ကြၽန္ေတာ္လူကက္ဆက္(ဇာတ္သိမ္း) ပန္းခ်ီထိန္လင္း

“ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက ေဖကံေကာင္းကိုးဗ်။ သပိတ္ေမွာက္ရင္း လာခဲ့တယ္။ (၀ါးဟားဟား)”

“ေလာကလည္တဲ့ တေန႔ေတာ့ မနက္စာကို ညမွ ေပါင္းစားရတယ္ (၀ါးဟားဟားဟား)”
“တေန႔ကလည္း လူသံုးေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္ကို ၀ိုင္းရိုက္တာ၊ ဘယ္ရမလဲဗ်။ သူတို႔က ဘူ။ က်ဴပ္က ကုလားသံုးစီး။ (၀ါးဟားဟား) “ေသာက္ဆိုလည္း ေသာက္လိုက္တာပဲ။ တေန႔က ပုလင္းဆြဲၿပီး ဂတ္တဲေရွ့ျဖတ္ေလ်ာက္သြားေတာ့ ဌာနာအုပ္ကေမးတယ္ ဘယ္သြားမလို႔လဲတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ေျပာင္ေျပာင္ပဲေျပာလိုက္တယ္။ ေရနံဆီ၀ယ္ သြားမလို႔ပါ။ (၀ါးဟားဟားဟား)”
ဒီျပက္လံုးေတြကိုေတာ့ မဆလေခတ္ ေရဒီယိုေတြကို နားေထာင္ခဲ့ေလ့ရွိတဲ့သူေတြကေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမွတ္မိေနပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္ ေရွးေခတ္လူရႊင္ေတာ္ႀကီး ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံ၊ ဦးၾကင္ခဲတို႔ရဲ့နာမည္ႀကီး ေရဒီယိုျပက္လံုးေတြပါ။

 ဒီျပက္လံုးေတြကို ေရြးခ်ယ္တင္ဆက္ရတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္အက်ဥ္းစံေတြအားလံုးဟာ မ်က္ႏွာေတြကို အ၀တ္ေတြစည္းထားလို႔ဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ရတဲ့အတိုင္း မူလျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ေနရာေရာက္ တိုင္း မ်က္လံုးေတြကို ေသြးညီွနံ႔လႊမ္းေနတဲ့ပိတ္စေတြစည္းထားတဲ့ လူ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ ပြဲက်ေနသဗ်။ သူတို႔ေတြထဲမွာ တခ်ိဳ႕က လက္ေကာက္ဝတ္ျဖတ္တဲ့ေနရာက ပတ္တီးေတြစည္း ထားသူေတြ၊ ပတ္တီးေတြစည္းထားတဲ့ အဂၤါမျပည့္၀ေတာ့တဲ့ ေျခေထာက္ေတြ၊ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးရဲ့ခတ္ထား ခံရသူေတြ၊ ေခါင္းေတြမွာပတ္တီးေတြေဖြးေနသူေတြပါသဗ်။ 

ဒီေလာက္ နာက်င္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့အေျခအေနထဲမွာေတာင္ ဒီလူေတြအားလံုးဟာ တ၀ါး၀ါး၊ တဟားဟားနဲ႔ပြဲက်ေအာင္ အသံတု (၂) မ်ိဳး၊ (၃) မ်ိဳးေလာက္နဲ႔ ဖမ္းစားႏိုင္တယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နိုင္ငံေတာ္အဆင့္ “စည္သူ ေနမ်ိဳးဗလ အလကၤာ ေက်ာ္ေခါင္ ဟာသ၀ိဇၨာ” ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔မ်ိဳးေတာင္ ရသင့္ေပ တယ္လို႔ စာရွႉသူေတြးမိသြားႏိုင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ဘ၀မွာ ပြဲတပြဲမွာျပက္သမွ် ပရိတ္သတ္ကရီၾကတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးက အလြန္ရွားပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္နံမည္ႀကီးတဲ့လူျပက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိတ္သက္က မသိလိုက္ရ လို႔ေရွာ္သြားတဲ့အလံုးဆိုတာကေတာ့ ရွိစၿမဲပဲဗ်။ အခုပြဲမွာကေတာ့ ပရိတ္သတ္ကရာခိုင္ႏွုန္းျပည့္ အူလိႈက္ သည္းလိႈက္ရီၾကသဗ်။ တခါတေလဆို မရီရမယ့္ေနရာေတြမွာပါလိုက္ၿပီး အူလိႈက္သည္းလိႈက္ ရီၾကသဗ်။

           ဘယ္မရီလို႔ ရမလဲဗ်ာ။ ေထာင္မႉးဆိုတဲ့ ယမမင္းလက္သစ္က ဗီအိုင္ပီေဖ်ာ္ေျဖေရးပြဲမို႔ အမိန္႔က ႀကိဳထုတ္ၿပီးသားဗ်။ အကုန္ထထိုင္ရမယ္ လူရႊင္ေတာ္ေဘာႀကီးရဲ့ျပက္လံုးမွာ ရီရမယ့္ေနရာေရာက္ရင္ရီရ မယ္ဆိုတာ ႀကိဳအမိ္န္႔ကထုတ္ထားဗ်။ ေစာေစာပိုင္း ျပက္လံုးတခုႏွစ္ခုေလာက္မွာ မသဲကြဲလို႔ သူမ်ုားနဲ႔ ေရာေယာင္မရီပဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့တေယာက္ကို မင္းက ဘာလို႔မရီတာလဲဆိုၿပီး “ဂြမ္း” ကနဲ ေခါင္းကို တခ်က္ေကြ်းလိုက္တဲ့အသံကို အားလံုး ၾကားလိုက္ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ က်န္တဲ့သူအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ္ တလံုးျပက္ျပီးတာနဲ႔ “၀ါးကနဲ၊ ၀ါးကနဲ” ေရဒီယို ဟာဒယရႊင္ေဆးမွာ ေနာက္ကလိုက္ရီေပးတဲ့ လူေတြအတိုင္း လိုက္လိုက္ရီလိုက္ၾကတာ တခါတခါ သူတို႔ရီသံေရွ႕က ျပက္လံုးျပက္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာင္ လန္႔လန္႔သြားတဲ့အထိဗ်။ သူတုိ႔ရီသံေၾကာင့္ ေနာင္ျပည္တြင္းျပန္ အၿငိမ့္ကျဖစ္ရင္ ေရွ့က ၀ါးရင္းတုတ္ တေခ်ာင္းနဲ႔ ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ရီဘို႔လံႈ႔ေဆာ္ေပးေနတဲ့ေမာင္မင္းႀကီးသားကို ေခၚသြားခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပၚမိပါသဗ်ာ။ တကယ္ပါ။

           ကဗ်ာဆရာ မာေယာေကာ့စကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ရဲ့ကဗ်ာဆရာ ကိုေခ်ာ (ေမာင္ေခ်ာႏြယ္) တို႔ စကားလံုးေတြငွါးသံုးရရင္ ဒါဟာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပါေဂ်ာင္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေရွ့ခြန္ႏွစ္ဘ၀၊ အေနာက္ ခြန္ႏွစ္ဘ၀ အႏုပညာ မရတဲ့ ေကာင္ေတြအတြက္ေဖ်ာ္ေျဖေရးမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သူတို႔ေနရာကေန ေတြးၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့တခါက ျမန္မာျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္ ဘုရင္ခံေတာင္မရုႉစားခဲ့ရဘူးတဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ရိႉးမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ လက္ေနာက္ျပန္တုပ္၊ မ်က္လံုးေတြအ၀တ္စည္း၊ ငုပ္္တုပ္ခစားရင္းက ျပက္လံုးအလိုက္နဲ႔ တ၀ါးဝါးတဟားဟား ေအာ္ရီေပးေနရရွာတဲ့သားေကာင္ေတြေရွ႔မွာ ေခါက္တုန္႔၊ ေခါက္ျပန္ေလ်ာက္ရင္း မိမိတို႔ရဲ႔ ငရဲျပည္တမွ်ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားတဲ့စည္းစိမ္ကို ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ ခံစားေနၾကသဗ်။

