မျိုးမြင့်ချို: ငမိုး မေသေသး   (  နတ္ေမာက္-ဘုန္းေက်ာ္)

ငမိုး မေသေသး  

(  နတ္ေမာက္-ဘုန္းေက်ာ္ ျမ၀တီမဂၢဇင္း အတြဲ ( ၅ ) အမွတ္ ( ၉ ) ၁၉၅၇ - ဇူလိုင္လ)

(၁) 

ငမိုး ကိုလူအမ်ားတကာက ေသေလၿပီဟုေျပာၾကသည္။ အမွန္မွာကား (ငမိုး)မေသေသးဟု ထင္ပါသည္။ ယခု ဇန္န၀ါရီလ တစ္ခုေသာနံနက္ခင္းခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးထဲတြင္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္၏ ေအာက္ထပ္၌ “ငမိုး (ေခၚ)ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ကို အမွတ္မထင္ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရ၏။ တစ္ဦးနွင္႔တစ္ဦးေတြ႔ၾကရာ၌ ယခင္တုန္းကလို ၀မ္းသာအယ္လဲမရွိၾက။ သူကလည္း သူ႔အေတြးနွင္႔သူ ငိုင္ေန၏။ ကြ်န္ေတာ့္မွာလည္း ရင္ထဲမွာ နာေန၏။ ဘာအတြက္ အသဲနာ,ရင္နာျဖစ္ရသည္ကိုကား ကြ်န္ေတာ္ ဖြင့္မေျပာခ်င္။

တစ္ခါတုန္းက (ငမိုး)အေၾကာင္း “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္”ထဲတြင္ ဖြင့္ေျပာဘူးသျဖင့္ ငါးေၾကာ္စားကာ ရန္ကုန္ေထာင္ထဲ (၃) လေက်ာ္၀ါဆိုခဲ့ရဘူး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နာေနေသာအသဲကို က်ပ္စည္း၍ထားရမည္။   ငမိုးသည္ သူ၏အထုပၸတၱိကို စီကာစဥ္ကာျပသထားေသာ မွန္ဘီရိုမ်ားအား ဦးေခါင္းငိုက္ဆိုုက္ျဖင့္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုလိုက္လံၾကည့္ရွဳေန၏။ ထိုမွန္ဘီရိုမ်ားထဲ၌ တကၠသိုလ္သိပၸံဌာနမွႀကီးမွဴးေသာျပပြဲတြင္ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုက္မွ (ငမိုး) ၏ ဓတ္ပံု,စာရြက္စာတမ္း,အ၀တ္အစား,အသံုးအေဆာင္ကေလးမ်ားကို စုေဆာင္း၍ျပသထားဘူး၏။   တစ္ဆယ့္သံုးခုေျမာက္မွန္ဘီရိုထဲတြင္ (ငမိုး) ၏ စီးကရက္ဗူး မီးျခစ္နွင့္ ပေလးယားစီးကရက္ (၆)လိပ္ရွိ၏။ ငမိုး သည္ ဘာမေျပာညာမေျပာ စီးကရက္တစ္လိပ္ကိုယူၿပီး မီးညွိေသာက္ေနေလရာ သူ၏စီးကရက္မွမီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္ တစ္ခဏအတြင္း ေမာ္ကြန္းတိုုက္ေအာက္ထပ္၌ ျပည့္လွ်ံ၍သြားေလ၏။ စီးကရက္မီးခိုးအနံ႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္၏ဦးေခါင္းသည္ ရီေ၀မူးေနာက္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္၏စိတ္သည္ ရပ္တည္နိုင္စြမ္းမရွိဘဲ အတိတ္ဆီသို႔ ထြက္ေျပးသြားေလသည္။    

(၂) 

