ကၽြန္ေတာ္ သန္းၾကြယ္သူေ႒းျဖစ္ခဲ့စဥ္က(ပန္းခ်ီထိန္လင္း)

ကၽြန္ေတာ္ သန္းၾကြယ္သူေ႒းျဖစ္ခဲ့စဥ္က

မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီလိုေခါင္းစဥ္မ်ိဳးဟာ က်ဖမ္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ မဲေပါက္တတ္တဲ့ေခါင္းစဥ္မ်ိဳးပါ။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာအပထား စိတ္ထဲ ရွိတာေလ်ာက္ၿပီး အခ်ိန္မေစ့မခ်င္းေျပာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အခုကေတာ့ စိတ္ကူးတည့္ရာမဟုတ္ဘဲ တကယ္ကို သန္းၾကြယ္ သူေဌးျဖစ္ခဲ့တုန္းကအေၾကာင္းကို ေျပာမလို႕ပါ။

ပန္းခ်ီထိန္လင္းတေယာက္ သန္းၾကြယ္သူေဌး ျဖစ္ခဲ့တုန္းကဘ၀ဆိုေတာ့ သစ္ကုန္ကူးတဲ့အေၾကာင္းပဲ ေျပာျပမွာလား၊ ေက်ာက္ေအာင္ခဲ့တာပဲ ဖတ္ရမလားလို႔ စာဖတ္သူကေတြးေကာင္းေတြးမိႏိုင္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္း သိၾကတဲ့အမ်ားစုကေတာ့ ေပါက္တတ္ကရ၊ ကေမာက္ကမေတြျဖစ္ခဲ့တဲ့အထဲက တခုခုကို ဘာလုပ္ဇာတ္ခင္းလာဦးမလဲမသိဘူးလို႔ ႀကိဳတင္ေတြးေနေလာက္ပါၿပီ။ ဟုတ္ပါတယ္ ခုေျပာျပမယ့္အေၾကာင္းကေတာ့ ပိုက္ဆံသန္းခ်ီခ်မ္းသာတဲ့ သန္းၾကြယ္သူေဌးတေယာက္ဘ၀မဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ခ်စ္ဦးေခါင္းမွာ သန္းေလးေတြေ၀ဆိုတဲ့ ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္သီခ်င္းလို သန္းဂ်ီးမေတြၾကြယ္၀ခဲ့တဲ့ တခါကဘ၀ေလးတခုကို ေရးျပမလို႔ပါခင္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္က သန္းေတြအေၾကာင္းမေျပာခင္   သန္းရွာျခင္းယဥ္ေက်းမႈအေၾကာင္း ပထမပြားခ်င္ပါသဗ်။

လြန္ခဲ့တဲ့ေျခာက္လေလာက္က စာေရးဆရာမ ခက္မာေရးတဲ့ အက္ေဆးေလးတခုမွာ ေခါင္းမွာတြယ္တဲ့ သန္းေတြအေၾကာင္းဖတ္ခဲ့ရကတည္းက ဒီစာေလးကိုေရးခ်င္ခဲ့တာပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူရဲ့သန္းေတြအေၾကာင္းဖတ္ရင္း ကိုယ္ပါ ယားလာတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

ကမၻာကသိတဲ့ ျမန္မာပန္းခ်ီဆရာႀကီးေပၚဦးသက္ရဲ့ ေရေဆးကာတြန္းပန္းခ်ီကားေလးေတြထဲမွာ ေရွ့ေနာက္ တန္းစီၿပီး သန္းထိုင္ရွာေနတဲ့မိန္းမေတြကို မၾကာခဏဆြဲျပခဲ့ဘူးတာ အမွတ္ရသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲက အတင္းေျပာတဲ့ဇာတ္၀င္ခန္းေတြမွာ မိန္းမေတြ (တခ်ိဳ႕လည္း ရင္ရွားနဲ႔)တန္းစီၿပီး သန္းရွာၾက၊ သန္းတုပ္ၾကရင္း၊ အတင္းပါ တုပ္ၾကတဲ့ျပကြက္မ်ိဳးေတြလည္း မၾကာခဏၾကည့္ခဲ့ဘူးၾကပါလိမ္႕မယ္။

ငယ္ငယ္က  ရြာမွာေန႔လည္ေန႔ခင္းဆိုရင္ အရိပ္ေကာင္းတဲ့မန္က်ဥ္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ မိန္းမႀကီးေတြဟာ သူတို႔ ဘီးဆံထံုးေတြေျဖခ်ၿပီး ဆံပင္ဖါးယားႀကီးေတြနဲ႔ တန္းစီထိုင္ၿပီး တေယာက္ေခါင္းကိုတေယာက္ဖြၿပီး သန္းရွာ သန္းတုပ္ေနၾကတာ အၿမဲေတြ႔ရပါတယ္။ သန္းတုတ္သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဟာ ရြာမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေပၚျပဴလာျဖစ္တယ္ခင္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူဆိုရင္ ရြာထဲမွာ ဟိုလူကေခၚရွာခိုင္း ဒီလူကေခၚရွာခိုင္းရင္းနဲ႔ လူတကာနဲ႔ဆက္ဆံရတာမို႔ သတင္းကလည္း သူ႔ဆီမွာစံုတတ္သဗ်။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔က သန္းရွာတဲ့ေနရာကို သန္းမရွိေပမယ့္ သတင္းစံုအတင္းစံုၾကားခ်င္လို႔ လာၾကတာလဲရွိသဗ်။ အခုေခတ္ သတင္းသိခ်င္လို႔ အြန္လိုင္းေပၚ တက္ၾကသလိုေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ အဲဒီထဲမွွာမွ ေစာေစာက သန္းရွာေကာင္းတဲ့သူေတြက်ေတာ့ ခုေခတ္ သတင္းေပါင္းခ်ဳပ္ ဘေလာဂ္ဂါ ေဒါက္ တာလြဏ္းေဆြတို႔လို သိခ်င္တာအားလံုးရွိတတ္တာမို႔ သူရွိတဲ့သန္းရွာ၀ိုင္းမွာ မိန္းမတန္းက ပိုရွည္တတ္ပါတယ္။

