ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံအပိုင္း-၄၆ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပဲ့တင္သံအပိုင္း-၄၆ မတ္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)၂၁ ရက္ ၂ဝ၁၃ ေန႔က အာရ္အက္ဖ္ေအမွထုတ္လႊင့္ၿပီးျဖစ္ပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..တဘက္နဲ႔တဖက္အပစ္အခတ္ရပ္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးဖို႔ၾကားဝင္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဝန္းက်င္၊ ေနရာ၊ လူနဲ႔အခ်ိန္ေရြးခ်ယ္မႈေတြရဲ႔ အေရးပါပံုအေၾကာင္းဆက္လက္တင္ျပပါရေစ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္ဆိုလိုတဲ့ဝန္းက်င္ဆိုတာ တကယ့္အရပ္ေဒသ သေဘာမဟုတ္ပဲ ေဆြးေႏြးမယ့္သူေတြအတြက္ ခုသာခံသာရွိမယ့္အခင္းအက်င္းကို ရည္ၫႊန္းတာျဖစ္ပါတယ္။ တဘက္ဖက္ကစစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စည္းရံုးေရးစတာေတြမွာ တဘက္ေစာင္းနင္းျဖစ္မေနမယ့္ဝန္းက်င္မ်ိဳးကိုဆိုလိုပါတယ္။ ေအာက္စီးေရာက္ေနသူကို ဇြတ္ဖိအားေပးႏွိပ္ ကြပ္ၿပီး ငါ့စကားႏြားရမလုပ္မိေအာင္ဆင္ျခင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးဘက္ေတြမွာလည္း တန္းတူရည္ တူေျပာဆိုႏိုင္မယ့္အခြင့္အလမ္း အျပည့္အဝရွိေနရပါလိမ့္မယ္။ တဘက္ဘက္ကို ထြက္ေပါက္ပိတ္ၿပီးၫွပ္ မရိုက္မိဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။

တာဝန္ခံေဆြးေႏြးသူေတြဟာ ကိုယ္စားျပဳသူေတြျဖစ္လို႔ သူတို႔စိတ္လက္ၾကည္လင္ေနမွလည္း အေလွ်ာ့ေပးရဦးေတာင္ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴျဖစ္ၿပီး အမွားဝန္ခံရဦးေတာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ၾကမွာပါ။ မွားတဲ့ဘက္က သူ႔အမွားဝန္ခံခ်င္ရက္နဲ႔ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ ဝန္ခံရခက္သြားတာေတြလည္းရွိတတ္ပါတယ္။ ေျပလည္ေရးအတြက္ အမွားကိုဝန္ခံရမွာမွန္ေပမယ့္ အေျခအေနအရ ဝန္ခံရျခင္းဟာလူသိရွင္ၾကားလုပ္မွာလာ၊ ႀကိတ္လုပ္မွာလားဆိုတာကို ေသခ်ာခ်ိန္ဆဖို႔လိုပါတယ္။ ႀကိတ္လုပ္ရမယ့္အေနအထားဆိုရင္ လုပ္မယ့္သူအတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့ဝန္းက်င္ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္။ မွားသူဘက္ကဝန္ခံဝံ့မယ့္ဝန္းက်င္မ်ိဳး ခင္းက်င္းထားရပါလိမ့္မယ္။ “ငါ့အမွားနင္းၿပီး နင္ပဲငဆအလုပ္ ခံရမယ့္ဝန္းက်င္မ်ိဳးပဲေနမွာ”လို႔မွားသူဘက္ကထင္လိုက္တာနဲ႔ ေရွ႔ဆက္တိုးဖို႔ခက္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေလွ်ာ့ေပးဝန္ခံရမယ့္ကိစၥပါတယ္ဆိုရင္ ေလွ်ာ့ေပးမယ့္သူ စိတ္ခ်လက္ခ်အေလွ်ာ့ေပး ဝန္ခံရဲမယ့္ ဝန္းက်င္နဲ႔အေနအထားရွိရပါလိမ့္မယ္။ သူ႔စိတ္ထဲ အခုအခံေလ်ာ့ၿပီးသက္ေသာင့္သက္သာနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေနဖို႔ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..