ငမိုး သည္ ကြ်န္ေတာ့္ထက္ အသက္ ၆ နွစ္ခန္႔ႀကီးသည္။ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းေရာက္၍ ဆရာဦးသာလင္း၏ သူငယ္တန္းတြင္စာသင္ေနခ်ိန္၀ယ္ ငမိုးသည္ ဆရာဦးဘသန္း(ဦးေရႊထိုုက္) ၏ တတိယတန္းေလာက္တြင္ ေရာက္ေနေပၿပီ။ ငမိုးနွင့္ကြ်န္ေတာ္ အသက္ခ်င္းကြာျခားသလို စာသင္ရေသာအတန္းလည္း ကြာျခား၏။ ကြ်န္ေတာ္၏၀မ္းကြဲအကို ၾကြက္ကဒိုး (ေခၚ)ကိုဘေအး၊ ယခု ကြ်န္ေတာ့္ေယာက္ဖ ကိုဘို၊ ကိုဖိုးနီ စေသာသူမ်ားသာ ငမိုးနွင့္တစ္တန္းထဲ စာသင္ၾကရ၏။ ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘ၀ကျဖစ္၍ ေရးေရးသာ မွတ္မိေတာ့၏။   ငမိုး ေက်ာင္းအဆင္းအိမ္အျပန္တြင္ လမ္းသြားရင္းလံုခ်ည္ကြ်တ္သြားက ျပန္၍မ၀တ္၊ လံုခ်ည္ကို ပုခံုးတြင္စြပ္၍ မည္သူ႔မွ်စကားမေျပာဘဲ ခပ္သုတ္သုတ္သြားသည္ကို မၾကာခဏႀကံဳရ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းတြင္ မ်က္နွာႀကီးေက်ာင္းသားအသိုက္အ၀န္း ၂-စု ကြဲေနသည္။ တစ္စုကို ယခုအခါ ကာယကံရွင္မ်ားအထင္အရွားရွိ၍ ဖြင့္ဟေရးသားရန္မသင့္။ က်န္တစ္စုမွာ ငမိုးတို႔ ညီအစ္ကိုစု ျဖစ္၏။ ေက်ာင္းအျပန္တြင္ ဤေက်ာင္းသားစု ၂-စုသည္ အၿမဲတမ္းရန္ပြဲဆင္ရ၏။ တစ္စုနွင့္တစ္စု ပညာဂုဏ္ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ၾက၍ လမ္းသြားရင္း ေက်ာင္းမွသင္ေပးေသာစာမ်ားကို ျငင္းခံုၾက၏။ ျငင္းခံုရာမွ လက္သီးခ်င္းထိုး၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းနွင့္ခုတ္၊ ခဲနွင့္ထုစသည္ျဖင့္ ကေလးတို႔ဘာ၀ လက္နက္မ်ိဳးစံု အသံုးျပဳၾက၏။ ထိုရန္ပြဲတြင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ ငမိုးတို႔ဘက္မွ ပါ၀င္ၾကၿမဲျဖစ္သည္။ ထိုေက်ာင္းေတာ္ကရန္စသည္ ငမိုးတို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူရြယ္ပိုင္းေရာက္၍လည္း အေငြ႔နဲနဲရွိေသး၏။ ငမိုး သခင္ဘ၀၊ နိုင္ငံေရးသမားဘ၀အထိ အေငြ႔မစဲ။ ငမိုးနွင့္ကြ်န္ေတာ္တို႔ပါတီကို ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္းမေျပာၾကေပ။ ေနာက္ဆံုး ငမိုးသည္ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း) ဟု နာမည္ တဟိုးဟိုးေက်ာ္သည္အထိ၎၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုး၏ေနာက္လိုက္ အေႏၱ၀ါသိကျဖစ္ေနခ်ိန္အထိ၎ တစ္ဖက္မွ အေကာင္းေျပာျခင္းကို မခံၾကရ။ “ဒီေကာင္ေတြ အဂၤလိပ္ျပန္လာရင္ ေထာင္ထဲေနရမယ့္ေကာင္ေတြပါကြာ” ဟု အေျပာခံၾကရေသး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငမိုးတို႔မွာ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရရန္ တာ၀န္အထုပ္အပိုးႀကီးကို ရင္ခြင္တြင္ပိုက္၍ အမ်ားတကာနွင့္ပူးတြဲ ေဆာင္ရြက္ေနရသျဖင့္ ထိုေက်ာင္းေတာ္ကကိစၥမ်ားကို ေခါင္းထဲမထားနိုင္၊ ရင္ထဲလည္း မထားနိုင္။   ဂ်ပန္ေခတ္ (စိတ္အထင္ ၁၉၄၄- ခု နို၀င္ဘာလ) စစ္၀န္ႀကီးနွင့့္စစ္ေသနာပတိအျဖစ္ ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္လမ္း (ယခု နတ္ေမာက္လမ္း)၌ ေနထိုင္ေသာအခါ ကြ်န္ေတာ္သည္ သူနွင့္အတူေနရ၏။ ထိုအခါက အလုုပ္အလြန္မ်ားေနသည့္ၾကားမွ တစ္ခါတစ္ခါ ေနရပ္ဇာတိအေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာမိၾက၏။   “ (......) ဘာလုပ္ေနသတဲ့လဲကြ”   “ဒီလူ ကုန္သည္လုပ္ေနတယ္ ၾကားရတာဘဲ”   “အာရွလူငယ္ထဲ မပါဘူးတဲ့လား”   “ပါတယ္ မၾကားမိပါဘူး”  ငမိုးသည္ စားပြဲတြင္ လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို တင္ထားျပီး ဗံုတီးသလိုတီးလိုက္ေသး၏။ ၿပီးေနာက္ၿငိမ္ေနေလသည္။ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ေျပာ၏။   “ဒီေကာင္ ခက္ေတာ့တာဘဲ၊ လူေတာ့ လူေကာင္းဘဲ။ အရည္အခ်င္းလဲ အသင့္သား၊ ၾကြားတတ္တာ ဆိုးတယ္"  ဤကား သူ႔အား တစ္ဘ၀တာလံုး အေကာင္းဟူ၍တစ္ခြန္းမေျပာေသာ သူ၏ေက်ာင္းေနဘက္အေပၚတြင္ထားရွိေသာ သေဘာထားပင္တည္း။ ငမိုး၏ျဖဴစင္တိက်ေသာသေဘာထားကို ကြ်န္ေတာ္သည္ ရုတ္ခ်ည္းသိ ထိမိၿပီး အံ့အားသင့္သြားခဲ့ရ၏။ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းအေပၚတြင္ၾကင္နာၿပီး သူေျမွာ္မွန္းသလိုမဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ရွဳတ္ခ်ခဲ့ျခင္းကား မျပဳေပ။   ငမိုးသည္ စိတ္ထားႀကီးမားေပသည္။

  (၃) 

