ငယ္ခ်စ္မ်ား ... သို႔ (ကမာပုလဲ)

ငယ္ခ်စ္မ်ား ... သို႔

အသက္က ငါးဆယ္ထဲ ၀င္ခဲ့ၿပီ

အရပ္က ပုိရွည္မလာေတာ့ဘူး

သံသရာက

ခံႏိုင္ရည္ထက္ ပုိေနတယ္ ...။

လမ္းေတြက ေကြ႔ေကြ႔ေကာက္ေကာက္

(ကိုယ့္အတၱအတြက္ ကိုယ္မေကြ႔တတ္ခဲ့ဘူး)

အျမင့္မို႔

တက္ရရင္လည္း အူလ်ားဖါးလ်ား

အဆင္းမို႔

သက္ရရင္လည္း ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ...။

ခုတေလာ

စိတ္ေတြ ေလးေလးလံလံ ျဖစ္ေနတယ္

မႀကီးမငယ္ႀကီးနဲ႔

ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ခဏခဏေျပာ

ဒီအရြယ္ႀကီး ေရာက္ခါမွ

အသည္းကလည္း အထပ္ထပ္ကြဲ

အဲဒီလို အသည္းကြဲတိုင္းလည္း

သူ႔ခမ်ာ ငိုလို႔မဆံုးျပန္ဘူး။

သူငိုတယ္

မိခင္ေပ်ာက္

ကေလးမ်ားကို ေတြ႔တဲ့အခါ ...

သူငိုတယ္

သစၥာမဲ့သူေတြရဲ့လက္ထဲ

ေသလုေမ်ာပါး ျဖစ္ေနရရွာတဲ့

အနာဂတ္ေတြဘက္က ကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ့အခါ ...

သူငိုတယ္

မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ေနတဲ့

ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတုကို

အိမ္ဦးခန္းေတြမွာ

အခန္႔သား ေတြ႔ေနရတဲ့အခါ ...

သူငိုတယ္

ေခတ္ပ်က္မာနေတြေအာက္မွာ

ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့

လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကိုေတြ႔တဲ့အခါ ...။

သူငိုတယ္

သူငုိတယ္

သူငိုေနပါတယ္

ေနာက္ တရက္၊ ႏွစ္ရက္ဆို

ႏွစ္သစ္တဲ့

မ်က္ရည္ အသစ္ အသစ္ေတြနဲ႔

သူ႔အတြက္ပါ ငိုရဦးမွာလား

ေျပာကို ... မတတ္ေတာ့ပါဘူး။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္

ခုတေလာမွာ

အသက္ေတြေပးၿပီး ခ်စ္ခဲ့တဲ့

ဘ၀ေတြေပးၿပီး ခ်စ္ၿမဲခ်စ္ေနတဲ့

ငယ္ခ်စ္ေတြကို ...

သိပ္ကို သတိရရ ေနမိတယ္။    ။

ကမာပုလဲ

၂၉၊ ၁၂၊ ၂၀၁၁။

ေရးတာက (ကမာပုလဲ)

ယူတာက http://www.facebook.com/notes/ko-pouk/ငယ္ခ်စ္မ်ား-သို႔-ကမာပုလဲ/189703644458457