ကၽြန္ေတာ္ လူကက္ဆက္(ပန္းခ်ီထိန္လင္း)

ကၽြန္ေတာ္ လူကက္ဆက္

တေလာက သန္းဂ်ီးမေတြအေၾကာင္း(http://myo-myo-myintcho.blogspot.com/2011/12/blog-post_20.html) ေ တခ်ိဴ႔လည္း သေဘာေတြ႔ၾက၊ တခ်ိဴ႔ကလည္းပူပန္ၾက။ အသံမ်ိဴးစံု ၾကားခဲ့ ရပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ တမ်ိဴးေျပာင္းၿပီး “ပိုး” ေတြအေၾကာင္းေရးမယ္စိတ္ ကူးမိပါတယ္။ ပိုး က ရိုးရိုးပိုးမ်ိဴး မဟုတ္ပါဘူး ဂီတပိုး၊ အႏုပညာပိုးမ်ား အေၾကာင္းပါ။ သန္းဂ်ီးမေတြကို ေရေႏြးေတြႀကိဳထားတဲ့ ဒယ္အိုးထဲထည့္လိုက္ေတာ့ အားလံုးၾကြကုန္ေပမယ့္ ဒီအနုပညာပိုးက ေရေႏြးအိုးထဲ ထည့္လည္း မေသ၊ လွ်ပ္စစ္နဲ႔တို႔လို႔လည္း မေသ၊ အင္မတန္ ခ်ိဴးရႏွိမ္ရခက္ တတ္ပါတယ္။

၁၉၉၈ ေန ၂၀၀၄ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းထိ အင္စိန္ေထာင္၊ မန္းေထာင္နဲ႔ ေျမာင္းျမေထာင္ သံုးေထာင္ကို ဂႏၶာရီလွည့္ လည္စံျမန္းစဥ္ကာလ ေျခာက္ႏွစ္ခြဲအတြင္း ေထာင္အာဏာပိုင္နဲ႔အရွင္းရဆံုးအမႈဟာ ေထာင္တြင္းသီခ်င္း ေအာ္ဆိုမႈ အမ်ားဆံုးပါ။ တခါကဆို သီခ်င္းအသစ္တပုဒ္ကိုစိတ္နဲ႔ေရးၿပီးစ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ထ အသံစမ္းဆို ၾကည့္ေတာ့ ေထာင္၀န္ထမ္းေတြ နံပတ္တုတ္ေတြနဲ႔တိုက္ထဲကို အလန္႔တၾကားေျပး၀င္လာၾကပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သီခ်င္းဆိုတာဆိုလည္းသိေရာ ဆဲလိုက္ဆိုလိုက္တာ မိုးမႊန္ေနသြားေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ သူတို႔အဆိုအရ ကြ်န္တာ္သီခ်င္းဆိုသံဟာ ေခြးေဟာင္သံထက္ကိုဆိုးတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ထိ ပါရမီထူးျခားပါတယ္။ အဲဒီၾကားထဲက ကိုထိန္လင္းက စိတ္ကူးလြဲေနတာ ပန္းခ်ီဆြဲရမွာမဟုတ္ဘူးဗ် သီခ်င္းဆိုရမွာလို႔ တခါတေလ ကာရာအိုေကမွာ တစံုတေယာက္ေျပာလာရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လက္ထဲက မိုက္ကရိုဖုန္းဟာ ဆြဲလုမယူခဲ့ရင္ တျခားလူရဘို႔မျမင္ေတာ႕ပါဘူး။ အဲေလာက္ရူးပါတယ္။

ရွူးတဲ့အထဲမွာေတာ့ ကာလတခုမွာ လူကက္ဆက္ ျဖစ္သြားတဲ့အထိပါ။ အဲဒီကာလက စီဒီေတြ မေပၚေသးတဲ့ ကက္ဆက္ေခတ္ျဖစ္တာမို႔ လူကက္ဆက္ ျဖစ္သြားရတာပါ။ ခုလို စီဒီေခတ္၊ အိုင္ေပါ့ေခတ္ဆိုရင္ေတာ့ လူစီဒီ၊ လူအိုင္ေပါ့တို႔ဘာတို႔ ျဖစ္သြားနိုင္ပါတယ္။ လူကက္ဆက္က ဘယ္တုန္းကျဖစ္ခဲ့ဘူးျပန္တာတုန္းဟု ေမးေသာ္ ၁၉၉၁ စက္တင္ဘာေနာက္ပိုင္းကေန ၁၉၉၂ မိုးလယ္ပိုင္းအတြင္း ကခ်င္ျပည္နယ္ ပါေဂ်ာင္ေဒသ ABSDF (NB) တပ္ဖြဲ႔၏အက်ဥ္းသားဘ၀ကဟု တိတိက်က် ေျပာမွျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီလိုေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ေတာင္ပိုင္း ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ABSDF တပ္ဖြဲ႔ဟာ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖဲြဲ႔ တခုအျဖစ္ ဆက္လက္ရပ္တည္ေနျပန္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မဆီမဆိုင္ အလကားေနရင္းမတ္တတ္ တခ်ိဳ႔က ဒီတပ္ဖြဲ႔ကရဲေဘာ္ေတြကို ဒီျပသနာေတြနဲ႔ဆက္စပ္ပတ္သက္ေနသေယာင္ ထင္ေယာင္ထင္မွားမျဖစ္ရဘို႔ တိတိက်က်ႀကိဳေျပာထားရျခင္း ျဖစ္ပါသဗ်။ ျပသနာက ေတာင္ပိုင္းတပ္ဖြဲ႔ဦးေဆာင္သူေတြထဲမွာက ကိုမ်ဴိး၀င္း နာမည္တူကရွိေနေတာ့ အလကားေနရင္း ကိုမ်ိဴး၀င္း အိပ္ယာေအာက္ေရ၀ပ္တဲ့ကိန္း၀င္နိုင္တာ ျမင္ေယာင္မိ လို႔ပါ။

ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရးသားဘို႔လက္တြန္႔တဲ့အထဲမွာ အဓိကအခ်က္တခုကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း၂၀ ေက်ာ္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းအလံေတာ္ကို မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစခ်စ္ေနဦးမည္ ဆိုတဲ့စာသားလို ဒုကၡအေပါင္းခါးစည္းခံၿပီး စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ေနတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္ဆိုတာကို လည္းသိေနတဲ့အခါ အေတာ္လက္တြန္႔မိတယ္ဆိုတာ ရိုးသားစြာ၀န္ခံပါတယ္။