၁၉၂၉- ခုနွစ္။   ငမိုး စတုတၳတန္းေအာင္ျမင္ၿပီးေသာအခါ၊ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ေျပာင္းသြား၏။ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းဆိုသည္မွာ ေရနံေခ်ာင္းေနရွင္နယ္ေက်ာင္းကို ဆိုလို၏။ အဲဒီေခတ္တုန္းက အဂၤလိပ္ေက်ာင္းကို ေတာ္ရံုတန္ရံုေက်ာင္းသားမ်ား သြားၿပီးပညာမသင္နိုင္၊ မိဘ၊ ဦးေလးသားခ်င္းမ်ားတြင္ ေငြေၾကးတတ္နိုင္မွသာ အဂၤလိပ္ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္နိုင္၏။ ငမိုး၏ မိဘမ်ားမွာ ေငြစ, ရွိသူမ်ားျဖစ္သည္။ ငမိုး အဂၤလိပ္ေက်ာင္းေရာက္သြားၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ ျမန္မာေက်ာင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔သည္။ ဤတြင္ ငမိုးနွင့္ကြ်န္ေတာ္တို႔ အေနေ၀း၍သြား၏။  ဒီလို ....ဒီလိုနွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္အေရွ႕ဘက္က ဧကရာဇ္ပင္ကေလးသည္ ဧကရာဇ္ပင္ႀကီး ျဖစ္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကို၀မ္းကြဲ ၾကြက္ကဒုိးသည္ ငယ္နာမည္ေပ်ာက္၍ ဘေအးျဖစ္လာၿပီး မိန္မပင္ ရေန၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း နွာရည္တြဲေလာင္းနွင့္ ကေလးဘ၀မွ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ကျဖစ္လာ၏။ ငမိုးသည္လည္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီး ျဖစ္သြားေပၿပီ။   အဲဒီေခတ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့မွ ေကာလိပ္ေက်ာင္းတြင္ပညာသင္ေနသူ ေလးငါးဦးရွိမည္။ အျခားသူမ်ားက တမူ၊ ငမိုးက တဘာသာ။ ကြ်န္ေတာ္ မည္သူ႔မွ်ထိခိုက္ေစလိုေသာ ေစတနာမထားပါ။  အခ်ိဳ႔ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ား ေႏြဥတုေက်ာင္းပိတ္အိမ္ျပန္လာရာတြင္ “ဘယ္ေန႔ေရာက္မည္၊ ဘူတာက ႀကိဳပါ” ဟု အိမ္သို႔သံႀကိဳးရိုက္ထားေလ့ရွိၾက၏။ နတ္ေမာက္သည္ ေတာၿမိဳ့ကေလးျဖစ္၍ ေမာ္ေတာ္ကား နတၳိ၊ လွည္းယဥ္မ်ားသာ အသံုးျပဳၾကရ၏။ ဘူတာနွင့္ၿမိဳ့စပ္ၾကားတြင္“ယင္းဘာသာ ကြင္းညာက ရွဳလိုက္ေတာ့” ဟူေသာ ဦးေၾကာ့ ေလးခ်ိဳးတြင္ပါသည့္ ယင္းေခ်ာင္းႀကီးကျခားထား၏။ မိုးရာသီတြင္ေရရွိ၍ ေႏြရာသီတြင္ ေရမရွိ။ သဲမ်ားျပည့္ေန၏။ သံႀကိဳးစာရသည့္သက္ဆိုင္ရာမ်ားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားႀကီးေတြကို လွည္းယဥ္နွင့္သြားႀကိဳရ၏။ လွည္းယဥ္ဆိုေပမယ့္ မေခလွ။ နွီးေပါင္းမိုးတြင္ နံေဘး-၀ဲယာနွစ္ဖက္၌ ျပဴတင္းေပါက္ပါၿပီး ခန္းဆီးတပ္ထားၾက၏။ လွည္းေဆာင့္ေသာအခါ ဖင္မနာေအာင္ ေမႊ႔ရာခင္းထား၏။ ႏြားတြင္ ျခဴကံုးေတြတခြ်င္ခြ်င္နွင့္ စိတ္ႀကီး၀င္စရာ သိပ္ေကာင္း၏။ ရထားကအဆင္း ၿမိဳ့ထဲအ၀င္၌ တစ္ေစာင္တစ္မူးေပးရေသာ (ရန္ကုန္ေဂဇက္) အဂၤလိပ္သတင္းစာႀကီးကို လွည္းနံရံေျခကန္ဖတ္ရင္း လိုုက္ပါလာလွ်င္၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားျပန္လာၿပီဟု သိၾကရ၏။   ငမိုးကား အာဂ ငမိုး။ သူ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ အိမ္ျပန္လာလွ်င္ သံႀကိဳးလဲမရိုုက္၊ ဘယ္သူ႔မွလဲ အႀကိဳမခိုင္း။ အိပ္ရာလိပ္နွင့္ေသတၱာကို လွည္းႀကံဳနွင့္ ငါးမူးေပးၿပီးတင္လႊတ္လိုက္တတ္၏။ ရန္ကုန္ရထားဆိုက္ေသာ ေန႔ခင္း (၂) နာရီ ေနပူပူထဲတြင္ ဦးထုပ္မပါ၊ ဖိနပ္မပါ ယင္းေခ်ာင္းကို ျဖတ္ကူးလာတတ္၏။ ခ်ည္လံုကြင္း မီးေလာင္ေပါက္နွင့္ ၿမိဳ့အေရွ႕ဘက္က ေျမာင္းေဘာင္အတိုင္း ေလွ်ာက္၏။ ထိုကမွ ၿမိဳ့ထဲပတ္၀င္၍အိမ္သို႔သြား၏။ တစ္ခါတစ္ေလ စပါးေလွ႔ေနေသာလူသိုက္ထဲ ဘာမွ်မေျပာ ၀င္ထိုင္၏။ ေမာေမာနွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း နွစ္ခြက္သံုးခြက္ငွဲ႔ေသာက္ၿပီး တန္း,ထ, သြားသည္။ ေနပူပူ ေျခလွ်င္ျပန္လာရာ တစ္ခါက ကြ်န္ေတာ္တို႔လူငယ္တစ္စု လယ္ကြင္းေရစပ္တြင္ စာ၀ရီးငွက္ကေလးမ်ားကို ဂြေလးနဲ႔လိုက္ပစ္ေနစဥ္ ႀကံဳဘူး၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က နွဳတ္ဆက္၏။ သူကမၾကား၊ တစ္ေယာက္ထဲ လက္သီးဆုပ္အံႀကိတ္ၿပီး စကားေျပာသြားသည္။ ဘာေျပာတာမွန္းလဲမသိ။ (စစ္ေသနာပတိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဘ၀တုန္းက အဲဒီရွဳကြင္းကို ကြ်န္ေတာ္က ျပန္ေျပာ၏။ “အဲဒီတုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ား စိတ္ေနာက္ေနတယ္ထင္ၾကတာ” ဟု ေျပာရာ ငမိုးကဘာမွ် ျပန္မေျပာ၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္သာ ရယ္ေလ၏)   ၁၉၃၆-ခုနွစ္ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္စဥ္ ငမိုးသည္ နာမည္ထြက္လာ၏။ ငမိုးက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ ၀င္စား၏။ အမ်ိဳးသားလွဳပ္ရွားမွဳေတြတြင္ ပါ၀င္ေန၏။ ေနရပ္ရွိ သခင္ဗဥာဏ္၊ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုဘို၊ ထြန္းရွိန္၊ ေမာက္ညြန္႔၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသိုုက္သည္ ငမိုးလမ္းစဥ္ကိုလိုက္ၾကရင္း သတင္းေထာက္ဘ၀နွင့္ နယ္အရာရွိဆိုးေတြ နွက္သူက နွက္၏။ သခင္လုပ္ငန္း၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢလုပ္ငန္းေတြ လုပ္သူေတြက လုပ္ၾက၏။ နဂါးနီစာအုပ္ေတြဖတ္ျပီး ေဆြးေႏြးၾက၏။ ငမိုးအစြဲကား ျပင္းထန္၏။   ငမိုး ေႏြေက်ာင္းပိတ္ ျပန္အလာေမွ်ာ္ရင္း သူျပန္လာလွ်င္ တကၠသိုလ္မဂၢဇင္း၊ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၊ ဘားမားဂ်ာနယ္စေသာ စာအုပ္မ်ား ပါလာေလ့ရွိ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ယူၿပီးဖတ္၏။ အခ်ိဳ႔အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား ေန႔ခင္း ႏြားစာေျပာင္းရိုးစဥ္းေနစဥ္ သြားၿပီးဖတ္ျပ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒီလိုလုပ္ေနစဥ္ ငမိုးက ညလသာသာ ရြာထဲမွကေလးေတြစု ပဲၾကီးေလွာ္ေ၀ေပးၿပီး ဒို႔ဗမာသီခ်င္း သင္ေပး၏။ ဤနည္းျဖင္႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ့ရွိလူငယ္တစ္ေတြမွာ ဟိုေခတ္က လူႀကီးမ်ားအေခၚအရ ၀ံသာနု၊ ေထာင္စာကေလးေတြ၊ သူပုန္ကေလးေတြျဖစ္ေလကုန္၏။