အရင္ေခတ္ေတြက အိမ္မွာ လူတေယာက္အလုပ္လုပ္ရင္ မိသားစုတစုလံုး ထိုင္စားလို႔ရေနတဲ့ေခတ္ကိုး။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ရြာေတြမွာ သန္းတုပ္သန္းရွာတဲ့ဓေလ့ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ခက္တာက ျမန္မာ့ရိုးရာသန္းရွာ၊ သန္းတုပ္တဲ့ဓေလ့ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ သက္ဆိုင္ရာေတြကထိမ္းသိမ္းၾကပါလို႔ ခုေခတ္စားေနတဲ့ေဖ့ဘြတ္တို႔ တြတ္တာတို႔ (တြတ္တီး၊ တြတ္တာ) ေပၚကေန ေအာ္ဂႏိုက္ဇ္လုပ္ၾကည့္ဘို႔ စဥ္းစားေသးသဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ေဖ့ဘြတ္စာမ်က္နွာမွာ ဒီလို အေရးမပါတဲ့စိတ္ကူးမ်ိဳး ေရးရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပြက္ေလာထသြားႏိုင္တာမို႔ လက္ေလ်ာ့လိုက္ပါတယ္။

ေသခ်ာမွတ္မိတာက ကြ်န္ေတာ္ စတုတၳတန္းႏွစ္က ကြ်န္ေတာ့္ေရွ႕ခံုမွာထိုင္တဲ့ ေဌးရီဆုိတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေခါင္းမွာ သန္းေတြ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိေနတယ္လို႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ တရြရြနဲ႔ေျပးလြား ေရြ႕ရွားေနသဗ်။ သူ႔ေခါင္းကို ၾကည့္ရင္ တစိစိနဲ႔စိတ္ထဲမွာယားလာေအာင္မ်ားလွေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေဌးရီကေတာ့ သူ႔ေခါင္းမွာ သန္းေတြရွိတယ္လို႔အမႈမထားပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေနာင္အခါ သန္းထူတဲ့ေခါင္း မယား ဆိုတဲ့ စကားပံုကို ၾကားဘူးတဲ့အခါ ငယ္ငယ္ကသူငယ္ခ်င္း သန္းၾကြယ္သူေဌး ေဌးရီမ်က္နွာကိုျပန္သတိရမိၿပီး ဟုတ္ပါေပတယ္၊ မွန္ပါေပတယ္လို႔ လက္ခံရပါတယ္။

ေနာင္ ကြ်န္ေတာ္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ေလာက္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆံပင္ထဲမွာ သန္းမ်ား ခုိေအာင္းေနသည္ကိုသိရွိခဲ့ရၿပီး ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ အေမရဲ့ညြန္ၾကားခ်က္နဲ႔ ဘီးစိပ္တိုက္ရပါ ေတာ့တယ္။ ပထမ ဗလာစာအုပ္ (သို႔) သတင္းစာ အလယ္စာမ်က္ႏွာကိုျဖန္႔ခ်ထား ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းကိုငံု႔ၿပီး ၀ါးဘီးစိပ္နဲ႔တိုက္ခ်ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သန္း သေကာင့္သားေတြခမ်ာ ဆံၾကားမွာမေနသာဘဲ သတင္းစာေပၚကို တေဖါက္ေဖါက္ ျပဳတ္က်လာရပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ညီမနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ဘယ္သူ႔ေခါင္းက ဘယ္ေလာက္ရတယ္ဆိုတာကို ၿပိဳင္ပြဲလုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ လက္မနဲ႔ လိုက္တုပ္ေတာ့တာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။ သန္းတုပ္တဲ့အခါ တေဖါက္ဖါက္နဲ႔ ျမည္တဲ့အသံေၾကာင့္ ပိုပိုၿပီး တုပ္ခ်င္လာတတ္သဗ်။ အဲဒီ ေန႔မ်ိဳးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေခါင္းေပၚက သန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ကမၻာပ်က္တဲ့ေန႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္  ရြာဘုရားတန္ေဆာင္းတခုမွာ  သန္းတုတ္သူမ်ားခံစားရေသာငရဲဆိုတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ႔လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ဖ်ား သြားသဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ က်လာတဲ့သန္းေတြကို အိမ္ျပင္ဘက္သြား ခါခ်ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီလို  ဘီးစိပ္တိုက္လို႔ သန္းမႀကီးေတြက်လာရင္ အားရ၀မ္းသာနဲ႔ အဖြားလုပ္တဲ့လူကိုျပေတာ့ ဂ်ပန္ေခတ္က ဆပ္ျပာေတြျပတ္လတ္ၿပီး လူေတြကိုယ္မွာသန္းဂ်ီးမေတြ တြယ္ကပ္တဲ့အေၾကာင္းေတြကို အဖြားက လြမ္းလြမ္းေမာေမာ ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဂ်ပန္ေခတ္အေၾကာင္းေျပာၿပီဆို  ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က အဲဒီေခတ္မ်ိဴး မရွိေတာ့လို႔၀မ္းသာရမယ့္အစား အဲဒီေခတ္ကိုမမီလိုက္တာပဲနာသလိုလို ေတြးမိခဲ့သဗ်။ အဲဒီလို ေတြးခဲ့ဘူးလို႔လား မသိပါဘူးဗ်ာ အဲဒီ သန္းဂ်ီးမဆိုတာႀကီးနဲ႔ ဘ၀တေကြ႔မွာ တည့္တည့္ႀကီးကို သြားႀကံဳမိပါေတာ့တယ္။

ေနရာက ကခ်င္ျပည္နယ္နဲ႔ တရုတ္နယ္စပ္ KIA ဌာနခ်ဴပ္ လိုင္စင္နဲ႔ကပ္လ်က္မွာ ABSDF (NB) ပါေဂ်ာင္ စခန္းရဲ့ အက်ဥ္းစခန္းတခုမွာ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ လူ ၇၀ ေလာက္ဟာ စစ္အစိုးရကလြတ္လိုက္တဲ့ သူလ်ိဴေတြဆိုၿပီး စြပ္စြဲကာ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ ညွဥ္းဆဲမႈေတြနဲ႔ႀကံဳေနရခ်ိန္မွာ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမနဲ႔ လာဆံုေတြ႔ရပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေထာင္ဆိုတဲ့အေဆာက္အဦးက တကယ္ေတာ့ သာမာန္ ေျမစိုက္ ယင္ေပါင္ၾကမ္း (ကတၱရာျပား ေတြ) မိုးၿပီး ၀ါးျခမ္းေသးေသးေလးေတြနဲ႔ကာထားတဲ့ တဲႀကီးဗ်။

