မျိုးမြင့်ချို: တိမ္ျပာေသာေန႔မွသည္အရုဏ္နီဆီသို႔ (တာေကာဒီ)

"နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္ ဖိႏွိပ္မႈေၾကာင့္..လူေမြး လူေတာင္ မေျပာင္တယ္ x x ဆင္းရဲတြင္းသာနက္ခဲ့ပါလို႔ x x သူပုန္မီးကိုေမႊးခဲ့ရတယ္..တိုက္မယ္x ခိုက္မယ္x နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရျပဳတ္ေအာင္ ဒို႔တိုက္မယ္"

ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ကို လက္နက္စြဲကိုင္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကေသာ ဖ.ဆ.ပ.လ လယ္သမားေခါင္းေဆာင္မ်ားသည္၊ ဤသီခ်င္းေလးကိုဆိုရင္း ၿဗိတိသွ် ဧကရီဘုရင္မင္းႀကီးကိုပုန္ကန္မႈျဖင့္ ႀကိဳးစင္တက္ခဲ့ၾကရသည္။ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးရလုဆဲဆဲ အခါတြင္လည္း ဆရာစံႏွင့္လယ္သမားသူပုန္မ်ားကိုႀကိဳးေပးခဲ့သည့္ ဧကရီဘုရင္မႀကီး၏ ဆာဘြဲ႔ရသူေကာင္းျပဳ တရားသူႀကီးတစ္ဦးက ပထမဆုံး သမၼတျဖစ္လာျပန္ပါသည္။

"လက္ဝဲသမား လူငယ္ေတြ ညီညြတ္ဖို႔လိုတယ္" ဟူေသာ လက္ဝဲညီညြတ္ေရး မိန္႔ခြန္းေျပာၿပီး မၾကာမီ တြင္ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လုပ္ႀကံခံရသည္။ သခင္ျမ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကဲ့သို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား မရိွေတာ့သည္ေနာက္တြင္ကာ အကြဲအၿပဲမွာထိန္းမရေတာ့။ လက္ဝဲညီညြတ္ေရးအတြက္ ဦးႏု၏ ႏုမူ (၁၄) ခ်က္ ထြက္လာသည္။ ျပည္႔သူရဲေဘာ္ကလည္း တင္ျပသည္။ ဦးႏု၏အဆိ္ုျပဳခ်က္တြင္ မတ္ဝါဒေလ့လာေရးအစုမ်ား ဖြဲ႔ရန္ပါသျဖင့္ လန္ဒန္သတင္းစာမ်ားက ဖ.ဆ.ပ.လ အစိုးရ "နီ" သြားၿပီဟု ေရးသားၾကသည္။ ထိုအခ်က္ကို ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ရသည္။ ရဲေဘာ္မူႏွင့္ ႏုမူကြဲၿပီး ျပည္သူရဲေဘာ္သည္လည္း ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေတာခိုသြားၿပီးေနာက္ ရဲေဘာ္ျဖဴ၊ ရဲေဘာ္ဝါကြဲၾကၿပီး၊ ရဲေဘာ္ျဖဴမ်ားက ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေနာက္ လိုက္သြားၾကသည္။ ျပည္တြင္းစစ္မီးႀကီးက ထြန္းသစ္စႏိုင္ငံငယ္ကို ဝါးမ်ိဳလိုက္ၿပီ။

