လူထုဟာသမိုင္းဖန္တီးသူုျဖစ္တယ္(ဆရာျမသန္းတင့္ဘာသာျပန္)

ပန္းခ်ီမုတ္သုန္

လူထုဟာ သမိုင္းဖန္တီးသူုျဖစ္တယ္

ခု က်ေနာ္ေဖာ္ျပမယ့္ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့မွတ္ခ်က္ ၂ ရပ္ဟာ က်ေနာ့္ဦးေႏွာက္ထဲက ႀကံ ဆေတြးေတာၿပီးေပးတဲ့မွတ္ခ်က္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ေတြ႔စူးစမ္းေလ့လာမႈကေပၚထြက္ လာတဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ပထမအခ်က္။            ။ "တစံုတခုေသာ အတိုင္းအတာ အရေျပာရရင္ သမိုင္းဟာအေရအတြက္ဆိုင္ရာကိစၥျဖစ္တယ္"“သမိုင္းဟာ ႀကီးျမတ္သူ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္တို႔ရဲ႔အတၳဳပၸတိမ်ားသာျဖစ္တယ္”ဆိုတဲ့စကားဟာ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းနည္းဖို႔ေကာင္း တဲ့စကား တခြန္းျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစကားကိုေျပာခဲ့သူကေတာ့ သမိုင္းဆရာႀကီး ေသာမတ္စ္ကာ လိုင္း(Thomas Carlyel) ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႔အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး သမိုင္းက်မ္းတေစာင္ျဖစ္တဲ့ “ျပသစ္ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္း” ဆိုတဲ့က်မ္းႀကီးမွာေတာ့ ကာလိုင္းက ဒီလိုေရးခဲ့ပါတယ္။

“သန္းေပါင္းႏွစ္ဆယ့္ငါးသန္းေသာျပည္သူတို႔သည္ ငတ္မြတ္ျခင္း၊ အစားအစာခ်ိဳ႔တဲ့ျခင္း၊ ဖိႏွိပ္ျခင္းစသည့္ဒဏ္မ်ားကို အလူးအလဲခံေနၾကရ၏။ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ျဖစ္ပြားလာ ရျခင္းသည္ အဓိကအားျဖင့္ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ျဖစ္ေပ၏။ ဒႆနဆရာမ်ား၊ ခ်မ္းသာ ေသာဆိုင္ပိုင္ရွင္မ်ား၊ မႉးမတ္မ်ား၏ဂုဏ္သိကၡာက်ဆံုးရျခင္း၊ အယူအဆမ်ားရႈပ္ေထြးျခင္း ၾကာင့္ ေပၚေပါက္လာျခင္းမဟုတ္ေခ်။ အတိုင္တိုင္းအျပည္ျပည္တြင္ အလားတူေတာ္လွန္ေရးမ်ားျဖစ္ပြားလာရျခင္းမွာ ထိုအေၾကာင္း မ်ားေၾကာင့္သာလွ်င္ျဖစ္ေပလိမ့္မည္” လို႔ေရးခဲ့ပါတယ္။

လီနင္က”လူေတြရွိတဲ့ေနရာမွာ ႏိုင္ငံေရးရွိတယ္၊ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာမွ်မက သန္းေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့ေနရာမွာ ေလးနက္တဲ့ႏိုင္ငံေရးရွိ တယ္” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကာလိုင္းနဲ႔လီနင္ေျပာတဲ့သန္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ လူပုဂၢိဳလ္သန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ “ပုဂၢလိကမဟုတ္တဲ့” လူမ်ားမဟုတ္ဘူး။ ဒီျပႆနာေဆြးေႏြးတိုင္း “ပုဂၢလိကမဟုတ္တဲ့”ဆိုတဲ့ေဝါဟာရနဲ႔ “အညတရ”ဆိုတဲ့ေဝါဟာရ မၾကခဏမွားတတ္ၾကပါတယ္။ လူေတြရဲ႔နံမည္ကိုမသိရံုနဲ႔ လူထုဟာလူထုအျဖစ္ကရပ္စဲသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ လူပုဂၢိလ္အျဖစ္ရပ္စဲသြားတာမဟုတ္ပါဘူး။ အဲလိေယာ့ (T.S Eliot)ေျပာတဲ့ “ပုဂၢလိကမဟုတ္တဲ့သူမ်ား”ဆိုတာ တျခားလူေတြမဟုတ္ ဘူး။ ပိုၿပီးေျဗာင္က်ပြင့္လင္းတဲ့ ကြန္ဆားေဗးတစ္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကလာရင္ဒန္(Clarandon)ေျပာတဲ့ “အမည္မရွိတဲ့ညစ္ပတ္တဲ့သူ မ်ား”ျဖစ္တယ္။ အမည္မရွိတဲ့ ဒီသန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာလူထုမ်ားဟာ စုေပါင္းၿပီးသိစိတ္ကင္းမဲ့စြာလုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ လူမႈအင္အား စုႀကီးတခုျဖစ္တယ္။ သာမန္အေျခမ်ားမွာ သမိုင္းဆရာဟာ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့လယ္သမားတေယာက္၊ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့ရြာ တရြာကို ျမင္ေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရြာေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာမွာရွိတဲ့ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတဲ့သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လယ္သမားမ်ား ကိုေတာ့ထည့္တြက္ရလိမ့္မယ္။

ဂ်ဴန္းဆိုတဲ့လူတေယာက္ အိမ္ေထာင္မျပဳႏိုင္တဲ့ကိစၥကို  စဥ္းစားစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ဴန္းရဲ႔မ်ိဳးဆက္မွာရွိတဲ့ ေထာင္ေပါင္းမ်ား စြာေသာလူငယ္ေတြ ဒီလို အိမ္ေထာင္မျပဳႏိုင္ပဲျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သမိုင္းဆရာတေယာက္အေနနဲ႔ ဒီအခ်က္ကိုထည့္ၿပီးမစဥ္းစား လို႔မရေတာ့ဘူး။ လက္ထပ္ထိမ္းျမားမႈႏႈန္းေလ်ာ့က်လာတာကို သမိုင္းဆရာအေနနဲ႔ စဥ္းစားလာရေတာ့မယ္။ ဒီအခ်က္ဟာ သမိုင္း အရအေရးႀကီးတဲ့ကိစၥရပ္ျဖစ္လာႏိုင္တယ္။ ႀကီးမားတဲ့လႈပ္ရွားမႈတိုင္းဟာ လက္တဆုပ္စာေခါင္းေဆာင္တစုေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာတယ္ လို႔ထင္ၿပီး ဒါေတြကို လက္ပိုက္ၾကည့္ေနလို႔မျဖစ္ဘူး။ လႈပ္ရွားမႈႀကီးတိုင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ နည္းနည္းကေလးပဲရွိတတ္ၿပီး ေနာက္လိုက္ေတြအမ်ားႀကီးရွိတတ္တာပဲမဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ဒီလႈပ္ရွားမႈႀကီး ေအာင္ျမင္ေရးမေအာင္ျမင္ေရးဟာ လူထုပါဝင္ဖို႔ သိတ္အေရးႀကီးတယ္။ သမိုင္းကို ဖန္တီးရာမွာ အေရအတြက္ဟာသိတ္အေရးႀကီးတယ္။

ဒုတိယအခ်က္။            ။ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႔လႈပ္ရွားမႈဟာ မၾကာခဏဆိုသလို ရည္ရြယ္ျခင္းမရွိတဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမရွိတဲ့ရလာဒ္ေတြ(ေမ်ွာ္လင့္မထားတဲ့)ကို ေပးေလ့ရွိတယ္လို႔ အေတြးအေခၚရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ယူဆလက္ခံထားၾကတယ္။ မိမိရဲ႔ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား အတြက္ သိစိတ္ရွိရွိလုပ္ေနျခင္းဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႔အလိုေတာ္ကို သိစိတ္မရွိပဲလုပ္ေနျခင္းျဖစ္တယ္လို႔ ခရစ္ယာန္ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားက ယူဆေလ့ရွိတယ္။ ဒီသေဘာကို ”ကိုယ့္အတက္အဆိုး၊ သူတပါးအတြက္အက်ိဳး”ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ မဲင္ဒယ္ဗီးလ္(Mendeville)က ေျပာခဲ့တယ္။ အဒမ္စမစ္(Adam Smith)ေျပာတဲ့ “ဝွက္ထားတဲ့လက္”ဆိုတဲ့စကားလံုးတို႔၊ ဟီဂဲလ္(Hegel)ေျပာတဲ့ “ဆင္ျခင္တံုတရား ၏စဥ္းလဲမႈ”ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြဟာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္လုပ္ေနတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ တကယ္က်ေတာ့ သူမ်ားအတြက္လပ္ေပးေနတာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္။ “ကုန္လုပ္ကိရိယာမ်ားကို အမ်ားစုေပါင္းထုတ္လုပ္ရာတြင္ လူသည္မိမိ၏စိတ္ဆႏၵ မ်ားႏွင့္ သီးျခားကင္းလြတ္ကာ တစံုတခုေသာလိုအပ္သည့္ဆက္ဆံေရးမ်ားကို ျပဳလုပ္ရေပသည္” ကားလ္မာ့က္စ္က သူ႔ “ႏိုင္ငံေရးေဘာဂေဗဒေဝဖန္ေရးက်မ္း”မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ “လူသည္ မိမိအတြက္ သိစိတ္ရွိစြာအသက္ရွင္ေနထိုင္ျခင္းျပဳရာ၏။ သို႔ရာတြင္ လူ႔ေလာကႀကီး၏ သမိုင္းဆိုင္ရာရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားအတြက္ အလုပ္လုပ္ေပးရေသာ သိစိတ္မရွိေသာ တန္ဆာပလာတခု လည္းျဖစ္ေပသည္”လို႔ ေတာ္လ္စတိြဳင္းက “စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး” ဝတၳဳႀကီးထဲမွာေရးခဲ့ပါတယ္။ “လူတို႔ မူလကရည္ရြယ္မွန္းထားျခင္း မရွိေသာ၊ သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းကိုေျပာင္းေစေသာသတၱိတမ်ိဳးသည္ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားထဲတြင္ ရွိတတ္ေပ၏”လို႔လည္း ပါေမာကၡဘတ္တာဖီးက ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လူ႔ေလာကရဲ႔သမိုင္းမွာ စစ္ပြဲကေလးေတြခ်ည္းျဖစ္ခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းတရာေလာက္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၁၄ခုေနာက္ပိုင္းမွာတင္ ကမၻာစစ္ႀကီး ၂ ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လူပဂၢိဳလ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စစ္ပြဲကိုလိုလားၾကၿပီး စစ္မတိုက္ခ်င္တဲ့လူပုဂၢိဳလ္ဆိုလို႔နည္းနည္းေလးပဲရွိလို ဒီစစ္ပြဲႀကီးေတြျဖစ္ရတယ္လို႔ ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ၁၉၃၀ခုႏွစ္တဝိုက္က ကမၻာ့ စီးပြားေရးကပ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ရတာဟာ လူပုဂၢိဳလ္တခ်ိဳ႔ကျဖစ္ေစခ်င္လြန္းလို႔ ျဖစ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီကပ္ႀကီးဆိုက္ခဲ့ရတာဟာ ကိုယ့္ရည္မွန္းခ်က္အသီးသီးတို႔ကို သိစိတ္ရွိစြာလုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ႔လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္သာျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘာမွ သံသယရွိစရာမလိုပါဘူး။ ဒီလို ေျပာလိုက္တဲ့အတြက္ လူပုဂၢိဳလ္တို႔ရဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ သူ႔လုပ္ေဆာင္မႈရဲ႔ရလာဒ္မ်ားဟာ အၿမဲ တျခားစီျဖစ္ေနတတ္တယ္လို႔လည္း တဖက္သတ္ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။