           တခါတခါက်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ညဘက္စုၿပီး အရက္ေသာက္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးေရခ်ိန္ကိုက္လာၿပီဆိုရင္ တရားခံေတြကို သြားရိုက္ရေအာင္ဆိုၿပီး အုပ္စုလိုက္ႀကီးတက္လာတတ္ၾကသဗ်။ အဲလိုညမ်ိဳးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖို႔ သူတို႔တင္ဆက္တဲ့ ပါေဖါင္းမင့္ကို ခံစားၾကရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲလိုမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ “တရားခံေတြ ထၾကစမ္း” ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးကို စၾကားရသဗ်။ ညွဥ္းဆဲထားလို႔ တုတ္တုတ္မွမလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ တဲ့လူကလြဲလို႔ အားလံုးေဖးကာ၊ တြဲကာ ထၾကရသဗ်။ လူေတြဟာ ၿဗိတိသွ်ပန္းပုေက်ာ္ ဟင္နရီမိုးစ္ရဲ႔ စစ္အတြင္း လန္ဒန္ေျမေအာက္လိႈင္ေခါင္းထဲမွာ တုံလံုးပက္လက္လဲေနတဲ့လူေတြကိုဆြဲထားတဲ့ ပန္းခ်ီကား ထဲကလိုေပါ့ဗ်ာ။

           အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြ ဘြတ္ဘိနပ္ေတြ ရွပ္တိုက္ေရြ႔လွ်ားေနသံေတြဆူေနတဲ့ ၾကားမွာ “ခြမ္း” “ခြမ္း” ဆိုတဲ့အသံႀကီးဟာ ထိုင္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူတန္းတဖက္ထိပ္ကေန တေရြ႕ေရြ႕နီး လာေနသလို အဲဒီေနာက္ကေန “ဟိုတေယာက္ကြဲသြားၿပီ” စတဲ့ ခပ္အုပ္အုပ္ အခ်င္းခ်င္းေျပာသံေတြလည္း ၾကားေနရတာမို႔ မိမိေခါင္းကို ရိုက္လာမယ့္တုတ္နဲ႔ အံကိုက္ေလာက္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မွန္းနဲ႔ခ်ိန္ၿပီး ေစာင့္ေန လိုက္သဗ်။ အဓိကရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းက အမာေနရာေပၚတုတ္က်ၿပီး ပထမ တုတ္ခ်က္မွာတင္ ေခါင္းကြဲသြားဖို႔ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ ခြမ္းကနဲ ကိုယ့္မ်က္စိထဲ၀င္းကနဲတခ်က္ျဖစ္ၿပီးလဲအက် “ေဘာႀကီးေခါင္းကြဲသြားၿပီ” လို႔ ေနာက္ကလိုက္ၾကည့္ေနတဲ့လူရဲ႔ မွတ္ခ်က္အၿပီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္နွာေပၚ ေသြးေတြစီးက်လာတဲ့ေနာက္ စိတ္ထဲမွာနည္းနည္းေပါ့သြားပါတယ္။ အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ့္သူနာျပဳေတြ မၾကာခင္ေတာ့ေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ “ေနာက္တစ္ခါ လာျပန္ၿပီေဟး ေ၀းေ၀း” ဆိုတဲ့ မူးမူးနဲ႔ ေၾကြးေၾကာ္ရိုက္ႏွက္ဦးမယ့္ ေနာက္ အေၾကာ့ေတြမွာ ကိုယ္လြတ္သြားပါတယ္။ ဒီလို ေစာေစာစီးစီးတခ်က္တည္းနဲ႔ကြဲသြားတဲ့ ကိုယ္႔ေခါင္းရဲ႔ထိ လြယ္၊ ကြဲလြယ္မႈအေပၚ ေတာ္ေတာ္ဂုဏ္ယူသြားသဗ်။

           ဒီလိုနဲ႔ အက်ဥ္းသားမ်ား ရိုက္ႏွက္ျခင္းအနုပညာလို႔ ေခၚမယ္ဆိုေခၚလို႔ရတဲ့အေၾကာင္းမယ္ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ဒုကၡိတေတြကို အရက္မူးၿပီးတက္ရုိက္တဲ့အက်င့္ဟာ ABSDF (NB) ဆိုတဲ့ ေတာ္လွန္ ေရးတပ္ဖြဲ႔ရဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြၾကားမွာ ယဥ္ေက်းမႈသဖြယ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဥကၠ႒၊ ရင္းမႉး၊ ခြဲမႉး၊ ေထာက္ လွမ္းေရးမႉး၊ တခါတေလ အထူးဧည့္သည္ေတြေရာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မရိုက္ခင္ကတည္းက အကြဲခ်ဳပ္မယ့္ သူနာျပဳရဲေမေတြကိုပါ တခါတည္းေခၚလာတတ္သဗ်။ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသလိုေပါ့ဗ်ာ။

           ဒီျမင္ကြင္းကို ျမန္မာ့စာေပေလာကမွာ သေရာ္စာအလြန္အေရးေကာင္းလွတဲ့ ဆရာႀကီးေမာင္ထင္မ်ား ေတြ႔ရင္ ဒီလိုမ်ား ေရးမလားမသိဘူးဗ်။

“မိမိတို႔ ႏိုင္ငံအတြက္ အသက္ကိုပင္ မငဲ့ကြက္ပဲ ေပးလွဴထားေသာ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ားပီပီ ရဲစိတ္၊ ရဲမာန္တို႔ကို အခါမလပ္ျဖစ္ေပၚေနေစေရးအတြက္ အေထာက္အပံ့ေကာင္းအလို႔ငွါ အရက္ေသ စာတို႔ကို ေသာက္ၾကစားၾကရေသာ္လည္း ၿမိဳ႔ႀကီးမ်ားေပၚတြင္ စည္းစိမ္ယစ္ကာ အေပ်ာ္အပါးၾကားေမ်ာပါေန သူမ်ားကဲ့သုိ႔ သူရာမူးယစ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ အႏိွပ္ခန္း၊ ကာရာအိုေက၊ ႏိုက္ကလပ္မ်ားသို႔ သြားေရာက္ကခုန္ခြင့္ မ်ိဳးစိုးစဥ္းမွ မရႏိုင္ေသာဘ၀မ်ိဴးတြင္ေနရရွာေသာ ေတာ္လွန္ေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားခမ်ာ မိမိတို႔ဖမ္းဆီး ထားေသာတရားခံမ်ားအား သြားေရာက္ရိုက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္သာ အပန္းေျဖရရွာေလသည္”လို႔ေလ။

           အဲဒီေတာ့ ရိုက္ႏွက္မႈဟာ ယဥ္ေက်းမႈတရပ္ျဖစ္လာၿပီး သူ႔ထက္ငါသာေအာင္ လာေရာက္ရိုက္ႏွက္တဲ့ ဓေလ့ ထြန္းကားေနခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အေစာပိုင္းကတင္ျပခဲ့သလို “ကၽြန္မကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕  ေဒၚၾကင္ ေဒၚၾကင္နဲ႔ … အပ်ိဳႀကီးေပါ႔ရွင္။ ကေလးကို ငါးဆယ္ေက်ာ္ေနၿပီ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႔ကေျပာသြားတဲ့ေနာက္မွာ “၀ါးဟားဟား” လို႔ အားရပါးရ ပါတီစီဖင့္လုပ္ရတဲ့အလုပ္မ်ိဴးေလာက္ကေတာ့ အီးစီးေဂ်ာ့ ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ခင္ဗ်ားက လာၿပီး “ဒါသက္သက္ လူအခ်င္းခ်င္းေျခနဲ႔နင္းတဲ့ လူ႔အခြင္႔အေရးခ်ိဴးေဖါက္မွဳႀကီးပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ လာေတာ့ မတားေလနဲ႔။ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ပါ ရန္သူျဖစ္သြားနိုင္သဗ်။ ေစာေစာကေျပာသလို စိတ္ေျပာင္းၿပီး ထုတ္သြားဆြဲေတာ့ ခင္ဗ်ားက ဘာတတ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။

 ဒါေၾကာင့္ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုပဲ ဆူဆူဆဲဆဲ လူကက္ဆက္ညေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လူသားဘ၀ ကိုျပန္ရတဲ့ ညေတြမို႔ ခုလို တကူးတက ေရးျပရပါသဗ်။ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေဖ့ဘြတ္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကသလို တိရိစၦာန္တမွ်ဘ၀ေတြကိုး။

