ထန္ကူးကစစ္ေျပးႀကီး (မႏွင္းပြင့္)

ထန္ကူးကစစ္ေျပးႀကီး

(ခြန္ႏွစ္ပုဒ္)

(၁)

က်ဳပ္နာမည္လား..တုစ်င္ေမ တဲ႔

နားသယ္အထက္္နား..ဆံျဖဴကြက္က်ားဖြာလန္ႀကဲနဲဲ႔..ဥစၥာမဲ့လူအို

ဒီေဒသကိုခဏလာခိုဆဲ…ခဲမတတ္ေျခကိုတရြတ္ဆြဲလို႔..ေဆာင္းရက္မို႔ 
ေအးစက္ညိဳ့မိႈင္းတဲ႔ေတာင္ကတံုးမတ္မတ္..တကံုးကံုးတက္လို႔မနားႏိုင္ျပန္

က်န္ေကာင္းက်န္ရာဝက္သစ္ခ်သီး..ေကာက္သင္းေကာက္ခရီးထြက္ကာ

မၿငိမ္းႏိုင္ေသးတဲ႔ဘဝဆီမီးအတြက္..က်ဳပ္ဝမ္းက်ဳပ္ေက်ာင္းၿပီးေနတယ္္

အလယ္ပိုင္းဇာတိေျမဆီက..စစ္သတင္းနားစြင့္လို႔..ျပန္ခြင့္မသာေသး

နီးမလိုလိုနဲ႔ေဝးျပန္တဲ႔…လြင္ျပင္ေႏြးေႏြးကိုသာ..တမ္းတရင္းေဆြးရတယ္

ဒီလိုနဲ႔ေဆာင္းလယ္ေရာက္..ေသြးမေလွ်ာက္ေတာ့တဲ႔..လက္ေတြထံုက်င္ခဲ

အက္ကြဲတဲ့ႏႈတ္ခမ္းလႊာဆီက...စိတ္ဒဏ္ရာနဲ႔ကာယိကေဝဒနာကိုသီေၾကြး

စစ္ေျပးလူအိုက်ဳပ္ဘဝရဲ႕….ငိုခ်င္းပထမအပုဒ္ကို...သီခ်င္းလုပ္လို႔ဆိုတုန္း

ဝုန္းကနဲဆို..ေျမာက္ေလျပင္း..ေတာင္ေစာင္းထိပ္က..အရွိန္နဲ႔လွိမ့္ဆင္းၿပီး

ခါးသီးမႈဆားခဲေတြဆုပ္ကာ….က်ဳပ္ရင္ထဲကအနာကို..ထပ္ခါတလဲပက္ႀကဲတယ္…။

(၂)

အရိုးရွည္ရွည္နဲ႔သစ္ျဖဴသားလက္ကိုင္တပ္တဲ့တူရြင္း..အဲဒါက်ဳပ္ထမင္းရွင္ေပါ့

ဒီေခတ္ၾကပ္ႀကီးမေတာ့..သူနဲ႔သာတူးကာဆြကာနဲ႔ အားကိုးရာရရွာေပတယ္

သို႔ေပမယ့္ကြယ္..ဆိုသာဆိုရ..ေတာင္ခါးပန္းႏွင္းျပင္ထုေအာက္ကပိန္းေညွာက္

ေခၽြးေပါက္ေပါက္က်ေအာင္ယက္တာေတာင္..ေခါင္းမာမာနဲ႔ထြက္မလာေပဘူး

မထူးလွမွန္းသိလဲ...ဝတ္ရံုၿပဲတိုတိုကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ဆြဲခ်..နွင္းခဲေတြကေတာင္လိုပံု

မလံု႔တလံုေျခေထာက္ေတြ…ပုပ္ေၾကြမလိုညိဳမဲလာ…ေနာက္ဆံုးမွာတူရြင္းဆြဲလို႔

လက္ဗလာပဲအိမ္ျပန္လာခဲ့ရတယ္…ဒိီေန႔အဖို႔စားစရာရွာလို႔မရခဲ့ဘူး ကြယ္တို႔ရယ္

ေျပာင္သလင္းခါေနတဲ့အခန္းက်ဥ္းအလယ္မွာ..ဝမ္းဟာဟာနဲ႔ငိုရွာတဲ့အိမ္သားတစု

ဒုတိယမၼိငိုခ်င္းကို..က်ဳပ္ရင္ထဲကဆြဲထုတ္လို႔အသက္သြင္း..ဆို႔နင့္စြာဆိုညည္းမိခ်ိန္

အိမ္နီးပါးခ်င္းမ်ားကိုပါကူးစက္…အငတ္ေဘးရ့႕ေလာကဓံေတးကို..တူတူဆိုလို႔ ငိုမိၾကတယ္….။

(၃)