ငိုခ်င္းရွည္ အလြမ္းျပဇာတ္ႀကီးနဲ႔တူေသာ ဗမာျပည္သမိုင္းက က်ေနာ္တို႔၏အေသြးအသားထဲဝယ္ ကိန္းေအာင္းေနေသာ တရားမွ်တမႈႏွင့္ႏိုင္ငံခ်စ္စိတ္တို႔ကို လႈပ္ႏိုးလိုက္သည္။ သုိ႔ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္တို႔သည္ ဗမာျပည္သမိုင္းႏွင့္ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ကမာၻ႔သမိုင္းကို ေလ့လာၾကျပန္သည္။ ၁၉၁၄ - ၁၇ ပထမကမာၻစစ္ႀကီး ေအာက္တိုဘာ ေတာ္လွန္ေရးႀကီးႏွင့္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုေပၚထြန္းလာျခင္း၊ ၁၉၃၀ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီး ဟစ္တလာႏွင့္ နာဇီပါတီအာဏာရလာျခင္း၊ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီး ဒီမိုကေရစီမဟာမိတ္တပ္ေပါင္းႏွင့္ ဝင္ရိုးတန္း ၃ ႏိုင္ငံ၊ ေယာ္လ္တာကြန္ဖရင့္ ဝင္စတန္ခ်ာခ်ီ၊ ရုစ္ဗဲလ္တ္၊ စတာလင္သြာခ်ီ သံမဏိကန္႔လန္႔ကာမိန္႔ခြန္း စစ္ေအး အေျမာက္သံ အေရွ႕ဥေရာပဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံမ်ား ေပၚထြန္းလာျခင္း၊ ၁၉၄၉ တရုတ္ျပည္သစ္၊ ေမာ္စီတုံး၊ ခ်ဴအင္လိုင္း၊ ၁၉၅၀-၅၃ ကိုရီးယားစစ္ပြဲ၊ ၁၉၅၅ ကမာၻ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္ရွားမႈႀကီး၊ စေတာ့ဟုမ္းကြန္ကရက္၊ ဂ်ဴးလီေယာ့ က်ဴရီ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသဝဏ္လႊာ၊ ဆိုဗီယက္ကြန္ျမဳနစ္ပါတီ ၁၈-၂၀ ႀကိမ္ေျမာက္ ကြန္ကရက္မ်ား စစ္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပႆနာ၊ စတာလင္ပုဂၢိဳလ္ကိုးကြယ္မႈ "Personality Cult" ျပႆနာ၊ "အႏုျမဴဗုံးဟာ စကၠဴက်ားျဖစ္တယ္"၊ ေမာ္စီတုံး၏ ၁၉၇၀ ေမ (၂၀) ေၾကျငာခ်က္။

က်ေနာ္တို႔၏ သမိုင္းေလ့လာမႈၿပီးဆုံးသည့္အခါတြင္ကား မူလ လူ၂၀ မွ် ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလ့လာခဲ့ၾကရာမွ ထက္ဝက္ခန္႔သာ က်န္ပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ေလ့လာေရးကိုလည္း မတ္ - လီနင္ဝါဒ ေလ့လာအစုအျဖစ္ ျမွင့္တင္လိုက္ၾကသည္။ V.Afamadeyev ၏ Marxist philosophy ႏွင့္ O.yakhot ၏ Dialectical and Historical Materialism စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကို အဓိကထားေလ့လာသည္။ ေမာ္စီတုံး၏လက္ေရြးစင္က်မ္း ၄ တြဲမွ အေရးႀကီးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ညက္ညက္ေၾကေအာင္ ေလ့လာၾကသည္။

On Practice, on contradiction on New Democracy, Coalition government, Selected Military writings, Marx-angle selected work, Vol-I & II လီနင္လက္ေရြးစင္က်မ္း ျမန္မာျပန္ ၄ တြဲႏွင့္ စတာလင္၏ အေရးႀကီးေသာ Foundation of Leninism, The Problems of Leninism, Marxism and National Questions စသည္တို႔ကို ေလ့လာၾကသည္။ သခင္ေလးေမာင္၊ ေအာင္လင္း၊ ဘဝင္း၊ ဆရာျမသန္းတင့္တို႔၏ မတ္ဝါဒဆိုင္ရာ ျမန္မာျပန္စာအုပ္မ်ားက္ုိလည္း ေလ့လာၾကပါသည္။ က်ေနာ္တို႔သည္ မတ္ေဘာဂေဗဒဘာသာရပ္တြင္မူ အေတာ္ အခက္အခဲ ေတြ႔ၾကရသည္။