ဒါေၾကာင့္မို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ညပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိပ္တံုးရွည္ႀကီးေတြထဲေျခ ၂ ဖက္လံုးကို ထည့္ခတ္ထားပါတယ္ (သို႔မဟုတ္) သံႀကိဳးႀကီးေတြနဲ႔ ေျခက်င္း၀တ္ကို ခတ္ထားပါတယ္။ ညဘက္ လွဲခ်မအိပ္ခင္မွာေတာ့ လက္ေတြ ကို လက္ေကာက္၀တ္ကေန ႀကိဳးနဲ႔ပူးတုပ္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မ်က္ႏွာကို ပိတ္စနဲ႔တင္းၾကပ္ေနေအာင္စည္းၿပီးမွ အိပ္ၾကရပါတယ္။ အိပ္ယာကေတာ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ကတၱာရာျပားစေတြခင္းထားတဲ့ ဘူမိကဗၺလာ ေျမေမြ႔ယာပါ။ မအိပ္ခင္မွာ လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔ (သို႔) ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးထားတဲ့အဖြဲ႔ရဲ့ေခါင္းေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ေတြကို သီခ်င္းေတြဘာေတြနဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္ရေသးသဗ်။ ခိုင္းရင္ေပါ့ေလ။ ၿပီးလို႔ အိပ္ခ်ိန္ လွဲခ်ၿပီးၿပီဆိုရင္ေတာ့ လူးလြန္႔လႈပ္ရွားခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။

ညလယ္ေကာင္မွာ ဆီးသြားဖို႔ႏိုးတဲ့အခ်ိန္မွာ လွဲခ်ေနရာက ထ၊ ေျခရင္းမွာခ်ထားတဲ့ ဂလူးကို႔စ္ ပုလင္းလြတ္ေတြထဲကုိ ေသေသခ်ာခ်ာခ်ိန္ၿပီး ရွဴရွဴးေပါက္ထည့္ရပါတယ္။ ၿပီးျပန္အိပ္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲအိ္ပ္ခ်ိန္မွာ လူးလြန္႔တာမ်ားတဲ့သူေတြကိုေတာ့ မနက္လင္းခ်ိန္ တန္းစီခ်ိန္ ဆီးပုလင္းေတြသြန္ၿပီးတာနဲ႔ နာမည္ေတြေခၚလိုက္ၿပီရင္ ေျမႀကီးေပၚ၀မ္းလ်ားထိုးေပးထားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေထာင္မႉးဆိုတဲ့လူ ဒါမွမဟုတ္ အရုိက္အႏွက္ အင္မတန္ၾကမ္းပါေပတယ္လို႔ နာမည္ေကာင္းထြက္ခ်င္တဲ့ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္က်ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ မနက္ခင္းေသြးပူေလ႔က်င္ခန္း စ ပါတယ္။ သံုးလက္မ ပတ္လည္နီးပါးတုတ္တဲ့ လက္ကိုင္တုတ္ရွည္ႀကီးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ေက်ာ (သို႔) ခါးရိုးေပၚကို စံုကိုင္ရိုက္ခ်လိုက္သူရဲ့ ေစစားရာအတိုင္း အလည္အပတ္က်ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။

သို႔ေပမယ့္ သို႔ကလို က်ေရာက္လာတဲ့တုတ္ခ်က္ေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ေတာ့ ထမင္းစားေရေသာက္လိုပါပဲ။ အဲဒီမတိုင္ခင္က စစ္ေၾကာေရးလို႔ေခၚတဲ့ငရဲခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမး္ဆီးစစ္ေဆးတဲ့ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ့တုတ္ခ်က္၊ ဓါးခ်က္ေတြ၊ မီးရိႉ႔ခ်က္ေတြ၊ လ်ပ္စစ္တို႔ခ်က္ေတြ၊ ေရႏွစ္ခ်က္ေတြနဲ႔ယွဥ္တဲ့အခါ ကေလးကစားသလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီငရဲခန္းရဲ့ညွဥ္းပန္းမွုနဲ႔ ေရွ႕မွာ ဘ၀ဆံုးပါးသြားတဲ့ ကိုတင္ေမာင္ေအး (ကသာ)၊ ႏိုင္ငံေရးတာ၀န္ခံ ပီကင္းျပန္ ဦးစိန္၊ စမ္းေခ်ာင္းက ကိုျပည့္စိုးႏုိုင္၊ ကိုစိုးႀကီးတို႔လို တုတ္ခ်က္နဲ႔အသက္ထြက္မခံလိုလို႔ ေတာ္ လွန္ေရးသမားဘ၀ကေန မဆလလြတ္လိုက္တဲ့ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးေတြပါလို႔ ရင္နာနာထြက္ဆိုၿပီး အသက္ကိုဆက္ေမြးဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဒီဇာတ္ထုပ္မွာေတာ့ ဒီလိုက်ေရာက္လာတဲ့ တုတ္ခ်က္ေတြဟာ သိပ္အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔လို အသက္ကိုေမြးေပမယ့္ မိမိတို႔ကိုယ္လက္အဂၤါတခ်ိဳ႕ကို ေပးလိုက္ရသူေတြလည္းရွိတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေထာင္အိပ္ခန္းဟာ ေစ်းက အမဲသားတန္းထက္ေတာ့ ပိုၿပီး ေသြးညီွနံ႔လႊမ္းပါတယ္။ လက္ေကာက္၀တ္က ျဖတ္ထားခံရတဲ့ ယူဂ်ီတာ၀န္ခံ ကိုခ်ိဳႀကီး (ေနာက္ေတာ့ ေခါင္းပါျဖတ္ေပးလုိက္ရ) လက္ေခ်ာင္းေတြခုတ္ထားခံရတဲ့ ကိုေအာင္ဖိုးတို႔၊ ေျခေထာက္ထဲကို ဖေနာင့္ကေန သံေခ်ာင္းကိုမီးဖုတ္ၿပီးလ်ွိဳသြင္းခံထားရတဲ့ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ဆီက ေသြးညွီနံ႔ေတြအျပင္ ရံဖန္ရံခါ အကြဲအၿပဲ အျဖတ္အေတာက္ေတြၾကားမွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေခါင္းကိုမၾကာခဏ အစိမ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ခံရတတ္တာမို႔ ကိုယ္ေပၚကအ၀တ္ေတြမွာ ေသြးနံ႔စြဲေနတာ အဆန္းမဟုတ္ေတာ႕ပါ။

