည္ကို သိလာေသာအခါ က်ေနာ့္ကို ေရြးခ်ယ္ဆက္သြယ္ၿပီး၊ ညၾကလ်င္ အိမ္သာေစာင့္ရင္း သတင္းေပးအလစ္တြင္ စကားေျပာၾကသည္။ သူက က်ေနာ့္တို႔ကို ေထာင္တြင္းေနထိုင္နည္းႏွင့္ ပါတီဘဝျဖတ္သန္းမႈမ်ားကို ေျပာျပသည္။ ပါတီတြင္းလမ္းစဥ္တိုက္ပြဲမ်ားအေပၚ သူ႔အျမင္ကိုလည္း ရိုးသားစြာေျပာျပသည္။

ေထာင္ဝင္စာမွငွက္ေပ်ာသီးထဲတြင္ ခဲဆံမ်ား၊ ေဘာပင္ Refill မ်ားခိုးသြင္းၿပီး တုတ္တြင္သားေရပင္စည္း၍ သုံးသည္။ အိမ္သာသုံးစကၠဴမ်ားခြင့္ျပဳသျဖင့္ ယင္းေပၚတြင္ ကဗ်ာေတြ စာတမ္းေတြ ေဝဖန္ခ်က္ေတြေရး ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလ့လာေရးဝိုင္းမွာ အခန္းတိုင္းသို႔ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔က English ေလ့လာမႈကိုအေရာင္ျပၿပီး၊ Mao Thought ေလ့လာေရးလုပ္ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ က်ေနာ္တို႔၏ေလ့လာေရးအစုအေၾကာင္း အာဏာပိုင္မ်ားသိသြားကာ၊ က်ေနာ္၊ က်ေနာ့္အမႈတြဲမ်ားျဖစ္ေသာ ကိုခင္ေမာင္သန္း (လမ္းစဥ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္)ႏွင့္ R.I.T ေက်ာင္းသား တင္သိန္းလြင္တို႔ တိုက္ပိတ္ခံရသည္။ တိုက္သစ္တြင္ အပိတ္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ (၃) ေယာက္တခန္းတည္းေန ရသည္။

က်ေနာ္တို႔၏တဖက္ျခမ္းတြင္ R.I.T, G.T.I (အင္းစိန္) ႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွ မိႈင္းရာျပည့္သပိတ္ျဖင့္ ေထာင္က်ေက်ာင္းသားမ်ားရိွေနၿပီး မၾကာခင္ သူတို႔ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရသည္။ အျခားတဖက္ျခမ္းတြင္ P.D.P ပါတီမွ ဦးေထြးျမင့္ရိွသည္။ ဦးေထြးျမင့္သည္ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း၏ညီေတာ္ စပ္သည္။ သူသည္ ေသဒဏ္ကိုအယူခံမဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း ၁၉၇၃ အေျခခံဥပေဒအထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ တကၽြန္းျပစ္ဒဏ္သို႔ ေလ်ာ့ေပါ့ေပးလိုက္သည္။ သူလည္း (၃)ေဆာင္မွေန၍ တိုက္ပိတ္ခံထားရျခင္းျဖစ္သည္။