ျပည္ပကိုထြက္ခြင့္စၿပီးရေတာ့ ခ်င္းမိုင္ကို ပန္းခ်ီျပပြဲကိစၥနဲ႔လာတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ရွိ ေအဘီေခါင္းေဆာင္ (ကုိ)သံခဲက သမီးေလးနဲ႔အတူ  ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ေလယဥ္ကြင္း လာႀကိဳသဗ်။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေတာစခိုကာစက အိႏၵိယ ေလခြန္း စခန္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အႏြံအတာအမ်ားႀကီးသည္းခံနားလည္မႈေပးခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္လို႔ပါ။ ပန္းခ်ီျပပြဲ ဖြင့္ပြဲအၿပီး ေနာက္တရက္မွာေတာ့ သံခဲက မင္းကို ဒီေန႔ စပါယ္ရွယ္ဒင္နာေကြ်းမယ္ဆိုၿပီး လာေခၚပါ တယ္။ သိတဲ့အတိုင္း လက္ရွိ ေအဘီဥကၠဌတဦးက တည္ခင္းမယ့္ညစာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးစိတ္၀င္စား ၿပီး သူ႔ဆိုင္ကယ္ေလးေနာက္ကေန လိုက္သြားပါတယ္။ လမ္းမွာ စမူဆာတို႔၊ နံျပားတို႔၊ ဒန္ေပါက္တို႔ရတဲ့ ကုလားဆိုင္တဆိုင္ကို၀င္ၿပီး ပဲဟင္းနဲ႔ၾကက္သားဟင္း ၂ထုပ္ ၀င္၀ယ္သဗ်။ ၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ သူတို႔မိသားစု ငွားထားတဲ့အခန္းေလးကို သြားၾကပါတယ္။

သူတို႔မိသားစုသံုးေယာက္ေနတဲ့ အခန္းေလးထဲေရာက္ေတာ့ မဒမ္သံခဲက ကြန္ေတာ္အတြက္အထူးစီမံထား တဲ့ ဟင္းတခြက္နဲ႔ေစာင့္ေနပါတယ္။ တျခားဟုတ္ပါရိုးလားဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိႏၵိယမွာေနခဲ႔စဥ္က ေရႊလွံဗိုလ္ လို႔နံမည္ႀကီးတဲ့ ကုလားေအာ္ျငဳပ္သီးကို ငပိနဲ႔ေထာင္းထားသဗ်။ ေျပာစရာတခုရွိတာကေတာ့ မဒမ္သံခဲ (ကြ်န္ေတာ္တို႔အေခၚ ေဒၚလိႈင္ ေခၚ  မခင္ေဆြလိႈင္) ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းျပႆနာေတြျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ပါေဂ်ာင္မွာ တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔နဲ႔ ျဖစ္ပ်က္သြားတဲ့အနိဌာရံုအားလံုးကိုျမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ မ်က္ျမင္တဦး လည္းျဖစ္ပါသဗ်။ ဒီလိုနဲ႔သံုးဦးသား ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်ရပါတယ္။ (ေရႊလွံဗိုလ္ ျငဳပ္သီးေၾကာင့္ပါ။ ဒီျငဳပ္သီးက စားတဲ့သူတိုင္း မ်က္ရည္က်ေအာင္စပ္ပါတယ္။)

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ စကားေျပာၾကရင္း ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္တို႔ေတြ ေထာက္လွမ္းေရးအျဖစ္စြပ္စြဲခံခဲ့ရၿပီး က်ဆံုးခဲ့ရတာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး လက္ရွိေတာင္ပိုင္း ABSDF (NB) က ေတာ္လွန္ေရးသမား ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေတြသာျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေပးဘို႔ သင့္၊ မသင့္ကိစၥစကားေျပာမိၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက ခပ္ရွင္းရွင္းပဲ ဒီလိုေျပာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း မင္းစဥ္းစားၾကည့္ ဒီကိစၥျဖစ္ေနခ်ိန္ ငါက အေနာက္ပိုင္း (အိနၵိယ) ဘက္မွာပဲရွိေသးတာ၊ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ျမင္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥ မွာတိုက္ရိုက္ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနပါရက္နဲ႔ ဘာမသေဘာထားမွမေပးဘဲ ေရငံုေနၾကတာ ကို ငါက သေဘာထားထုတ္ေပးဘို႔ ဘာမွမလိုဘူးထင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ သူေျပာတာ အမွန္ပါပဲ။ အမွန္ ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔မေသဘဲက်န္ေနသူေတြ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ့အားနည္းခ်က္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြရဲ့ တာ၀န္ပ်က္ကြက္မႈသက္သက္ျဖစ္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတာက ငါတုိ႔က အခုလက္ရွိ ရွိေနတဲ့အေျခအေနကို ထိမ္းထားႏိုင္ဘို႔ကို မနည္းရုန္းကန္ေန ရတာ။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ ကိုယ့္ျမန္မာေတြကူညီေနလို႔ ဒီေလာက္ထိ ရပ္တည္ေနနိုင္တာ။ ဒါလည္းအမွန္ပါ။ ေလာေလာဆယ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္ ထမင္းစားေနရတာကိုက သူတို႔မိသားစုအိပ္ခန္းထဲမွာ စားေနရ တာပါ။ အိပ္ခန္းနဲ႔မီးဖိုေခ်ာင္နဲ႔ထမင္းစားခန္းကိုေပါင္းထားတဲ့ သရီး အင္န္ ၀မ္း အခန္းေလးကိုၾကည့္ၿပီး လက္ရွိ ေအဘီအတြက္ စခန္းျပင္ထြက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနတဲ့ေခါင္းေဆာင္တဦးေတာင္ ခုလို ၾကပ္ၾကပ္တည္း တည္း ခ်ိဳ႔ခ်ိဳ႔တဲ့တဲ့ေနရရင္ အထဲမွာရုန္းေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြခမ်ာ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲၾကမလဲဆိုတာကို ခန္႔မွန္းမိၿပီးစာနာမိပါတယ္။ ဒီလို အၾကပ္တည္းၾကား ခရီးဆက္ေနတဲ့ သူတို႔စိတ္ဓါတ္ကိုလည္း ေလးစားမိသြား ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုေရးသားမယ့္ လူကက္ဆက္အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ လက္ရွိ ABSDF တပ္ဖြဲ႔မွာ တာ၀န္ မရွိပါေၾကာင္း ႀကိဳတင္ေျပာထားရပါတယ္။

