ကိုဗေဆြ (သို႔မဟုတ္) လ်ွိဳ႔ဝွက္ေသာအၿပံဳး (ဒဂုန္တာရာ)

ကိုဗေဆြ (သို႔မဟုတ္) လ်ွိဳ႔ဝွက္ေသာအၿပံဳး

ဒဂုန္တာရာ ၁၉ ၄၈ ဇြန္လ

( ၁ )

တေလာက ဆုိရွယ္လစ္ပါတီအေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးကိုဗေဆြႏွင့္ ကုန္သည္ လမ္းရွိ ျပည္သူ႔စာေပစာအုပ္ဆိုင္တြင္ မေတာ္တဆသြား၍ေတြ႔ေလသည္။

ကြဲကြာေနသည္မွာၾကာၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေထြရာေလးပါး ေလွ်ာက္၍ေျပာၾကရင္းက တာရာတြင္ပါေသာ လူကိုေလ့လာျခင္းေဆာင္း ပါးမ်ားအေၾကာင္းေရာက္သြားရာ ကိုဗေဆြက `ကိုယ့္အေၾကာင္းေရးရင္ေတာ့ ဗေဆြ သို႔မဟုတ္ ဂ်ပိုးလို႔ ေရးေပါ့ကြာ၊ မဟုတ္ဘူးလား။ ကိုယ္က စင္စစ္ ဂ်ပိုးပဲကြ …´ဟုေျပာကာ သူ႔ဘာသာသူသေဘာက်ၿပီး ရယ္ေမာလ်က္ရွိေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ကၿပံဳးေနစဥ္ အပါးရွိ ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးက`ေအာင္ဆန္းကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားက အရိုင္းလို႔ ဆို တယ္။ သူကေတာ့ မယဥ္၊ မရိုင္းဗ်´ဟု ေျပာကာ ရယ္ေနပါေလသည္။

ကိုဗေဆြသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ့ရွိစားပြဲတြင္ တင္ပလႊဲထိုင္ကာ သခင္စုိး၊ သခင္သန္းထြန္း၊ လက္၀ဲညီၫႊတ္ေရး၊ စာေပႏွင့္မာ့က္စ္၀ါဒ၊ ကာလေပၚ၀တၳဳ၊ အိမ္ေထာင္ေရးစသည္မ်ားကုိေျပာျပလ်က္ရွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္၏ နားထဲတြင္ကား တျဖည္းျဖည္း၀ါး၀ါးလာၿပီး သဲ့သဲ့သာၾကားရေတာ့၏။

ပံုသဏၭာန္တို႔သည္ မႈန္မႈန္ေမွးေမွးလာကာ အသံသည္တိုးတိုးလာၿပီး…အထပ္ထပ္ ယွက္လိမ္ရက္ေဖါက္ထားေသာ ဖံုအလိမ္းလိမ္းႏွင့္ပင့္ကူအိမ္ႀကီးကိုထြင္းေဖါက္လ်က္ အေ၀းရွိစိမ္းစိုေသာ ကမၻာသစ္တခုသို႔ ဟုတ္ကနဲေရာက္သြားေလ၏။ လြင့္ပါးေနေသာ ျမျမေမာင္းသည့္ သစ္ရြက္ေယာ္ကေလးမ်ား၏ ရွပ္တိုက္သံမ်ား … ၀ါတာတာ နီတီတီႏွင့္ တြဲလြဲဆိုင္းကာတင့္ေနၾကေသာ စိန္ပန္းပြင့္ေရာင္ … တကၠသိုလ္သမဂၢေရွ႕မွ ဗုဒၶံသရဏံပင္မ်ား … ၁၉၃၈။

( ၂ )

၁၉၃၈ …..

စင္စစ္ ကိုဗေဆြကုိ ဆယ္တန္းတြင္ေက်ာင္းတက္လ်က္ရွိစဥ္ (၁၉၃၆-၃၇)ကတည္းက သိခဲ့ေပေပ၏။ ထိုအခါက စစ္ကုိင္းေက်ာင္းေဆာင္ရွိ ေမာင္စည္သူထံသို႔သြားလည္ရင္း တေဆာင္တည္းေနသူကိုဗေဆြႏွင့္ သြားေတြ႔၏။

ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ပါေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ရတုပိုဒ္စံု လူးတား၊ ေအးခ်င္း၊ ေတးထပ္စေသာကဗ်ာမ်ားကုိ သူသည္ ဖတ္ဖူးေန၏။ သူ႔ကိုလည္း ကဗ်ာလကၤာ စာေပ၀ါသနာပါေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္သိ၏။ သူသည္ ဟိုက္စကူးတြင္ရွိစဥ္က ေက်ာင္းမဂၢဇင္းမ်ားတြင္ အယ္ဒီတာျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ေတးထပ္မ်ားစပ္ေၾကာင္းလည္း သိရ၏။

သူသည္ သခင္ႏုေခါင္းေဆာင္ေသာ ၁၉၃၆ သပိတ္က ထား၀ယ္ရွိေက်ာင္းသားမ်ားကို ကိုထြန္းေအး (နဂါးနီ)ႏွင့္အတူ ေခါင္းေဆာင္ခဲ့၏။ ပ႒မေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံသို႔ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္တက္ခဲ့၏။

