စစ္ အၾကမ္းဖက္ျခင္း ဗုဒၶဝါဒရႈေထာင့္ (ကိုတာ)

ကိုတာ

ေခတ္နဲ႔ဆီေလ်ာ္လာေသာေဝါဟာရမ်ား
စစ္ အၾကမ္းဖက္ျခင္းဗုဒၶဝါဒရႈေထာင့္

စစ္ႏွင့္လုလင္
လြတ္လပ္ေရးဟု
ေရးဘိတ္ကုန္စင္၊ ခ်င္းတြင္းဝင္သည္
လုလင္တိုက္ပြဲ ဆိုင္ခဲ့၏။

ေတာ္လွန္ေရးဟု
ရန္ေႂကြးဆပ္ခ်င္၊ ေတာခိုဝင္သည္
လုလင္ေသနတ္ ကိုင္ခဲ့၏။

ပြဲတခုတြင္၊ တိုက္ကင္းျပင္ေသာ္
အရွင္လွလွ၊ ရန္ဓားျပအား
လက္ရဖမ္းေလ၊ မွာလိုက္ေခ်လည္း
ေသမင္းသခင္၊ ေသြးနတ္ဝင္သည္
လုလင္မထိန္းႏိုင္ခဲ့ၿပီ။ ။
ေဇာ္ဂ်ီ

ေ႐ႊပြဲလာပရိတ္သတ္မ်ားခင္ဗ်ား ..
အထက္ပါကဗ်ာဟာ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ပဲျဖစ္ေစ၊ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ပဲျဖစ္ပေစ တိုက္ပြဲဝင္ၾကရတယ္ဆိုေပတဲ့ စစ္(ဝါ) အၾကမ္း ဖက္ျခင္းကိုယ္၌က ေတာ္လွန္ေရးသမား လုလင္ငယ္ေလးတေယာက္ကို အၾကမ္းဖက္သမားျဖစ္သြားေစတဲ့ အေၾကာင္းပဲ။ အင္မတန္ စဥ္းစားဆင္ျခင္စရာေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေပါ့။

ျမန္မာေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့လူေတြ ေအးေဆးတဲ့သူေတြလို႔ အရင္က အေကာင္းေျပာခံရတယ္။ အခု ကြၽန္ေတာ္တို႔ မ႐ိုင္းၾကမွ ေတာ္မယ္။ အင္း .. ကြၽန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္ႀကီးရဲ႔ ျပည္တြင္းစစ္ဟာ ၾကာလွၿပီ။ စစ္ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတာတုန္း။ အႏိုင္က်င့္မႈ၊ မတရားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ၾကတာပဲ။ သို႔ေသာ္ လူေတြက စစ္မုန္းၾကတယ္လို႔ေျပာေပတဲ့ အမွန္တကယ္က်ေတာ့ စစ္ကို ႏွစ္သက္ေနၾကလို႔ စစ္ျဖစ္တာလား။ စစ္ျဖစ္ခ်င္တာ အၾကမ္းဖက္ခ်င္တာက လူတစုပါဗ်ာလို႔ေျပာေပတဲ့ အမ်ားစုက အဲဒီလူတစုလုပ္တာကို လက္ခံေနၾကလို႔လား။ ေစ့ေစ့ေတြးေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ေရးေရးေပၚတယ္။

စစ္ေၾကာင့္အဆင္ေျပတဲ့ လူစုရွိတာကိုး။ စစ္ကေတာ့ ငရဲပဲ။ စစ္ပြဲမွာ သတၱိျပရတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္စီး၊ ျမင္းစီး၊ ဓားခုတ္၊ လွံထိုးေခတ္လည္းကုန္ၿပီ။ ယခုေခတ္ႀကီးက စစ္ဆိုတာ ေယာက္်ားေတြ သတၱိျပရတဲ့ေနရာပဲဆိုၿပီး စစ္ကို ေရာမႏၲိက(လြမ္းစရာ)လုပ္တဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပတဲ့ စစ္ေၾကာင့္ အဆင္ေျပတဲ့လူတစုရွိတယ္။ စစ္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာတဲ့လူက ခ်မ္းသာတယ္။ အေမရိကန္မွာ စစ္စရိတ္ တႏွစ္ ဘီလ်ံ ၆ဝဝ ရွိတယ္။ အဲဒီ စစ္စက္မႈယႏၲရားႀကီးၿပိဳသြားရင္ အေမရိကန္စီးပြားေရး ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ရွိေအာင္လုပ္တယ္။ ရန္သူရွိေအာင္ လုပ္တယ္။ ရန္သူမရွိရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကပ။ ရန္သူမရွိရင္ အခက္ပဲ၊ ေတာ္ပါေသးတယ္ ကံေကာင္းလို႔သာ “အၾကမ္းဖက္သမားေတြနဲ႔ တိုက္တဲ့စစ္” ရွိလာလို႔ သို႔မဟုတ္ ဖန္တီးႏိုင္လို႔သာ ဟန္က်သြားတာတဲ့။

ကြၽန္ေတာ္တို႔ျပည္မွာလည္း စစ္မွာ စစ္ေၾကးေတြ ဆက္ေၾကးေတြနဲ႔ ေထာတဲ့သူေတြ ရွိဆိုကိုး။ စစ္ျဖစ္ရင္ စစ္သားေတြအတြက္ ေငြရွာရလြယ္ တယ္ဆိုတဲ့ ဒိုင္းနမစ္ရွိတာကိုး။ ေၾကာက္စရာႀကီး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အဲသလို ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့ ေအာက္တန္းစားစစ္ကိုပဲ သေဘာတူၾက လက္ခံၾကတာေတြက ဟိုဘက္မွာေရာ ဒီဘက္မွာပါရွိတာ။ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းျဖစ္တဲ့စစ္မို႔ ကြၽန္ေတာ္က ေအာက္တန္းစားစစ္လို႔ ေခၚလိုက္ တာပဲ။ ကန္႔ကြက္မယ့္သူ ရွိပါသလား။

(တရားေသာစစ္)
ေနာက္တခုကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ကာကြယ္တာလို႔ အေၾကာင္းျပတာပဲ။ ဘယ္စစ္ပြဲမဆို တရားဝင္အေၾကာင္းျပတာက “ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကာကြယ္တာ” လို႔ပဲ။ လူေတြကိုသတ္ သူတို႔ရပ္႐ြာေတြကိုဖ်က္ဆီးရမယ္၊ သူတို႔က ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို အဲသလို လုပ္ခ်င္တာ မို႔ပဲလို႔ အဲသလို အေၾကာင္းျပၾကတယ္။

အဲသလို အေၾကာင္းျပတာကေတာ့ နာဇီ ဂိုအားရင္းေျပာတာနဲ႔ ဆင္ဆင္ပ။ “ေခါင္းေဆာင္ေတြအလိုက် လူေတြလိုက္နာေအာင္လုပ္ဖို႔ လြယ္ပါတယ္။ ငါတို႔ေတာ့ အတိုက္ခံေနရၿပီလို႔သာ ေျပာလိုက္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္လုပ္မယ့္သူေတြကိုေတာ့ ဒီလူေတြက မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ မရွိဘူး၊ တိုင္းျပည္ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္ေနတယ္လို႔ အပုပ္ခ်လိုက္” ဒါပါပဲ။

သူတို႔က ငါတို႔ကို ခုထိေတာ့ မတိုက္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ကာကြယ္စစ္ ထိုးရမယ္။ သလိုကိုး။ တရားေသာစစ္ (Just War) သီအိုရီ ေတြရဲ႔ ျပႆနာက အဲဒါပဲ။ တရားေသာစစ္ရယ္လို႔ရွိရင္၊ စစ္မွန္သမွကို တရားေသာစစ္လို႔ ေျပာၾကတာခ်ည္းပဲ။

(ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ အၾကမ္းဖက္ျခင္)း
ဗုဒၶဘာသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းဆိုလည္း စစ္နဲ႔ကင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးေတြဟာ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္အစိုးရကို အားတက္ သေရာ ေထာက္ခံခဲ့တာပ။ ကေန႔ သီရိလကၤာမွာ ႏိုင္ငံေရးစိတ္ဝင္ေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြဟာလည္း ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရးအတြက္ ေစ့စပ္ ေျဖရွင္းနည္းကိုဆန္႔က်င္ခဲ့တာပ။ ဒါနဲ႔ပဲ တမီလ္ ၂ သိန္း အသတ္ခံရတယ္။ သီဟိုဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြကေတာ့ အမ်ားလက္ညႇိဳးထိုးစရာ ျဖစ္ကုန္တယ္။

သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြလို႔ ေျပာဆိုေနသူေတြကိုယ္တိုင္ အၾကမ္းဖက္ျခင္းကို လိုလားသူေတြျဖစ္ၾကရတာက ဗုဒၶဘာသာဟာ မ်ိဳးခ်စ္ဝါဒ(Nationalism)နဲ႔ ေပါင္းသြားတာကိုး။ အၾကမ္းဖက္ျခင္းဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာအဆုံးအမနဲ႔ ဆန္႔က်င္ေနေပတဲ့ အၾကမ္းဖက္ျခင္းကို လိုလားသူေတြျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာဟာ မသတ္ရ မျဖတ္ရလို႔ေဟာ႐ုံသာ မကဘူး၊ အင္အားထက္ ပညာကသာ တန္ဖိုးထားစရာလို႔ ေဟာတဲ့တရားျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ။

ကမာၻေလာကႀကီးဟာ စစ္ေျမျပင္ႀကီးလား၊ ေလာကႀကီးဟာ အေကာင္းနဲ႔မေကာင္းဆိုးဝါး (good vs evil) တိုက္ေနရတဲ့ တိုက္ပြဲလား။ လူဆိုတာဟာ အဲဒီေလာကတိုက္ပြဲႀကီးမွာ ဘယ္ေနရာကရပ္မွာလဲလို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ေနၾကရတာလား။ ဒါမ်ိဳးက အယ္ကိုင္ဒါးေတြရဲ႕ အယူအဆပ။ အယ္ကိုင္ဒါးေတြရဲ႕အယူအဆက သူတို႔တိုက္တဲ့စစ္ဟာ မေကာင္းဆိုးဝါးနဲ႔တိုက္တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့စစ္ဆိုပဲ။ အယ္ကိုင္ဒါးနဲ႔ ေဂ်ာ့ခ္်ဘုရွ္က ဒီေနရာမွာ သြားတူတယ္။ ဘုရွ္ေျပာတာကလည္း ရယ္စရာေကာင္းတယ္။ “ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ဘက္မွာမေနရင္ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္တို႔ကို ဆန္႔က်င္တာပဲ” (ဘိုလိုကေတာ့ If you are not with us, you are against us) လို႔ သူေျပာခဲ့တာကိုး။

ေလာကတိုက္ပြဲႀကီးမွာ ၾကားေနျခင္းရယ္လို႔ မရွိဘူးလို႔ ေတြးၾကတဲ့အခါ အျပစ္မရွိတဲ့ ၾကားကလူေတြအေပၚ ထည့္တြက္စရာမလိုေတာ့ဘူးတဲ့။ တစုံတေယာက္ကို ဒါမွမဟုတ္ လူတဖြဲ႔ကို မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔ အမည္တပ္လိုက္ၿပီဆိုမွေတာ့ မေကာင္းဆိုးဝါးကို ဖ်က္ဆီးရေတာ့မွာပ။ အဲဒီလူစုကို ေအာင္ႏိုင္ဖို႔ရယ္ အင္အားအသုံးခ်ဖို႔ရယ္ကို ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ပေစ လုပ္႐ုံပဲ။ အၾကမ္းဖက္ရရင္ ဖက္ရပေစ ေထာက္ခံၾကေတာ့ တာပါပဲ။ (အၾကမ္းပတမ္း အႏိုင္အထက္ကို လူတစုကလုပ္ရင္ အၾကမ္းဖက္ျခင္းလို႔ေခၚတယ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကလုပ္ရင္ေတာ့ စစ္လို႔ေခၚတယ္။)

ဒါေပတဲ့ ဗုဒၶဘာသာမွာ တျခားရႈေထာင့္တခုရွိတယ္။ အဲဒီ ရႈေထာင့္ကေတာ့ မွန္စြာသိျခင္းနဲ႔မသိျခင္း (အေမာဟနဲ႔ ေမာဟ)ပဲ။ ကမာၻေလာက ကို အေကာင္းနဲ႔အဆိုးလို႔ျမင္တာကိုပဲ ေမာဟ(delusion) လို႔ ယူၾကရမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ သမိုင္းမွာ မေကာင္းတဲ့လူအစုေတြလို႔သတ္မွတ္ၿပီး အဲဒီလူေတြကိုရွင္းပစ္ဖို႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာေတြ အပုံအပင္ပဲ။ အေဒါ့ဖ္ဟစ္တလာဟာ အဆုံးသတ္ေျဖရွင္းျခင္း (final solution) ဆိုၿပီး ဂ်ဴးျပသနာ ကို ႀကိဳးစားခဲ့တာပ။ ဒီကမာၻႀကီးကိုသန္႔ဖို႔ အာရိယန္လူမ်ိဳးေတြပဲ က်န္ရမယ္။ ဂ်ဴးေတြကို မ်ိဳးျဖဳတ္ပစ္မယ္။ တျခားပိုးေကာင္ေတြ (ဂ်စ္ပဆီေတြ၊ အေျခာက္ေတြ၊ စိတ္ေရာဂါသည္ေတြ)လည္း သတ္ပစ္ရမယ္။

စတာလင္လည္းပဲ ခ်မ္းသာတဲ့႐ုရွားလယ္သမားေတြကို သတ္ပစ္တာပ။ သူလည္းပဲ သမဝါယမ လယ္လုပ္သားေတြနဲ႔ပဲ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ စံလူ႔အဖြဲ႔အစည္း ထူေထာင္ခ်င္လို႔ပဲ။ ေမာ္စီတုန္းလည္း ဒီအတိုင္းပ။ ေျမရွင္ေတြကို ရွင္းပစ္တယ္။ ဘုရွ္နဲ႔ ဘင္လာဒင္လိုပဲ မေကာင္းတဲ့သူေတြ နဲ႔ကင္းပတဲ့ ဆိုဖြယ္ရာမရွိတဲ့ကမာၻႀကီး တည္ေဆာက္ခ်င္လို႔ပဲ။

