ႏို႔ဖိုး၊ မ်ိဳးမင္းေအာင္နဲ႔စိန္႔ဖရန္႔စစ္ကအေၾကြေစ့ေလးေတြ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

က်ေနာ္နဲ႔Katrina Boedeker

(ေအာက္တိုဘာ ၁၉ ၊ ၂ဝ၁၁ ကတည္းကေရးၿပီးတင္ၿပီးသားေဆာင္း ပါးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သိလိုသူရွိလာလို႔ျပန္တင္ရတာပါခင္ဗ်ား။ ဖတ္ၿပီးသူေတြ ခြင့္လႊတ္ပါ)

လြန္ခဲ့သည့္ ၃ လေလာက္က က်ေနာ္ႏွင့္မ်ိဳးမင္းေအာင္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္တြင္ဆံုမိ၏။ စကားစျမည္ေျပာရင္း သူဘယ္သူဘယ္ဝါ၊ ဘယ္မွာေန ဘာေတြလုပ္ေတြ တစတစသိလာ၏။ သူက ထိုင္းဗမာနယ္ စပ္ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္း ပီေအဘီေက်ာင္းေလးက ကေလးေတြကို စာသင္ေနသည့္ဆရာ။ ဆရာမိဘအသင္းတြင္ ဘဏၰာေရးရွာေဖြေပးရ သူ။ အတြင္းသိအစင္းသိဟု ဆိုရမည္ထင္၏။ ေက်ာင္းေလးႏွင့္စပ္၍ သူေျပာျပသမွ်ကိုနားေထာင္ရင္း စိတ္ေမာလူေမာျဖစ္ေနမည့္ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ မိဘမ်ားကိုစိတ္တြင္ထင္လာ၏။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဒုကၡသည္အျဖစ္ ျဖတ္သန္းခဲ့သူ ဆိုေတာ့ သူတို႔ေသာကကို ပိုစာနာမိတာလည္းပါမည္ထင္၏။ ႏို႔ဖိုးစခန္း ပီေအဘီေက်ာင္းေလးက မ်ိဳးမင္းေအာင္အား ဘဏၰာရွာေဖြသူအျဖစ္တာဝန္ေပးျခင္းမွာ အေတာ္လူေရြးေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္ ထင္၏။ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ေျပာတတ္သူမဟုတ္ေသာ္လည္း သူဘာလိုခ်င္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ကို တိတိက်က်ေျပာတတ္ သူဟုထင္၏။ သို႔ျဖင့္ က်ေနာ္တဦးတည္းအေနႏွင့္ တတ္ႏိုင္သမွ်ကူညီမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိေပးလိုက္ေသာ္ လည္း ဘာမွမယ္မယ္ရရမကူျဖစ္ခဲ့။ ထိုတေလာတြင္ ထြက္ရသည့္ခရီး နည္းနည္းစိတ္ေနတာလည္းပါ၏။  က်ေနာ္ ဖို႔ဝိန္းျပန္ေရာက္ေတာ့ သူႏွင့္အြန္လိုင္းတြင္ စကားေျပာျဖစ္ျပန္၏။ က်ေနာ္က သူ႔အားစာရြက္စာ တမ္း၊ အေထာက္အထားႏွင့္ ဓါတ္ပံုေလးေတြပို႔ေပးႏိုင္လွ်င္ပိုေကာင္းမည္ဟု ေျပာလိုက္ျဖစ္၏။ သို႔ႏွင့္ သူက လိုအပ္မည့္အေထာက္အထားႏွင့္ ဓါတ္ပံုေလးေတြပို႔လာ၏။

သူ႔ဆီက အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ ဓါတ္ပံုေလးေတြေရာက္မလာခင္တပတ္ေလာက္ကပဲ ဖို႔ဝိန္းက 
စိန္႔ဖရန္႔စစ္ယူနီဗားစတီး (University of Saint Francis) ႏွင့္ စီနီမာစင္န္တာ (Fort Wayne Cinema Center) တို႔ပူးေပါင္း၍ က်ေနာ့္မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ကားကို ၿမိဳ႔ခံပရိသတ္အား အခမဲ့ ၂ ပြဲျပေပး၏။ ေအာက္တို ဘာ ၁၃ ရက္ေန႔တြင္ စိန္႔ဖရန္႔စစ္မွေက်ာင္းသားမ်ားခ်ည္း တပြဲထပ္ျပဖို႔လည္းရွိေသး၏။ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ႏွင့္ က်ေနာ္က ေရစက္ပါသလားမေျပာတတ္။ က်ေနာ္ အေမရိကားေရာက္ၿပီး ၂ လအတြင္းမွာပင္ က်ေနာ့္အား “ဗမာျပည္ လူ႔အခြင့္အေရးအေျခအေနႏွင့္ ဘာ့ေၾကာင့္ ဗမာျပည္သားေတြဒီကိုဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ လာေရာက္ေဟာေျပာေပးရန္ဖိတ္၏။  ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာမၾကာဆိုသလို ဖိတ္၏။ က်ေနာ္လည္းသြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ႏွင့္စိန္႔ဖရန္႔စစ္သည္ မစိမ္းေတာ့။