၁၉၂၇ခုႏွစ္တုန္းက သမၼတဝုဒ္ရိုးဝီလ္ဆင္က စစ္ဗိုလ္ခ်ဴက္ေလာ့ခ်္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေျပာရာမွာ “သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ စစ္တိုက္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ ေမ်ာပါသြားမွာပါပဲ” လို႔ ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒါေတြကိုေထာက္ၿပီး လူေတြရဲ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသိရင္ သမိုင္းကိုေရးလို႔ရပါတယ္ဆိုတဲ့အျမင္၊ အလုပ္ကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုသိရတဲ့ အတြက္ ဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီးေရးရင္ျဖစ္ပါတယ္ဆိုတဲ့အျမင္ေတြဟာ သြက္သြက္လည္ေအာင္မွားေနၿပီဆိုတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ားဟာ လူပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႔အခ်က္အလက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တဦးတည္းေနထိုင္ၿပီး၊ တဦးတည္းလုပ္ ကိုင္ေနတဲ့လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ လုပ္ေဆာင္မႈေတြ၊ သူတို႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တယ္လို႔ထင္ရတဲ့ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ေစတနာေတြရဲ႔အေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ဆိုတာဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြင္းမွာရွိတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္အခ်င္းခ်င္းရဲ႔ ဆက္ဆံေရးေတြ၊ တခုနဲ႔တခုကြဲျပားျခားနားေနတဲ့ တခါတရံမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လူမႈအင္အားစုေတြရဲ႔ အျပန္အလွန္ဆက္ ဆံေရးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

ကိုလင္းဝုဒ္သမိုင္းအျမင္မွာမွားတဲ့အခ်က္ကေတာ့ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔လုပ္ေဆာင္မႈရဲ႔ေနာက္ကြယ္မွာရွိတဲ့အေတြးအေခၚဟာ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းရဲ႔အေတြးျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ပါပဲ။ အဲဒီေနာက္ကြယ္မွာရွိတဲ့အေတြးကို ရွာေဖြဖို႔ျဖစ္တယ္လို႔ယူဆတဲ့အမွားပါပဲ။ အမွန္ကေတာ့ သမိုင္းဆရာကစူးစမ္းရွာေဖြရမယ့္အလုပ္ဟာ အဲဒီလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာရွိသလဲဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ သူေျပာသလို လုပ္ေဆာင္သူရဲ႔စိတ္ကူး(သို႔မဟုတ္)ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုရွာေဖြဖို႔မဟုတ္ပါဘူး။ သူေျပာသလိုဆိုရင္ ေမးခြန္းတျခားအေျဖ တျခား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ဒီေနရာမွာ သမိုင္းမွာေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ဆန္႔က်င္သူ(သို႔မဟုတ္)ေတာ္လွန္သူမ်ားအေၾကာင္းကို က်ေနာ္ နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကိုဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့(သို႔မဟုတ္)ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ခဲ့တဲ့လူပုဂၢိဳလ္တေယာက္ကို အာဇာနည္ႀကီးေတြသဖြယ္ အက်ယ္ ခ်ဲ႔ေနျခင္းဟာ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို တျခားစီခြဲျခားၾကည့္သလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း လူ႔အဖြဲ႔အစည္း တခုမွာ လူေတြအားလံုးဟာ တေျပးညီစြာရွိေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတိုင္းဟာ ပဋိပကၡေတြနဲ႔ႁပြန္းတီးေနတဲ့ေနရာႀကီး တခုပါ။ အုပ္စိုးသူမ်ားဟာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ႔ထုတ္ကုန္ပစၥည္းေတြျဖစ္ၾကသလို အာဏာကိုဆန္႔က်င္ဖီဆန္သူမ်ားဟာလည္း လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းရဲ႔ထုတ္ကုန္ပစၥည္မ်ားျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒုတဆိယေျမာက္ ရစ္ခ်ဒ္ဘုရင္ဟာ ၁၄ ရာစုႏွစ္ အဂၤလန္ျပည္မွာအားေကာင္းတဲ့လူမႈ အင္အားစုမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသူျဖစ္ပါတယ္။ အလားတူပဲ ကက္သရင္းဘုရင္မႀကီးဟာလည္း ဆယ့္ရွစ္ရာစုရုရွားျပည္မွာ အားေကာင္းတဲ့လူမႈအင္အားစုမ်ားကို ကိုယ္စားျပဳသူျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအတိုင္းပဲ သူတို႔ေခတ္မွာ ေပၚေပါက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဂၤလိပ္ သူပုန္ေခါင္းေဆာင္ ဝပ္တိုင္လာ(Wat Tyler)နဲ႔ ရုရွားေျမကၽြန္သူပုန္ႀကီးကိုေခါင္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပူဂါခ်က္ (Puga Chev)တို႔ဟာလည္း သူတို႔ေခတ္နဲ႔ သူတို႔တိုင္းျပည္ကသီးျခားျဖစ္တဲ့ လူမႈအေျခအေနမ်ားထဲကေပၚထြက္လာတဲ့ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဝပ္တိုင္လာနဲ႔ပူဂါခ်က္တို႔ကို လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကိုဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္တဲ့လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအျဖစ္ေဖၚျပရင္ မွားပါလိမ့္မယ္။ ဒီလိုသာ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္းသက္သက္သာဆိုရင္ သမိုင္းဆရာဟာ သူတို႔ကို ၾကားေတာင္ၾကားဖူးစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ သူတို႔ တေတြသမိုင္းမွာထင္ရွားလာခဲ့ျခင္းဟာ သူတို႔ရဲ႔ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါမ်ားေၾကာင့္သာျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီ၊ ဒီ့ထက္နည္းနည္း သိမ္ေမြ႔တဲ့အဆင့္မွာရွိတဲ့ တဦးခ်င္းဆန္႔က်င္သူမ်ားကုိ ၾကည့္ၾကဦးစို႔။ သူ႔ေခတ္ကလူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကို ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ရာမွာ ဂ်ာမန္ဒႆနပညာရွင္ နစ္ေရွး(Nietgache)ဟာ ထိပ္တန္းက ပါခဲ့ပါတယ္။ သို႔တိုင္ေအာင္ နစ္ေရွးဟာလည္း အဲဒီေခတ္ဥေရာပ၊ အထူးသျဖင့္ ဂ်ာမန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲက တိုက္ရိုက္ေပၚထြက္လာတဲ့ ထုတ္ကုန္ပစၥည္းတခုမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္လိုေန ရာမ်ိဳး၊ ပီရူးျပည္လိုေနရာမ်ိဳးမွ မေပၚေပါက္ႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ နစ္ေရွးေသၿပီးေနာက္ မ်ိဳးဆက္တဆက္ေလာက္ၾကာမွသာ လွ်င္ နစ္ေရွးလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး၊ နစ္ေရွးလိုအယူအဆမ်ိဳးေပၚထြကိေစဖို႔အတြက္ ဥေရာပ အထူးသျဖင့္ ဂ်ာမနီမွာရွိတဲ့လူမႈအင္အားစုမ်ားဟာ ဘယ္ေလာက္အင္အားေတာင့္တင္းတယ္ဆိုတာကို  သူနဲ႔ေခတ္ၿပိဳင္ပုဂၢိဳလ္မ်ား သေဘာေပါက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ နစ္ေရွးဟာ သူ႔မ်ိဳးဆက္လက္ထက္မွာထက္ ေနာင္မ်ိဳးဆက္လက္ထက္မွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သမိုင္းမွာ ေတာ္လွန္ဆန္႔က်င္သူရဲ႔အေနအထားဟာ ႀကီးျမတ္သူရဲ႔အေနအထားမ်ိဳးနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ သမိုင္းကို ႀကီးျမတ္သူေတြက ဖန္တီးတယ္ဆိုတဲ့သမိုင္းအျမင္(တနည္းေျပာရရင္ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္ျဖစ္တဲ့ အဲလိဇဘက္ဘုရင္မႀကီးသမိုင္းအျမင္)ဟာ ေခတ္ မမီေတာ့ပါဘူး။ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီးမွာ စာအုပ္တိုက္တတိုက္က အမ်ားသံုးသမိုင္းစာအုပ္ေလးေတြထုတ္ဖို႔ သမိုင္းဆရာမ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႔အတၳဳပၸတၱိကိုျပဳစုရင္း သမိုင္းသေဘာလည္းဝင္ေအာင္ ေဆာင္းပါးေလးေတြေရးေပးပါဆိုေတာ့ သမိုင္းဆရာႀကီး ေဂ်၊ ပီ ေတလာ(J.P Taylor)က သူ႔ရဲ႔ေဆာင္းါးတိုေလးတေစာင္မွာ “နပိုလီယန္၊ ဘစ္စမတ္၊ လီနင္ဆိုတဲ့ ဧရာမ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ၃ ေယာက္အေၾကာင္းကိုေရးလွ်င္ ဥေရာပသမိုင္းကုန္ၿပီလို႔ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႔ေလးနက္တဲ့ စာတမ္းမ်ားမွာေတာ့ ဒီသေဘာမ်ိဳးေရးတာကို တခါမွမေတြ႔ဖူးေသးပါဘူး။ ေကာင္းၿပီ၊ ဒါျဖင့္ရင္ သမိုင္းမွာ ႀကီးျမတ္ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႔ အခန္းက႑ဟာဘာလဲ။ ႀကီးျမတ္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုတာဟာလဲ တဦးခ်င္းပုဂၢိဳလ္မဟုတ္လား။ သူဟာ ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ထင္ရွားတဲ့လူမႈအျခင္းအရာတရပ္ပဲမဟုတ္လား။ သူဟာ ႀကီးက်ယ္ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးဆိုရင္ ႀကီးက်ယ္ထင္ရွားတဲ့လူမႈ အျခင္းအရာတရပ္ပဲေပါ့။ ဒီ့ထက္ ဘာပိုရဦးမွာလဲ။ “အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ားႏွင့္ထိုက္တန္သည့္ေခတ္ႀကီး ေပၚထြန္းလာရေတာ့ မယ္”လို႔ ဂစ္ဘြန္း (Gibbon)ကေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ “နပိုလီယန္လိုနာပတ္၏ ဒုတိယလ ဆယ့္ရွစ္ရက္”ဆိုတဲ့ က်မ္းမွာေတာ့ ကားလ္မာက္စ္က သူနဲ႔ေျပာင္းျပန္ေျပာခဲ့ပါတယ္။ “ျပင္သစ္ျပည္မွလူတန္းစားစစ္ပြဲသည္ သာမန္လူၿပိန္းအား သူရဲေကာင္းဝတ္စံု ကိုဝတ္ႏိုင္ေအာင္ အေျခအေနမ်ားကိုဖန္တီးေပးခဲ့သည္”လို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ ဘစ္စမတ္ဟာ ၁၈ ရာစုမွာ ေမြးခဲ့တယ္ ဆိုရင္(တကယ္ေတာ့ ဒီလိုေျပာတာေတာင္လြန္လွၿပီ၊ ၁၈ ရာစုမွာေမြးခဲ့ရင္လည္း ဘစ္စမတ္ရယ္လို႔ ဘယ္ျဖစ္လာပါ့မလဲ) ဂ်ာမနီ ျပည္ႀကီးကိုစည္းရံုးႏိုင္ခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ သူဟာလည္း ထင္ရွားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာမွမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ “ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္တို႔မည္သည္ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကိုနံမည္တပ္ေပးသည့္ တံဆိပ္စကၠဴႏွင့္အတူတူပင္တကား”လို႔ ေတာ္စတိြဳင္းလိုလည္း ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ရဲ႔အခန္းက ႑ကိုလံုးဝပစ္ပယ္ရမယ္လို႔ က်ေနာ္မဆိုလိုပါဘူး။ တခါတေလမွာ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္တို႔ကို