သမိုင္းမွာ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြကိုရွင္းပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားမႈေတြ ကိုယ္၌က၊ “မေကာင္းျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္း” ျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ အေကာင္းနဲ႔ မေကာင္းဆိုးဝါးလို႔စဥ္းစားတဲ့ အစဥ္းစားမွား(ေမာဟ-delusive way of thinking) ေၾကာင့္ပဲလို႔ ဗုဒၶဝါဒရႈေထာင့္က အဲသလိုပဲ ေတြးမိပါတယ္။ ဗုဒၶဝါဒမွာ ဘယ္အရာမဆိုဟာ အေၾကာင္းေတြ အေျခအေနေတြေပၚမွာ မူတည္ၿပီးျဖစ္တယ္၊ ေကာင္းျခင္းလည္း အဲသလိုပဲ။ မေကာင္းျခင္းဟာ လည္း အတူတူပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဗုဒၶဝါဒက မေကာင္းျခင္းေပၚမွာ အလြန္မူတည္မစဥ္းစားဘဲ မေကာင္းျခင္းျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းမ်ား (အကုသလမူလ) ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟကို ပိုစဥ္းစားတယ္။

ထင္ ။ ။ စစ္ျဖစ္ရင္ အၾကမ္းဖက္ရင္ ပထမဆုံးခံရတာကေတာ့ အမွန္တရားလို႔ဆိုတာပဲ။ မီဒီယာေတြကလည္း စစ္ပုံျပင္ေတြကို ေဘးတီး ေပးရတယ္။ “ကြၽန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ကိုယ္တိုင္းျပည္က လြတ္လပ္ေရးအတြက္၊ လုံၿခံဳေရးအတြက္” အၾကမ္းဖက္ၾကတာကိုပဲ လူတစုက သေဘာက်ေနတာဟာ၊ အဲဒီ သေဘာေၾကာင့္ပဲလား ခင္ဗ်ာ။ ေန႔စဥ္ႀကံဳေနရတဲ့ျပႆနာေတြကိုမ်ား ေက်ာ္ခ်င္လို႔လားခင္ဗ်ာ။ လူေကာင္းေတြ (ဒိ႒ိေတြ)ဟာ ညီၫြတ္ရမယ္။ လူမေကာင္းေတြ(မိစာၦဒိ႒ိ) ကို ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆိုတဲ့အယူအဆႀကီးေၾကာင့္လားခင္ဗ်ာ။ ဒါေပတဲ့ အဲသလို ေဟာေျပာျခင္းေနာက္ကြယ္မွာ ေၾကာက္ေနတာလည္း ပါမယ္ထင္တယ္။
အယ္ဒီတာ ။ ။ လူ႔ဘဝဟာ အဓိပၸာယ္ရွိသလိုလို ျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
ထင္ ။ ။ က်ဳပ္ ဖတ္တဲ့အေရးအသားတခုရွိတယ္။ War is a force that gives us meaning. စစ္က အဓိပၸာယ္ရွိမႈကို ေပးတာမို႔လို႔ပဲတဲ့။
အယ္ဒီတာ ။ ။ အက်ယ္ေဟာေလဗ်ာ။
ထင္ ။ ။ အၾကမ္းဖက္ျခင္းမွာ ဆြဲေဆာင္တာရွိလို႔ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာမွာ အေသးအဖြဲေတြကပဲလြမ္းမိုးေနတာ။ အဲ စစ္တို႔ အၾကမ္းဖက္ျခင္းတို႔နဲ႔က်ကာမွ က်ဳပ္တို႔က ျမင့္ျမတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္သြားပါေလေရာတဲ့။ လူတေယာက္ဟာ လူမ်ားစြာကိုေသေအာင္သတ္ ကိုယ့္အသက္လည္း ေသခ်င္ေသပေစတဲ့။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈကပဲ အဲသလိုလုပ္ႏိုင္တယ္ လႈံ႔ေဆာ္ႏိုင္တာပဲ။ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈကပဲ အဲသလိုရက္စက္မႈႀကီးကို ေထာက္ခံေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ ယုံၾကည္ကိုးကြယ္မႈကိုပဲ ျပန္ေျပာင္းဆင္ျခင္ၾကဖို႔ လိုမယ္ထင္တယ္။
* * *
ေ႐ြပြဲလာပရိသတ္ႀကီးခင္ဗ်ား ..
အၾကမ္းဖက္ျခင္းအေၾကာင္းကိုေစ့ငုတဲ့ ဟန္နာအားရဲန္႔ (Hannah Arendt) ဆိုတာရွိတယ္။ သူ႔အလိုကေတာ့ “အၾကမ္းဖက္တယ္ဆိုတာ ကေတာ့ အသုံးခ်တဲ့အရာပဲ။ အၾကမ္းဖက္ၿပီး လိုရာပန္းတိုင္ေရာက္ရဲ႔လား မေရာက္ဘူးလား စဥ္းစားရမယ္” ကိုယ္လုပ္လိုက္တဲ့ အမႈေၾကာင့္ ဘာရလဒ္ေတြထြက္မယ္ဆိုတာ ကံေသကံမ မသိႏိုင္တာကမ်ားတာမို႔ အၾကမ္းဖက္ျခင္းဆိုတာ ေရတိုရလဒ္အတြက္ပဲ စဥ္းစားၿပီးလုပ္ရတာ မ်ိဳးပါ။ အၾကမ္းဖက္ျခင္းမွာ က်ိဳးေၾကာင္းရွိခ်င္ ရွိမယ္။ သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္ပဲလုပ္လုပ္ အၾကမ္းဖက္ျခင္းေၾကာင့္ေတာ့ ဂုဏ္မတက္ဘူး။ သမိုင္းပဲျဖစ္ေစ ေတာ္လွန္ေရးပဲျဖစ္ေစ အၾကမ္းဖက္ျခင္းေၾကာင့္ေတာ့ ဂုဏ္မတက္ဘူး။ ဒီအလုပ္က နာၾကည္းေနတာေတြကို လူသိေအာင္ ဇာတ္ဆန္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာပဲရွိမယ္။

အလြန္အကြၽံမျဖစ္ေအာင္ ေဘာင္ထဲကေနၿပီး ေရတို ခဏပန္း ရည္႐ြယ္ခ်က္ေတြအတြက္ လုပ္တယ္ဆိုေပတဲ့ သေဝထိုးၿပီး ကိုယ္ရည္႐ြယ္ရာ ကို မေရာက္တတ္တာက မ်ားတယ္။ (ေရွ႔ဆုံးကေဖာ္ျပတဲ့ကဗ်ာလိုပဲ ျဖစ္တတ္တယ္။) ကိုယ္လိုတာ ျမန္ျမန္မရလို႔ကေတာ့ အၾကမ္းဖက္ျခင္း က ရမယ့္ရလဒ္က အရႈံးပဲ။ အရႈံးတင္မကဘူး ႏိုင္ငံေရးနယ္ထဲကို အၾကမ္းဖက္တဲ့အေလ့အက်င့္ႀကီး ေရာက္သြားမွာပဲ။ ၿပီးသြားတဲ့ အျပဳအမူကို ျပန္လွန္လို႔မွ မရေတာ့တာကိုး၊ ရႈံးသြားရင္ အရင္အေျခအေန ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အားလုံးေသာအျပဳအမူေတြလိုပဲ၊ အၾကမ္းဖက္ျခင္းနဲ႔လည္း ကမာၻႀကီးကေျပာင္းပါတယ္။ ဒါေပတဲ့ ပိုၾကမ္းတမ္းတဲ့ကမာၻႀကီး ပိုအၾကမ္းဖက္တဲ့ကမာၻႀကီးအျဖစ္ ေျပာင္းမွာေပါ့။
ပရိတ္သတ္ႀကီးခင္ဗ်ား ..
ဆရာေဇာ္ဂ်ီကဗ်ာကို အေသအခ်ာ ဆင္ျခင္ေတာ္မူၾကပါ။ ျမန္မာေတြရဲ႕ “စိတ္အစဥ္”ေတြ ေျပာင္းလဲၿပီး ႐ိုင္းတဲ့လူေတြ ျဖစ္မသြားဖို႔ပါပဲ။ အၾကမ္းမဖက္တဲ့နည္းလမ္း ရွာေတာ္မူၾကဖို႔ပါပဲခင္ဗ်ာ။ အၾကမ္းဖက္ျခင္း မေကာင္းပုံကေတာ့ ဟန္နာအားရဲန္ ေဟာသလိုပါပဲ ခင္ဗ်ား။

https://www.facebook.com/chindwinsalayam/posts/1700217963421950?__tn__=K-R

read more

(ကန္ေတာ့ရဦးမယ့္ခင္ညြန္႔ေတြ) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ကန္ေတာ့ရဦးမယ့္ခင္ညြန္႔ေတြ)

က်ေနာ္လည္း မေန႔က NLD နဲ႔ၿဖိဳးမင္းသိမ္းကို စိတ္ႀကိဳက္ၾသဘာေပးၿပီးပါၿပီ။ ထပ္ေျပာဖို႔ မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ခုျဖည့္ေျပာခ်င္တာက ၂ ခုရွိပါတယ္။ တခုက အဲ့ဒီကိစၥကို စစ္အုပ္စု၊ ႀကံ့ဖြံ႔၊ မဘသနဲ႔ သူတို႔ႏြယ္တဲ့လူေတြဆီက ဘာသံမွမၾကားေသးပါဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ဆီက ကိုယ္စားျပဳမႈပါတဲ့အသံမ်ိဳးၾကားဖို႔ေတာ့ မေမ်ွာ္လင့္ပါဘူး။ ဒါက စာတတန္ေပတတန္၊ ေၾကညာခ်က္တတန္၊ သဝဏ္လႊာတတန္နဲ႔ ဝမ္းသာအားရလက္ခေမာင္းထခတ္ၿပီး ထုတ္ျပန္ရမယ့္ကိစၥမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်င္းခ်င္းၾကားေတာ့ ဝမ္းသာစရာသတင္းမို႔ လွည့္ၾကမွာပါ။ 

ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအတြက္ ဒါဟာ နိုင္ငံေရးကိစၥ၊ မူကိစၥ၊ ရပ္တည္ခ်က္ကိစၥျဖစ္သလို သူတို႔အတြက္လည္း အဲ့သလိုပါပဲ။ မတူတာကက်ေနာ္တို႔အတြက္ ဒါဟာ စိတ္ပ်က္ခံခက္စရာျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔အတြက္ေတာ့ ႀကိတ္ေက်နပ္ၾကည္နူးစရာျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ျဖစ္နိုင္ရင္ စစ္အုပ္စုအေဟာင္းအသစ္မွန္သမ်ွကို ကယ္တင္ရွင္ေတြအျဖစ္၊ ဒီမိုကေရစီေရးအသြင္ကူးေျပာင္းေပးတဲ့ေက်းဇူးရွင္ေတြအျဖစ္ တနွစ္တခါထိုင္ဦးခ်ၾက ကန္ေတာ့ၾကတာမ်ိဳးပါ ျဖစ္ေစ့ခ်င္မွာပါ။ ဒါကိုပဲ အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးအတြက္ စစ္အုပ္စုနဲ႔ရင္ၾကားေစ့ေရးအတြက္ ကနဦးလုပ္ေဆာင္ခ်က္အျဖစ္ လုပ္ျပေစခ်င္ၾကမွာပါ။

ေနာက္တခ်က္က ၿဖိဳးမင္းသိမ္းနဲ႔ NLD ဆီကလည္း အမွားဝန္ခံေၾကာင္း တရားဝင္ ေျပာဆိုလိမ့္မယ္လို႔ မထင္မိပါဘူး။ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူေတြနဲ႔ ဟိုနားဒီနား စကားစပ္မိလို႔ လမ္းႀကံဳလို႔ မိဒီယာကေမးလို႔ဆိုရင္ေတာင္ ဆင္ေဝွ႔ရန္ေရွာင္ လွီးလွီးလႊဲလႊဲေလာက္ပဲေျပာၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရတာဟာ NLD နဲ႔ သူ႔ရဲ႔ဦးေဆာင္သူကိစၥပါ။ ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္က ဦးေဆာင္မႈလို႔မသံုးတာကို သတိခ်ပ္ေစ့ခ်င္ပါတယ္။ NLD တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ဖံုးၾကဖိၾကဖာၾကေထးၾက ထန္းလက္နဲ႔ အသည္းအသန္ကာကြယ္ၾကတာေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါကလည္း သူတို႔ကိုယ္စီရဲ့ နိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္နဲ႔ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္နိုင္မႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ျပၾကတာပါ။ ေနာက္တခ်က္ကလည္း သူတို႔သြားေနတဲ့ တဘက္သတ္ ဒူးေထာက္အညံ့ခံေရး မူမဲ့တဲ့ရင္ၾကားေစ့ေရးလမ္းေၾကာင္းက ေသြဖည္လို႔မရလို႔ပါ။ 

တခ်ိဳ႔ နိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္လည္းရွိခဲ၊ အေတြးအေခၚလည္းရွိခဲ့၊ ျဖတ္သန္းမႈလည္းရွိခဲ့၊ ရပ္တည္ခ်က္လည္း ခိုင္မာခဲ့ဖူးတဲ့လူေတြေတာင္ အေတာ္ေလးေဖာ့ၿပီးေျပာရတဲ့ဘဝ ေရာက္ေနၾကရတာေတြ႔ရပါတယ္။ အာဏာလက္မဲ့ နိုင္ငံေရးမွီခိုရာမဲ့ျဖစ္ေနတဲ့ အကန္ေတာ့ခံငနဲကိုုသာ မဲၿပီး ေျမနိမ့္တုန္းလွံစိုက္ လုပ္ဝံ့ၾကေပမယ့္ ကန္ေတာ့သူကိုေတာ့ ေဖးေဖးမမေလးလုပ္ၾကရပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္း ၂ ခ်က္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါတယ္။ တေၾကာင္းက သူတို႔ အားကိုေထာက္တည္ရာ က်ားသနားမွႏြားခ်မ္းသာေပၚလစီကို ထိုခိုက္မွာစိုးတာပါ။ ေနာက္တခ်က္က ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္မ်က္ေစာင္းဟာ အေၾကာင္းသံုးပါးမေရြးဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ေနၾကလို႔ပါ။

