မျိုးမြင့်ချို: ဒဏ္ရာရေနတဲ့အနမ္းမ်ားမွသည္(တာေကာဒီ)

၁၉၇၆ မတ္လ (၂၃)ရက္ေန႔တြင္ကား တႏိုင္ငံလုံး႐ိွ တကၠသိုလ္ေကာလိပ္မ်ားႏွင့္ G.T.I မ်ား သပိတ္ေမွာက္ၾကေတာ့သည္။ R.I.T ေက်ာင္းသားကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေမာင္မိွဳင္းလြင္ (အင္းဝ) [တင္ေအးၾကဴ] ၊ ဝင္းမင္းေထြး [အမရပူရ] ႏွင့္ ဘုန္းႏြယ္လင္းတို႔က ကိုတင္ေမာင္ဦး၏ ညီမ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူ မလွၿမိဳင္ (ခ) မိုင္ပိုပိုဒင္ ႏွင့္အတူ R.I.T ႏွင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္တို႔တြင္တိုက္ပြဲစတင္ကာ တကၠသိုလ္ေပါင္းစုံေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ျပည္သူမ်ားကိုဦးေဆာင္ကာ မွိဳင္းဂူသို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာခ်ီတက္၍ဂါရဝျပဳၾကသည္။ မွိဳင္းဂူ၌ ဂါရဝ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမိန္႔ခြန္းကို ေမာင္မိွဳင္းလြင္ကေဟာေျပာၿပီးအျပန္တြင္ ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုမႈႏွင့္ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးေႀကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ဆႏၵျပၾကသည္။ ထုံးစံအတိုင္းပင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ခန္းမကိုသိမ္းပိုက္ကာ သပိတ္စခန္းဖြင့္ၾကသည္။ အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ကလည္း သီးျခားခ်ီတက္ဆႏၵျပသည္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္တြင္ ကိုေက်ာ္ဝင္း ႏွင့္ ဖိုးခ်ိဳတို႔က ေခါင္းေဆာင္၍ ခ်ီတက္ဆႏၵျပၾကသည္။ ၁၉၇၅ သပိတ္တြင္ လူသိထင္႐ွားျဖစ္ခဲ့ေသာက်ေနာ္ကမူ လုံးဝပါဝင္ပါတ္သက္ျခင္းမ႐ိွဘဲ ေ႐ွာင္ထားသည္။ ထုံးစံအတိုင္းပင္ မဆလအစိုးရက ေက်ာင္းမ်ားပိတ္ပစ္ၿပီး သပိတ္စခန္းမ်ားကိုဝင္စီးျခင္း၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုဖမ္းဆီးျခင့္ျဖင့္ ေျဖ႐ွင္းသည္။ ၁၉၇၄ အလုပ္သမားသပိတ္ကို ဗကပမ်ားမွေသြးထိုးလွဳ႕ံေဆာ္သည္ဟု၎၊ ၁၉၇၄ ဦးသန္႔အေရးအခင္းကို ျပည္ေျပးေက်ာင္းသားမ်ားက ဖန္တီးသည္ဟု၎၊ ၁၉၇၆ မိွဳင္းရာျပည့္သပိတ္ကို ေက်ာင္းသားဆိုးမ်ားက ဦးေဆာင္စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု၎တံဆိပ္တင္ၿပီး ေခ်ာင္ထိုးထားလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ရဲေဘာ္ အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖမ္းဆီးခံလိုက္ရသည္။ မႏၱေလးတကၠသိုလ္သပိတ္တြင္ က်ေနာ္တို႔ေခါင္းေဆာင္ ကိုေက်ာ္ဝင္းႏွင့္ဖိုးခ်ိဳတို႔ အဖမ္းခံရသည္။

က်န္ရစ္ေသာက်ေနာ္တို႔ကားေနာက္မဆုတ္ မဆလ အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရန္ဆက္လက္ လႈပ္႐ွားၾကသည္။ စည္း႐ုံးေရးနယ္ပယ္ကို ဆက္လက္တိုးခ်ဲ႕ၾကသည္။ မဆလ လမ္းစဥ္လူငယ္မ်ားထဲမွ ၁၉၇၄ - ၇၅၊ ၇၆ သပိတ္ႀကီးမ်ားအေပၚေျဖ႐ွင္းပုံကိုမေက်နပ္သည့္ လမ္းစဥ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ခ်ိတ္ဆက္မိသည္။ သူတို႔ႏွင့္ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြးရင္း တစထက္တစ ယုံၾကည္မႈခိုင္မာလာသည့္အခါ ေလ့လာေရးအစုဖြဲ႔ၿပီး "ဘက္သုံးဘက္ေလ့လာေရး" စတင္ၾကသည္။ မိွဳင္းရာျပည့္မတိုင္မွီ က်ေနာ္ဆက္သြယ္ခဲ့သည့္ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားအစုႏွင့္ျပန္ဆက္သြယ္သည္။ သူတို႔သည္ မိွဳင္းရာျပည့္အႀကိဳ "အေ႐ွ႕ေလ" စာေစာင္ကိုထုတ္ေဝ၍ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေပါင္းစုံႏွင့္မႏၱေလးတြင္ က်ေနာ္ကျဖန္႔ခ်ီေပးသည္။ သူတို႔ႏွင့္ညိွႏိႈင္းၿပီး ေလ့လာေရးအစုမ်ား ဆက္လက္တိုးခ်ဲ႕ရန္ျပင္ဆင္ေနၾကခ်ိန္တြင္ပင္ ၁၉၇၆ ဇြန္လထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အားလုံး အေ႐ွ႕ေလ စာေစာင္ႏွင့္ပါတ္သက္၍ အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါသည္။ က်ေနာ္တို႔အသိုက္ထဲမွ RIT ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္စိုးစံ၊ ေအာင္ေက်ာ္စိန္၊ ဝဏၰႏွင့္ ေဇာ္ေဖဝင္းတို႔မွာ အဖမ္းမခံဘဲတိမ္းေ႐ွာင္ကာ ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီသို႔ ေရာက္႐ိွသြားခဲ့ၾကပါသည္။ ေနာင္တြင္ ကိုေက်ာ္ဝင္ႏွင့္ ဖိုးခ်ိဳတို႔လည္း မႏၱေလး ေထာင္မွျပန္လည္လြတ္ေျမာက္လာသည့္အခါ B.C.P သို႔ေရာက္႐ိွသြားၾကပါသည္။

က်ေနာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားျဖစ္လာခဲ့ၾကရပါသလဲ၊ အတိုဆုံးေျပာရလ်င္ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္သန္းေနရေသာသမိုင္းေခတ္ႀကီးက တြန္းပို႔လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္က လူငယ္တဦးအေနျဖင့္ မ.ဆ.လ လုပ္မလား ဗ.က.ပ လုပ္မလား ႏွစ္လမ္းသာေ႐ြးစရာ႐ိွပါသည္။ ဗမာျပည္သမိုင္းတေလ်ာက္တြင္ အေရးႀကီးသည့္ေခါင္းေဆာင္ဟူသမွ် လက္ဝဲသမားမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းဦးႏုသည္ပင္ ဘုံဝါဒႏွင့္တို႔ဗမာ၊ လူမြဲတို႔၏ထြက္ရပ္လမ္းစသည့္ လက္ဝဲစာအုပ္မ်ား အုပ္ကိုသာေရးသားကာ ေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို အားက်ခဲ့ပါေသးသည္။ ဗမာျပည္သမိုင္းကုိေလ့လာသည့္အခါတြင္လည္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲတခုလုံးတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ အလြန္အေရးႀကီးသည့္အခန္းက႑ကို က်ေနာ္တို႔ ေတြ႕႐ိွခဲ့ရပါသည္။

ယခင္က ကြန္ျမဴနစ္ဟူသည္ နားထင္တြင္ၾကက္ေျခခတ္ပလာစတာကပ္ကာ ေ႐ႊတိဂုံဘုရားကို မိုင္းျဖင့္ခြဲေနေသာ ကာတြန္းသန္းႀကြယ္၏ဇာတ္ေကာင္ဟုသာသိထားရာမွ သခင္သန္းထြန္း၏ ေနာက္ဆုံးေန႔မ်ားႏွစ္တြဲကိုဖတ္႐ႈရသည့္အခါ လမ္းစဥ္၊ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ဗဟိုမတ္လီနင္ဝါဒ သင္တန္းေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ သင္တန္းပို႔ခ်ခ်က္မ်ား၊ မိန္႔ခြန္းမ်ားကိုဖတ္႐ႈရသည့္အခါ၊ ၁၉၅၅ ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလမ္းစဥ္ကို ဖတ္႐ႈရေသာအခါ ၃၊၃၊၂၊ ၁၊၁၊၅ ဟူသည္ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ ပေဒသရာဇ္ေျမရွင္စနစ္ ျဗဴ႐ိုကရက္အရင္းရွင္စံနစ္ ရန္သူႀကီး ၃ ဦး၊ တပ္၊ ပါတီ၊ တပ္ပါင္းစုဟူသည့္ ေတာ္လွန္ေရး၏ျပဒါး႐ွင္လုံး ၃ လုံး အရင္းရွင္အာဏာႏွင့္ ျပည္သူ႔အာဏာဟူသည့္ အာဏႏွစ္ရပ္၊ စစ္အႏိုင္တိုက္ေရး၊ အာဏာသိမ္းေရး၊ ၆၄...လမ္းစဥ္တစ္ရပ္၊ ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရး၏ ပစၥည္းမဲ့တပ္ဦးပါတီ B.C.P ၊ စစ္ေရးကိုဗဟိုျပဳ ေျမယာေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲ တပ္ေပါင္းစုတိုးခ်ဲ႔၊ လူမ်ိဳးစုႏွင့္မဟာမိတ္ဖြဲ႔၊ ပါတီတည္ေဆာက္ေရးဟာေသာ့ခ်က္ဟူသည့္ တာဝန္ ၅ ရပ္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ ၆၄ လမ္းစဥ္ဆိုသည္ကိုဖတ္႐ႈရေသာအခါ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒအေပၚသုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိမ္းညြတ္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္လူငယ္အမ်ားစု ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္လာရျခင္းတြင္ သခင္သန္းထြန္း၏ေနာက္ဆုံးေန႔မ်ားစာအုပ္သည္ အလြန္အေရးႀကီးသည့္အခန္းမွပါဝင္ပါသည္။

ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီတြင္းမွ လမ္းစဥ္တိုက္ပြဲမ်ားအတြင္း ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ကိစၥမ်ားႏွင့္ ပါတ္သက္၍လည္း ၁၉၇၁ ထုတ္ B.C.P သမိုင္းအက်ဥ္းတြင္ အသတ္ခံရသူမ်ားမွာ ပါတီၿဖိဳခြဲေရးသမားမ်ားျဖစ္သည္။ ရန္သူ၏ ပါတီတြင္းကိုယ္စားလွယ္မ်ားျဖစ္သည္ဟူေသာ ေဖာ္ျပခ်က္မ်ားကိုလည္း အလြယ္တကူယုံၾကည္ခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ရန္သူႏွင့္မိမိအၾကား ရန္/ငါ စည္းျပတ္ရမည္ဟု မိမိကိုယ္ကိုေတာင္းဆိုခဲ့ၾကပါသည္။ လက္ဝဲအလြန္အကၽြံ အေတြးအေခၚေတြ ယစ္မူးခဲ့ၾကပါသည္။ ၁၉၇၅ တြင္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနား ၃ ႏိုင္ငံ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီမ်ား ေတာ္လွန္ေရးေအာင္ပြဲဆင္ခဲ့ျခင္းကလည္း မတ္ဝါဒမွန္ကန္ေၾကာင္း အခိုင္အမာ သက္ေသျပခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယုံၾကည္ခဲ့ၾကပါသည္။

ႏိုင္ငံတကာအေျခအေနအရေျပာရလ်င္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအၿပီးတြင္ ကမာၻႀကီးသည္ လက္ဝဲဘက္သို႔တိမ္းညြတ္ေနခဲ့ပါသည္။ စစ္ေအးတိုက္ပြဲေပၚေပါက္လာသျဖင့္ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္ဆိုေသာ US ႏွင့္ ဥေရာပတို႔သည္ ၎တို႔၏ တစ္ကမာၻလုံးဆိုင္ရာေသနဂၤဗ်ဴဟာ (Global strategy) အရ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအစိုးရမ်ားကို နန္းတင္ခဲ့ၾကပါသည္။ ၎တို႔အတြက္ အစိုးရတစ္ရပ္သည္ ဒီမိုကေရစီက်င့္သုံးျခင္းရိွ /မရိွဆိုသည္ထက္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ျခင္း ႐ိွ/မရိွက ပို၍အဓိကက်ေနခဲ့ပါသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ အေ႐ွ႕ေတာင္အာ႐ွတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးအမာခံျဖစ္ေသာ ဗိုလ္ေနဝင္းအစိုးရသည္ EU မွ G-3 စက္႐ုံ လက္ေဆာင္ရခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေမရိကန္အစိုးရသည္ အာ႐ွ၊ အာဖရိက၊ လက္တင္အေမရိကျပည္သူမ်ား၏ အမ်ိဳးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲမ်ားကိုလည္း ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဖိႏိွပ္ခဲ့ပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ဗီယက္နမ္တြင္ ျပည္သူကိုရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္သည့္ ငိုဒင္ဇင္၊ ငိုဒင္ႏု၊ ငုယင္ေကာင္းတီး တို႔ကဲ့သို႔ ႐ုပ္ေသးမ်ားကိုနန္းတင္ယုံမက ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် စစ္အင္အားျဖင့္ပါဝင္စြက္ဖက္လာေသာအခါ US ၏ ဂုဏ္သိကၡာဟူသမွ် ကမာၻျပည္သူမ်ား၏ တံေတြးခြက္တြင္ဆုံးဆုံးနစ္ကာ ေအာ္ေၾကာလန္ကမာၻ႔ပုလိပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ထိုသို႔ေသာအေျခအေနတြင္ က်ေနာ္တို႔အေနျဖင့္ လစ္ဘရယ္ဒီမိုကေရစီဆိုသည္ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် လက္ခံယုံၾကည္ႏိုင္ဖြယ္ရာမရိွေတာ့ပါ။ ပစၥည္းမဲ့ႏိုင္ငံတကာဝါဒ၊ မတ္ဝါဒ အလံေတာ္ေအာက္ဝယ္ ကမာၻ႔ျပည္သူတစ္ရပ္လုံးေသြးစည္းညီညြတ္ကာ ေတာ္လွန္စစ္ဆင္ႏႊဲျခင္းျဖင့္သာ စစ္မဲ့ေသာၿငိမ္းခ်မ္းခ်စ္ၾကည္ေသာ ေခတ္မီ အလုပ္သမား လယ္သမားႏိုင္ငံေတာ္သစ္ႀကီး တည္ေဆာက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု အႀကြင္းမဲ့ယုံၾကည္ခဲ့ၾကပါေတာ့သည္။ ေတာ္လွန္တက္ၾကြ၍ ႐ိုးသားေျဖာင့္မတ္ေသာလူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ကမာၻႀကီးကိုသိဖို႔မဟုတ္ ေျပာင္းလဲျပစ္ရမည္ဟု ႐ိုးသားစြာယုံၾကည္ခဲ့ေသာ က်ေနာ္တို႔သည္ ကမာၻႀကီးကိေျပာင္းလဲျပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ...

အခန္း (၂) ငရဲကမာၻ (The Prison years)

"ဤသူတို႔သည္ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲျခင္းထြက္၍ မိမိဝတ္လုံကို၊ သိုးသယ္အေသြး၌ေလွ်ာ္၍ ျဖဴစင္ေသာ သူျဖစ္ၾကသတည္း"(သမၼာက်မ္း ဗ်ာ း ၇ း ၁၄)

[အင္းဝ လက္မ႐ြ႔ံ႕ ေထာင္ ယုဒႆန္ေက်ာက္စာ]

က်ေနာ့္ကိုတင္ေဆာင္လာေသာ အျပာေရာင္မာဇဒါဂ်စ္ကာေလးသည္ ည ၉ နာရီခန္႔တြင္ အင္းစိန္ေထာင္ဘူးဝေ႐ွ႕သို႔ေရာက္လာ၏။ က်ေနာ္က ကားေပၚမွ လြယ္အိတ္တလုံး အိပ္ယာလိပ္တလိပ္ျဖင့္ ဆင္းလာသည္။ သမိုင္းတြင္နာမည္ဆိုးျဖင့္ေက်ာ္ၾကားေသာ အင္းစိန္ေထာင္ႀကီးက ေက်ာက္သားနန္းေတာ္ႀကီးအလား ၊ က်ေနာ့္ေ႐ွ့တြင္ မားမားႀကီးႀကီးရပ္လ်က္႐ိွ၏။ က်ေနာ့္အား ၉.၆.၇၆ ေန႔တြင္ မႏၱေလး႐ိွေနအိမ္၌ဖမ္းဆီးၿပီး အမွတ္ ၁ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္၌ထားကာ ၁၀ ရက္ေန႔ မနက္ အျမန္ရထားျဖင့္ ရန္ကုန္သို႔ေခၚေဆာင္လာၾကသည္။ မႏၱေလးဘူတာႀကီးသို႔ က်ေနာ့္၏ဇနီးႏွင့္ အခါလည္ေက်ာ္စ သမီးေလးမွာ က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္မွ ၾကင္နာတတ္ေသာ ရဲအုပ္ႀကီးဦးျမေမာင္အကူအညီျဖင့္ လိုက္ပို႔ခြင့္ရသည္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္သာ႐ိွေသးသည့္ က်ေနာ့္ဇနီးမွာ သမီးေလးကိုခ်ီထားရင္း မ်က္ရည္မ်ားက်ေနသည္။ သမီးကေလးမွာ နားမလည္ႏိုင္သည့္မ်က္ႏွာျဖင့္ က်ေနာ့္ကိုၾကည့္ေန၏။ က်ေနာ့္ရင္တြင္ တင္းၾကပ္နာက်င္လာသည္။ ရထားႀကီး တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထြက္ခြါလာသည့္အခါ လက္ျပက်န္ရစ္႐ွာသည့္ဇနီးႏွင့္သမီးေလး၏ပုံရိပ္မွာ တျဖည္းျဖည္းမွဳန္ဝါးသြားသည္။ က်ေနာ့္ရင္ထဲတြင္...

" ေနဝင္စ . . ခ်ိဳးမရယ္ကူ

ခ်စ္သူဇနီးနဲ႔၊

သမီးေလးရဲ႕ . . . ေစာင့္ေမွ်ာ္ျခင္းေတးဟာ

အေဝးတေနရာမွ တိမ္းေမွာက္ခဲ့ရ

ခေလးေတြ အေဖေပ်ာက္တဲ့့ ညကေပါ့ . . ."ဟူသည့္ ကဗ်ာအပိုဒ္ေလးျဖစ္ေပၚပဲ့တင္လာသည္။ ၁၉၉၅ခုႏွစ္တြင္ "ဒဏ္ရာရေနတဲ့အနမ္းမ်ား" ( The Wounded Kisses) ဟူသည့္ ကဗ်ာ႐ွည္တစ္ပုဒ္ မႏၱေလးေထာင္တိုက္ခန္းတြင္ေရးဖြဲ႔ျဖစ္ေသာအခါ ထည့္သြင္းခဲ့ပါသည္။

အင္းစိန္ေထာင္ဗူးတံခါးႀကီးပြင့္လာၿပီ၊ က်ေနာ့္ကို လိုက္ပို႔သည့္ S.B မွ ရဲအရာ႐ိွ လငယ္က ဗူးထဲတြင္လာႀကိဳေနသည့္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္း အရပ္ဝတ္ႏွင့္လူတစ္ေယာက္လက္သို႔အပ္သည္။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို ေစာင္ျဖင့္အုပ္ၿပီး ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ ေစာင္ခြါလိုက္သည့္အခါ သစ္သားပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလး တလုံးထဲေရာက္ေနသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ ထိုညတညလုံးကို က်ေနာ့္ကို ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားလူလဲစစ္ၾက၏။ အဓိကစစ္ေဆးသူမွာ ခရမ္းမွ တပ္မေတာ္ေရ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ၾကပ္ႀကီး မိုးသိန္းျဖစ္၏။ က်ေနာ့္ထံမွ အေ႐ွ႕ေလစာေစာင္မ်ားသိမ္းဆည္းရမိၿပီးျဖစ္၍တစ္ေၾကာင္း ေက်ာင္းသားလူငယ္တဦးျဖစ္၍တစ္ေၾကာင္း သိပ္ၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ညွဥ္းပန္းႏိွပ္စက္ျခင္းမခံရ။ ထိုင္ထ လုပ္ခိုင္းျခင္း ၊ သားေရခါးပတ္ျပားျဖင့္႐ိုက္ျခင္း စသည္တို႔သာ႐ိွသည္။ နံနက္ ၄ နာရီခန္႔တြင္ သူက "ေတာ္ၿပီ...ဒီေလာက္ဆို မင္းကို ေထာင္ခ်လို႔ရၿပီ သြားအိပ္ေခ်ေတာ့" ဟု ကုတင္တလုံးကိုညႊန္ျပၿပီး အိပ္ခိုင္းသည္။ ေကာင္းစြာ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ နံနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္ ဒန္ပန္းကန္ျပား တခ်ပ္၌ နီရဲကာစပါးလုံး ႏိုင္းျခင္းျဖင့္ လုံးတီးဆန္ ထၼင္းတပန္းကန္ေရာက္လာသည္။ အေပၚ၌ ပဲဟင္းရည္ႀကဲဆမ္းထားသည္။ ခပ္မဲမဲအရာတခု ပုံထားသျဖင့္ တို႔ၾကည့္ရာ ငါးပိစိမ္းမ်ားျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္မွာ တလုပ္ႏွစ္လုပ္ပင္ ၿမိဳခ်၍ မရပါ။ ဦးသိန္းက " ဟေကာင္ ႀကိဳးစား စားထားကြ ဒီထမင္းပဲ မင္း ၇ ႏွစ္ေလာက္စားရမွာ ေတာင့္ထားေပါ့ကြာ... ဟဲ ဟဲ" ဟုေလာင္သည္။ ကိုယ္ေရးရာဇဝင္ျဖည့္ျခင္း၊ အမွတ္အသားတိုက္ျခင္းမ်ား လာလုပ္ၾကသည္။ အိမ္ကေလးမွာ တစ္ထပ္ေျမစိုက္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ျဖစ္ၿပီး ပတ္ပတ္လည္လည္ သြပ္ျပားအျမင့္ႀကီးမ်ားျဖင့္ကာထားသည့္အတြက္ အျပင္ကိုမျမင္ရ။ သြပ္ျပားေပၚမွေက်ာ္၍ အိမ္ေခါင္မိုးမ်ားကိုျမင္ရသျဖင့္ တျခားအိမ္မ်ား တစ္ဖက္တစ္ခ်က္၌႐ိွေၾကာင္းသိရသည္။ ယင္းအိမ္မ်ားထဲမွ ေအာ္ဟစ္ၾကိမ္းေမာင္းသံမ်ား ႐ိုက္ႏွက္သံမ်ားၾကားေနရသျဖင့္ ထုိအိမ္မ်ားထဲတြင္ စစ္ေၾကာေရးလုပ္ေနေၾကာင္းသိရသည္။ ညေန ၆ နာရီခန္႔တြင္ က်ေနာ့္ကို ပစၥည္းမ်ားသိမ္းခိုင္းကာ အိမ္ကေလးအတြင္းမွေခၚထုတ္သြားၿပီး မလွမ္းမကမ္း႐ိွ ဂိုေဒါင္ႏွင့္တူေသာ ခပ္လုံးလုံး အုတ္တိုက္တန္းလ်ား႐ွည္ႀကီးတစ္လုံး ဆီေခၚသြားသည္။ သစ္သားတံခါးတစ္ခုေ႐ွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ဝါဒါတစ္ဦးက ေသာ့ခေလာက္ဖြင့္ကာ ဂလန္႔ဆြဲျဖဳတ္၍ တံခါးဖြင့္လိုက္၏။ အထဲတြင္ အခန္းတစ္ခု႐ိွၿပီး သံတံခါးတစ္ခု ေသာ့ခတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရျပန္သည္။ အထဲမွ ဝါၾကင့္ၾကင့္မီးေရာင္မ်ား အျပင္သို႔အန္က်ေနသည္။

အခန္းထဲတြင္ ဆံပင္႐ွည္၊ မုတ္ဆိတ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး႐ွည္မ်ားျဖင့္ လူ ၃ ေယာက္ကိုေတာ့ ေတြ႔ရသည္။ ဝါဒါက သံတံခါးကိုေသာ့ဖြင့္ မင္းတုံးျဖဳတ္ကာ က်ေနာ့္ကို အခန္းထဲသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ သံတံခါးႏွင့္သစ္သားတံခါးကိုျပန္ပိတ္ကာ ထြက္ခြါသြားၾကသည္။ ညစ္ေထးေပေရေနေသာ အဝတ္အစားမ်ား ညွင္းသိုးသိုးဆံပင္႐ွည္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ကို အကဲခက္ရန္ သံတံခါးအနီးတြင္ လြယ္အိတ္ကေလးပိုက္ကာ က်ေနာ္ရပ္ေနမိ၏။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ရာဇဝတ္သားလူမိုက္ေတြနဲ႔တူတယ္ဟု စဥ္းစားေနစဥ္ ပိန္ပိန္ အသားျဖဴျဖဴတစ္ေယာက္က ၿပဳံးျပၿပီး လာပါ ပစၥည္းေတြခ်ပါ ခင္ဗ်ာ က်ေနာ္တို႔က အင္းစိန္ G.T.I မိႈင္းရာျပည့္သပိတ္က နီယုပါ. . သူက သန္းေဌးပါ. . ေဟာဟိုက မုတ္ဆိတ္နဲ႔ပုဂၢိဳလ္က ကိုတင္ေမာင္ဦးရဲ့အမႈတြဲ ခ်ည္စက္က ကိုမုတ္ဆိတ္ပါဟု မိတ္ဆက္သည္။ က်ေနာ္လည္း ဝမ္းသာအားရျဖစ္သြားကာ "ဟာ က်ေနာ္က မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကပါ ေတာ္ပါေသးရဲ့ဗ်ာ ... ခင္ဗ်ားတို႔ကို Criminal ေတြမွတ္ေနတာ"ဟု ေျပာရင္း အထုပ္မ်ားကိုခ်ကာ ထိုင္လိုက္သည္။ သူတို႔က တဟားဟားရယ္ေမာေနစဥ္ ေခါင္းရင္း႐ိွနံရံကို တဒုန္းဒုန္းထုသံၾကားရသည္။ နီယုက "လူသစ္ေဟ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ကကြ ေဆးလိပ္ပါရင္ ဝဲလိုက္မယ္" ဟုု ျပဴတင္းေပါက္မွ ထေအာ္သည္။ သူတို႔ကို ဆံပင္ညွပ္ မုတ္ဆိတ္႐ိတ္ မေပးေၾကာင္းသိရသည္။ အခန္းမွာ ၁၂ ေပ ပတ္လည္ခန္႔က်ယ္ၿပီး၊ သံတံခါးမႀကီးနံေဘးတြင္ ျပဴတင္းေပါက္တေပါက္႐ိွသည္။ ေနာက္ဘက္တြင္ ေရေလာင္းအိမ္သာႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္းတခန္း႐ိွသည္။ အခန္း၏အျပင္ဘက္တြင္ ကြက္လပ္တခု႐ိွၿပီး အုတ္တံတိုင္ႏွင့္ သစ္သားတံခါးတခု႐ိွသည္။ တခန္ႏွင့္တခန္း အုတ္တံတိုင္းကာထားၿပီး ေ႐ွ့ကြက္လပ္၏သြပ္မိုးတြင္ ၁၃' x ၃ ' သံဇကာတခ်ပ္ အုတ္တံတိုင္းေပၚေမးတင္ပိတ္ဆို႔ထားသျဖင့္ ထိုေနရာမွေန၍ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုျမင္ရ၏။

နံရံကပ္၍ခင္းထားေသာဖ်ာၾကမ္းေပၚတြင္ အလည္ေခါင္၌ က်ေနာ့္ကိုေနရာခ်ေပးသည္။ နီယုက ေမာ္ကၽြန္းၿမိဳ႕၊ သန္းေဌးက စလင္းမွျဖစ္ၿပီး အားလုံး G.T.I ေနာက္ဆုံးႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ကိုမုတ္ဆိတ္မွာ ခ်ည္စက္မွအလုပ္သမားတဦးျဖစ္၏။ သူသည္ ကိုတင္ေမာင္ဦး၊ ကိုျမင့္ဦးတုိ႔ႏွင့္အတူ အဖမ္းခံခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ယခု ေရာက္ေနေသာတိုက္ကို တိုက္သစ္ဟုေခၚၿပီး စုစုေပါင္းအခန္း (၁၀)ခန္း႐ိွေၾကာင္းေျပာျပၾကသည္။ တိုက္ဝင္းထဲ႐ိွ သစ္သား လုံးျခင္းအိမ္ကေလးမ်ားတြင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးစိန္ျမ၊ သခင္စိုးႏွင့္ ေလာစစ္ဟန္တို႔႐ိွသျဖင့္ မ.စ.လ ကြက္သစ္ဟု ေခၚေၾကာင္း၊ လြတ္ေနေသာ လုံးျခင္း အိမ္ကေလးမ်ားတြင္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားေနၿပီး၊ စစ္ေၾကာေရးလုပ္ေၾကာင္း၊ ဝင္းအတြင္းတြင္ ဗဟိုေထာက္လွမ္းေရး (အကူ)တပ္ဖြဲ႕မွ ႐ုံးခန္းတခန္းႏွင့္ စစ္ေၾကာေရးတိုက္ကေလးတလုံး႐ိွေၾကာင္းလည္း သိရပါသည္။ ယင္းတုိက္ခန္းမွာ သုံးခန္းတြဲျဖစ္ၿပီး အေရးႀကီးေသာစစ္ေၾကာေရးမ်ားကို ထိုတိုက္ကေလးတြင္ လုပ္ေလ့႐ိွသည္။ က်ေနာ္တို႔က မရဏစံအိမ္ဟုေခၚၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔အခန္း သစ္သားတံခါး ပ်ဥ္ခ်ပ္ကြဲေၾကာင္းမ်ားမွလွမ္းၾကည့္၍ ထိုတိုက္ကေလးမီးလင္းေနလ်င္ စစ္ေၾကာေရး႐ိွေၾကာင္းသိရသည္။ ညဥ္႔နက္ပိုင္းဝယ္ ႐ိုက္ႏွက္သံ၊ ေအာ္ဟစ္ၿခိမ္းေျခာက္သံမ်ားၾကားရတတ္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္တို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရ၏။ အခန္းထဲ႐ိွေရပိုက္မွေရကို စဥ့္အိုးျဖင့္ခံထားရသည္။ ေရကတစက္ခ်င္းသာ လာေသာေၾကာင့္ အိမ္သာသုံးရန္ႏွင့္ ေသာက္ေရအဓိကထားၿပီး ေရကိုေခၽြတာသုံးစြဲရသည္။

တခန္းႏွင့္တခန္းဆက္သြယ္ရာတြင္ နံရံကိုထု၍ အဂၤလိပ္ေၾကးနန္း႐ိုက္နည္းျဖင့္ အခ်က္ေပးၾက၏။ A ဆိုလ်င္တခ်က္၊ B ဆိုလ်င္ ၂ ခ်က္ထုရသည္။ word တလုံးဆုံးလွ်င္ (၄) ခ်က္ေခါက္ျပရၿပီး တဖက္မွနားလည္ပါက တခ်က္၊ နားမလည္ပါက (၂)ခ်က္ ျပန္ေခါက္ရသည္။ Sentence တေက်ာင္းဆုံးပါက (၁၀)ခ်က္ခန္႔ ႐ွည္လ်ားစြာေခါက္ရသည္။ တဖက္က ျပန္၍႐ွည္႐ွည္ေခါက္လ်င္ သူနားလည္ေၾကာင္းသိရ သည္။ ဤနည္းမွာ အခ်ိန္ၾကာေသာ္လည္း ေသခ်ာသည္။ တဖက္ႏွင့္တဖက္ ေအာ္ေျပာ၍မရေသာ စကားမ်ားကို ဤနည္းျဖင့္ တခန္းႏွင့္တခန္း သတင္းပို႔ၾကရသည္။ တဖက္ခန္း၏ညာဖက္ ျပဴတင္းေပါက္အနီးတြင္ အျခားခန္း၏သံတံခါး႐ိွသည္။ မိမိ၏ ညာဘက္အခန္းသို႔ပစၥည္းပို႔လိုလ်င္ နံရံကိုေခါက္၍ေခၚကာ ျပဴတင္းေပါက္ေဘာင္ေပၚတက္ရသည္။ ဖ်ာစမ်ားကိုခ်ိဳးၿပီး ဆက္၍သားေရပင္ႏွင့္ ခ်ည္ထားသည့္ ၅' ခန္႔႐ွည္ေသာတုတ္႐ွည္ကို မိုးထားသည့္သံဇကာေပါက္မ်ားၾကားမွ ထိုးထည့္ရသည္။ ဖ်ာစမ်ားကိုဆက္ထားသျဖင့္ တုတ္႐ွည္မွာကိုင္းညႊတ္ၿပီး နံရံကိုေက်ာ္ကာတဖက္ခန္း သံဇကာအမိုးထဲသုိ႔ ထိုးစိုက္က်သြားသည္။ ထိုအခါတဖက္ခန္းမွတုတ္ကိုဆြဲယူရသည္။ တုတ္တြင္ပစၥည္းမ်ား စာမ်ားကို သားေရပင္ျဖင့္ခ်ည္ထားရသည္။ လူသစ္ဝင္၍ စားစရာပါလာလ်င္၊ ျပင္ပသတင္းပါလာလ်င္ တခန္းစီအတြက္ ထန္းလ်က္ခဲ၊ ငပိေၾကာ္၊ ပဲႀကီးေလွာ္စသည္တို႔ကို ပလပ္စတစ္ျဖင့္ အထုပ္ကေလးမ်ားထုပ္ကာ ခြဲတမ္းျဖင့္ေဝေပးရသည္။ ဤတုတ္ကို က်ေနာ္တို႔က "လိုတရ" ေတာင္ေဝွးဟုေခၚသည္။ ညာဘက္ခပ္ယြန္းယြန္း (၃)ခန္းေက်ာ္တြင္ ကယားျပည္နယ္၊ ျပည္သူ႔ေကာင္စီဥကၠဌ ဗိုလ္မွဴး စပ္ေငြေသာင္း႐ိွသည္။ သူသည္ လူေသမႈျဖင့္အဖမ္းခံထားရျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ုံးထြက္၍အမႈရင္ဆိုင္ေနရသည့္ အခ်ဳပ္သားျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုေထာင္အာဏာပိုင္မ်ားက သတင္းစာေပးသည္။ မနက္ေပး၍ညေနတန္းပိတ္လ်င္ ျပန္သိမ္းသည္။ သူက သတင္းစာဖတ္ၿပီး လိုတရေတာင္ေဝွးျဖင့္ အျခားအခန္းမ်ားသို႔ ပို႔ေပးသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ လက္ဆင့္ကမ္းကာ သတင္းစာကို တခန္းၿပီးတခန္းဖတ္ရသည္။ ညေနတန္းမပိတ္မီွ သတင္းစာကိုသူ႔အခန္းျပန္ပို႔ရသည္။ သူ႔႐ုံးထြက္ျပန္လာလ်င္ စားစရာေသာက္စရာမ်ားပါလာတတ္ၿပီး၊ အခန္းတိုင္းကို ခြဲေဝေပးေလ့႐ိွသျဖင့္ သူ႔႐ုံးထြက္ကိုေမွ်ာ္ၾကရသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူေထာင္ (၂) ႏွစ္က်ၿပီး သစ္သားလုံးျခင္းအိမ္ကေလးမ်ားသို႔ ေျပာင္းသြားသျဖင့္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္သြားသည္။ ၁၉၉၂ ခု၊ ေမလတြင္ သူႏွင့္က်ေနာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားအျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္တြင္ျပန္လည္ဆုံစည္းခဲ့ၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔မွာ အခ်ဴပ္ကာလတြင္ ေထာင္ဝင္စာေတြ႔ခြင့္မ႐ိွသျဖင့္ အစားအေသာက္ဒုကၡေရာက္ၾကသည္။

မနက္ထမင္းမွာ .. မနက္ (၈)နာရီခန္႕ဆိုလ်င္ေရာက္ၿပီ။ စပါးလုံးႏိုင္းခ်င္းႏွင့္ နီရဲေနေသာ လုံးတီးထမင္း၊ ပဲဟင္းမွာ အဖတ္ကိုမျမင္ရ၊ ငါးပိမွာမူအစိမ္းအတိုင္းျဖစ္သည္။ တပတ္ခန္႔ၾကာလာေသာအခါ မနက္စာထမင္းကို တျဖည္းျဖည္းစားဝင္လာေသာ္လည္း ညေနစာကိုေတာ့ စားမရေသး။ ေန႔လည္ ၂ နာရီခြဲခန္႔ဆိုလ်င္ ညေနစာထမင္းေရာက္လာၿပီ။ လုံးတီးဆန္ထမင္းမွာ ေအးလ်င္မာသြားသျဖင့္ လာလာခ်င္းစားရသည္။ ဟင္းရည္မွာ မဲေမွာင္ေနၿပီး အရသာမွာ အမ်ိဳးအမည္ေဖာ္ျပ၍မရ။ စိမ္းေရႊေရႊအနံ႔လည္းထြက္သည္။ ဥစားကန္စြန္းႀကီးပင္၏အရြက္မ်ား၊ ဟင္းႏုႏြယ္အ႐ိုးရင့္ႀကီးမ်ားကို ေရလုံျပဳတ္၍ ခ်က္ထားသည္။ တခါတရံျမက္မ်ား၊ တီေကာင္ႏွင့္ပိုးဟတ္မ်ားပါလာတတ္သည္။ ထမင္းပူပူကို လက္ျဖင့္ဆုပ္နယ္၍အလုံးလုပ္ကာ ငါးပိျဖင့္တို႔ၿပီးမ်ိဳခ်ကာ ေရေသာက္ရသည္။ တနလာၤညေနတြင္ အသားေကၽြးသည္။ ဝက္သားႏွင့္ငါးတမ်ိဳးရသည္။ ဝက္သားမွာ အသားမပါ အဆီႏွင့္အေခါက္ကို ေရလုံျပဳတ္ထားေသာ ျပဳတ္မႏူးသားတတုံးရၿပီး ဝက္ရည္ရသည္။ ငါးမွာ ပင္လယ္ငါးမ်ားကို ေၾကာ္ထားျခင္းျဖစ္၍ အေတာ္စားေကာင္းသည္။ ထုိေန႔ညေနဆိုလ်င္ေတာ့ ထမင္းစားေကာင္းၾကၿပီ။

အခန္းထဲတြင္ လမ္းေလ်ာက္၊ စကားေျပာ၊ သီခ်င္းဆို ဒါဘဲ႐ိွသည္။ တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္ေျပာျပၾကသည္။ ညက်လ်င္ေတာ့ ဝတၳဳေတြေျပာၾကသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ က်ေနာ္က ပုံေျပာသမား... ဆာ႐ိုက္ဒါဟတ္ဂတ္၏ဝတၳဳ ျမန္မာျပန္မ်ား၊ ပထမံဆရာသိန္း၊ သူငယ္ခ်င္းလိုဘဲဆက္၍ေခၚမည္ခိုင္...ေနာက္ က်ေနာ္က သူတို႔ကိုတရုတ္ျပည္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီအေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ဟူနန္ျပည္နယ္မွလယ္သမားတဦး၏သား ေမာ္စီတုံး၊ ကမာၻႀကီး၏ ၁/၄ ခန္႔႐ိွေသာ ဆင္းရဲတြင္းနက္သည့္တ႐ုတ္ျပည္သူမ်ားကို ေအာက္တန္းေနာက္တန္းက် ဘဝမွလြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ပုံတို႔ကို ေျပာျပသည္။ နီယုသည္ သူတို႔ေက်ာင္းမွ မတ္ဝါဒေလ့လာေရး အစုဝင္တဦးျဖစ္ေၾကာင္းသိလာရသျဖင့္ ေမာ္စီတုံးလက္ေ႐ြးစင္က်မ္းမွ လက္ေတြ႔၊ ပဋိပကၡ၊ ေရ႐ွည္စစ္ စသည္တို႔ "On Practice, On Contraction, On Protracted War" စသည္တို႔ကို က်ေနာ္မွတ္မိသေရြ႔ ေျပာျပရသည္။ အထူးသျဖင့္ ၁၅.၃.၁၉၇၅ တြင္ B.C.P ဥကၠဌသခင္ဇင္ႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴးသခင္ခ်စ္တို႔ က်ဆုံးၿပီးေနာက္။ ဥကၠဌျဖစ္လာသူ သခင္ဗသိန္းတင္၏မိန္႔ခြန္းထဲမွ ျဖဳတ္ ထုတ္ သတ္ လမ္းစဥ္ကို ျပန္လည္စဥ္းစားသုံးသပ္ၾကရန္ တင္ျပထားေၾကာင္းေျပာျပရသည္။

ည ၉ နာရီအိပ္ခ်ိန္ေပး၍ အိပ္ရာထဲလွဲလိုက္ရေသာ္လည္း က်ေနာ္ အိပ္မေပ်ာ္။ က်န္ရစ္ခဲ့႐ွာေသာ သမီးငယ္ေလးႏွင့္ဇနီးသည္ကို လြမ္းဆြတ္သတိရေနမိသည္။ ခု.. သမီးငယ္ေလး ငိုေန႐ွာၿပၤီလား၊ "ဝိုင္း ဝိုင္း စက္ စက္၊ ဝလုံးကိုေရး၊ သမီးေလးလဲဘဲ အိပ္တဲ့အခ်ိန္" အင္းစိန္ေဖာ့ကန္ဘက္မွ အသံခ်ဲ႕စက္သံက နားထဲတိုးဝင္လာသည္။ တခါတရံ မနက္လင္းသည္အထိ တေရးမွအိပ္မေပ်ာ္။ R.I.T ေက်ာင္းသား က်ေနာ့္ရဲေဘာ္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ၿငိမ္းဝင္း၊ ေဇာ္သန္းစိန္တို႔ေကာ ဘယ္မွာလဲ။ တခါတရံ လျပည့္ညမ်ားဆိုလ်င္ အျပင္ဘက္ကြက္လပ္တြင္ သံပန္းကန္ထဲေရထည့္၍ထားၿပီး ပန္းကန္ျပားထဲ လမင္းေပၚလာသည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔၏မိုးေကာင္းကင္မွာ ၁၃'x၃' သံဇကာၾကားမွာ႐ိွသမို႔၊ ညတိုင္းလျမင္ခြင့္မ႐ိွ။ လျမင္ရလ်င္ ကဗ်ာေတြ တေယာက္တလဲ႐ြတ္ၾကသည္။ တခါတရံ အားလုံးစိတ္ဓါတ္က်ေနၾကလ်င္ က်ေနာ္ကအားတင္းၿပီး ဗမာျပည္ ျပည္သူ႔အသံမွလႊင့္ခဲ့သည့္ ကိုကိုးကၽြန္းတိုက္ပြဲအေၾကာင္းေဆာင္းပါး႐ွည္ "ေတာ္လွန္တဲ့သူရဲေကာင္းဝါဒ အဓြန္႔႐ွည္ပါေစ" ကိုျပန္ေျပာျပရသည္။ ဗားေတာ့ဗရက္၏ကဗ်ာမ်ားအနက္မွ "စစ္သားမယားဘာရလဲ" ႏွင့္ "ဆူပူလံ႔ႈေဆာ္ေရးသမားရဲ႕စ်ာပန" ကဗ်ာကိုရြတ္ျပရသည္။

ဇူလိုင္လ (၂) ရက္ေန႔ မနက္ (၇) နာရီခန္႔တြင္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္လူႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ကို လာေခၚထုတ္သည္။ ဝါဒါက သံတံခါးဖြင့္ေနစဥ္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို စားမလိုဝါးမလို စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ နီယုက က်ေနာ့္လက္ကို တင္းၾကပ္စြာဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အားေပးသည္။ က်ေနာ့္ကို ေစာင္ျဖင့္အုပ္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚသြားၾကသည္။ ေစာင္ခြာလိုက္သည့္အခါ က်ေနာ္ မရဏစံအိမ္ အလယ္ခန္းထဲေရာက္ေနသည္။ အခန္းထဲတြင္ စားပြဲတလုံးႏွင့္ကုလားထိုင္ႏွစ္လုံးေတာ့ရသည္။ က်ေနာ္က ကုလားထုိင္တလုံးတြင္ ဝင္ထိုင္ေနစဥ္ လူတေယာက္ဝင္လာကာ ေဘာလ္ပင္ႏွင့္စာ႐ြက္လြတ္မ်ားေပးၿပီး "ကဲ မင္း လမ္းစဥ္လူငယ္ေတြနဲ႔ ေလ့လာေရးအစုဖြဲ႔တဲ့အေၾကာင္း ေရးထားစမ္းကြာ။ ခဏေနရင္ ငါျပန္လာခဲ့မယ္" ဟုေျပာကာျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ေစာင္ျဖင့္အုပ္ထားေသာ လူတေယာက္ကို က်ေနာ့္ အခန္းထဲသြင္းေပးသည္။ ေစာင္ခြာလိုက္သည့္အခါ၊ မႏၱေလးလမ္းစဥ္လူငယ္အုပ္စုမွ က်ေနာ့္ေလ့လာေရးအစုဝင္ ကိုဝင္းႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ က်ေနာ္အဖမ္းခံရစဥ္က သူ႔ဇနီးမွာ ကိုယ္ဝန္အရင့္အမာႏွင့္ျဖစ္သည္။ သူသည္ယခုအခါ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတဦးအျဖစ္ ျပည္ ေထာင္မွာေရာက္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္တေယာက္ကိုတေယာက္ ေျပးဖက္လိုက္ၾကသည္။ "ခင္ဗ်ား မိန္းမႏွင့္သမီးေလး ေနေကာင္းတယ္" "ခင္ဗ်ား မိန္းမေရာ ေမြးၿပီလား" ထုိစဥ္ လုံခ်ည္ျပာဝတ္ အက်ဥ္းသားတဦးေရာက္လာၿပီး ကိုဝင္းႏိုင္ကို ျပန္ေခၚထုတ္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ က်ေနာ့္ထံ ဘယ္သူမွမလာၾက၊ မနက္စာထမင္းလည္းမေကၽြးသျဖင့္ ထမင္းေတာင္းရန္ အေပါက္ဝမွ ေခါင္းျပဴၾကည္လိုက္သည့္အခါ ေထာက္လွမ္းေရးအကူတပ္ဖြဲ႔႐ုံးတြင္ ကားအေတာ္မ်ားမ်ားထိုးဆိုက္ထားၿပီး။ စစ္ယူနီေဖာင္းဝတ္မ်ား ပ်ားပန္းခတ္လႈပ္႐ွားေနၾကသည္။ ထိုစဥ္ မရဏစံအိမ္ေ႐ွ့မွျဖတ္၍ မီးရထားေခါင္းတြဲပမာ၊ ေစာင္ အေကာင္းစားမ်ားျဖင့္ အုပ္ထားေသာ လူ (၂၀) ခန္႔ လူတန္းႀကီးကို ဝါဒါတေယာက္က လုံးျခင္းအိမ္မ်ားဘက္သို႔ ဆြဲေခၚသြားသည္ကိုေတြ႔ရ၏။ ေစာင္ေအာက္မွ ေျခသလုံး ဝဝတုတ္တုတ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ အခ်ိဳ႕မွာတက္တရက္စစ္ေဘာင္းဘီ႐ွည္ႏွင့္ ႐ႈးဘိနပ္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ ၅ ေယာက္တတြဲ၊ ၁၀ ေယာက္တတြဲ ေစာင္အုပ္ထားေသာလူတန္းႀကီးမ်ားဝင္လာၾကသည္။

ညေနေစာင္းလာသျဖင့္ အဆာလြန္ကာ ေနာက္တေခါက္အျပင္ထြက္ၾကည့္ေသာအခါ၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး မိုးသိန္းသည္ စာ႐ြက္မ်ားကိုပိုက္လ်က္ ေရးႀကီးသုတ္ျပာျဖင့္ အခန္းေ႐ွ႕မွျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသျဖင့္ "အကို က်ေနာ္ မနက္စာ မစားရေသးဘူး" ဟုလွမ္းေအာ္လိုက္၏။ သူက လွည့္ၾကည့္ၿပီး "ဟာ အေရးထဲ ဒီေကာင့္ကို ဘယ္သူကထုတ္ထားတာလဲ၊ ျမန္ျမန္ျပန္ပို႔လိုက္ၾက" ဟုလွမ္းေျပာသျဖင့္ ဝါဒါ ႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို ေစာင္အုပ္ကာ တိုက္သစ္ျပန္ပို႔လုိက္ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းဖတ္ရသည့္သတင္းစာမ်ားအရ ထိုေန႔မွာ ဦးေနဝင္းႏွင့္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို လုပ္ႀကံရန္ႀကံစည္ေသာ ဗိုလ္ႀကီးအုန္းေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္အေပါင္းအပါမ်ားကို ဖမ္းဆီးမိေသာေန႔ျဖစ္ေနေလသည္။

(ယူတာကဒီေနရာကပါ)http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=799:article&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64