က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ကပ္ရက္အခန္းတြင္ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁)မွ ကိုခြန္ဆိုင္းႏွင့္ျမင့္လိႈင္တို႔ရိွသည္။ ျမင့္လိႈင္မွာ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္တြင္ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သည္။ ကိုခြန္ဆိုင္းမွာ ၁၉၈၉ တြင္ B.C.P  U.G  အျဖစ္ အဖမ္းခံခဲ့ရၿပီး၊ ယခုတတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ေရႊဘုိေထာင္တြင္ရိွေနသည္။ ကိုခြန္ဆိုင္း၏အမည္ရင္းမွာ ကိုမိ်ဳးထြန္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က တပ္မေတာ္အရာရိွတဦးျဖစ္ေသာ သူ႔ဖခင္မွာ ၿမိဳ႕နယ္ေကာင္စီဥကၠဌတဦး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သားျဖစ္သူကို ေထာင္ဝင္စာလာေတြ႔ေလ့ရိွသည္။ ကိုခြန္ဆိုင္းေထာင္မွလြတ္ၿပီး မဂၤလာေစ်းတြင္ ‘ေဆးဆိုင္’ဖြင့္ထားသည့္အခါ က်ေနာ္တို႔ေထာင္ထြက္အားလုံး၏ ‘ဘဏ္တိုက္ႀကီး’ ျဖစ္လာပါ သည္။ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္အတြင္း သူေရးဖြဲ႕ခဲ့သည့္ “နယ္ဆင္မင္ဒဲလား” ႏွင့္”ေရႊေက်ာင္းထက္က ေခါင္းေလာင္းသံ” သီခ်င္းမ်ားမွာ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၏ အသည္းစြဲသီခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾက ပါသည္။ ျမင့္လိႈင္သည္ ၈၈အေရးအခင္းတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆရာသမဂၢ အတြင္းေရးမႉးျဖစ္လာသည္။ သူသည္ ယခု Ph-D ဘြဲ႔ရၿပီး U.S.A တြင္ေရာက္ေနသည္ဟု သိရသည္။ သူသည္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ အင္းေတာ္မွ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေစာလိႈင္၊ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္မွ ကိုသန္းေရႊႏွင့္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ဦးတို႔ ရိွသည္။ ေစာလိႈင္မွာ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲတြင္ N.L.D ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ အင္းေတာ္မဲဆႏၵနယ္မွ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ခဲ့သည္။ ေက်ာ္ေက်ာ္ဦးမွာ ၁၉၈၅ တြင္ B.C.P သို႕ေတာခိုသြားခဲ့ၿပီး ယခုအခါ N.D.A အဖြဲ႔တြင္ စာေရးဆရာၿငိမ္းေအးအိမ္အျဖစ္ ရပ္တည္ေနပါသည္။ ကိုသန္းေရႊမွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါၿပီ။

အျခားခန္းတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာ ကဗ်ာဆရာ၊ ပန္းခ်ီဆရာေက်ာ္မင္းေမာင္ႏွင့္ သူ႔အစ္ကို ေက်ာ္ဝင္းေမာင္၊ ရန္ကုန္သြားဘက္ဆိုင္ရာ ေဆးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္ေစာဦးတို႔ရိွသည္။ ဗိုလ္မႉးခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာ၏တူေတာ္သူ ျမတ္ကိုႏွင့္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း စိန္ဝင္းတို႔ရိွသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ ေနာင္တြင္ B.C.P သို႔ေတာခိုသြားခဲ့ၾကပါသည္။ ေအာင္ေစာဦးမွာ N.L.D ပဲခူးတိုင္းစည္းျဖစ္လာၿပီး ယခုအခါ ျပည္ပတြင္ေရာက္ေနပါသည္။ သူသည္လည္း ၁၉၈၂ တြင္ B.C.P(UG)အျဖစ္ အဖမ္းခံခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာ္မင္းေမာင္မွာ Graphic Designer တဦးျဖစ္လ်က္ရိွပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္မိၿပီး မၾကာမီပင္ က်ေနာ္တို႔အားလုံးစုေပါင္း၍ အင္းစိန္ေထာင္၊ ေထာင္က်ေက်ာင္းသားမ်ား (တိုက္သစ္)၏ ေၾကြးေၾကာ္သံ “တိုက္မိန္႔” စာေစာင္ကိုထုတ္ေဝၾကသည္။ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ စာတမ္းမ်ားပါသည္။ က်ေနာ္က ေထာင္တြင္းေပၚလစီႏွင့္ပတ္သက္၍ အေၾကာင္းအခ်က္ ခိုင္လုံရမယ္၊ အက်ိဳးအျမတ္ရိွရမယ္၊ အကန္႔အသတ္ရိွရမယ္ဟူသည့္ ‘အ’သုံးလုံး ေပၚလစီကိုတင္ျပသည္။ ညီညြတ္ေရး တပ္ေပါင္းစုမူျဖင့္ ရပ္တည္ရန္တင္ျပသည္။ ၁၉၇၅ ဇြန္အေရးအခင္းမွ ထာင္က်ေနေသာ ေဆး (၁) Final Part –I  ေက်ာင္းသား ကိုေအးေအာင္က အိမ္သာသုံးစကၠဴေပၚတြင္ က်ေနာ္တို႔ခိုးသြင္းထားေသာ F.Engle ၏ “Anti-Dutring” ကို “ဒူးရင္းသီးဆန္႔က်င္ေရး” အမည္ျဖင့္ ဘာသာျပန္ေပးသည္။ သူ႔ဖခင္မွာ တပ္မေတာ္အရာရိွ တဦးျဖစ္ၿပီး သူ႔ကိုလန္ဒန္ရိွ ျမန္မာသံရုံးတြင္ေမြးဖြားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။ ေနာင္တြင္ သူသည္ B.C.P သုို႔ ေတာခိုသြားခဲ့ပါသည္။