ခက္တာက ေသြးေပလို႔မို႔လည္း အက်ႌကိုလည္းမပစ္သာပါဘူး။ လဲစရာလည္း မေပးပါဘူး။ အဲဒီ ပါေဂ်ာင္ေဒသဆိုတာက တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္ ေကအိုင္ေအဌာနခ်ဳပ္ လိုင္စင္စခန္းနဲ႔တဆက္တည္း အျမင့္ေပ ခုနွစ္ေထာင္ေက်ာ္ရွိတာမို႔ ေဆာင္းမွာ အရိုးကြဲေအာင္ေအးစက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ေစာင္မရွိပဲ (တခါတရံ ေစာင္ပါးေလးတထည္ ၂ေယာက္မွ်) ေျမေပၚလွဲအိ္ပ္ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အဖို႔ ေသြးဘယ္လိုရႊဲေနေပမယ့္ အဲဒီအက်ႌကိုမပစ္နိုင္ပါဘူး။ အနည္းဆံုး ေလးထပ္ေလာက္ ထပ္၀တ္ထားတာေတာင္ အေဆာက္အဦးထရံႀကဲႀကဲၾကားက တိုက္လာတဲ့ ေတာင္ေပၚေဆာင္းေလေၾကာင့္ ရိုက္ထားတဲ့ဒဏ္ေတြက အရိုးကြဲေအာင္ေအးျမလွပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ စၿပီး ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ၿပီး ခ်ဳပ္ထားကတည္းက တခါမွ ေရခ်ိဴးခြင့္လည္းမေပးသလို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ကလည္း ထပ္အသားနာခံၿပီး ေရခ်ိဴးခြင့္ေတာင္းဆိုဖို႔ဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္မရွိပါဘူ။ ဒါေၾကာင့္ အ၀တ္အစားေတြမွာ ေသြးေတြကေျခာက္ၿပီး ခ်ပ္ေခါက္ႀကီးျဖစ္တဲ့ေနရာ၊ ဆီးန႔ံ၊ ေသြးနံ႔နဲ႔ ဖုန္မႈန္႔တို႔လိမ္းက်ံေနခဲ့တာ လနဲ႔ ခ်ီၿပီး ၾကာလာတာတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ေပါက္ဖြါးခဲ့တယ္လို႔ မသိႏိုင္တဲ့ သန္းဂ်ီးမလို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္သန္းေတြနဲ႔ အေဆြခင္ပြန္းဖြဲ႔မိၾကပါေတာ့တယ္။

အမွန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကုိယ္မွာ ခုလို ကိုယ္သန္းေတြရွိေနတာကို ဘယ္အခ်ိန္က စ သတိထားမိ ဘယ္သူက စ သတိထားမိတယ္ဆိုတာ မွတ္မွတ္သားသား ရွိသင့္ပါလ်က္ မရွိတာကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က  ဘယ္အခ်ိန္ေခၚၿပီး ရိုက္စစ္ဦးမလဲ။ ေရွာ့ခ္တိုက္ၿပီး အစစ္ခံရဦးမလဲ။ မီးၿမိဳက္ခံရဦးမလဲဆိုတာကို ေန႔ေန႔ညညလန္႔ေနရလို႔ပါ။ အစစ္မခံရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာလဲ သူတို႔ခိုင္းတဲ့အလုပ္ၾကမ္းေတြကို ကြ်ဲလိုႏြားလိုလုပ္ရတဲ့ ကြ်န္တပိုင္းျဖစ္ေနတာမို႔ သတိမထားမိၾက တာပါ။

အဲေနာက္ေတာ့ တေယာက္ေသာသူက စၿပီး သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ သန္းေတြရွိေနတယ္လို႔ စေၾကညာလိုက္ၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြ အလုပ္နားတဲ့အခ်ိန္ အက်ႌေတြကို တလြာခ်င္းခၽြတ္ၿပီး ေသခ်ာ စစ္ၾကည့္ေသာအခါမွာေတာ့ အက်ႌရဲ့ခ်ဴပ္ရိုးေၾကာင္းေတြၾကားမွာ ခိုေအာင္းေနတဲ့ (အထူးသျဖင့္ ဂ်ိဴင္းနဲ႔ လက္ျပင္အဆက္ ခ်ဳပ္ရိုးေတြၾကား) သန္းျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။

လူ႔စိတ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ဆန္းတယ္ခင္ဗ်။ ဒီ ကိုယ္သန္းႀကီးေတြကို စေတြ႔ေတာ့ ဒါဟာအင္မတန္ လန္႔စရာေကာင္းတဲ့ကိစၥကို အႏၱရာယ္လို႔မျမင္ပဲ ငါ့အေမႀကီး (အဖြါး) ေျပာတဲ့ ဂ်ပန္ေခတ္လို ေခတ္ပ်က္ကာလမ်ိဳးမွာမွႀကံဳရတဲ့ သန္းဂ်ီးမႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ကိုယ္ကပ္ေနပါေပါ့လားဆိုၿပီး ႀကိတ္၀မ္းသာမိေနေသးဗ်။ ဒါေပမယ့္ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါဘူး ညလည္းေရာက္ေရာ သတၱိျပေတာ့တယ္ဗ်ာ။ ခက္တာက ညဘက္ မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ဒင္းတို႔ကကိုက္ေပမယ္႔ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို လက္ျပန္ႀကိဳးကတုပ္ထားတဲ့အျပင္ နည္းနည္းေလးလႈပ္ခ်င္လြန္႔ၿပီဆိုရင္ ခြင့္ျပဳခ်က္အရင္ေတာင္းရတာမို႔ စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းအလိုက္နဲ႔ေျပာရရင္ ယားေတာ့ယားတာေပါ့ ဒါေပမယ့္ မကုတ္နဲ႔လို႔ပဲဆိုသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။

အမွန္ေတာ့ ညည ကြ်န္ေတာ္တို႔အက်ဥ္းစံရဲေဘာ္တခ်ိဴ႔ဟာ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းဘဲ လူးတယ္လြန္႔တယ္ဆိုတဲ႕့စြပ္စြဲခ်က္နဲ႔ မနက္မနက္ တုတ္ခ်က္ထိခံေနရတာ ေတာ္တာ္ၾကာေနပါၿပီ။ အရိုက္သာခံေနရတယ္ ကိုယ့္ဖာသာ လူးမိလြန္႔မိသလားမသိရဘဲ အသလြတ္အႏႊာခံေနရတာက ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီခင္ဗ်။ မနက္က် စာရင္းကထြက္လာၿပီ လူးတယ္လြန္႔တယ္တဲ့။ ေနာက္မွ အေျဖကေပၚေတာ့တာကိုးဗ်။ ဒီေကာင္ႀကီးေတြ အက်ႌအတြင္းထဲမွာကိုက္ေနတာဆိုေတာ့ လူးေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။ လြန္႔ေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