ေနရာေရြးခ်ယ္မႈဟာလည္း အလြန္အေရးပါပါတယ္။ ဗမာျပည္မွာလုပ္ခဲ့တဲ့ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကိုျပန္ၾကည့္ရင္ ၆၃ ေဆြးေႏြးပြဲေတြဟာ ရန္ကုန္မွာက်င္းပခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ပါဝင္သူေတြကလည္း အစိုးရနဲ႔လက္နက္ကိုင္အင္အားစုအားလံုးျဖစ္ပါတယ္။ ၈ဝ ခုႏွစ္ေဆြးေႏြးပြဲက်ေတာ့ ဗကပနဲ႔ေကအိုင္အိုႏွစ္ဖြဲ႔ထဲနဲ႔လုပ္ခဲ့တာပါ။ ဗကပနဲ႔ကေတာ့ တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႔ၾကားဝင္ေစ့စပ္ေပးမႈနဲ႔ တရုတ္ျပည္ထဲမွာျဖစ္သြားၿပီး ကခ်င္နဲ႔က်ေတာ့ ရန္ကုန္အထိေခၚၿပီး လက္သိပ္ထိုးေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတာပါ။ ဗကပနဲ႔လုပ္တာမွာ တရုတ္ကၾကားလူျဖစ္ေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္ ႏွစ္ဘက္လက္ခံႏိုင္မယ့္ေနရာဟာ တရုတ္ျပည္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေကအိုင္ေအနဲ႔ ျပည္တြင္းတင္လုပ္ၾကလို႔ ၾကားလူမပါဘူးလို႔ ယတိျပတ္ေျပာလို႔ရမယ္ေတာ့မထင္ပါဘူး။ အဲ့ဒီတုန္းကအေျခအေနဟာ ၾကားလူတရုတ္က မဆလေခါင္းေဆာင္ဦးေနဝင္းကိုနားခ်လို႔ရသလို ဗကပကိုလည္းေဖ်ာင့္ျဖလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့သေဘာလို႔ ယူဆရမယ္ထင္ပါတယ္။ မဆလနဲ႔တရုပ္အစိုးရတို႔ၾကားမွာ အစိုးရခ်င္းဆက္ဆံေရးထားၿပီး သံခင္းတမန္ခင္း၊ စီးပြားေရးနဲ႔ေဒသတြင္းကိစၥေတြေဆာင္ရြက္ၾကသလို တရုတ္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီနဲ႔ဗကပၾကားမွာလည္း ပါတီခ်င္းဆက္ဆံေရးအလြန္ေကာင္းမြန္ေနပါတယ္။ အဲ့ဒီအေျခအေနနဲ႔အေနအထားကိုသံုးၿပီး တရုတ္ရဲ့ၾကားဝင္ေပးမႈ အထေျမာက္ေအာင္ျမင္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ခုလည္း ကခ်င္နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့အေရးမွာ ဒီအတိုင္းတပတ္ေၾကာ့လာျပန္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကနဲ႔မတူတာက တရုတ္ျပည္မွာကြန္ျမဴနစ္ပါတီ အာဏာယူထားဆဲဆိုေပမယ့္ စီးပြားေရးနဲ႔ႏိုင္ငံေရးမွာအေျပာင္းအလဲေတြ ရွိလာပါတယ္။ ဗမာျပည္နဲ႔နယ္စပ္ကုန္သြယ္ေရးရွိေနတာအျပင္ ဗမာျပည္ျဖတ္ၿပီးသြယ္မယ့္ ေရနံသဘာဝ ဓါတ္ေငြ႔ပိုက္လိုင္းကိစၥလည္းရွိေနေတာ့ နယ္စပ္ေဒသေအးခ်မ္းေရးကို တရုတ္ဘက္ကပိုအာရံုထားလာတာ အထင္အရွားျမင္ေနရပါတယ္။ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲႏိုင္ငံအဆင့္ကေန ေဒသတြင္းအင္အားႀကီးႏိုင္ငံျဖစ္လာေတာ့ စီးပြားေရးႏိုင္ငံေရးၾသဇာလည္းတက္လာပါတယ္။ ခုေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာ တရုတ္ၾကားလူျဖစ္ဖို႔ အေရးအပါဆံုးအခ်က္ကေတာ့ စစ္အစိုးရကို အားလံုးကဝိုင္းက်ဥ္ထားခ်ိန္မွာ စီးပြားေရးအရအဓိက မဟာမိတ္ျဖစ္တဲ့အျပင္ ႏိုင္ငံေရးအရလည္းတစံုတရာေက်ာေထာက္ေနာက္ခံေပးခဲ့တာေၾကာင့္လည္း ပါမွာပါ။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ဒီတႀကိမ္မွာလည္း