ေနာက္ႏွစ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္ကာ၊ စစ္ကုိင္းေဆာင္တြင္ ကိုဗေဆြႏွင့္ အခန္းျခင္းကပ္လ်က္ ေနရ၏။ သူႏွင့္ ခင္မင္ကာ ရင္းႏွီးလာ၏။ ရုပ္ရွင္သြားအတူ၊ ၿမိဳ့ထဲသြားအတူႏွင့္ တတြဲတြဲေနခဲ့၏။

ထမင္းစားရာ၌လည္း သူႏွင့္တစားပြဲတည္း ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းဖြင့္စ နာမည္ (၄)ဦးတြဲေပးရေသာအခါ သူႏွင့္အတူတြဲေပးရ၏။ သို႔ေသာ္လည္း သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခ်ာတိတ္ကေလးေတြဟု သေဘာထား၏။ စင္စစ္လည္း ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ထက္ အေတာ္ငယ္၏။

ေတြ႔စက ကၽြန္ေတာ့္ကို `ခင္ဗ်ား ကဗ်ာေတြ ေရးႏိုင္သားပဲ´ဟု ခင္ဗ်ားႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေျပာၿပီးေနာက္ ရင္းႏွီးလာေသာအခါ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မင္းႏွင့္ငါႏွင့္ ေျပာလာ၏။ သူက လူႀကီးအေနႏွင့္ စကားေျပာေလ့ ရွိ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူက အၿမဲႏိုင္တတ္၏။ တခါ တခါ ေန႔လည္စားခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကိတ္မုန္႔ကို သူက ယူစားၿပီး ရယ္ေမာကာထြက္သြားတတ္၏။

သူႏွင့္ကား ဆဲမနာ၊ဆိုမနာ ခင္မင္ရင္းႏွီးသည္ဟု ဆိုႏိုင္၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ အဆဲခံရ၏။ ကၽြန္ေတာ္၏နာမည္ကို မေခၚ၊ `ေဟ့ – ေခြးသား´ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလ့ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ႔ကြယ္ရာတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္တို႔က `ဗေဆြႀကီး´က ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာစသည္ျဖင့္ သူ႔အတင္းကုိ ေျပာလ်က္ရွိၾကေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ပ႒မႏွစ္ဥပစာတန္းသားမ်ားရွိ၏။ သူ႔ကို အၿမဲေနာက္ေလ့ရိွ၏။ ေန႔လည္ သူအိပ္ေနလ်င္ တံခါးကိုပုတ္ကာ ထြက္ေျပးၾက၏။ သူမရွိခိုက္ သူ႔အခန္းမွ ဘရိုမိုစကၠဴေခြမ်ားကိုဆြဲထုတ္ကာ ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ အရွည္ႀကီးပတ္ထား၏။ ဒါမွမဟုတ္လည္း သြားတိုက္ေဆးကို အကုန္ညစ္ထားခဲ့၏။ သူကား ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တဆဲတည္း ဆဲလ်က္ရွိ၏။

ကိုဗေဆြသည္ ပိုကာကစားေလ့ ရွိသည္။ ၿမိဳ႕ထဲမွ သူ႔ ရိုေသေလးစားေသာ ႏိုင္ငံေရးသမား သခင္မ်ား လာေမးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔ကိုေခၚမေပးဘဲ သူဖဲရိုက္ေနသည့္အခန္းသို႔ တိုက္ရိုက္ေခၚေဆာင္ သြားတတ္ၾက၏။ သူကား မ်က္ေစာင္းတခဲခဲႏွင့္ရွိေန၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား ေပ်ာ္ေနၾက၏။

ကိုဗေဆြသည္ သူ႔အခန္းတြင္ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူ႔အခန္း၀သို႔ လာကာ `ကိုဗေဆြႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေႂကြးဆပ္ဦးဗ်ာ´ဟု မရွိေသာ အေႂကြးကိုေတာင္းေလ့ရွိ၏။ ဒါႏွင့္ ေနာက္လြန္းေျပာင္လြန္းသျဖင့္ စိတ္ညစ္လာသလားမသိ၊ တညေနတြင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထံသို႔လာကာ `ငါ စကားေကာင္းေကာင္း ေျပာခ်င္တယ္ကြာ၊ လာၾကပါအံုး´ ဟု ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးေနရင္းက သူ၏မ်က္ႏွာပ်က္ေနပံုကို ျမင္မွအရွိန္သတ္ၾက၏။

`ငါ တည္တည္ေျပာခ်င္တယ္။ မင္းတို႔တေတြ ေနာက္တာေျပာင္တာဟာ တဆိတ္လြန္ေနၿပီကြ…´

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကား သူ၏ေတာင္းပန္စကားမ်ားကို မနဲေအာင့္ကာ နားေထာင္ေနၾကရ၏။ စိတ္ထဲမွာကား ရယ္ခ်င္ေန၏။ ဒါႏွင့္(၂) ရက္ေလာက္ ခပ္တန္းတန္း ျဖစ္သြားၾက၏။

