မျိုးမြင့်ချို: မာယာေကာ့ဖ္စကီးရဲ့အစည္းအေ၀းနဲ႔ ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ႕ စ,ေတာ့ (ေမာင္သာခ်ဳိ)

(တစ္) ကၽြန္ေတာ္တို႔ခပ္ငယ္ငယ္ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားကို အငမ္းမရဖတ္ၾကစဥ္ တုန္းက ေတာ္ေတာ္ကေလးအဖတ္အ႐ႈမ်ားသည့္စာအုပ္မ်ားမွာ ႐ုရွႏွင့္တ႐ုတ္က စာအုပ္မ်ားျဖစ္ခဲ့သည္ကို ျပန္ေျပာင္းအမွတ္ရမိပါသည္။ ဆိုရွယ္လစ္တို႔ ကြန္ျမဴနစ္တို႔ကိုလူငယ္တို႔စိတ္၀င္စားၾကရာ ၁၉၆၀၊ ၁၉၇၀၊ ၁၉၈၀ ဆယ္စုႏွစ္ ကာလမ်ားျဖစ္ရာ ထို၀ါဒမ်ားအားေကာင္းေမာင္းသန္ရွင္သန္ခဲ့သည့္ ႐ုရွႏွင့္တ႐ုတ္တို႔ကိုစိတ္၀င္စားရာက ထိုႏိုင္ငံထြက္စာေပလက္ရာမ်ားကို အဖတ္အ႐ႈမ်ားခဲ့ၾကပံုရပါသည္။

႐ုရွစာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာမ်ားထဲ၌ လီယုိေတာ္စတိြဳင္း၊ မကၠဇင္ေဂၚကီ၊ တူရေဂညက္၊ ဆိုဇင္နစ္ဇင္၊ အန္တြန္ခ်က္ေကာ့ဖ္၊ ပြတ္ရွကင္၊ နီကိုလိုင္ၾသထေရာ့စကီ၊ ဂိုဂိုိးလ္၊ မစ္ေခး႐ႈိလိုေကာ့ဖ္၊ ေဒါ့စတိုယက္စကီး၊ မာယာေကာ့ဖ္စကီး၊ ယက္တူရွင္ကို၊ ေဘာရစ္ပါစတာညက္ စသည္ စသည္ စသည္တို႔သည္ကား ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္ႏွင့္ အထူးကိုရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သည့္ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာမ်ားျဖစ္ပါသည္။

သည္အထဲမွာ မာယာေကာ့ဖ္စကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔၏အသည္းစဲြျဖစ္ပါသည္။ နာမည္အျပည့္အစံုက ဗလာဒီမာ မာယာေကာ့ဖ္စကီး (Vladimir Mayakorsky) ။ ၁၉ ဇူလိုင္ ၁၈၉၃ ၌ေမြးကာ ၁၄ ဧၿပီ ၁၉၃၀ ၌ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေသနတ္ျဖင့္ပစ္သတ္ၿပီး ဘ၀ကိုအဆံုးသတ္ခဲ့သူ နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာ။ သူ႔လက္ရာ “A cloud in Trousers” ကို ဆရာေမာင္သာႏိုးက ဘာသာျပန္ေပးခဲ့သျဖင့္ “ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္”ဆိုသည့္ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖတ္ခြင့္ရခဲ့ၾကပါသည္။

မာယာေကာ့ဖ္စကီးက သေရာ္တတ္သည့္ ဉာဥ္ကေလးရွိသူျဖစ္ရာ သူ႔ကဗ်ာတခ်ဳိ႕က ရိတိတိေထ့ေတ့ေတ့။ ဆိုဗီယက္ေခတ္႐ုရွလူ႔အဖဲြ႕အစည္းက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏လက္ေအာက္ကလူ႔အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္ရာ ထံုးစံအတိုင္း ဘာမွအလုပ္မျဖစ္ေသာအစည္းအေ၀းေတြႏွင့္နပန္းလံုးေနရသည့္ လူ႔အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္ပါသည္။ ေတာ္ၾကာေနဟိုနားကအစည္းအေ၀းေခၚလိုက္၊ ေတာ္ၾကာေနသည္နားကအစည္းအေ၀းေခၚလိုက္။ ဒါကို စက္ဆုပ္ရြံရွာေအာ့ႏွလံုးနာသည္ထင္ပါရဲ႕။ မာယာေကာ့ဖ္စကီးက ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ေရးပါသည္။

လူေတြ လူေတြ၊ ေတာင္ကိုသြားသူသြား၊ ေျမာက္ကိုသြားသူသြား၊ အေရွ႕သို႔အေနာက္သို႔ သြားေနသူေတြကလည္း တစ္ပံုတစ္ေခါင္း၊ ဘယ္ကိုသြားေနၾကတာလဲေမးလိုက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္ေျဖဖို႔ပင္ အခ်ိန္မရၾက။ ခပ္သုတ္သုတ္လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေျဖသြားၾကတာက အစည္းအေ၀းသြားမလို႔တဲ့၊ တစ္ေယာက္က မနက္ခင္းအစည္းအေ၀းတစ္ခုရွိရာကျပန္လာၿပီး ေန႔လယ္ခင္းမွာေနာက္အစည္းအေ၀းတစ္ခု၊ ညေနခင္းမွာေနာက္အစည္းအေ၀းတစ္ခု ထပ္ရွိေနေသးလို႔.. တဲ့။ လူတခ်ဳိ႕ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္းလူတစ္ျခမ္းပဲ့ႀကီးေတြျဖစ္လို႔ေနရွာသတဲ့။ ေမးၾကည့္ေတာ့ ထိုလူတစ္ျခမ္းႀကီးမ်ားက အစည္းအေ၀းတစ္ခုသြားတက္ၾကမလို႔တဲ့။ ေနာက္ထပ္တစ္ျခမ္းက ဘယ္ေရာက္ေနသလဲေမးေတာ့ တျခားအစည္းအေ၀းတစ္ခုရွိရာကို ခဲြပို႔ထားရေလသတဲ့။

ေၾသာ္... ကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့ဖ္စကီး သူ႔ကဗ်ာကိုအဆံုးသတ္လိုက္ပံုက ႐ုရွႏိုင္ငံမွာအစည္းအေ၀းတစ္ခု အျမန္လုပ္ေပးၾကစမ္းပါတဲ့။ ေနာင္ဘယ္ေတာ့မွ အစည္းအေ၀းမလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ အစည္းအေ၀းတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဖတ္ရင္း ၿပံဳးခဲ့ၾကရပံုမ်ား။

(ႏွစ္)

သမိုင္းပညာရပ္နယ္ပယ္၌ ေနလိုလလိုထင္ရွားသည့္ဆရာႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိပါသည္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္း။

၁၉၄၁ တြင္ ရန္ကုန္ယူနီဗာစီတီမွ ဥပစာတန္းေအာင္ျမင္။ ၁၉၄၆ တြင္ အေရးေပၚေကာလိပ္မွ ၀ိဇၨာဘဲြ႕ရ။ ၁၉၄၇ တြင္ ၀ိဇၨာဂုဏ္ထူးဘဲြ႕ရ။ ၁၉၅၂ တြင္ ဥပေဒဘဲြ႕ရ။ ၁၉၅၆ တြင္ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ ပါရဂူဘဲြ႕ရ။ ၁၉၉၀ တြင္ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွ စာေပပါရဂူဘဲြ႕ရ။

သမိုင္းဆရာအျဖစ္ အခ်ိန္ပိုင္းနည္းျပဆရာကေလးဘ၀မွသည္ ပါေမာကၡအထိတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့႐ံုမွ် မက ၁၉၈၃ တြင္ တိုက်ဳိႏိုင္ငံျခားဘာသာသင္တကၠသိုလ္တြင္ဧည့္ပါေမာကၡ။ ၁၉၈၇ တြင္ ေျမာက္အီလီႏိြဳက္စ္တကၠသိုလ္အေရွ႕ေတာင္အာရွေလ့လာေရးတြင္ ဧည့္ပါေမာကၡ။ ၁၉၈၈ တြင္ အေမရိကန္ ေျမာက္အီလီႏိြဳက္စ္ႏွင့္ ဂ်ပန္ မီရွီဂန္တကၠသိုလ္မ်ားတြင္ သမိုင္းဧည့္သည္ပါေမာကၡ စသည္ စသည္ျဖင့္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့႐ံုမွ်မက ျပဳစုေရးသားသြားသည့္စာေတြကအမ်ားအျပား။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ကစာအုပ္စင္ေပၚ၌ပင္လွ်င္ ဆရာႀကီး၏စာအုပ္ ေလးဆယ္နီးပါးရွိေနပါသည္။

ဆရာႀကီးႏွင့္ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ႏွလံုးသားထဲ၌ၿငိေနတာကေလးတစ္ခုရွိပါသည္။ စာတမ္းဖတ္ပဲြတစ္ခု၌ ဆရာႀကီးကို သဘာပတိမိန္႔ခြန္းေျပာေပးဖို႔ ဖိတ္ၾကားလိုက္ေသာအခါ ဆရာႀကီးက တိုက္ပံုေတြဘာေတြႏွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္စားကာ စကားေျပာခြက္ရွိရာဆီသုိ႔ေလွ်ာက္လာပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သဘာပတိမိန္႔ခြန္းေျပာပါသည္။ ႏွစ္လံုးတည္း။ မဂၤလာပါတို႔.. စကားေျပာခြင့္ရလို႔ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ဘာမွမပါ။

စ,ေတာ့ .... တဲ့။

အတိုဆံုးေသာ သဘာပတိမိန္႔ခြန္း။ ဟုတ္ပါသည္။ စ,ေတာ့တဲ့။ အခမ္းအနားထဲက ပရိသတ္အားလံုး ဆရာႀကီးကိုေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္ျဖင့္သေဘာက်သြားကာ လက္ခုပ္မ်ားတေျဖာင္းေျဖာင္းတီးလ်က္ အားေပးလိုက္ၾကသည္မွာ ညံမစဲ။

ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ေျပာေျပာ၊ ဘယ္သူ႔ကို ျပန္ေျပာေျပာ၊ ဘယ္ေနရာမွာျပန္ေျပာျပာ သည္အေၾကာင္းကို ၾကားသူတိုင္းက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္ကာ ဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳသြားၾကၿမဲျဖစ္ပါသည္။ သူတစ္ပါးရဲ႕အခ်ိန္ကိုတန္ဖိုးထားတတ္လိုက္တာ... တဲ့။

ဟုတ္ပါသည္။ လူႀကီးလူေကာင္းတို႔ကား ကိုယ့္အခ်ိန္ကို ကုိယ္အက်ဳိးရွိရွိအသံုးခ်တတ္သကဲ့သို႔ သူတစ္ပါး၏အခ်ိန္ကိုလည္း အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ အရည္မရအဖတ္မရျဖဳန္းတီးပစ္ဖို႔ကို အားနာတတ္ၾကပါသည္။

ေနာက္တြင္ ဆက္က်င္းပမည့္အခမ္းအနားကမွ တကယ့္အခမ္းအနားျဖစ္ရာ သူ႔အေနႏွင့္ဘာတစ္ခြန္းမွ အပိုေျပာကာအခ်ိန္မျဖဳန္းလိုဘဲ စ,ေတာ့ဟု ခြင့္ေပးလိုက္ျခင္းျဖင့္ သြက္လက္ျမန္ဆန္သြားေသာ အခမ္းအနားကိုၾကည့္ကာ လူတိုင္းက ဆရာႀကီးကိုသာဓုေခၚၾကပါသည္။

က်က္သေရရွိကာ ေခတ္ႏွင့္ေလ်ာ္ညီေသာဘ၀ေနထိုင္မႈဟန္ပန္ (Life Style) ဆိုသည္မွာ ဒါမ်ဳိးကိုေခၚတယ္ထင္ပါရဲ႕။

(သံုး)

စင္ေပၚ၌ေနရာယူကာ လူေပါင္းမ်ားစြာ၏အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းတီးပစ္ေနေသာလူတို႔ ရွိတတ္ပါသည္။

ေဘာလံုးပဲြအဖြင့္မိန္႔ခြန္းကေလးခ်ီးျမႇင့္ခုိင္းရာ ႏွစ္နာရီေလာက္ေျပာေနသျဖင့္ ေမွာင္သြားေသာေၾကာင့္ ေဘာလံုးပဲြကို ေနာက္တစ္ေန႔သို႔ေရႊ႕လိုက္ရေသာအျဖစ္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ ေဟာေျပာပဲြအဖြင့္အမွာစကားေလးေျပာခုိင္းရာ တစ္နာရီႏွင့္လည္းမဆင္း၊ ႏွစ္နာရီႏွင့္လည္းမဆင္းသျဖင့္ “ရပ္ပါေတာ့ဆရာ”ဟူသည့္စာရြက္အတိုကေလးကို ေရခြက္ႏွင့္အတူတက္ေပးၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့ရေသာအျဖစ္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ စာေရးဆရာႏွစ္ဦးေဟာမည့္ပဲြ၌ ေဒသခံငါးေယာက္ေလာက္က မိတ္ဆက္စကား၊ အဖြင့္စကား၊ ေက်းဇူးတင္စကား စာရင္းရွင္းတမ္းစကားေတြတက္ေျပာေနသည့္အျဖစ္ ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။ အစည္းအေ၀းခန္းမႀကီးထဲ၌ ငါးမိနစ္ေျပာလွ်င္ရမည့္အေၾကာင္းအရာကို ႏွစ္နာရီေလာက္ေျပာေနသျဖင့္ နားေထာင္သူရာဂဏန္းတို႔၏ နာရီေပါင္းမ်ားစြာကိုျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည့္အျဖစ္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါသည္။

႐ုရွကဗ်ာဆရာ မာယာေကာ့ဖ္စကီးက အေၾကာင္းမဲ့အခ်ိန္ျဖဳန္းသည့္အစည္းအေ၀းမ်ားကို ရြံရွာစက္ဆုပ္ကာ ဘယ္ေတာ့မွ အစည္းအေ၀းမလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုသည့္ အစည္းအေ၀းလုပ္ရေလမတဲ့။

အခု... ၾကည့္။

ဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းက သဘာပတိအဖြင့္အမွာစကားေျပာခဲ့ပံု။ စ,ေတာ့တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔လို ေျပာတတ္ခ်င္လိုက္တာ။ လူေတြကိုလည္း သူ႔လို ေျပာေစ့ခ်င္လိုက္တာ။ စ,ေတာ့...ဆိုတဲ့ စကားကေလးႏွစ္လံုးတည္းနဲ႔ ကိုယ့္ႏႈတ္ကိုကိုယ္ ဘရိတ္ဖမ္းႏိုင္လိုက္တဲ့အတြက္ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီက ပိုထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိလိုက္ေလမလဲ။ အခ်ိန္ကိုလုယက္ကာ ႐ုန္းကန္ေနၾကရတဲ့သူေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အလုပ္ျဖစ္လိုက္ေလမလဲ။