ထိုေန႔မ်ားကိုျဖတ္သန္းျခင္း (ေဇာ္လူစိမ္း)

ပန္းခ်ီထိန္လင္း

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တစ္ခုရွိသည္။ မာတင္လူသာကင္းမွာ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ထိုအိပ္မက္သည္ပင္ အေမရိက၏ အတြင္းသားထဲမွတစ္ဆင့္ ကမၻာႀကီး၏ လူ႕အခြင့္အေရး၊ တန္းတူ ညီမွ်ေရးႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမ်ားဆီသို႔ ပ်ံသန္းဆိုက္ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေန႔တစ္ေန႔ ရွိခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ သာမန္ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာရွိတဲ့အနက္ ထိုသာမန္ေန႔ေလး တစ္ေန႔ကိုသာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သိမ္းထားေနရပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တစ္ခုရွိသည္ဟု ေျပာခဲ့ရပါသည္။ ထိုတစ္ခုေသာ ေန႔တစ္ေန႔သည္ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕၏ ေန႔တစ္ေန႔လည္းျဖစ္ပါ၏။ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ထိုေန႔ဆီသို႔ဆိုက္လာခဲ့ၿပီး ထိုေန႔ဆီမွလည္း ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ဆင့္ကဲထြက္ခြာလာခဲ့ရပါသည္။ ေန႔တိုင္းသည္ ထိုေန႔အတိုင္းပင္ ဆိုက္ေရာက္၊ ထြက္ခြာ၊ က်န္ရစ္ခဲ့ရစၿမဲပင္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တစ္ခုရွိသည္။ ထိုေန႔ဆီသို႔ ထြက္ခြာလာေသာ ရထားတစ္စင္းသည္ သို႔မဟုတ္ ေလာ္ကယ္ရထားတြဲ တစ္တြဲသည္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး၏ ေခ်ာင္က်လွေသာစႀကၤန္တစ္ခု၌ တိတ္တဆိတ္ ဆိုက္ကပ္ထား၏။ မိုးတို႔ အမွတ္မထင္ တဖြဲဖြဲက်ေနခဲ့ပါသလား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ လမ္းတစ္ဖက္တစ္ခ်က္၌ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးထီးတင္ပြဲႏွင့္ ႀကံဳႀကိဳက္ေနခဲ့ရပါသလား။ ထိုေန႔ရက္မ်ားသည္ ဧၿပီ လဆန္းရက္မ်ားျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခက်င္း၀တ္မွ သံကြင္းျဖင့္ရွေနရာအေရျပားကို အ၀တ္ျဖင့္ စည္းေနရသည္။ တာလပတ္စိမ္းမ်ားျဖင့္ အုပ္ေဆာင္းလာေသာ အလံုပိတ္ဟီးႏိုးကားႀကီးအတြင္း၀ယ္ တခ်ဳိ႕ စိတ္လႈပ္ရွားေနဖြယ္၊ တခ်ဳိ႕ အိပ္ငိုက္ေနၾကဖြယ္ ရွိသည္။ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီး အေရာက္တြင္ အိပ္ယာလိပ္ကိုယ္စီ၊ ႀကံဳသလို ထုပ္ပိုးလာခဲ့ၾကရေသာ အထုပ္ေလးေတြကိုယ္စီျဖင့္ တာလပတ္ကားႀကီးေပၚမွ ဆင္းလာၾကေသာသူမ်ားသည္ သံထည္သံကြင္း ကိုယ္စီဆြဲလ်က္ ရထားတြဲတစ္ခုေပၚသို႔ တက္ေရာက္ၾကရ၏။ ရထားတြဲသည္ ငွက္ေလွာင္အိမ္ကဲ့သို႔ သံဇကာကြက္မ်ားျဖင့္ကာရံထားလ်က္ အျခားေသာျပင္ပလူမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနသည္။ ရထားတြဲအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေနခဲ့သည္။ ညေနသည္ သူစိမ္းဆန္လွ၏။ သံလမ္းမ်ား၊ အကာအရံမ်ား၏ တျခားတစ္ဘက္တြင္ ရန္ကုန္သည္ လႈပ္ရွားလူးလြန္႔ ေနေပလိမ့္မည္။ ခ်ိတ္ထားေသာအတြဲမွ ေဆာင့္ဆြဲလိုက္ရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငွက္အိမ္ေလးလည္း ၿငိမ့္ခနဲ စတင္၍ လိုက္ပါရေတာ့သည္။ အိုက္ေလွာင္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ား၊ ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ေပက်ံညစ္ေထးေနေသာ ျဖဴညိဳညိဳ အက်ႌမ်ား၊ လံုခ်ည္မ်ား၊ ကိုယ္ႏွင့္မကြာပူးတြယ္ထားေသာ သံထည္ေျခက်င္းမ်ား၊ ထိုဇာတ္၀င္ခန္းမွာ ရုတ္ခ်ည္း တိတ္ဆိတ္သြားၿပီး သံဇကာကြက္ျပတင္းေပါက္ဆီ အားလံုးအၾကည့္ေရာက္ေနၾကရသည္။ သြားၿပီ။ ရန္ကုန္ကို ထားရစ္ခဲ့ရၿပီ။ ခရီးစဥ္မသိေသာ ခရီးသည္မ်ားအျဖစ္ စတင္ ထြက္ခြာရၿပီ။  ရင္ထဲမွာ ဟာလာဟင္းလင္း။ အေယာက္ ၄၀ ေက်ာ္ေသာလူမ်ား ခဏတာတိတ္ဆိတ္သြားရျခင္းရဲ႕ ေနာက္ကြယ္တြင္ ဘယ္လိုအရသာမ်ား ရွိေနပါမည္လဲ။ ရထားကေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေလးေလး ေရြ႕ေနဆဲ။ တစ္ေယာက္က စတင္၍ သံေျခက်င္းစီးခ်က္ စ ေပးလိုက္သည္။ သူ႔စည္းခ်က္၌ အားလံုးကလိုက္ပါတီးခတ္ ၾကသည္။

“ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ xxx ကၽြန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္ xxx လမ္းရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာ ဟို အေ၀းကို xxx အေ၀းကို xxx ” ။ ပုဇြန္ေတာင္၊ မလႊကုန္း၊ တိုးေခ်ာင္ေလးမ်ားကို ခင္၀မ္းသီခ်င္း တစ္ပုဒ္တည္းႏွင့္ပင္ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျဖတ္ ေက်ာ္မိခဲ့ေလသည္။ “ကံႀကံဳရင္လည္း xxx ျပန္ ဆံုၾကဦးမယ္ xxx ကၽြန္ေတာ္သြားေတာ့မယ္ xxx ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းပါတယ္ xxx ငိုေၾကြး ျခင္းကို စြန္႔လႊတ္ထားခဲ့ၿပီ xxx ”။

ထို႔ေနာက္တြင္ ရထား၏အရွိန္ႏႈန္းမွာ လယ္ကြင္းသစ္ရိပ္မ်ားကို အလ်င္အျမန္ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လည္အားယူ တက္ၾကြလာရျပန္ပါသည္။ သမဂၢသီခ်င္းမ်ားမွသည္ ခြန္အားျဖင့္ မိငယ္မ်ားအထိ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ေနခဲ့ၾကသည္။ ၿမိဳ႕မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့၏။ အေမွာင္မ်ားကို ျဖတ္သန္းခဲ့၏။ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာၿမိဳ႕မ်ား။ ကၽြဲေအာ္သံကဲ့သို႔ ရထား၏ အခ်က္ေပးေအာ္သံေၾကာင့္ လန္႔လႈပ္သြားေသာ အေမွာင္မ်ား။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တစ္ခု ရွိသည္။ ထိုေန႔ကို ျဖတ္သန္းရန္ ရထားတစ္စင္းသည္ ဒုကၡသည္မ်ားကို တင္ေဆာင္လာခဲ့၏။ နာဇီရထားတစ္စင္းသည္ ဂ်ဴးမ်ားကို တင္ေဆာင္လာခဲ့၏။ ေရေႏြးေငြ႕ရထား၏ အထက္တန္းတြဲသည္ ေရွ႕ေနေလးဂႏီၶကို ကန္ခ်ခဲ့၏။ ထို႔အတူ ေလာ္ကယ္ရထားတစ္တြဲသည္ ငွက္ေလွာင္အိမ္ကဲ့သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔အား တင္ေဆာင္လာခဲ့ၿပီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ႀကီး၌ခ်ထားခဲ့ပါသည္။ ညစ္ပတ္ ေပက်ံေနေသာ ရာဇ၀တ္သားမ်ားအျဖစ္ အားလံုးကၾကည့္ရႈခဲ့ၾကရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲက တစ္ေယာက္က “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္ကေက်ာင္းသားေတြပါ” ဆိုၿပီး ေအာ္သံၾကားလိုက္ရ၏။ ပရိသတ္မ်ား၏ တီးတိုးစကား သံမ်ား ထြက္လာၾက။ မ်က္ႏွာမ်ားမွာလည္း အေရာင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲေပၾကေပမည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးမွ လံုၿခံဳေရး ၀န္ထမ္းမ်ားကေတာ့ ထပ္မံတင္ေဆာင္ရန္ အဆင္သင့္ရွိေနၾကေသာ ကားမ်ားရွိရာသို႔ ေခၚေဆာင္ေနၾကသည္။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ မႏၲေလး။ ေနသည္ ပူျပင္းလွ၏။ သႀကၤန္ကားမ်ားကဲ့သို႔ အမိုးမပါေသာကားမ်ားျဖင့္ က်ဳံးေဘးမွ ပတ္ခဲ့ၾကရသည္။ မႏၲေလးက်ဳံး တစ္ေလွ်ာက္ ဧၿပီလဆန္းရက္မ်ား။ လူျဖဴမ်ား၊ လူညိဳမ်ား။ ကားမ်ား၊ စက္ဘီးမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္မ်ား။ ယာယီျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အျပင္ကမၻာ အရသာမ်ား။ ေနေရာင္သည္ ဒုကၡမ်ားကို လ်က္ေန၏။ အိုးဘိုေထာင္၀င္းႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ သူ၏ ခံတြင္းႀကီးအား ေႏြးေထြးစြာ ၿဖဲဟထား၏။ ဗူး၀နားအေရာက္ ကားေပၚမွဆင္းခါနီး လူစုကြဲေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေတာ္သူ၊ ေက်ာင္းေတာ္သားအမႈတြဲမ်ားအခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္ၾက။ ဘယ္ေရာက္မည္မွန္းမသိ။ ဘယ္ေလာက္ ၾကာမည္မွန္းမသိ။ ေသမလား၊ ရွင္မလားမသိ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္က ထြက္ခြာလာရသည္မွာ (၇) လ နီးပါးရွိၿပီ။ ပုဒ္မ ၅ (ည) သည္ ေသသပ္က်နလြန္းေပစြ။ ၂၁၊ ၂၈၊ ၄၂၊ ၅၆ ျပစ္ဒဏ္ အသီးသီးတို႔။ သခင္ေပါက္စ ေထာင္ေျခာက္လသည္ တစ္ခ်ိန္က အူျမဴးစရာ ဟာသ။ ဗူး၀ထဲ ငံု႔၀င္လိုက္ရခ်ိန္၌ အေမွာင္ဘက္ျခမ္းသည္ ဘြားခနဲေပၚလာခဲ့၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက သိမ္းဆည္းစရာမ်ားကို သိမ္းဆည္းသြားၾကသည္။ ေျခက်င္းမ်ားကို ဒရြတ္ဆြဲလ်က္ တစ္ကိုယ္စာတိုက္ခန္းမ်ားဆီသို႔  ခ်ီတက္ၾကရျပန္ေပၿပီ။ (၂) တိုက္။ အခန္းအတြင္းေရာက္မွ ဘယ္သူေတြ ဘယ္အခန္းေရာက္ေနၾကသလဲ၊ အျပန္အလွန္ အသံေပးၾကရသည္။ မႏၲေလးညသည္ သံတိုင္တံခါးၾကားမွ ခမ္းနားစြာ ၿငိမ္သက္၏။ အနက္ေရာင္ ေကာင္းကင္ေနာက္ခံႏွင့္ မႏၲေလးေတာင္ကို လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဘုရားေစတီတခ်ဳိ႕မွ မီးေရာင္မ်ား၊ မွိတ္တုတ္၊ မွိတ္တုတ္ ေရြ႕လ်ားေနေသာမီးစက္မီးေျပာက္မ်ား။ ကၽြန္ေတာ္ အေပါက္၀မွာ ထိုင္ေငးေနသကဲ့သို႔ အျခားအခန္းမ်ားမွလည္း မႏၲေလးညကို စိတ္ပန္းလူပန္းျဖင့္ ေမွ်ာ္ေငးေနၾကေပလိမ့္မည္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တစ္ေန႔ရွိသည္။ ေန႔   တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုၾကား ျခားထားေသာအရာမွာ မည္သည့္အရာ နည္း။ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ ျခားထားသလား၊ ရံႈးနိမ့္မႈႏွင့္ ျခားထားပါသလား။ အိပ္မက္မ်ားျဖင့္ ျခားထားသလား။ စိတ္က်ေရာဂါျဖင့္ ျခားထားပါသလား။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ျဖင့္ အနာဂတ္ျဖင့္ျခားထားသည္။ အခ်ဳိ႔ အတိတ္အရိပ္ ဆိုးမ်ားျဖင့္ ျခားထားသည္။ ဓမၼျဖင့္ ျခားထားႏိုင္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပည့္အ၀မသိမ္ေမြ႔ႏိုင္ခဲ့။ အမွ်င္မျပတ္ ကဗ်ာျဖင့္ ျခားထားေသာ ေန႔ရက္မ်ား။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တစ္ခုရွိသည္။ ထိုေန႔ ည္ အေမွာင္တစ္ျခမ္း၊ အလင္းတစ္ျခမ္း ျပတ္သားေသာ ေန႔ျဖစ္သည္။ ဧၿပီလ (၁၁) ရက္၊ မနက္ပိုင္းမွစ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးဆက္ရန္ ျပင္ရျပန္သည္။ ရွိတာေလးေတြ ထုပ္သိမ္း၊ ေျခနင္းသံ တညံညံျဖင့္ အျပင္ဘက္ ေရာက္ေနၾကရၿပီ။ မႏၲေလး၏ (၃) ညတာ ကုန္ဆံုးမႈအတြက္ အဆံုးသတ္ပင္။ ငွက္ေလွာင္အိမ္ အခ်ဳပ္ကားေပၚ ျပန္တက္ၾကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ႏွေယာက္ ျပန္ပါလာသလဲ ေရၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္၊ တင္ေအာင္ျမင့္၊ ေဆြ၀င္း၊ ဂ်ပန္ႀကီး၊ ေဇာ္မင္းလတ္၊ ၀ဏၰ၊ ဘိုဘို (ခ) ဘီလား၊ ထြန္းျမင့္ေအာင္၊ ရာဂူ ေနျမင့္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ျခားထားေသာ ကားေနာက္ၿမီးအကန္႔ထဲ၌ ႏွင္းေမေအာင္ (ခ) ႏိုဘယ္ေအး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလးပံုတစ္ပံုေလာက္ပဲ ျပန္ပါလာခဲ့သည္။ က်န္ခဲ့ေပးဦးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းတို႔။ ခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တာ၀န္က်ပါလာေသာ ၀န္ထမ္းေတြ ေမးမရ။ သူတို႔ ကားအမိုးေပၚတြင္ လိုက္ပါလာၾက၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားေလး မႏၲေလးက်ဳံးဘက္မွေန၍ ျဖတ္သန္းခ်ိန္၌ သႀကၤန္မ႑ပ္တခ်ဳိ႕ပင္ ေဆာက္ လုပ္ၿပီးစီးေနေပၿပီ။ သႀကၤန္သီခ်င္းမ်ားပင္ စမ္းဖြင့္ေနၾကၿပီ။ အလင္းေရာင္ဘက္ အျခမ္းမ်ားျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ရႊင္လန္းမႈမ်ား ထၾကြလာျပန္၏။ ရာဂူေနျမင့္မွ စကားမ်ားအဆက္မျပတ္ ေျပာေနျပန္သည္။ ကိုထြန္းျမင့္ေအာင္က ပုတီးစိပ္လ်က္။ ေဆြ၀င္းက ၿငိမ္သက္ ေငးေမာကာျဖင့္။ တင္ေအာင္ျမင့္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ စကားတခ်ဳိ႕ေျပာၿပီး လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ျမစ္သားဘက္နားအေရာက္တြင္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ဘီလား ဘိုဘိုႀကီးက “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ တို႔ေတြ ျမင္းၿခံဘက္ကို သြားေနတာကြ၊ ေသခ်ာတယ္”။ သူ႔စကားကို သာမန္ပဲ ေခါင္းၿငိမ္႔ ၾကသည္။ ဘီလား ျပန္တိတ္သြားသည္။ ကိုထြန္းျမင့္ေအာင္မွ အေပါ့သြားခ်င္လြန္း၍ ဘာလုပ္ရ မွန္းမသိ။ ဘီလားက ၀င္ေဖာက္သည္။ “ခင္ဗ်ားကလည္း ခရီးထြက္လာခါမွ။ မနက္က ေရဘယ္ ေလာက္ေတာင္ ေသာက္ခဲ့ရတာလဲ”။ မတတ္ ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ေရသန္႔ဘူးအလြတ္ထဲလည္း ေပါက္ထည့္၍မရ။ လမ္းၾကမ္း၊ ကားလူးျဖစ္ေနျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္အလြတ္ထဲ ေပါက္ရသည္။ ၿပီးမွ အိပ္ထုတ္စရာ အေပါက္က်ယ္က်ယ္မရွိတဲ့အတြက္ အမိုးေပါက္ကေန အေပၚကိုလွမ္းေပးရသည္။ အေပၚက ၀န္ထမ္းက ဘာတုန္းလွမ္းေမးေတာ့ “ေရေႏြးထုပ္ပါဗ်ာ”။ အေပၚက လွမ္းယူၿပီးေတာ့မွ “အေပ့ါသြားထား တာပါ၊ အျပင္ကို ပစ္ခ်င္လို႔” ဆိုေတာ့ ေယာင္ယမ္းၿပီး ပစ္ခ်လိုက္သံၾကားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ရယ္ေမာၾကလ်က္။ အလင္းေရာင္ဘက္ျခမ္းမ်ား။ မၾကာလိုက္ ထိုအနီးအနားမွာပင္ ကားရပ္လိုက္သည္။ ၀န္ထမ္းမ်ား ကြမ္း၀ယ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို ဘာ၀ယ္ၾကဦးမလဲလွမ္းေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေစ်းႀကီးႀကီး အစားအစာမ်ား ေပါက္တတ္ကရျပန္ေျပာၾကသည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွမပါ။ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္လည္းမရွိတာကို ၀န္ထမ္မ်ားလည္း သိေနၾကတာေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ထိုအခိုက္ အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး ကားနားေရာက္လာၿပီး ကြမ္းနဲ႔ေရဘူး၊ အခ်ဳိရည္ထုပ္ေတြ ယူလာေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ႔ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည့္အခါ ထိုအမ်ဳိးသမီးႀကီးက “ျဖစ္ရေလ သားတို႔ရယ္” ဆိုၿပီး ဆိုင္အတြင္းဘက္ကို အခ်ဳိရည္နဲ႔စားစရာေတြ ထုပ္လာဖို႔ လွမ္းေျပာလိုက္၏။ သူက ရာဇ၀တ္အက်ဥ္းသားေတြသာျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့ေၾကာင္း တတြတ္တြတ္ေျပာၿပီး “သားတို႔က်န္းမာၾကပါေစ၊ ေဘးကင္းၾကပါေစ” ဆိုၿပီး မ်က္ရည္တစမ္းစမ္းျဖင့္ ေျပာရွာ၏။ ၀န္ထမ္းက လက္သင့္ခံသေလာက္ အစားအစာနဲ႔အထုပ္ေလးမ်ား ကားထဲသို႔ေရာက္လာသည္။ ဆိုင္ထဲမွ မိသားစုမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းနဲ႔ ထိုအမ်ဳိးသမီးႀကီးကို လက္အုပ္ခ်ီဂါရ၀ျပဳျဖစ္သည္။ ကားေလးျပန္ထြက္ခြာလာၿပီးမွ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ထိုတစ္ဆိုင္လံုး ပိေတာက္ပန္းေတြ ေ၀ေနသည္။ “ျပည္ျမန္မာ” ထမင္းဆိုင္ဟု ဆိုင္းဘုတ္တင္ထားသည္ဟု လည္းထင္ပါသည္။ ဆိုင္ေပၚမွလူမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ကားေလးကို မ်က္စိတဆံုးလွမ္း၍ ၾကည့္ေနၾကျပန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အလင္းရာင္ဘက္ျခမ္းမ်ား။

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေန႔တစ္ခုရွိသည္။ ထိုေန႔သည္ အေမွာင္ဘက္ျခမ္းသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တိုး၀င္ေနေပ သည္။ ေန႔လည္ဘက္ ေနပူျပင္း ျပင္းေအာက္မွ အေမွာင္ဘက္သို႔ တြားသြား၍ခ်ဥ္းကပ္လာၾကသည္။ ျမင္းၿခံဘက္သို႔အ၀င္၌ ဘိုဘိုဘီလားက စေျပာသည္။ “ကိုယ့္လူတို႔ စိတ္ေတာ့မရွိနဲ႔။ ျမင္းၿခံက အေျခအေန ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ၾကည့္ေန ၾကည့္စားၾကေပေတာ့” ဟူ၏။ ဘိုဘိုသည္ ျမင္းၿခံကထြက္လာဖူးေသာ လူေဟာင္းျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔စကား၌ အားလံုးက ေခါင္းၿငိမ့္လက္ခံလိုက္ၾကသည္။ အားလံုးက အရယ္တစ္၀က္ အေတြးတစ္၀က္ျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေျခာက္ကပ္သြားၾကရျပန္သည္။ စိမ္းကား၍ ဒုစရိုက္နံ႔ ရေနေသာ ေထာင္စည္းရိုးကိုေက်ာ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူစိမ္းဆန္ျခင္းမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုရစ္ပတ္လာၾကသည္။ က်ယ္ေလာင္ေသာ သတင္းပို႔မႈမ်ား၊ စူးရွေသာ အမိန္႔ေပးမႈမ်ား၊ အလင္းေရာင္အားနည္းေသာ နံရံထူထူ အတြင္းပိုင္းမ်ား၊ အထုပ္မ်ား လက္ထဲမွဆြဲခ်လိုက္ၾကသည္။ မ်က္ႏွာစီးမ်ား တပ္ဆင္လိုက္ၾကသည္။ ဒရြတ္ဆြဲသြားၾကေသာသူေတြက ဘယ္သူမ်ားလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံေျခက်င္းမ်ားက ေျခက်င္း၀တ္မ်ားကေန ျဖစ္သလို လိုက္ပါၾကရသျဖင့္ ဆူညံကုန္သည္။ ေျခေထာက္ေတြ ပူေလာင္ကုန္သည္။ စုတ္ၿပဲကုန္သည္။ အာဖရိကဗံုေတြလို ခႏၶာကိုယ္မွ အသံေတြျမည္ကုန္သည္။ အဆက္မျပတ္တီးခတ္ခံရေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခႏၶာမ်ား။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တန္းစီညာသံေပးေနၾကေသာ အမ်ဳိးအမည္မသိလူေတြ၏ အသံမ်ားကို ၾကားေနရသည္။ မ်က္လံုးမ်ား ေမွာင္မည္းေနၾကသည္။ ထို႔အတူ နာက်င္မႈမ်ားလည္း ေမွာင္မည္းေနေပလိမ့္ မည္။ ေခြးတစ္ေကာင္လို ဒရြတ္တိုက္ပါလာရၿပီး မၾကာခင္ ၾကမ္းခင္းျပင္တစ္ခုဆီသို႔ ပစ္ခ်ခံရသည္။ မ်က္ႏွာစည္းကိုျဖည္ေပးေတာ့ အခန္းသည္ ေမွာင္၍တိတ္ဆိတ္လြန္းေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေက်ာျပင္ႏွင့္ အက်ႌမွာ စီးကပ္ေနသည္။ အခန္းေနာက္ေက်ာ အလင္းေပါက္ေလးမွ ခိုတစ္ေကာင္ ညည္းညဴသံသာ ၾကားေနရသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ၊ နာက်င္စြာ၊ ေမွာင္မိုက္စြာျဖင့္ ၾကမ္းျပင္သံမံတလင္းတြင္ ျပန္လည္ ေမွးမွိတ္ေနမိသည္။ ေနာက္ထပ္ တံခါးတစ္ခ်ပ္သည္ သံထည္ပီသစြာျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စြာျမည္ဟီးလ်က္ ပိတ္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္မွ တိုးတိုးသာရြတ္မိသည္။ “၇၆၂၈/စီ”။ ထိုတစ္ေန႔တာ၏ လူအျဖစ္ အေမွာင္ဘက္ အျခမ္းက အမွတ္အသားျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ေန႔တစ္ခုရွိသည္။ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာသည္ ထိုေန႔ဆီသို႔ဆိုက္ေရာက္လာခဲ့ၿပီး ထိုေန႔မ်ားဆီ မွလည္း ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာဟာ ဆင့္ကဲထြက္ခြာလာခဲ့ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ေနာက္ထပ္ဆက္ရန္ ေန႔တစ္ခုမ်ားစြာ ရွိေနၾကပါသည္။ ထိုေန႔မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီသို႔ အလင္းအေမွာင္မ်ား ယူေဆာင္၍ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ထပ္မံေရာက္ရွိရန္ တံခါးေခါက္ေနၾကျပန္ပါသည္။

ေဇာ္လူစိမ္း
ႏို၀င္ဘာ ၊ ၂၀၁၁ ၊

(ယခုေရးလိုက္ေသာ ေန႔တခ်ဳိ႕သည္ ၁၉၉၉ အေစာပိုင္းကာလႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ ကို ရည္ညႊန္းပါသည္။)
(ဒီေနရာကယူပါတယ္) http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=709:2012-01-27-00-22-41&catid=42:2009-04-17-01-31-38&Itemid=62