ေနာက္တေန႔တြင္ကား ကုိဗေဆြသည္ စုေ၀းလ်က္ရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္၏အခန္းသို႔ ဘြားကနဲေပၚလာကာ ၿပံဳးလ်က္ `ေဟ့ ေခြးသားေတြ ကိုယ္ ဆာတယ္ကြာ၊ သမဂၢေပ်ာ္ပြဲစားရံုမွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ေကၽြးၾကစမ္း ….´ဟု ေျပာေနေလသည္။

စင္စစ္ သူသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ၾကာရွည္မေခၚဘဲ မေနႏိုင္ေပ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွင့္မွပဲ သူေပ်ာ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မရွိလွ်င္ သူမေနတတ္။

( ၃ )

ထိုႏွစ္က သူသည္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေနေပသည္။ သမဂၢဥကၠ႒မွာ ယခု တရားေရးဌာန ၀န္ႀကီး ဦးဘဂ်မ္း ျဖစ္၏။

သူသည္ ဥပစာတန္းမ်ားကို မၾကာခဏလစ္ကာ သမဂၢအသင္းတိုက္တြင္သာ အေနမ်ား၏။ သမဂၢလုပ္ငန္းမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထံ မၾကာခဏအပူကပ္၏။ အလွဴေငြေကာက္ခံစရာ၊ အမ်ဳိးသားေန႔အတြက္ လူစုစရာရွိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ထံလာ၍ `လုပ္ပါဦးကြ´ဟု ဆိုေလ့ရွိ၏။

ကိုဗေဆြသည္ ေကာ္ရစ္ဒါတြင္ ပက္လက္ကုလားထုိင္တလံုးႏွင့္ထိုင္ကာ အဂၤလန္လက္၀ဲစာအုပ္အသင္းမွ စာအုပ္ထူထူမ်ားကို ဖတ္ေနေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္က အပါးကပ္ၿပီး `ခင္ဗ်ားစာအုပ္ထူလွေခ်ကလား။ ခင္ဗ်ားၿပီးေအာင္ ဖတ္ရဲ႔လားဗ်´ဟု ေျပာင္ေလ့ရွိ၏။ သူ၏အခန္းထဲတြင္ မာ့က္စ္စာေပမ်ားေတြ႔ရ၏။ စာအုပ္အေပၚဆင့္တြင္ ေခတ္ဆန္းကဗ်ာ စာအုပ္လည္းရွိ၏။

သူသည္ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ေနတတ္သူမဟုတ္။ သူ၏ အခန္းကား အေပါစားျပည့္တန္စာမ၏အိပ္ခန္းကဲ့သုိ႔ ဗလပြ၊ အရာအားလံုးတုိ႔သည္ ျပန္႔ႀကဲကာ မသဲမကြဲ ျဖစ္ေနၾက၏။

ေဆးလိပ္ျပာတုိ႔သည္ ေငြေရာင္ယွက္သန္းလ်က္ ရွိ၏။ ရႈပ္ေပြညစ္ပတ္ပံု၌ ညိဳျမႏွင့္ ၿပိဳင္ေန၏။

စင္စစ္ သူ၏မိဘမ်ားသည္ သတၳဳတြင္းမ်ားပိုင္ေသာ ေျမပိုင္ႏွင့္သူေဌးမ်ားျဖစ္သည္ဟု သိရ၏။ သို႔ေသာ္ လူလတ္တန္းစား၏ ေျပာင္လက္ေတာက္ပျခင္း မရွိ။ ဧည့္ခန္းေဆာင္ရွိ လူဂုဏ္တန္ဟန္မ်ဳိး မဟုတ္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း။ သူ၏ ေတာင့္တင္းျမင့္မားေသာ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္မွာ ေယာကၤ်ားပီသ၍ ၾကည့္ေကာင္းသူ တေယာက္ျဖစ္၏။ က်မၼာသန္စြမ္းျခင္းမွာ ေပၚလြင္လ်က္ ရွိ၏။ ဖ်ဥ္အကႌ်ႏွင့္ ထား၀ယ္လံုခ်ည္အနီ ၾကဴထရံကြက္ကို ၀တ္ေလ့ရွိသည္။

သူသည္ ေခတ္စမ္းကဗ်ာစာအုပ္ကို စြဲလမ္းစြာဖတ္သူျဖစ္၏။ တိုတိုႏွင့္လိုရင္းကုိ အဓိပၸါယ္ေပၚလြင္စြာေရးေသာ ေခတ္စမ္းစာေပကို သူသည္ ႏွစ္သက္၏။ ကဗ်ာႏွင့္ပတ္သက္၍ စကားစပ္တုိင္း မင္းသု၀ဏ္ႏွင့္ေဇာ္ဂ်ီ၏ကဗ်ာမ်ားကို ေထာက္ျပေလ့ရွိ၏။ မင္းသု၀ဏ္၏ `တရားဦး ေဟာလွည့္ပါ´ကို သူ အေတာ္ႀကိဳက္ပံုရ၏။

ကာမေဘာင္ အရႈပ္အေထြးကိုလွ

ပ်ဳိေလးမယ္ မခင္လို႔

ရုန္းခ်င္ၿပီ ဆုပန္ၾကားသူရဲ့

တားျမစ္ဖို႔ ခြင့္မသာ…..