  ၃၈- ခုနွစ္တြင္ ကြ်န္ေတာ္၊ ေမာက္ညြန္႔၊ ထြန္းရွိ္န္တို႔သည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္၏။

ငမိုး ေခတၱျပန္လာ၏။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ ထၾကြလွဳပ္ရွားသည္ကို သူေက်နပ္၍ေနသည္။ ေက်ာင္းသားသပိတ္ျဖစ္ျပီး ကိုေအာင္ေက်ာ္ က်ဆံုး၏။ ရန္ကုန္သမဂၢမွသံႀကိဳးရလွ်င္ရျခင္း ငမိုးထံသြား၍ ေျပာျပရာ ငိုင္ေန၏။ ေနာက္ ေက်ာင္းသားသမဂၢအစည္းအေ၀းက်င္းပရာ သာသနာ့ဟိတစာၾကည့္တိုက္သို႔ လိုုက္လာ၏။ ေန႔ခင္း ၁-နာရီခန္႔ရွိၿပီ၊ ဦးထုပ္မပါဘဲ လိုက္လာ၏။ ေက်ာင္းသားအစည္းအေ၀းတြင္ စကားေျပာ၏။ နာရီ၀က္ခန္႔ေျပာ၍ လုပ္ငန္းစဥ္ခ်ေပးၿပီး သူ၏အိမ္သို႔ ေနပူႀကီးထဲ၌ပင္ ျပန္သြား၏။ အံ့ၾသဘို႔ေကာင္း၏။ တစ္ခါတုန္းက တစ္ေန႔-ေန႔ခင္း ၿမိဳ့လယ္ရွိ ကိုအီကြမ္း၏တရုတ္လဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ငမုိး ေရာက္ေန၏။ ငမိုး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ လူစည္ကား၍ေန၏။ အလပၸါယ္ဆရာ ကိုညိဳ၊ ဘိန္းစား ကိုကြက္ႀကီး၊ ဘိန္းစားကိုဘထြန္း၊ ဆိုင္းဆရာ ကိုေရခ်မ္း၊ ကိုစို႔ႀကီး၊ ကိုေရေအး စေသာ ပရိသတ္မ်ားရွိ၏။ ေက်ာက္စားပြဲတြင္ ေရေႏြးၾကမ္းကရားတင္ၿပီး ထိုလူသိုက္နွင့္ ဒို႔ဗမာအစည္းအရံုးအေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသား သမဂၢအေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးေန၏။ ကိုဘကြမ္း၊ နဘိ-ကိုလွေဖ၊ သံေရာင္-ထြန္းရွိန္၊ ဘိုနက္၊ ဘေခြးနွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္တြင္ ေရေႏြးၾကမ္းစုေသာက္ေနရာမွ သူ႔အသံၾကား၍ ထ,လာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ငမုိးက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ရွိရန္နွင့္အဂၤလိပ္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ား ေျပာ၏။   ဘိန္းစား၊ အရက္သမား၊ ၾကက္သမားမ်ားမွာ သူတို႔၏လုပ္ငန္းတြင္မျဖတ္နိုင္ဘဲ စြဲလမ္းေနသူမ်ားျဖစ္၏။ သူတို႔သည္ သူတို႔၏လုပ္ငန္း မ်ားမွလြဲ၍ တစ္ျခားဘာကိုမွ် စိတ္ပါ၀င္စားသူမ်ား မဟုတ္ၾက။ သူတို႔အားမ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထားရွိရန္ တရားေဟာသူသည္ ဘာမွ်ေျမွာ္လင့္ခ်က္ထားရန္မရွိ။   သို႔ေသာ္ .........ငမိုး နတ္ေမာက္မွရန္ကုန္သို႔ ျပန္သြားေသာအခါ၌ ထိုလူတစ္စုသည္ သတင္းစာဖတ္သူကဖတ္၍ သခင္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းသားအေၾကာင္းမ်ားကို အရက္ဆိုင္၊ ဘိန္းခန္း၊ ၾကက္ပြဲမ်ားတြင္ေဆြးေႏြးၾကသည္အထိ ျဖစ္သြား၏။ အံ႔ဖြယ္ စည္းရံုးေရးပါတကား။

   (၄) 