တနယ္တေက်း..အေဝးကညီမ်ားလဲ..သေရာႀကီးခိုင္းတဲ့ထဲ မေရွာင္ႏိုင္ပဲရွိရွာေပလိမ့္

ႀကိတ္မွိတ္လို႔ရွင္သန္..အငတ္ဒဏ္ကိုႀကံ့ႀကံ့ခံကာ..ဘယ္တေယာက္မ်ားက်န္ရွာမလဲ

ကြဲခဲ့တာၾကာ..ၾကာလြန္းလွျပီေလ..ဘဝဇာတ္ဆရာထားရာမွာေန ေစရာသြားရတဲ့အခါ

ညီတို႔ေနရာအလွမ္းကြာေဝးလုိက္ပံုမ်ား…သြားရမယ့္လမ္းေတြက..မဆံုးေအာင္ရွည္လ်ား

ရန္သူ႔ျမင္းသမားေတြေၾကာင့္..ဖုန္ေတြမည္းပိတ္ကာေဝဝါးဝါးနဲ႔မို႔..ကမာၻျခားသလိုထင္ရ

တသသနဲ႔က်ဳပ္မွာေလ..ႀကိဳးၾကာနဲ႔ငန္းရိုင္းတို႔..ေနရာေျပာင္းဖို႔..ျဖတ္ပ်ံၾကတုိင္းေမွ်ာ္ေငး

ရပ္ေဝးတေနရာ..ညီတို႔ရြာကို..ေဝဟင္ခရီးေလဟုန္စီးလို႔..သင္တို႔နဲ႔ခရီးႀကဳံလိုက္စမ္းခ်င္လွ..

တတိယတမ္းခ်င္း..လြမ္းရင္းနဲ႔ဆို..အကို႔ညီေတြတေယာက္တကြဲ..ေနရာအႏွ႔ံျပန္႔ႀကဲရွာလို႔

ဘယ္ဆီမ်ားေရာက္..အကိုဒီမွာေသေပ်ာက္ခဲ့ရင္..အရိုးေတာင္လာေကာက္ႏိုင္ၾကပါ့မလားဟင္..။

(၄)

လင္ေသရွာတဲ့က်ဳပ္ႏွမအေထြး..သနားစရာအဖမဲ့ကေလးတၿပံဳတမနဲ႔..ခၽြန္လီမွာေနၾကတယ္

အရိပ္ကြယ္ေလတဲ့ႏွမငယ္ဆီ.. ရည္ရြယ္ရင္းမေရာက္ျဖစ္တာ..ဆယ္ႏွစ္သာတင္းတင္းျပည့္ေရာ

တေဝါေဝါစီးလို႔နဂါးလိုေခြ..တို႔ေတြကိုျခားထားတဲ့ျမစ္မင္း“ေဟြ”က ရွည္လြန္းလွလို႔..အျပစ္မရွာ

အကိုသာလာခ်င္ရင္ အနီးေလး..ေလွကေလးရြက္ဖြင့္လို႔ေရာက္သင့္ပါရဲ့..လို႔မ်ားဆိုေနရွာမလား

ျမွားမိုးရြာကာ..ၾကည့႔ေလရာစစ္တံခြန္လႊင့္တဲ့..ညည္းတို႔ေတာင္ပိုင္းကို..အကိုမလာဝံ့ဘူးကြယ္

ခြင့္လႊတ္ေတာ့..ႏွမေရ့..တို႔ေတြျပန္မွေတြ႔ပါမလားေတြးရင္း…ငိုခ်င္းစတုတၱအပိုဒ္ကိုမ်က္ရည္နဲ႔ဆို

မင္႔အကိုလူေၾကာက္ႀကီးရဲ႕အလြမ္းေတး..ေတာေမ်ာက္တို႔ပူေဆြးသံံနဲ႔ေရာေထြးလို႔ညံတယ္……။

(၅)

ေလထန္တဲ႔ေတာင္ကုန္းေတြပတ္လည္ဝိုင္းလို႔..ေခ်ာင္းငယ္တို႔လဲတဝုန္းဝုန္းေရလွ်ံၾကတဲ့ဒီအရပ္မွာ

ထစ္ခ်ဳန္းမိုးေအးေစြရြာတိုင္း…အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔သစ္ေတာညိဳ့မိႈင္းခမ်ာ…ႏူးေပ်ာ္ကာတစက္စက္က်

ေတာင္ေအာက္ကခ်ဳံဝါမ်ား...ေရွးၿမိဳ့ေဟာင္းၾကားခဲဲခဲလႈပ္္လို႔..တိမ္မည္းပုပ္တို႔ကၿပိဳမေယာင္ေယာင္