တိုက္သစ္တြင္ (၃) လခန္႔ၾကာေသာအခါ က်ေနာ္တို႔အားလုံးကို တိုက္ဖြင့္ေပးရန္အာဏာပိုင္မ်ားထံ ေတာင္းဆိုၾကပါသည္။ အေၾကာင္းမျပန္သည့္အတြက္ အစာငတ္ခံတိုိက္ပြဲဝင္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကၿပီး ေနာက္ေန႔တြင္ အစာငတ္ခံဆႏၵျပေၾကာင္း အာဏာပိုင္မ်ားထံ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ၾကပါသည္။ သို႔ရာတြင္ က်ေနာ္တို႔အေၾကာင္းၾကားသည့္ေန႔ ေန႔လည္ခင္းတြင္ပင္ က်ေနာ္တို႔ထဲမွ တဝက္ကို (၃)ေဆာင္သို႔၊ က်ေနာ္အပါအဝင္ က်န္တဝက္ကို တြဲဘက္ေထာင္သို႔ ေျပာင္းေရြ႕ေပးလိုက္ၾကပါသည္။

* * * * * *

                   “၇၇ ဒီဇင္ဘာလ (၂၀) တိုက္ပြဲ”        

သပိတ္..သပိတ္..ေမွာက္..ေမွာက္၊ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ျခယ္မွဳ (အလိုမရိွ)၂

အၾကမ္းဖက္မႈ..က်ဆုံးပါေစ

တြဲဘက္ေထာင္တြင္းဝယ္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားပဲ့တင္ေနသည္။ အခ်ိန္မွာ မ.ဆ.လ ၏ တတိယအႀကိမ္ ပါတီညီလာခံက်င္းပေနခ်ိန္ (၂၀.၁၂.၁၉၇၇) ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား (၄၂)ဦးသည္ ပုဒ္မ (၁၄၄) ကို အာဏာဖီဆန္၍ ညေနေထာင္ပိတ္ခ်ိန္တြင္ အိပ္ေဆာင္တြင္းမဝင္ဘဲ ေၾကြးေၾကာ္ဆႏၵျပေနၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ တြဲဘက္ေထာင္သို႔ ေျပာင္းေရြ႔လာသည့္အခါ ဦးသန္႔အေရးအခင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးမ်ားထားခဲ့သျဖင့္ ဘုန္းႀကီးတိုက္ဟုေခၚသည့္ေနရာတြင္ထားသည္။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး ေက်ာင္းသား(၁၉)ဦးျဖစ္သည္။ ႏွစ္ခန္းတြဲတထပ္တိုက္က်ယ္ျဖစ္ၿပီး၊ တဖက္တြင္ တပ္ဝင္းထရံ ကာထားသည္။ သစ္သားအိမ္သာတလုံး ဝင္းထဲတြင္ရိွသည္။ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ခြင့္လည္းေပးထားသျဖင့္ ေနရသည္မွာ အေတာ္ပင္အဆင္ေျပပါသည္။ တြဲဘက္ေထာင္မွာ သီးျခားဖိုရိွၿပီး အစားအေသာက္မွာ အင္းစိန္ေထာင္မႀကီးထက္ အမ်ားႀကီးသာပါသည္။ အေဆာင္ (၁) ႏွင့္ (၂) တို႔တြင္ ျပစ္မႈျပစ္ဒဏ္က် အက်ဥ္းသားထားသည္။ ယင္းတို႔ထဲတြင္ ရုပ္ရွင္မင္းသားေဇာ္ဝမ္းႏွင့္ မိတၳီလာသူေဌး ဦးေရွာ္ဖီတို႔ရိွသည္။ ၅ ေဆာင္တြင္ ၇၅ ဇြန္ သပိတ္ေထာင္က် ေက်ာင္းသားမ်ားရိွသည္။