အမ်ားသိၾကသည့္အတိုင္း ငမိုး ဂ်ပန္သို႔သြား၏၊ ျပန္လာ၏၊ ဗိုလ္ေတဇျဖစ္လာ၏။ အဲဒီ (ဘီအိုင္ေအ) တြင္ ကြ်န္ေတာ္ ဒုကၡလွလွႀကီးေတြ႔ရ၏။ ထိုစဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိန္းတပ္မွတဆင့့္ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္၏တပ္မဟာတြင္ ေရာက္ရွိေန၏။ တပ္စခန္းမွာ မႏၱေလး ဆပ္ပါးမိုင္းနားစ္တြင္ျဖစ္၏။ တပ္စခန္းထဲတြင္ စိန္ပန္းပြင့္နီနီရဲရဲေတြက ယခုရံုးစာေရး မမကေလးတို႔၏နွဳတ္ခမ္းလို နီရဲ၍ေန၏။ အေရွ႕ဘက္တြင္ကား ေစတီပုထိုး၊ ဂူေက်ာင္းဇရပ္တို႔ျဖင့့္ ျပည့္နွက္ေနေသာ မႏၱေလးေတာင္တည္ရွိ၏။ အခ်ိ္န္အခါကား (ဘီအိုင္ေအ) ကိုဖ်က္သိမ္း၍ (ဘီ-ဒီ-ေအ)သို႔ အေျပာင္းအလႊဲ ကာလျဖစ္၏။ (ဘီအိုင္ေအ) တြင္ပါလာေသာ တပ္ဗိုလ္မ်ားအား၊ အခ်ိဳ႕ကို တိုက္ရိုက္ေကာ္မရွင္ရာထူးေပး၍၊ က်န္အခ်ိဳ႕ကို မဂၤလာဒံု ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းသို႔ ေရြးခ်ယ္တက္ေရာက္ေစရမည္ျဖစ္၏။ တစ္ညေနခင္း၌ ကြ်န္ေတာ္၏အိမ္သို႔ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္ထံမွ ဆက္သားရဲေဘာ္ေရာက္လာ၏။ တစ္ခါထဲလိုက္ခဲ့ပါဟု မွာေၾကာင္းေျပာ၏။ ဘုမသိ ဘမသိ လံုကြင္းနွင္႔ပင္ ထ,၍လိုက္သြား၏။ တပ္စခန္းေျမာက္နားရွိ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္အိမ္အေပၚထပ္၊ အေရွ႕ဘက္ခန္းသို႔ ေရာက္သြား၏။ ထိုအခန္းထဲ၌ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၊ ဗိုလ္မွဴးေဇယ်နွင္႔ အျခား ကြ်န္ေတာ္မသိခဲ့ဘူးေသာ ဗိုလ္မွဴးနွစ္ဦးတို႔ စုထိုင္ၿပီး စကားေျပာေနၾက၏။ ကြ်န္ေတာ့္အား ေဖၚေဖၚေရြေရြ နွဳတ္ဆက္ၾက၏။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ထိုသူတို႔နွင့္မိတ္ဆက္ေပး၏။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳး၍ေျပာ၏။   “ခင္ဗ်ား တပ္ကထြက္မယ္ ႀကံေသးသလား”   “ဟာ....ဘယ္ထြက္ရမွာလဲ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္လုပ္မွာပါ”   “ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္တို႔က ဒါရိုက္အပိြဳင့္မင့္ေပးဘို႔ စီစဥ္ထားတာဗ်”   ကြ်န္ေတာ္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာ၊ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ့္ကို အားနာေသာအၾကည့္၊ ၾကင္နာေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိင္ကသာ စကားဆက္ေျပာ၏။   “ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အစီအစဥ္အတိုင္းေတာ့မျဖစ္ဖူး။ ဒီစာသာ ဖတ္ၾကည့္ပါဗ်ာ”   စာရြက္တစ္ရြက္ကို ေပး၏။ မင္နီနွင္႔ေရးထား၏။ စာ၏ဆိုလိုရင္းမွာ “နတ္ေမာက္မွလာေသာ သခင္ဘုန္းေက်ာ္ဆိုသူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္ရွိသည္။ ဟသၤတ ဗိုလ္ဗသိမ္းတပ္ထဲပါ သြားသည္။ သူ႔ကိုရွာပါ။ တိုက္ရိုက္ရာထူး စာရင္းတြင္မထည့္နွင့္” ဟူသတည္း။ ေအာက္တြင္ (ဗိုလ္ေတဇ) ဟု လက္မွတ္ထိုးထား၏။ ကြ်န္ေတာ္က စာရြက္ကိုေခါက္၍ ျပန္ေပးလိုက္၏။ ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္သည္ စာရြက္ကိုျပန္ယူရင္း ေမး၏။   “ဘယ္လို သေဘာရသလဲ”   “သူ႔ စာအတိုင္းေပါ့၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ တပ္ထဲဆက္ပါမွာဘဲ”   ဗိုလ္မွဴးရန္နိုင္က ၀မ္းသာအားရ လက္ဆြဲနွဳတ္ဆက္၏။ အားလံုးက လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကေလသည္။ ဒီေနရာ၌ ငမိုး၏စာသည္ တိုတိုနွင့္ထိသည္။ တစ္ၿမိဳ့ထဲသားခ်င္း၊ လူရင္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း မ်က္နွာသာမေပး။ တိုက္ရိုက္ရာထူးစာရင္းတြင္ မေပးေစရ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေပၚအခြင့္အေရးမေပး၍ ကြ်န္ေတာ္က စိတ္မဆိုး။ ငမိုး၏ ဓတ္ေၾကာကိုသိၿပီးျဖစ္၏။ အေမစု၏ လယ္ေပါင္၊ ယာေပါင္ စာခ်ဳပ္မ်ားကို တိတ္တိတ္ယူ၍ မီးရွိဳ႕ခဲ့ေသာ ငမိုး။ အေမ့ပစၥည္းေတာင္မွ လမ္းမက်ဘူးထင္လွ်င္ လမ္းက်ေအာင္ ဇြတ္လုတ္တဲ့ငမိုး၊ ငမုိးတြင္မ်က္နွာစိမ္းမ်က္နွာက်က္ဟူ၍ ခြဲျခားျခင္း မရွိ။ တည့္မတ္လိုက္သည္မွာ ခ်ိန္ခြင္လွ်ာလို ျဖစ္ေန၏။   ေမာင္မင္းႀကီးသားက တည့္မတ္ပါ၏။ ကြ်န္ေတာ့္တြင္ကား မဂၤလာဒံုဗိုလ္သင္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ၉-လလံုးလံုး ဂ်ပန္၏ပါးအရိုက္ခံ၍ ပဲပင္ေပါက္ေရလံုျပဳတ္ကိုစားကာ စစ္ပညာသင္ခဲ့ရ၏။ ဒူးနွင့္တေတာင္ဆစ္တို႔မွာ ကြ်ဲပခံုးထေန၏။ မခ်ိမဆံ့ပင္ပန္း၍ လွလွႀကီးဒုကၡေတြ႔ခဲ့ရ၏။   တနဂၤေႏြေန႔တစ္ေန႔တြင္ စစ္ေက်ာင္းအားလပ္၍ သူ႔ထံသြားေတြ႔၏။ မႏၱေလးတြင္ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာနီရဲအေၾကာင္းေျပာျပေသာအခါ ငမိုးကမ်က္လံုးေစာင္း၍ ၾကည့္၏။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခြန္းျခင္းေျပာျပ၏။   “မင္းကို တိုက္ရိုက္ေပးရင္ ဘ၀င္ျမင့္သြားမွာစိုးလို႔ကြ။ ေက်ာင္းတက္ၿပီးမွ ေကာ္မရွင္ရေတာ့ ဘယ္သူက ဘာမွေျပာစရာမလိုဘူး”   ကြ်န္ေတာ့္မွာ သင္တန္းတြင္ မိေက်ာင္းသြားတက္ရ၍ရရွိခဲ႔ေသာ ဒူးကအမာရြတ္ကိုသာ လက္နဲ႔အသာပြတ္ေန၏။ သူ႔ကိုျပန္မေျပာရဲ။