စီနီမာစင္န္တာမွာျပေတာ့ တာဝန္ခံအမ်ိဳးသမီးကလာၾကည့္သူေတြကို “ဘာ့ေၾကာင့္ဒီကားျပ”ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ကေလးရွင္းျပၿပီး ေစနာရွင္မ်ားအေနျဖင့္ ဒါနျပဳလိုကျပဳႏိုင္ေၾကာင္း၊ ရမည့္ေငြကို ဖို႔ဝိန္းၿမိဳ႔ရွိ ဒုကၡသည္အေရး ကူညီေဆာင္ရြက္ေပးေနသည့္ေအဂ်င္စီတခုခုအား လႉမည္ျဖစ္ေၾကာင္းေျပာျပ၏။ ထိုအစီအစဥ္ကို က်ေနာ္ ႀကိဳတင္သိမထား။ မသိလည္း ကိစၥမရွိ။ သူတို႔အစီအတြက္ က်ေနာ့္မွာကန္႔ကြက္စရာ ဘာအေၾကာင္းမွလည္း မရွိ။ ႀကိဳဆိုပင္ႀကိဳဆိုအပ္၏ဟု ထင္သည္။ ပြဲၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ပရိသတ္ႏွင့္အေမးအေျဖ။ သည္လိုႏွင့္ ပြဲၿပီးသြား၏။

မ်ိဳးမင္းေအာင္ ပို႔လိုက္သည့္ဓါတ္ပံုေတြကို ျပန္ကူး၊ စာရြက္စာတမ္းေတြပရင့္ထုတ္၊ ကာဗာအမာဖိုလ္ဒါ ေလးႏွင့္ဓါတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ေလးထဲထဲ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေလးေတြျပျပၿပီး ဆန္ရင္းေတြကိုဖြပ္၏။ လူတိုင္းကို လည္းမေျပာခ်င္။ မေျပာရက္။ ဒီကအေျခအေနကလည္း ကိုယ့္ဝမ္းနာကိုယ္သာသိျဖစ္၏။ လူ ၇ ဦးခန္႔ ဝိုင္းထည့္သျဖင့္ ေဒၚလာ ၂ဝဝ ေက်ာ္ေလာက္ရလာ၏။ ကမ့္ထဲလွမ္းပို႔မည္စိတ္ကူးၿပီးမွ အႀကံတခုထပ္ရ၏။ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားေတြဆီက အလႉခံၾကည့္ရန္။ 


တာဝန္ခံပေရာ္ဖက္ဆာကို က်ေနာ့္စိတ္ကူးေျပာျပေတာ့ ဝမ္းပမ္းတသာလက္ခံသည္။ ဓါတ္ပံုေလးေတြပို႔ေပး ပါ။ သူ ပါဝါပိြဳင့္ဆလိုက္ရိႉးေလးလုပ္ထားမည္။ က်ေနာ့္ ေဟာေျပာမႈအၿပီးသတ္ခါနီးတြင္ ဒုကၡသည္စခန္းက ေက်ာင္းေလးကိစၥ ၅ မိနစ္ ေလာက္စကားေျပာပါ။ က်ေနာ္ေျပာေနခ်ိန္မွာ ဆလိုက္ရိႉးကို ေနာက္ခံအေနႏွင့္ ထိုးျပမည္။ ၿပီးေတာ့ စီနီမာစင္န္တာတြင္ျပတုန္းက ေကာက္ခံရထားသည့္ ပိုက္ဆံကေလးကိုလည္း ဒီကေအဂ်င္စီေတြကိုမလႉေတာ့ပဲ ႏို႔ဖိုးကိုပဲလႉဖို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္ဆို၏။  စိတ္ကူးႏွင့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္အတြက္ က်ေနာ္လည္းဝမ္းသာ၏။ ေက်းဇူးလည္း ႀကိဳတင္ေနမိ၏။

ေအာက္တိုဘာ ၁၃ စိန္႔ဖရန္႔စစ္ကိုသြားေတာ့ အေမရိကန္မိတ္ေဆြတခ်ိဳ႔ႏွင့္ဆံု၏။ အတန္း ၂ တန္းကေပါင္း ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လူတရာခန္႔ရွိမည္ထင္၏။ က်ေနာ့္ကား Burma Soldier ကိုျပ၏။ ၿပီးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အေမးအေျဖ။ အေမးအေျဖၿပီးေတာ့ က်ေနာ္က ႏို႔ဖိုးစခန္းက ပီေအဘီေက်ာင္းေလးအေၾကာင္း ဆလိုက္ရိႉးျပၿပီးအတိုခ်ဳပ္ေျပာျပ၏။ ပြဲၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္စကားေျပာလိုသူအခ်ိဳ႔ႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာၿပီး ျပန္ကာနီးမွ တာဝန္ခံဆရာမ Katrina Boedeker က ပိုက္ဆံထည့္ထားသည့္စာအိပ္ေလး က်ေနာ့္ကိုကမ္း ၏။ ဘယ္ေလာက္ရမွန္း သူလည္းမသိ။ က်ေနာ္လည္းမသိ။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပန္အလာလမ္းမွာ ကတည္းက ပိုက္ဆံေတြေရၾကည့္ခ်င္ေန၏။ အိပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ေဖါင္းကားေန၏။

အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း အိပ္ကိုဖြင့္ၿပီး စားပြဲေပၚသြန္ခ်လိုက္ေတာ့ ေဟာကနဲ အရင္ဆံုးက်လာသည္က အေႂကြေစ့မ်ား။ တမတ္ေစ့၊ ဆယ္ျပားေစ့ေတြလည္းပါသည္။ ေငြစကၠဴေတြကလည္းတထပ္ႀကီး။ တူရာတူရာ တန္ဖိုးအလိုက္ထပ္လိုက္ေတာ့မွ တေဒၚလာတန္ေတြက အမ်ားဆံုး။ အႀကီးဆံုးအရြက္က ေဒၚလာ ၂ဝ။ ေက်ာင္းသားေတြ မုန္႔ဖိုးေလးေတြကေန ႏိုင္သေလာက္ထည့္လိုက္ၾကတာပါလားဟုေတြးကာ စိတ္ထဲခံစားမႈ တမ်ိဳးျဖစ္မိေသး၏။ ဘာလဲေတာ့မေျပာတတ္။ ဒီေန႔ သူတို႔လႉသည့္ေငြႏွင့္ စီနီမာစင္န္တာမွာရသည့္ေငြ ၂ ခုေပါင္းက ၅ဝ၇ ေဒၚလာ။ က်ေနာ္တို႔ဇနီးေမာင္ႏွံႏွင့္ ဆန္ရင္းေတြကိုဖြပ္လို႔ရတာက ေဒၚလာ ၂၆ဝ။ ေပါင္းေတာ့ ၇၆၇ ေဒၚလာ။ ဘတ္ေငြနဲ႔လႊဲေတာ့ ၂ေသာင္း ၃ေထာင္ ၁၁၃ ဘတ္ ျပား ၅၀(၂၃၁၁၃.၅ဝ)။ တတ္ႏိုင္သူေတြအဖို႔ ေငြ ၇ဝဝ ရာသည္ မေျပာပေသာ္လည္း ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းက ကေလးေတြအတြက္ ေတာ့ ထိုပမာဏသည္ ပညာသက္ဆက္ေရးအတြက္ အထိုက္အေလ်ွာက္အက်ိဳးမ်ားေပမည္။  

မ်ိဳးမင္းေအာင္ႏွင့္ဆရာေတြဆီလွမ္းပို႔ရင္း ေက်ာင္းတံဆိပ္တံုးေလးထုၿပီး ေက်းဇူးတင္စာကေလး ထုတ္ေပးပါ ဆိုေတာ့လုပ္ေပး၏။ သို႔ႏွင့္ ဒါနေလးတခုေျမာက္သြားေတာ့၏။ အေမရိကန္ေက်ာင္းသားေလးေတြ၏မုန္႔ဖိုး သည္ ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းက ဗမာျပည္သားကေလးငယ္ေတြအတြက္ စာအုပ္၊ စာေရးကိရိယာႏွင့္ေက်ာင္း သံုးပစၥည္း။ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ) ေအာက္တိုဘာ ၁၉ ၊ ၂ဝ၁၁ 

(မွတ္ခ်က္= ကိုခ်ိဳတူးေဇာ္ရဲ႔ႏိႈးေဆာ္မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္လည္း ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚကေန ထပ္ဆင့္ႏိႈးေဆာ္လိုက္ တာပါ။ ကူႏိုင္သေလာက္ဝိုင္းကူသူေတြ ႏိုင္တဲ့ဖက္ကေနဝိုင္းဝန္းသူေတြအားလံုးကိုလည္း ေက်းဇူးစကား ဆိုပါတယ္ဗ်ာ။ လႉခ်င္တန္းခ်င္သူမ်ားအေနျဖင့္ ဆက္သြယ္လိုပါက က်ေနာ့္အီးေမးလ္ myomyint63@gmail.com ကိုဆက္သြယ္ေစလိုပါသည္။ ဆရာမ်ိဳးမင္းေအာင္ႏွင့္တိုက္ရိုက္ဆက္သြယ္ လိုပါကလည္း သူ႔ကိုေမးၿပီး သူ႔အီးေမးလ္ကိုေပးပါမည္ ။က်ေနာ္က အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု အင္ဒီယားနားျပည္နယ္၊ ဖို႔ဝိန္းမွာေနပါတယ္။ Burma Soldier (http://vimeo.com/21435257) အဲဒီလင့္ခ္ကေနၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ အဲဒီကားက Subject ျဖစ္ပါတယ္)