နအဖ ေခတ္ ခင္ညြန္႔ ဘုန္းမီးေနလေတာက္ပေနတုန္းက တည္ေဆာက္ျပဳျပင္ျမန္ျပည္တခြင္ပရိုဂရမ္မွာ ေဒၚစုနဲ႔ခင္ညြန္႔ တပူးပူးတတြဲတြဲလုပ္ခဲ့တာရွိပါတယ္။ မွတ္မိၾကမွာပါ။ “တပ္မေတာ္သားႀကီးေတြကို ေရွ႔တန္းအထိေတာင္ သြားၿပီး အားေပးလိုက္ခ်င္ရဲ့“လို႔ ထုတ္ေျပာအထိ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒါကိုနိုင္ငံေရးအေျခအေနအရလုပ္ရတာပါလို႔ ဆင္ေျခေပးရင္ ခုကိစၥလည္း နိုင္ငံေရးအေျခအေနအရျဖစ္တာလို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။ နိုင္ငံေရးသမား(အထူးသျဖင့္ နိုင္ငံေရးရာထူးရယူထားသူ)တေယာက္ရဲ့ လူထုနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ျပဳမႈေျပာဆိုသမ်ွဟာ နိုင္ငံေရးျဖစ္ပါတယ္။ နိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ၿဖိဳးမင္းသိမ္းဟာ နိုင္ငံေရးရာထူး ယူထားသူပါ။ ေဒၚစု ခင္ညြန္႔နဲ႔ နိုင္ငံေရးပလီတုန္းကေတာ့ နိုင္ငံေရးကိစၥျဖစ္တယ္လို႔ျမင္ၾကၿပိး ခုကိစၥၾကမွ ပုဂၢိဳလ္ေရးလို႔ ထမင္းရည္ပူလ်ွာလႊဲလို႔မရပါ။ ဆိတ္သေရနဲ႔ဖံုးလို႔မရပါ။ ဒါက ထပ္ျဖည့္ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္း ၂ ခုျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး အေတြးအေခၚအရ နိုင္ငံေရးအရ ရပ္တည္ခ်က္အရျပတ္ျပတ္သားျမင္နိုင္တာကေတာ့ “စစ္အုပ္စုနဲ႔ မူမဲ့တဲ့ေစ့စပ္ေရးကိုင္ၿပီး အမ်ိဳးသားျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလုပ္မယ္ဆို ေနာက္ထပ္ကန္ေတာ့စရာ ခင္ညြန္႔ေတြအမ်ားႀကီးက်န္ပါေသးတယ္“ဆိုတာပါဘဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၂၉ ၊ ၂ဝ၁၈)

read more

ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္စစ္မႈထမ္း(ေမာင္ျမတ္ထင္)

ဒုတိယမၸိဆင္ျခင္ျခင္းမ်ား
ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္စစ္မႈထမ္း
စာအုပ္ရီဗ်ဴး

ေ႐ႊပြဲလာပရိသတ္ႀကီးခင္ဗ်ာ ..
ယခုခ်ိန္ဟာ စစ္တပ္ရဲ႔ေနရာဟာ ဘယ္ေနရာလဲ၊ အဲသည္ေမးခြန္းကို ေစ့ငုေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။ တပ္ရဲ႔ေနရာဟာဘာလဲေစ့ငုထားတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေဖေဖာ္ဝါရီလကပဲ ထြက္တယ္ခင္ဗ်။ ေရးသူက သီရိပ်ံခ်ီ ဗိုလ္မႉးႀကီး(ေဟာင္း) ၾကည္ေမာင္၊ စာအုပ္အမည္က ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္စစ္မႈထမ္းတဲ့။ စစ္တပ္ စစ္ေက်ာင္းမ်ား၌ မသင္ေသးေသာသင္ခန္းစာမ်ားဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ခြဲနဲ႔ပါ။ ဒီစာအုပ္ကို တပ္က ေမာင္ေတြအပါအဝင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဖတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္တယ္။
ေရးသူ ဗိုလ္မႉးႀကီး (ေဟာင္း) ၾကည္ေမာင္ေခၚ ဦးၾကည္ေမာင္အေၾကာင္း၊ ဒီခ်ဳပ္ဦးတင္ဦးအမွာကေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္းပါ။

ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ ဦးၾကည္ေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ပထမဆုံးျဖစ္တဲ့အမွတ္တရတစ္ခုကေတာ့ သူရဲ႔ BC (Burma Commission) နံပါတ္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ BC နံပါတ္က အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ပဲ ဂဏန္းေတြက ေရွ႔ေနာက္ တူေနတာပါ။ သူ႔ရဲ႔ BC နံပါတ္က ၃၅၁၆၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႔ BC နံပါတ္က ၃၆၅၁ ပါ။ သူက ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ႏွစ္ပတ္စဥ္ေလာက္ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိျဖစ္တယ္လို႔ မွန္းရပါတယ္။ ျပန္တမ္းဝင္ အရာရွိေပမယ့္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ဆယ္တန္းပဲေအာင္တဲ့သူဆိုေတာ့ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိျဖစ္တဲ့အခါမွာ ဒုဗိုလ္အေနနဲ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးၾကည္ေမာင္ကေတာ့ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ဝိဇၨာသိပၸံေက်ာင္းက ေအာင္လာတဲ့အတြက္ ဗိုလ္ႀကီးတန္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဗိုလ္ႀကီး တန္းျဖစ္တဲ့ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိေတြထဲမွာ ဗိုလ္ႀကီးၾကည္ေမာင္က ထူးထူးျခားျခားပါပဲ။ အမ်ားက သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္ေလးေလးစားစားရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ဂ်ပန္စစ္တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္စဥ္ကလည္း စာေတာ္တယ္။ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ရွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ အမ်ားက အားကိုးတႀကီးျဖစ္တာ ကြၽန္ေတာ္သတိျပဳမိတယ္။

ပညာတင္ မကပါဘူး။ လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း စစ္ဆင္ေရးစီမံခ်က္ေတြေရးသားရာမွာ အလြန္ပဲေကာင္းပါတယ္။ စစ္ဆင္ေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စစ္ဆင္ေရးၫႊန္ၾကားခ်က္၊ စီမံခ်က္ေတြကိုေရးသားရာမွာ အလြန္စနစ္က်ၿပီး ေစ့စပ္ေသခ်ာလွပါတယ္။ ဦးၾကည္ေမာင္ ရန္ကုန္တိုင္းမႉး ျဖစ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ျပည္မွာပါ။ တပ္မ ၁၃ မွာ တပ္မဟာမႉး ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ တပ္မေတာ္အားလုံးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး သန္စြမ္းမႈ၊ ထက္ျမက္မႈ၊ ေသြးသစ္ေလာင္းဖို႔အတြက္ တပ္မႉးငယ္ေတြကိုေမြးထုတ္ဖို႔အတြက္ အင္မတန္ကိုျပင္းထန္တဲ့ စစ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းမ်ားကိုလည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းလိုက္ၿပီးတဲ့အခါအထိ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဖြဲ႔တဲ့အထဲမွာ ျပန္ပါလာပါတယ္။

သို႔ေသာ္လည္း ဦးၾကည္ေမာင္ဟာ သူ႔မူရွိပါတယ္။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လက္နက္နဲ႔အာဏာသိမ္းပိုက္တာကို မႀကိဳက္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးၾကည္ေမာင္ဟာ အနားေပးခံလိုက္ရၿပီးေနာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔ေနရာကို သြားလဲရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္းပဲ သူ႔ေနရာကို တာဝန္ယူ ရေတာ့ သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူေျပာသြားတဲ့စကားေလး ရွိပါတယ္။ ''ကိုတင္ဦး အာဏာသိမ္းလိုက္တဲ့က်ဳပ္တို႔ဟာ လြဲၿပီ၊ မွားၿပီေပါ့။ ဒီအမွားအတြက္ တစ္သက္တာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ခံရၿပီေပါ့''ဆိုၿပီး စကားေလးထြက္ခဲ့ပါတယ္။
(ဦးၾကည္ေမာင္ ဒီခ်ဳပ္မွာပါဝင္တာ ေထာင္က်တာေတြကေတာ့ လူတိုင္း သိၿပီးသားပါပဲ။ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက ကိုေအာင္ဆန္းေအာက္မွာ လုပ္ခဲ့တာ၊ အင္းစိန္စစ္မ်က္ႏွာမွာတိုက္ခဲ့တာ စသည္တို႔ကို သူ႔ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းမွာ ဖတ္ရပါတယ္။)

(ဦးၾကည္ေမာင္၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း)
ဦးၾကည္ေမာင္ကို ေညာင္တုန္းၿမိဳ႔တစ္ဘက္ကမ္း ရန္ကင္းစံရာ႐ြာတြင္ အဖ ဦးဖိုးသိန္း၊ အမိ ေဒၚေငြခင္တို႔မွ ၁၉၁၈ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးဖြားခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ကပင္ မိခင္ကြယ္လြန္ၿပီး ႏွစ္အနည္းငယ္အၾကာတြင္ ဖခင္ျဖစ္သူပါကြယ္လြန္သျဖင့္ အစ္ကိုႀကီးျဖစ္သူ အိုင္စီအက္စ္ ဦးၾကင္၏ အစီအစဥ္ျဖင့္ က်ိဳက္ထိုၿမိဳ႔ အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ ဆရာဂ်ိဳးဇက္၏အိမ္မွ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ခုနစ္တန္းေအာင္ျမင္ ၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စိန္ဂြၽန္းေကာလိပ္ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေျပာင္းေ႐ႊ႔ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္တြင္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႔ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ၁၉၃၇-၁၉၃၈-၁၉၃၉ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ ဥကၠ႒ကိုေအာင္ဆန္း လက္ေအာက္တြင္လည္းေကာင္း၊ ဆက္လက္၍ သမဂၢဥကၠ႒ ကိုလွေ႐ႊႏွင့္လည္းေကာင္း၊ သမဂၢအလုပ္အမႈေဆာင္တစ္ဦးအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။ ဘီေအေနာက္ဆုံးႏွစ္ထိ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဧၿပီလတြင္ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွ ဘီအိုင္ေအတပ္သို႔ ဝင္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္ေခတ္ မဂၤလာဒုံဗိုလ္သင္တန္း ပထမပတ္သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ သည္။ ၁၉၄၃ မွ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ထိ ဂ်ပန္ျပည္ ဘုရင့္စစ္တကၠသိုလ္တြင္ သင္တန္းအမွတ္(၅၇)သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး၊ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာတြင္ ဗမာ့တပ္မေတာ္ တပ္ရင္း(၅)၌ ျပန္တမ္းဝင္အရာရွိအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့သည္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၌ စစ္သင္တန္းတက္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ တပ္ရင္း(၅) တပ္ရင္းမႉး၊ တပ္ရင္း(၁) တပ္ရင္းမႉးတို႔အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။

ျပည္တြင္းေသာင္းက်န္မႈကာလတြင္ ဒုတိယဗိုလ္မႉးႀကီးအဆင့္ျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုအရန္တပ္ရင္းကိုဦးစီးကာ အျခားတပ္မ်ားမေရာက္မီ အခ်ိန္အတြင္း အင္းစိန္စစ္မ်က္ႏွာ၌ ဦးေဆာင္တိုက္ခိုက္ခဲ့သည္။ တိုင္းမႉး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒီေအဘလိတ္၊ တိုင္းမႉးဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ႏွင့္တြဲ၍ စစ္ဦးစီးမႉး(ပထမတန္း) အျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၅-၅၆ အေမရိကန္ျပည္ ဖို႔ဒ္လဲဗင္းဝပ္ရွိ ကြပ္ကဲမႈႏွင့္ စစ္ဦးစီးတကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

(လူေတာ္ ဦးၾကည္ေမာင္ဟာ ဒီခ်ဳပ္မွာ သုေတသနမႉး လုပ္တယ္။ ၉ဝ ေ႐ြးေကာက္ပြဲကို ဦးေဆာင္တဲ့သူပဲ။ သူက စာေရးေကာင္ ခင္ဗ်။ ေလးအတတ္နဲ႔ဉာဏ္အထူး၊ ပန္းအတတ္နဲ႔ဉာဏ္အထူးဆိုတဲ့ စာအုပ္ ၂ အုပ္ရဲ႔ သူ႔ဘာသာျပန္ဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေတာ့ သူ႔လိုမျပန္ႏိုင္ပါဘူး။ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ရွည္လ်ားေပမ်ားေနလိုက္တာ စာဖတ္ပရိသတ္အေနနဲ႔ကေတာ့ စစ္တပ္ရဲ႔ေနရာ၊ စစ္မႈထမ္းနဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔ဆက္ႏႊယ္ပုံအေၾကာင္း သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး သူသုံးသပ္ထားတာကိုပဲ ဖတ္ခ်င္ၾကမွာပါ။ ဦးၾကည္ေမာင္က စစ္၏သေဘာနဲ႔ စစ္ဘက္ နယ္ဘက္ဆက္ႏႊယ္ပုံကို၊ အခန္း(၁) အေနနဲ႔ စေရးပါတယ္။)