 ပထမဦးဆံုး ကိုေန၀င္းေရးၿပီး ခိုင္ထူးဆိုခဲ့တဲ့ “ခတၱာ” သီခ်င္းကို အၿမဲဆိုေလ့ရွိတဲ့ လူကက္ဆက္ ကေတာ့ ကသာၿမိဳ႔ကေနေတာခိုလာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္(ေခၚ) ဒႆပါ။ နာမည္ရင္းက ေမာင္ေမာင္ခင္။ ေမာင္ေမာင္ခင္ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း ABSDF (NB) အဖြဲ႔မွာ ႏွစ္ေယာက္ရွိသဗ်။ အခု ေနာက္ဆံုးထြက္တဲ့ ရမ္ဘိုဇာတ္ကားနဲ႔ The Lady ဇာတ္ကားေတြမွာ နအဖစစ္ဗိုလ္အျဖစ္ ၀င္သရုပ္ေဆာင္တဲ့ ကိုမင္းေဌး (ေခၚ) ေမာင္ေမာင္ခင္ကလည္း ေအဘီ ေျမာက္ပိုင္းကပဲဗ်။ သူက ကံေကာင္းသြားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပႆနာ ေတြျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္ ေရွ႕တန္းစခန္းတခုကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ သူေျပာျပဘူးသဗ်။ ဒီ အနိဌာရံုေတြမႀကံဳလိုက္ရဘူးေပါ႔ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ခုေျပာတဲ့ ေမာင္ေမာင္ခင္က ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္လာတဲ့အထဲမွာပါလာၿပီး ခုေတာ့ ကသာမွာပဲ ေနေနတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္လြတ္လာတဲ့အထဲမွာ ဒဏ္ရာအမ်ားဆံုးေပါ့။

 သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ရိုက္ရိုက္ “ေက်ာင္းသားကြ ေထာက္လွမ္းေရး မဟုတ္ဘူး” လို႔ပဲ ထြက္ဆိုသ တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုယ္တံုးလံုးခြ်တ္ၿပီး ကိုယ္ေပၚကို “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” လို႔ေခၚတဲ့ တရုတ္ျပည္ ဘက္ကလာတဲ့ အိမ္မိုးကတၱရာျပားေတြကိုမီးရိႉ႔ၿပီး ကတၱရာစက္ေတြကို ကိုယ္ေပၚခ်ေတာ့မွ ကိုယ္ေတာ္က ကၽြန္တာ္နဲ႔ဘ၀တူ ေထာက္လွမ္းေရး ျဖစ္လာတဲ့သူပါ။ တကယ္က လူေပ်ာ္ပါ။ ဒုကၡေတြထဲမွာကို တခါတခါ ဟာသ ေျပာတတ္ပါေသးတယ္။ မီးေလာင္ရာေတြကေတာ့ သူ႔ကိုယ္အႏွံ႔ေသရာပါခဲ့သဗ်။ ထန္းသမားမ်ား အမူးေျပ ထန္းႏို႔ေမာ့ၾကည့္ဆိုသလို ေတာထဲကေျပးလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၁၉၉၅ ေလာက္က စာေပးစာယူ စာေမးပြဲေျဖၾကတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာင္းေတြပိတ္လိုက္ရတဲ့လႈပ္ရွားမႈမွာ ဒႆတို႔က ဇာတ္လိုက္တဲ့ဗ်။

           သူ႔လိုပဲ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” ဒဏ္ေၾကာင့္ NIP က ေထာက္လွမ္းေရးဗိုလ္ႀကီးပါလို႔ ထြက္ခ်က္ေပးလိုက္ရသူ က ဥကၠ႒ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ေျမေပၚမွာ ငုတ္ေလးငုတ္ရိုက္ၿပီးေတာ့ ပက္လက္လွန္ၿပီး လက္ေရာေျခ ေထာက္ကိုပါတုပ္ၿပီးေတာ့မွ ၀မ္းဗိုက္ေပၚမွာ “ရင္ေပါင္ၾကမ္း” စကို ခင္းၿပီး မီးဖိုခဲ့တယ္လို႔ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေၾကာေရးတာ၀န္ခံ တက္ၾကပ္ႀကီးသန္းေဇာ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလာေျပာလို႔ သိရတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကိုမီးတို႔ၿပီး ရိုက္ထည့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ထိ ေသြးေအးေအးနဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ လို႔သာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ေျပာခဲ့ရတာျဖစ္ပါတယ္။

           ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူခ်ဳပ္ထားစဥ္တေလ်ာက္လံုး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ၀မ္းဗိုက္က မီးေလာင္ထား တဲ့ ဒဏ္ရာ၊ ေျခသလံုးထိ သံကိုရိုက္သြင္းထားတဲ့ဒဏ္ရာတို႔ေၾကာင့္ လမ္းေကာင္းေကာင္း မေလ်ာက္နိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒီလို ဒဏ္ရာေတြေၾကာင့္ မထနိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနေပမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ ရတဲ့အျဖစ္ကလည္း မလြတ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုက ညိွဳးေတးထားေလေတာ့ သီခ်င္းသာဆိုရတယ္၊ အဆဲအဆို အကန္အေၾကာက္လည္း ခံရရွာပါတယ္။ အေစာပိုင္းရက္မ်ားမွာ သူသီဆိုတဲ့သီခ်င္းကေတာ့ “တိမ္တမာန္” သီခ်င္းပါ။

 "မိႈင္းျပာမႈန္ေ၀ တိမ္မဲညိဳရိပ္ေတြ ေတာင္ျပန္ေလ” 

         သီခ်င္းစာသားေတြအတိုင္း သူ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးသီဆိုတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ သူနဲ႔အတူလြင့္ပါ ခံစားခဲ့ၾကရပါတယ္။

           ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေထာင္လံုၿခံဳေရးက “ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုျပမလဲ” လို႔ ေမးရင္ကို တခါတရံမွာ သူ႔ သေဘာနဲ႔သူကို ထထိုင္ၿပီး  ကိုေန၀င္းရဲ႕ အားလံုးကို ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္ဆိုတဲ့သီခ်င္းကို ဆိုေလ႔ရွိပါတယ္။ အသတ္ခံရကာနီးရက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ မင္းမင္းလတ္ရဲ႕ “ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို သီဆိုသဗ်။ ဒီအက်ဥ္းက်ေနတဲ့ဘ၀နဲ႔ ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္မွာ ဖဲႀကိဳး၀ါေလးေတြသစ္ပင္မွာခ်ည္ၿပီး ေစာင့္ေနမယ့္သူမ်ားရွိခဲ့ေလသလားလို႔ေတြးမိေပမယ့္ မေမးသာလို႔ မေမးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

 တႀကိမ္မွာေတာ့ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ မိုးကာစတခုထဲမွာ ထမင္းပံုစားခြင့္ရခဲ့သဗ်။ သူက ပတ္၀န္းက်င္ ကို အသာေလးခိုးၾကည့္ၿပီး “ကိုေဘာႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ့ သူတို႔ အရွင္ဆက္ထားမယ္ မထင္ဘူး။ တကယ္ လို႔မ်ား ခင္ဗ်ား ဆက္ၿပီးအသက္ရွင္ခဲ့ရင္ေတာ့ အျဖစ္မွန္ကို အခြင့္သာရင္ေဖၚထုတ္ေပးပါဗ်ာ။” လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္မွာပါတယ္။ စကားေျပာေနတာကိုျမင္ၿပီး ဆဲဆိုသံေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္တာခံလိုက္ရတာမို႔ “စိတ္ခ်ပါလို႔” ကမန္းကတန္း သူ႔ကိုအေျဖေပးၿပီးေနာက္မွာ စကားေျပာခြင့္မသာေတာ့ပါဘူး။

           ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္းကို ဒီေလာက္ ဖြဲ႕ႏြဲ႔ေနရတာက အေၾကာင္းရွိသဗ်။ သူဆုိတဲ့ပံုက တကယ့္အဆိုေတာ္တေယာက္လိုဆိုနိုင္သလို တလံုးတေလယိုင္သြားတာ တိမ္းသြားတာမ်ိဳးကို မရွိပါဘူး။ ဂစ္တာနဲ႔ကီးဘုတ္ (၂) မ်ိဳးကို ကြ်မ္းကြ်မး္က်င္က်င္တီးနိုင္သလို အေနာက္တိုင္းဂီတသေကၤတကို လည္း ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္တတ္ကၽြမ္းတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္ၿပီး သေကၤတကို ဒါရိုက္ ေနာက္ကလိုက္ေရးႏုိင္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔က ရဲေဘာ္၊ ရဲေမတိုင္းက အကိုႀကီး တေယာက္လို ခ်စ္ၾကတာပါ။
          ကၽြန္ေတာ္ အံ့ၾသတာကေတာ့ အင္မတန္စရိုက္ၾကမ္းတဲ့ တာတီးဆိုတဲ့လံုၿခံဳေရးတာ၀န္က်တဲ့လူက တျခားလူေတြလစ္ရင္ သူ႔ဆီကို ဂစ္တာကို၀ွက္ယူလာၿပီး အကိုႀကီးတပုဒ္ေလာက္တီးျပပါလို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေတာင္းဆိုတာမ်ိဳး ေတြ႔ဘူးလို႔ပါ။ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ ဂစ္တာကိုစိတ္ႀကိဳက္ႀကိဳးညွိၿပီး တာတီးအတြက္ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ႔ နံမည္ႀကီးသီခ်င္းတပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာနိဗၺာန္ဘံု” သီခ်င္းကို တီးျပတဲ့ေန႔ကိုေတာ့ ေမ့မရႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ အဆဲအဆိုအကန္အေၾကာက္နံမည္ႀကီးတဲ့ တာတီးတေယာက္ စကားမေျပာႏိုင္ဘဲၿငိမ္ေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ “ေက်းဇူးပါပဲ အကိုႀကီးရာ” လုိ႔ ေျပာသြား တာၾကားရေတာ့ တကယ့္ကိုအ့ံၾသမိပါတယ္။

           ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အစိုးရရဲ႔အထူးဧည့္သည္အျဖစ္ မႏၱေလးေထာင္မွာစံျမန္းရင္း မႏၱေလးနိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔နီးနီစပ္စပ္ေနခြင့္ရေတာ့မွ သိလာရတာကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔က မႏၱေလးမွာ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတာ္ေတာ္ေတာင့္တင္းတယ္လို႔ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမႀကီး လူထုေဒၚအမာ တို႔နဲ႔ ေဆြရိပ္မ်ိဳးရိပ္မကင္းဘူးဆုိတာသိလာရသလို ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ ညီအကိုေတြဟာ အိမ္မွာ အေပ်ာ္ တမ္းတိီး၀ိုင္းတခု ေထာင္ထားတဲ့အထိ ဂီတ၀ါသနာႀကီးတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ရဲ့“ယုဇနပင္နဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါ” သီခ်င္းကို ဂစ္တာနဲ႔တီးတာကို တႀကိမ္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နားေထာင္ခြင့္ရခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲဒါ အသတ္မခံရမွီ ရက္ပိုင္းအလိုကပါ။ ဒီလို စပါယ္ရွယ္ဂစ္တာ နဲ႔ဆိုျပတာကို နားေထာင္ခြင္႔ရတာက နားေထာင္ခ်င္တယ္လို႔ေတာင္းဆိုတဲ႔သူက ဥကၠ႒လုပ္တဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္ျဖစ္လို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး အကိုႀကီးက တခုခုမ်ားျပန္ေျပာလိုက္ေလမလား နားကို အသားကုန္စြင့္ထားၾကပါတယ္။ ခဏေလေတာ့ အကိုႀကီး ဂစ္တာလက္ခတ္သံ ညက္ညက္ေလးထြက္လာပါ တယ္ တိုးလ်ေသာ္လည္းခြန္အားရွိတဲ့ သူ႔အသံကို ဒီေန႔ထိ နားထဲက မတြက္ပါဘူး။ 

“အိုး......ေခါင္းမွာစည္းတဲ႔ ဖဲႀကိဳး၀ါေတြ တပံုႀကီး၊ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ေတြ႔တယ္။”

           ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္လိုပဲ ဂီတမွာကၽြမ္းက်င္သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ မငယ္ (ေခၚ) နန္းေအာင္ေထြးၾကည္ပါ။ မငယ္က ေအဘီတီး၀ိုင္းမွာသီခ်င္းဆိုရင္ ဂစ္တာကိုကိုယ္တိုင္တီးဆိုတတ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေအဘီတပ္ဖြဲ႔အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြ ေရးခဲ့သူပါ။ မငယ္က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က စိတ္ပညာအဓိက ေနာက္ဆံုးႏွစ္မွာ ေတာခိုလာတာပါ။ မငယ္တေယာက္ NIP က လြတ္လိုက္တဲ့အရာရွိပါလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ထြက္ခ်က္ေပးလာေအာင္ ဘယ္လို ညွဥ္းဆဲခံခဲ့ရတယ္ဆိုတာ မေဖၚျပပါရေစနဲ႔။ ေကအိုင္ေက က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္တို႔က ကယ္ထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ့မွာ ဘယ္ျမန္မာ အသိုင္း၀ိုင္းကိုမွအဆက္အသြယ္မလုပ္ဘဲ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) နီးပါး ဇာတ္ျမွဳပ္ေနတာ ခုထိပါပဲ။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီဆိုရင္ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္ရဲ႕ “ေတာင္ျပာတန္းက ေမာင့္အခ်စ္ကို” ဆိုတဲသီခ်င္း အၿမဲ ဆိုေလ့ရွိသဗ်။

           မငယ္ရဲ႔ ထူးျခားမႈေနာက္တခုက သူ႔ အလွပါ။ ေအဘီ ရဲေဘာ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတင္မက ေကအိုင္ေအ မိသားစုေတြထဲထိ သူ႔အလွက ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔ထူးျခားတဲ့အလွေၾကာင့္ပဲ ဒုကၡေတြ႔တာေတာ့ ေျပာပါ ရေစ။ ထံုးစံအတိုင္း အဲဒီညက ေခါင္းေဆာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္မူးလာၾကသဗ်။ သူတို႔ေရွ႔က ပုလင္းေတြထဲက အရက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကုန္လာတာနဲ႔အမွ် သူတို႔ခႏၶာကိုယ္ေတြထဲက ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓါတ္ေတြဟာ လည္း တရိပ္ရိပ္တက္လာၾကပံုရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီေရာက္လာၿပီး လူကက္ဆက္ေတြ ထ လုပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ မငယ္က သီခ်င္းဆိုရသဗ်။ မငယ္က သီခ်င္းဆိုေကာင္းသလို ရုပ္ရည္ကလည္းေခ်ာေတာ့ တက္လာတဲ့ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း ေတာ္ေတာ္ေလးေမ်ာသြားပံုရသဗ်။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ထဲက တပ္ရင္းမႉးဦးေအာင္သန္းဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က အလယ္မွာဖိုထားတဲ့မီးပံုႀကီးထဲက ထင္းစႀကီးတခုကိုေကာက္ယူၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့မငယ္ရဲ႔မ်က္ႏွာကို ထိုးထည့္ပါေရာဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့လည္း အယုတၱအနတၱေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ထင္ပါတယ္ ေထာက္လွမ္းေရးမဆိုၿပီး ထပ္ထပ္ေခၚေနတာက ဆဲဆို ကန္ေၾကာက္ေနတာထက္ ပိုနာမယ္ထင္ပါတယ္။ မ်က္နွာျပင္မွာ ေသရာပါမီးေလာင္ရာႀကီး ပါပါေရာလားဗ်ာ။
         ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ၿပီးေျပာလိုတာက လူကက္ဆက္အပိုင္းတစ္ကိုဖတ္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာရွိတဲ့လူကက္ဆက္ ေဟာင္းေတြဆီက ကြန္ပလိန္းတက္လာတာေလး ေျပာခ်င္သဗ်။ အကိုေရးတဲ့ေဆာင္းပါးမွာ ကက္ဆက္ဖန္ရွင္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဖန္ရွင္ေတြအေၾကာင္း နည္းနည္းျဖည့္ပါရေစလား။ ဒီလိုဗ် သူတို႔က ကက္ဆက္အဖြင့္နဲ႔အပိတ္ ဘယ္လိုလုပ္တယ္ဆိုတာ ေရးျပထားေပမယ့္ အသံအတိုးအက်ယ္စနစ္ကို ဘယ္လို လုပ္တယ္ဆိုတာ က်န္ေနလို႔ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ နားသယ္ေမႊးကို စုၿပီး ဆြဲလွည့္ၿပီး အတိုးအက်ယ္ သူတို႔ လိုတဲ့အတိုင္း လိုက္သီဆိုရပါသဗ်။ နားသယ္ေမႊးတိုတဲ့လူက်ေတာ့ နားရြက္ေပါ့ဗ်ာ။

           မန္းေလးက ေအဘီ ယူဂ်ီတာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီးက မန္းသားပီပီ “ပန္းပုသူဇာ” သီခ်င္းကို ဆိုပါသဗ်။ လူပံုက အရပ္ရွည္ရွည္ အသံကခပ္ၾသၾသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရေသးခင္တရက္မွာ ကိုခ်ိဳႀကီးကို ကားစင္ တင္ထားတဲ့အေၾကာင္း သတင္းျပန္ၾကားဌာနမွာအတူလုပ္ေနတဲ့ ဖိုးဆန္း (ကသာ) က မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာ ပ်က္လာေျပာလို႔ တဲအျပင္ထြက္ၿပီး စစ္ရံုးေနာက္က ေတာင္ကုန္းေပၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္၀ါးကပ္တိုင္မွာ လက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကိုသံရိုက္ေဖါက္ၿပီး ကားရားႀကီးျဖစ္ေနတာ မ်က္စိနဲ႔ေတြ႔ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ႔ အက်ဥ္းက်ခံရင္း သူ ေခါင္းျဖတ္အသတ္မခံရခင္အထိ အတူေနခဲ႔ရပါတယ္။