သူကိုယ္တိုင္လည္း ဘားမားဂ်ာနယ္၌ ေဆာင္းပါးမ်ားေရးဖူး၏။ နံမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ ေျပာင္းလဲေရးသျဖင့္ ေမ့ေနၿပီ။

၁၉၃၇ တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္း၌ `ဘိုထူး´အမည္ရွိေသာ ေတာ၀တၳဳတပုဒ္ကို ဖတ္ရဖူး၏။ သူသည္ တကၠသိုလ္မဂၢဇင္းေကာ္မတီ အဖြဲ႔၀င္၊ အိုးေ၀မဂၢဇင္းမန္ေနဂ်ာ လုပ္ခဲ့ဖူး၏။ သူသည္ အရင္းရွင္ လူမႈဆက္ဆံေရးစနစ္ကိုျပက္ရယ္ျပဳေသာစာေျပာင္မ်ား ေရးေလ့ရွိသည္။

ညိဳျမ အယ္ဒီတာလုပ္ေသာႏွစ္က အုိးေ၀မဂၢဇင္းတြင္ `သူတို႔၀ါဒ´အမည္ရွိ စာေျပာင္၀တၳဳတခု ပါလာ၏။

သူ႔၀တၳဳထဲတြင္ အဂၤလိပ္အလိုေတာ္ရိ `ကက္သရင္း ဂြက္ေထာ္´သည္ အိုင္စီအက္ေျဖေနသူ ေက်ာင္းသားတဦးကိုအမိဖမ္းကာ ေနာက္ဆံုး ထိုသူမွာ အိုင္စီအက္မေအာင္ဘဲ သူမမွာသာလွ်င္ ထိုသူထံမွရေသာ တက္ေခတ္နတ္ဆိုးေရာဂါအေမြရကာ ေဆြးက်န္ရစ္ေလသည္။ ညစ္ေတာ့ ညစ္ညမ္း၏။ ေက်ာင္းတြင္ ခပ္ပ်ံပ်ံေနေသာ ေရွ့က အဂၤလိပ္နာမည္ႏွင့္ ဗိုလ္ဆန္ဆန္ကေလးမ်ားကုိ ေျပာင္ေလွာင္ ထားေလသည္။ သူသည္ အမ်ဳိးသားယဥ္ေက်းမႈကိုမေလးစားဘဲ ႏိုင္ငံျခားကိုခ်ည္းအားကိုးကာ အတုခိုးျခင္းကို မုန္းတီးခဲ့၏။

ေနာက္သူသည္ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ မိန္းမရေသာအခါ ကြန္ဗင့္ေက်ာင္းထြက္ `နန္စီ´ အမည္ရွိ ေခတ္ဆန္ဆန္ ကေလးႏွင့္ ရေလသည္။ ေက်ာင္းတုန္းက သူေရးခဲ့ေသာစာေျပာင္မ်ားကို ေျပး၍သတိရလိုက္၏။

( ၄ )

ေနာက္ႏွစ္မ်ား၌ကား ကိုဗေဆြႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ ေ၀း၍ ေနခဲ့၏။

ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ရွိေသာႏွစ္က သူသည္ ေက်ာင္းထြက္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမွထြက္ေသာ ၁၉၄၁ – ခုႏွစ္က သူသည္ ေက်ာင္းသို႔ျပန္လာကာ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ ဥကၠ႒ျဖစ္ေနေလသည္။

စစ္ျဖစ္သည့္ႏွစ္က သူသည္ နဂါးနီအယ္ဒီတာ ကိုထြန္းေရႊႏွင့္အတူ ဂ်ပန္ျပည္သုိ႔ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္မ်ားႏွင့္သခင္မ်ားကို လွ်ဳိ႕၀ွက္၍ေစလႊတ္ေရးကုိ စီမံလ်က္ရွိေန၏။ သခင္ျမႏွင့္ တြဲေနသည္ကုိ ေတြ႔ရတတ္၏။

ေနာက္ကား သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ျပတ္ေနၾက၏။ သူသည္ ဂ်ပန္တေခတ္လံုးႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးအထိ ဆက္လက္ကာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လ်က္ရွိ၏။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ဖ ဆ ပ လ မွ ထုတ္ပယ္လိုက္ေသာအခါ ဆုိရွယ္လစ္ပါတီသည္ ထင္ေပၚစျပဳလာရ၏။ ထိုအခါ ကိုဗေဆြ၏နံမည္သည္လည္း သတင္းစာ ေခါင္းစဥ္မ်ားတြင္ မ်က္ႏွာမဲႏွင့္ပါလာေလၿပီ။

သူသည္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၏အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးသာမဟုတ္၊ ဖ ဆ ပ လ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးလည္း ဖစ္ကာ ယခုလက္ရွိ အေရးပါေသာေနရာတြင္ ေရာက္ေန၏။ သူ႔ကို အထင္ႀကီးသူေတြ ေပါမ်ားလာ၏။`ဦးဗေဆြ´ဟုေခၚကာ ေလးစားသူေတြရွိလာ၏။

ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ရာကား အေတာ္ခက္ေန၏။ သူ႔ကို ဘယ္လိုမွအထင္ႀကီး၍ မရ။ မာ့က္စ္ လီနင္၀ါဒ သေဘာတရားေတြ အဘိဓမၼာ၊ ေဘာဂေဗဒပါ အကုန္အေရက်ဳိေသာက္ထားသူ ပညာေက်ာ္တဦးအေနျဖင့္ မျမင္။ ေတာ္ေတာ္ခက္ေန၏။

တည ဂလုပ္ရံုတြင္ သူႏွင့္မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သြားေတြ႔၏။ သူသည္ လူၾကားထဲမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္း၍ ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။

ေက်ာင္းတုန္းကကဲ့သို႔ပင္ ရြင္လန္းေသာအၿပံဳးျဖင့္ ေတာက္ပ၏။ ေက်ာင္းတုန္းကကဲ့သို႔ပင္ ၾကဴထရံအကြက္ ထား၀ယ္လံုခ်ည္ႏွင့္၊ သို႔ေသာ္ ျပာျပာသလဲမရွိ၊ အမူအယာမွာ ဂမူးရွဴးထိုးမဟုတ္ဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးႏွင့္ တည္ၿငိမ္ေန၏။ ႏိုင္ငံေရးဇာတ္ခုံ၏ ဖုထစ္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းမ်ား၀ယ္ ဒရြတ္တုိက္ကာ ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ အနယ္ထိုင္၍ ထုသားေပသားက်ေနဟန္ ရွိ၏။

သူ၏အၿပံဳးကား ေက်ာင္းတုန္းကကဲ့သို႔ပင္ လြယ္ကူေလ်ာ့ရဲျခင္းမရွိေတာ့ဘဲ ေလးနက္လာ၏။ နက္ရႈိင္း လာသည္ဟု ထင္မွတ္ရ၏။

သူ၏အၿပံဳးေနာက္၌ ဘာရွိလိမ့္မည္ကို မွန္းဆရန္ခက္၏။ ႏိုင္ငံေရးပရိယာယ္လား၊ ဖံုးကြယ္ျခင္းမရွိေသာ ႏွလံုးသားလား၊ သို႔မဟုတ္ ဒိုင္းနမိုက္စနက္တံလား၊ ဒါကုိ ျမင္ရန္ခက္၏။

သူ၏အၿပံဳးသည္ အခ်ဳိင့္အေဖါင္း မရွိ။ တေျပးတည္းညီကာေနသျဖင့္ အကဲခတ္ရန္ ခက္လွ၏။

ႏိုင္ငံေရးေလာက၌ သူ႔ကို `က်ားႀကီးဗေဆြ´ဟု ေခၚေ၀ၚေလ့ ရွိၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္ကား ကိုဗေဆြကို ဘာေၾကာင့္ က်ားႀကီးဟုေခၚရသည္ကို အစဥ္းစားရၾကပ္ေန၏။

ထက္ျမက္ေသာသတၱိအဟုန္ေၾကာင့္လား။ ဒါမွမဟုတ္ က်ားကဲ့သို႔ ရန္သူကိုတုိက္ခိုက္ရာ၌ ဟုတ္ကနဲေပၚကာ အုပ္တတ္၍လား။ ေလးစားစရာေကာင္း၍လား။ ေၾကာက္စရာေကာင္း၍လား။

လြန္ခဲ့ေသာ (၅)လခန္႔က တာရာအမွတ္(၄)တြင္ပါေသာ သခင္သန္းထြန္းေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီးစ စာေပသမားတဦးက `ေနာက္အပတ္ ဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေရးဦးမလဲ´ဟု ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးဖူး၏။

`ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက ကိုဗေဆြအေၾကာင္းေရးမလားလို႔ စိတ္ကူးမိတယ္´

`က်ဳပ္ အရင္္ဆံုး ေျပး၀ယ္မယ္ဗ်ာ၊ သိပ္သိခ်င္ေနတာ´

မေန႔ တေန႔က ထိုသူႏွင့္ပင္သြားေတြ႔၍ တာရာမဂၢဇင္းအေၾကာင္းေရာက္သြားရင္းက ယခင္ကဲ့သို႔ပင္ေမးရင္း `ကိုဗေဆြအေၾကာင္း ေရးရမယ္´ဟု ေျဖေသာအခါမူ သူ၏ေလသံမွာ ေျပာင္းသြားေလၿပီ။

`ဆိုရွယ္လစ္ပါတီက ကိုဗေဆြလား။ ဆိုရွယ္လစ္ဆိုရင္ေတာ့ မဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ အျမင္ကပ္တယ္´

သူ၏မ်က္ႏွာသည္ ရႈံ႕မဲ့သျဖင့္ တြန္႔ေန၏။

`ခင္ဗ်ား အရင္တခါေျပာေတာ့ ကိုဗေဆြအေၾကာင္းေရးရင္ ေျပး၀ယ္ ဖတ္မယ္ဆိုဗ်´

`ဟုတ္လား….ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမိသလား …. ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဗ်ာ´

သူသည္ နဖူးေရတြန္႔ကာေတြေ၀ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ရယ္ေမာမိေလသည္။

