ေသာ့အိမ္ကရက္စြဲမ်ား၊ လူမ်ား၊ အေတြးစမ်ား(၄)
က်ေနာ့္အေျဖၾကားၿပီးေနာက္ ဆဲဆိုၿပီးခ်ီးမြမ္းေထာမနာျပဳလုိက္သူမွ “ကဲ့..ေဟ့ေကာင္၊ အခု မင္းအခု တို႔လက္ထဲေရာက္ေနၿပီ၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္ေန၊ ယီးတီးယားတားလုပ္လို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ေတြးထားပဲ၊ ဟုတ္ၿပီလား”ဆိုၿပီး ေခါင္းစြပ္ စြပ္ထားသည့္ က်ေနာ့္ မ်က္ႏွာနားကပ္ကာေျပာ၏။ က်ေနာ္က ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ပဲ သူ႔စကားထဲက “ယီးတီးယားတားမလုပ္နဲ႔”ႏွင့္ “ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ေတြးထား” ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ကိုေတြးလိုက္မိ၏။ ေရေရရာရာေတာ့ သေဘာမေပါက္။ သို႔ေသာ္ ၿခိမ္းေျခာက္မွန္းကိုကား သိ၏။ ထိုအတိုင္း တထပ္တည္း က်သည့္ စကားသံတို႔အား ယခုမွစ၍ ေနာင္ ၁၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ၾကားရဦးမည္ဟုလည္း ထိုစဥ္ကမေတြးမိခဲ့။ “ၾကားလား ေဟ့ေကာင္ ေျပာေနတာ”ဟု ဆိုေတာ့မွ က်ေနာ့္အေတြးမ်ား လြင့္စဥ္ထြက္သြား၏။ “ဟုတ္ကဲ့”ဟု ျပန္ေျဖလိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ဘာကို၊ ဘာ့ေၾကာင့္ဟုတ္ကဲ့ဟုဆိုကာ နာခံလြယ္လြယ္ ျပန္ေျပာမိသည္ကိုကား မေတြးတတ္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္က က်ေနာ့္တြင္ အေၾကာက္တရား၊ စိုးရိမ္မႈႏွင့္အားငယ္ျခင္းတို႔ မသိစိတ္တြင္ ႀကီးစိုးေန၍ျဖစ္မည္ထင္သည္။ တကယ္လည္း က်ေနာ္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔စျပဳေနၿပီျဖစ္၏။ ဗိုက္ဆာသလိုလို၊ အာေခါင္ေတြေျခာက္ၿပီး ေရငတ္သလိုလိုေတြလည္းျဖစ္လာ၏။ အေရးထဲ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္စိတ္ကလည္း တဖြားဖြား။
သည္တြင္ အေတြးတခု ရုတ္ကနဲက်ေနာ့္ေခါင္းထဲဝင္လာ၏။ “သူတို႔ကို ငါေၾကာက္ေနသလို သူတို႔လည္း ငါ့ကိုေၾကာက္ေနၾကတယ္”ဟု ျမင္လိုက္မိျခင္းပင္ျဖစ္သည္္။ သည္လိုေတြးမိေတာ့မွ က်ေနာ့္စိတ္ အနည္းငယ္ျပန္ၿငိမ္သြား၏။ ေစာေစာကေလာက္ အထိတ္တလန္႔မျဖစ္ေတာ့သလို ေၾကာက္စိတ္လည္း နည္းနည္းျပယ္သြား၏။ က်ေနာ္ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိေနေၾကာင္းျပဖို႔ တခုခုလုပ္လွ်င္ေကာင္းမည္ဟုလည္း ဆက္ေတြးမိျပန္၏။ စိတ္ထဲတြင္ အေတြးမ်ားေရာက္ယက္ခတ္ျပန္ရ၏။ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဟု ကပ်ာကယာေတြး၏။ “ေရေသာက္ခ်င္တယ္ေျပာရေကာင္းမလား၊ ေရေသာက္ခ်င္တယ္ေျပာတာထက္၊ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္တယ္ ေျပာရတာကပိုေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ေတာ္ၾကာေန ေရေသာက္ခ်င္တယ္ေျပာမွ သူတို႔ကို အေၾကာက္လြန္ၿပီး ေရေတြဘာေတြေတာင္ ငတ္ေနၿပီဆိုၿပီးမ်ားထင္ေနမလား”။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ “က်ေနာ္ေဆးလိပ္ တဖြာႏွစ္ဖြာေလာက္ေသာက္ခ်င္တယ္”ဟု အသံကိုတတ္ႏိုင္သမွ်ၿငိမ္ေအာင္ထိန္းၿပီး ေျပာခ်လိုက္၏။ တေယာက္က “ေဆးလိပ္ေတာ့မေသာက္နဲ႔ -ီးေသာက္၊ မင္းကို ေဟာ္တယ္လ္ ေခၚလာတယ္မ်ားမွတ္ေနလား၊ မေအ -ိုးက၊ လူပါးဝလို႔”ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ရင္ဘတ္အား လက္ဖေနာင့္ျဖင့္ေဆာင့္ထည့္ခ်လိုက္၏။ က်ေနာ္ ဟန္ခ်က္ပ်က္ၿပီး ကယိမ္းကယိုင္ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္ကို လဲက်မလိုျဖစ္ေနစဥ္ ေဘးတြင္အသင့္ရွိေနသူတေယာက္က ေက်ာႏွင့္ရင္ဘတ္အားၫွပ္ၿပီး အံုးကနဲရိုက္ထည့္လိုက္သည္ကို သိလိုက္၏။ က်ေနာ္ ေျမႀကီးေပၚဖင္ထိုင္ရက္သား လက္လြတ္ေျခလြတ္ျပဳတ္က်သြား၏။ ဂ်ိဳင္းေထာက္တျခား လူတျခား။ ၿမီးေၫွာင့္ရိုးက ေအာက္အခံေက်ာက္စရစ္ခဲမ်ားႏွင့္ေဆာင့္မိၿပီး လူတကိုယ္လံုးက်င္စက္ျဖင့္တို႔လိုက္သလို က်င္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ပါးစပ္မွလည္း အားကနဲအသံထြက္သြား၏။ က်ေနာ္ ကမူးရႉးထိုးျဖင့္ လူးလဲအားယူၿပီးျပန္ထခ်ိန္တြင္ ကားအေပၚအတက္ ေနာက္မွေဆာင့္ကန္လိုက္သျဖင့္ ပြန္းပဲ့ေနသည့္ ဒူး၂ဘက္လံုးက နာလိုက္သည္ျဖစ္ျခင္း။ က်ေနာ္ေလးဘက္ေထာက္ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ဒီအတိုင္းပဲ ေျမႀကီးေပၚ ဖင္ထိုင္ခ်လိုက္ရ၏။
သည္တြင္ တေနရာမွလွမ္းကာ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ေတာ္ေတာ့..ေတာ္ေတာ့”ဟု ေျပာသံကိုၾကား၏။ ၿပီးေတာ့ “သြား..သြား.. တာဝန္ မႉးရံုးခန္းေခၚသြား”ဆိုသည့္အသံ တဆက္တည္းထြက္လာ၏။ က်ေနာ္လည္း ေတာ္ပါေသးရဲ႔ဟုေတြးကာ “က်ေနာ့္ ဂ်ိဳင္းေထာက္ေရာ၊ က်ေနာ့္ဂ်ိဳင္းေထာက္”ဟု ဗလံုးဗေထြးေတာင္းမိ၏။ သူ႔အသံက နီးနီးလာသျဖင့္ ထိုသူ အနားေရာက္လာမွန္းခန္႔မွန္းမိ၏။ “ဟ..