စစ္ဘက္ႏွင့္နယ္ဘက္ဆက္ႏႊယ္ပုံ
ဦးၾကည္ေမာင္။ ။ လံုၿခံဳေရးအလုပ္သည္ စစ္ဘက္မွာ အေရးပါပါတယ္။ ဒါတြင္မကဘဲ ႏိုင္ငံတြင္းရွိ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ားႏွင့္၊ ႏိုင္ငံေရးယုံ ၾကည္ခ်က္ေတြျခားနားေသာ ဘဝေပါင္းစုံ လူတန္းစားေပါင္းစုံတို႔၏ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ အလုပ္အကိုင္ရရွိေရး စသည္တို႔ကိုလည္း တစ္လုံးတစ္စည္းတည္း ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရဘက္က ထည့္သြင္းစဥ္းစားရသည္ဆိုသည့္သေဘာကို စစ္တပ္ကလည္း တစ္ပါတည္း အေလးအနက္ျပဳရန္ ျဖစ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ႏိုင္ငံသားတို႔အား တိုက္႐ိုက္စီမံခန္႔ခြဲေပးရာ၌ သူ႔လက္ေအာက္ရွိ အေရးပါ၍ တန္ဖိုးႀကီးေသာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားကို ဘ႑ာေငြ အခ်ိဳးက် ခြဲေဝေပးရပါတယ္။ စစ္တပ္၏ လုံၿခံဳေရးတာဝန္အတြက္ကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ျဖည့္ဆည္းေပးပါတယ္။ စစ္တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ က်န္ရွိေသာ ႏိုင္ငံ၏ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအားလုံးတို႔၏ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ဆက္ႏႊယ္မႈတို႔ကို ဘတ္ဂ်က္ေဝခြဲမႈမွတစ္ဆင့္ၾကည့္လွ်င္ ရပါတယ္။ ဘတ္ဂ်က္ ခြဲေဝမႈသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္စစ္တပ္၏ဆက္ႏႊယ္မႈကို ေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။

(ဦးၾကည္ေမာင္ဟာ အရာရွိကို ကြၽမ္းက်င္ပညာရွင္အျဖစ္ ရႈျမင္ပါတယ္။ ရႈစားေတာ္မူၾကပါ။)
ကြၽမ္းက်င္ပညာရွင္အျဖစ္ အရာရွိတစ္ဦးကိုရႈျမင္သုံးသပ္ျခင္း ပညာရွင္ျဖစ္ေသာစစ္ဗိုလ္

ဦးၾကည္ေမာင္ ။ ။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ႏိုင္ငံတကာမွာရွိၾကတဲ့ တပ္ဖြဲ႔ေတြအားလုံးက အရာရွိတပ္ဖြဲ႔ဝင္တစ္ဦးကို(Officer corps) ပညာရွင္ တစ္ဦးအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။
သူတတ္သိရမယ့္ ပညာအဆင့္အတန္းမွာ ကြၽမ္းက်င္တဲ့သေဘာလကၡဏာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတာေၾကာင့္ ပညာရွင္တစ္ဦးလို႔ ေခၚဆိုျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ Professional တစ္ဦးျဖစ္တယ္လို႔ဆိုတဲ့အခါမွာ ယေန႔ေခတ္ စစ္ဗိုလ္ဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးမွာ (က)ကြၽမ္းက်င္မႈရွိတယ္ (ခ)သူ႔တာဝန္ကို သူေလးစားတယ္ (ဂ)သူ႔တပ္ဖြဲ႔ ဂုဏ္က်က္သေရကိုလည္း ထိန္းသိမ္းတယ္ဆိုတဲ့ အဂၤါရပ္သုံးခု အက်ဳံးဝင္ပါတယ္။

ကြၽမ္းက်င္မႈနဲ႔ပတ္သက္ရင္လည္း — Professional တစ္ဦးဟာ တာဝန္ကိုေလးစားၿပီး သူ႔တပ္ဖြဲ႔ရဲ႔ ဂုဏ္က်က္သေရကို ထိန္းသိမ္းတယ္ ဆိုရာမွာလည္း သင္ယူကြၽမ္းက်င္ၿပီးေျမာက္ခဲ့တဲ့ဘာသာရပ္ကို ဘယ္လိုအသုံးခ်သလဲဆိုတာႏွင့္ တိုင္းတာႏိုင္ပါတယ္။

ပညာရွင္တစ္ဦးဟာ လူမႈေရးနယ္ပယ္မွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အက်ိဳးျပဳတဲ့အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ေပးရပါမယ္။ က်န္းမာေရးလား၊ ပညာေရးလား၊ တရားဥပေဒႏွင့္ပတ္သက္မယ္လား။ စြမ္းေဆာင္ခ်က္တစ္ခုခုကိုေတာ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ သူလုပ္ေဆာင္ေပးရန္ တာဝန္ရွိပါတယ္။ သူ႔အလုပ္ႏွင့္ပတ္သက္တဲ့ဆက္ဆံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ျပည္သူပါ။ ဆက္ဆံရတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ လူတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမယ္၊ စုေပါင္းလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူေဆာင္႐ြက္ေပးမယ့္ဝန္ေဆာင္မႈသည္ သူတစ္ဦးတည္းရဲ႔အသိပညာႏွင့္ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ ေပးရျခင္းျဖစ္သျဖင့္ ျပည္သူက သူ႔ကို ေတာင္းဆိုလာတဲ့အခါမွာ တာဝန္ရွိရွိေဆာင္႐ြက္ပါလိမ့္မယ္။ ဘယ္လို တာဝန္ရွိရ မွာလဲလို႔ေမးရင္ သူ႔ကြၽမ္းက်င္မႈဆိုင္ရာ က်င့္ဝတ္သိကၡာႏွင့္အညီ ေစတနာအျပည့္အဝႏွင့္ ျပည္သူကိုဝန္ေဆာင္မႈေပးရတဲ့ တာဝန္ပါ။ ဒီလို ဝန္ေဆာင္မႈေပးရာမွာ မိမိအက်ိဳးကိုေရွးရႈၿပီး လူထုကိုဆန္႔က်င္တဲ့အျပဳအမူမ်ိဳးနဲ႔ သူ႔ပညာကို မဖြယ္မရာအသုံးခ်မယ္ဆိုရင္ သူဟာ အက်င့္ ပ်က္ၿပီျဖစ္လို႔ မိမိတပ္ဖြဲ႔ရဲ႔ထက္ျမက္ေသာဂုဏ္ကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစသူ ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ပညာရွင္တစ္ဦးဟာ ေငြအမ်ားႀကီး ရရမယ္ဆိုတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတစ္ခုကိုထူေထာင္ဖို႔ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် မသင့္ေလ်ာ္ပါ။

စစ္ဗိုလ္၏အရည္အခ်င္းႏွင့္တန္ဖိုး
ဦးၾကည္ေမာင္ ။ ။ စစ္ဗိုလ္မ်ားအဖြဲ႔မွာ ထားရွိတဲ့စံေတြဟာ ျမင့္မားပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္မ်ားအဖြဲ႔မွာ Expert ေတြက အျခားအဖြဲ႔အစည္းေတြထက္ မ်ားျပားလွပါတယ္။ စစ္စာေပေရးတဲ့ Harold Lasswell ဆိုတဲ့ စာေရးဆရာႀကီး၏ယူဆခ်က္ကိုေျပာရရင္ စစ္ဗိုလ္ေတြရဲ႔ကြၽမ္းက်င္မႈဟာ 'အၾကမ္းဖက္မႈကို ကြပ္ကဲျခင္းပညာ' (The management of violence) လို႔ သူက ေခၚပါတယ္။

(စစ္ဗိုလ္တစ္ဦး၏တာဝန္)
ျပည္သူလူထုႏွင့္ဆက္ဆံရာမွာ လိုက္နာက်င့္သုံးရမယ့္တာဝန္ကို မဖြယ္မရာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္အသုံးျပဳခဲ့ရင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဖ်က္ဆီးရာက်ေရာက္လိမ့္မယ္လို႔ သတိထားၾကရပါလိမ့္မယ္။ ''အၾကမ္းဖက္မႈကို ကြပ္ကဲျခင္း''ကိုက်င့္သုံးရာမွာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက အသုံးျပဳပိုင္ခြင့္ေပးထားေသာ ကိစၥရပ္မ်ားအတြက္သာလွ်င္ အသုံးျပဳဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မႈထမ္းအလုပ္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္တစ္ဦးတည္းကသာ ပိုင္ဆိုင္သျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကိုသာ သူက အလုပ္အေကြၽးျပဳရပါလိမ့္မယ္။

စစ္မႈထမ္း၏တာဝန္သည္ ႏိုင္ငံေတာ္၏ လုံၿခံဳေရးတာဝန္ကိုထမ္းေဆာင္ဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႔၌ စစ္ပြဲတြင္ ရန္သူကိုေခ်မႈန္းတဲ့အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဤကိစၥထက္အေရးႀကီးေသာ အျခားကိစၥတစ္စုံတစ္ရာမွ်မရွိပါ။ စစ္အတြင္း ဂ်ပန္စစ္ေက်ာင္းတြင္ စစ္လက္စြဲစာအုပ္ ပထမ စာေၾကာင္းမွာ ''စစ္တပ္၏ အေရးႀကီးဆုံးအလုပ္သည္ စစ္တိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔၏လုပ္ေဆာင္ခ်က္အားလုံးသည္ စစ္တိုက္ဖို႔ကို ေရွးရႈ၏။ စစ္တိုက္ရာတြင္ ပထမဆုံးရည္႐ြယ္ခ်က္မွာ ရန္သူကိုဝိုင္း၍ စစ္ေျမျပင္တြင္ေခ်မႈန္းရမည္ျဖစ္၏''လို႔ ဆိုပါတယ္။ ရန္သူကို ေခ်မႈန္းႏိုင္ရန္ သူ႔ကို လက္နက္၊ ပစၥည္း၊ အဝတ္အစား၊ ေလ့က်င့္ပညာေပး စသည္တို႔ကို ႏိုင္ငံေတာ္ကပံ့ပိုးေပးပါဆိုတဲ့စကားကို ကမာၻတစ္ဝွမ္း လုံးရွိ စစ္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဘာသာစကားအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေရွးဦးဆုံး လူသစ္မ်ားကို သင္ၾကားေပးၾကပါတယ္။ ဆရာမ်ားႏႈတ္ကလည္း ေလ့က်င့္ေရး အေရးႀကီးတယ္လို႔ တဖြဖြေျပာပါတယ္။

ဒါျဖင့္ရင္ စစ္ဗိုလ္မွာ သားေကြၽးမႈ မယားေကြၽးမႈကိစၥ မစဥ္းစားေတာ့ဘူးလား။ သူ႔ဘဝျမင့္မားေရးအတြက္ အထက္ကိုလွမ္းခ်င္တဲ့စိတ္ မရွိရ ေတာ့ဘူးလား။ ဒါထက္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိသားႏွင့္ ဘာျဖစ္လို႔ စစ္မႈထမ္းခ်င္တာလဲလို႔ ေမးဖို႔ရွိပါတယ္။ ရွင္းရွင္းေျဖရေသာ္ စီးပြားေရးရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ ရာထူးကိုႏွစ္သက္လို႔၊ ဂုဏ္ရွိခ်င္လို႔၊ လူႀကီးျဖစ္ခ်င္လို႔၊ လခေကာင္းလို႔ဆိုတဲ့စိတ္မ်ိဳးကို စစ္မႈထမ္းေတြ မထားၾကပါ။ စစ္အရာရွိသည္ ေၾကးစားအငွားလိုက္သူ မဟုတ္။ သူသည္ ေခတၱခဏ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ရန္သာတာဝန္ယူရသည့္ အရပ္သား စစ္သားလည္းမဟုတ္၊ သူ႔စိတ္အလိုအရ သူလုပ္ေနတဲ့စစ္မႈထမ္းဘဝကို ေပ်ာ္ပိုက္ႏွစ္ၿခိဳက္ျခင္း၊ အျခားအလုပ္ကို မလုပ္လိုသျဖင့္ ျပည္သူအတြက္ သူေပးႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့အလုပ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့စစ္မႈထမ္းျခင္းကို ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တယ္လို႔ ခိုင္ခိုင္မာမာေျဖမွာပါ။ အတုံ႔အလွည့္အားျဖင့္ ျပည္သူကလည္း လုံေလာက္တဲ့လစာကို သူ အလုပ္လုပ္စဥ္ ပုံမွန္ေပးၿပီး သူ အနားယူခ်ိန္တြင္လည္း ဆက္လက္ခ်ီးျမႇင့္မယ္လို႔ သူယုံၾကည္ပါတယ္။ စစ္မႈထမ္း၏လစာသည္ သူ႔အတြက္ လုံေလာက္မႈရွိသျဖင့္ သူေ႐ြးခ်ယ္၏။ သူ႔စိတ္တြင္ အလြန္ႏွစ္သက္၍သာ ဤအလုပ္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းျဖစ္၏။

(ေ႐ႊပြဲလာပရိသတ္ႀကီးခင္ဗ်ာ ..အထက္ကေဖာ္ျပတဲ့အတိုင္း တန္ဖိုးေတြ အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔အညီျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေနနဲ႔ အလိုရွိအပ္ပါတယ္။)