ေမာင္စူးစမ္း၏ မတ္ေဘာဂေဗဒ ၂ တြဲကိ္ု အားထားၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔၏ ေလ့လာေရးၿပီးဆုံးသည့္အခါ မတ္ဝါဒီမ်ား အျပစ္ျပႆနာအရပ္ရပ္ကို သုံးသပ္ရႈျမင္ရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး စီးပြား ယဥ္ေက်းမႈအသစ္တို႔ျဖင့္ ဒီမိုကေရစီသစ္ ဗမာျပည္ကို က်ေနာ္တို႔ တည္ေဆာက္ၾကရမည္ဟု သေဘာတူေကာက္ခ်က္စြဲႏိုင္သည့္အခါတြင္ကား ကိုေက်ာ္ဝင္း၊ က်ေနာ္ ၊ က်ေနာ့္ညီ ဖိုးခ်ိဳႏွင့္ တင္ေမာင္သန္းတို႔ ၄ ဦးသာလက္တြဲမျဖဳတ္တမ္းက်န္ရစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ဤေလ့လာေရး အစုအေဝးသည္ ေက်ာင္းကလပ္စည္းျဖစ္လာၿပီး ေနာင္တြင္ က်ေနာ္တို႔အားလုံးသည္ ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲ၊ လူထုတိုက္ပြဲမ်ားကိုျဖတ္သန္းကာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားျဖစ္လာခဲ့ၾကပါသည္။ ဖိုးခ်ိဳ ႏွင့္ ကိုေက်ာ္ဝင္း တို႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆီသို႔ေရာက္ရိွသြားကာ တင္ေမာင္သန္းက ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရပါသည္။ သူလည္း ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာၿပီၤး ထင္ရွားသည့္စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။ သင့္ဘဝေအာင္ျမင္ေရး မဂၢဇင္းကိုထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး ယခုအခါ USA တြင္ ေရာက္ရိွေနပါသည္။ RFA တြင္ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားလ်က္ရိွ ပါသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေလးဘက္အုတ္နံရံႏွင့္ နရသိမ္စံအိမ္၏ ဧည့္သည္ေတာ္။

"တိမ္ျပာေသာေန႔တြင္ x အသည္းမ်ား ဘ၀င္ xx သာယာလန္းဆန္းၾကည္လင္" က်ေနာ္က ပန္းႏုအျပာ ေဖ်ာ့ေရာယွက္ကာ လွပေသာညေနဆည္းဆာ တိမ္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကိုၾကည့္ကာ "တိမ္ျပာေသာေန႔" သီခ်င္းကို ညည္းေနသည္။ "ဟား ဟား ဟား ဟား" ေကာင္ေလးေတာ့ ထမင္းဆာတာနဲ႔ စိတ္ေဖါက္သြားၿပီနဲ႔တူတယ္ ေက်ာက္ကားေပၚအတူပါလာသည့္ အလုပ္သမားႀကီးက က်ေနာ္ကိုစသည္။ ေလက ဟူး ဟူး ရား ရား တိုက္ခတ္ ေနသည္။ က်ေနာ့့္တို႔စီးလာသည့္ေက်ာက္တင္ကားက မႏၱေလးေတာင္ကိုပါတ္ေကြ႔ကာ အရိွန္ျပင္းစြာ ေမာင္းႏွင္ ေနသည္။ ေဆာင္းေႏွာင္း ညေနသည္ ေနာက္တြင္က်န္ေနရစ္ခဲ့ၿပီ။ က်ေနာ္၏ ေက်ာက္ကားတင္ အလုပ္သမားဘ၀။

၁၉၇၃ ႏွစ္ဦးပိုင္းတြင္ မႏၱေလးေဆးတကၠသိုလ္ တတိယအႀကိမ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္းေကာ္မတီ အစည္းအေ၀းတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးဓါတ္ပုံႏွင့္ပါတ္သက္၍ ဆရာမ်ားႏွင့္က်ေနာ္တို႔ အျပင္းအထန္ျငင္းခုန္ၾကရသည္။ ယခုအႀကိမ္တြင္ ကိုေလးထြန္းက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္။ က်ေနာ္၊ ကိုေက်ာ္၀င္းႏွင့္ ကိုေက်ာ္ေသာင္းတို႔က အယ္ဒီတာမ်ား။ က်ေနာ္တို႔ ေရြးထားေသာအဖုံးမွာ ေခ်ေဂြဗါးရားပုံပါသျဖင့္ ေက်ာင္းအာဏါပိုင္အဖြဲ႔ထဲမွ မ.ဆ.လ အလိုေတာ္ရွိ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ားက ပယ္ခ်သည္။ ထိုဆရာမ်ားက က်ေနာ္တို႔အုပ္စုကို ၾကည့္မရ။ လမ္းစဥ္လူငယ္လႈပ္ရွားမႈကို ဦးေဆာင္ေသာဆရာအခ်ိဳ႕ကလည္း က်ေနာ့္တို႔ကို မလိုလားအပ္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားဟု ယူဆေနသည္။ အထူးသျဖင့္ ခႏၶာေဗဒ (Anatomy) ပါေမာကၡႏွင့္ဆရာမ်ားက က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မတည့္။

