သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္အတူေနခဲ့ရေသာရက္မ်ား(ဒဂုန္တာရာ)

သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႏွင့္အတူေနခဲ့ရေသာရက္မ်ား(ဒဂုန္တာရာ)

၁၉၆၇ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၅ ရက္၊ အင္းစိန္မွထြက္လာေသာ ဒတ္ဆန္းကားသည္ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ လမ္းမေတာ္ စသည့္ရပ္ကြက္မ်ား၌ လူအခ်ဳိ႕ကိုခ်ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဘုရားလမ္းသို႔ ေကြ႔လိုက္ေလသည္။ သစ္ပင္၊ တိုက္တာ၊ အိမ္ယာ၊ ေစ်းဆိုင္၊ လူမ်ား၊ ကားမ်ားသည္ ပန္းေရာင္ ျမဴမင္းလြင္ေအာက္၌ ယိမ္းထိုးေနၾကသည္။ ျပာသိုလမို႔ ျမဴရိပ္မစင္၊ ႏွင္းေငြ႔က်န္၊ ကတၱရာေစးလမ္းမႀကီးမွာ ဖဲႀကိဳးအနက္ခင္းထား၍ ကားေကြ႔လိုက္ေသာအခါ တြန္႔သြား၏။ ေကာင္းကင္ျပာထဲမွ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ၾကယ္ပြင့္ႀကီးမွာ ႀကီးလွပါကလား။ ေဆး႐ံုႀကီး၀င္းထဲ၌ ေဆးသုတ္ထားေသာ ကစားစရာေသတၱာခြံႀကီး ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနပါလိမ့္။ သံပတ္ေပးထားေသာ မိန္းမ႐ုပ္မ်ားသည္ တေတာက္ေတာက္ ခုတ္ေမာင္းေနၾက၏။ ကစားစရာစက္႐ံုမွ ပံုစံထုတ္ဆရာမွာ ကုလားေသြးပါသည္ထင့္၊ မွားယြင္း၍ ၀ါေသာ၊ ျဖဴေသာ၊ မဲေသာ၊ ကြက္ေသာ ဗိုက္သားတို႔ကို ေဖာ္ေပးထားၾက၏။ ဖဲျပားအနက္ႀကီးသည္ တြန္႔ကာ ခ်ဳိင့္သြား၏။ သစ္ကိုင္းမ်ားသည္ က်ေနာ့္ကို လာ၍ထိခတ္သည္။ ျခေသၤ့ႀကီး ၂ ေကာင္သည္ လည္ဆံေမြးထလ်က္ က်ေနာ့္ထံ ေျပးလာေလၿပီ။ အလို….။

“ေျဖးေျဖးေမာင္းပါဗ်ာ”

ကားေမာင္းပို႔သူ စစ္ဗိုလ္သည္ ၿပံဳးျမျမလုပ္ေန၏။ ကားအ႐ွိန္သည္ အနည္းငယ္ေလ်ာ့လာသည္။ မဟာေ႐ႊေစတီႀကီးမွ ေ႐ႊေရာင္သည္ ျမင္ကြင္းကို လာ၍ ႐ိုက္လိုက္သည္။ စိမ္းေသာသစ္ကိုင္းမ်ားသည္ ငံု႔မိုးညြတ္ကိုင္းေနရမွ အေပၚသို႔ ျပန္တက္သြားၾကေလၿပီ။ လမ္း၏ လက္၀ဲဘက္မွ ဆရာႀကီးမဟာသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ဂူကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ ေစာေစာက ေသြးအားနည္းေနသျဖင့္ မူးေ၀ေသာေ၀ဒနာသည္ လြင့္သြားေလၿပီ။ က်ေနာ့္ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာသည္။ ျဖဴေသာေက်ာက္ျဖဴဂူႀကီးသည္ မားမားႀကီးရပ္တည္လ်က္၊ ေလးေဒါင့္တိုင္ႀကီးမ်ားသည္ က်ေနာ့္အား သူ႔လိုမတ္ရန္ အားစြမ္းကူးေပးလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာစာမွ စာအုပ္၊ ေဒါင္း၊ ခ်ဳိးျဖဴ၊ တူတံစဥ္ အထိမ္းအမွတ္သဏၭာန္ကို ဖ်တ္ခနဲျမင္ရင္း၊ ဖ်န္းကနဲ၊ ဖ်န္းကနဲ ေမႊးညင္းတို႔ေထာင္ကာ၊ ေသြးတို႔သည္ ႏွလံုးသည္းပြတ္အေၾကာတေလွ်ာက္ စီးဆင္းလာကုန္သည္။ ရင္တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္လာျပန္သည္။ ကဗ်ာ၊ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားတို႔၏ ျပည္သူ႔အာဏာ ရေရး။ က်ေနာ္သည္ ရင္ခုန္သံျဖင့္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအား အေလးျပဳရင္း၊ ကားသည္ ဆက္ေမာင္းႏွင္သြားသည္။