ရိုးရိုးသားသားေျပာရရင္ ခုလို ႀကိဳတင္ရွင္းလင္းထားရတာကလည္း သတင္းေတြထဲမွာ  အၿမဲပါပါလာတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္သံခဲဆိုတဲ့ဒီပုဂၢိဳလ္ကို နည္းနည္းလန္႔တာလည္း ပါပါတယ္။ မလန္႔လို႔လည္း မရဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ငယ္က်ိဳးငယ္နာအားလံုးကို ဒီငတိက သိထားတာ။ မေတာ္ အိႏၵိယစခန္းမွာေနခဲ့တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ေၾကာင္ခဲ့ တဲ့ ကသည္းမေတြထဲက တေယာက္ေယာက္နာမည္ကို မွားရိုက္သလိုနဲ႔အြန္လိုင္းကေန ကြ်န္ေတာ့္မိန္းမ ေမးလ္ထဲ ရိုက္ထည့္လိုက္တာမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ေဆာရီးတလံုးထဲနဲ႔တင္ ကြ်န္ေတာ္ စပြန္ဆာေပ်ာက္သြားႏိုင္တဲ့ အကြက္ေလးေတြကရွိေနေတာ့ ႀကိဳခင္းရက်င္းရ တင္ရေျမာက္ရတာေလးေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူျပက္ေတြ ျပက္လံုးျပက္တာေတာင္မွ မျပက္ခင္မွာ ရပ္ရြာအေျခအေနၾကည့္ၿပီး ပဏာမအမႈနဲ႔ ဂါရ၀ျပဳပါသည္ ဆိုတာေလးေတြက လုပ္ရေသးတာကိုး။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ ပြဲခင္းထဲဖါးခုန္၀င္လာတာကေန က်ားခုန္၀င္လာတယ္ျဖစ္လို႔ ေျပးေပါက္ေတြမွားခဲ့ရဘူးတဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေတြက ရွိခဲ့တာကိုး။

ေနာက္ျပႆနာတခုကေတာ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ နာမည္တူျပသနာပါ။ ခက္တာက ၂ ေယာက္စလံုးက ေအဘီ ဥကၠ႒ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတာပါ။ ခုေလာေလာဆယ္ အေမရိကားမွာရွိေနတဲ့ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္က ေတာင္ပိုင္းက ဥကၠ႒ေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ့က ၁၉၇၄ မ်ိဴးဆက္ကျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ထက္အရင္ ေထာင္ပံုစံထမင္းကို စားခဲ့သူပါ။

ဒီေလာက္ နိဒါန္းပ်ိဴးၿပီးၿပီဆိုရင္ျဖင့္ ကြ်န္ေတာ့္လူကက္ဆက္ဖက္ကို  လွည့္လို႔ရၿပီထင္တယ္ဗ်ာ။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ အြန္လိုင္းမွာစာေရးရတာလည္း မလြယ္ဘူးဗ်။ ေျပာသလိုအင္မတန္ ၀ဋ္ေၾကြးမကင္းတဲ့လူေတြ လုပ္တဲ့အလုပ္ဗ်။ ေရးတဲ့စာမူက စာရိုက္လို႔မၿပီးေသးခင္ ကြန္မင့္က ေအာက္ကအရင္တက္လာတဲ့ ေခတ္ႀကီး ကိုး။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပါေဂ်ာင္မွာျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ သန္းဂ်ီးမအေတြ႔အႀကံဳကို ဖတ္ၿပီးၾကတဲ့ေနာက္မွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးတုန္႔ျပန္လာ တာေတြ႔ရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုလည္း ဒီျပႆနာကို ဘယ္သူေတြက်ဴးလြန္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္ပံု ေသဆံုးခဲ့ရတယ္။ ဘယ္သူေတြ အသက္မေသပဲ က်န္ေနတယ္ … စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာရရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အတူထြက္ေျပးလာၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ ၅၀ လံုး ျပည္တြင္းမွာ အသက္ရွိထင္ရွားရွိေနၾကသလို တိက်တဲ့စာရင္း ဇယားနဲ႔ထုတ္ဘို႔လည္း လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားရပါတယ္။

ေနာက္ တကယ္ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ေျပာၾကားခ်က္ေတြကတဆင့္ အခ်က္အလက္ေတြကို ေဖ့စ္ဘြတ္ စာမ်က္ႏွာေပၚ တက္လာတာလည္းေတြ႔ေနရတာမို႔ အခ်က္အလက္ေတြသိခ်င္ရင္ေတာ့ အဲဒီ စာမ်က္ႏွာေတြ ကိုပဲ ညြန္းဆိုရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္အဓိကေရးခ်င္တာက အဲဒီ ကာလဆိုးႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုခံစား ရသလဲ၊ ဘယ္လို အသက္ရွင္ေအာင္ေမြးခဲ့ၾကသလဲ၊ ဘယ္လို အမွားေတြရွိခဲ့သလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကိုပါ။

ဒီလိုဗ် ဒီျပသနာေတြ မျဖစ္ခင္က ABSDF(NB) အဖြဲ႔ရဲ့ဥကၠဌက ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ပါ။ ဥကၠဌ အပါအ၀င္ ဗဟိုေကာ္မတီ၀င္အားလံုးလိုလိုကို ေထာက္လွမ္းေရးေတြဆိုၿပီးဖမ္းဆီးခဲ့တဲ့အဖြဲ႔မွာ ဥကၠဌလုပ္ခဲ့သူက ကိုေအာင္ႏိုင္။ အတြင္းေရးမႉးက ကိုမ်ိဳး၀င္း ပါ။ စစ္ေရးတာ၀န္ခံက ကိုသံေခ်ာင္း ပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္စစ္ေဆးတဲ့ကိစၥေတြကိုေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖဲြ႔ကေဆာင္ရြက္ၿပီး ကိုမ်ိဴး၀င္းက ဦးစီးသဗ်။

အဲဒီကာလမွာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးတပ္ဖြဲ႔ဟာ ထင္တိုင္းႀကဲခြင့္ရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အခ်ိန္ မေရြး ေထာင္ကေနေခၚထုတ္ၿပီး အခ်က္အလက္လိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ မလိုခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ေခၚယူၿပီးႀကိဳက္တဲ့ နည္းနဲ႔ စစ္ေဆးလို႔ရပါတယ္။ ညွဥ္းပန္းနည္းမ်ိဳးစံုကိုလည္း တီထြင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒီလိုေျပာရတာကေတာ့ တႀကိမ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ကိုေခၚ ၿပီး ပါးစပ္ထဲကို၀ါယာႀကိဳး ၂ ပင္ ပူးထည့္ပါတယ္။ ၿပီးပါးစပ္ကို တိတ္နဲ႔ပိတ္လိုက္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၀ါယာစကို လက္နဲ႔လွည့္ေခၚရတဲ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ဆက္ၿပီး လ်ပ္စစ္ဓါတ္ထြက္လာတဲ့အထိ လွည့္ၿပီး ညွဥ္းဆဲပါေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ စမ္းသပ္တာပါ။ အဲဒီကထြက္လာတဲ့လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းတ၀ိုက္မွာ လွ်ပ္စစ္စီးေနတာကို မ်က္လံုးမိွတ္ေအာ္ေနတဲ့ အာရံုမွာျမင္ေနရတဲ့ အထိပါပဲ။ စစ္ေနတဲ့ခ်ာတိတ္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး တခြီးခြီးသေဘာက် ရယ္ပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့မ်က္ႏွာဟာ လ်ပ္စစ္စီးဆင္းမႈေၾကာင့္ တြန္႔လိမ္ရံႉ႔တြေနတဲ့ၾကားက ၾကြက္သားေတြ တဆတ္ ဆတ္ျဖစ္သြားပံုဟာ ေတာ္တာ္ရီစရာေကာင္းေနပံုရပါတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ထပ္ခါထပ္ခါလုပ္ၿပီး တခြိခြိ ျဖစ္ ေနပါတယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ရဲ့ရွာေဖြေတြ႔ရွိခ်က္ကို ဥကၠ႒ကို ေခၚျပလိုက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ၾကည့္ နည္းနည္းေလး လွည့္ရင္ နည္းနည္းေလးရြဲ႔တယ္။ မ်ားမ်ားလွည့္ရင္ မ်ားမ်ားရြဲ႔တယ္။ စသည္ျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီခ်ိန္က ကြ်န္ ေတာ့္ကို ႏွိပ္စက္ေနတဲ့ထဲက ဖိုးေနွာင္းဆိုတဲ့ေကာင္ေလးဆိုတာကလည္း ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ ရွိပါဦးမယ္ဗ်ာ။ တခါက်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို ထင္တိုင္းလွိွမ့္ရိုက္ေနရာက သူတစ္ခ်က္ရိုက္ရင္ ကြ်န္ေတာ္က ဒူေ၀ေ၀ လို႔ေအာ္ေပးရမယ္လို႔ ေျပာလာျပန္သဗ်။ အဲဒီေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လိုေကာင္မွာလည္း ေပါေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဒူေ၀ေ၀ ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ နာလြန္းမကနာေတာ့လည္း ဒူေ၀ေ၀တင္မက ဒူေ၀းေ၀းေ၀းေ၀း ထိ ကြန္႔ရတဲ့ထိေပါ့ဗ်ာ။

အဲလို ေထာက္လွမ္းေရးႏွိပ္စက္ခ်ိန္ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ အက်ဥ္း ေထာင္တာ၀န္က်တဲ့အဖြဲ႔ရဲ့လက္ထဲမွာပဲ ေနရသဗ်။ အဲဒီ ေထာင္ကုန္းတာ၀န္ခံဆိုတဲ့အဖြဲ႔ကလည္း သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းနဲ႔ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔က အယံုၾကည္ရဆံုးထဲမွာမွ လက္ရဲဇက္ရဲ နာမည္ရသူေတြကို တပ္ဖဲြဲ႔ ဖြဲ႔ေပးထားတာမို႔ ေထာင္လံုၿခံဳေရးအဖြဲ႔က ဒုတိယ တန္ခိုးထြားဆုံးေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီလံုၿခံဳေရးလက္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အသက္ကို ၀ကြက္ အပ္ထားရတာမို႔ သူတို႔ျပဳသလိုႏုရပါတယ္။ သူတို႔ ကလည္း သူတို႔ခန္႔ထားတဲ့တာ၀န္နဲ႔ေလ်ာ္ညီစြာ လက္စြမ္းလက္စ အၿပိဳင္ျပရပါတယ္။ တညမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို မ်က္ႏွာေတြစည္းထားၿပီး အိပ္ယာထဲလွဲခါနီးမွာ လူကက္ဆက္ အထူးေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္ ျဖစ္ေပၚလာပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မင္းတို႔အထဲက ဘယ္သူ သီခ်င္းေကာင္းေကာင္းဆိုတတ္သလဲကြတဲ့။ အားလံုး တိတ္ၿပီးေနပါတယ္။ ဘာမ်ား လုပ္ဦးမလို႔လဲေပါ့ေလ။ လုပ္ပါကြတို႔က ဒီကုန္းေပၚမွာ ေန႔ေန႔ညည ေစာင့္ေနရတာ။ ပ်င္းစရာႀကီး။ အပ်င္းေျပသီခ်င္းဆိုတဲ့ အစီအစဥ္ေလးလုပ္ရေအာင္ဆိုေတာ့ တေယာက္က ကိုေဘာႀကီးဆိုတတ္တယ္ဆိုၿပီး ကြ်န္ေတာ္ဆီကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ထဲကတေယာက္က ခြ်န္တြန္းလုပ္လြတ္လိုက္ ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အဖမ္းမခံရခင္မွာ အူက်သလိုျဖစ္လို႔ ခြဲစိတ္မႈတခုလုပ္ခဲ့တာကိုစြဲၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ကိုဖမ္းတဲ့အခါမွာ မင္းလို ေထာက္လွမ္းေရးက မတန္မရာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ငယ္နာမည္ မွည့္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ေနာက္နာမည္တခု ရွိလား ေမးပါတယ္။ အဲဒီမွာ တေယာက္က တေလာေလးက ဒီေကာင္ ေဘာခြဲထားတာ ေဘာႀကီးလို႔ေခၚ ရေအာင္ဆိုၿပီး နံႏွိမ္လိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ကြ်န္ေတာ္နာမည္ဟာ ေဘာႀကီးျဖစ္လာပါတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က တတ္သည့္ပညာမေနသာဆိုသလို ဓႏုျဖဴစိုးသိန္းရဲ႕ လူပ်ိဳႀကီးသီခ်င္းကို ခပ္ေနာက္ေနာက္ေလး ဆိုျပလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ထန္းပင္တက္လက္မွတ္ရတဲ့လူ တေယာက္ျဖစ္သြားၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ဒီသီခ်င္းကိုဆိုျပရတဲ့ဘ၀ ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေစာေစာက သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့လူက ကြ်န္ေတာ့္မ်က္ႏွာနားလာရပ္ၿပီး ပါးစပ္ဟလို႔ဆိုပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ပါးစပ္ဟလိုက္ေတာ့ သူေသာက္ေနတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကိုလာတပ္ေပးျပီး ေသာက္လို႔ေျပာပါတယ္။ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ေနရင္းထိုင္ရင္း လူ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ထဲမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ပထမဆုံးစေသာက္ခြင့္ရတဲ့ ကံထူးသူျဖစ္သြားတာေပါ့။ ေသာက္တယ္ဆိုတာကလည္း သူ႔ေစတနာရွိ သေလာက္ သံုးေလးဖြာေပါ့ဗ်ာ။ လက္ျပန္ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့အျပင္ မ်က္လံုးကလည္း စည္းထားေသးတာကိုး။

ဒီလိုနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ ေဆးလိပ္ကေလးေသာက္ခြင့္ရၿပီး ေထာင္ေစာင့္ေကာင္ေတြရဲ့မ်က္ႏွာသာရ တာေလးၾကားတဲ့အခါ ေနာက္ ဘယ္သူ သီခ်င္းဆိုခ်င္ေသးလဲဆိုတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္ ဖိုးဆိုခ်င္ေလးေတြ ေပၚလာပါတယ္။ တေယာက္က ဆိုေနခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့လူေတြက လွဲေနၾကရပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုတဲ့သူကပဲ ထ ထိုင္ၿပီး မ်က္ႏွာစည္းထားရက္က ဆိုျပရပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီညေလးဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀မွာေတာ့ လက္ရွိခံေနရတဲ့ဒဏ္ရာေတြဒုကၡေတြထဲကေန အျပန္အလွွန္ဆိုျပၾကတဲ့သီခ်င္းေလးေတြထဲ စီဆင္းေမ်ာပါ သက္သာခြင့္ေလး တခဏရခဲ့တဲ့ ညေလး တည အစျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ရာသီဥတုေတြေျပာင္းလဲသလိုပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လံုၿခံဳေရးတဖြဲ႔ရဲ့သေဘာထားကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းေနတာ မို႔ တညမွာေတာ့ လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ခံတဲ့အဖြဲ႔ေရာ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံတဲ့အဖြဲ႔ေတြေရာ  တပ္ဖြဲ႔ကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့လူေတြပါ ေထာင္ကုန္းေအာက္တေနရာရာမွာေသာက္ၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္ေရခ်ိန္မွန္လာေတာ့ မွ တက္လာၾကတာပါတယ္။ ဒီလိုညမ်ိဳးေတြဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြအတြက္ေတာ့ ၿမိဳင္ရာဇာတြတ္ပီစကားကို ငွားေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီည ကံမေကာင္းပါလားလို႔ ေျပာရမယ့္ညပါ။ ထံုးစံအတိုင္း တရားခံေတြထ ဆိုေတာ့ ထထိုင္ေနရၿပီး မ်က္ႏွာေတြစည္းထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေရွ့က အလာလမ္းေပၚမွာ လူေတြ လမ္းေတြေလ်ာက္ေနၾကသံ၊ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္းသံေတြပဲၾကားေနရၿပီး သူတို႔ကိုေတာ့ ဘယ္ျမင္ရမလဲဗ်ာ။ တေယာက္က ဟာဒီေကာင္ေတြ သီခ်င္းဆိုေကာင္းတယ္ဗ်ဆိုၿပီး စလာပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ေထာင္မႉးလုပ္တဲ့ေကာင္က အားလံုးနားေထာင္ ခုခ်ိန္ကစၿပီး မင္းတို႔က လူကက္ဆက္ေတြလုပ္ ရမယ္။ မင္းတို႔ကို ဘယ္ဘက္ပါးကိုရိုက္လိုက္ရင္ အဲဒါ ကက္ဆက္ဖြင့္တာပဲ။ မင္းတို႔ရတဲ့ သီခ်င္းကိုဆိုရမယ္။ ညာဘက္ပါးကို ရိုက္လိုက္ရင္ stop ပဲ။ နားလည္လားလို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ အားလံုးကလည္း နားလည္ပါတယ္ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ျပန္ေျဖၿပီး သူတို႔ၾကားမွာ ဘယ္ကက္ဆက္ကိုစဖြင့္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ နည္းနည္းႀကိတ္ေျပာသံ တိုးတိုးၾကားေနရၿပီး ေဘာႀကီး၊ ေဘာႀကီး ဆိုတာလဲၾကားရသဗ်။ စကၠန္႔ပိုင္း အတြင္းမွာပဲ ျဖန္းကနဲ ကြ်န္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ပါး ပူကနဲျဖစ္သြားတာမို႔ ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ လူပ်ိဳႀကီးသီခ်င္းရဲ႕ အင္ထရိုတီးလံုးေလး ျပာျပာသလဲေကာက္ ပါးစပ္နဲ႔ဆိုရင္း လူကက္ဆက္ဘ၀ အရွင္လတ္လတ္က်ေရာက္ သြားပါေတာ႕တယ္။

ေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီညက ကြ်န္ေတာ္ကေနအစျပဳၿပီး သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့ အက်ဥ္းသားရဲေဘာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ား မ်ားဟာ လူစင္စစ္ကေန လူကက္ဆက္ဘ၀ ေရာက္သြားခဲ့ရသဗ်။ ပါးရိုက္တဲ့ လက္ဆေတြကေတာ့ အမ်ိဳး မ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ့က်ေတာ့လည္း ဆိုေနရင္းက ညာဘက္ပါးကိုျပင္းျပင္းရိုက္ၿပီးပိတ္လိုက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမယ္မသိျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျပန္အိပ္ေတာ့ေလဆိုၿပီး ရင္၀ကို ဘိနပ္နဲ႔ေဆာင့္ ကန္လိုက္တာခံရၿပီးမွ လန္က်သြားတဲ့သူေတြလည္း ရွိေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္ေတာ့ ဒါဟာ အႀကီးအက်ယ္ ေစာ္ကားတဲ့ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ က ဘယ္ေလာက္ထိရူးသလဲဆိုေတာ့ အဲဒီအစီအစဥ္ကို စေျပာျပေနတုန္းက ေတာ္ေတာ္ဆန္းျပားတဲ့စိတ္ ကူးေလးပဲ၊ ေတာ္ေတာ္စိက္ကူးေကာင္းတဲ့လူလို႔ စိတ္ထဲကေတြးမိေနေသးဗ်ာ။ ပါးရိုက္ခ်လိုက္ေတာ့မွ ဘုရား တမိတာဗ်။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းကစလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးဟာ ဒီလူကက္ဆက္ေတြအျဖစ္ အေစာင့္ေတြနဲ႔ ေထာင္ကုန္းေပၚတက္လာတဲ့ ဗီအိုင္ပီေတြကိုေဖ်ာ္ေျဖရတာဟာ အစဥ္အလာတခု ယဥ္ေက်းမႈတခု ျဖစ္လာ ပါေတာ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ေစာေစာကလို လူက ၀မ္းတြင္းရူးျဖစ္ေနေၾကာင့္လည္းျဖစ္လို႔ ဒီသီခ်င္းသီဆိုတဲ့ အစီစဥ္မွာပါ၀င္ရတဲ့ လုံေလာက္တဲ့ေနာက္အေၾကာင္းတခုရွိပါတယ္။ သီခ်င္းဆိုခိုင္းတဲ့လူက ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုႏွိပ္ကြပ္ေနတဲ့ ေထာင္အာဏာပိုင္တို႔ ေထာက္လွမ္းေရးတို႔ျဖစ္ေပမယ့္ နားေထာင္ေနတဲ့လူအမ်ားစု ကေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးရဲ့ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္နဲ႔ ေသလုေျမာပါးျဖစ္ေနရသူေတြ ဘယ္ေန႔ထုတ္ၿပီးသတ္မလဲ ဆိုတာ တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနရတဲ့ ဘ၀တူေတာ္လွန္ေရးရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တကယ္လည္း ေန႔ျမင္ ညေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားတာေတြကလည္း မနည္းမေနာကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ရွင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးတခုမွာ စိတ္ေလးခဏ အနုပညာေၾကာင့္သက္သာရာရလည္း မနည္းဘူးဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ပါးရိုက္ရိုက္ မရိုက္ရိုက္ သီခ်င္းဆိုၾကခ်ိန္ေတြတိုင္း အရိုက္ခံၿပီး၀င္ဆိုခဲ့တဲ့အျပင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ တကိုယ္ေတာ္ အၿငိမ့္ျပက္လံုးအစီအစဥ္ေလးေတြပါေဆာင္းၿပီး တင္ဆက္ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ၾကားမွာ ၀င္ၿပီး ရီစရာျပက္လံုးထုတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္အႏၱရာယ္မ်ားသလို စိန္ေခၚခ်က္ လည္းမ်ားပါတယ္။ နားေထာင္ေနတဲ့လူေတြက ကိုယ့္ကိုမွမျမင္နိုင္တာကိုး ထိုင္ေနရင္းကေနလုပ္ရတာျဖစ္ သလို ကိုယ့္မ်က္ႏွာကုိလည္း ပိတ္စႀကီးနဲ႔စည္းထားတာဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ ေရဒီယိုကလာတဲ့ ေရနံေခ်ာင္း ေဖကံေကာင္းဆိုတဲ့ ဦးဓါတ္ဆီ၊ ဦးဓါတ္ဆံတို႔ျပက္လံုးကို အစအဆံုးရေနတာမို႔ အဲဒီ ျပက္လံုးကို အေျခအေန ၾကည့္ၿပီး တိုက္ရိုက္ျပက္တဲ့အခါျပက္၊ နည္းနည္းလစ္ရင္လစ္သလို ကိုယ္ ထည့္ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို လည္းထည့္နဲ႔ ေထာင္တြင္း ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္တေယာက္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သီခ်င္းဆိုဘို႔ေတာင္းဆိုခံရတဲ့သူအတြက္ တခုေကာင္းတာက သူမ်ားေတြေျမေပၚ မသက္မသာလွဲအိပ္ေနရ ခ်ိန္မွာ သူက ထိုင္ေနခြင့္ရတာ၊ နားေထာင္ေနတဲ့အေစာင့္ကေစတနာရွိရင္ ေဆးလိပ္ေလးတဖြာႏွစ္ ဖြာေသာက္ခြင့္ရတာတို႔ျဖစ္ၿပီး အင္မတန္အႏၱရာယ္မ်ားတာကေတာ့ မူးၿပီးတက္လာတဲ့လူေတြရဲ့ အဓိက ပစ္ မွတ္ျဖစ္သြားတတ္ထာ ကိုယ္ေရြးလိုက္တဲ့သီခ်င္းမွားလို႔ နားေထာင္ေနတဲ့ေကာင္က နားၾကားျမင္းကပ္ ၿပီးေဆာင့္ကန္တာတို႔ ခံရတတ္ပါတယ္။ ဥပမာ ထူးအိ္မ္သင္ရဲ့ညီေလးေရဆိုတဲ့ သီခ်င္းမ်ိဳးေပါ့ဗ်ာ။ ေအာင္မာ ေထာက္လွမ္းေရးက ရာရာစစ မွန္ရာလုပ္ဟုတ္တာေျပာဘို႔မေမ့နဲ႔ လုပ္ေနေသးတယ္ ငါတို႔ကို ရိေနတာေပါ့ ဟုတ္လား ဆိုတဲ့ေနာက္မွာ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ေလာက္ အစာေတာင္ၿမိဳမရတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးကို က်ေရာက္ သြားနိုင္လို႔ပါ။

မွတ္မွတ္ရရကေတာ့ အမရပူရဘက္လာတဲ့ ေအဘီယူဂ်ီေလာကမွာ မုန္တိုင္း ၃ လို႔ သိထားၾကတဲ့ စံလြင္ေလး (ေခၚ) စံစံ က ေခတ္ေဟာင္းေတးေတြေတာ္ေတာ္ရသလို အသံကလည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သူ မၾကခဏဆိုေလ့ရွိတဲ့ သီခ်င္းကေတာ့ ဆရာၿမိဳ့မၿငိ္မ္းေရးတဲ့ ေရခ်ိဳးဆိပ္နဲ႔နားပန္းဆံ သီခ်င္းပါ။ ဒါေၾကာင့္ မၾကာခဏ သူ႔ပါးကလည္း လက္၀ါးေတာင္းတတ္ပါတယ္။ ျဖန္းကနဲၿပီးတာနဲ႔ လုပ္ပါဦးကြ အိပြဲ႔အိပြဲ႔ေျပာလိုက္ ရင္ သူက စဆိုပါေတာ့တယ္။ အိပြဲ႔အိပြဲ႔ငွက္ သမၼာန္ခတ္သြားတယ္.....။

ကိုစံလြင္ေလးကို စစ္ေဆးတဲ့အခ်ိန္မွာ ဓါးေျမာင္ကိုမီးဖုတ္ၿပီး ေျခသလံုးထဲထိုးထည့္တဲ့ဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ ခံစားရရွာပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္း စခန္းကထြက္ေျပးၾကတဲ့ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူပါလာၿပီး။ ၁၉၉၈ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နိုင္ငံေရးျပန္လည္လႈပ္ရွားတဲ့စြဲခ်က္ေတြနဲ႔ စစ္အစိုးရက ေထာင္ျပန္ခ်ေတာ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ နဲ႔အတူ ေပ်ာ္ပ်ာ္ႀကီးပါလာပါတယ္။ ၅ ည နဲ႔ (၇) ႏွစ္ပါ။ မန္းေလးေထာင္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ဆက္ၿပီး အိပြဲ႔ အိပြဲ႔သီခ်င္း ဆက္ဆိုၾကပါတယ္။ ခုေတာ့ ေထာင္ကျပန္လြတ္လာၿပီး အထဲမွာစျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခုခံအားနည္းေရာ ဂါေၾကာင့္ ေတာင္ၿမိဳ႔မွာ ကြယ္လြန္ၿပီလို႔ ၾကားရပါတယ္။

ေနာက္ အဆိုေကာင္းတေယာက္ကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း အေျခခံပညာသမဂၢ ေက်ာင္းသားေလးဘ၀က ေတာခို လာတဲ့ ဘိုဘို(ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ပါ။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေတာခိုလာလို႔ လူတကာခ်စ္ၾကတဲ့ ဘိုဘုိ တေယာက္ဟာ လည္း အသက္မေသေရးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ NIP (NIB လို႔ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္) က ပါလို႔ ထြက္ဆိုခ်က္ ေပးၿပီး အက်ဥ္းသားျဖစ္လာရရွာပါတယ္။ ဘိုဘုိက ေက်ာင္းသားတပ္ဖဲြ႔ကတီး၀ိုင္းမွာ ပင္တိုင္ အဆိုေတာ္ျဖစ္ ၿပီး အခမ္းအနားေတြမွာ ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြအၿမဲဆိုရတာမို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ထဲမက၊ ေကအိုင္ေအဖက္ ကမိသားစုေတြကအစ ခ်စ္ၾကခင္ၾကသူပါ။ သူတပါးကို အၿမဲကူညီတတ္ပါတယ္။ သူက အၿမဲတမ္း “သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္” သီခ်င္းကို ဆိုတတ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တညမွာေတာ့ အေစာင့္တာ၀န္က်တဲ့သူက ဘိုဘိုရဲ႕ သဘာ၀ရဲ့ရင္ေသြးငယ္အၿပီးမွာ ေက်ာင္းသားေတာ္ လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႔သီခ်င္းတပုဒ္ကိုဆိုဘို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ဘိုဘိုက ဒီသီခ်င္းေတာ့မဆိုပါရေစနဲ႔ အကိုရယ္ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အဲဒီလို အခ်ီအခ်ျဖစ္ေနကတည္း ဘိုဘုိ႔ေဘးမွာကပ္ၿပီးလွဲအိပ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ မွာ ျပႆနာေတာ့ စၿပီဆိုတာသိေနပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘိုဘိုဟာ မျငင္းသာေတာ့ပဲ “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္နဲ႔ စဆိုပါေတာ့တယ္။ ဒီလို အေျခအေနမ်ိဴးမွာထြက္လာတဲ့ ဘိုိဘုိရဲ့သီခ်င္းသံေၾကာင့္ ဒဏ္ရာကိုယ္စီနဲ႔ ေျမေပၚမွာ မ်က္နွာကိုစည္းၿပီးလဲွအိပ္ေနၾကရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ စူးနစ္တဲ့ေ၀ဒနာနဲ႔အတူ သီခ်င္းစာသားေတြေနာက္မွာ ေမ်ာပါေနပါေတာ့တယ္။