(၅)

 မဂၤလာဒံုစစ္ေက်ာင္းမွဆင္းၿပီး ၂-နွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ကြ်န္ေတာ္သည္ ငမိုးထံေရာက္သြား၏။ သူ၏ ကိုယ္ရံေတာ္ အျဖစ္ေနရ၏။ သူနွင့္ေတာ္လွန္ေရးမထြက္မီ ၃-ရက္ခန္႔အလိုအထိ အတူေနခဲ့ရ၏။ ေတာ္လွန္ေရးအၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အား နိုင္ငံျခားလႊႊတ္ရန္အစီအစဥ္မ်ားအတြက္ ျမဴနီစီပယ္စာရင္းကိုင္ ခ်ဳပ္ေဟာင္း (ဗိုလ္မွဴးေထြးေမာင္) ကို တာ၀န္ေပးထား၏။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ေျပာထား၏။ ကြ်န္ေတာ္က မေန၊ နိုင္ငံေရးထဲ၀ဲလည္ရန္ တပ္မေတာ္လူထြက္မ်ားနွင့္ေဆြးေႏြးၿပီး နတ္ေမာက္သို႔ျပန္သြား၏။ ထိုေသာအခါ ငမိုးသည္ ကြ်န္ေတာ့္အား “ငါ” ကိုင္၍ ႀကိမ္း၀ါးသည္ဟူ၏။   ရန္ကုန္သို႔လာရင္း သူ႔ထံသြား၏။ ကြ်န္ေတာ့္အား အစဦးတြင္စိတ္ဆိုးလြန္း၍စကားမေျပာ။ ကြ်န္ေတာ္က ဇြတ္ေျပာ၏။ ဒီလိုနဲ႔ သူစိတ္ေျပသြားသည္။   ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ႔၀ါဒကိုနာခံကာ ၿမိဳ့မွေန၍ ေဆာင္ရြက္ေပး၏။ သူ ဒုတိယဘုရင္ခံျဖစ္ခ်ိန္ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္တရားေဟာရင္း နတ္ေမာက္ေရာက္လာ၏။ သူ႔ထံတြင္လာေနရန္ အတန္တန္ေခၚ၏။ ကြ်န္ေတာ္က ျငင္း၏။ ေနာက္ဆံုး (အေမစု) ကၾကား၀င္ျဖန္၏။ “ကဲ ...မင္း ခဏေခၚခ်င္လဲေခၚသြား၊ ၿမိဳ့မွာ ေကာင္ကေလးမရွိမျဖစ္ဘူး။ တစ္လ နွစ္လေနပီး ျပန္ပို႔” နွင့္ နိဌိတံၾက၏။ သူနွင့္ရန္ကုနု္လိုုက္လာရျပန္၏။ အတူေနရမည္ဟု ဇြတ္ႀကိမ္းေမာင္းေန၏ ။ ကြ်န္ေတာ္က ...အင္းလဲမလွဳပ္ ၊ အဲလဲမလွဳပ္၊ သူ ေတာင္ငူသို႔ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ခဏသြားေနစဥ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း နတ္ေမာက္သို႔ျပန္၍ လစ္လာခဲ့၏။ ၿမိဳ့က လူႀကီးေတြက ပူပန္ၾက၏။ “အမယ္ေလးဗ်ာ ....မပူၾကစမ္းပါနဲ႔။ သူ႔မွာ ေစာင့္ေရွာက္မယ့္လူေတြ တပံုႀကီးရွိပါတယ္။ ဘာမွလဲ စိုးရိမ္စရာမရွိပါဘူး” ဟု ကြ်န္ေတာ္က ေျပာရ၏။   သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လာလို႔ ၃-လ မၾကာခင္ ငမိုး ေသနတ္ပစ္ခံရေလသည္။ အရပ္က လူႀကီးေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆဲၾကဆူၾက၏။   “မင္းေျပာတဲ့တစ္ပံုႀကီးဆိုတာ ဘယ္မွာလည္းဟ -ေခြးမသားေလးရ” ဟု ငိုရင္းဆဲၾက၏။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ထိုင္မွိဳင္ရံုကလြဲ၍ ဘာမွ်မႀကံတတ္။ ငိုတဲ့လူေတြက ငိုၾက၊ ၀မ္းသာတဲ့လူကလဲ ၀မ္းသာ၊ ေနာက္ဆံုး ငမိုးခမ်ာ အာဇာနည္ကုန္းတြင္ သြားအိပ္ေနရရွာ၏။ သူ အာဇာနည္ကုန္းေရာက္တာ ၉-နွစ္ေလာက္ရွိၿပီထင္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ လူေတြက (ငမိုး)ေသၿပီေျပာၾကသည္။ အမွန္ကား ငမိုး မေသေသးပါ။ တပ္မေတာ္ေမာ္ကြန္းတိုုက္ျပခန္းတြင္ အသက္ရွင္လွ်က္ ရွိေသး၏။   