ေ႐ႊတိဂံုေစတီေတာ္ ျပသဒ္တန္ေဆာင္မ်ားသည္ တရိပ္ရိပ္ ေနာက္တြင္က်န္ရစ္ခ့ဲၾကေပၿပီ။ က်ေနာ့္အာ႐ံုထဲတြင္ အလုပ္သမား၊ လယ္သမားလူထုႀကီးသည္ သိဂၤုတၱရကုန္းေျမသို႔ ခ်ီတက္ စုေ၀းေနၾကသည္။ အတိတ္မွအသံမ်ား ပဲ့တင္ထပ္လာသည္။ ၁၃၀၀ ရာျပည့္အေရးေတာ္ပံုမွ အသံမ်ား၊ နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရ က်ဆံုးပါေစ၊ ဓန႐ွင္စနစ္ ပ်က္စီးပါေစ၊ သူပုန္သူပုန္ ထထ၊ မီးဒုတ္ မီးဒုတ္ ႐ိႈ႕႐ိႈ႕၊ အေရးေတာ္ပံုေအာင္ပါေစ၊ ဗဟန္းေျမမွသစ္ပင္တို႔ကို တရိပ္ရိပ္ျဖတ္သန္းခဲ့သည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္သည္ လိႈင္းတံပိုးတို႔ျဖင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနကုန္ၾကသည္။ ဖဆပလေခတ္က ျပည္ေထာင္စုကလပ္အေဆာက္အဦသည္ ရိပ္ကနဲ ေနာက္တြင္က်န္ရစ္သည္။ ဘိလိယက္ေဘာလံုးခ်င္း ထိသံ၊ မာေက်ာက္ဖဲေမႊသံ၊ အၿငိမ့္မင္းသမီး ညဳသံ၊ မူရာသံ၊ ပူဆာသံ၊ ဖန္ခြက္ခ်င္းထိသံ၊ ေရစီးသံ၊ ေအာ့သံ၊ အံသံ။

ကားသည္ တရိပ္ရိပ္ေျပးလ်က္႐ွိသည္။ ကားသည္ က်ဳိကၠစံကိုေကြ႔လိုက္သည္။ ျမင္းေျပးသံ၊ ဘရင္ေလးကြ ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံ၊ က်ေနာ့္နားထဲတြင္ အသံဘလံ အားလံုးတို႔သည္ ေရာယွက္စီညံေနသည္။ ဤရာဇ၀င္ကားခ်ပ္မ်ားသည္ တခုႏွင့္တခုေဇာက္ထိုးေျပာင္းျပန္ထပ္ကာ ေနာက္ ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္သြားၾကသည္။ က်ေနာ္ကား ရင္တဒိတ္ဒိတ္ခုန္လ်က္ … ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ကဗ်ာေတးသံသည္ ရာဇ၀င္အာ႐ံုအားလံုးကို လႊမ္းမိုးလိုက္သည္။ “ေကာင္းက်ဳိးအေထြေထြရယ္နဲ႔
ခၽြန္ေစ ျမေစေသာ
...ေဒါင္းအိုးေ၀ရယ္နဲ႔
တြန္ေစ ကေစေသာ…….”

(၂)

က်ေနာ္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို စေတြ႔ႀကံဳကာ သိကၽြမ္းရေသာအခါ ေက်ာင္းသားဘ၀ အသက္(၂၀) အ႐ြယ္က ျဖစ္သည္။ ထိုအခါက ဆရာႀကီးမွာ အသက္ (၆၅) အ႐ြယ္ ျဖစ္ေလရာ၊ က်ေနာ့္ထက္မ်ားစြာ ႀကီးသည္။ က်ေနာ္သည္ ဆရာႀကီး ကဗ်ာ၊ ဋီကာ၊ ဂ႑ိ စေသာစာေပမ်ားကို ဖတ္ခဲ့သည္မွာ ၇-၈ တန္း ကတည္းကျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီး၏စာမ်ားကို လယ္တီပ႑ိတဦးေမာင္ႀကီး၏ ၀တၳဳမ်ားေလာက္ မစြဲၿငိခဲ့။ ထိုအခါက အႏုအယဥ္၊ အႏြဲ႔အေပ်ာင္းတို႔ကိုသာ တပ္မက္ခဲ့၏။ က်ေနာ့္မွာ အိမ္တံစက္ၿမိတ္မွ မထြက္ခဲ့။ ပန္းပြင့္မ်ားသာအလွဟု ထင္လ်က္႐ွိသည္။ ေငြလေရာင္သည္ကမၻာႀကီးဟု ေအာက္ေမ့ခဲ့၏။ ၁၉၃၆- ေက်ာင္းသားသပိတ္ၿပီးေသာအခါမူ ဆရာႀကီး၏ ေဒါင္းဋီကာကို ႐ွာေဖြရမွန္း သိလာေပၿပီ။ ဘိြဳင္းေကာက္ဋီကာစာအုပ္ကို လိုက္႐ွာလာေပၿပီ။ ေက်ာင္းသားသပိတ္အေတြ႔အႀကံဳသည္ က်ေနာ့္အား ဆရာႀကီးထံပါးသို႔ ပို႔ေဆာင္လိုက္ေလၿပီ။

“ၾသ… ေ၀းခရီးကေပမယ့္
အေရးႀကီးလ်င္ျဖင့္
ေသြးနီးရာပါစၿမဲေပမို႔
………ထီမထင္ေက်ာင္းေတာ္သားေတြရဲ့ အမည္အစဥ္ေခါင္းအေပၚဖ်ားမွာလ
..မင္း႐ို႔ဆရာကို
စာရင္းတို႔ကာသာထားလိုက္ၾကေပေတာ့”

လူထုလႈပ္႐ွားမႈထဲမွထြက္လာေသာဆရာႀကီး၏ေတးသံကို ခံစားရမွန္းသိလာေပၿပီ။ ဆရာႀကီးသည္ အခန္းတံခါးကိုပိတ္၍ ကဗ်ာေရးသူေလာ၊ မဟုတ္ေပ။ ဗဟန္းေကာလိပ္ (၀ါ) အမ်ဳိးသားတကၠသိုလ္၌ ျမန္မာစာေပ၊ ရာဇ၀င္ပါေမာကၡအျဖစ္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ပညာေရးသူပုန္ပါေမာကၡ လုပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သာ မင္း႐ို႔ဆရာကို စာရင္းတို႔ကာထားလိုက္ဖို႔ မွာၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီး စိတ္ကူးရည္မွန္းခ်က္ထဲ၌ …

“ေျမႇာက္လိုက္မကြယ့္
ေမာက္လိုက္မဟဲ့လို႔
...ေဆာက္လိုက္မယ့္ ယူနီဗာစီတီေတြအမ်ား”……..စသည္ျဖင့္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ဳိးသားတကၠသိုလ္မ်ားကို တမ္းတခဲ့ေပသည္။ ထိုအခါက ၁၉၀၀ ေက်ာ္ ဗုဒၶဘာသာကလ်ာဏယု၀အသင္းမ်ားစတင္ဖြဲ႔စည္းကာ ညီညြတ္စည္းလံုးလာခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသားအင္အားႀကီး (၀ံသာႏု) သည္ ၁၉၂၀ ပထမ ေက်ာင္းသားသပိတ္၌ တံခြန္စိုက္ခဲ့သည္။ ထိုအခါနယ္ခ်ဲ႕သမားက ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရးျဖင့္ ငါးေထာင္စား၀န္ႀကီးရာထူးမ်ားေပးကာ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးအင္အားကို ၿဖိဳခြဲလိုက္ေလသည္။ ဂ်ီစီဘီေအေခၚေသာ ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ႀကီးမွာ ဆက္လက္၍ ရာထူးသပိတ္ေမွာက္ကာ ကိုလိုနီဆန္႔က်င္ေသာအပိုင္းႏွင့္ ရာထူးယူၿပီး “အတြင္း၀င္ပူးသတ္ရမည္” ဟုဆိုေသာ ေစ့စပ္ေရးအပိုင္းဟူ၍ ၂ ျခမ္းကြဲသြားေလေတာ့သည္။ (လိႈင္ ပု ေက်ာ္ ဂိုဏ္းႏွင့္ ၂၁ ဦး) ယင္းသို႔ ညီညြတ္ေရးၿပိဳကြဲေသာအခါ ဗဟန္းေကာလိပ္သည္လည္း ပ်က္ရေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးက…..

“လိႈင္-ပု-ေက်ာ္ သပိတ္သမားေတြရဲ့အျပင္
 ပဋိကၠရားႏွဴးကာႏွပ္သလိုပ
 ႏွစ္က်ိပ္တပါးမူးလ်ာမတ္ေတြကလဲ
ပူးကာသတ္မယ္ေကာင္စီ၀င္လို႔မို႔
 အေႏွာင္ျပည္အင္ကြဲ႐ွာသေန႔ရယ္က 
တေကာင္တေကာင္ထီမထင္
ဇြဲမာမာနဲ႔ေ၀ွ႔ၾကေလေတာ့……” ဟုညီညြတ္ေရးပ်က္ျပားမႈကို ေဒါသေ၀ဒနာခံစားခဲ့ေလသည္။ ၁၉၃၀-၃၁ ၌ ရာဇ၀င္ေျမာက္ေသာ ဂဠဳန္ဆရာစံ၏ေတာင္သူလယ္သမားလက္နက္ကိုင္သူပုန္ႀကီး ေပၚေပါက္ေလသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ယင္း လယ္သမားသူပုန္ႀကီးအား…“ရဂံုစံ ခ်စ္စရာတပည့္တို႔မွာျဖင့္
ဥံဳ အရဟံ သစၥာဂတိေတြႏွင့္
ဂဠဳန္သရဏံဂစၦာမိၾကေပေတာ့”ဟု အေလးျပဳခဲ့ေပသည္။ လယ္သမားသူပုန္ႀကီးၿပီးေနာက္ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးေပၚလာရာ၊ ဆရာႀကီးသည္ ေရနံေခ်ာင္းသခင္ညီလာခံသို႔တက္ေရာက္ကာ “မစၥတာေမာင္မိႈင္း” အမည္စြန္႔၍ “သခင္” အမည္ ခံလိုက္ေလသည္။

“ဒို႔ဗမာတခြင္ သခင္ထိုအေက်ာ္အေမာ္ဂိုဏ္းတြင္ျဖင့္
 မွ်ိဳ႔ရတနာသဘင္ အၾကင္ျဗဟၼစိုရ္ေဇာ္ကသိုဏ္းေတြႏွင့္
ပလႅင္ဗဟိုတႏိႈင္းေပပ ဇမၺဴသမိုင္းေပ်ာ္စရာအေျခ
အိုကြယ္… သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းရယ္လို႔ လူတိုင္းေခၚၾကေစ…” ၁၃၀၀- ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုဟုထင္႐ွားေသာ ၁၉၃၈-၁၉၃၉ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးမွာ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ ေက်ာင္းသား၊ ပညာ႐ွင္တို႔လက္တြဲေသာ ျပည္သူ႔အာဏာေခတ္သို႔ဦးတည္ေသာ လူထုလႈပ္႐ွားမႈႀကီးျဖစ္ရာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႏွင့္ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဦး ျဖစ္လာသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ယင္း နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးအင္အားဘက္မွ မားမားမတ္မတ္ရပ္ခဲ့ေပသည္။

“ေၾသာ္…. အထက္နဂိုက
ပ်က္ၿပိဳလို႔က်ခဲ့တဲ့
ကနက္ဗဟိုပလႅင္ လက္စအႂကြင္းေပထင့္
တကၠသိုလ္သဘင္ သမဂၢအသင္းဆီက
………………………………
အိုကြယ္ တက္မဟအတင္းေဟ့လို႔ အကြက္က်က်နင္းနင္းၿပီး
ခက္သမွ်႐ွင္းေပမည့္
သတင္းေဒါင္းအိုးေ၀”

က်ေနာ္သည္ ဆရာႀကီး၏ကဗ်ာမ်ားကို ခံစားရမွန္းသိစ၊ ၁၃၀၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုအတြင္း၌ ဆရာႀကီးႏွင့္ သိကၽြမ္းလာခဲ့ရသည္။ ဆရာႀကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကပါကလားဟူေသာအသိသည္ ဆရာႀကီး၏ကဗ်ာကို ခံစားရမွန္း သိေစသည္။

(၃)

ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ အၿမဲတမ္း ေခတ္အဆက္ဆက္တိုင္း ေတာ္လွန္ေရးဘက္ကသာ ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔မီေသာ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးႏွစ္ျခမ္းကြဲေခတ္၌ ဆရာႀကီးသည္ ေတာ္လွန္ေသာဂိုဏ္းဘက္က ရပ္တည္ခဲ့သည္ကို သတိရေသးသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေဖာက္ျပန္သည့္ဘက္ကိုကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်၍ ေတာ္လွန္ေရးဘက္ကိုခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသည္။ ဤကား ဆရာႀကီး၏ အႏုပညာ၀ါဒျဖစ္သည္။ ၀ံသာႏုလႈပ္႐ွားမႈ တိုးတက္ေနစဥ္က…“ေၾသာ္…… ေျပအမႈေပမို႔
ေငြခ႐ုငယ္ႏွင့္
ေဇယ်တုပါကြယ့္
 သေျပႏုခ်ိန္တင္ရန္ပန္းေတြကလဲမ်ားပါဘိသႏွင့္
 ေဖပု႐ွိန္အဂၤလန္နန္းေျမသြားတို႔မွာျဖင့္……” ဟု ဘိလပ္သြားအဖြဲ႔ကို ဂုဏ္ျပဳခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ယင္း ၀ံသာႏုအဖြဲ႔ပင္ ဒိုင္အာခီရာထူးေပးကာ နယ္ခ်ဲသမားႏွင့္ေစ့စပ္ပူးေပါင္းသြားေသာအခါ….

“ေခြး႐ူးျပန္ မသာ၏အေလာင္းလိုပ
 အခါအလွည့္မေကာင္းေစဘို႔
 အစားေခ်ာင္စရာႀကံ
မယားေတာင္ညာခံေတြႏွင့္
စံသည္တကား
 အိုကြယ္… ငါးေထာင္ႆျပာစားမာန္ရယ္ႏွင့္
မာန္ဖီဖီပြါး” ဟူ၍ေဖာက္ျပန္သည့္ဘက္ကို ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ေပသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္၌ကား က်ေနာ္သည္ ဆရာႀကီးႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ေနခြင့္ရခဲ့သည္။ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဥကၠ႒ေဟာင္း သခင္တင္ေမာင္ႏွင့္အတူ သြားတက္ေနကာ တခါတရံ ဆရာႀကီး၏အိမ္မွာပင္ ညအိပ္ရသည္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္းတြင္ ဆရာႀကီး၏လက္ဖက္၀ိုင္း၌ ထိုင္မိကာ စာေပေရးရာ၊ ႏိုင္ငံေရးရာ ေ႐ွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကို ၾကားနာခဲ့ရသည္။ ဆရာႀကီးမွာ အသက္ထင္႐ွား႐ွိေနေသာ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးရာဇ၀င္ ဂႏၴ၀င္က်မ္းႀကီးတဆူ ျဖစ္ေပသည္။

ဆရာႀကီးသည္ ဖက္ဆစ္ေခတ္အေတြ႔အႀကံဳကို…“ၾကမၼာေ၀ဖန္ေကာက္က်စ္တဲ့ အက်ဳိးေပထင့္
မဟာေ႐ႊဂ်ပန္ ေစာက္က်င့္ဆိုးေသာ္လဲ
ပဂိုးငရမန္ ပုဂံမွာမွားသလိုပ
 ေၾသာ္… ေ႐ွးရဲ့အဖို႔မွာေတာ့
ဘုရင္အေက်ာ္အေမာ္ ဧကရာဇ္တပါးေပေပါ့
အို… အဓိပတိႀကီးရဲ့ မေအးစဖြဲ႔ အေရးႏြဲ႔႐ွာသနဲ႔
ေၾသာ္… ေတြးတဲ့လို႔ တင္ေနာ္ေဟကာသနား။
 (၀ါ) တနည္းတေထြမွာေတာ့
ေနမ်ဳိး ေနမ်ဳိး သေ၀ထိုးေလၿပီတကား”စသည္ျဖင့္ ဟာသဉာဏ္ျဖင့္ သ႐ုပ္ေဖာ္ထားေပသည္။ လြတ္လပ္ေရးရေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္…

“ေလာကသမားပီပီ သခင္တပဲ့ေတြနဲ႔အတြင္လွဲ႔ကာ ေတာင္ေျခကဆင္းၿပီး
ေအာင္ေျမနင္းပါလို႔
အပင္းအဆိပ္ စားသကဲ့သို႔ေသာ
အဂၤလိပ္မ်ားကို ေဂ်ာင္းလကြ ေဂ်ာင္းလကြာႏွင့္
ေမာင္းကာထုတ္လိုက္သမို႔
အဟုတ္ပင္ တကယ္လြတ္ေသာ္လဲ
ဘယ္၀ဋ္ဖန္သာ ကံၾကမၼာေပးေလဘိ
ေၾသာ္… အဂၤလန္က၊ ယခင္အဖန္ဖန္
တင္ျပန္တယ္ဆိုတဲ့ေၾကြးေတြရဲ႕အျပင္
 ေငြမ႐ွိျပန္လွ်င္၊ အေမရိကန္ထံေခ်းရတဲ့
ေႂကြးမ်ဳိးစံု ကုေဋကုဋာျဖင့္ေျပ႐ြာမွာ ေသတာေလာက္မေကာင္းခ်ိန္မို႔” စသည္ျဖင့္….ႏိုင္ငံေရးအရလြတ္လပ္ေသာ္လည္း စီးပြါးေရးအရမလြတ္လပ္ပံုကို နားလည္ေပသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ျပည္တြင္းမၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္ေသာအခါ ဆရာႀကီးသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဗိသုကာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔အစည္းတို႔၌ ဦးစီဦးကိုင္ ျဖစ္လာေပသည္။ ျပည္တြင္းမၿငိမ္းမခ်မ္းျဖစ္သည္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီးက ..“ဒို႔ဗမာ သခင္ဗဟို၀ယ္
ဒို႔သာလွ်င္ တဗိုလ္က်မဟဲ့ဆိုတဲ့
အလိုမငယ္ ဆို႐ွယ္လစ္ကယ္ႏွင့္တံခြန္တလူလူ ကြန္ျမဴနစ္ကယ္တို႔
မခ်စ္သာေမတၱာကင္းျပန္သနဲ႔
 အခ်င္းခ်င္းပင္ တျငင္းထဲ ျငင္းျငင္းၿပီး
မင္းပြဲအတုမွာ ထမင္းပြဲလုကာ လယ္မ်ဳိခဲပါလို႔
ပြဲခ်င္ၿပီးအေသအေၾက၊ တအူအူအသံဗလံႏွင့္
တဆူဆူတညံညံကိုက္ၾက၊ တိုက္ၾက၊ မိုက္ၾကေတာ့”
စသည္ျဖင့္ ဒို႔ဗမာ သခင္ေခတ္က တပည့္ေက်ာ္မ်ားအား က႐ုဏာေဒါေသာ ျဖစ္ရျပန္ေလသည္။

(၄)

၁၃၀၀- ျပည့္အေရးေတာ္ပံုမွ စ၍ ၁၉၆၃- အထိ အႏွစ္အစိတ္ေလာက္ေသာ ကာလအတြင္း က်ေနာ္သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းထြန္းညႇိခဲ့ေသာ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္လင္းျပရာလမ္းမ၌ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေပသည္။ ဆရာႀကီး၏လက္ဖက္၀ိုင္း၌ စကားနာသူ၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔အစည္းဥကၠဌဆရာႀကီး၏ လက္ေထာက္၊ ႏိုင္ငံျခားသို႔ အစည္းအေ၀းတက္၊ မိတ္ဆက္ခ်စ္ၾကည္ေရးခရီး အတူသြားရသူ၊ ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚႏွင့္အညာတခြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးစဥ္၌ အတူပါရသူ၊ စသည္အားျဖင့္ ဆရာႀကီးထံပါး၌ ေနခဲ့ရသည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟူေသာ ပုဂၢိဳလ္ကိုနားလည္ကာ ခင္လာပါေတာ့သည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္ကား ျပည္သူ႔ေခါင္းေဆာင္ ျပည္သူ႔ကဗ်ာဓုိရ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ ကဗ်ာတရားတို႔ကို မင္လာပါေတာ့သည္။ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္တရားကို တျခားစီခြဲ၍ မရပါ။ ႐ွင္းပါအံ့။

က်ေနာ္တို႔၏ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္႐ွားမႈ၌ ေတာ္လွန္ေရးအေကြ႔မ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကရသည္။ တေကြ႔တေကြ႔တြင္ ေခါင္းေဆာင္မႈပိုင္း၌ ေဖာက္ျပန္ေရးေစ့စပ္ေရးအစုႏွင့္ တိုးတက္ေသာေတာ္လွန္ေသာအစုတို႔ လမ္းခြဲေသာအခါတိုင္း ဆရာႀကီးသည္ တိုးတက္ေသာေတာ္လွန္ေသာဘက္က ရပ္တည္သည္။ ထိုအခါ ဆရာႀကီးသည္ ကဗ်ာျဖင့္
ေဖာက္ျပန္သည့္ဘက္ကို႐ႈတ္ခ်ကဲ့ရဲ႕ကာ တိုးတက္သည့္ဘက္ကို ဂုဏ္ျပဳသည္။ ထိုအေကြ႔၌ ေဖာက္ျပန္ေရးသမားမ်ားကိုထားရစ္ခဲ့ကာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားႏွင့္လက္တြဲ၍ ဆက္လက္ခ်ီတက္ သြားသည္။

ထို႔အတူ ေနာက္တေကြ႔တြင္လည္း ယခင္တေကြ႔တုန္းက တိုးတက္ခဲ့ေသာေခါင္းေဆာင္မႈသည္ ေဖာက္ျပန္လာေသာအခါ သူတို႔ကိုလည္း ထားရစ္ခဲ့ရျပန္ကာ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားသစ္ဘက္ႏွင့္ လက္တြဲဆက္လက္ခ်ီတက္သြားျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးအား အၿမဲတမ္း တိုးတက္သည့္ဘက္၊ ေတာ္လွန္သည့္ဘက္တြင္ ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ဆရာႀကီးႏွင့္ ၀ံသာႏုေခတ္က လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အ႐ြယ္ ေခါင္းေဆာင္အိုႀကီးမ်ားမွာ သူတို႔၏ရာဇ၀င္ခန္းကုန္၍ ေနာက္တြင္က်န္ရစ္ခဲ့စဥ္ ဆရာႀကီးမွာ အသက္ ၁၄-၅ ႏွစ္ တက္သစ္စ တိုးတက္ေတာ္လွန္ေသာ ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားႏွင့္ လက္တြဲလ်က္႐ွိေနေပသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္း တိုးတက္ေသာ၊ ေတာ္လွန္ေသာအင္အားသစ္မ်ား၏နာယကႀကီး ျဖစ္ေနရသနည္း။ ဆရာႀကီး၏လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ႐ွင္းသည္။ ဆရာႀကီးသည္ အၿမဲတမ္း အဖိႏွိပ္ခံျပည္သူ႔ဘက္ကေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖိႏွိပ္ေသာလူတန္းစားဘက္၊ အုပ္စိုးေသာဘက္က ဆရာႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မေန။

တခ်ဳိက ဆရာႀကီးကို“ေခၚရင္လိုက္တာပဲ၊ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး၊ အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးပါတီေတြက အသံုးခ်ေနတာ” ဟု ယူဆၾကသည္။ က်ေနာ္က ဤကဲ့သို႔ မျမင္။ ဆရာႀကီးသည္ အံ့ၾသဘြယ္ရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ ပါးသည္။ ထက္ျမက္သည္။ အေျခအေနကို သိျမင္ေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံဘက္ကေခၚလွ်င္သာ လိုက္သည္။ တိုးတက္ေသာဘက္၊ ေတာ္လွန္ေသာဘက္၌ အၿမဲတမ္းတည္႐ွိေသာ ဆရာႀကီးထက္ မည္သူက ေခတ္မီဦးမည္နည္း။

ဆရာႀကီးအား ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားကအသံုးခ်သည္ဟူေသာထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာႀကီး၏ေစတနာမွာ မွတ္သားဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ တခါက ဆရာႀကီးသည္ ကြမ္းစားရင္း “ေဟ့ တာရာ၊ ဆရာ့ကို အသံုးခ်တယ္ ဘာတယ္ ညာတယ္ေျပာၾကတာ ဆရာသိသားပဲ၊ ဒီမယ္ တာရာ ရ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ဆိုရင္ ဆရာ့ကို အသံုးခ်ၾကစမ္းပါ ဆရာခံပါ့မယ္” က်ေနာ့္မွာ ဆရာႀကီး၏စကားမ်ားအတြက္ ရင္ထဲတြင္ ေၾကကြဲထိခိုက္မိလာသည္။ ဆရာႀကီးသည္ အေျခအေနႏွင့္ ဘယ္ေတာ့မွမကင္းကြာ၊ အၿမဲတမ္း ေနာက္ဆံုးအေျခအေနကို သိၿပီးျဖစ္ေနသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီေသာ၊ မဲနက္ေသာ ႏိုင္ငံေရး၀ကၤပါမ်ားကို သိသည္။ ဆရာႀကီး၏ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳကား က်ေနာ္တို႔၏ အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးသမိုင္းေလာက္ သက္တမ္းရင့္သည္ မဟုတ္ေလာ။ ဆရာႀကီးသည္ တခါတရံ…“ေၾသာ္… သကၠရာဇ္ကယ္ႏွင့္
အသက္စစ္လိုက္ေတာ့
သက္႐ွစ္ဆယ္တခုယုတ္အတြင္းတြင္မွ
ေၾသာ္… တက္ေခတ္ တက္ေခတ္ႏွင့္
တဖက္ဖက္ ညစ္ခ်င္တဲ့
ဖက္ဆစ္သဖြယ္ ယခုတသုတ္မင္းတြင္ျဖင့္
အျပဳကၽြန္ပ္မကင္း သူေတြနဲ႔
ဘုရားထဲ တရားပြဲသဘင္
(အိုကြယ္) ဘသူ႔အ႐ႈပ္အ႐ွင္းကိုမွ
ၾကားလဲ မၾကားခ်င္။
ေၾသာ္… ဘုရားအလုပ္ တရားအလုပ္ကိုျဖင့္
အားထုတ္မယ္ႀကံစည္ေပမယ့္” စသည္ျဖင့္ ညည္းမိသည္မွာ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။

ဆရာႀကီး၏ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳကား ကံုလံုႂကြယ္၀လွသည္။ ဆရာႀကီး၏ဘ၀ မာတိကာစဥ္ကား မ်ားေထြလွသည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း စာသင္သား၊ အညာခရီးသည္၊ စာစီသမား၊ စာျပင္ဆရာ၊ အယ္ဒီတာ၊ ေဆာင္းပါး႐ွင္၊ ရာဇ၀င္က်မ္းျပဳဆရာ၊ စာေပက်မ္းျပဳဆရာ၊ ၀တၳဳေရးဆရာ၊ ျပဇာတ္ဆရာ၊ ျမန္မာစာပါေမာကၡ၊ သတင္းစာဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး နာယက၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ ျပည္တြင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအဖြဲ႔အစည္းဥကၠ႒၊ စတာလင္ႏိုင္ငံတကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရ၊ အလၤကာေက်ာ္စြာဘြဲ႔ရ၊ ဂ်ာမဏီတကၠသိုလ္မွ ေဒါက္တာဘြဲ႔ရ။

ဤ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းဟူေသာပုဂၢိဳလ္ကို ခင္ၿပီးေနာက္ ဘာေၾကာင့္ ဆရာႀကီး၏ကဗ်ာတရားတို႔ကို မမင္ဘဲ ေနႏိုင္မည္နည္း။ ဆရာႀကီးသည္ သူေရးသည့္အတိုင္း လုပ္သည္။ ဆရာႀကီး၏တရားသည္ ဆရာႀကီး၏အလုပ္မွ ထြက္ေပၚလာသည္။ ဤအခ်က္မွာ အထူးျခားဆံုးျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေရးေလာက၌ ေျပာသလိုလုပ္သူ ႐ွားသည္။ အေျပာတျခား အလုပ္တျခားက မ်ားသည္။ ပုဂၢိဳလ္ႏွင့္တရား ဘာမွ်မဆိုင္ၾက။

ဆရာႀကီးသည္ အခန္းထဲမွ ကဗ်ာသက္သက္ေရးသူ မဟုတ္ေပ။ မွန္တံခါးအတြင္းမွေန၍ လယ္ထြန္စက္ကိုဖြဲ႔ေသာ လယ္သမားအလုပ္သမားတံဆိပ္တပ္ သုခမိန္ မဟုတ္ေပ။ ဆရာႀကီးသည္ ျပည္သူၾကား၌ေနကာ ျပည္သူတို႔၏ရင္ခုန္သံကို ေဖာ္က်ဴးသည္။ ဆရာႀကီး၏အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရး ရဲတင္းသံေၾကာင့္ ျပည္သူတို႔ ရဲရင့္ရသည္။ ဆရာႀကီး၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲတင္းသံေၾကာင့္ ျပည္သူတို႔ အားသစ္လန္းရသည္။ ဆရာႀကီး၏ ကဗ်ာမ်ားကို ေလ့လာျခင္းသည္ ျပည္သူ႔စာေပ၏သေဘာတရားကိုေလ့လာျခင္း မည္ေပသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ကဗ်ာအတြက္ ကဗ်ာေရးသူ မဟုတ္ေပ။ ဆရာႀကီးသည္ ပိဋိကတ္စကားမ်ားကို မသံုးႏႈန္း၊ အရပ္စကား လူထုစကားကိုသာ သံုးသည္။ ကဗ်ာကို က၀ိ၏ဥစၥာဟု ခက္ခဲနက္နဲေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မႀကီးက်ယ္၊ မ၀င့္၀ါ။ ထိုေၾကာင့္ ဆရာႀကီးသည္ မဟာသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း။ က်ေနာ္သည္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၏ရဲတင္းသံကိုၾကားရင္း ရင္ခုန္လာသည္။ ေသြးသစ္တိုးလာသည္။

(၅)

ဒတ္ဆန္းကားေလးသည္ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ကြဲကြာေနခဲ့ေသာ လမ္းကေလးသို႔ ခ်ဳိး၀င္လိုက္သည္။ စိမ္းေသာသစ္ပင္မ်ားသည္ ျမ႐ြက္တို႔ျဖင့္ ျမဴးကေနၾကသည္။ သစ္ရိပ္ေျပာက္က်ားထဲမွ ေန၀န္းနီနီသည္ က်ေနာ့္ထံေျပးလာ၏။ (ဒဂုန္တာရာ)

ေငြတာရီမဂၢဇင္း၊ ၁၉၆၇၊ ဇူလိုင္။
ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕ “စာလံုး၊ ေဆးစက္ ေစာင္းႀကိဳး ႏွင့္ ကတၱီပါကားလိပ္”
၁၉၇၄ ဧၿပီလ၊ ပထမအႀကိမ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္(ယူတာကဒီေနရာကပါ) http://moemaka.com/?p=25996