ဤသို႔ျဖင့္ ဒုတိယ အမ္ဘီဘီအက္စ္ (အႀကီးတန္း)စာေမးပြဲတြင္ ခႏၶာေဗဒဘာသာရပ္က်ရႈံးထားေသာ က်ေနာ္သည္ ၁၉၇၃ ဇူလိုင္တြင္က်င္းပေသာ စားေမးပြဲႀကီးတြင္ ခႏၶာေဗဒဘာသာရပ္ ေရးေျဖဘာသာရပ္မ်ား ေအာင္ျမင္ပါလ်က္ ၂ခါက်စံနစ္ျဖင့္ ေက်ာင္းမွ ထုတ္ပယ္ခံရသည္။ က်ေနာ္ လုပ္ႀကံေက်ာင္းထုတ္ခံရသည္ကို မေက်နပ္ေသာ ကိုေက်ာ္၀င္းႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက စာသင္ခန္းမႀကီးတခုကို၀င္ေရာက္စီးနင္းကာ က်ေနာ္၏ ခႏၶာေဗဒ အေျဖလႊာမ်ား ကို စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလိုေၾကာင္း ေတာင္းဆိုၾကသည္။ ၁၉၇၃ ဇူလိုင္ (၅) ရက္ေန႔တြင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းအာဏာပိုင္ မ်ားက အေျဖလႊာမ်ားကို စစ္ေဆးစရာမလိုေၾကာင္း၊ က်ေနာ္သည္ ခႏၶာေဗဒဘာသာရပ္၏ ေရးေျဖစာေမးပြဲမ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႔စာေမးပြဲကို ေအာင္ျမင္ေၾကာင္း သို႔ရာတြင္ ႏႈတ္ေျဖစာေမးပြဲကို မေအာင္ျမင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေနာင္တြင္ ႏႈတ္ေျဖမေအာင္လ်င္ ေက်ာင္းထုတ္သည့္စံနစ္ကို ပယ္ဖ်က္ေပးရန္တင္ျပေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေခၽြးသိပ္ ေျဖရွင္းေပး လိုက္ၾကသည္။ သုိ႔ျဖင့္ ေဖာ္မလင္နံ႔ထုံမႊန္းသည့္ ခြဲစိတ္ခန္းထဲက လူေသေကာင္မ်ားၾကားမွာထက္၊ လေရာင္ေအာက္ တြင္ စံပါယ္နံ႔သင္းသင္းကိုရႈရႈိက္ရင္း အိုမာခယာမ္၏ကဗ်ာမ်ားကို ရြတ္ဆိုေနခ်င္ပါသည္ဆိုေသာ က်ေနာ္သည္ ေဆးတကၠသိုလ္ပရ၀ုဏ္ကို ေက်ာခိုင္းခဲ့ရပါသည္။

ေက်ာင္းထုတ္ခံၿပီးေနာက္ မၾကာမီ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ေသာ က်ေနာ္သည္ ဘ၀စာမ်က္ႏွာမ်ားကို ျဖတ္သန္းရင္း၊ နာက်ည္းေၾကကြဲဘြယ္ ေအာက္ေျချပည္သူမ်ား၏ဘ၀ကို လက္ေတြ႔က်က် သိရိွလာရပါသည္။ ဤႏွစ္ကာလမ်ားက က်ေနာ္၏ေလာကအျပင္ကို အခိုင္အမာထုဆစ္ခဲ့ၿပီး အေတြးအေခၚအရသာမက လက္ေတြ႔ဘ၀ကိုပါ ေျပာင္းလဲေစခဲ့ပါ သည္။