အာလူးနီလာႀကီးပဲကြ”ဆိုေတာ့ တေယာက္က “မဟုတ္ဘူး ဆရာႀကီး၊ ဒီေကာင္တပ္ထြက္၊ ဘီအီးကထြက္တာ၊ ေရွ႔တန္းမွာ ဒဏ္ရာရလာတာ”ဟု ျပန္ေျဖသံလည္းၾကားေတာ့ နာက်င္ထိတ္လန္႔ေနသည့္ၾကားမွပင္ စိတ္ထဲၿပံဳးမိေသး၏။ ဆက္သြယ္ေရးတပ္သားမ်ား ကီးျဖင့္မရိုက္ပဲ ႏႈတ္ျဖင့္ေၾကးနန္းပို႔သည့္အခါသံုးသည့္ စကားဝွက္မ်ားတြင္ ကႀကီးဆိုလွ်င္ ကမာ၊ ခေခြးဆိုလွ်င္ ခရု၊ ဂငယ္ဆိုလွ်င္ ဂီတာ။ စသည္ျဖင့္ေျပာသလို အာလူးဆိုသည္က အ၊ နီလာဆိုသည္က န။ ဆိုေတာ့ အ..န။ အန ဆိုေတာ့ အႏူ(အနာႀကီးေရာဂါသည္)။ က်ေနာ့္ကို အႏူႀကီးလားဟု ေမးျခင္းကိုသိ၍ျဖစ္၏။ ဂ်ိဳင္းေထာက္လွမ္းယူေနခ်ိန္မို႔ မညီမညာျပတ္ေတာက္ေနသည့္ က်ေနာ့္ ဘယ္လက္ေခ်ာင္းမ်ားကိုျမင္ၿပီး ဆရာႀကီးက အႏူဟုထင္လိုက္ပံုရ၏။ ေနာက္မွ “ေၾသာ္ မသိပါဘူးကြာ၊ ေအးကြာ ဒါဆိုလည္း ျဖည္းျဖည္းသက္သာလုပ္ပါဟ၊ သူ႔ခမ်ာလည္း မေခ်ာင္ပါလား”ဟုဆိုၿပီး အသံေပ်ာက္သြားျပန္သည္။ က်ေနာ့္စိတ္တြင္ “ဒီ ဆရာႀကီးက မဆိုးဘူးပဲ၊ ဟိုေကာင္ေတြေလာက္ေတာ့ ရမ္းကားတဲ့သေဘာ မရွိဘူး၊ ငါ့ကိုလည္း တပ္ထြက္၊ ဒုကၡိတဆိုတာနဲ႔တင္ သနားသြားပံုပဲ”ဟု ေတြးကာ ေက်းဇူးပင္ တင္မိခ်င္ခ်င္ျဖစ္လိုက္ေသး၏။
ထို႔ေနာက္ အခန္းတခန္းထဲေရာက္လာၾက၏။ ကုလားထိုင္တလံုးဆြဲလာၿပီး က်ေနာ့္အား ဂုတ္ပိုးမွဖိခ်ကာ “ထိုင္”ဟုဆို၏။ က်ေနာ္လည္း လက္ျဖင့္အသာစမ္းကာထိုင္ခ်လိုက္၏။ တေယာက္က “ေဟ့ေကာင္၊ ေမးတာမွန္မွန္ေျဖေနာ္၊ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျဖ၊ ငါတို႔ ဗိုလ္ႀကီးက သေဘာေကာင္းရင္ သူမ်ားထက္ေကာင္းတယ္”ဟု ဆို၏။ က်ေနာ့္စိတ္တြင္ “ဒါဆို သူတို႔ ဗိုလ္ႀကီးက သေဘာဆိုးရင္လည္း သူမ်ားထက္ဆိုးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာမ်ားလား”ဟု ေတြးျဖစ္ေအာင္ေတြးမိလိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းစြပ္တန္းလန္းႏွင့္ ေမးခြန္းေတြေမးၾက၏။ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ား။ အနည္းဆံုး ႏွစ္နာရီေလာက္ေတာ့ ၾကာမည္ထင္၏။ ရိုက္တာႏွက္တာ ထိုးတာႀကိတ္တာေတြဘာမွမလုပ္။ အျခားေမးခြန္းမ်ားေမးေနရင္းမွ ေမးၿပီးသားေမးခြန္းကို အလစ္အငိုက္ဖမ္းသလိုမ်ိဳး ၿဖိဳးကနဲဖ်တ္ကနဲျပန္ျပန္လည္းေမး၏။ က်ေနာ့္မွာ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘာမွ်မမွန္မကန္ေျပာစရာမရွိ။ မရွိသည့္ၾကားကပဲ တခ်က္ခတ္ျပင္းျပင္း အတြယ္ခံလိုက္ရ ေသး၏။