လူစိတ္ဟာ အင္မတန္ဆန္းသဗ်။ ပထမဆုံး ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုယ္ေပၚမွာ ဒီကိုယ္သန္းႀကီးေတြရွိေနတယ္ဆိုတာ စသိတဲ့ညကိုမွာေတာ့ ညအိပ္ဘို႔ေခါင္းခ်ၿပီး မိနစ္အတြင္းမွာပဲ အက်ႌအထပ္ထပ္အတြင္းကကိုယ္ခႏၶာမွာ မႀကံဳစဖူး ထူးထူးျခားျခားယားလာပါေတာ႕တယ္။ သန္းဂ်ီးမတပ္ဖြဲ႔ဟာ  တညတာ စစ္ဆင္ေရးစတင္ဘို႔အတြက္ တပ္ခ်ီတပ္ေျပာင္းေတြ လုပ္ေနပံုရပါတယ္ဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းကလည္း သံႀကိဳးကြင္းထဲမွာ။ လက္ ၂ ဖက္ကို ေက်ာေနာက္ပို႔ၿပီး လက္ေကာက္၀တ္ကေနပူးတုပ္ထားတာမို႔ လွဲခ်လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ လူက ပံုစံအရကို မလူးမလြန္႔ႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ ငယ္ငယ္က ဘူတာရံုမွာ ေျခေလးေခ်ာင္းလံုးကိုပူးတုပ္ထားတဲ့ ၀က္ေတြပံုစံပါပဲဗ်ာ။ မ်က္ေစ့ကိုလည္း ပိတ္စနဲ႔ အၿမဲတင္းေနေအာင္ ခ်ည္ထားတာဆိုေတာ့ နားကိုအၿမဲစြင့္ထားတဲ့ အေလ့ကရွိေနသဗ်။ ဘယ္သူ႔ ေခၚထုတ္သြားၿပီလဲ။ ဘယ္သူ ၀င္လာျပန္ၿပီလဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ညဘက္ေတြမွာေခၚၿပီး စစ္ေဆးတာကိုးဗ်။ ဘယ္သူေတာ့ျဖင့္ စစ္ရင္းလက္လြန္သြားလို႔ ျပန္မလာနိုင္ေတာ့ဘူး စသည္ျဖင့္ေပါ့..ဆိုေတာ့ နားကေတာ့ စြပ္စြင့္ထားရတယ္။ ဘ၀က။

ေျပာရင္ေတာ့ ပိုလြန္းတယ္ေျပာၾကမွာပဲ။ တကယ္ပါဗ်ာ ေနာက္ အာရံုစိုက္ထားတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီ ကိုေရႊသန္းဂ်ီးမတပ္ဖြဲ႔အထဲမွာ ေျပးလြားလႈပ္ရွားတဲ့အသံကို နားထဲမွာ တခါတခါ ၾကားရသဗ်။ အေရျပားေပၚမွာေျပးေနရင္လည္း သိေနသဗ်။ ကိုက္တာကေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ။

သူတို႔ေတြကလည္း သိပံုရတယ္ဗ်။ ခုငါတို႔ ေသြးစုတ္ေနတဲ့ လဒေတြဟာ ငါတို႔ကို ဘာမွမတုံ႔ျပန္နိုင္တဲ့ ေကာင္ေတြလို႔ ေကာင္းေကာင္းသိေနပံုရတယ္ဗ်။ အဲဒီေတာ့ ညေရာက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးဟာ သူတို႔အတြက္ အေကာင္းဆံုးေပ်ာ္ပြဲစားရံုႀကီးေတြျဖစ္သြားေတာ့တာမို႔ တညလံုး စိတ္ႀကိဳက္ ပြဲေတာ္တည္ၾကပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သန္းေတြကပ္ေနတာ စသိတဲ့ညကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ အရင္ကနဲ႔မတူေအာင္ယား။ မတူေအာင္နာေတာ့ကိုး။ အဲဒီေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားေတာ့ ဘာမွလုပ္မရေပမယ့္ နည္းနည္းေလး သက္သာလိုသက္သာျငား လူးၾကည့္လြန္႔ၾကည့္ခ်င္တဲ့စိတ္က ဘယ္လိုမွတားမရဘူးခင္ဗ်။

ယားေနတာကိုအာရံုစိုက္ၿပီး ေျမႀကီးနဲ႔ႀကိတ္သတ္ဖို႔ လုပ္ၾကည့္တာေပါ့ဗ်။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ။ တညလံုးဟာ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ နည္းနည္းလႈပ္ပါရေစဗ်ဆိုတာခ်ည္း ျဖစ္ကုန္တာေပါ႕။ ခက္တာက အကုန္လံုးက ကုပ္ခ်င္လႈပ္ခ်င္တဲ့လူေတြခ်ည္းျဖစ္ေနသလို ကုပ္ဖို႔အေရး ခြင့္ျပဳခ်က္ရဘို႔ကလည္း အလြန္အေရးႀကီးတာကိုးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ နည္းနည္းလႈပ္ပါရေစဗ်လို႔ေျပာေပမယ့္ လႈပ္လို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္က်ဖို႔ေစာင့္ရတာက တခါ တခါ တကမၻာေလာက္ ၾကာေနသလိုပဲ။ ကိုယ့္အလွည့္ေတာင္မေရာက္ေသးဘူး ေနာက္တစ္ေယာက္က ကြ်န္ေတာ္လည္းကုတ္ပါရေစ ျဖစ္ လာျပန္ေရာ။ သိတဲ့အတိုင္းဗ်ာ တာ၀န္က်တဲ့အေစာင့္ဆိုတာကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးကိုး။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္ဆံုးရလဒ္ကေတာ့ မနက္လင္းလို႔ ကြင္းထဲမွာလည္းတန္းစီေရာ ဘာမွေျပာမေနနဲ႔ အေစာင့္က်တဲ့လူအားလံုးက တုတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ေစာင့္ေနေတာ့တာေပါ့။ ညက လႈပ္တဲ့လူ မလႈပ္တဲ့လူ ခြဲမေနေတာ့ဘူးေလ အားလံုးေျမႀကီးေပၚ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ထားေစဆိုတာမ်ိဳးနဲ႔ အ၀ စားရေတာ့တာေပါ့ဗ်။

အဲဒီ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာ ကြ်န္တာ္တို႔ကိုဖမ္းထားၿပီး မၾကာခဏ အႀကီးအက်ယ္ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ ငရဲသားေတြရဲ့ရန္ထက္၊ ေနာက္ ရန္သူေတာ္အသစ္ သန္းဂ်ီးမေတြကိုပိုၿပီး ထိတ္မလန္႔လာပါေတာ့တယ္။ ညတိုင္း ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ လူးခြင့္ေတာင္းရပါ့မလဲဆိုတာမ်ိဳးကိုခ်ည္း ေခ်ာင္းေနရတာကိုး။ သန္းဂ်ီးမေတြကလည္း လည္တယ္ဗ်။ ညဆို သူတို႔ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ေနရာကေန လက္ေမာင္းတေလ်ာက္ဆင္းလာၿပီး လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္ထားတဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ကႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ေနရာတ၀ိုက္ကိုဆင္းလာၿပီး ကိုက္တတ္သဗ်။ တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ ညမလႈပ္ပဲလည္းမေနနိုင္ မနက္က်ေတာ့မွ ရိုက္ပါေစေတာ့ဆိုၿပီးလႈပ္ရာက အရိုက္ခံရတာၾကာလာေတာ့ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြရန္က လြတ္ဖို႔အေရးဟာ တို႔တာ၀န္အေရးတပါး ျဖစ္လာေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။