(“ပါဝါအစီအစဥ္ႀကီး”မွာ စစ္မႈထမ္းရဲ႔ေနရာဟာ ဘယ္မွာလဲ။ စစ္မႈထမ္းက ေလာကကို ဘယ္လိုျမင္သလဲ၊ စစ္မႈထမ္းရဲ႔ေလာကအျမင္ဟာ အင္မတန္အေရးႀကီးတာကလား။ ဦးၾကည္ေမာင္ရဲ႔ရႈျမင္ပုံက သလိုပါ)
စစ္မႈထမ္းတို႔၏ေလာကႏွင့္လူသားအေပၚ ရႈျမင္သုံးသပ္ပုံ
ဦးၾကည္ေမာင္ ။ ။ စစ္မႈထမ္းရဲ႔အျမင္ကို အႏွစ္ခ်ဳပ္လိုက္တဲ့အခါ လူ႔သဘာဝဟာ ေဖာက္ျပန္တတ္ျခင္း၊ စိတ္အင္အား ခ်ည့္နဲ႔ျခင္း၊ ဆိုးညစ္ ယုတ္မာျခင္းတို႔ အျပည့္ရွိတယ္။ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို လူတစ္ဦးခ်င္းထက္ အေလးေပးရမယ္။ ဘယ္အရာမဆို အစီအစဥ္နဲ႔ျပဳလုပ္ရမယ္။ ကိုယ့္တာဝန္ သူ႔တာဝန္ ခြဲျခားရမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္းမွာ အျမင့္ဆုံးျဖစ္တယ္လို႔ သူ ယုံၾကည္တယ္။ စစ္ဆိုတာ ေလာကမွာ ဆက္ၿပီးျဖစ္ေနမွာပဲလို႔ သူ လက္ခံထားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာဆက္ဆံေရးမွာ တိုင္းျပည္ရဲ႔အင္အားဟာ တန္ခိုးလို႔ သူ ယုံၾကည္တယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႔လုံၿခံဳေရးအတြက္ စစ္တပ္က အာမခံရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က မိမိႏိုင္ငံအက်ိဳးသက္သက္ကိုသာ စဥ္းစားေစလိုတယ္။ အျခားႏိုင္ငံေတြ အတြက္ အာမခံေပးတာမ်ိဳးကို ဆင္ျခင္ေစခ်င္တယ္။ စြန္႔စားတဲ့သေဘာ ရန္လိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးကို ခ်ဳပ္တည္းေစခ်င္ၾကတယ္။ စစ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးေပၚလစီ၏လက္နက္လို႔ သူ သေဘာတူတယ္။ စစ္တပ္သည္ ႏိုင္ငံေရးပုဂၢိဳလ္တို႔၏ ေစခိုင္းရာကိုလုပ္ရမယ္ဆိုတာကိုလည္း သူ လက္ခံတယ္။ (and that civilian control is essential to military professionalism) စစ္တပ္အား အရပ္သားအစိုးရ၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွာထားျခင္းဟာ စစ္အရည္အေသြး ေတာက္ေျပာင္မႈအတြက္ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္တယ္လို႔ သူ ယုံၾကည္တယ္။ စစ္မႈထမ္းအတြက္ အမိန္႔ကိုနာခံျခင္းဟာ အျမင့္မားဆုံး ဂုဏ္က်က္သေရျဖစ္တယ္လို႔ သူ ခံယူတယ္။

အထက္ပါတို႔ကို အက်ဥ္းခ်ဳံးလိုက္ေသာ္ စစ္မႈထမ္းသည္ အဆိုးဘက္ကို ရႈျမင္တတ္၏။ စုေပါင္းလုပ္ေဆာင္လိုသည္။ သမိုင္းတြင္ စိတ္ၫြတ္၏။ ခြန္အားသမားျဖစ္၏။ အမ်ိဳးသားစိတ္ ထက္သန္၏။ ''စစ္''ဝါသနာထုံ၏။ ရန္လိုေသာသေဘာ မရွိ။ စစ္မႈထမ္းဘဝသည္ အသုံးခ်ခံေသာဘဝဟု ယုံၾကည္၏။ စကားအတိုခ်ဳပ္ျဖင့္ အမွန္ကိုျမင္တတ္၏။ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိ၏ဟု ဆုံးျဖတ္ရေပမည္။

(စစ္ေရးတာဝန္ႏွင့္ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ ခြဲျခားမႈ)
(စစ္ဗိုလ္ဟာ စစ္ေရးတာဝန္နဲ႔ႏိုင္ငံေရးတာဝန္ ခြဲျခားရမတဲ့။ ဦးၾကည္ေမာင္က ေအာက္ပါအတိုင္း သုံးသပ္ပါတယ္။)
စစ္မႈထမ္းတို႔ဟာ သူ႔စစ္အလုပ္ခြင္ႏွင့္ပတ္သက္လို႔ အလြန္ကြၽမ္းက်င္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔အလုပ္ရဲ႔ျပင္ပေလာကႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ သူတို႔ကြၽမ္းက်င္ေၾကာင္း မျပႏိုင္ၾကပါ။ ဒါေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ႏွင့္စစ္မႈထမ္းတို႔ဆက္ဆံေရးဟာ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ကြၽမ္းက်င္မႈ ဧရိယာ ခြဲထားျခင္း (Division of Labour)ရွိဘိသကဲ့သို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကလည္း စစ္မႈထမ္းမ်ားကို ''မင္းတို႔ဟာ စစ္ေရးရာမွာကြၽမ္းက်င္တဲ့ (military experts)ေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေဟာဒီပုဂၢိဳလ္ေတြက(political experts) ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးရာမွာ ကြၽမ္းက်င္ၾကတယ္''ဆိုၿပီး ခြဲျခား သတ္မွတ္ခ်က္ ေပးထားရပါတယ္။

စစ္မႈထမ္းျခင္းကို အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမႈအျဖစ္ သတ္မွတ္ခ်က္မျပဳရေသးတဲ့ သိပၸံပညာဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ အလြန္အားနည္းေနတဲ့ကာလမွာတုန္းက လူတစ္ဦးထဲက စစ္ေရးေရာ ႏိုင္ငံေရးပါ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ခုေခတ္မွာ ဒီလိုလုပ္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ပါ။ နပိုလီယံဟာ စစ္သိပၸံပညာႏွင့္ႏိုင္ငံေရး ႏွစ္ခုစလုံးရဲ႔တာဝန္ေတြကို သူတစ္ဦးတည္းထမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ ကမာၻႀကီးရဲ႔ ေနာက္ဆုံး စစ္ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ေခတ္ ကုန္ဆုံးတဲ့အခါ ႏိုင္ငံေရးဘက္မွာ ဘစ္စမတ္ခ္(Bismarck)၊ စစ္ေရးမွာ ေမာ့လ္(တ္)ကား(Moltke) ဆိုၿပီး ဂ်ာမနီ ႏိုင္ငံမွာ ႏွစ္ဦးေပါင္းတစ္စုံ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ အမွန္မွာ ႏိုင္ငံေရးက စစ္တပ္အပါအဝင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၲရားတစ္ခုလုံးကို တာဝန္ယူရတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။

စစ္သိပၸံပညာ(Military Science) နယ္ပယ္ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔ေပၚလစီကို လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ႐ုပ္လုံးေဖာ္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို စည္းကားေပၚလာရျခင္းအေၾကာင္းက စစ္တပ္အလုပ္ဟာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းတဲ့အလုပ္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၿပီးမွ ေပၚလာရျခင္းပါ။ တကယ့္စစ္မႈထမ္းဆိုတာ စစ္ပရိယာယ္မွာ အလြန္ဆင္ျခင္တုံတရားႏွင့္ျပည့္စုံတဲ့သူ(a conservative in strategy) ပါ။ သို႔ေသာ္ ပြင့္လင္းတဲ့စိတ္ဓာတ္လည္းရွိၿပီး အၿမဲဆန္းသစ္မႈ၊ တီထြင္မႈေတြ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာေနတဲ့ ယေန႔ကမာၻရဲ႔ လက္နက္ဆန္းမ်ားႏွင့္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာပုံစံသစ္ေတြကို အမီလိုက္ၿပီး စဥ္းစားေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ၾကည့္တတ္သူလည္း ျဖစ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလိုပုဂၢိဳလ္ဟာ စစ္သိပၸံပညာရပ္မွာ အၿမဲတမ္းတည္ရွိေနတဲ့လကၡဏာေတြႏွင့္ အၿမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနတဲ့လကၡဏာေတြကို ကြၽမ္းက်င္စြာ ခြဲျခားသိျမင္တတ္သူ လည္း ျဖစ္ရပါမယ္။ သူ႔စစ္တပ္ကို ဒီအခ်က္ေတြအေပၚမွာမွီတည္ၿပီး အၿမဲျပဳျပင္ေနဖို႔ကလည္း သူ႔တာဝန္ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက သူ႔ နယ္ပယ္အတြင္းအေျခအေနေတြကို ႏိုင္ငံေရးသမားေတြကိုတင္ျပတဲ့အခါ မွာ ႏိုင္ငံေရးဘက္က ေကာင္းစြာလက္ခံစဥ္းစားၿပီး စစ္၏လိုအပ္ ခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းရပါမယ္။

ႏိုင္ငံေရးက ႏိုင္ငံရဲ႔ေပၚလစီေတြကို ေဆာင္႐ြက္ရပါတယ္။ ဒီနယ္ပယ္အတြင္းမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္စြမ္းရွိရန္ ဘယ္အခ်က္ေတြ ဟာ အဓိက်သလဲလို႔ ရႈျမင္သုံးသပ္ႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ႏွင့္ ဘယ္ေနရာမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႔အက်ိဳးစီးပြားရွိသလဲလို႔ အမွန္ေထာက္ျပႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုေပးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ဟာ စစ္မွန္တဲ့အာဏာ လက္ကိုင္ရယူထားသူတစ္ဦးသာ ျဖစ္ရပါမယ္။၏

ႏိုင္ငံေရးဟာ စစ္ေရးနယ္ပယ္ရဲ႔ျပင္ပမွာ တည္ရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ႏွင့္မသက္ဆိုင္တဲ့နယ္ပယ္အတြင္းကို စစ္ဗိုလ္ေတြ ဝင္ေရာက္ လာရင္ သူတို႔ရဲ႔ မူလတာဝန္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႔ စစ္ေရးကြၽမ္းက်င္မႈအရည္အခ်င္းေတြ ဆုံးရႈံးနစ္နာေစျခင္းကို ျဖစ္ေပၚေစပါလိမ့္မယ္။

စစ္အရာရွိဟာ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘက္မလိုက္ရပါ။ “စစ္တပ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူတစ္ဦးဟာ ႏိုင္ငံေရးမွာလက္ဦးမႈရယူဖို႔အတြက္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ မယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႔ထက္ျမက္တဲ့ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာအဆုံးအျဖတ္ေပးႏိုင္တဲ့စြမ္းရည္ကို ေကြးေကာက္သြားေစပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ မစြက္ဖက္ရပါ။

(စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား..
အေမရိကန္စစ္တပ္ရဲ႔ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ပုံကိုဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႔ ေအာက္ပါစာပိုဒ္ကို ဖတ္ၾကပါ။ အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္အၿပီးမွာ ျပည္သူေတြ ဟာ စစ္ကို အေတာ္႐ြံ႕မုန္းသြားၾကတယ္။ ၁၈၆၅ ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ စစ္တပ္ကို အေမရိကန္လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက ေအာ့ႏွလုံးနာၾကသတဲ့။ သို႔ေသာ္ ဒီအျခင္းအရာကလည္း အေမရိကန္စစ္မႈထမ္းေတြကို သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ျပန္လည္ေတြ႔ရွိေစတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီလို အဆို ရွိပါတယ္။
''အေမရိကန္စစ္သမိုင္းတြင္ ဝိုင္းပယ္ခံရျခင္းေၾကာင့္ အေမရိကန္စစ္မႈထမ္းတို႔၏ဘဝတြင္ စဥ္းစားဉာဏ္ အထက္ျမက္ဆုံး ဖန္တီးတီထြင္မႈ အေကာင္းဆုံး ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္ အေရးအပါဆုံး ေရရွည္တည္တံ့ခိုင္ၿမဲမယ့္ကိုယ္က်င့္တရားေတြကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိတဲ့ကာလ ျဖစ္ပါတယ္')

(အေမရိကန္ျပည္သူတို႔၏ သူတို႔တပ္မေတာ္အေပၚ သေဘာထားအျမင္)
အာဏာလက္လြတ္ ၾသဇာအရွိန္အဝါလည္း ကင္းမဲ့တဲ့အခါ (လိပ္မ်ားသည္ သူတို႔ေခါင္းကို အခြံထဲသို႔ ထည့္သြင္းၾကသလို) အရာရွိတပ္ဖြဲ႔သည္ လည္း သူတို႔စိတ္အတြင္းမွာ အေမရိကန္အရာရွိစစ္မႈထမ္းဘဝကို ဘယ္လို စံခ်ိန္စံၫႊန္းေတြႏွင့္ ထူေထာင္ရမလဲ၊ ဘယ္လိုအရည္အခ်င္းေတြ ကို စံထားရမလဲ၊ ဘယ္လိုဖြဲ႔စည္းၾကရမလဲ၊ ဘယ္လိုစိတ္ဓာတ္ႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရမလဲ၊ ေၾကးစားစစ္မႈထမ္းဘဝစစ္စစ္ ျဖစ္ရေအာင္ ဘယ္လို ဘယ္ပုံ က်င့္ႀကံရမလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြကိုေမးၿပီး အေျဖေတြကိုလည္းရလာခဲ့ၿပီမို႔ သူတို႔ အလြန္ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ၾကရပါတယ္။

သူတို႔သည္ သူတို႔ေခတ္မတိုင္မီစစ္မႈထမ္းတို႔ႏွင့္ လုံးဝျခားနားေသာဘဝကိုရရွိခဲ့ၿပီဟု ယုံၾကည္လာၾကပါတယ္။ စစ္တပ္ကို သူတစ္ဦးတည္း ထီးထီးႀကီး ေနခြင့္ျပဳခဲ့သျဖင့္ ေၾကးစားစစ္မႈထမ္းအျဖစ္ သူတို႔ရဲ႔ဘဝကို အသြင္ေျပာင္းႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ စစ္မႈထမ္းေတြက ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေသာကာလျဖစ္သျဖင့္လည္း အထီးက်န္ေနႏိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္လို႔ သူတို႔က ေက်နပ္မိၾကပါတယ္။

