ေဒါင္းအိုးေဝ၊မိတ္ေဆြရွာျခင္းႏွင့္ေတာင္းပြဲတိုက္ပြဲမ်ား (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ေဒါင္းအိုးေဝ၊ မိတ္ေဆြရွာျခင္းႏွင့္ေတာင္းပြဲတိုက္ပြဲမ်ား(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

“ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး”၏ အာေဘာ္ျဖစ္သည့္ “ေဒါင္းအိုးေဝ”စာေစာင္အတြက္တခုခုေရးပါဟု ေျပာသည့္အခါ က်ေနာ္ဝမ္းသာအံ့ၾသမိ၏။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္စာေစာင္တြင္ ဝင္ေရးရမည့္အတြက္ ဝမ္းေျမာက္မိသည္မွာ အထူးေျပာစရာမရွိ။ အံ့ၾသရသည္ကအေၾကာင္းရွိ၏။ က်ေနာ္က လက္နက္ကိုင္ေတာ္ လွန္ေရးကိုယံုၾကည္သူမဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္လည္းမလုပ္စဖူး။ သို႔ႏွင့္တိုင္ အဘယ္ေၾကာင့္ ဝင္ေရးပါဟုဖိတ္ေခၚရသနည္းဆိုၿပီး အံ့ၾသမိျခင္း။ အေၾကာင္းရွိမည္ထင္၏။ က်ေနာ္က လက္နက္လက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို မယံုၾကည္ေသာ္လည္း ဘယ္တုန္းကမွမဆန္႔က်င္ ခဲ့။ မဆန္႔က်င္ရံုမက လုပ္ေနသူအခ်ိဳ႔ႏွင့္လည္း အေနနီးခဲ့ဖူး၏။ အေနနီးသျဖင့္ သူတို႔ရင္ ဘတ္ထဲဝင္ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့၏။ ဝင္ၾကည့္ခြင့္ရသျဖင့္လည္း သူတို႔ႏွလံုးသားႏွင့္အေတြး အေခၚကိုဖတ္ခြင့္ႀကံဳခဲ့၏။ ဖတ္ခြင့္ႀကံဳသျဖင့္လည္း သူတို႔ကိုနားလည္ခဲ့၏။ နားလည္သျဖင့္ လည္း တူရာပန္းတိုင္ကို မတူသည့္လမ္းမ်ားမွ အတူေလွ်ာက္ၾကသူမ်ားျဖစ္လာၾက၏။

က်ေနာ္က စစ္၏သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့သူပီပီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုခ်စ္၏။ စစ္ကိုမုန္း၏။ စစ္ကိုလူတိုင္းမုန္းၾကသည္ဟုေတာ့ က်ေနာ္မထင္။ စစ္ကိုခ်စ္သူမ်ားရွိ၏။ စစ္ကိုမက္သူမ်ားရွိ၏။ စစ္မက္ျဖင့္ ထိုသူတို႔စီးပြားရွာ၏။ သူတို႔အစီးအပြားအတြက္ စစ္မက္တို႔ကိုဖန္တီးရ၏။ စစ္မက္သူတို႔ေၾကာင့္သာ စစ္မက္တို႔ျဖစ္ရ၏။ စစ္ပြဲမ်ားတြင္ စစ္တိုက္ေနၾကသည့္စစ္သားတိုင္း စစ္မက္လိုလားသူမ်ားမဟုတ္ၾက။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အလိုခ်င္ဆံုးလူမ်ားတြင္ “မတိုက္ခ်င္ပဲတိုက္ေနရသည့္စစ္ပြဲထဲကစစ္သားမ်ား” ေရွ႔ဆံုးကပါမည္ဟု က်ေနာ္ကယံုၾကည္ ေန၏။

 တခ်ိဳ႔က “ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္လို႔၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္စစ္တိုက္ေနရတာ” ဟုဆို၏။ က်ေနာ္က ထိုသို႔မျမင္။ မၿငိမ္းခ်မ္း၍သာ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးမရွိေရြ႔သာ သူတို႔စစ္တိုက္ေနရျခင္းျဖစ္၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေနလွ်င္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရွိေနလွ်င္ မည္သူကမည္သည့္အတြက္ စစ္တိုက္ ေနရမည္နည္း။ တိုက္ေနစရာ ဘာအေၾကာင္းမရွိ။ ဘယ္သူကဘယ္သူ႔ကို ဘာအတြက္သတ္ေနရမည္နည္း။ ေသေနရမည္နည္း။  ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္လို႔ စစ္တိုက္ေနရျခင္းမဟုတ္၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိသျဖင့္သာ စစ္တိုက္ေနရျခင္းဟု က်ေနာ္က နားလည္ထား၏။

ထိုအတိုင္းဆိုလွ်င္ မၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္မည္သူေတြလုပ္ေနသနည္း။ ရွင္းပါသည္။ စစ္မက္သူမ်ားကသာ လုပ္ႏိုင္ပါသည္။ သူတို႔ လက္တြင္အာဏာေရာက္သည့္အခါ ေခ်ာင္းျမစ္သာမကတိုင္းျပည္ပါ ဖြပ္သထက္ညစ္ရ၏။ ထိုအခါ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေႂကြးေၾကာ္သံသည္ လိႈင္လိႈင္မည္လာ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားခ်က္ကို ေဖၚျပေတာင္းဆိုတိုက္ပြဲဝင္ရာတြင္ နည္းနာေတြေတာ့မတူၾက။ မတူသည္မွာ သဘာဝက်၏။ အတင္းတူရမည္ဟု လုပ္လို႔မရ။ ေျပာလို႔မျဖစ္။ ဒါဆိုရင္ မတူတာခြဲလုပ္၊ တူတာတြဲလုပ္ရေအာင္ ဆိုၿပီးျဖစ္လာ၏။ ေျပာရလြယ္သေလာက္ ၾကားရနားဝင္ခ်ိဳသေလာက္ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးတြင္ခက္ပါသည္။ ငါ့နဲ႔မတူငါ့ရန္သူဟု မည္သူမွ်မေျပာေသာ္ လည္း ငါ့မိတ္ေဆြျဖစ္ရန္ကား အလွမ္းေဝးလြန္းသြားၿပီျဖစ္၏။ အလွမ္းေဝးလြန္းသြားလွ်င္ အေနနီးေအာင္လုပ္ဖို႔မလြယ္ေတာ့။

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိစၥကို အာဏာျပႆနာႏွင့္ခြဲျမင္သူကျမင္၏။ တြဲျမင္သူကျမင္၏။ ကိစၥမရွိ။ သူ႔အျမင္ႏွင့္ကိုယ့္အျမင္ မတူလို႔ရသည္။ မတူခြင့္လည္းရွိ၏။ ခြဲျမင္သူတြင္ “အာဏာႏိုင္ငံေရးျပႆနာ”ေရာ “ႏိုင္ငံေရးအာဏာျပႆနာပါ”မရွိ။ သို႔ျဖင့္ သူ႔တြင္အာဏာအတြက္ ဖက္ၿပိဳင္ရမည့္သူမရွိ။ ၿပိဳင္ဘက္လည္းမလိုေတာ့။ ၿပိဳင္ဘက္ဆိုသည္က အာဏာျပႆနာကိုရွင္းၾကသည့္အခါ ရန္ဘက္ျဖစ္ရသည္ လည္းရွိ၏။ “ၿပိဳင္ဘက္” က “ရန္ဘက္” ျဖစ္လာသည့္အခါ “ရန္သူ” ျဖစ္လာ၏။ ရွိလာ၏။ ရန္သူျဖစ္လာရွိလာလွ်င္ ရန္သူကိုၿပိဳင္တိုက္ ဖို႔ “မိတ္ေဆြ”လည္း ရွိလာရ၏။ ရွာလည္းရွာရ၏။ ရွာမွလည္းျဖစ္၏။ မိတ္ေဆြရွာသလို ရွိလာသလို၊ မိတ္ေဆြမဟုတ္ရန္သူမဟုတ္ ၾကားလူလည္းရွိလာရ၏။ ထားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ “ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြ၊ ၾကားလူ” ဟူ၍ရွိလာရျခင္း၊ ထားလာရျခင္းျဖစ္၏။  ခြဲျမင္သူအတြက္ အာဏာမလို။ မလိုအပ္။ မလိုအပ္သျဖင့္ ၿပိဳင္လုရမည့္ၿပိဳင္ဘက္မရွိ။ ၿပိဳင္ဘက္မရွိသျဖင့္ ဖက္ၿပိဳင္စရာမရွိ။ မလို။ မလိုမရွိေတာ့သျဖင့္ ရန္သူမရွိ။ ဘယ္သူႏွင့္မွ ရန္သူမျဖစ္။ ရန္သူျဖစ္စရာ မလိုေတာ့။ ရန္သူမရွိေတာ့။ ရန္သူမရွိသျဖင့္ ၾကားလူဆိုသည္လည္းမရွိ။ မလိုေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္သူ႔တြင္ “ရန္သူမရွိ၊ ၾကားလူ” မရွိ။  မိတ္ေဆြခ်ည္းသာ ရွိေတာ့၏။ ျဖစ္ေတာ့၏။  က်န္ေတာ့၏။ မိတ္ေဆြကို တိုက္စရာမလို။ မိတ္ေဆြထံ ေတာင္းရန္သာက်န္၏။ ၫွိရန္သာရွိေတာ့၏။ မိတ္ေဆြဟုသတ္မွတ္သူက သူ႔ကို မိတ္ေဆြဟုျပန္သတ္ မွတ္ေသာ္ ေကာင္း၏။ သူ႔အလိုကို လိုက္ေသာ္ ေကာင္း၏။ 

အာဏာျပႆနာႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုတြဲျမင္သူကမူ ထိုသို႔မမွတ္မယူ။ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ရလိမ့္မည္။ ရန္သူ၊ မိတ္ေဆြႏွင့္ၾကားလူရွိရမည္။ မိတ္ေဆြႏွင့္တြဲၿပီး ရန္သူကိုတိုက္ရင္း ၾကားလူကိုမိတ္ေဆြျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမည္။ “သူ႔ကိုလည္းရန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္ထားသူ”၊ “သူကလည္း ရန္သူအျဖစ္သတ္မွတ္ထားသူ”ထံ မေတာင္း၊ အႏိုင္မတိုက္ႏိုင္ေသးလွ်င္ေတာင္ အားတူလာလွ်င္ၫွိမည့္စကားဆို ရမည္။ တိုက္ေနရင္းႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတံခါးဖြင့္ထားမည္။ တံခါးဖြင့္ထားရင္း တိုက္ေနလိမ့္မည္။ “ေသနတ္ကိုင္မွတိုက္သည္”ဟု က်ေနာ္က ယံုၾကည္တတ္သူမဟုတ္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး Arm Struggle  ေရာ Non-Violence လို႔ဆိုသည့္ “အာဏာဖီ ဆန္ေရးႏွင့္တြဲသည့္ လက္နက္မကိုင္ေတာ္လွန္ေရး”ေရာ တိုက္ပဲြျဖစ္၏ဟု က်ေနာ္က မွတ္ယူ၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေပးပါဟု ေတာင္းသူ ကေတာင္းလိမ့္မည္။ တိုက္သူကလည္း တိုက္ရလိမ့္မည္။ ေတာင္ေတာင္း၊ တိုက္တိုက္ ထိုကိစၥသည္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥသာျဖစ္၏။ ႏိုင္ငံေရးသေဘာတြင္ ေတာင္းပြဲေရာတိုက္ပြဲပါ အႀကံဳးဝင္၏။

ယခု ႏိုင္ငံေရးစကားဆို၏။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္စစ္မက္ကိစၥေျပာ၏။ စစ္ကိုမက္သူတို႔အတြက္ စစ္မက္သည္လို၏။(ႏွစ္သက္ဖြယ္ျဖစ္၏)။ စစ္မက္သူက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကား ဘယ္ေတာ့မွမေျပာ။ သူတို႔ႏႈတ္မွထြက္သည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုသည့္စကားသည္ “အာဏာျပႆ နာႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရး”ကိုတြဲျမင္ထားသူ က်ေနာ့္အတြက္ ယံုၾကည္လက္ခံဖို႔မျဖစ္ႏိုင္။ က်ေနာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကိုမက္၏။ အာဏာကို မမက္။ အာဏာသည္ မက္စရာကိစၥမဟုတ္။ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္၏။ စစ္မက္သူအတြက္ကား အာဏာသည္မက္စရာျဖစ္၏။

ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိသျဖင့္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ရ၏။ က်ေနာ္က လက္နက္မကိုင္ပဲတိုက္ရ၏။ တိုက္ေနၾက တာျခင္းတူ၏။ နည္းနာကြာ၏။ မတူသည့္နည္းျဖင့္ တူသည့္ခရီးကို အတူသြားေနၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ့္တြင္ေရာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တြင္ပါ ရန္သူရွိ၏။ မိတ္ေဆြရွိ၏။ ၾကားလူရွိ၏။

ထို႔ေၾကာင့္ ေဒါင္းအိုးေဝတြင္ ဝင္ေရးပါဟုေျပာလာျခင္းျဖစ္ရမည္ယူဆ၏။

ေရးၿပီး ေဒါင္းအိုးေဝမွာသံုးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ က်ေနာ္ကတင္ၿပီးၿပီမွတ္ၿပီး မတင္ျဖစ္ေသးတာခုမွျပန္သိလို႔ျပန္တင္တာပါ။ 

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ၾသဂုတ္ ၂၈ ၂ဝ၁၁