ေကအိုင္အိုနဲ႔အစိုးရတို႔ရဲ့ အၿပီးသတ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္ လာမယ့္ေနရာဟာ တရုတ္ဘက္မွာျဖစ္ဖို႔မ်ားမယ္လို႔ထင္ရပါတယ္။ တရုတ္ကိုသက္ေသထားၿပီး စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္တဲ့အထိ ျဖစ္လာေလမလားလည္းေတြးခ်င္စရာျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္လို႔ အဲ့သလိုျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္လိုျပန္တိုက္ၾကဖို႔အခြင့္အလမ္းလည္း နည္းသြားမယ္လို႔ထင္ရပါတယ္။ ႏွစ္ဘက္လံုးအေပၚမွာ တရုတ္ၾသဇာအထိုက္အေလွ်ာက္ေညာင္းတာမို႔ ပယ္လွန္ဖို႔ခက္ၾကမွပါ။ တရုတ္ကိုခံုသမာဓိခံၿပီးတည္ရမယ့္ကတိမို႔ ဖ်က္ဖို႔လည္းခက္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား..ေဆြးေႏြးမယ့္ေနရာဟာ သူ႔နယ္ကိုယ့္နယ္ ၾကားနယ္ ဘယ္နယ္ျဖစ္ျဖစ္ ေဆြးေႏြးမယ့္သူေတြရဲ႔လံုၿခံဳေရးကိုေတာ့ တိတိက်က်အာမခံႏိုင္ရပါလိမ့္မယ္။ အဖြဲ႔အစည္းေတြရဲ့ လက္ရည္တူရင္နယ္ကန္တတ္တဲ့သဘာဝကို နက္နက္နဲနဲသေဘာေပါက္ဖို႔လိုပါတယ္။ ၾကားလူပါရင္ၾကားနယ္ဟာ ေဆြးေႏြးဖို႔သင့္ၿပီး ၾကားလူမပါရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေတြးရမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲေခၚၿပီးလုပ္ႀကံခဲ့တဲ့ျဖစ္ရပ္ေတြ ကမၻာနဲ႔ဗမာ့သမိုင္းမွာအထင္အရွား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ၾကားလူမ်က္ေစ့ေအာက္က ၾကားနယ္မွာဆိုရင္ေတာ့ ေဆြးေႏြးဘက္ကိုလုပ္ႀကံဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ ေယဘုယ်ဆိုရရင္ အဲ့သလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြဟာ ၾကားလူမပါတဲ့အေနအထားေအာက္မွာ အျဖစ္မ်ားတတ္ပါတယ္။

အင္းဝဘုရင္မင္းေခါင္နဲ႔မြန္ဘုရင္ရာဇဓိရာဇ္တို႔ရဲ႔ မြန္ျမန္မာႏွစ္ေလးဆယ္စစ္ပြဲကာလမွာ ႏွစ္ဘက္အမတ္ေတြစစ္ေျပၿငိမ္းေရးစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္မယ္ဆိုၿပီးကာမွ ပ်က္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္း လူတိုင္းၾကားဖူးၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ လာၿပီးေဆြးေႏြးၾကမယ့္ ႏွစ္ဘက္သူရဲေကာင္းအမတ္ေတြ လက္နက္ယူမလာရဆိုၿပီး စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားခဲ့တာရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔ေဆြးေႏြးခ်ိန္လည္းက်ေရာ တဘက္လူေတြက ကႏၷားထိုးထားတဲ့သဲေသာင္ခံုေအာက္မွာ ဓါးေတြႀကိဳႁမႈတ္ထားၿပီး လက္ဦးမႈယူလုပ္ႀကံမယ္ဆိုတဲ့သတင္း ေပါက္ၾကားသြားလို႔ ပ်က္ခဲ့ရတာလည္းမွတ္မိေနၾမွာပါ။ အဲ့ဒီေဆြးေႏြးပြဲကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီးထြက္လာတဲ့ “စစ္အတြင္းျပဳေသာကတိသည္ အတည္မွတ္ရာ၏ေလာ” ဆိုတဲ့ စကားတခြန္း ခုခ်ိန္တိုင္ေက်ာ္ၾကားေနတာဟာလည္း မွတ္သားစရာတခုလိုျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တပတ္ဆက္ပါဦးမယ္။

က်ေနာ္မ်ိဳးျမင့္ပါခင္ဗ်ား။