  …… ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ မုန္တိုင္း မိုးသက္ခ်ီ.... တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ခြပ္ေဒါင္းနီသီခ်င္းမွာ သိပ္ၾကာၾကာမနစ္ေမ်ာလိုက္ပါဘူး “ဖုန္း .. ခြပ္ .. အင့္” ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔ အတူ ဘိုိဘုိရဲ့တကိုယ္လုံး ကြ်န္ေတာ့္အေပၚ ပံုက်လာပါတယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူသီခ်င္းဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ အင္မတန္ လက္ယဥ္ေသြးဆာတတ္တဲ့ လက္သီးဆိုတဲ့ ေနာက္တန္းလံုၿခံဳေရးတာ၀န္က်တေယာက္ဟာ အရက္မူး၀င္လာၿပီး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ဘိုဘို႔မ်က္ႏွာကို စစ္ဘိနပ္နဲ႔ေဆာင့္ကန္ခ်လိုက္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ထ ခိုင္းပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက လူပါး၀လို႔ ေက်ာင္းသားေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္း ဆိုရေကာင္းလားဆိုၿပီး ပါလာတဲ့ M22 ေမာင္းျပန္ေသနတ္ဒင္နဲ႔ ေခါင္းကိုရိုက္ခ်လိုက္တဲ့အေခါက္မွာေတာ့ ဘိုဘို႔ေခါင္းကေသြးေတြ ကြ်န္ေတာ္ မ်က္ႏွာေပၚကို ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္က်လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ မရပ္ေသးပဲ ျပန္ထခိုင္းလိုက္ ရုိက္ခ်လိုက္နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထင္တိုင္းႀကဲေနပါေတာ႕တယ္။

ခံရတဲ့သူမွာေတာ့ မသိပါဘူး ကြ်န္ေတာ့္ ေစာင္နဲ႔အကၤ်ီေတြကေတာ့ ေသြးနဲ႔ရြဲနစ္ေနေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္လည္း မလႈပ္ရဲပါဘူး။ ဘယ္သူ႔ဆီကမွလည္း ဘာအသံမွထြက္မလာပါဘူး။ အမွန္တရားကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ ကိုယ့္နားထဲမွာအတိုင္းသားၾကားေနရတဲ့ ဒီမတရားမႈႀကီးအတြက္ တားျမစ္ကန္႔ကြက္ဘို႔ေနေန သာသာ နားရြက္ေတာင္မခတ္ရဲပဲ ၿငိမ္စင္းေနရတဲ့အျဖစ္ကို ေစ့ေစ့ျပန္ေတြးၾကည့္တိုင္း မိမိကိုယ္မိမိ စက္ဆုပ္ေအာ့ႏွလံုးနာရပါတယ္။

တႀကိမ္မွာေတာ့ မူးေနတဲ့လက္သီးဟာ ဘိုဘို႔ကို ျပန္ထခိုင္းၿပီး မ်က္ႏွာကိုေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ ေဆာင့္ထိုးခ် လိုက္ပါတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေသနတ္ေျပာင္းဟာ ဘိုဘို႔ကိုေခ်ာ္ၿပီး အိပ္ေနတဲ့ကြ်န္ေတာ့္နံၾကားထဲကို အရွိန္နဲ႔တိုး၀င္ေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ နံရိုးေတာ့က်ိဳးၿပီလို႔ စိတ္ထဲမွာခံစားလိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး အားရေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနတဲ့တခ်ိန္လံုး ဘယ္သူတဦးတေယာက္ကမွ တားျမစ္ျခင္းမရွိပါဘူး။ တနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ သူနာျပဳအဖြဲ႔ေရာက္လာၿပီး ေခါင္းကကြဲေနတာေတြကို အစိမ္းခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေနၾကတာ အားလံုးနားမွာၾကားေနခဲ႕ရပါတယ္။

ဒီဘိုဘို (ေခၚ) မိုးေက်ာ္သူ ဟာ  ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔အတူ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တဲ့အထဲမွာ အမႈတြဲျဖစ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔က ၅ည နဲ႕႔ (၇) ႏွစ္ သာက်ေပမယ့္ မိုးေက်ာ္သူကို ၁၂၂ ပုဒ္မနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ခ်လိုက္ပါတယ္။ မန္းေထာင္ရဲ့ညခ်မ္းဂီတဆည္းဆာေတြဆိုရင္ အၿမဲပြဲေတာင္းခံရၿပီး မၾကခဏ “ပ်ံသာပ်ံပါ ခြပ္ေဒါင္းနီ” သီခ်င္းကို ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။

၂၀၀၀ခုနွစ္ မန္းေထာင္ ေထာင္တြင္းတိုက္ပြဲေတြမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကိုရိုက္ႏွက္ၿပီး ေျမာင္းျမေထာင္ကိုပို႔လိုက္ ခ်ိန္မွာ ဘိုိဘုိတေယာက္က မန္းေထာင္မွာဆက္က်န္ေနရၿပီး အဲဒီေန႔က နားကို ပိတ္ရုိက္ခံလိုက္ရတဲ့အတြက္ နားေလးသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းၾကားရပါတယ္။ ဟိုတေလာကေတာ့ ဘိုဘိုတေယာက္ ျပန္လြတ္လာပါ တယ္။ အြန္လိုင္းေပၚမွာ တေန႔ကေတြ႔ေတာ့  ခုေထာင္ကလြတ္လာၿပီး ဘာေတြလုပ္ေနလဲဆိုေတာ့ ၈၈က စၿပီး ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ ၂၀ ကာလအတြင္း ထင္ရွားခဲ့တဲ့တိုက္ပြဲ၀င္ေတာ္လွန္ေရးသီခ်င္းေတြကို ခု လူငယ္ေတြ ၾကားဖူးရေအာင္ျပန္ဆိုမယ့္ စီးရီးတခုကိုလုပ္ေနတယ္။ အခု အတီးပိုင္းၿပီးၿပီ အဆိုေတြပဲ က်န္ေတာ့တယ္တဲ့။ ဘယ္သူဆိုမွာလဲလို႔ေမးေတာ့ …..

“အဟီး ကြ်န္ေတာ္ပဲေပါ့” ….. တဲ့။

လူငယ္ေျပာေလ့ရွိတဲ့စကားနဲ႔ေျပာရင္ေတာ့  “အင္း...မႏိုင္ပါလား” လို႔ ေတြးမိပါတယ္။

လူကက္ဆက္ ဒုတိယပိုင္းဆက္လက္ေမွ်ာ္ပါ ….. ။

ေရးတာလည္း ပန္းခ်ီထိန္လင္း

ပန္းခ်ီကလည္း ပန္းခ်ီထိန္လင္း

ယူတာကဒီေနရာကပါ http://www.kaungkin.com/index.php?option=com_content&view=article&id=676:2011-12-25-22-46-42&catid=37:2009-04-17-01-30-25&Itemid=64