ကိုဗေဆြသည္ ေငးေနေသာကၽြန္ေတာ့္ကုိ ပခံုးပုတ္ၿပီး `တာရာလဲ ငါမဖတ္ရတာ(၂) လေလာက္ ရွိသြားၿပီထင္တယ္။ ေပးစမ္းပါဦး´ ဆိုကာ ၿပံဳးေနေလသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း သူႏွင့္အတူ ဂလုပ္ရံုမွ အျပင္သို႔ထြက္ခဲ့ၾကသည္။

သူ၏ ေနာက္နားတြင္ကား ေခတ္ဆံဆံ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေတာင့္တင္းေသာ သူ၏ဇနီးသည္ကေလး၏ အျပာႏုေရာင္သည္ ကပ္ပါလာ၏။

( ၅ )

ကိုဗေဆြကို ဘယ္လိုမွအထင္မႀကီးေသာစိတ္ႏွင့္ပင္ ျပည္သူ႔စာေပတုိက္၌ သူႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္ နယ္မွ ပါတီေခါင္းေဆာင္မ်ား ေရာက္လာ၏။ သူ႔ကို အရိုအေသေပးကာ ေတြ႔ဆံု၏။ ကိုဗေဆြသည္ သူတုိ႔ႏွင့္ အေတာ္ၾကာစကားေျပာေနသည္။

သူ၏ေလသံမွာ တည္ၿငိမ္ၿပီး ေလးနက္သည္။ နယ္မွ အခက္အခဲမ်ားကုိ သူက ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာကာ ရွင္းလင္းေပးလိုက္သည္။ ျပႆနာတရပ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာပင္ ေျပလည္သြားေပၿပီ။ သူ၏ ရႈိက္ဖြာေနေသာ စီးကရက္မီးခိုးမ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္း ယွက္လိမ္ေကြ႔ေကာက္ေနရာမွ ဆန္႔ကား ေျပသြားေလၿပီ။

လူအမ်ားက သူ႔ကိုေလးစားျခင္းကိုေတြ႔ရေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အား အထင္မႀကီးႏိုင္သည့္အခ်က္ကို သိျမင္လာ၏။ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၀)ႏွစ္ခန္႔က သူႏွင့္ ခင္မင္တုန္းက သူသည္ ဥပစာအထက္တန္းေက်ာင္း ေက်ာင္းသား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေပါက္စ၊ သမဂၢေခါင္းေဆာင္မွ်သာ ရွိေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ေနာက္ဘက္ ေျပာင္ဘက္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ကို အမွတ္တမဲ့ ေနျခင္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးသက္တမ္းကား (၁၀)ႏွစ္ အတြင္း ႀကီးရင့္လာခဲ့ေပၿပီ။ စစ္ျဖစ္စက တကၠသိုလ္သမဂၢဥကၠ႒အျဖစ္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို စည္းရံုးခဲ့၏။ ဂ်ပန္သို႔ လွ်ဳိ႕၀ွက္စစ္ပညာသင္ လႊတ္ေရးအတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ခဲ့၏။ ထိုေနာက္ ေျမေအာင္းေတာ္လွန္ေရးတြင္ ပါ၀င္ခဲ့၏။ ဂ်ပန္ေခတ္ကလည္း ေကဘိုတိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အျဖစ္ ေတြ႔ရ၏။ မတ္လေတာ္လွန္ေရးတြင္ ဖ၊ ဆ၊ ပ၊ လ အလံေတာ္ေအာက္၀ယ္ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရးကို ျပဳခဲ့သည္။

ယခုေခတ္တြင္ ျပည္သူက ႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ ဗမာျပည္ႀကီးကိုဖန္တီးလ်က္ရွိေနေသာ ဖ၊ ဆ၊ ပ၊ လအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဖ၊ ဆ၊ ပ၊ လ ၏မ႑ိဳင္ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးလည္းျဖစ္ေပေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းမွာတုန္းက ကဲ့သို႔ပင္ ထယ္၀ါျခင္း၊ ပလႊားျခင္းကို သူ႔၌ မေတြ႔ရ။ ေက်ာင္းမွာတုန္းကကဲ့သို႔ပင္ မေထမဲ့ျမင္ မထီေလးစား ေနတတ္သည္။

မီးထြန္းပြဲ ညတညက သူႏွင့္ဗိုလ္မွဴးေအာင္သည္ လမ္းထဲရွိအၿငိမ့္ပြဲသို႔ လာသည္ကုိေတြ႔လိုက္ရသည္။ အိမ္ေရွ႕မွျဖတ္သြားစဥ္ သူ၏ ေမ့ပစ္၍မရေသာ ျမင့္မားေတာင့္တင္းသည့္ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ႀကီးကို အတူေနသူ ေမာင္စည္သူက လွမ္းျမင္လိုက္သည္။

“ဗေဆြႀကီးနဲ႔ တူတယ္ကြ။ ပခံုးေစာင္းပံုကေတာ့ သူ႔ဟန္ပဲ”

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကပ်ာကယာထလိုက္ၾကရာ အၿငိမ့္စင္နားတြင္ သြားေတြ႔သည္။ ကိုဗေဆြမွာ အံ့အားသင့္ေနသည္။ သူတို႔ ႏွင့္ေယာက္စလံုး လက္တိုရွပ္အကႌ်ႏွင့္ ခ်ည္လံုခ်ီႏွင့္။ သာမန္ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ထဲတြင္ ေရာေႏွာလ်က္ ရွိေနသည္။