(၆) 

ကိုငမိုးက စီးကရက္မီးခိုးၾကားထဲမွေန၍ စကားေျပာသည္။   “မင္းက ဒီမွာ ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ”   “ေပါင္းေဟာင္း၊ သင္းေဟာင္း ရဲေဘာ္ႀကီးေတြကေခၚလို႔ လာခဲ့တာဘဲ၊ တပ္မေတာ္သမိုင္းေရးရမယ္ ေျပာတာဘဲ”   “ဘာ..မင္းတို႔က ေရးမယ္”   “ဟုတ္ပါတယ္၊ ေရးၾကမယ္၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွ မေရး၊ ဘယ္သူက လာေရးမွာလဲ”   “ေအး..ေရးေတာ႔ေရးေပါ့၊ ငါ တစ္သက္လံုးလုပ္လာခဲ့တာကို မင္းတို႔က, ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔မ်ားေတာ႔ မဖ်က္ဆီးလိုက္ပါနဲ႔။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္,ဗိိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းစဥ္ဆိုၿပီး ငါ႔နံမည္ ေရာင္းစားေနရင္မေကာင္းဘူး”   “ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ေရာင္းမစားခဲ့ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘုရားေပးေပး က်မ္းေပးေပး”   “ေဟာ..မင္းစကားထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ဆိုတာ ပါလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က မေရာင္း၊ တစ္ျခားလူေတြကေတာ့ ေရာင္းစားသလိုပဲ ေျပာစမ္း၊ ဘသူေတြက ေရာင္းစားသလဲ”   “ကိုငမိုး သည္ ေဒါသတႀကီး၀သီအတိုင္း မွန္ဘီရိုမ်က္နွာျပင္ကို လက္သီးနွင့္ထု၏။ ပါးစပ္ကလည္း သူသိလိုေသာအရာကို ထပ္ကာထပ္ကာ ေမးေန၏။ ကြ်န္ေတာ္ ကားေျပာမလည္ပတ္၍ ကြ်န္ေတာ့္စကားနွင့္ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္အခ်ည္ခံေနရ၏။ ေၾသာ ....ကို ငမိုး- ကို ငမိုး ၊ ေလာကႀကီးထဲ မဲမဲျမင္တိုင္းေၾကာက္ေနရေသာ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ကို သူမသိ။ ကြ်န္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အကုန္ဘဲ ဖြင့္ေျပာခ်င္ပါသည္ ကို ငမိုး။ ဒါေပသည့္ မေျပာရဲပါ။   “ေဟ့ေကာင္..ငါ ေမးေနတာ မၾကားဘူးလား”   “ၾကားပါတယ္၊ ဒါေတာ့ မေျပာပါရေစနဲ႔၊ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကိုသနားရင္ ဒါေတာ့ မေမးပါနဲ႔ဗ်ာ”   “ငါ ေမးတာသာ ေျဖစမ္းပါကြာ၊ ျမန္ျမန္ေျဖစမ္း”  ကြ်န္ေတာ့္မွာ ကိုငမိုးကို အေသအလဲေၾကာက္ရသူျဖစ္သည္။ ဒီ့အျပင္ မဲမဲျမင္တိုင္းေၾကာက္ေနရသူလည္းျဖစ္သည္။ မေျဖလဲခက္၊ ေျဖလဲခက္။ ဤေနရာတြင္ ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း လူမိုက္ လုပ္လို႔ဟန္ပံုမရ။ နီးစပ္ရာေတြကို သူခိုးေသေဖာ္ညွိၿပီးမွ ေျဖ၏။  “ကြ်န္ေတာ္က ေတာမွာေနခဲ့ရေတာ့သိပ္ၿပီး မသိပါဘူး၊ ရန္ကုန္မွာ အၿမဲေနတဲ့ ဆရာဇ၀နတို႔၊ ဆရာ ေမာင္ထင္တို႔၊ ျမန္မာ႔အလင္းက သာကဒိုးတို႔က ကြ်န္ေတာ့္ထက္ပိုၿပီး သိပါတယ္။ သူတို႔ကို ေမးပါ။ သူတို႔ေျဖပါလိမ့္မယ္”   “ဒါျဖင့္ ဒီလူေတြ ေျပာလိုက္၊ ငါ့နံမည္ ဘသူေတြေရာင္းစားတယ္ ဆိုတာ ငါ့ဆီလာေျပာလွည့္လို႔”   “ဟုတ္ကဲ့..ေျပာလိုက္ပါ့မယ္”   ကဲ ....ဆရာတို႔၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကားတဲ့အတိုင္းဘဲ၊ ၾကည့္သာေျပာၾကေပေတာ့။ အဲဒီတာ၀န္ ခင္ဗ်ားတို႔ေျဖၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ္ဆက္ၿပီးေျဖမည္။   “ငါ သဲ့သဲ့ သတင္း ၾကားပါတယ္။ မင္းက ငါ့အထုပၸတၱိေရးတယ္ဆို”   “ကြ်န္ေတာ္တစ္ဦးတည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဗိုလ္မွဴး ဘိုရယ္၊ ကိုေမေအာင္ရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ေရးတာ။ စုထုတ္တာပါ။ တစ္ျခား စာေရးဆရာေတြလဲ ပါ,ပါတယ္”   “ ေအး ...အိႏိၵယမွာ ဂႏၵီေသၿပီး ၇-ရက္မွ မရွိေသးဘူး ဂႏၵီအထုပၸတၱိိထြက္လာတာဘဲ။ ခ်ီးမြမ္းသကြာ”   အခ်ီးမြမ္း မေစာပါနဲ႔ ကိုငမိုး။ ဒီစာအုပ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ဘယ္အထိ အေငါက္အငမ္း၊ အႀကိမ္းအေမာင္း ေသာက္ျမင္ကပ္ခံခဲ့ရတာေတြကိုသာခင္ဗ်ားသိရင္ ေဟာဒီ မွန္ဘီရိုကြဲလိမ့္ဦးမည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္မွ ....အထုပၸတၱိဆိုလို႔သာ အထုပၸတၱိလိုက္ရတာ ...မိုးႀကိဳးပစ္ ႀကိမ္ေျပာရမယ့္အထုပၸတၱိပါ။ ဒါကေလး ေရးတုန္းကအျဖစ္ေတြ ခင္ဗ်ားမသိဘူး။ ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြဆီ သြားေမး၊ မွတ္တမ္းကေလးတင္တာေတာင္မွ ခင္ဗ်ားလူေတြက ဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ၊ “မင္းဘဲ မေမာမပန္း ဒုကၡရွာလို႔” ဟု ေငါက္လႊတ္လိုက္တာေတြ ခင္ဗ်ားမသိဘူး။ အဲဒီလို ေစတနာထားၾကမွ “ေအာ္ ....ငါလဲ မိုက္လို႔လုပ္မိသကိုး” လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္တရားခ်ၿပီး ပထမတြဲနဲ႔ဘဲ ဘရိတ္အုပ္ထားရတာ ခင္ဗ်ားမသိဘူး။ ေျပာျပခ်င္တယ္ ကိုငမိုး။ ဒါေပမယ့္ လည္ေခ်ာင္းထဲက မထြက္ဘူး။  “ဒါထက္ ငါ့ေကာင္ေတြ ဘယ္သြားေန သလဲ”   “ခင္ဗ်ားလူေတြ ေတာခိုၾကသတဲ့၊ ကြန္ျမဴနစ္လဲ ပါသဗ်”   “ကြန္ျမဴနစ္ကို အသာထား။ ငါ့ေကာင္ေတြ ကိုသာ ငါေမးေနတာ”   “ေတာခိုပါတယ္လို႔ ေျပာပါပေကာ”   “အင္း ...ဒုကၡဘဲ၊ ငါ အစကထဲက ျမင္သားဘဲ။ စတုတၳအႀကိမ္ညီလာခံမွာ ငါဘာေျပာခဲ့တုန္း။ မတ္ဇစ္လိဂ္ဖြဲ႔ပါ၊ ညီညႊတ္ပါ။ မညီညြတ္ရင္ နွစ္ဖက္စလံုး ဖင္စုတ္ကုန္မယ္လို႔ အေျပာခဲ့သား။ ဘယ္လိုျဖစ္ၾကရတာလဲကြ”   “ဒါေတြ ေမးမေနပါနဲ႔ဗ်ာ ေျပာရရင္ ခင္ဗ်ားလဲစိတ္ညစ္ ကြ်န္ေတာ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲရမွာဘဲ။ အဲဒီတုန္းက ခင္ဗ်ား စာေရးဆရာလုပ္မယ္ဆို။ ဘာလို႔ ဒါေတြ တဖြဖြ ေမးေနရတာလဲ”   “စာေရးဆရာလဲ လူထဲက လူပဲကြ။ ကိုယ့္နိုင္ငံအေၾကာင္းေတာ့ အနည္းဆံုး ေလ့လာထားရမေပါ့။ ေအးပါ ...မင္းစိတ္ဆင္းရဲမယ္ဆို ငါမေမးေတာ့ပါဘူး။ ငါ့အထုပၸတၱိကို

မင္း ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလား”   “အေျခအေနက မေပးဘူးဗ်ာ၊ ဒါေပမယ့္ (ေအာင္ဆန္း၀ါဒ) ဆိုၿပီး စာတစ္အုပ္ေရးမလို႔ေတာ့ စိတ္ကူးထားတာဘဲဗ်”   “ေကာင္းသားဘဲ၊ ဂႏၵီ၀ါဒ စာအုပ္လိုေပါ့”   “ဟုတ္ပါတယ္”

  “ကဲ ....ငါသြားေတာ့မယ္၊ မင္းလဲ သတိထားေနကြ၊ ငါ ရွိတုန္းကလို မိုက္ကန္းကန္းမလုပ္နဲ႔၊ ဒါဘဲ သြားမယ္ ”  သြားမယ့္သြားေတာ့လဲ ကိုမိုးအသံကိုသာ ၾကားလိုက္ရ။ လူကိုပင္ မျမင္လိုက္ေပ။ စီးကရက္မီးခိုးေငြ႔ မ်ားလည္း တစ္စ,တစ္စလြင့္၍ သြား၏။ ျပခန္းမွန္ဘီရိုမ်ားအတြင္းရွိ ကိုမိုး၏ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္း အတိုအစကေလးမ်ားလည္း ၀မ္းနည္းေသာအသြင္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္စြာက်န္ရစ္ၾကေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကိုမိုး ေသ ,မေသ စဥ္းစား၍ေန၏။ မံသစကၡဳတြင္ကား လူေတြက ေသၿပီေျပာသည္။ ဥာဏစကၡဳတြင္ကား ကိုမိုး၏၀ါဒ၊ ကိုမိုး၏စကားေတြ တည္ရစ္သမွ်၊ တည္ထြန္း၍ေနသမွ်၊ ကိုမိုး တစ္ကယ္ မေသနိုင္ပါတကား။   ကိုမိုးကိုခ်စ္သူ၊ ရိုေသသူေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ အဘယ္သူသည္ ကိုမိုးအား ဆက္လက္ အသက္သြင္းမည္နည္း။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေစာင့္ၾကည့္ၾကဦးစို႔။