 မႏၱေလးမွာေနစဥ္က ကိုခ်ိဳႀကီးက ကိုယ္ခံပညာထဲက (ကရာေတးထင္ပါတယ္) သင္တန္း ဖြင့္ခဲ့ ဖူးတာေၾကာင့္ သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ႏိွပ္စက္တာကိုခံခဲ့ရသဗ်။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးလက္ကို ခုတ္ျဖတ္ခဲ့တာပါပဲ။ လက္ျပတ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီးရဲ႔သြင္ျပင္ကိုၾကည့္ရတာ သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔ စိတ္ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ဟန္ တူပါတယ္။ ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္လာတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူတို႔ကို ကြက္မ်က္ခဲ့ပံုကိုျမင္ေတြ႔ဘူးတဲ့သူေတြ အေျပာအရလည္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေသျခင္း တရားကို ရင္ဆိုင္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           သူ႔ကိုယ္သူ ေသလူလို႔သတ္မွတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကာလေတြမွာ ကိုခ်ိဳႀကီးဟာ ဒဏ္ရာေတြကိုက္ခဲ တဲ့ ညေတြကလြဲရင္ ညဘက္လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ စႏၵရားလွထြဋ္ရဲ႕ “ငွက္ေတေလ” သီခ်င္းကိုပဲ ဆိုပါေတာ့ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဒီသီခ်င္းကို မင္းသားႀကီး၀င္းဦးသီဆိုတာကို မၾကာခဏၾကားဖူးေပမယ့္ တကယ့္ သီခ်င္းရဲ့ကဗ်ာဆန္မႈကိုေတာ့ ကိုခ်ိဳႀကီး အဆုိေၾကာင့္သာ နက္နက္နဲနဲခံစားသိရွိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီသီခ်င္းကိုၾကားရင္ ကိုခ်ိဳႀကီးကိုသတိရၿပီး ေက်းဇူးတင္မိရပါတယ္။
              အထူးသျဖင့္“ေလကိုဆန္ကာ၊ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္ ေျမကိုလွန္ကာ ေျပးေလသလားငွက္ငယ္၊” ဆိုတဲ့ေနရာနဲ႔ “ညဥ့္လႊာရံု၊ မဲမဲထဲ၀ယ္၊ ကဗ်ာေတးမ်ားလည္း မေဖြရွာစမ္းခ်င္ပါနဲ႔ကြယ္၊ အခက္ေပြေသးတယ္၊ ငွက္ေတေလကေလးရယ္၊” ဆိုတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ ဘ၀အဓိပၸါယ္ျပည့္၀တဲ့သီခ်င္းတပုဒ္ကို မိတ္ဆက္ေပးခဲ့ၿပီး ေလာကထဲကေန ေလကိုဆန္ကာေျပးထြက္သြားခဲ့တဲ့ကိုခ်ိဳႀကီးကို အၿမဲ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။

           ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ အရင္ အသတ္ခံရသူကိုေက်ာ္ေ၀က ကိုေန၀င္းရဲ႕ “ေမာင့္လျပည့္၀န္း” သီခ်င္း တပုဒ္ထဲကိုပဲ အၿမဲဆိုတတ္တာမို႔ ေမာင့္လျပည့္၀န္း ေက်ာ္ေ၀လို႔တြင္တဲ့ထိပါ။ တကယ္က ကိုေက်ာ္ေ၀က မႏၱေလးဘြဲ႔ရေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက လို႔ သိရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀နဲ႔ကြ်န္တာ္တို႔အား လံုးၾကားကြဲျပားမႈတခုကေတာ့ သူ႔လည္ပင္းမွာႀကိဳးနဲ႔ေဖါက္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႔ေျခသန္းျပတ္ေလးကို အၿမဲဆြဲထားရ ပါတယ္။ အဲဒီေျခသန္း ေပ်ာက္သြားရင္ သတ္မယ္လို႔ႀကိမ္းထားတာမို႔ သူမေသခင္ထိ လည္ပင္းမွာဆြဲထားရတဲ့ ဒီေျခသန္းကိုျမင္ရတိုင္း ကြ်န္တာ္တို႔မွာ ဘယ္လို နာက်င္ရမွန္းမသိေအာင္ နာက်င္ခဲ႔ရပါတယ္။ ကိုေက်ာ္ေ၀ ဟာ ညွဥ္းဆဲမႈေတြေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ေထာက္လွမ္းေရးပါလို႔ ၀န္ခံထြက္ဆိုခ႔့ရေပမယ့္ ေနာက္ဆံုး သတ္ကာ နီးမွာေတာ့

 "ေက်ာ္ေ၀ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား စစ္စစ္ကြ၊ ေက်ာင္းသား စစ္စစ္ကြ”

 လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ၿပီးမွ အသတ္ခံသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

           ခုေဖ့စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာေရးၾကတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြမွာ  ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္နဲ႔ တေန႔ တည္း ကြက္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ မခင္ခ်ိဳဦးအေၾကာင္းကို ဖတ္ရသူတိုင္းအလန္႔တၾကားျဖစ္ၾကရတာမုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္မေရးျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ မခ်ိဳဟာ အသက္အရြယ္နဲ႔မမွ်တဲ့ေလာကဒဏ္ကို ရင္ဆိုင္သြားခဲ့ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲမွ မိန္းကေလးအက်ဥ္းသားေတြက အက်ဥ္းသားအားလံုးအတြက္ ထမင္းခ်က္ေကြ်းရပါတယ္။ ထမင္းခ်ိန္မွာ ကြ်န္တာ္တို႔က သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းငံု႔ထိုင္ေနခ်ိန္မွာ မခ်ိဳ၊ မငယ္၊ နန္းေစာတို႔က တေပပတ္လည္ေလာက္ရွိတဲ့ မိုးကာစထဲ ထမင္းေတြထည့္ၿပီး လိုက္ခ်ေပးရသဗ်။ ဟင္း..လား။ ဆားေပါ့ဗ်ာ။ မခ်ိဴတို႔က ထမင္းအိုးမွာကပ္ေနတဲ့ ခ်ိဳးေလးေတြကိုခြါၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔ကို ထမင္းနဲ႔တို႔စားရေအာင္ မွ်ေ၀ေပး တတ္ပါတယ္။ မခ်ိဳကိုၾကည့္ရတာ သီခ်င္းေတြဘာေတြဆိုတာ ၀ါသနာရွိပံုမရသလို ဆိုလည္းဆိုဖူးပံုမရပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ၀ါသနာမပါေပမဲ့ လူကက္ဆက္အျဖစ္ ေရႊနားေတာ္သြင္းဘို႔ ၀ဋ္ေၾကြးတခုအရ အလွည့္က်လာတဲ့ အခါ မခ်ိဳမွာ ဆိုျပရရွာပါတယ္။ သူအၿမဲ ဆိုျပတတ္တဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ႔မၿငိမ္းရဲ့ “မၿပီးေသးေသာ ပန္းခ်ီကား” သီခ်င္းပါ။

           နန္းေစာက ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႔ကဗ်။ ၁၆ ႏွစ္ေတာင္ မျပည့္ေသးပဲ ေတာခိုလာသတဲ့။ ၉ တန္း ေက်ာင္းသူ ဘ၀ပဲရွိေသးသတဲ့။ ငယ္ေပမယ့္ ေတာထဲမွာ ေသနတ္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲမွာ ခ်န္ပီယံဆုရဘူးတယ္ဆိုၿပီး ခုထိ ဂြင္ႀကံဳ ရင္ ႀကံဳသလို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါဟုတ္/မဟုတ္မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ထြက္ေျပးလာၿပီးေနာက္ပိုင္း မွာ ရန္ကုန္မွာ ဘြဲ႔ရတဲ့ထိပညာႀကိဳးစားသင္ခဲ့တာတာ့ အသိအမွတ္ျပဳရပါတယ္။
          ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ေက်ာ္ကိုကိုရဲ့ေနာက္ကြယ္ ကေန ပံ့ပိုးမႈေတြလုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား လိုက္လို႔ ေျပးရ၊ ပုန္းရပါတယ္။ ေနာက္ ဆံုးေတာ့ နန္းေစာကိုမေတြ႔တဲ့အဆံုး သူတည္းေနတဲ့အိမ္က ဘိုဘို႔ အေမ ေဒၚျမင့္ျမင့္ၾကည္ကိုဖမ္းၿပီး နန္းေစာဘယ္မွာလဲေမးကာရိုက္တဲ့သတင္း မီဒီယာမွာပါလာတဲ့ထိပါ။ လူကက္ဆက္လုပ္တိုင္း သူဆိုတဲ့သီခ်င္း က ကိုရဲလြင္ေရးၿပီး ကိုခင္၀မ္းဆိုခဲ့တဲ့ “ပန္းခရမ္းျပာ”သီခ်င္းပါ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း အင္းလ်ားကန္ေဘးက ခရမ္းျပာေဆာင္ေလးမွာေနခဲ့တဲ့ ကိုရဲတို႔ ဘ၀ကိုဖြဲ႔ထားတဲ့ ဒီသီခ်င္းနဲ႔ ၉ တန္းနဲ႔ ေတာခိုလာတဲ့ ဗန္းေမာ္သူ ဘယ္လိုဆက္စပ္ၿပီး ေရြးဆိုတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ စဥ္းစားမရခဲ့ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ သူ႔ခမ်ာလည္း ဒီသီခ်င္းတပုဒ္ပဲ အစအဆုံးရပံုေပါက္ပါတယ္။

           မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္မ်ား အစည္းအရံုးမွာ ဒု-ဥကၠ႒လုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကိုရဲလင္းက “သက္ဆိုင္သူသို႔” သီခ်င္း ဆိုပါတယ္။ ေအဘီ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္အျဖစ္ကေန ေထာက္လွမ္းေရးဆိုၿပီး ၀န္ခံခဲ့ရသဗ်။ တညမွာ သီခ်င္း ဆိုေနရင္ တပ္ရင္းမႉးေအာင္သန္းရဲ့တုတ္ခ်က္ ေတာ္ေတာ္ျပင္းျပင္းထိသြားၿပီး လံုး၀ သတိလစ္သြားပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ကိုရဲကို ေသၿပီလို႔ထားရာက (၂) ရက္ေလာက္မွာ သတိလည္လာပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ (၂) ပတ္ေလာက္ ဘာမွေမးလို႔မရဘဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနပါေသးတယ္။ ကံေကာင္းလို႔ မေသမေပ်ာက္ပဲ ေျမေပၚ ျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သိရတာက သူ႔မွာခ်စ္သူ ေက်ာင္းဆရာမေလးတေယာက္က သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာပါ။ ဆရာမေလးနဲ႔ ျပန္ဆံုခြင့္ရလို႔မွ မၾကာခင္ ၁၉၉၈ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေထာင္က်ျပန္ ေတာ့ ေထာင္တြင္းမွာဆက္ၿပီး “သက္ဆိုင္သူသို႔ပို႔ေမတၱာ ေတးမဏၰာေခြ်” ရျပန္ပါတယ္။ သူ႔ ေမတၱာေၾကာင့္ သစၥာစူးတာကေတာ့ ေက်ာင္းဆရာမေလးဟာ (၇) ႏွစ္တိတိ သူျပန္လာတာကို သစၥာရွိရွိေစာင့္ေနတာပါပဲ။

           ထူးထူးျခားျခား ခင္ေမာင္တိုးရဲ႕ “ေလာကတလင္းျပင္” ကိုပဲ သီဆိုသူက ၀ဏၰေဇာ္ပါဗ်။ ဒီေမာင္က တခ်ိန္က နာမည္ႀကီး မင္းသားႀကီးေဇာ္ခင္ရဲ႕ သားေတာ္ေမာင္ပါ။ အရပ္ေမာင္းက ေကာင္းေကာင္း ျပည္ၿငိမ္း တို႔လို ဆိုက္ဂိုက္မ်ိဳးမို႔ ဓါတ္ရွင္မင္းသားဘ၀နဲ႔ ေက်ာ္ၾကားႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ေတာထဲမွာလာၿပီး NIP ကပါလို႔ ထြက္ ဆိုရပါတယ္။ သူျပန္ေျပာျပတာကေတာ့ သူ႔ကို နွိပ္စက္မႈတေလ်ာက္လံုးမွာ အမွန္အတိုင္းပဲထြက္ဆိုခဲ့ရင္း ကေန မီးဖုတ္ထားတဲ့ဓါးေျမာင္နဲ႔ သူ႔ေျခသလုံးကိုကပ္တဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးကလႊတ္လိုက္တဲ့ တပ္သားတေယာက္ပါလို႔ လိမ္ညာထြက္ဆိုခဲ့တယ္ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ရန္ကုန္ကိုျပန္ေရာက္ ပန္းခ်ီဆရာ တဦးအျဖစ္က်င္လည္ရင္း တရက္မွာေတာ့ အရက္ဆိုင္မွာမင္းသားႀကီးဦးေဇာ္ခင္နဲ႔ ဆံုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္မိတ္ဆက္ၿပီး ၀ဏၰသူငယ္ခ်င္းပါ။ ေတာထဲမွာဆံုဘူးတယ္လို႔ေျပာေတာ့ မင္းသားႀကီးက တအံ့တၾသမ်က္လံုးျပဴးၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါရင္း “ဆိုးပါတယ္ဗ်ာ။ ဆိုးလြန္းပါတယ္ ဗ်ာ။” ဆိုတာကိုပဲ ခဏခဏေျပာၿပီး ေခါင္းပဲခါေနတာ မွတ္မိေနသဗ်။

           ခု ေျမာက္ပိုင္းကိစၥေတြကို အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ၀တၳဳအသြင္ေရးခဲ့တဲ့ ဆမား ညီညီ (ေခၚ) ကိုညီညီ ကလည္း မၾကာခဏအဖြင့္ခံရတဲ့ လူကက္ဆက္ပဲခင္ဗ်။ ေအဘီအတြက္ ေျမေအာက္လုပ္ငန္းေတြကို မန္းေလးမွာေနၿပီးလုပ္ေပးရင္းက ဗဟိုကိုခဏတက္လာရင္း ငွက္သင့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေပါ့ဗ်ာ။ မန္းေလးမွာ ကိုယ္ပိုင္ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေက်ာင္း ေလးဖြင့္ အသက္ေမြးတယ္ဆိုသဗ်။ ဒါေၾကာင့္ အီးဂဲလ္ရဲ့ “ေဟာ္တယ္ကယ္လီ ဖိုးနီးယား” သီခ်င္းနဲ႔ “By the rivers of Babylon” “Country Road” စတဲ့ အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကိုဆိုတတ္ တာမုိ႔ အထူးသျဖင့္ ဘိုသီခ်င္းေတြနားေထာင္ခ်င္တဲ့ ဥကၠ႒ေလးနဲ႔အဖြဲ႔တက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္မႉး လက္၀ါးက ကိုညီညီဆိုတဲ့ ကုလားရဲ႔ပါးေပၚ (ကိုညီက ဘာသာေရးကိုင္းရိႉင္းသူ အစၥလမ္ဘာသာ၀င္တဦးပါ) က်ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုညီညီဟာလည္း ျပင္းထန္တဲ့စစ္ေၾကာေရးဒဏ္ ခံခဲ့ရသဗ်။ သူနဲ႔ ေနာက္ပိုင္း စကားေျပာခြင့္ရေတာ့ သူဟာ ေမာ္ဒန္အႏုပညာကို ထဲထဲ၀င္ဝင္နားလည္တဲ့သူျဖစ္သလို မႏၱေလးမွာ ပန္းခ်ီ ခ်မ္းေအး၊ ကဗ်ာဆရာမ ျဖဴမြန္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံရဲ့မိတ္ေဆြတေယာက္ဆိုတာလည္း သိရသဗ်။ ေခတ္သစ္ပန္း ခ်ီေက်ာ္ခင္၀မ္းက သူ႔ ေဖးဖရိတ္တဲ့ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာသီခ်င္းဆိုခိုင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခင္၀မ္းရဲ့ျမားဘုရင္ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုပဲ ေရြးဆိုေလ့ရွိပါတယ္။