ဗိုလ္မွဴးေအာင္က ၿပံဳးကာ“က်ဳပ္တို႔လဲ တခါတခါ လူနဲ႔သူနဲ႔ ၾကားထဲမွာေနခ်င္တာပဲ” ဟုဆိုသည္။

စာပံုႏွိပ္စက္ေတြ တက္ဖ်က္ ကတည္းက တိုင္းျပည္ကေမတၱာထားေနေသာ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ တဦးသည္ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္မပါဘဲသြားရဲသည္ကို အံ့ၾသမိ၏။

ကိုဗေဆြသည္ ေက်ာင္းမွာတုန္းက အမ္းစထရြန္းေရးေသာ (၀ံပုေလြ) စာအုပ္ကို စြဲစြဲလမ္းလမ္းဖတ္သည္ကို သတိရမိ၏။ သူသည္ ထိုစာအုပ္ကို အေတာ္ႏွစ္သက္သည္။

ထိုစာအုပ္ကား တူရကီအာဏာရွင္ အတာတပ္၏အတၳဳပၸတၱိျဖစ္သည္။ ေရးပံုမွာ ေခတ္ဆန္၍ အတာတပ္၏ မေထမဲ့ျမင္သေဘာကေလးမ်ား၊ ဘာကိုမွဂရုမစိုက္ဘဲ လုပ္ခ်င္လွ်င္တဇြတ္ထိုးလုပ္တတ္သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ေဖၚျပထားသည္။

အတာတပ္သည္ အေပါစားျပည့္တန္ဆာမအိမ္မ်ားတြင္ အိပ္ခဲ့သည္။ ညႀကီးသန္းေကာင္ထၿပီး ေသနတ္ဆြဲကာ စစ္တိုက္ခ်င္လ်င္ တိုက္သည္။ အေတာ္ သူရဲေကာင္းဇာတ္လိုက္ဆန္ေသာ ဘ၀ျဖစ္သည္။ အတာတပ္သည္ အေနာက္တိုင္းဆံဆံ ပညာတတ္မကေလးႏွင့္ ေတြ႔ပံုလည္းပါသည္။

ကိုဗေဆြကား သူအိပ္မက္ မက္ခ်င္လည္းမက္ခဲ့မည္ျဖစ္ေသာ၊ သူ အင္မတန္စြဲလမ္းသည့္ အတာတပ္ အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ထဲမွ “၀ံပုေလြ” ကား ျဖစ္မလာ။ က်ားႀကီးကား ျဖစ္လာေပၿပီ။ ၀ံပုေလြသည္ ေခတ္သစ္ တူရကီျပည္ႀကီးကို ထူေထာင္ခဲ့၏။ က်ားႀကီးကား … က်ားႀကီးကား ….

( ၆ )

ျပည္သူ႔စာေပဗဟို႒ာနတြင္ ေတြ႔စဥ္က၊ ကၽြန္ေတာ္က ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီႏွင့္ပူးေပါင္းေရး၊ တကယ့္ အမ်ဳိးသားတပ္ေပါင္းခ်ဳပ္ဖြဲ႔စည္းေရးတို႔ကို တတြတ္တြတ္ေျပာေနစဥ္ ကိုဗေဆြကား စီးကရက္ကို ဖြာကာ ၿပံဳးလ်က္ရွိသည္။

“လက္၀ဲညီၫႊတ္ေရးကို ဒို႔လဲ က်ဳိးစားခဲ့တာပဲကြ။ မလြယ္ဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔ မလြယ္ရမွာလဲဗ်ာ၊ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္းေရးႀကီးကို အတူလက္တြဲၿပီးျပဳခဲ့တဲ့ ဗမာ့တပ္မေတာ္ (ယခု ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္)၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၊ ဆိုရွယ္လစ္ပါတီျဖစ္လာမယ့္အေရးေတာ္ပံုပါတီ၏အျမဳေတတို႔ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မေပါင္းႏိုင္ရမွာလဲ။ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကိုလုပ္ၿပီး လြတ္လပ္ေရးရလာမွ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မုန္းတီး၊ တိုက္ၾကခိုက္ၾကဆိုတာ သိပ္၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းေနတယ္…” စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္က ေလွ်ာက္ေျပာ၏။

“သခင္စိုးတို႔၊ သခင္သန္းထြန္းတို႔ဟာ ညစ္ပတ္တယ္ကြ”

“ဒါကေတာ့ ထင္ျမင္ခ်က္မွ်သာ ျဖစ္တာပဲ။ သူတို႔မွာရွိတဲ့အရည္အခ်င္းမ်ဳိး ခင္ဗ်ားတို႔မွာ မရွိ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ႏိုင္တာ သူတို႔မလုပ္ႏိုင္၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတာ။ တကယ့္အေရးမွာ အရည္အခ်င္းေတြစုေပါင္းၿပီး တိုင္းျပည္ကိုထူေထာင္ေစခ်င္တာပဲ။ အဲဒါဟာ လက္၀ဲညီၫႊတ္ေရးပဲ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ တိုင္းျပည္ဟာ ေမ်ာမွာပဲဗ်”