နေဝတိမ္ေတာင္နဲ႔ေျမေခြးအဝါေကာင္ကေျခခ်ဳပ္မိသလိုရပ္ရာ.. အျဖဴကေလးသာခုန္လႊားလို႔ေျပး

အေတြးဝင္မိ.အထီးက်န္ျခင္းအတိနဲဲ႔ဒီေတာင္ၾကားမွာ.ဘာေၾကာင့္မ်ားက်ဳပ္ဘဝဇာတ္ျမွဳပ္ဖို႔ျဖစ္လာရ

ညမ်ားဆိုအိပ္ရာကထထိုင္..ေဇာေခၽြးၿဖိဳင္ကာေထာင့္တေထာင့္မွာငိုင္ေငး..အေတြးမ်ားနဲ႔စစ္ခင္းဆဲ

က်ဳပ္လိပ္ျပာလဲလြင့္ရွာလို႔ဟိုအေဝး..သူ႔ခႏၶာျပန္ခြင့္မသာေသးတဲ့…ရြာေဟာင္းကအိမ္အိုကေလးဆီ

ေရာက္လုၿပီထင္ပါ့..ပဥၥမငိုခ်င္းရွည္..ဆိုရင္းေလႏႈတ္ဆက္..က်ဳပ္အတြက္နဲ႔သူ႔ကိုခ်ဳပ္မထားရက္ႏိုင္လို႔

ျပန္မေခၚစို႔နဲ႔ကြယ္..လွည့္လာမယ္မဟုတ္.က်ဳပ္လိပ္ျပာက်ဳပ္သိပါရဲ့..မဲဇာကိုခ်န္ခဲ့ကာအိမ္ျပန္ႏွင့္ရွာၿပီ.။


(၆)
ေကာင္းကင္ကိုထိမွီမတတ္..အပင္အိုမတ္မတ္မ်ားရဲ့..ေငြအကိုင္းအခက္တို႔..လြန္းတင္ယွက္ရာ

ဒကၡိဏအရပ္တေနရာက..စိမ္းလဲ့ၾကည္သာတဲ့ေရအိုင္ငယ္ဟာ..နဂါးတေကာင္စံျမန္းရာနန္းေပါ့

ရာသီေျပာင္းလို႔ရြက္ဝါေဟာင္းေတြ..တဖြဲဖြဲေၾကြတဲ့ၾကားထဲ..နဂါးကေတာ့မလႈပ္မယွက္သာေနၿမဲ

အေရွ႔အရပ္ထဲကအဆိပ္ျပင္းတဲ႔ေျမြဆိုးတသင္း..အတင့္ရဲစြာခ်ဥ္းကပ္လို႔လာ..ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ္႔

အံၾသစိတ္နဲ႔ဓါးလြတ္သာဆြဲထုတ္..ခုတ္ဖို႔ရာမစြမ္းႏိုင္ဆဲဲ..ေဝခြဲမရစြာနဲ႔က်ဳပ္ဆိုမိတဲ႔ဆဌမေတးသံ

ေလေႏြးေႏြးထဲလြင့္ပ်ံကာက်န္ေနဆဲ..ေတာင္ၾကားနဲ႔စမ္းေခ်ာင္းမ်ားထံ..ေႏြဦးတဖန္ျပန္လာခဲ႔တယ္..။

(၇)

ဆိုေတာ့ကြယ္…သေရာႀကီးခိုင္းတဲ႔သံုးႏွစ္လံုးလံုး..ေတာပိုင္းမွာပုန္းခဲ့ရတဲ့..က်ဳပ္လိုဒုကၡသည္လူအို

စစ္ေျပးစာဆိုတေယာက္မွာေတာ့..အရြယ္ကေထာက္လို႔လာ…ေက်ာ္ၾကားမႈနဲ႔ေနရာေပ်ာက္ကြယ္ဆဲ

ေရႊၿမိဳ့ေတာ္ထဲမွာမင္းပ်ိဳမင္းလြင္တို႔သာႀကီးစိုး…ရာထူးဂုဏ္ေတြတိုးကာ…ဓနၾကြယ္သထက္ၾကြယ္လို႔

က်ဳပ္မိတ္ေဆြအေပါင္းပညာရွိေဟာင္းတို႔ခမ်ာ..ခိုရရွာဆဲေတာင္ရိပ္မွာ..အတိတ္ကေရႊထီးအေၾကာင္း

ျပန္ေျပာင္းလို႔တမ္းတစဥ္…ရင္ထဲကဒဏ္ရာအနာရြတ္ေတြေပၚ…ခၽြတ္နင္းကာေက်ာ္သြားၾကတုန္း

သတၱမသီခ်င္းအဆံုးကိုခပ္တိုးတိုးဆိုရင္း..ေဆာလ်င္စြာေနဝင္ျခင္းကိုသာ..ရင္နာနာနဲ႔ေငးမိတယ္….။

မႏွင္းပြင့္

(ယူတာက)http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=681:2012-01-01-12-35-45&catid=40:2009-04-17-01-31-04&Itemid=70