           ေသေရးရွင္ေရးျဖစ္လာေတာ့ လူတကိုယ္ သီခ်င္းတပုဒ္ေတာ့ရဘို႔ျဖစ္လာတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ဘ၀မွာ သီခ်င္းတခါမွမညည္းဘူးတဲ့ ကိုေၾကာင္ (ခ) ေက်ာ္ႏိုင္ဦးလိုလူမ်ိဳးလည္း ႀကံဳခဲ့ရဘူးပါတယ္။ သာယာ၀တီ အက်ဥ္းေထာင္ကို ျဖတ္သန္းဘူးတဲ့အက်ဥ္းသားမွန္ရင္ သာယာ၀တီေစ်းထဲက ဦးက်ားႀကီးေဆးဆိုင္ကို မသိတဲ့လူ ရွိကိုမရွိဘူးလို႔ ေျပာခ်င္သဗ်။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုကူညီတဲ့အလုပ္ကို ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ ကိုယ္ သတၱိရွိရွိလုပ္ခဲ့တဲ့ သာယာ၀တီ အင္န္အယ္လ္ဒီပါတီ၀င္ ဦးက်ားႀကီးလိုလူမ်ိဳး ျမန္မာျပည္မွာ ေတာ္ေတာ္ရွားပါတယ္။ မန္းေလးေထာင္ေလာကမွာ ေဒၚ၀င္းျမျမတို႔ကိုမသိဘူးဆိုရင္ မန္းေထာင္ေနခဲ့သူလို႔ ေျပာမရသလိုမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီလို ထင္ရွားတဲ့ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေက်ာ္နိုင္ဦးကို NIP က ဗိုလ္ဆိုၿပီး စြဲခ်က္တင္ စစ္ပါတယ္။ ကိုေၾကာင္ (ခ) ကိုေက်ာ္နိုင္ဦး (ဓါတ္ပံုထဲ အစြန္လူ) ခမ်ာ လူကက္ဆက္ဘ၀မွာ ေနာက္ဆုံး ေတာ္ေတာ္အၾကပ္ရိုက္ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး နားဆူခ်င္ဆူေစေတာ့ ပါးပူေတာ့မခံေတာ့ဘူးလို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုေၾကာင္တေယာက္ သူ အစအဆံုးေကာင္းေကာင္းရတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဟဲ ခ်လိုက္ပါတယ္။

 “ေရာင္စံု ေဘာလံုး ေရာင္စံု ေဘာလံုး တလံုးငါးျပား” ပါ။

           ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၁၉၉၈ ခုမွာဖမ္းေတာ့ ကိုေၾကာင္ကို ေထာက္လွမ္းေရးက လိုက္ပါတယ္။ ခုေတာ့ သူ႔ ကို လိုက္ခဲ့တုန္းကေထာက္လွမ္းေရးေတြလည္း ၂၀၀၄ မွာ ေထာင္ထဲ ေရာက္ကုန္ပါတယ္။ ၂၀၀၅ မွာေတာ့ ေအဘီက ကိုသံေခ်ာင္းကို အစိုးရဖမ္းမိၿပီး ေသဒဏ္ခ်လိုက္ၿပီး ကိုသံေခ်ာင္းတေယာက္ သာယာ၀တီေထာင္ ေရာက္လာတယ္ဆိုတာ ကိုေၾကာင္ကေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းကို အျပင္ကေနတတ္သေလာက္ ကူညီေပးသင့္တယ္လို႔ေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲမွာ ပစ္ထားလိုက္လို႔ တေယာက္မွသေဘာထားေပး မလာတဲ့အတြက္ေတာ့ ဒီေန႔ထိ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာကေတာ့ ကိုသံေခ်ာင္းျပဳခဲ့တဲ့ကံက သူ႔အက်ိဳးသူေပးပါလိ္မ္႔မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႀကံဳခဲ့ရဘူတဲ့ငရဲမ်ိဳးက သေဘာထားမ်ိဳးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဆက္စပ္လာမယ့္အနာဂတ္မွာ သမိုင္းဘီး ေနာက္တပါတ္ထပ္မလည္ၾကဘုိ႔က အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဦးက်ားႀကီးသား ကိုေၾကာင္ကို “က်ားဆရာ၊ ေၾကာင္” လို႔ ေနာက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ငါ႔သားကို ေတာထဲမွာ ရက္ရက္စက္စက္လုပ္ခဲ့တဲ့ေကာင္ေတြပဲ “ေထာင္ထဲမွာ အခု ခံစမ္း” လို႔ ပစ္မထားတဲ့ ဦးက်ားႀကီး ရဲ့စိတ္ဓါတ္ကို ပိုလို႔ေလးစားမိပါတယ္။

           ေျပာေတာ့ ရန္ကုန္သား၊ ဆိုေတာ့ “အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းတယ္” လို႔ မၾကာခဏ ေျပာတာခံရသူက စမ္းေခ်ာင္း အ၊ထ၊က ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢေခါင္းေဆာင္လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ဖိုးေက်ာ္ (ခ) ေက်ာ္၀င္းေဆြပါ။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ့သီခ်င္းေတြကို တြံေတးသိန္းတန္ေလသံအတိုင္း ဆိုတတ္ပါသဗ်။ တညမွာေတာ့ တံြေတး ရဲ့“အသီးတရာ၊ အညွာတခု” ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ဆိုတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး စာသားအတိုင္း စီးေမ်ာေနၾကပါတယ္။ မၾကာပါဘူး ဖိုးေက်ာ္ဟာ ခၽြဲခၽြဲႏြဲႏြဲ႔ဆိုေနရာကေန ရုတ္တရက္ႀကီး အလန္႔တၾကားထိုး ရပ္လိုက္သလို ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း သူနဲ႔အတူလိုက္ပါေနရာက ရယ္ရမလိုငိုရမလို စိတ္ေမာလိုက္ရသဗ်။ တျခားေနရာ ဟုတ္ပါရိုးလား။ ၾကည္း..ေရ..ေလ တပ္မေတာ္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတဲ့ေနရာေပါ႔ဗ်ာ။ ကံေကာင္းလို႔ အဲဒီညက တုတ္စာမျဖစ္တာ။

           တညမွာေတာ့ ေထာင္မႈးတာ၀န္က်တဲ့ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ့္ကိုမူးေနသဗ်။ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထခိုင္းၿပီး စည္းစိမ္ယူေနရာ မႏၱေလးတကၠသိုလ္က ျမန္မာစာတတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား ကိုေအာင္မင္း (ခ) ထိန္လင္း အလွည့္ေရာက္လာပါသဗ်။ ကိုေအာင္မင္းက တခါမွ သီခ်င္းဆိုဘို႔ခိုင္းတာ မခံဘူးရေလေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း လွဲေနရာကေန ကိုေအာင္မင္း ဘာမ်ားဆိုမလဲ နားစြင္႔ေနၾကသဗ်။ “ကိုယ္ အတန္တန္တားရက္နဲ႔ သြားေတာ့မွာလား။ အို တခါတရံအမွား အတြက္နဲ႔၊ အျပစ္ပံုၿပီလား” ဆိုတဲ့ ကိုေန၀င္းရဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြ ကိုေအာင္မင္းဆီက ထြက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုး ကိုေန၀င္းရဲ့သီခ်င္းစာသားေတြအတိုင္း စီးေမ်ာပါသြားပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္းက ကိုေန၀င္း ခေရဇီကိုး။

           “ကာယကံရွင္လူကိုယ္တိုင္၊ အသိထက္ ဘယ္ပိုနိုင္မွာတုန္း၊ အမ်ားနဲ႔တေယာက္တုဖက္ေျပာရင္၊  အားနည္းတဲ့ တေယာက္က အရွဳံးေပါ့၊ မသြားလည္းပဲ ေရာက္ခဲ့မိၿပီကိုး”

 သီခ်င္းရဲ႕ စာသားေရာသံစဥ္ပါ အားအေကာင္းဆံုးအလွဆံုးေနရာ အေရာက္မွာ “ဖုန္း” “ဖုန္း” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အတူ ကိုေအာင္မင္းသီခ်င္းဆိုသံ ထိုးရပ္သြားၿပီး ထပ္ကာထပ္ကာ ဆဲသံနဲ႔ရိုက္သံေတြပဲ ထြက္လာပါ တယ္။
“မင္းက အမ်ားနဲ႔တေယာက္မို႔ ခံရသေလးဘာေလးနဲ႔မင္းတို႕ကို ငါတို႔က မတရားစြပ္စြဲဖမ္းထားတယ္ လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။ ေအး ငါ့ နံခ်ပ္ကူအစြမ္း ျပရေသးတာေပါ့ကြာ။ မင္းတို႔ကိုစစ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ေလာက္ေတာ့ ငါလဲ ရိုက္တတ္ပါတယ္ကြ” ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ တဖုန္းဖုန္း ရိုက္သံၿငီးျငဴသံ ဆဲဆိုသံေတြ ဟာ ဆက္တိုက္ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ ထြက္ေပၚလာပါေတာ႕တယ္။

           ဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ရိုက္လိုက္၊ ေမာရင္ ရိုက္တာရပ္ၿပီး ဆဲဆိုေနလိုက္။ ခဏေနေတာ့ ရိုက္လိုက္နဲ႔ စိတ္ရွိသလို ထင္တိုင္းႀကဲေနတာကို ဘယ္သူတဦးတေယာက္ကမွလည္း လာမတားၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လွဲအိပ္ေနတဲ့လူေတြကလည္း တကယ္က်ေတာ့ အမွန္တရားအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္မယ္လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်က္ေတြ နဲ႔ေတာထဲထြက္ခဲ့ၾကသူေတြပါ။ တကယ္လက္ေတြ႔မွာေတာ့ ဒီ လူတေယာက္ မတရားသျဖင့္ခံေနရတာႀကီးကို ၾကားေနပါလ်က္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ၈၀ ေလာက္ထဲမွာ “ေဟ့လူ ဒီလူမတရားသျဖင့္ေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔” လို႔ တေယာက္မွ မေျပာႏိုင္ခဲ့တာ ခုထိ ရွက္လို႔မဆံုးပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္းကို လိွ္မ့္ရိုက္ေနတဲ့ေထာင္မႈးက သူဟာ လူ႔အခြင့္အေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္တိုက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့လူလို႔ မူးမူးနဲ႔ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ရိုက္ေနခဲ့တာကို ၾကားေနရတဲ့ဘ၀ဟာ ကိုေအာင္မင္းအတြက္သာမက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္လည္း ငရဲညပါပဲ။

            တိုတိုေျပာရရင္ ေနာက္တေန႔ မနက္လင္းေတာ့ ကိုေအာင္မင္း ေထာင္အျပင္ကိုထြက္ တန္းမစီႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာက္ထု၊ လမ္းခင္း၊ ထင္းသယ္ စတဲ့ အလုပ္ၾကမ္း ခြင္ေတြဆီ ထြက္လုပ္ရတာမုိ႔ ကိုေအာင္မင္းကို ထားခဲ့ရပါတယ္။ ညေနအလုပ္ေတြသိမ္းလို႔ ေထာင္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ ကိုေအာင္မင္း အသက္ငင္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ထမင္းခ်က္တာ၀န္နဲ႔က်န္ခဲ့တဲ့ နန္းေစာတို႔႔ေျပာျပလို႔သိရတာက ေထာင္မႉးက ညက သူရိုက္ထားလို႔မထနိုင္တဲ့ ကိုေအာင္မင္းကို ပဲမ်ားၿပီး (ေထာင္စကား အလုပ္မလုပ္ခ်င္လုိ႔ အေခ်ာင္ခိုသည့္အဓိပၸါယ္) ေနခဲ့တာမို႔ နံခ်ပ္ကူအသစ္ကို လမိုင္းတင္ရ မယ္လို႔ေျပာၿပီး တေန႔ခင္းလံုးဆက္ရိုက္ေနတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္း အနားကိုခြင့္ေတာင္းၿပီး ကိုညီညီနဲ႔ဘိုဘိုတို႔က မွာစရာရွိတာမွာဘို႔ေမးေတာ့ ေသြးေတြပဲ ပါးစပ္ကဆက္ထြက္လာၿပီး စကားတလံုးမွ ဆက္မထြက္လာပဲ ကိုေအာင္မင္း ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။

           ၂၀၀၅ ခု ေထာင္ကလြတ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မၾကခဏ ၀ိုင္အမ္စီေအက ကိုရဲ (ကိုရဲလြင္)ဆီ မၾကာခဏ ေရာက္ျဖစ္သလို ကိုေန၀င္းနဲ႔လည္း ရံဖန္ရံခါေတြ႔ျဖစ္ သူ႔သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေန၀င္းသီခ်င္းစာသားေတြသီဆိုရင္း လူ႔ေလာကကိုေက်ာခိုင္းသြားခဲ့ရဘူးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားတဦးရွိခဲ့ဘူးတယ္ဆိုတာမ်ား ကိုေန၀င္းသိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေၾကကြဲလိုက္မလဲလို႔ စိတ္ထဲကေတြးမိပါတယ္။ ထုတ္ေတာ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ စာဖတ္သူကိုလည္း ကိုေန၀င္းတေယာက္ကိုေတာ့ ဒီအျဖစ္ကို ျပန္မေျပာမယ့္သူလို႔ ယံုၾကည္ပါရေစ။

           ဒါျဖင္႔ ရိုက္သတ္လိုက္တဲ့ကိစၥအတြက္ ေထာင္လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ခံ ဘယ္သူကမွလည္းလာၿပီး ေမးျမန္း တာ အေရးယူတာမလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုေအာင္မင္းရုပ္အေလာင္းကို ညတြင္းခ်င္း ေထာင္အျပင္ထုတ္ထားလိုက္ ၿပီးေတာ့ ကိုလမ်ိဴးေနာင္က သူ႔ လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႔ေတြဆီ ေအာ္ေျပာပါတယ္။ “အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါတစည္းရ မယ္ ဘယ္သူေတြတာ၀န္ယူခ်င္လဲ” လို႔ ေအာ္ေမးတာလဲ အတိုင္းသားၾကားရသဗ်။ အဲဒါက ေပါက္ေစ်းပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က စစ္ေၾကာေရးေၾကာင့္ ေသတဲ့လူေတြကို ျမဳပ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ျမဳပ္တဲ့အဖြဲ႔က အရက္တလံုးနဲ႔ စကား၀ါေဆးေပါ႕လိပ္တစည္းရပါတယ္။

             ဒါဆိုရင္ ခု ကိုလမ်ိဳးေနာင္ ဘယ္မွာလဲလို႔ ေဆာင္းပါးေအာက္မွာ ေမးလာမယ့္သူေတြအတြက္လည္း တခါ တည္း ေျဖလိုက္ပါမယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ ဖမ္းထားသူတြ ညသန္းေခါင္ေလာက္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ကိစၥအတြက္ သူနဲ႔ ညတာ၀န္က်တို႔ကို လက္ရွိ ဗဟိုေကာ္မီတီအဖြဲ႔က ေသဒဏ္ေပးၿပီး ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ကိုသတ္ခဲ့တဲ့ကုန္းေပၚမွာပဲ ေခါင္းျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရသဗ်။ ကိုလမ်ိဳးေနာင္က သူ႔ကိုမသတ္မီ အရက္အ၀ေသာက္ခြင့္ေတာင္းဆိုတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီတပ္ သားရဲေဘာ္တဦးကို တာ၀န္ေပါ့ေလ်ာ့လို႔သာ ေခါင္းျဖတ္ဘို႔အမိန္႔ေပးလိုက္ရေပမယ့္ လူ႔အခြင္႔အေရးကို အျပည့္အ၀ေလးစားလိုက္နာတဲ့ ကိုေအာင္ႏိုင္၊ ကိုသံေခ်ာင္းအပါအ၀င္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားကခြင့္ျပဳခဲ့တာမုိ႔ ကိုလမ်ိဳးေနာင္ခမ်ာ တပ္ဖြဲ႔ဘက္ဂ်က္ထဲကေငြနဲ႔ အရက္မူးေအာင္ ေသာက္သြားခြင့္ရသြားရွာတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

            ဟုတ္ကဲ့။ ဒါ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုး၀ါးလွတဲ့အျဖစ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔သမိုင္းမွာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္းခ်ိန္မွာ တာ၀န္မေၾကႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။ မိမိ အသက္ကိုငဲ့ၿပီး အမွန္တရားကိုမ်က္ကြယ္ျပဳ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ေရငံုႏုတ္ပိတ္ေနခဲ့ရတာေလာက္ ျပန္ေတြးတိုင္းရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ စာကို ဖတ္သူေတြထဲမွာ ကိုေအာင္မင္းနဲ႔နီးစပ္သူမ်ားရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္မႈအတြက္ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

            တခါတခါက်ေတာ့လည္း  ဘ၀မွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခြင့္လြတ္နိုင္ဘို႔ႀကိဳးစားရတာ သူမ်ားကို ခြင့္လြတ္ႏိုင္ ဘို႔ ႀကိဳးစားရတာထက္ အဆတရာ ခက္ခဲတယ္ဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ရဘူးသူေလာက္ပဲ နားလည္ ခံစားႏိုင္ပါလိ္မ့္မယ္။

 (ေရးတာက) ပန္းခ်ီထိန္လင္း

(ယူတာက) http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=683:2012-01-02-20-40-58&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64

(ပံုစာ) ၁၉၉၂ ေဖဖဝါရီ ၁၃ ရက္ The Nation သတင္းစာတြင္ ေဖၚျပခဲ့သည့္ဓါတ္ပံု (ဝဲ မွ ယာ: ကိုေက်ာ္ႏိုင္ဦး၊ မနန္းေအာင္ေထြးၾကည္၊ ကိုႏိုင္ဝင္းေအာင္၊ ကိုညီညီ၊ ကိုတိုးၾကည္)