တစ္နည္းေျပာရရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက စစ္တပ္ကို အသုံးခ်ဖို႔မလိုတဲ့ကာလမို႔ စစ္တပ္သည္ ေၾကးစားတပ္ဖြဲ႔အသြင္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ကူးေျပာင္းလို႔ရခဲ့ပါတယ္။ အေမွာင္ဖုံးတဲ့ႏွစ္ဆိုတဲ့၊ စစ္တပ္မွာ အာဏာတေစ့မွမရွိတဲ့အခ်ိန္သည္ ေၾကးစားစစ္သည္တို႔ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့(ေ႐ႊ) ႏွစ္မ်ားပါကလားလို႔ သူတို႔ ေတြ႔ရွိၾကပါတယ္။ အကယ္၍သာ အရာရွိတပ္ဖြဲ႔သည္ ဝိုင္းဝယ္ျခင္းကိုမခံခဲ့ရပါက၊ တစ္နည္းဆိုေသာ္ အာဏာႏွင့္ လုံးဝကင္းကြာေသာအေနအထားတြင္ မရွိခဲ့ပါက၊ ၁၉၁၇ ခုႏွစ္ ပထမကမာၻစစ္ႏွင့္ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဒုတိယကမာၻစစ္တြင္ အေမရိကန္သည္ စစ္အတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္ရသည့္အခါ လြန္စြာမွ ႀကီးမားေသာအခက္အခဲမ်ားကိုျဖတ္သန္းရန္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားဟု စစ္ေရးကြၽမ္းက်င္သူမ်ားက သံသယဝင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေ႐ႊႏွစ္မ်ားေၾကာင့္သာလွ်င္ သံမဏိကဲ့သို႔ခိုင္မာေသာစိတ္ဓာတ္ကို သူတို႔ ေမြးျမဴခြင့္ရခဲ့ၾကတယ္လို႔ ဝမ္းေျမာက္ၾက ပါတယ္။ ဤကဲ့သို႔ အေမရိကန္စစ္မႈထမ္းတို႔ေမြးျမဴခဲ့ေသာ ေၾကးစားစိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈသည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းရင္းျဖစ္ပါသည္ဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳျခင္းကို ခံခဲ့ၾကရပါတယ္။

(အေမရိကန္စစ္တပ္၏ဦးေႏွာက္ႏွင့္တူေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား)
ဦးၾကည္ေမာင္ ။ ။ အေမရိကန္စစ္တပ္က ဂ်င္နရယ္ရွားမင္းအေၾကာင္း ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။
အေမရိကန္စစ္တပ္ကို စစ္တပ္ႏွင့္တူေအာင္ျပဳလုပ္ေပးခဲ့သည့္ပုဂၢိဳလ္သုံးဦးမွာ ဂ်င္နရယ္ဝီလ်ံရွားမင္း(William T. Sherman)၊ အင္ပရီအပ္တင္(Emery Upton) ႏွင့္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စတီဗင္ဘီ-လူ႔စ္(Stephen B.Luce)တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးသုံးဦးထဲမွာ အေက်ာ္ၾကားဆုံးပုဂၢိဳလ္က ရွားမင္းျဖစ္ပါတယ္။ ၁၈၆၉ ခုႏွစ္မွ ၁၈၈၃ ခုႏွစ္အထိ ၾကည္းတပ္၏ကြန္မန္ဒါအျဖစ္ အမႈထမ္းခဲ့ပါတယ္။ အေမရိကန္စစ္တပ္မွာ ကြန္မန္ဒါအျဖစ္ ဝန္ထမ္းသက္ဒုတိယအရွည္ဆုံးပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္ပါသည္။ သူဒီရာထူးကို ၿမဲတဲ့အေၾကာင္းရင္းက ႏိုင္ငံေရးကိစၥကို လုံးဝ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ပတ္သက္မႈမရွိေစရဘူးလို႔ဆိုတဲ့ သူ႔စိတ္ထဲကဆုံးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ အေလးထား ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တာက စစ္တပ္၏ပညာေရးစနစ္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးစားေပးျပဳျပင္ရာမွာ ဘယ္လိုပညာရွင္အဆင့္မွာ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳလုပ္သူကိုမဆို သင္ၾကားအပ္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြနဲ႔ Liberal education ေကာလိပ္ေက်ာင္းအဆင့္ သင္ၾကားရမယ့္ ဘာသာရပ္မ်ားကို ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္းမွာ သင္ေပးရမယ္။ စစ္တပ္ရဲ႔အက်င့္သိကၡာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တန္ဖိုးထားတဲ့အရာေတြကို ေကာင္းစြာ သင္ၾကားေပးရမယ္။ စစ္မႈထမ္းမွန္သမွ်တို႔ လိုက္နာရမယ့္စည္းကမ္းေတြကို သင္ၾကားေပးရမယ္။ ေနာက္ဆုံးမွာမွ သူတို႔ အသက္ေမြးဝမ္း ေက်ာင္းမႈႏွင့္သက္ဆိုင္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြကို အဆင့္ျမင့္ေက်ာင္းေတြမွာ သင္ယူေစရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ သူ႔ကို လူသိမ်ားသည္မွာ သူသည္ စစ္ကို႐ြံမုန္းသူျဖစ္ျခင္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကိုေရွာင္ၾကဥ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
***
စာဖတ္သူမ်ားခင္ဗ်ား ..
သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီးေရးထားတဲ့ ''ႏိုင္ငံေတာ္နဲ႔စစ္မႈထမ္း''ဟာ စဥ္းစား ဆင္ျခင္စရာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဂ်ာမန္စစ္တပ္၊ ဂ်ပန္၊ အေမရိကန္စစ္တပ္ ေတြရဲ႔သမိုင္းကိုအေျခခံကာ ထိုးထြင္းထားတဲ့ ျမန္မာစစ္ဗိုလ္ႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႔အျမင္ဟာ အင္မတန္ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္။ စာအုပ္ရီဗ်ဴးဆိုေတာ့ ဒါေလးကေတာ့ အက်ဥ္းပါ။ အက်ယ္ကိုေတာ့ စာအုပ္ကိုသာ ဖတ္ၾကပါေတာ့။

႐ိုေသစြာျဖင့္
ေမာင္ျမတ္ထင္

https://www.facebook.com/chindwinsalayam/posts/1778033255640420?__tn__=K-R

read more

(လက္ဆြဲတာလား လက္ေႁမွာက္တာလား) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(လက္ဆြဲတာလား လက္ေႁမွာက္တာလား)

နိုုင္ငံေရးမွာ "ရန္သူနဲ႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္" ဆိုတဲ့အဆင့္တဆင့္ ရွိပါတယ္။ မျဖစ္မေန ျဖတ္သန္းရတဲ့အဆင့္တခုလို႔ ကံေသကံမ ေျပာလို႔မရမွန္း လူ႔သမိုင္းရဲ႔အလွည့္အေျပာင္းေတြ အခ်ိဳးအေကြ႔ေတြ ေတာ္လွန္ေရးလကၡဏာပါတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကိုေသခ်ာၾကည့္ရင္ ျမင္ရမွာျဖစ္ပါတယ္။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ပန္းတိုင္ကိုခ်ီတက္ေနသူေတြေတာင္ ရန္သူနဲ႔စကားေျပာၾကပါတယ္။ ေစ့စပ္ေရးနည္းကို ျငင္းပယ္ေလ့မရွိပါဘူး။ တဘက္က မသမာတဲ့နည္း မရိုးသားတဲ့နိုင္ငံေရးအခံနဲ႔ "စကားေျပာရေအာင္"လုပ္မွန္းသိသိနဲ႔ေတာင္ မိမိက လက္ခံ ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ရန္ဘက္ကို မေစ့စပ္စတမ္း မေဆြးေႏြးစတမ္း အေသအလဲတိုက္ရတဲ့အခါေတြရွိသလို တိုက္ေနတာခနရပ္ၿပီး ေဆြးေႏြးပြဲ စကားဝိုင္းကို အလွည့္ေပးရတာမ်ိဳးလည္းရွိတယ္။

ဘယ္အေျခအေနမွာ၊ ဘယ္ပံုစံနဲ႔၊ ဘယ္ေလာက္အေပးအယူ အေလွ်ာ့အတင္းနဲ႔သြားမလဲ၊ အၿပီးသတ္ေအာင္ပြဲကို ဘာနဲ႔ယူမလဲက "မူ" ျဖစ္ပါတယ္။ စြန္႔လႊတ္စြန္႔စားရမွာ မေၾကာက္ေပမယ့္ ေအာင္ပြဲယူရမွာေၾကာက္တဲ့အခါ လမ္းတဝက္ကျဖတ္ၿပီး ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔အညံ့ခံၿပီး အဆံုးသတ္မွာ ဒူးေထာက္သြားၾကတာေတြလည္း မျမင့္ခ်င္အဆံုးျမင္ရမွာပါ။ စစ္စစ္မွန္မွန္ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးၾကတယ္ ဆိုတာ တဘက္နဲ႔တဘက္ အားေျခမွ်လာတဲ့အခါ၊ လုပ္မွျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ ၂ ဘက္လံုးက နက္နက္နဲနဲ သိျမင္လာတဲ့အခါ စကားေျပာၾကမယ္ ဆိုတဲ့အသံ ထြက္လာၾကပါတယ္။ တခါတေလမွာ ၾကားလူ ပါရပါတယ္။ သမာသမတ္က်တဲ့ၾကားလူျဖစ္ရင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္ ၿပီးေျမာက္မသြားေတာင္ ပြဲဟာ မ်က္ႏွာပန္းလွလွနဲ႔ ရပ္တန္႔သြားပါတယ္။

လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ(ေတာ္လွန္ေရးေတြ)ဟာ ေဆြးေႏြးၫွိႏိႈင္းျခင္း၊ အေပးအယူလုပ္ျခင္း၊ ေၾကေအးတန္ေၾကေအး ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း တေရြ႔ေရြ႔ျခင္း ေရွ႔ကိုတိုးတက္သြားၾကရတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ အတိတ္က တိုင္းျပည္အေပၚလူထုအေပၚ အျပစ္မ်ိဳးစံု က်ဴးလြန္ခဲ့သူေတြကို ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေရးယူအျပစ္ေပးတာမ်ိဳးေတြ မလုပ္ႏိုင္ဦးေတာင္ ဒီလိုလုပ္ခဲ့တာေတြကို လူသိရွင္ၾကားေတာင္းပန္ တာ၊ က်ဴးလြန္ခဲ့တဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြကို သမိုင္းဆိုင္ရာမွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြအျဖစ္ ျပဳစုတာ၊ ထိန္းသိမ္းတာ၊ ေႏွာင္းလူေတြအတြက္ သင္ခန္းစာ ယူစရာေတြအျဖစ္ က်န္ရစ္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။

လုပ္ခဲ့သူေတြဘက္ကလည္း တကယ့္ကို ရိုးရိုးသားသား ေနာင္တရၿပီး ေတာင္းပန္ရံုမက ေနာက္တဖန္ ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလို စနစ္ဆိုးမ်ိဳး ျပန္ေခါင္းေထာင္မလာေရးအတြက္ အသစ္တက္လာတဲ့အင္အားစုနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး ကာကြယ္တာ တားဆီးတာေတြလုပ္ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီ အလွည့္အေျပာင္းမွာေတာင္ ဒီေလာက္ပဲျဖစ္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ အႂကြင္းမဲ့အာဏာေျပာေျပာ အာဏာ ၃ ရပ္ဆိုဆို အဲ့ဒါေတြကို အျပည့္အဝရလိမ့္မယ္လို႔ နဂိုကတည္းကရည္မွန္းၿပီး လုပ္ရတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ရရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဆိုတဲ့ အေျခခံအေတြးေတာ့ရွိၾကပါတယ္။

အဲ့လိုဆိုလိုက္ေတာ့ ေပးသေလာက္ယူ ေကၽြးသေလာက္စာ "အာဏာမသဓာေရစာနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးမွီခိုရာတစိတ္တပိုင္း"ေလာက္ရရင္ပဲ ေက်နပ္တယ္ဆိုၿပီ ထ လုပ္ၾကတယ္လို႔ အဓိပၸါယ္မထြက္ပါဘူး။ လုပ္တုန္းက ဒီ့ထက္မကတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ရွိေပမယ့္ လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း လူထုကိုမယံု လူထုကိုအားမကိုး လူထုလႈပ္ရွားမႈနည္းနာေတြကေနေသြဖည္ၿပီး အေတြးအေခၚေရး ေဝဝါးလာတဲ့အခါ ႏိုင္ငံေရး စည္းရံုးေရး က်လာတဲ့အခါ လူထုတိုက္ပြဲကို လမ္းတဝက္ကျဖတ္ၿပီး ရသေလာက္ယူေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ မူမဲ့တဲ့ေစ့စပ္ေၾကေအးေရးဘက္ ေရာက္သြားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ တကယ့္ အင္နဲ႔အားနဲ႔လည္းလုပ္ခဲ့၊ ေနာက္မွာ ထု လည္းရွိတဲ့ လႈပ္ရွားမႈႀကီးေတြေတာင္ ေအာင္ပြဲခံတဲ့ အခါ အာဏာ ၃ ရပ္လံုး ျပည္ျပည့္ဝဝ စိုးစိုးပိုင္ပိုင္မရၾကပါဘူး။ အဲ့သလို လႈပ္ရွားမႈေတြကို ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ေအာင္လုပ္ျဖစ္လိုက္တဲ့အခါ တိုင္းျပည္ ဘာဆက္ျဖစ္လဲဆိုတာကို အေဝးႀကီး သြားၾကည့္ေနစရာမလိုပါဘူး။ မ်က္ေမွာက္ ဗမာ့ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာ အေကာင္းဆံုး ျပယုဂ္ျဖစ္ပါတယ္။ အျမင္သာဆံုးသာဓကလည္းျဖစ္ပါတယ္။

လႈပ္ရွားမႈတိုင္းမွာ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ေခါင္းေဆာင္မႈက႑ဆိုတာရွိပါတယ္။ လူနဲ႔မူလို႔ေျပာရင္ ပိုလြယ္မယ္ထင္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးၾသဇာ ဆိုတာဟာ ေခါင္းေဆာင္တိုင္းအတြက္ မရွိမျဖစ္မျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးၾသဇာ အလြန္အကၽြံမထူေထာင္မိဖို႔ ေခါင္းေဆာင္က သတိထားဖို႔လိုသလို ေနာက္လိုက္ကလည္း အဲ့ဒါကို ခြင့္မျပဳဖို႔လိုပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈဆိုတာ ၂ ဘက္စလံုးေၾကာင့္ျဖစ္ရတာပါ။ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈအထိ ေရာက္သြားရင္ေတာ့ မူဟာ အေရးနိ္မ့္သြားပါေတာ့တယ္။ မူ ဗံုးဗံုးလဲသြားပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိတ္မၾကာဘူး အဲ့ဒီအဖြဲ႔အစည္း၊/ပါတီလည္း စုပ္စျမဳပ္စေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဗမာ့သမိုင္းမွာ အဲ့ဒီနည္းနဲ႔ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်က္သြားတဲ့ ပါတီေတြအဖြဲႊစည္းေတြ မ်ားလွပါတယ္။ အျမင္သာဆံုးကိုျပပါဆိုရင္ေတာ့ ဖဆပလ ကိုျပရမွာပါ။ ဖဆပလဟာ သာမေညာင္ညပါတီေလးတခု မဟုတ္ပါဘူး။ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးပါ။ တပ္ေပါင္းစုႀကီးပါ။

