ႏို႔ဖိုး၊ မ်ိဳးမင္းေအာင္နဲ႔စိန္႔ဖရန္႔စစ္ကအေၾကြေစ့ကေလးေတြ(ေဆာင္းပါး ၂)
ဟိုတေလာက Facebook မွာ ခ်ိဳတူးေဇာ္က ႏိုု႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္း အထက္တန္းေက်ာင္းေလးအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ဝိုင္းဝန္းကူညီေစခ်င္ေၾကာင္း ေစတနာထားၿပီးေျပာျပလိုက္တာေလးကို မွတ္မွတ္ထင္ထင္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္းစိတ္ကူးရၿပီး က်ေနာ့္ Facebook ေပၚကေန အလႉရွင္ရွာ ရေကာင္းမလားေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာဖို႔အေရး လက္ေတာ့နည္းနည္း တြန္႔ေနမိတာအမွန္ပါပဲ။ ခ်ီတံုခ်တံုစိတ္နဲ႔ပဲ သူ႔ေရးသားခ်က္ကေလးေအာက္က Comments ေတြကို ဂရုတမထားၿပီး လိုက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ ေစတနာနဲ႔ လံႈ႔ေဆာ္ေပးမႈအတြက္ သာဓုအႏုေမာဒနာ ျပဳၾကသူေတြလည္း မနည္းေတြ႔ပါ တယ္။ စိတ္ထဲလည္း ၾကည္ႏူးမိတာအမွန္ပါပဲ။ ကိုယ္က လက္မေရာက္ႏိုင္ေသးေတာင္ သူတပါးျပဳတဲ့ ကိစၥေကာင္းတခုကို သာဓုေခၚေပးႏိုင္စြမ္းတယ္ဆိုတာမ်ိဳးက ႏွလံုးသားႏူးညံ့ၿပီးစာနာစိတ္ လက္ကိုင္ထားတတ္သူေတြမွာ ရွိတတ္ၾကရဲ႔မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႔ေတာ့ အဲသလို သာဓုေခၚခ်င္ေပမယ့္ ဘဝအေရးေတြအတြက္ ေပးရတဲ့အခ်ိန္ေတြကမ်ားလြန္းၿပီး အခ်ိန္ကအစ ဆင္းရဲေနရတာလည္းရွိတတ္ၾက ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဖတ္မိၿပီး ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ေခၚလိုက္တဲ့သာဓုသံဟာ Comments အျဖစ္နဲ႔ ခ်ေရးတဲ့ဆီကို ေရာက္မလာတာေတြလည္း ျဖစ္ၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲမြဲေတၿပီး စားဖို႔ေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ ကုန္းရုန္းေနၾက ရရွာသူေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း ကိုယ့္အပူနဲ႔ကိုယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ရွိေနတတ္ၾကတာမဟုတ္လား။ အင္တာနက္တို႔ဘာတို႔ဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္သိခြင့္မရရွာၾကတဲ့ သူေတြခမ်ာေတာ့လည္း တပါးသူေျပာျပ လို႔သိရၿပီး သူတို႔ၾကည္ႏူးပီတိနဲ႔ သာဓုေခၚသံေတြရွိဦးေတာင္ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကားႏိုင္ျမင္ႏိုင္ပါ့ မလဲေပါ့။ သူတို႔မလည္း အခ်ိန္တင္မက အစစအရာရာဆင္းရဲခ်ိဳ႔တဲ့ေနၾကရသူေတြျဖစ္ေနတယ္မဟုတ္လား။ ဒါဆို ခ်မ္းသာၿပီး ေခတ္မီဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္တယ္ဆိုတဲ့ တိုင္းႏိုင္ငံေတြမွာေနၾကသူေတြေရာ ဘယ္လိုရွိလိမ့္မလဲဆိုၿပီး ကိုယ္နဲ႔အနီးဆံုးဝန္းက်င္ကို ေစ့ငုၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုကၡသည္အေနအထားနဲ႔ ေရာက္လာၾကသူအမ်ားစုဟာ (ဒီက သတ္မွတ္အဆင့္နဲ႔) ပညာတတ္ေတြမဟုတ္ၾကပါဘူး။ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္ၾကသူက တကယ့္ကိုအနည္းစုေလးျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ ဒီေရာက္လို႔ ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ အလုပ္အကိုင္ေတြရၾကေတာ့လည္း သာမန္အလုပ္ၾကမ္းေတြကမ်ားပါတယ္။ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြမွာ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ၊ ဟိုတယ္လ္နဲ႔တည္းခိုခန္းေတြမွာ ေအာက္ေျခသိမ္းအလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ မိသားစုမ်ားၿပီး ဝင္ေငြတခုနဲ႔မေလာက္သူေတြဆို အလုပ္ ၂ ခု အထိေတာင္ ထြက္လုပ္ၾကရပါတယ္။ ရတဲ့ဝင္ေငြဟာ လကုန္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အိမ္လခ၊ မီးခ၊ ဖုန္းခ၊ ကားဖိုး၊ အိမ္စားစရိတ္ေတြအပါအဝင္ ေတာက္တိုမယ္ရေတြအတြက္ ျပန္ကုန္ရတာနဲ႔ဆို ေလာက္တယ္ဆိုရံုပဲလို႔ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။ လင္ကိုယ္မယား ၂ ေယာက္လံုးလည္း အလုပ္ကိုယ္စီလုပ္၊ အလုပ္ဝင္ေငြေလးလည္းေကာင္း၊ မိသားစုလည္းနည္း၊ ၿခိဳးၿခိဳးခ်န္ခ်န္လည္းေနတတ္လြန္းပါမွ အပိုအလ်ွံဆိုတာေလးက ထြက္တာပါ။ ကေလးငယ္ေတြအတြက္၊ မသန္မစြမ္းသူေတြအတြက္၊ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြအတြက္၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြအတြက္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ ရတဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးဆိုတာကလည္း ဒီက လူေနမႈပံုစံ၊ စားေသာက္မႈႏႈန္းထား၊ လူေနမႈစားရိတ္ေတြနဲ႔ စနစ္တက်တြက္ခ်က္ၿပီး ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ေပးထား တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေထာက္အပံ့ရထားတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြအေနနဲ႔ ဘဝတူအေမရိကန္ေတြ စားသလို၊ ေနသလို၊ သံုးသလိုသံုးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မပိုတဲ့အျပင္ ေထာက္ပံ့ေရးေအဂ်င္စီေတြဆီသြားၿပီး အေထာက္အပံ့ေတြ ထပ္ေလ်ွာက္ၾကရပါတယ္။ စားတာေသာက္တာက်ျပန္ေတာ့လည္း ျမန္မာျပည္သားအားလံုးလိုလိုဟာ ဆိုင္မွာဝယ္စားတာထက္ အိမ္မွာခ်က္ျပဳတ္ စားၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အျပင္မွာဝယ္စားလို႔ တေယာက္စာအတြက္ကုန္ရမယ့္ ၁၀ ေဒၚလာေလာက္ဟာ အိမ္မွာ အခ်ိန္ကုန္ခံၿပီး ဗမာစာပဲခ်က္ျပဳတ္စားမယ္ဆိုရင္ လင္မယား၂ေယာက္စာ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စားရပါတယ္။ ဒါ မီးဖိုေခ်ာင္ကိစၥကိုေျပာတာပါ။ အျခားေနရာေတြမွာလည္း ဖ်စ္ဖ်စ္ျမည္ေအာင္ ေခၽြတာရတာေတြရွိပါတယ္။ ေျပာမယ္ဆို အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ထားပါေတာ့။
ေနာက္တခုက ဒီကိုေရာက္လာၾကသူ အားလံုးလိုလိုနဲ႔ဆိုင္တဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေရာက္လာၿပီး မတူျခားနားတဲ့ဘဝအေနသစ္နဲ႔ အံဝင္ဂြင္က်ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္း တဘက္မွာလည္း ကိုယ္နဲ႔ကိုယ္ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ အသိုင္းအဝိုင္းေတြနဲ႔ မကင္းမကြာျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ လူမ်ိဳးစုဆိုင္ရာအေရး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြမွာလည္း တပိုင္တႏိုင္တေယာက္တလက္ ပါၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈမွာ အလိုက္အထိုက္ေပ်ာ္ဝင္ေနေနရင္းကပဲ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို မယိုယြင္းရေအာင္ စြမ္းႏိုင္သေရြ႔ ထိန္းသိမ္းေနၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲသလို ဝိုင္းၾကဝန္းၾကတယ္ဆိုရာမွာလည္း လူအားနဲ႔ခ်ည္းမၿပီးပါဘူး။ ေနာက္က ေငြအားလည္းလိုက္မွျဖစ္ပါတယ္။ ေငြအားလိုက္ၾကရာမွာလည္း အကန္႔အသတ္ေတြကရွိေနျပန္ပါတယ္။ တခုက ဝင္ေငြနည္းပါးတဲ့အကန္႔အသတ္ျဖစ္ၿပီ ေနာက္တခုက လိုက္ရတဲ့ေနရာမ်ားတာနဲ႔ ဆိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ဝင္ေငြအကန္႔အသတ္ေၾကာင့္ ေနရာတိုင္းမွာ စိတ္သြားတိုင္းလက္မပါႏိုင္ၾကရွာပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တစ္ေနရာႏွစ္ေနရာေလာက္မွာပဲ ေဇာင္းေပးထည့္ဝင္ႏိုင္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ ဝင္ေငြနည္းတဲ့ၾကားက ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဟိုေနရာနည္းနည္း ဒီေနရာနည္းနည္းနဲ႔ ျဖန္႔ၿပီးထည့္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လည္း ဝင္ေငြမ်ားတာေတာ့ မွန္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္ က်ားႀကီးေျခရာႀကီးဆိုတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေနျပန္ပါတယ္။ ဝင္ေငြ နည္းနည္းမ်ားမ်ားပါ။ ကိုယ္နဲ႔တိုက္ရိုက္ ဒါမွမဟုတ္ သြယ္ဝိုက္သက္ဆိုင္ရာ အသင္းအပင္းေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာေတာ့ ထည့္ဝင္ ၾကတာပါပဲ။ အသင္းအပင္းေတြ၊ အစုအဖြဲ႔ေတြ၊ Communities ေတြဆိုတာကလည္း ဒီမွာက မရွိလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ဒီက အေနအထားကလည္း ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔သမိုင္းေနာက္ခံတူသူခ်င္း ယိုင္းပင္းမွလည္းျဖစ္မွာကိုး။ ေနာက္ တခ်က္ကလည္း ကိုယ္က ဒီေရာက္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ေနာက္မွာက်န္ေနခဲ့သူေတြ၊ မိသားစုဝင္ေတြ (ျမန္မာျပည္နဲ႔နယ္စပ္ဒုကၡသည္စခန္းေတြက) ဆီကိုလည္း ႏိုင္သေလာက္ေလး လွမ္းလွမ္းေထာက္ရတာလည္း ရွိေနတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ျပည္တြင္းကလူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြကို အားသြန္ခြန္စိုက္စြမ္းစြမ္းတမံလုပ္ေနၾကသူေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္း ေတြကိုလည္း ေစတနာအေလ်ွာက္ ဝိုင္းၾကဝန္းၾကတာေတြ။ ျပည္တြင္းက စိတ္တူရာ၊ ယံုၾကည္ရာတူရာ၊ ဝါသနာတူရာ မိတ္ေဆြေတြ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြကိုလည္း နာေရးလိုကိစၥမ်ိဳးေတြရွိတဲ့အခါမယ္ လွမ္းကူၾကျပဳၾကတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ညည္းျပေနတာလားလို႔ ထင္မွာလည္း စိုးရပါတယ္။
သူ႔ဆီက ေငြေရာက္လာၿပီး ေနာက္တေန႔မွာပဲ စိန္႔ဖရန္႔စစ္တကၠသိုလ္ကဆရာမ Katrina Boedeker တေယာက္တည္းအေနနဲ႔ သတ္သတ္လႉထားတဲ့ ေဒၚလာ ၄၀ ($ 40.00) နဲ႔ေပါင္း၊ ပို႔ခေလးက်ေနာ္ကစိုက္ၿပီး ႏို႔ဖိုးက စာသင္ေက်ာင္းေလးဆီထပ္လႊဲခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းဘတ္ (THB 4362.96) ၄ ေထာင္ ၃ ရာ ၆၂ ဘတ္နဲ႔ ျပားစြန္းပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ႏို႔ဖိုးကဒုကၡသည္ကေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးအတြက္ တတပ္တအားကူၾကတာမွာ ၂ ႀကိမ္ေပါင္းဆိုရင္ ယူအက္စ္ေဒၚလာ ၉၆၇ ($ 967.00) ျဖစ္ၿပီး၊ ထိုင္းဘတ္ေငြနဲ႔ဆိုရင္ (၂၇၄၇၆. ၅၁) (THB 27476.51) ရွိသြားပါၿပီ။ အခုဒီစာေလးကို ဖတ္မိၿပီး ဒုကၡသည္ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႔ ပညာေရးအတြက္ ကူညီခ်င္ၾကမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ့္ ဖုန္း (၂၆၀) ၅၁၅-၂၈၈၉ ကို ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္ အီးေမးလ္ myomyint63@gmail.com ကို ဆက္သြယ္ၾကေစလိုေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ဇန္နဝါရီ ၁၅ ရက္ ၂၀၁၂
(ေဆာင္းပါး ၁ ကိုေတာ့ http://myo-myo-myintcho.blogspot.com/2012/01/blog-post_02.html
http://www.maukkha.org/index.php/book-store/essay-maukkha/272-2011-10-22-02-18-41
http://www.facebook.com/note.php?note_id=256625891070323 အဲဒီေနရာေတြမွာဖတ္ပါခင္ဗ်ား)
ကိုမ်ိဴးၿမင္ ့၊ေဆာင္းပါးကိုဖတ္ၿပီး၊ေက်းဇူးတင္တယ္လို ့ေက်ာင္းကိုယ္စားေၿပာပါရေစ၊ဆက္ၿပီးကူညီေပးပါဗ်ာ၊ခင္ဗ်ာရဲ ့စာအေရးအသား၊အေတြးအေခၚေတြသိပ္ ေကာင္း တယ္။