က်ေနာ္တို႔နံေဘးတြင္ ႀကိဳးတိုက္ရိွၿပီး ယင္းႀကိဳးတိုက္ထဲတြင္ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ကိုထားသည္။ ေနာင္ ဗိုလ္ႀကီးဘခ်စ္ စိတ္ေဖါက္သြားသည္႔အခါ သူ႔ကိုလည္း ႀကိဳးတိုက္မွာထားသည္။ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္မွာေသဒဏ္က်ၿပီး ဗိုလ္ႀကီးဘခ်စ္က ေထာင္ဒဏ္ (၅) ႏွစ္က်သည္။ သစ္သားလုံးျခင္းအိမ္ကေလးႏွစ္လုံးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦးႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးလွေဖတို႔ရိွသည္။ ႏွစ္ထပ္အိမ္တလုံးတြင္ ဗိုလ္မႉးစိန္ျမင့္၊ ဗိုလ္ႀကီးဝင္းသိန္း ႏွင့္ ဗိုလ္ႀကီးဘခ်စ္တို႔ကို ထားသည္။ သူတို႔အနီးတြင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးမွ ရုံးခန္းရိွသည္။ နံေဘးတြင္ စားဖိုႀကီးႏွင့္ မိန္းေဂ်းလ္ (Main Jail) ရိွသည္။ တြဲဘက္တေထာင္လုံး၏တာဝန္ခံမွာ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးမွ အရာခံဗိုလ္လွေရႊျဖစ္ၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔တိုက္အေဆာင္မွဳးမွာ ဒုအရာခံဗုိလ္ေနမ်ိဳး (ေရ/လမ္း)ျဖစ္သည္။

တြဲဘက္ေထာင္၏ထူးျခားခ်က္မွာ ေထာင္ဝင္စာကို ေထာင္ဗူးအျပင္ဘက္ ထြက္ေတြ႔ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေထာင္အျပင္ဘက္ရိွ သစ္သားအိမ္ကေလးတြင္ ေတြ႔ရသည္။ ေထာင္ဝင္စာမွာ လြတ္လပ္သည္။ ႀကိဳက္သေလာက္ ေတြ႔ခြင့္ရိွသည္။ အခ်ိန္ႏွင့္အႀကိမ္ ကန္႔သတ္မထား။ အင္းစိန္ေထာင္တြင္ေထာင္က်ေနစဥ္ ကာလတေလ်ာက္လုံး တြဲဘက္ေထာင္တြင္ေနရခ်ိန္မ်ားသည္ ေကာင္းမြန္ဆုံးျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေထာင္မႀကီးမွ အျခားႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ထပ္ေရာက္လာသည္။ ၎တို႔ထဲတြင္ B.C.P မွ U.G မ်ား ပါလာသည္။ ေထာင္ဝင္စာတြင္ စာအုပ္သြင္းခြင့္ေပးသည္။ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရးရုံးမွ တဆင့္သြင္းရျခင္း ျဖစ္သည္။ အာဏာပိုင္မ်ားက မတ္၊ အိန္ဂ်ယ္၊ ေမာ္စီတုံးတို႔ပုံမပါလ်ွင္ စာအုပ္မ်ားကိုသြင္းခြင့္ျပဳသည္။ က်ေနာ္တို႔က ရုပ္ပုံမ်ားကိုဆုပ္ၿဖဲကာ သြင္းၾကသည္။ ကဗ်ာစာအုပ္မ်ားကို ထုတ္ေဝၾကသည္။ က်ေနာ္၏ လုံးျခင္းကဗ်ာစာအုပ္ “အိပ္မက္ေသတၱာထဲက ႏွင္းဆီေၾကြညမ်ား” ကို ေက်ာ္မင္းေမာင္က အဖုံးပန္းခ်ီဆြဲေပးၿပီး ဝင္းမင္းေထြးက လက္ေရးျဖင့္ေရးေပးသည္။ က်ေနာ္တို႔ တေဆာင္ႏွင့္တေဆာင္ကူးကာ သေဘာတရားေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား လုပ္ၾကသည္။ အလုပ္တာဝန္ခြဲေဝကာ ထမင္းထမ္း၊ ပန္းကန္ေဆး၊ ထမင္းဟင္းခ်က္စသျဖင့္ အလွည့္က်တာဝန္ထမ္းရသည္။ One-Band Radio တလုံးလည္းခြင့္ျပဳထားသည္။ ဒုံမင္းႏွင့္မယ္ဒလင္တလုံးလည္းရိွသည္။ စာအုပ္မ်ားကလည္း ဖတ္မကုန္။ အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ေလ့လာေရး လုပ္ၾကသည္။ ၁၉၇၅ ဇြန္အေရးအခင္းတြင္ ေရႊတိဂုံဘုရားေပၚမွ ဖမ္းလာေသာ (၁၃) ႏွစ္အရြယ္ (က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ေတြ႔ခ်ိန္တြင္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ရွိေနၿပီ) အလယ္တန္းေက်ာင္းသားေလး ေပါက္စႏွင့္သန္႔စင္ ေခၚ တရုတ္ႀကီးတို႔ကို အဂၤလိပ္စာႏွင့္သခၤ်ာသင္ေပးၾကသည္။ အခန္းသားတဦးကျပႆနာရိွလ်င္ အစည္းအေဝး ေခၚခြင့္ရိွသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ မဲျဖင့္ဆုံးျဖတ္သည္။