ပထမဆံုးစစ္ဆင္ေရးကေတာ့ အျပင္မွာအလုပ္ေတြထြက္လုပ္ရာကအျပန္ ေထာင္ေရွ့ကြင္းထဲ ခဏထိုင္ လူေရတြက္ခ်ိန္မွာခြင့္ေတာင္းၿပီး အက်ႌအထပ္ထပ္ကိုခြ်တ္ၿပီး ေအာက္ဆံုးထပ္ကိုထားၿပီး က်န္အထပ္ေတြကိုျပန္၀တ္ၿပီး (ျပန္မ၀တ္လို႔ကလည္းမျဖစ္ဘူး တခါတေလဆို ေရခဲေအာင္ေအးတဲ့ေနရာကိုး) ေတာ့ ရတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ အဲဒီအက်ႌရဲ့ခ်ဴပ္ရိုးေၾကာင္းေတြအတိုင္း ခိုေအာင္းေနတဲ့ ရန္သူေတာ္သန္းဂ်ီးမေတြကို လက္စားေခ်ၾကပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့အက်ႌေတြက စစ္ေရာင္ေတြမို႔ စစ္စိမ္းေရာင္အက်ႌခ်ဳပ္ရိုးၾကားမွာခိုေနတဲ့ ဒင္းတို႔ကိုရွာရတာ ဘယ္ ခက္လိမ့္မလဲဗ်ာ။ ဒီျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဆန္႔ေစ့ႀကီးေတြလို ကပ္ေနတဲ့ဟာ။ အမယ္ တကယ္လိုက္ရွာၿပီး ရွင္းေနၿပီဆိုတာသိေတာ့ ဒင္းတို႔ကလည္း ေျပးခ်င္တယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ရလိမ့္မလဲဗ်ာ။ ညေပါင္းမ်ားစြာ အညိွဳးႀကီးညိွဳးထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔လက္ကလြတ္ေအာင္ မေျပးနိုင္ၾကပါဘူး။ အတုံးအရုံးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ခက္တာက သူတို႔ကို ကုန္စင္သြားေအာင္ရွာဘို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာက လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ မရွိတာပဲဗ်။ ၿပီးေတာ့ ေန႔စဥ္ကလည္း မရွာနိုင္တာေတာ့ အရင္လိုပဲ ေန႔ေန႔က် အေစာင့္နဲ႔စစ္ေၾကာေရးျပဳသမွ်ႏုၾကရၿပီး ညညမွာေတာ့ ဒင္းတို႔ျပဳသမွ်ႏုရတဲ့ဘ၀မွာပဲ စင္းခံခဲ့ရသဗ်။

အဲဒီလို စင္းခံေနရတဲ့ဘ၀ကေန တေယာက္ေသာသူက သူ႔ အေတြ႔အႀကံဳတခု ေ၀ငွလာသဗ်။ အဲဒါ ကေတာ့ ည အိပ္ယာ၀င္ခါနီး လက္ျပန္ႀကိဳးခ်ည္ကာနီးမွာ အတြင္းဆုံးကအက်ႌကိုခြ်တ္ၿပီး အေပၚဆံုးကိုေျပာင္းၿပီး၀တ္တဲ့နည္း ခင္ဗ်။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက ေအာက္ဆံုးကအက်ႌမွာ တြယ္ကပ္ေနတတ္ထာဆိုေတာ့ ဒီဟာကို အေပၚဆံုးထပ္ကို ေျပာင္း၀တ္လိုက္ၿပီးေတာ့ မ်က္စိလည္ေအာင္လုပ္တဲ့စိတ္ကူးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း လုပ္ၾကည့္တဲ့အခါ ဟုတ္သဗ်။ ညဦးပိုင္းမွာေတာ့ နည္းနည္းသက္သာသလိုလိုျဖစ္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အတိုးခ်ၿပီး အျပတ္အသတ္ ႏႊာပါေတာ့တယ္။ ငါတို႔ကို မလိမ့္တပတ္နဲ႔လုပ္တဲ့ေကာင္ေတြဆိုၿပီး တကယ္ႏႊာတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခံစားရသဗ်။ ဒီေတာ့ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာဆိုၿပီး ႀကိတ္ၿပီး ႀကိမ္း၀ါးေနခဲ့ရတာေပါ့ခင္ဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ ေဆာင္းတြင္းႀကီးတတြင္းလံုးမွာ ေရခဲေတြလႊမ္းတဲ့ေဆာင္း၊ အရိုက္ၾကမ္း အျဖတ္အေတာက္ၾကမ္းတဲ့ စစ္ေၾကာေရးနဲ႔ ေသြးအစုပ္ၾကမ္းတဲ့သန္းဂ်ီးမတို႔နဲ႔လံုးေထြးရင္း ရက္စက္အမႈအေပါင္း သရဖူေဆာင္းေတာ့သည္ ဆိုသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲက ရဲေဘာ္တခ်ိဳ့မေၾကြသင့္ဘဲ၊ ေၾကြလြင့္ခဲ့ရၿပီး ေဆာင္းအလြန္ႏွင္းခဲေပ်ာ္ခိ်န္ ေရာက္လာပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြလည္း ငရဲမွာ နည္းနည္းအသားက်လာပါတယ္။ တရက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အက်ဥ္းသားေတြထဲမွာ တန္းစီးတာ၀န္ယူထားရတဲ့ ကသာက ကိုျမင့္သိန္းက အရဲစြန္႔ၿပီး အထူးအေရးႀကီးတဲ့စီမံကိန္းတခုကို လံုၿခံဳေရးယူထားတဲ့ တာ၀န္ခံကတဆင့္ တင္ျပလိုက္ပါသဗ်။