ဆည္းကပ္ကိုးကြယ္မႈ ဟာ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈေတြကို သက္ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ နစ္ေရွးရဲ႔လူလြန္ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္(Super Man)ဟာ ေတာ္ေတာ္ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းတဲ့လူမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈကိုထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ဟစ္တလာတို႔၊ စတာလင္တို႔ အေၾကာင္းကိုေတာ့ က်ေနာ္မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ရဲ႔အခန္းက႑ကို ပိုလည္းမတြက္သင့္ဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ဆိုတဲ့လူေတြဟာ လူဆိုးေတြခ်ည္းပဲလို႔လည္း မယူအပ္ဘူးဆိုတဲ့သေဘာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ကို သမိုင္းရဲ႔ အျပင္ဘက္မွာထားၿပီး သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းသည္ပင္လွ်င္ သူေျပာင္းလဲလို႔ ေျပာင္းသြားရတယ္လို႔ယူဆတဲ့အျမင္ဟာ မွားတယ္ လို႔ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီေနရာမွာေတာ့ ဟီးဂဲလ္ရဲ႔အဆိုအမိန္႔ဟာ စံထား ေလာက္တဲ့အဆိုအမိန္႔ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ သူက.. "ေခတ္ တေခတ္၏ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ဆိုသည္မွာ  သူ႔ေခတ္၏ဆႏၵကိုထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုႏိုင္သူ၊ သူ႔ေခတ္၏ဆႏၵသည္ မည္သို႔ေသာဆႏၵျဖစ္သည္ကို ေျပာဆိုႏိုင္သူ၊ ထိုဆႏၵကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္သူသာ ျဖစ္ေပသည္။ သူ၏ အလုပ္တို႔သည္ သူ႔ေခတ္၏စိတ္ဆႏၵ၊ သူ႔ေခတ္၏ အႏွစ္သာရျဖစ္ေပသည္။ သူသည္ သူ႔ေခတ္ႀကီးကို ကိုယ္စားျပဳရုပ္လံုးေဖာ္သူျဖစ္သည္” လို႔ သူက ေရးခဲ့ပါတယ္။ “စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္တို႔မည္သည္ လူတို႔၏အသိဉာဏ္ကိုျမွင့္တင္ေပးႏိုင္သည့္အတိုင္းအတာအလိုက္ ႀကီးက်ယ္ၾကပါေပသည္”လို႔ ေဒါက္တာလဲဗစ္ကေရးခဲ့တာဟာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္အေက်ာ္ဆိုတာဟာ အင္အားစုေတြကိုရင္လည္းကိုယ္စားျပဳ တယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း တည္ဆဲအင္အားစုေတြကိုဆန္႔က်င္ၿပီး သူကိုယ္တိုင္ပါဝင္ဖန္တီးေနတဲ့အင္အားစုေတြကို ကိုယ္စားျပဳေနရ တာခ်ည္းပါပဲ။ ဒီအထဲမွာ ကရြမ္းဝဲလ္တို႔လီနင္တို႔လို သူတို႔ကိုပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္အျဖစ္ေရာက္ေအာင္ သယ္ေဆာင္လာတဲ့အင္အားစုေတြကို ပံုသြင္းဖန္တီးေပးႏိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။ ဒီလိုမဟုတ္ပဲ နပိုလီယန္တို႔ဘစ္စမတ္တို႔လို တည္ဆဲအင္ အားစုေတြရဲ႔ေက်ာေပၚကိုတက္စီးၿပီး၊ သူတို႔ႀကီးက်ယ္ေအာင္မႈကိုရေအာင္ လုပ္သြားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ိဳးဟာ အနိမ့္တန္းစာပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္လို႔ပဲေခၚရမွာပါပဲ။ ဒီအထဲမွာ ကိုယ့္ေခတ္ကိုေက်ာ္ၿပီး ေနာင္လာေနာင္သားတို႔ရဲ႔လက္ထက္က်မွသာ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္အျဖစ္ တသသေအာက္ေမ့သတိရေနၾကရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ိဳးေတြကိုလည္း က်ေနာ္တို႔ မေမ့သင့္ပါဘူး။ က်ေနာ္ အဓိကထားၿပီး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ဆိုတာ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ရဲ႔ထုတ္ကုန္ပစၥည္းနဲ႔ကိုယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္တယ္။ ကမၻာႀကီး ရဲ႔ပံုပန္းသ႑န္နဲ႔လူေတြရဲ႔အေတြးအေခၚကိုေျပာင္းလဲေစတဲ့ လူမႈအင္အားစုေတြကို ဖန္တီးသူနဲ႔သူတို႔ရဲ႔ကိုယ္စားလွယ္ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။

            သမိုင္းဆိုတာဟာလည္း လူပုဂၢိဳလ္ေတြက လူမႈသတၱဝါမ်ားအေနနဲ႔ပါဝင္စုေပါင္းေနတဲ့ လူမႈျဖစ္စဥ္တခုသာျဖစ္ပါတယ္။ (စုေပါင္းျဖစ္စဥ္တခုသာျဖစ္ပါတယ္) သမိုင္းဆိုရာမွာလဲ သမိုင္းဆရာရဲ႔စူးစမ္းမႈနဲ႔ သူစူးစမ္းေနတဲ့အခ်က္အလက္မ်ား ၂ ခုစလံုး ကိုေျပာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လူပုဂၢိဳလ္နဲ႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းရယ္လို႔ စိတ္ကူးနဲ႔မွန္းၿပီးပိုင္းျခားထားျခင္းဟာ က်ေနာ္တို႔အျမင္ကို ရႈပ္ေထြးေစ ပါတယ္။ သမိုင္းဆရာနဲ႔အခ်က္ အလက္တို႔ဆက္သြယ္မႈဟာ(ဒါကို က်ေနာ္က အတိတ္နဲ႔ပစၥဳပၸန္တို႔ရဲ႔ႏွီးေႏွာဖလွယ္မႈလို႔ ေခၚခ်င္ပါ တယ္) ျဒပ္မဲ့ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ တသီးတျခားစီျဖစ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြၾကားက ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေန႔လူ႔အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ မေန႔ကလူ႔ အဖြဲ႔အစည္းတို႔ၾကားက ႏွီးေႏွာဖလွယ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ဘတ္ဟာ့ရဲ႔စကားနဲ႔ေျပာရရင္ “သမိုင္းဆိုတာဟာ ေခတ္တေခတ္က အျခားေခတ္ တေခတ္မွာေလ့လာမွတ္သားစရာရွိတာမ်ားကို ေရးမွတ္ထားတဲ့မွတ္တမ္းသာ”ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ ပစၥဳပၸန္ရဲ႔အလင္းေရာင္ထဲ မွာၾကည့္မွသာလွ်င္ အတိတ္ကိုနားလည္ပါလိမ့္မယ္။ အလားတူပဲ ပစၥဳပၸန္ကိုလည္း အတိတ္ရဲ႔အလင္းေရာင္ထဲမွာၾကည့္မွသာလွ်င္ နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ သမိုင္းရဲ႔အလုပ္တာဝန္ ၂ ခုရွိပါတယ္။ တခုကေတာ့ အတိတ္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအေၾကာင္းကိုနားလည္ေအာင္ လုပ္ဖို႔နဲ႔ ပစၥဳပၸန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ပိုမိုပိုင္ႏိုင္စြာနားလည္ေအာင္လုပ္ဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းကလုပ္ရမယ့္အလုပ္ ၂ ခုျဖစ္ပါတယ္။           

(ဆရာျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္သည့္ေခတ္သစ္သမိုင္းဋီကာမွ -လူထုဟာသမိုင္းဖန္တီးသူျဖစ္တယ္- ဆိုတဲ့အခန္းကိုေဖာ္ျပေပးတာပါ။ ဆက္ၿပီးလည္းတင္သြားေပးမယ္ေတြးထားပါတယ္။ ပံုႏွိပ္မွတ္တမ္း-မူရင္းေဟာေျပာသူနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း စတာေတြလည္း အျပည့္အစံုေဖာ္ျပေပးပါမယ္)

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ဇန္နဝါရီ ၃ ရက္ ၂၀၁၂