က်ေနာ္သည္ ျမဴနီစီပါယ္ရုံးမွကားေပၚတြင္ ေန႔စားအလုပ္ၾကမ္းအျဖစ္ ၀င္္ေရာက္လုပ္ကိုင္သည္။ တေန႔ သုံးက်ပ္ရွစ္ဆယ့္ငါးျပားရသည္။ တဖက္တြင္ က်ဴရွင္တခုခု၌စာျပခြင့္ရရန္ႀကိဳးစားရင္း၊ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ရူပေဗဒဘာသာရပ္တြင္ ဒုတိယႏွစ္ External ေက်ာင္းသားအျဖစ္ စာရင္းတင္သြင္းထားပါသည္။ က်ေနာ့္တာ၀န္မွာ တာ၀န္က်သည့္ကားျဖင့္ အလုပ္ခြဲေပးသည့့္ work-Ticket အတိုင္း ေက်ာက္သယ္ျခင္း၊ ေျမသယ္ျခင္းမ်ား လုပ္ရာတြင္ ေခါက္ေရႏွင့္ၿပီးစီးမႈကို လက္မွတ္ထိုးႀကီးႀကပ္ရသည္။ ကုလားမေတာင္ ေက်ာက္မိုင္းမွေက်ာက္မ်ားကိုသယ္ၿပီး လမ္းခင္းရာသို႔ပို႔ရသည္။ ကုလားမေတာင္ေက်ာက္မိုင္းမွာ မႏၱေလး မုိးကုတ္ကားလမ္းနံေဘးတြင္ တည္ရွိၿပီး၊ ရာဇ၀င္လာ ေဖာင္သမားေလး ေမာင္ရင္ေမာင္ႏွင့္ ယကၠန္းသမေလးမေရႊဥတို႔၏ ေမတၱာဇာတ္လမ္း “စ” ရာ ေဒသ ျဖစ္သည္။

မနက္လင္းသည္ႏွင့္ တရြာလုံးေက်ာက္မိုင္းမွာ ေရာက္ေနၿပီ။ ေက်ာင္ေတာင္မွ ေက်ာက္စိုင္ခဲႀကီးမ်ားကို ေပါက္ခၽြန္းျဖင့္ ဖဲ့ခ်သည္။ ယင္းေက်ာက္တုံးႀကီးမ်ားကို ေျခာက္ေပါင္တူျဖင့္ထုခြဲၿပီး အရြယ္ရြယ္ အစားစားျဖစ္ေအာင္ ထုႏွက္ၾကရသည္။ ေက်ာက္ႀကီး၊ ေက်ာက္လတ္ (၂" x ၁') ႏွင့္ chipping ေခၚေက်ာက္ေသးမ်ား အျဖစ္ေရာက္ေအာင္ တူအရြယ္အစားစားျဖင့္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ဂဲထုၾကရသည္။ ေက်ာက္မိုင္းအတြင္း၀င္လိုက္လာလ်င္ တူထုသံ တဒက္ဒက္ကို အဆက္မျပတ္ၾကားရမည္။ ဤေက်ာက္မ်ားကို သယ္ယူၿပီးလမ္းခင္းကာ ကတၱရာေစးေလာင္းၾကရ သည္။

သူတို႔၏လက္မ်ားမွ လမ္းခင္းေက်ာက္မ်ား အဆက္မျပတ္ထုခြဲေနၾကရေသာလည္း သူတို႔ရြာကေလးမွာ လမ္းေကာင္းေကာင္းမရိွ။ သူတို႔မွာ ေက်ာက္ေခါင္းဟုေခၚေသာ အလုပ္သမားေခါင္းရိွသည္။ ခြဲၿပီးေသာေက်ာက္မ်ားကို ေက်ာက္ေခါင္းမွတဆင့္ ကန္ထရိုက္သို႔သြင္းၾကရသည္။ ေက်ာက္ကန္ထရိုက္တြင္ G.M.C ေက်ာက္ကားမ်ား ရိွသည္။ ယင္းကားမ်ားျဖင့္ ေက်ာက္မ်ားကိုသယ္ၿပီး ပုဂၢလိကႏွင့္ အစိုးရအလုပ္ဌါနမ်ားသို႔ ေရာင္းခ်သည္။ သူတို႔သည္ ေက်ာက္ ကန္ထရိုက္ထံမွ ဆန္၊ ဆီ၊ ဆား အ၀တ္အထည္ အသုံးအေဆာင္မ်ားကို ႀကိဳသုံးအျဖစ္ယူၿပီး ေက်ာက္သြင္းကာ ျပန္ရွင္း ၾကရသည္။ အေဟာင္းေပးအသစ္ယူ ႀကိဳထုတ္စံနစ္ျဖင့္ ေႀကြးသံသရာ လည္ေနၾကသည္။ ခေလးမ်ားမွာေက်ာင္းမေန ၾကရ။ ခေလးထိမ္း၊ ထမင္းခ်က္၊ ေရေႏြးတည္၊ ေတာလည္မွစ၍ အလုပ္သင္ကာ အရြယ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေက်ာက္ထု ၾကရသည္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္း ေက်ာက္ထုရသည္။ ပိတ္ရက္မရိွ။ တူႏွင့္ ေက်ာက္ခဲမ်ားသည္သာ သူတို႔ဘ၀။ သူတို႔ မိုးေကာင္းကင္။