အဲဒါကေတာ့ ခုလို ႏွင္းေတြေပ်ာ္လို႔ ေထာင္ကုန္းကဆင္းတဲ့ ေတာင္ၾကားစမ္းေခ်ာင္းေလး ေပၚလာတဲ့ေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ေရခ်ိဳးခြင့္ျပဳဖို႔နဲ႔ အ၀တ္ေတြကိုလည္း ေရေႏြးနဲ႔စိမ္ၿပီးျပဳတ္ေလ်ာ္ခြင့္ ေပးဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီခ်ိန္က ကြ်န္တာ္တို႔အားလံုး ေရမခ်ိဴးရတာ ေလးလေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေစာင့္အၾကပ္စံုလင္စြာနဲ႔ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ ေရခ်ပြဲအခမ္းအနား လုပ္ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ ေနထြက္ခ်ိန္ေလာက္မွာ စျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေထာင္ကုန္းနဲ႔အာသံကုန္းႏွစ္ခုၾကားမွာ ႏွင္းေပ်ာ္ခ်ိန္ဆို ေျခက်င္း၀တ္ေလာက္နက္ၿပီး ေလးေပေလာက္က်ယ္တဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးရွိသဗ်။ အာသံကုန္းလို႔ေခၚရတာကေတာ့ ေကအိုင္ေအတပ္မွာ စစ္သင္တန္းလာယူတဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံ အာသံျပည္ကလာတဲ့သူပုန္ေတြထဲက စစ္စည္းကမ္းမလိုက္နာတဲ့ စစ္သားတခ်ိဳ႕ကို ေခါင္းျဖတ္သတ္ခဲ့ဘူးတဲ့ ကုန္းျဖစ္လို႕ပါ။

ေနာင္ အဲဒီ ေတာင္ကုန္းေပၚမွာပဲ ၁၉၉၂ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ရက္ ညေန ေလးနာရီေလာက္မွာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ ေတာ္လွန္ေရးေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ ၁၅ ဦးကို   တခ်ိန္တည္း အမိန္႔ထုတ္ ေခါင္းျဖတ္သတ္္ခံခဲ့ရတာလည္း အဲဒီကုန္းေပၚမွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ပထမဦးစြာ ကြ်န္ေတာ္တို႔က အဲဒီစမ္းေခ်ာင္းေလးကို လူတေယာက္လွဲၿပီးစိမ္လို႔ရေအာင္ ျပဳျပင္ရပါတယ္။ တဖြဲ႔ကေတာ့ မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီးတလံုးထဲေရျဖည့္ၿပီးေတာ့ ေက်ာက္တံုးသံုးတံုးကိုဖိုခေနာက္ဆိုင္ၿပီး ထင္းမီးဖိုႀကီးတခု တည္ပါတယ္။ အဲဒီမိုးၿဗဲဒယ္ႀကီး ပြက္လာတာကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္တာ္တို႔အားလံုးဟာ ေတာ္ေတာ္စိတ္လႈပ္ရွားေနၾကပါတယ္။ ေရေတြ ကြ်က္ကြ်က္ဆူလာတဲ့အခါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့ သန္း ႏွိမ္နင္းေရးစီမံကိန္းႀကီးကို စတင္ပါေတာ့တယ္။

ပထမဆံုးေရခ်ိဳးမယ့္တသုတ္ ခြဲလိုက္ၿပီး သူတို႔အားလံုးရဲ့ အ၀တ္ေတြအားလံုးကိုခြ်တ္ၿပီး အေငြ႔တေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ေရေတြထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၾကၿပီး ၀ါးလံုရွည္နဲ႔ထိုးႏွစ္လိုက္ပါတယ္။ အားလံုးရဲ့မ်က္လံုးေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစြာနဲ႔ ဒယ္အိုးေရမ်က္နွာျပင္ကို စိုက္ၾကည္ေနလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ။ တထည္ ပစ္လိုက္တာနဲ႔ ေရျပင္ေပၚကို တက္လာလိုက္တဲ့ သန္းဂ်ီးမေဖြးေဖြးႀကီးဗ်ာ။ ေဖြးကနဲ ေဖြးကနဲ ေရျပင္ေပၚ တက္လာလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ညစ္မဲေနတဲ့ဒယ္အိုးေရမ်က္ႏွာျပင္တခုလံုးမွာ ေပါေလာေမ်ာေနတဲ့ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပည့္ဖံုးသြားလိုက္တာ ေရမဲညစ္ညစ္ေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြားတဲ့အထိပါပဲ။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ အကုသိုလ္ကလည္း မေသးလွဘူး ခင္ဗ်။ ဒီေလာက္ ဘယ္ေန႔ ထုတ္ရိုက္လို႔ေသမလဲဆိုတာကို တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ ဒီသန္းဂ်ီးမေတြက အကုန္ၾကြသြားတာကို အားရပါးရအရသာခံၿပီး ၾကည့္ေနၾကေသးတယ္ခင္ဗ်။ ေျပာရရင္ေတာ့ သူတို႔ေပးထားတဲ့ဒုကၡကလည္း မေသးဘဲကိုးဗ်။ အဲဒီေန႔ညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ သန္းဂ်ီးမေတြရဲ့ေဘးရန္ကလြတ္ေျမာက္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အိပ္စက္ရပါေတာ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မၾကာပါဘူး ဒင္းတို႔ အတိုးခ်ႏွိပ္စက္တဲ့ဒဏ္ကို ျပန္ခံရျပန္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ခႏၶာကိုယ္ကို ေရခ်ခြင့္ရတဲ့ေန႔က ႏွိပ္စက္ထားလို႔မထနိုင္တဲ့လူေတြ ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ေျခ ျပတ္ထားတဲ့ဒဏ္နဲ႔ ေရလံုး၀ထိလို႔မရတဲ့ရဲေဘာ္တခ်ိဳ့က ေထာင္တြင္းေဆာင္မွာက်န္ခဲ႕တာမို႔ သူတို႔ အ၀တ္အစားေတြမွာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိပ္တဲ့ ေနရာခင္းတို႔ေစာင္တို႔မွာ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနတဲ့သန္းဂ်ီးမတို႔ဟာ သန္းဂ်ီးမမ်ိဳးႏြယ္ မတိမ္ေကာေရးအတြက္ သံ၀ါသအမႈကို အရင္ကထက္ ႏွစ္ဆအတိုးခ်ၿပီး လုပ္အားျပၾကပံုရပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ မ်ဴိးဆက္ေတြျပန္႔ပြားၿပီး ကုတ္ပါရေစ ဘ၀။ လူးပါလြန္႔ပါရေစဘ၀ကို ျပန္က်ေရာက္ရျပန္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ သန္းဂ်ီးမစစ္ဆင္ေရးတခုကိုဆင္ႏႊဲဖို႔အခြင့္ ေလ်ာက္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ န၀တ ေခတ္ဦး ၿမိဳ႔ျပစီမံကိန္း ေတြမွာ စစ္တပ္နဲ႕ေပါင္းၿပီး သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြျဖစ္ဖို႔ အလုအယက္စီးပြားရွာေနၾကတဲ့ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္အပါအ၀င္ ကံထူးသူငမိုက္သားတသိုက္ကေတာ့ သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြဘ၀ကေနလြတ္ဖို႔ အသည္းအသန္ႀကိဳးစားေနခဲ့ၾကရသဗ်။