ပါတီအဖြဲ႔အစည္းတခုကို ပဲ့ကိုင္တာဟာ မူျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေဆာင္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ၾသဇာကိတၱမႀကီးတဲ့ေခါင္းေဆာင္(လူ)ဆိုတာက အသြား ၂ ဘက္ပါတဲ့ဓားနဲ႔ တူပါတယ္။ အဲ့ဒီဓားဟာ လူထု၊ ပါတီဝင္ထု၊ မဟာမိတ္အင္အားစုေတြကို စုစည္းတဲ့ေနရာမွာေရာ ျပန္႔က်ဲၿပိဳကြဲသြားေအာင္ လုပ္တဲ့ေနရာမွာေရာ အသံုးတည့္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးၾသဇာအားႀကီးရင္ႀကီးသေလာက္ အဲ့ဒီဓားဟာ ပိုထက္ျမက္သလို ပိုလည္းစြမ္းပါတယ္။ အလားတူပဲ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈႀကီးရင္ ႀကီးသေလာက္ အႏၱရာယ္လည္း အလြန္မ်ားပါတယ္။ မူကိုဖ်က္တဲ့ေနရာ မူမဲ့သြားေအာင္လုပ္တဲ့ ေနရာမွာေရာ မူရွိေအာင္ မူကိုႀကံ့ခိုင္ေနေအာင္ မူအတိုင္းမေသြဖည္ရေအာင္လည္း အဲ့ဒီ ၾသဇာကိတၱမကပဲ ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းပါတယ္။ အဲ့ဒီ ၾသဇာကိတၱမကပဲ အသံ ထြက္လာေစတာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က အဲ့ဒီ အသံဟာ "မရဏေမာင္းလား ေအာင္စည္လား"ကို ဂဃနဏ သိဖို႔ေတာ့လိုပါလိမ့္မယ္။

မူမဲ့သြားၿပီးဆို ရန္သူနဲ႔လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေရးဟာ ရန္သူ႔ေရွ႔ဒူးေထာက္ေရး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေအာင္ပြဲရဖို႔ဦးေဆာင္မႈမေပးႏိုင္ေတာ့ပဲ အႀကိမ္ႀကိမ္အရံႉးေပးလက္ေႁမွာက္ေရးဆီဦးတည္တဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ိဳးပဲ ေပးႏိုင္ပါေတာ့တယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ (ဒီဇင္ဘာ ၂၉၊ ၂ဝ၁၈)

read more

(ေဒၚႀကီးတံတိုင္း) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ေဒၚႀကီးတံတိုင္း)

မဲဆြယ္စဥ္ကာလ- တံတိုင္းကာကိုကာရမယ္၊ ေဒၚလာ ဘီလီယံ ၂ဝ ေလာက္ကုန္မယ္၊ ပိုက္ဆံကိုမကၠဆီကိုက ေပးရမယ္၊ အေမရိကန္မွာ တရားမဝင္ေနထိုင္တဲ့မကၠဆီကန္ ၁၁ သန္းကိုျပန္ပို႔မယ္။

သမၼတျဖစ္ၿပီး- တံတိုင္းကေတာ့ မကာလို႔မျဖစ္ဘူး။ ပိုက္ဆံကေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကကုန္လည္း ကိစၥမရွိဘူး၊ အေရးႀကီးတာက နိုင္ငံေတာ္လံုၿခံဳေရးျဖစ္တယ္။ မကၠဆီကန္ ၁၁ သန္းထဲက ရာဇဝတ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြ၊ လက္နက္ မူးယစ္ေဆးဝါးကိစၥ ပတ္သက္ေနသူေတြကို အဓိကထားကိုင္တြယ္မွျဖစ္မယ္။

ဂါးဗမင္န္႔ရွပ္ေဒါင္းမတိုင္ခင္- တံတိုင္းကာဖို႔ပိုက္ဆံ ကြန္ဂရက္စ္က ခြင့္ျပဳရမယ္၊ မျပဳလို႔ ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္သြားလည္း ငါက ဂုဏ္ေတာင္ယူေသး၊ ႀကိဳက္ေတာင္ႀကိဳက္ေသး။

နန္စီပလိုစီ ရႉးမားတို႔နဲ႔ေတြ႔ေတာ့- ပိုက္ဆံလိုသေလာက္ေပး၊ နယ္စပ္လံုၿခံဳေရး အေရးႀကီးတယ္၊ မေပးရင္ ဘတ္ဂ်က္ဥပေဒ ငါလက္မွတ္မထိုးဘူး၊ ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္ရင္ မင္းတို႔ေၾကာင့္၊ ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္တာေကာင္းတယ္လို႔ ငါတခါမွမေျပာဘူး။

ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္သြားေတာ့- ဒီမိုကရက္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္တာ၊ ငါ့အျပစ္မရွိဘူး၊ ငါေတာင္းတဲ့ပိုက္ဆံမရမျခင္း ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္ေနေပ့ေစ၊ ဂရုမစိုက္ဘူး၊

ရွပ္ေဒါင္းေၾကာင့္ သူ႔လူေတြ သူ႔ျပန္ေထာင္းေတာ့- ငါအစကတည္းကမေျပာဘူးလား ဒီမိုကရက္ေတြညစ္ၾကလိမ့္မယ္၊ ငါလုပ္ခ်င္တာ လုပ္မရေအာင္ ကန္႔လန္႔တိုက္လိမ့္မယ္၊ ေအး..ခုေတာ့ ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္ၿပီ ေကာင္းၾကေသးရဲ့လား၊ ေအး လႊတ္ေတာ္ျပန္စလို႔ ငါေတာင္းတဲ့ေငြ မေပးရင္ေတာ့ အေမရိကန္-မကၠဆီကို နယ္စပ္တေလ််ာက္လံုး ေနရာလပ္မက်န္ေအာင္ ပိတ္ဆို႔ျပမယ္ၾကည့္ေန၊ ေတြ႔ၾကေသးတာေပါ့ကြာ။(သူ႔လူေတြဆိုတာက ေပါလ္ရိုင္ယန္တို႔ မစ္ခ်္မေကၠာ္နဲလ္တို႔အပါအဝင္ ထိပ္တန္းရီပတ္ဘလီကင္န္ေတြ)

အဲ့ဒါ တံတိုင္းကိစၥတခုတည္းရွိေသးတာ။ ေဒၚႀကီး ဗေလာင္းဗလဲနိုင္တာေတြ၊ ဖင္တခြန္းေခါင္းတခြန္းေျပာတာေတြ၊ ကလိန္ကက်စ္က်တာေတြ၊ ေရွ႔တမ်ိဳးကြယ္ရာတမ်ိဳးေျပာတာေတြ၊ ေန႔တမ်ိဳးညတမ်ိဳးေျပာတာေတြ၊ ပလီေစ့ေျခာက္ခ်က္ေတြ၊ ကလိန္ေစ့ျငမ္းစင္ေတြ စတာေတြကို သတင္းဌာနေတြက မွတ္တမ္းတင္ထားတယ္။ တနွစ္အတြင္း ဘယ္ႏွႀကိမ္ဆိုၿပီး။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈)

read more

(လခလႉမယ့္ အမတ္မင္းမ) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(လခလႉမယ့္ အမတ္မင္းမ)

အေမရိကျပည္ေထာင္စုမွာ ျပည္နယ္ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ေသးေသး၊ လူဦးေရဘယ္ေလာက္ ျခားနားနား မနားနား တျပည္နယ္မွာ ဆီနိတ္တာလို႔ေခၚတဲ့ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ၂ ေယာက္က်စီရွိပါတယ္။ ၆ နွစ္ သက္တမ္းျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီဆီနိတ္တာေတြနဲ႔ ကြန္ဂရက္စ္မင္န္းလို႔ေခၚတဲ့ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြက တနွစ္ကို လခ အေနနဲ႔ တသိန္း ၇ ေသာင္း ေလးေထာင္ရတယ္။ 

ကြန္ဂရက္စ္မင္းန္းေတြ ဆီနိတ္တာေတြျဖစ္ၿပီး လႊတ္ေတာ္ေတြ ဆီးနိတ္ေတြထဲေရာက္သြားလို႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြျဖစ္သြားရင္ လခက တသိန္း ၉ ေသာင္း ၃ ေထာင့္ ၄ ရာျဖစ္သြားတယ္။ ဝန္ႀကီးေတြကေတာ့ တသိန္း ကိုးေသာင္း ကိုးေထာင့္ ၇ ရာရတယ္။ ေအက္လႊတ္ေတာ္ သဘာပတိျဖစ္ရင္ ၂ သိန္း ၂ ေသာင္း ၃ ေထာင့္ ၅ ရာရတယ္။ 

ဒါက ႏိုင္ငံေတာ္ကခြင့္ျပဳထားတဲ့ တရားဝင္ခံစားခြင့္၊ ကိုယ္ပိုင္ ပေရာဂ်က္ေတြ ပရိုဂရမ္ေတြလုပ္တာ၊ ဘာညာ သာရကာ ဂါတာမဂါတာေတာ့ သူတို႔ကိစၥလို႔ထားပါ။ ဟိုေကာင္ေတြလိုေတာ့ ထမင္းလြတ္ ဟင္းလြတ္ အသားလြတ္ေတာ့ ဝိုက္မရပါဘူး။ မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္ေနတဲ့မီဒီယာနဲ႔ သက္ဆိုုင္ရာဥပေဒေတြရွိပါတယ္။ လက္တလံုးျခားလုပ္ရင္း ဗူးေပၚသလိုေပၚသြားလို႔ ကားသြားတဲ့သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ (စကားခ်ပ္။ ပါတီကို ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းရန္ပံုေငြအျဖစ္ျပန္ထဲ့ရလား မထဲ့ရလားေတာ့ က်ေနာ္လည္းမသိပါဘူး)

အေမရိကမွာ Food Bank လို႔ ၿခံဳၿပီးေခၚတဲ့ အစားအစာ အသီးအနွံစတာေတြ အခမဲ့ေဝျခမ္းတဲ့စနစ္တခု ရွိတယ္။ တပတ္ကိုတႀကိမ္(တခ်ိဳ႔လည္း အႀကိမ္ေရကြဲေတြရွိ)သတ္မွတ္ရက္မွာ မည္သူမဆို လာတန္းစီၿပီး တမိသားစု အတြက္သတ္မွတ္ထားတဲ့ အစားအစာအေလးခ်ိန္ပမဏအတိုင္း အေရအတြက္အတိုင္း လာယူလို႔ရတယ္။ တခ်ိဳ႔ပရိုဂရမ္ေတြကေတာ့ သူတို႔ပရိုဂရမ္ထဲပါတဲ့လူေတြ(မိသားစု)ကို Food Voucher လို႔ေခၚတဲ့ အစားအေသာက္ အခမဲ့ထုတ္ယူခြင့္ေျပစာပါေပးတယ္။ ေပါင္ခ်ိန္ ၅ ဆယ္ တရာစသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဝင္ေငြနိမ့္ပါး၊ ဆင္းရဲသားေတြ အတြက္ ခုသာခံသာလည္းျဖစ္ပါတယ္။ အားထားရာတခုလိုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ 

အဲ့ဒီကအလကားေပးတဲ့ အစားအေသာက္ေတြက ဘယ္ကရလဲဆိုေတာ့ အစားအေသာက္ေရာင္းတဲ့ ကုမၺဏီႀကီးေတြကေန လႉတာလို႔ ေျပာရမယ္။ ဆိုင္ေပၚတင္ေရာင္းေနတဲ့ ဒါမွ မဟုတ္ ခုမွစက္ရံုက ထြက္လာတဲ့ အစားအေသာက္ေတြ၊ ခုပဲ စိုက္ခင္းထဲက ႏႈတ္ခ် ခူးခ်လာတဲ့အသီးအနွံေတြမဟုတ္သလို ယာဂုအိုးႀကီးေမွာက္ကာမွ ေရႊစည္းခံုလႉပါ၏ဘုရားေလာက္ႀကီးလည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ စားလို႔ေသာက္လို႔ျဖစ္တယ္။ အႏၱရာယ္မရွိဘူး။ အစာအဆိပ္မသင့္ဘူး၊ မေအာ့မအန္ဘူး။ အီးမပန္းဘူး။

ခု အေမရိကမွာ Government Shutdown ျဖစ္ေနတယ္။ ဗဟိုအစိုးရနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဌာနတခ်ိဳ႔၊ ေအဂ်င္စီတခ်ိဳ႔က ဝန္ထမ္းေတြ လုပ္ခလစာမရပဲ အလုပ္ လုပ္ေနတယ္။ အလုပ္ ခန နားထားတယ္။ ေဝၚရွင္တန္ဒီစီ ဘက္မွာဆို အစိုးရတာဝန္ယူထားတဲ့ေနရာေတြက အမိႈက္သိမ္းကားေတြ အမိႈက္မသိမ္းလို႔ လမ္းေဘးအမိႈက္ပံုးေတြ ျပည့္လ်ွံေနတယ္။ (စကားခ်ပ္။ ေဒၚစုတို႔ ၿဖိဳးမင္းသိမ္းတို႔ အကူအညီ အေရးေပၚလိုေနတဲ့သေဘာပဲ)