ေက်ာက္ကားပိုင္ရွင္ ေငြရွင္ေတြသာ ကားေတြတစင္းၿပီးတစင္း ၀ယ္ႏိုင္လာသည္။ သူတို႔ခမ်ာမေတာ့ ထမင္းႀကမ္း၊ ထန္းလ်က္ခဲႏွင့္ တူရိုးသာလဲခဲ့သည္ သူတို႔ဘ၀ကား အေျပာင္းအလဲမရိွ။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုလ်င္ နီးစပ္ရာ၀ိုင္းဖြဲ႔ စားေသာက္ၾကသည္။ က်ေနာ္က အိမ္ကပါလာေသာ ထမင္းထုပ္ျဖင့္ သူတို႔ႏွင့္၀င္စားသည္။ ဆန္ၾကမ္းထမင္း ငပိဖုတ္ႏွင့္ငရုပ္သီးေထာင္းမွာ ပင္တိုင္ဟင္း။ ရာသီေပၚသီးႏွံေတြကို ခ်က္ၾကသည္။ ခရမ္းခ်ဥ္သီး ေပၚခ်ိန္ဆိုလ်င္ အားလုံး ခရမ္းခ်ဥ္သီးဟင္း။ ခရမ္းသီးေပၚခ်ိန္လ်င္ ခရမ္းသီးဟင္း။ တိုင္ပင္၍ ခ်က္ထားသည့္ႏွယ္ အားလုံးဟင္းခြက္မ်ားမွာ အတူတူ။

ဘ၀ကဆင္းရဲေသာ္လည္း သူတို႔၏ ေစတနာေမတၱာမွာ ႀကီးမားသည္။ တခါတရံ က်ေနာ္က ထမင္းထုပ္ အခ်ိန္မမွီ၍မပါခဲ့သျဖင့္ ထမင္းစားခ်ိန္ တေခ်ာင္ေခ်ာင္ကပ္ေနလ်င္ အတင္းဆြဲေခၚကာေႀကြးၾကသည္။ ေက်ာက္ကား ေပၚသို႔ ေက်ာက္အတင္အခ် တေခါက္ ငါးက်ပ္ရသည္။ တကားလ်င္ ႏွစ္ေယာက္တင္ရသည္။ တရက္လ်င္ အနည္းဆုံး ေက်ာက္ကား (၄) စင္းေတာ့ အတင္အခ်လုပ္ရသည္။ ကား (၄) စီး အတင္အခ်လုပ္လ်င္ တဦး (၁၀ိ/) ရသည္။ က်ေနာ္ရသည္ကမွ တေန႔ ၃ိ/ ထမင္းအ၀စား (၂ ိ/) ေခတ္တြင္ ေငြ (၁၀ိ/) က နည္းသည့္ ေငြမဟုတ္။ သို႔ရာတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ ေက်ာက္ကားအတူ တင္ခ်ရသူက မသက္သာ။ က်ေနာ္က ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား တင္ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ကားတစင္းလုံး၏ ေလးပုံတပုံခန္႔သာ တင္ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔သည္ က်ေနာ့္ကို မတြက္ကပ္ၾက။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူတြဲ၍ ေက်ာက္တင္ရန္ အလုအယက္ပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။