၁၉၇၇ ေအာက္တိုဘာခန္႔တြင္ ေထာင္မႀကီး၌ ပုံစံကိုင္သည္ဟု ၾကားရသည္။ တကယ္အားျဖင့္ ၁၉၇၆ ဧၿပီလ တြင္ ပုံစံ စကိုင္ေသာ္လည္း ၃ ေဆာင္မွ ေက်ာင္းသားမ်ားက ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ခုခံသျဖင့္ (၁၁.၄.၇၆) အေရးအခင္းျဖစ္ကာ တန္႔သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိကိစၥတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားေရာ ဝါဒါမ်ားပါ အျပင္းအထန္ ဒဏ္ရာရခဲ့ၾကသည္။ အေဆာင္၃တြင္ ျပစ္မႈအက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို ေရာျပစ္လိုက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကို တိုက္မ်ားႏွင့္ အျခားရာဇဝတ္ေဆာင္မ်ားသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ပစ္ေၾကာင္း လည္းၾကားရသည္။ ပုံစံကိုင္သည့္ေန႔ နံနက္ ၄ နာရီခန္႔တြင္ ၃ေဆာင္ကို ႏွစ္ႀကီးသမား၊ ဓါးျပ၊ လူသတ္ တရားခံမ်ားႏွင့္ ဝင္ေရာက္စီးနင္းၿပီး အိပ္ေမာက်ေနသူမ်ားကို အတင္းရိုက္ႏွက္ ပုံစံထိုင္ခိုင္းသည္ဟု သိရသည္။ ပုံစံဆိုသည္မွာ ထိုင္ထားဟုဆိုလ်င္ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလက္သီးဆုပ္၍ ဒူးေပၚတင္ထားရသည္။ ရပ္လ်က္ လက္ႏွစ္ဖက္ကိုပူးယွက္ကာ ေရွ႕ေပါင္ၿခံတြင္ကပ္ထားရ၏။ ပုံစံႀကီးဟု ဆိုလ်င္ ေျခဖ်ားေထာက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ကာ ဦးေခါင္းေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္တင္အုပ္ၿပီး ေခါင္းငုံ႕ထားရသည္။

က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအၾကားတြင္ ေထာင္က်ခ်ိန္မွစ၍ တိုင္ပင္ထားသည့္ေပၚလစီတစ္ရပ္ ရိွသည္။ 3.Non-Policy ဟုေခၚသည္။ ပုံစံလက္မခံ၊ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းမဆို၊ အလုပ္မလုပ္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ကိုကိုးကၽြန္းတြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားက မ.ဆ.လ အစိုးရ၏ ကိုယ္ထူကိုယ္ထစံနစ္ကို အေသခံတိုက္ခဲ့သည့္အတြက္ က်ေနာ္တို႔အေနျဖင့္ ထိုရလဒ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးထိန္းသိမ္းကာကြယ္သြားရန္ ရည္ရြယ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ျဖင့္ တြဲဘက္ေထာင္ရိွ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံး ေထာင္မႀကီးပုံစံကိုင္သည့္ကိစၥကို အႀကိတ္အနယ္ေဆြးေႏြးညိွႏိႈင္းၾကေတာ့သည္။ တကယ္ကေတာ့ တြဲဘက္ေထာင္သည္ အေတာ္ေကာင္းမြန္လြတ္လပ္သည္။ စာအုပ္စာတမ္း ဖတ္ခြင့္ရိွသည္။ ေဘာ္လီေဘာ၊ ေဘာလုံးကစားခြင့္ရိွသည္။ အေဆာင္ခ်င္း လည္ပတ္ခြင့္ရိွသည္။ ထိုအေျခအေနကို က်ေနာ္တို႔ ထိန္းသိမ္းထားသင့္သည္။ မၾကာမီပင္ မႏၱေလးမွ ေထာင္ဝင္စာလာသျဖင့္ မႏၱေလးတြင္လည္း ပုံစံကိုင္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ၾကားရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက ပုံစံဆန္႔က်င္သျဖင့္ ကိုေက်ာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္ညီ ဖိုးခ်ိဳတို႔ အရိုက္ခံရ၊ တိုက္ပိတ္ခံရေၾကာင္း ၾကားရသည္။ တြဲဘက္ေထာင္တြင္ ပုံစံကိုင္လာပါက ခုခံရန္ ရုပ္ပိုင္း၊ စိတ္ပိုင္းအရ ျပင္ဆင္ၾကသည္။