ဟာဝိုင္းအီးဆီနိတ္တာ ၂ ေယာက္အနက္ ဒီမိုကရက္ပါတီက တေယာက္ျဖစ္တဲ့Mazie Hirono က ဂါးဗမင္န္႔ ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္ေနတုန္း Food Banks ေတြကို သူ႔ ဆီနိတ္တာလခကို လႉမယ္လို႔ေျပာတယ္။ သူလည္း တနွစ္ တသိန္း ၇ ေသာင္း ၄ ေထာင္စားပဲ။ တပတ္ဝင္ေငြ အေနနဲ႔ဆို တပတ္ကို ၃ ေထာင့္ ၅ ရာ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ပဲ။ တႏွစ္စာလံုးလႉမယ္ေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲ့ဒီကာလအတြင္း သူရတာကိုေျပာတာ။ ၃ ပတ္ၾကာရင္ ၃ ပတ္စာ လခကိုလႉမယ္ေျပာတာပါ။ ဒီ ဆီနိတ္တာ အမ်ိဳးသမီးက အရင္ ၂ဝ၁၃ နဲ႔၂ဝ၁၈ ရွပ္ေဒါင္းေတြျဖစ္တုန္းကလည္း ခုလိုပဲ အလႉဒါနလက္နဲ႔မကြာ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေထာင္ျမင္လို႔ရာစြန္႔သလား အက်ိဳးလိုလို႔ေညာင္ေရေလာင္းသလားေတာ့ ဂဃနဏမေျပာႏိုုင္ပါဘူး။ ေထာင္ရရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္။ ပတ္ထမ္းနဲ႔မေတြ႔ရင္လည္း မဆိုးပါဘူး။ အျပည့္အစံုကိုသိခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ ဒီပို႔စ္မတိုင္မီတင္ထားဆီမွာ ဖတ္သာၾကည့္ေပေတာ့ဗ်ား။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈)

https://www.newsweek.com/government-shutdown-mazie-hirono-donald-trump-us-government-shutdown-1273577?fbclid=IwAR1FUINuEGVhdzXJFl7Z7pOLXaeAcNfSEhJjLjXkcQkc7-kGMudgOJT0vbQ

read more

(ေခြ ခ်ဳပ္မယ့္ ေထြအုပ္) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ေခြ ခ်ဳပ္မယ့္ ေထြအုပ္)

အရင္တုန္းက စစ္တပ္(ျပည္ထဲေရး)ကလုပ္တာ က်ေနာ္တို႔ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထန္းလက္နဲ႔ကာလို႔ရခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရတာ ေၾကာင္းက်ိဳးလည္း ဆီေလ်ာ္ပါတယ္။ ခု ကိုယ္က ခိုင္းရေတာ့မွာပါ။ ဘယ္လိုခိုင္းမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ ခိုင္းႏိုင္မလဲ၊ ဘယ္သူ႔အေပၚသစၥာခံတဲ့လူကို ခိုင္းမလဲက စကားေျပာလာပါၿပီ။

စစ္အုပ္စုဘက္ကေတာ့ သူပိုင္ေလာက္တဲ့အေနအထားေရာက္လို႔ တဘက္လွည့္နဲ႔ ျပန္ကစားတာမွန္း လူတိုင္းသိပါတယ္။ ေဂ်ာက္ခ်တဲ့ သေဘာလည္းပါပါတယ္။ ေဇာ္ေ႒းေျပာတာကိုၾကည့္ "ဘယ္သူခိုင္းလို႔ ဖိအားေပးလို႔ တိုက္တြန္းလို႔မွလုပ္တာမဟုတ္"လို႔ အတိအလင္း ေျပာထားပါတယ္။

ေနာက္တနည္းေျပာရရင္ ျဗမၼာ႔ဥေကၡာင္း အပ္လိုက္တာပဲ။ ဝကြက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အကန္႔အသတ္ေလးနဲ႔။ လူေတြ မေက်နပ္လို႔ ဆူဆူပူပူျဖစ္လာရင္ လမ္းေပၚထြက္လာရင္ အရင္ဆံုး ထိပ္တိုက္ေတြ႔ရတာက ေထြအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ။ သူတို႔မွာ ေထြအုပ္ဆိုတဲ့အတိုင္း အုပ္ထဲ့လိုက္လို႔ရတဲ့ အခြင့္အာဏာပိုင္တယ္။ လက္သံေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ အုပ္လည္း အုပ္ထဲ့ခဲ့တာခ်ည္းပါပဲ။ လူထုက မေက်နပ္ရင္ လိုလားခ်က္ရွိလာရင္ က်ပ္တည္းလာရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေသနတ္နားထင္ေတ့ထားဦး အေရးဆိုတာပါပဲ။ အေရးနိမ့္သြားေပ့ေစဦး အေရးေတာ္ပံုေအာင္ရမည္ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားနဲ႔ ေရွ႔တိုးတာပါပဲ။ လူမေျပာနဲ႔ ႏြားေတာင္ ဗိုက္တကယ္ဆာၿပီဆို နဖါးႀကိဳးအျပတ္ခံၿပီးေတာ့ကို ခ်ည္တိုင္ကေန ရုန္းထြက္တာပါပဲ။

လူထုကေတာ့ အေရးဆိုမွာပဲ။ ခုလည္း ဆိုေနၾကတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးထဲမွာ စစ္အုပ္စုကဝင္ "ေခြ" ထားတဲ့ ေထြအုပ္က ေရွ႔ကေနအုပ္ထဲ့လိုက္ေတာ့ ကိုယ္အေနေခ်ာင္တယ္။ မ်က္ႏွာမပ်က္ရဘူး။ သူတို႔လုပ္တာလို႔ လႊဲခ်လိုက္လို႔ရတယ္။ ေရွာင္စရာမလိုပဲ လြတ္ခဲ့ပါတယ္။

အခု ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီ ေထြအုပ္ယႏၱယားႀကီး။ ေထြအုပ္ေတြကို အုပ္စီးမယ့္လူကလည္း စစ္အုပ္စုကလူ။ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္း။ သူခိုး ဘဏၰာစိုးခန္႔တယ္ေျပာမလား၊ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာကေနထိုးမယ့္ဓား ကိုယ္တိုင္ ေသြးေပးရတယ္ေျပာမလား၊ ကိုယ့္ေခါင္းကိုခြဲမယ့္ ပုဆိန္သြားအတြက္ ကိုယ္တိုင္ ပုဆိန္ရိုးတပ္ေပးလိုက္တာလားကေတာ့ သိတ္မၾကာခင္ကလာမွာ ျမင္ရေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္။

၂ဝ၂ဝ နီးနီးလာပါၿပီ။ ရိုဟင္ဂ်ာအေရးကလည္း ဖုတ္ပူမီးတိုက္ တိုက္လာပါၿပီ။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကလည္း ဖြဲမီးျဖစ္သထက္ျဖစ္လာပါၿပီ။ ကိုင္ပိုင္ဝါဒျဖန္ယႏၱယားေတြတင္မက ပ်ားရည္နဲ႔ဝမ္းခ်ထားတဲ့ မီဒီယာေကာင္စီလည္း ေခၚေတြ႔ၿပီးပါၿပီ။ အမ်ိဳးသားေရးပါတီလည္း ဖြဲ႔ေနပါၿပီ။ ရ႒ပါလအသင္းႀကီးလည္း တစထက္တစႀကီးထြားလာပါၿပီ။ ႀကံ့ဖြံ႔ေတြလည္း အတင့္ရဲရဲနဲ႔ကို ေရွ႔ျပန္ထြက္လာပါၿပီ။ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြက အလုပ္သမားေတြလည္း ဆႏၵတၿခိမ္းၿခိမ္းျပေနပါၿပီ။ ေျမသိမ္းခံျပည္သူေတြလည္း ပြဲျပတ္တယ္လို႔ကိုမရွိေအာင္ လႈပ္ရွားေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းသား သမဂၢေတြထဲကလည္း ပူညံပူညံအသံေတြၾကားေနရပါၿပီ။ ေငြစကၠဴအတု၊ ကုန္ေဈးႏႈန္းကိစၥေတြလည္း ႀကီးေနပါၿပီ၊ မဘသ နာဇီဂတံုးေတြနဲ႔ ေနာက္လိုက္ေတြလည္း တေၾကာ့ျပန္ ေပၚေပၚတင္တင္ ထႂကြေသာင္းက်န္းေနပါၿပီ။ တပ္မေတာ္ေထာက္ခံပြဲေတြ အိေႁႏၵမရကိုလုပ္ေနပါၿပီ။

အေရးအႀကီးဆံုးက ခုလုပ္ေနတဲ့ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရးကေန ျပည္တြင္းစစ္ရပ္စဲေရး ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေတြအထိ အစိုးရကို လိုအပ္ရင္ ေဘးခ်ိတ္ထားၿပီး စစ္အုပ္စုက ေျဗာင္က်က်ကို အေသအလဲကို ဝင္ကစားေတာ့မွာပါ။

အမွန္တကယ္လိုအပ္ခ်က္အရ ေသြးရိုးသားရိုး လမ္းေပၚထြက္လာသူေတြလည္း ထြက္လာမွာပါ။ ထမင္းထုတ္နဲ႔ ေန႔စားခနဲ႔လည္း ထြက္တဲ့သူလည္း ထြက္လာၾကမွာပါ။ ဘာသာေရးလူမ်ိဳးေရးအစြန္းေရာက္ ဦးျပည္းေတြလည္း ေသြးထိုးၾကလႈံ႔ေဆာ္ၾက ဘက္ေပါင္းစံုကေန မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ၾကဦးမွာပါ။ ေမႊဖို႔ေႏွာက္ဖို႔ ဒုကၡမ်ိဳးစံုေပးဖို႔ မီစေရာ ေရမႈတ္ပါ စစ္အုပ္စုက ကိုင္ထားပါတယ္။ ေဂ်ာက္ခ်လို႔ ရေလာက္လို႔ ထိုးအပ္လိုက္တာမဟုတ္ဘူးလို႔ ယတိျပတ္ေျပာႏိုင္မယ့္သူမရွိပါ။ အဖမ္းအဆီးေတြ အကြပ္အညပ္ေတြ လုပ္ရေတာ့မွာ။

ေသခ်ာတာကေတာ့ ငါတို႔လုပ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျပည္ထဲေရးကလုပ္တာ၊ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက ကာခ်ဳပ္ကခန္႔တဲ့စစ္ဗိုလ္၊ ေထြအုပ္ေတြကို သူကိုင္တာ သူအမိန္႔ေပးတာလို႔ လုပ္မရေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ကိုင္ရေတာ့မွာပါ၊ လုပ္ရေတာ့မွာပါ။ သမၼတကတဆင့္ ကိုယ္တိုင္ ေခါင္းခံ ရေတာ့မွာပါ။ နယ္ဘက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးယႏၱယားကို တစိတ္တပိုင္း ေခါင္းေဆာင္မႈေပးရေတာ့မွာပါ။

တိုင္းျပည္နဲ႔လူထုကို စစ္အုပ္စုေျခဖဝါးေအာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္အရံႉးေပးလက္ေႁမွာက္ဖို႔ေပးတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈမ်ိဳး ထပ္ေပးဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပါရာဇိကက်မယ့္အေရး ျမင္မိပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈)

read more

(က်ားနဲ႔ရွင္ႀကီး ပြဲေတာ္တည္)မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(က်ားနဲ႔ရွင္ႀကီး ပြဲေတာ္တည္)(ပံုက ကို Kyaw Maw ဆီကေတာင္းယူတာျဖစ္ပါတယ္။
အရင္တုန္းကမွ တို႔တာဝန္အေရး ၃ ပါးကို ၃ ေၾကာင္းခြဲၿပီး ရြတ္ေနရေသးတယ္။ တေၾကာင္းၿပီးတိုင္း ဒို႔အေရး ဒို႔အေရးေတြ ထည့္ေအာ္ေနရေသးတယ္။ ခုက ၁ ေၾကာင္းတည္းဆိုေတာ့ လူသက္သာတာေပါ့။ ဒို႔အေရးေတြ ေအာ္မေနရေတာ့ ပါးစပ္လည္း သိတ္မေညာင္းဘူးေပါ့။ ပံုႏွိပ္ရင္ မင္အကုန္လည္း သက္သာသြားတာေပါ့။ ဟိုေကာင္ႀကီးလို မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ာေတြဘာေတြ မေျပာတတ္တဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ ေစတနာေပါ့ေလ။ ပီတိေသာမနႆျဖစ္စရာပါ။

အရင္တုန္းကမွ ဒါ စစ္အုပ္စုကလုပ္တဲ့ဟာမို႔ ကလန္ကဆန္လုပ္လို႔ရေသးတယ္။ ခုေန ဒါေလး ႏွလံုးသားထဲထိေပါက္ေအာင္ပိုက္ထားရင္ ေမေမ့ခ်စ္ရာက်ပါတယ္။ ဟိုေကာင္ေတြလို မလိုက္နာရင္ ေသနတ္ႀကိမ္းမႀကိမ္းတဲ့ ေမတၱာေပၚလစီမို႔ ဒါလည္း အႏုေမာဒနာေခၚစရာပါ။

အရင္တုန္းကမွ ဒါဟာ စစ္အုပ္ခ်ည္းသက္သက္ တဘက္သတ္ဝါဒျဖန္႔တာမို႔ ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္အလံမလွဲစိတ္ဓာတ္နဲ႔ ႏွိပ္စက္ၫွဥ္းပမ္းခံၿပီး ေသတဲ့အထိဆန္႔က်င္လို႔ရေသးတယ္။ တုတ္စာမိလည္း တခ်က္ပဲ။ ခုေတာ့ စစ္အုပ္စုနဲ႔စစ္ကန္ထရိုက္အစိုးရေပါင္းၿပီး "စုေပါင္းအင္အားျဖင့္" နွိပ္ကြပ္မွာဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလး ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ တခ်က္တည္းနဲ႔ အသက္ထြက္သြားေအာင္ ဇိဝိန္ခ်ဳပ္ပစ္မယ့္သေဘာပဲ။ ၂ ခ်က္စာ မိမယ္။ ဒါလည္း ေသရတာျခင္းအတူတူ အၾကာႀကီးအႏွိပ္စက္ခံၿပီးမွ ေသတာထက္ ပြဲျခင္းၿပီးေတာ့ ေသေပ်ာ္စရာပါ။ လူဟာ ေသမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။ အာဇာနည္မ်ိဳးကေတာ့ ေသရိုးမရွိလို႔ေျပာတာပဲ။ တိုင္းျပည္ကေတာ့ အသုဘ ခနခနခ်ရလြန္းလို႔ ခုