ဒီေမးခြန္းဟာလည္း ျပည္ပကလာတဲ့သူေတြသာမက ျပည္တြင္းႏုိင္ငံေရးေလာကနဲ႔ လက္လုပ္လက္စားျပည္သူေတြၾကားမွာပါ ေရပန္းအစားဆံုးေမးခြန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ အခုဒီေမးခြန္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဆက္စပ္ေတြးေတာရသမွ်ကုိပါေပါင္းရံုးၿပီး ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရွင္းတင္ျပခ်င္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေနနဲ႔ အခုတေလာ လူေျပာသူေျပာမ်ားေနတဲ့အယူအဆ(၂)ရပ္စလံုးကို လံုး၀ကန္႔ကြက္ရပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္အယူအဆ(၂)ရပ္လဲဆုိေတာ့.......
(၁) လူထုကို လမ္းေပၚဆြဲတင္တဲ့နည္းလမ္းနဲ႔ အစိုးရကုိဖိအားေပးအက်ပ္ကိုင္ရင္ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းတဲ့နည္းလမ္းန႔ဲေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္သြားမယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆ...။
(၂) ဒီမုိကေရစီအင္အားစုေတြနဲ႔ အစုိးရကတစ္ဖက္လူထုကတစ္ဖက္ျဖစ္ပြားေနတဲ့ပဋိပကၡေတြမွာ ၾကားေနၿပီးညွိႏွိဳင္းေပးေရးကိုေဆာင္ရြက္ေပးရမယ္ဆုိတဲ့ အယူအဆ...။
ဒုတိယအယူအဆဟာ ပထမအယူအဆကေန ဆင့္ပြားေပၚထြက္လာပံုရပါတယ္။ ပထမအယူအဆေပၚအထိုင္ခ်ၿပီးစဥ္းစားၾကတဲ့အခါ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေကာက္သြားရင္ခက္ရခ်ည္ရဲ့လို႔
အေတြး၀င္လာျပီး လမ္းေပၚထြက္ေနတဲ့လူထုႀကီးကိုျပန္ထိန္းတဲ့သေဘာပါ။ ဒီအယူအဆႏွစ္ရပ္စလံုးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္ဆန္႔က်င္ေနရပါသလဲ...။ ရွင္းပါတယ္။ ဒီအယူအဆ(၂)ခုမွာ ေၾကာက္စိတ္မသိမသာစြက္ေနတာရယ္၊ လက္ေတြ႔ရင္ဆုိင္ရတဲ့ျပည္သူ႔အခက္အခဲအက်ပ္အတည္းေတြကိုေနာက္တန္းတြန္းပို႔ၿပီး မိမိတို႔ႏုိင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုတည္းသာၿပီးေျမာက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနၾကလုိ႔ပါပဲ။
စနစ္တက်သရုပ္ခြဲၾကည့္တဲ့အခါ လူထုႀကီးက လူအုပ္ႀကီးတစ္ခုမဟုတ္ပါဘူး။ လူထုႀကီးရဲ့ေတာင္းဆုိသံေတြဟာ သူတုိ႔အမွန္တကယ္ခံစားေနရတဲ့ေ၀ဒနာေတြကတစ္ဆင့္ ေပၚေပါက္လာတာပါ။ ႀကံဳရာက်ပန္းေပါင္းမိၾကလုိ႔ ထင္ရာျမင္ရာကို တညီတညြတ္တည္း၀ုိင္းလုပ္ေနၾကသူမ်ားမဟုတ္ပါ။ မီးပ်က္လုိ႔ဖေယာင္းထြန္းတဲ့သူေတြ၊ ေျမသိမ္းခံရလုိ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ့အထိ သပိတ္စခန္းလာဖြင့္ၾကသူေတြ၊ ရန္ကုန္က ေနျပည္ေတာ္အထိလမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္ဖို႔ႀကိဳးစားသူေတြ၊ လက္ပံေတာင္းေတာင္ကုိ စုေဝးေငးၾကည့္ေနသူေတြအားလံုးဟာ မိမိတို႔နစ္နာခ်က္ေတြအတြက္ အေသအရွင္တုိက္ပြဲဝင္ေနသူေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတာင္းဆုိတာဟာ အစုိးရျဖဳတ္ခ်ေရးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔အတြက္အက်ိဳးမရွိတဲ့စနစ္ေတြ စီမံကိန္းေတြကိုသာရပ္ဆုိင္းၿပီး ဒီမိုကေရစီျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ရမယ္ဆုိရင္ ဘယ္လုိမွယုတၱိမက်တဲ့အေတြးအေခၚသာျဖစ္ရပါမယ္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့အစုိးရအေနနဲ႔ ျပည္တြင္းျပည္ပကအတုိက္အခံေတြအားလံုး၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းသြင္းေရးကို ႀက္ိဳးစားပမ္းစားအာရံုစိုက္ေနျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒီလုိလုပ္ေဆာင္ႏုိင္ဖို႔ အေနာက္ႏို္င္ငံေတြရဲ့ေထာက္ခံမွဳကိုအပူတျပင္းရယူဖုိ႔ အေရးႀကီးေနခ်ိန္လည္းျဖစ္တယ္။ အလြန္ဆံုးလုပ္ရင္ ပုဒ္မ၁၄၄ ထုတ္ျပန္တာမ်ိဳး၊ ရခိုင္မွာလုိ ေဒသတစ္ခ်ိဳ႔ကုိမာရွယ္ေလာနဲ႔ယာယီအုပ္ခ်ဳပ္တာမ်ိဳးပဲ ဆႏၵရွိလိမ့္မယ္။ သူတို႔ဘက္က ေရွ႔ကိုသြားေနမွာမဟုတ္သလုိ ေနာက္ကိုျပန္လွည့္ေနမွလည္းမဟုတ္ဘူး။ ၁၉၆၂ ကတည္းကရရွိထားတဲ့အာဏာကို ၁၉၈၈မွာ ျပန္လည္မြမ္းမံၿပီး ၂၀၀၈/၂၀၁၀မွာ ပိုမိုခိုင္ၿမဲသြားေအာင္အထိုင္ခ်ၿပီးျဖစ္လုိ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲကေနခုခံကာကြယ္ထားႏိုင္ၿပီဆုိတာ သိသာထင္ရွားေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအေနနဲ႔ အေၾကာက္တရားကိုဖယ္ရွားၿပီး အခြင့္အေရးတုိက္ပြဲေတြကိုဆင္ႏႊဲလာတာ ႏွစ္ေပါင္း(၂၄)ႏွစ္ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ေရွ႔မွာလည္း လုိခ်င္တဲ့အေနအထားထိ ဒီမုိကေရစီနဲ႔လူ႔အခြင့္အေရးမရမခ်င္း ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ေနရဦးမွာပါ။ အမ်ိဳးသားေသြးစည္းညီညြတ္ေရးနဲ႔ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရသေရြ႔ မ်က္လံုးပိတ္သည္အထိႀကိဳးပမ္းေနရဦးမွာပါ။ အခုမွ အမ်ိဳးသားလွဳပ္ရွားမွဳလကၡဏာေတြကုိ ျမင္ေနရပါတယ္။ ဒါခရီးအစပါ...။ ပန္းတုိင္တစ္ခုမဟုတ္သလို မုိင္တုိင္တစ္ခုလည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ေသြးလန္႔မွဳတစ္ခုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ေအာက္ေၾကးနဲ႔
ရသေလာက္ယူထားလုိက္မယ္ဆုိတဲ့ေတြးဆခ်က္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လံုး၀ျငင္းဆန္ကန္႔ကြက္လုိက္ပါတယ္။
လူထုႀကီးကေအးခ်မ္းစြာခ်ီတက္ဆႏၵျပတာဟာ အစိုးရကိုဆန္႔က်င္ရန္မဟုတ္တာေၾကာင့္ ပုဒ္ထီးပုဒ္မေတြတပ္ၿပီး တရားစြဲစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ေအးခ်မ္းစြာစုေ၀းခြင့္၊ ဆႏၵျပခြင့္ဟာ လူထုမွာနဂိုကတည္းကရွိၿပီးသား ေမြးရာပါအခြင့္အေရးျဖစ္လုိ႔ ေလွ်ာက္လႊာတင္ခြင့္ျပဳမိန္႔
ေတာင္းဖုိ႔မလုိအပ္ပါဘူး။ ခြင့္ျပဳမိန္႔ေတာင္းရမယ္၊ လူဘယ္ႏွေယာက္ပါရမယ္၊ ဘယ္ေႂကြးေၾကာ္သံေတြေတာ့ခြင့္မျပဳဘူး၊ ငါးရက္ႀကိဳတင္ၿပီးမွ တစ္ရက္ပဲျပခြင့္ရမယ္စတဲ့ အေသးစိတ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္မွဳေတြရွိေနမွေတာ့ ဗမာႏုိင္ငံရဲ့လက္ရွိအေနအထားက လြတ္လပ္ခြင့္အျပည့္အ၀ရွိရဲ့လားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္စရာေတာင္လုိမယ္မထင္ပါဘူး။
ဒါေတာင္မွ အခ်ိဳ႔ႏုိင္ငံေရးသမားေတြက ေျပာရမယ့္စကားကိုျပတ္ျပတ္သားသားမေျပာဘဲ
ေစာင္းပါးရိပ္ေခ်ေလာက္ပဲေျပာလုိ႔ေျပာ၊ စကားထား၀ွက္တမ္းကစားသလုိ လုပ္လုိလုပ္နဲ႔ ယုန္သူငယ္ႏွာေစး ေ၀းေ၀းကေရွာင္ေနတာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔လာရပါတယ္။ စက္တင္ဘာေနာက္ပိုင္း ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ပ်က္လံုးေတြနဲ႔ ျပည္သူ႔အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္လာတဲ့
သီးေလးသီးအၿငိမ့္အဖြဲ႔ေတာင္ လက္ပံေတာင္းေတာင္သပိတ္စခန္းမွာ ဘုန္းႀကီးေတြ မီးေလာင္ဗံုးထုခံရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပက္လံုးမထုတ္တာ အစိုးရကိုသေရာ္တာမေတြ႔ရေသးပါဘူး။ ဒီလုိပဲ ေျပာသင့္ေျပာထုိက္တဲ့သူအခ်ိဳ႔ကလည္း အေတာ္ေလးကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းဘဲေျပာေနဆုိေနၾကတာကို ျမင္မိပါတယ္။
အလုပ္သမားေတြရဲ႔အေရးမွာေတာင္ အလုပ္ရွင္ေတြအထိတ္တလန္႔ျဖစ္ေအာင္ အလုပ္သမားေတြဘက္ကမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ဆုိလာၾကပါတယ္။ မေန႔တေန႔ကေတာ့ အလုပ္ရွင္ဘက္ရိုက္လုိ႔ အလုပ္သမားသမဂၢေခါင္းေဆာင္တစ္ဦး ေခါင္းကြဲၿပီးေဆးရံုေပၚေရာက္သြားတာကို ၾကားရပါတယ္။ အေရးတႀကီးေျပာခ်င္တာက ခရိုနီလုပ္ငန္းေတြကိစၥ...။ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္လံုးမွာ ခရိုနီလူတန္းစားရွိရင္ ေတာ္ေတာ္နစ္နာပါတယ္။ ရုရွားအပါအ၀င္ အေရွ႔ဥေရာပႏုိင္ငံတခ်ိဳ႔ကို ဥပမာၾကည့္ပါ။ အခ်ိဳ႔ကေတာ့ ခရိုနီဆုိတာရွိသင့္ပါတယ္ဆုိတဲ့ စကားရိပ္စကားေငြ႔ေတြသမ္းေနသလုိ အလုပ္ရွင္ခ်မ္းသာမွ အလုပ္သမားခ်မ္းသာမယ္ဆုိတဲ့ေရႊျပည္ေအးတရားနဲ႔ အလုပ္သမားေတြကုိနားခ်တတ္ၾကပါတယ္။
ရဲစခန္း၊ တရားရံုးနဲ႔အခ်ဳပ္ေထာင္တုိ႔ကိုပိုင္ဆုိင္တဲ့အစုိးရအေနနဲ႔ ျပည္သူလူထုအက်ိဳးစီးပြားကုိ အမွန္တကယ္တမ္းကာကြယ္ဖုိ႔ တရားဥပေဒကိုက်င့္သံုးမွဳမရွိေသးရင္ ဗမာျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ထပ္ရွိေနဦးမွာပါဘဲ။ လက္ပံေတာင္းေတာင္အေရးေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးခံခဲ႔ရတဲ့ ကိုေအာင္မွိဳင္းဆန္းတို႔သာလွ်င္ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မဟုတ္ဘူး.. ႏုိင္ငံေရးလြတ္လပ္ခြင့္မရွိတဲ့ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံမွာေနရသူအားလံုးဟာ
ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြပါပဲ။ ဒါက္ို အစိုးရနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီးမွ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားျပန္လည္စိစစ္ေရးေကာ္မတီဖြဲ႔ဖု္ိ႔ လိုအပ္ပါရဲ့လား.. ဆင္ေကာင္ႀကီးေတြ႔ၿပီးမွ ဆင္ေျခရာရွာတဲ႔အလုပ္ကို နာမည္ပ်က္ခံၿပီးလုပ္ဖုိ႔ မလုိဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဘ၀ကို ကုိယ္တုိင္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြဟာ တစ္ႏုိင္ငံလံုး ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေရးႀကိဳးပမ္းမွဳမွာ ကုိယ္နဲ႔ဘ၀တူေတြဘက္က ျပတ္ျပတ္သားသားရပ္တည္ၿပီး အေမွာင္ရိပ္ေတြကိုဖယ္ရွားသြားပါလုိ႔ တုိက္တြန္းလိုက္ရပါေၾကာင္း...။ ။ ေက်ာ္ကုိကို
ဗကသမ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္
(ေဒးဒရဲၿမိဳ့နယ္ေက်ာင္းသားသမဂၢမွထုတ္ေ၀ေသာ သမဂၢစာစဥ္အတြက္ ဒီဇင္ဘာလကေပးပို႔ခဲ့ေသာစာမူကိုျပန္ေတြ႔သျဖင္႔ တင္ေပးလိုက္ရပါသည္)
https://www.facebook.com/rahul.koko
0 comments:
Post a Comment