"စင္စစ္ေတာ့ကြာ … သခင္စိုးတို႔သခင္သန္းထြန္းတို႔ဟာ ငါတို႔ဘုရားေတြပါပဲကြ။ ငါ့ဆရာေတြပါပဲ။ နဂါးနီ စာအုပ္အသင္းကို အတူေထာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ဒါေပမဲ့ …” ဟု ကိုဗေဆြသည္ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္ တင္ပလြဲထိုင္ေနရာမွ အနည္းငယ္ေရႊ႕ကာ ေျပာသည္။

“ေနာက္ၿပီး … ပါတီသန္႔ရွင္းေရးဟာလဲ အေရးႀကီးတယ္ဗ်”

ခက္တာက ပါတီလူစုျခင္းသည္ အစိမ္းသူရဲေမြးတာနဲ႔ တူေနသည္။ ကိုယ့္ပါတီအားရွိရင္ၿပီးေရာဆိုကာ ေတြ႔ကရာလူေတြ လက္ခံခဲ့ၾက၏။ အာဏာရလာေတာ့ ရာထူးလိုခ်င္သူ မ်ားလာ၏။ ဂ်ပန္အဓိပတိေခတ္က ကဲ့သို႔ ဆိုက္ကားသမားက ၿမိဳhအုပ္ တက္ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္, အထက္က မေကာင္းမွန္း၊ ဆိုးမွန္းသိလာေတာ့လည္း ကိုယ့္လူေတြ ျဖဳတ္ခ်ပစ္ဖို႔ ခက္ေနသည္။ သည္လူေတြပင္ ကိုယ့္ကို မဲေပးေန သေကာ။ ၾကာေတာ့ အပုပ္နံ႔လႈိင္လာကာ ျပည္သူကႏွာေခါင္းရႈံ႕လာေတာ့သည္။

“ေျပာေတာ့ လြယ္တယ္ကြ။ ငါလဲ ပါတီသန္႔ရွင္းေရးကို ႀကိဳးစားတာပါပဲ။”

“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ ခင္ဗ်ားတို႔ထက္သန္႔တယ္လို႔ ထင္တာပဲ”

“မင္းက သန္းထြန္းလူလား” လို႔ ၿပံဳးကာ ေနာက္လိုက္ၿပီးမွ “ငါတို႔က အာဏာရတဲ့ပါတီဆိုေတာ့ ၀င္ခ်င္တဲ့ လူခ်ည္းပဲကြ။ သန္႔လို႔ မရဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဟာ တိုက္ပြဲကိုလုပ္ေနတဲ့ပါတီဆိုေတာ့ သန္႔ၿပီးသားျဖစ္ေနၿပီ။ တိုက္ပြဲလုပ္ေနတာကိုက သန္႔ေနတာပဲ။ တကယ္မယံုဘဲနဲ႔ ၀င္မတိုက္ဘူး …”

ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို ဆက္လက္ေျပာျပန္သည္။

“ခက္တာပဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔တေတြ တိုက္ၾကခိုက္ၾက လုပ္ေနၾကတာနဲ႔ပဲ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးကို ဘာမွ်မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ အမ်ဳိးသားျပတိုက္တို႔၊ ပန္းခ်ီျပခန္းတို႔ ဘယ္မွာရွိသလဲ။ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ဘာမ်ား အာရံုစိုက္စရာ ရွိသလဲ။ စက္မႈလက္မႈလုပ္ငန္းေတြ ဘာမ်ားလုပ္ႏိုင္သလဲ။”

“လုပ္ၾကပါကြာ။ ငါတို႔အားေပးခ်င္တယ္”

ထိုအခိုက္ သူဖတ္ၿပီးခဲ့ေသာ မာက္စ္စာအုပ္ တထပ္ႀကီးကို ျပည္သူ႔စာေပသို႔ျပန္ေပးရန္အတြက္ စာပြဲေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။ မာက္စ္၊ လီနင္၊ စတာလင္တို႔ေရးေသာ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတုန္းကဆိုလွ်င္ “ခင္ဗ်ား ကုန္ေအာင္ဖတ္ရဲ႕လား”ဟု ေနာက္မိမည္ ျဖစ္၏။

“အင္တီဒူးရင္းစာအုပ္ဟာ အေတာ္ေကာင္းတာပဲ၊ အကိုးအကားေတြနဲ႔ တခါထဲ ေခ်ပထားပံုေတြဟာ”

ထိုေနာက္ ေခတ္ေပၚ ဗမာစာေပအေၾကာင္း ေရာက္သြားျပန္သည္။ တိုးတက္စာေပ၊ ေဂၚကီ၏ ၀တၳဳမ်ား၊ ေဘာ္လဇက္၏ နင္နာ၀တၳဳ၏ လူမႈဆက္ဆံေရး ….. ေနာက္ဆံုး၀ယ္ ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္ခဲ့သူမ်ားပါ၀င္ေသာ ညီၫႊတ္ေရးတပ္ေပါင္းခ်ဳပ္။

ကိုဗေဆြကား ေနာက္တြင္ ဘာရွိမည္ကို မမွန္းဆတတ္ႏိုင္ေသာ သူ၏အၿပံဳးျဖင့္သာ နားေထာင္ေနေပသည္။