၁၉၇၇ ဒီဇင္ဘာလဆန္းတြင္ က်ေနာ္တို႔အေဆာင္မွ ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းသားေမာင္တင္ရိွန္သည္ ေျခေထာက္အနာျဖစ္သျဖင့္ ခြဲစိတ္ကုသရန္ ေထာင္မႀကီးေဆးရုံသြားတက္ရသည္။ ေဆးရုံတက္ၿပီး ႏွစ္ပတ္ခန္႔ၾကာေသာ္လည္း ကိုတင္ရိွန္ ျပန္မလာ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တင္ရိွန္သည္ ေဆးရုံမွဆင္းၿပီး ေထာင္မႀကီး ရာဇဝတ္ေထာင္သို႔ေရာက္သြားေၾကာင္း တိတိက်က်သိလာရပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မေက်မနပ္ျဖစ္ၾကသူမ်ားက အစည္းအေဝးေခၚရာမွ က်ေနာ္တို႔ အႀကိတ္အနယ္ အေျခအတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ တင္ရိွန္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားထံ တရားဝင္စုံစမ္းရန္ႏွင့္ အကယ္၍ ေထာင္မႀကီးတြင္ တင္ရိွန္ရိွေနပါက ျပန္ေခၚေပးဖို႔ေတာင္းဆိုရန္ သေဘာတူညီၾကသည္။ သို႔ျဖင့္ ေနာက္ေန႔တြင္ တိုက္တာဝန္ခံမွတဆင့္ တြဲဘက္ေထာင္တာဝန္ခံသို႔တင္ျပေပးရန္ က်ေနာ္တို႔ ဝိုင္း၍ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ၾကာေသာ္လည္း အာဏာပိုင္မ်ားဘက္မွ တုံ႕ျပန္မႈမရိွသျဖင့္၊ က်ေနာ္တို႔ဘက္မွ ေတာင္းဆိုခ်က္ႏွင့္အတူ Action ထည့္ရန္ စဥ္းစားၾကသည္။ အထိေရာက္ဆုံးနည္းမွာ ညေနတန္းပိတ္လ်င္ အေဆာင္ထဲမဝင္ဘဲေတာင္းဆိုၾကရန္ သေဘာတူၾကသည္။ ဒီဇင္ဘာ (၁၉)ရက္ ညေနတန္းပိတ္လာသည့္အခါ တာဝန္က်ဝါဒကို က်ေနာ္တို႔မဝင္ႏိုင္ေၾကာင္း တိုက္အေဆာင္မႉးႏွင့္ ေထာင္တာဝန္ခံသို႔သတင္းပို႔ရန္ ဝိုင္းေျပာၾကသည္။ တိုက္အေဆာင္မႉးဦးေနမ်ိဳးႏွင့္ အထူးေထာင္ တာဝန္ခံ အရာခံဗိုလ္လွေရႊေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကိုတင္ျပ၍ ဤကိစၥ အျဖဴအမည္း မသဲကြဲမျခင္း တိုက္ခန္းထဲသို႔မဝင္ႏိုင္ေၾကာင္း ဝိုင္းေျပာၾကသည္။ အခ်ိန္မွာ ညေန ၆ ခြဲခန္႔ရိွလာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ဦးလွေရႊက ယေန႔ တန္းဝင္ေပးၾကပါရန္ႏွင့္ ဤကိစၥကို မနက္ဖန္ (၂၀.၁၂.၇၆) တြင္ တိတိက်က် အေျဖေပးပါမည္ဟုေတာင္းပန္သျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ အထဲဝင္ေပးလိုက္ၾကသည္။