တခါတရံ ေန႔လည္ထမင္းစားၿပီး၊ မလွမ္းမကမ္းရိွစမ္းေပါက္တြင္ ေျခလက္ေဆးကာ ဝါးရုံပင္ရိပ္တြင္ ခဏေမွးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားလ်င္ သူတို႔သည္ က်ေနာ့္ကို မႏိႈးရက္ၾက။ က်ေနာ့္အစား ေက်ာက္အတင္အခ်ဝင္လုပ္ၿပီး ညေနအလုပ္သိမ္းလ်င္ က်ေနာ့္အတြက္ပါ က်သင့္ေငြကို ခြဲေပးၾကသည္။ တခါတရံ ေက်ာက္ေတာင္ၿဖိဳရင္း ေက်ာက္ ကမ္းပါးၿပိဳက်သြား၍ လူပါသြားသည့္အခါ ေသြးသံတရဲရဲ ဒဏ္ရာရၾကသည္။ လူနာကို ေစာင္ပုခက္ျဖင့္ထမ္းၿပီး ကားလမ္းေရာက္ေအာင္သြားကာ အနီးဆုံး မတၱရာေဆးရုံသို႔ ကားႀကဳံျဖင့္ပို႔ၾကရသည္။ ကံဆိုးသျဖင့္ အခ်ိန္မွီ ကားမရလ်င္ ေသြးလြန္ေသဆုံးၾကရသည္။ သူတို႔အတြက္ ဂုံနီအိပ္မွာ ခ်ဳံေစာင္၊ ဖ်ားနာလ်င္ လ်က္ဆားႏွင့္ ငန္းနီေက်ာ္ေဆး၊ လင္းရိပ္က်ေနေသာ သူတို႔ဘဝ ျဖတ္ပိုင္းပုံရိပ္မ်ားက တရားမွ်တကင္းမဲ့သည့္ လူမႈစံနစ္ႀကီးကို မီးေမာင္းထိုးျပေနသည္။

သို႔ႏွင္ပင္ ၁၉၇၃ ဇႏၷဝါရီ (၃) ရက္ ႏိုင္ငံေတာ္ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံဥပေဒဆႏၵခံယူပြဲ ေရာက္လာသည္။ မဲရုံေပါက္ကို ေဖါက္ထြင္းျမင္ရေသာခန္းဆီးျဖင့္ ကာထားသည္။ ေထာက္ခံမဲ အျဖဴပုံးကို အေပါက္ဝတြင္ထားၿပီး၊ ကန္႔ကြက္မဲ အမဲပုံး ကို အေဝးဆုံးေနရာတြင္ထားသည္။ ေကာလဟာလ တီးတုိးဝါဒျဖန္႔နည္းမ်ားျဖင့္ ကန္႔ကြက္လွ်င္ဘာလုပ္မည္ ညာလုပ္ မည္။ ဘယ္သူ အမဲေပးသည္ကို ေထာက္လွမ္းမည္စသျဖင့္ အေၾကာက္တရားျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ကာ မဲရေအာင္ယူ သည္။ အခ်ိဳ႕မဲရုံမ်ားက ေျဗာင္က်က်ပင္ အမဲပုံးထဲမွမဲမ်ားကို အျဖဴပုံးထဲ ေျပာင္းထဲ့သည္။ ကန္႔ကြက္ရဲသူမရိွ။ ၉၉.၉၉% ျဖင့္အတည္ျပဳကာ ၁၉၇၄ တြင္ ျပည္သူ႔ေကာင္စီအဆင့္ဆင့္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမာက္ကာ ႏိုင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၊ ျပည္သူလူ ထုလႊတ္ေတာ္၊ အစိုးရအဖြဲ႔ စသည္တို႔ေပၚေပါက္လာသည္။ ထိုစဥ္က ျပည္သူလူထုက ၉၉.၉၉% မဲ ျဖင့္ ေရြးခ်ယ္ခံရပါ သည္ဆိုေသာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးမ်ား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားသည္ ၁၉၉၀ ပါတီစုံ ဒီမိုကေရစီအေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲႀကီးတြင္မူ လဖက္ရည္ေဖ်ာ္သူ၊ ကြမ္းယာသည္စသူတို႔ကို မဲအျပတ္အသတ္ျဖင့္ မရႈမလွ ရႈံးနိမ့္ခဲ့ၾကပါသည္။

မၾကာမီ ပင္ ၁၉၇၄ဇြန္လ အလုပ္သမားသပိတ္ႀကီး ေပၚေပါက္လာသည္။

(ေရးတာက) တာေကာဒီ

(ပန္းခ်ီသရုပ္ေဖာ္က) ကိုထိုက္

(ယူတာက) http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=703:2012-01-22-19-34-58&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64

(မွတ္ခ်က္ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္က အရုဏ္နီ မွမွန္မွာမို႔ မူရင္း အာရုဏ္နီကို အရုဏ္နီလို႔ေျပာင္းလဲေပးပါတယ္)