မွတ္မွတ္ရရ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ အျပန္အလွန္ခင္းခဲ့တဲ့စစ္ပြဲကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘက္ကေန တဖက္သက္ရပ္စဲလိုက္တဲ့အခ်ိန္ကေတာ့ ေစာေစာကေျပာသလို ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ဘ၀တူ ရဲေဘာ္တခ်ိဳ့ကြပ္မ်က္ခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ပို္င္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ဇက္ေပၚကို တကယ္ဓါး၀ဲခဲ့တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ တိရိစၦာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္လူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္အသက္ ေသမွာတာ့ေၾကာက္ရွာမွာပဲလို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာမိလာတာလည္း ပါသလို၊ ေန႔စဥ္အလုပ္ခြင္ ထင္းထမ္း၊ ထင္းျဖတ္၊ ေက်ာက္ထု၊ ေက်ာက္သယ္လုပ္ၾကရတိုင္း ရဲေဘာ္ေတြ ကြပ္မ်က္ခံခဲ့ရတဲ့ အာသံကုန္း (ေနာင္အခါ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ကုန္း) ေဘးက ေန႔စဥ္ျဖတ္သြားလာရင္း စဥ္းစားမိတဲ့အခ်က္တခုရွိပါတယ္။

ဗုဒၶက်မ္းဂန္တခုမွာ ရဟန္းႀကီးတပါးဟာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခ်ိန္မွာ မိမိရဲ့သကၤန္းကိုစြဲလန္းမိခဲ့လို႔ သကၤန္းမွာကပ္ညိၿပီး သန္းဂ်ီမျဖစ္ရရွာတဲ့ ဇာတကရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲေဘာ္ေတြထဲကတခ်ိဳ့ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုမ်ားေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ စိတ္မွာစြဲသြားခဲ့ေသာ္ဆိုတဲ့အေတြးတခု ရလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီလိုအေတြးကို အခ်င္းခ်င္းေ၀ငွၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ့မိုးၿဗဲဒယ္စစ္ဆင္ေရးကို တဖက္သတ္ရပ္ဆိုင္းၿပီး သန္းၾကြယ္သူေဌးေတြဘ၀မွာပဲ လူးရင္းလြန္႔ရင္း ႀကိတ္ခံၾကတာ ေႏြ .. တေႏြကုန္လို႔၊ မိုးကူးၿပီး မိုးသည္းညတညမွာ ပါေဂ်ာင္စခန္းက စြန္႔ခြာထြက္ေျပးခဲ့တဲ့ တိုင္ေအာင္ပါပဲ။

ေနာက္ဆံုး အလင္း၀င္ဘ၀နဲ႔ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ကေပးတဲ့ အ၀တ္အစားသစ္ေတြကို ေျပာင္းလဲခြင့္ရခ်ိန္မွာ သန္းဂ်ီးမေတြနဲ႔ ကတၱီပါလမ္းခြဲေပါ့ခင္ဗ်ာ။ အမွန္ေတာ့ ကိုခင္၀မ္းရဲ့ႏုတ္ဆက္ခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလးနဲ႔ ႏုတ္ဆက္ခ်င္ေပမယ့္ သန္းဂ်ီးမဆိုေတာ့လည္း အနုပညာေတြဘာေတြ နားလည္ခံစားနိုင္မွာမဟုတ္ေတာ့ မဆိုျပျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

တကယ္တြက္ၾကည့္ေတာ့ ဒီအိမ္မက္ဆိုးႀကီးမက္ခဲ့တဲ့ သန္းၾကြယ္သူေဌးဘ၀ဟာ ခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္တင္းတင္းျပည့္ျမည္ခဲ့ပါၿပီ။ လာမယ့္ ၂၀၁၂ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔မွာ ႏိုင္ငံေတာ္လွန္ေရးတခုအတြက္ မြန္ျမတ္တဲ့စိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားမယ္ဆိုၿပီးထြက္လာခဲ့တဲ့ အထက္ဗမာျပည္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြ ကြပ္မ်က္ခံခဲ႕ရတာ ႏွစ္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္တင္းျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။

နိဒါန္းမွာေဖၚျပခဲ့သလို ဆရာမခက္မာရဲ့သန္းေတြအေၾကာင္းဖတ္ရတဲ႕အခါ ႏွစ္ကာလမ်ားစြာက ကိုယ္ေပၚမွာ ညေပါင္းမ်ားစြာ သန္းဂ်ီးမေတြတြားသြားခဲ့တဲ့ေနရာေတြက ယားလာပါတယ္။ အခုတခါ ယားလာတာကေတာ့ သန္းဂ်ီးမေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။

ႏိုင္ငံအတြက္ စြန္႔လႊတ္ရင္းအသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ရဲေဘာ္ေပါင္း ၃၀ ေက်ာ္ရဲ့အျဖစ္အပ်က္ထဲမွာ ကိုယ္တိုင္လည္း သားေကာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ပါ၀င္ခဲ့ပါလ်က္နဲ႔ ေနွာင္းလူတို႔သိဖို႔ တစိုးတစိမွမတို႔မထိခဲ့ပဲ၊ ေရငံုေနခဲ့တဲ့ မိမိကိုယ္မိမိ ၾကည့္မိတဲ့အခါ အျပစ္မကင္းသလိုခံစားရတဲ့စိတ္က တရြရြ ကိုယ္ေပၚေျပးလြားေနတာမို႔ တခါက တရြရြ ေျပးလႊားခဲ့ဘူးတဲ့သန္းဂ်ီးမေတြအေၾကာင္းကို ခုလို ခ်ေရးမိတာျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံခ်က္ေပးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့လည္း အစ မထင္ သံသရာအစဥ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ခႏၶာမွာ ကပ္ၿငိလိုက္ပါ တြားသြားေနတဲ့ သာမာန္မ်က္စိနဲ႔မျမင္သာတဲ့သန္းဂ်ီးမေတြက အခ်ိန္တိုင္းမွာ လိုက္ပါ ေျပးလြား ကိုက္ဖဲ့ ေသြးစုတ္ေနခဲ့တာက …

ဘ၀မ်ားစြာ၊

ႏွစ္မ်ားစြာ၊

လမ်ားစြာ၊

ရက္မ်ားစြာ၊

နာရီမ်ားစြာ ။

မိနစ္မ်ားစြာ၊ စကၠန္႔မ်ားစြာ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။

(ပါေဂ်ာင္ေဒသတြင္ က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားသို႔ ဦးညြတ္လ်က္)

ပန္းခ်ီထိန္လင္း

(ဒီေနရာကယူတာပါ) http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=670:article&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64