၂၀ ရက္ေန႔တြင္ တင္ရိွန္ကို ျပန္မပို႔ေပးႏိုင္ဟု အေၾကာင္းျပန္လာလ်င္ Action ဘာထည့္မလဲဟု ေဆြးေႏြးၾကသည္။ အစည္းအေဝးတြင္ သေဘာထားႏွစ္မ်ိဳးကြဲသည္။ အခ်ိဳ႕က တင္ရိွန္ကိုျပန္ပို႔မေပးလ်င္ အိပ္ေဆာင္ထဲမဝင္ဘဲ ဆက္လက္တင္းခံမည္ဟု သေဘာေပးၾကသည္။ အမ်ားစုက ေထာင္ထဲတြင္ ကိုယ္ဘယ္ေနရာမွာေနခ်င္သည္၊ ဘယ္သူ႔ကိုဘယ္မွာထားပါဟု ေျပာခြင့္မရိွ။ ထို႔ေၾကာင့္ တိက်ေရရာေသာအေျဖရလ်င္ အိပ္ေဆာင္ေပးဝင္မည္ဟု သေဘာတူၾကသည္။ အိပ္ေဆာင္ မဝင္မည့္သူမ်ားမွာ ၇ ေယာက္ခန္႔သာရိွသည္။ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ ရက္ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ေဆာင္ဝင္မည့္သူမ်ားက အစည္းအေဝးထပ္ထုိင္သည္။ အိပ္ေဆာင္မဝင္ဘဲက်န္သူမ်ားမွာ အနည္းစုသာျဖစ္သျဖင့္ ဆက္လက္တင္းခံလ်င္ ထိုရဲေဘာ္မ်ား ရက္ရက္စက္စက္ညွဥ္းပန္းခံရမည္။ ထုိ႔ျပင္ ေထာင္မႀကီးမွရဲေဘာ္မ်ား ပုံစံဖိႏွိပ္မႈေအာက္ခံေနရခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္တို႔က သက္သာသလိုမေနသင့္။ ပုံစံ စံနစ္ကို က်ေနာ္တို႔ တိုက္ႏိုင္သမွ် ခုခံတိုက္သြားသင့္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ညီညြတ္ေရးစိတ္ဓာတ္ျဖင့္ အားလုံး အိပ္ေဆာင္မဝင္ဘဲ တိုက္ပြဲဝင္သြားၾကရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကပါသည္။

(မွတ္ခ်က္) အေမရိကားေရာက္ ဦးေအးဝင္းမွ ေအာက္ပါအျဖည့္စာကို က်ေနာ့္ဖ့စ္ဘြတ္ခ္တြင္ ေရးထားေပးထားပါသည္) Aye Win 

ကိုရဲျမင့္သိန္းမွာ ယခု M.P.P ရဲျမင့္အမည္ျဖင့္ ထင္႐ွားေသာပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါသည္။

က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္တေဆာင္တည္းတြင္ ေရွ႔ေနဦးရဲထြန္းႏွင့္ ဖ.ဆ.ပ.လ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းတို႔ရိွသည္။ 


.....ကိုသိန္းသန္းဦး... ေမတၱာေစတနာနဲ႔ နည္းနည္းျပင္ေပးပါရေစ။ ရဲျမင့္သိန္းက ပန္းခ်ီမဆြဲပါ။ 


ပလာတာ ရိုက္ပါသည္။ ရဲျမင့္က ပန္းခ်ီဆြဲတာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္စီ။ ေနာက္တခုက 


ကိုသိန္းသန္းစာရိုက္တာ က်န္ခဲ့တာပါ။ ဖဆပလေခါင္းေဆာင္ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း မဟုတ္ပါ။ သူ၏ 


သားႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုထြန္းေက်ာ္ၿငိမ္းနဲ႔ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ျဖစ္ပါသည္။

                                                                                                                                      ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္။

တာေကာဒီ

(ယူတာကဒီေနရာကပါ) http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=792:article&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64