“အေမ နံမည္”ဆိုကာ ေနာက္တႀကိမ္ျပန္ေမးေတာ့ က်ေနာ္က”ေဒၚၾကည္”ဟုျပန္အေျဖ၊ ဗိုလ္ႀကီးထံမွ “ဘာကြ” ပဲရွိေသးသည္။ ေနာက္ကေန ေဖ်ာင္းကနဲဇက္ပိုးရိုက္အခ် က်ေနာ့္နဖူးႏွင့္စားပြဲေစာင္း ဒိုင္းကနဲေျပးေဆာင့္ေတာ့၏။ “မင္း မလိမ္နဲ႔ေနာ္”ဟု ဗိုလ္ႀကီးက ထပ္ေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္က က်ေနာ္က “မလိမ္ပါဘူး၊ က်ေနာ့္ အေမနံမည္က ေဒၚၾကည္ပါပဲ၊ က်ေနာ္ ေဒၚၾကည္လို႔ပဲ ေျပာတာပါ”ဟု ကမန္းကတမ္းျပန္ေျပာရ၏။ “ေၾသာ္..ေအးေအး၊ ငါ က ေဒၚၾကည္ၾကည္လို႔ ၾကားလိုက္မိလို႔”ဟု ဗိုလ္ႀကီးကဆို၏။ ေနာက္ကလူက မွားရိုက္မိသည့္အတြက္ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေဆာရီးေလးေတာင္တခြန္းမဟ။ သူ႔ဗိုလ္ႀကီး နားၾကားလြဲျခင္းေတာ့ ပူပူပန္ပန္ရွိဟန္တူ၏။ “ဗိုလ္ႀကီး နားၾကားမ်ားလြဲသြားသလားမသိဘူး ဟဲ..ဟဲ။ မင္းကလည္းေျဖရင္ ပီပီသသေျဖ”ဟု စပါးေရာဖြဲေရာျပန္ေျဖသံလည္းအတိုင္းသား။ အနာက နဖူးႏွင့္ဇက္ပိုးတြင္မဟုတ္ေတာ့။ ရင္ထဲသို႔ေရာက္သြားၿပီ။ က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့။ “ခင္ဗ်ားဗ်ာ..က်ေနာ္ေျဖတာမွန္ရဲ႔သားနဲ႔၊ ဘာလို႔…..” ပဲ ရွိေသး၏။ စကားမဆံုးလိုက္ ေရွ႔တည့္တည့္မွ နဖူးတည့္တည့္သို႔ သစ္သားမ်ဥ္းလံုးျဖင့္ေဆာင့္ထိုးခံလိုက္ရ၏။ ဒီတခါေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးလက္ခ်က္မွန္း က်ေနာ္သိလိုက္ၿပီ။ ေၾသာ္ သူတို႔ဗိုလ္ႀကီး သေဘာေကာင္းတာဒါကိုး..ဟု စိတ္အမွတ္တြင္စြဲသြား၏။
အေမးအေျဖေတြၿပီးေတာ့ ေခါင္းစြပ္ကို မ်က္လံုး ေပၚရံုေလးမတင္၍ “ေမာ့မၾကည့္နဲ႔၊ ဒီမွာလက္မွတ္ထိုး”ဟုဆိုကာ ေဘာပင္န္ႏွင့္ စာရြက္ထိုးေပး၏။ က်ေနာ္လည္း ထိုးေပးလိုက္ရ၏။ ၿပီးမွ က်ေနာ္ ေရေသာက္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေခါင္းစြပ္ကို ပါးစပ္နားေလးအထိ အသာမတင္ကာ ေရတခြက္ထိုးေပးျပန္၏။ က်ေနာ္ ငတ္ငတ္ႏွင္ တႀကိဳက္တည္းေသာက္ခ်လိုက္၏။ မနားတမ္း။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရငတ္ေနခ်ိန္မို႔ အေတာ္အဆင္ေျပသည္ဟုဆိုရမည္။ ထို႔ေနာက္ “ကဲ..ထ” ဟုဆိုကာ ေကာ္လံစကိုကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ဆြဲလိုက္သျဖင့္ လူကအလိုလို ထမိရက္သားျဖစ္သြား၏။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ ၁/၁၇/၂ဝ၁၂
0 comments:
Post a Comment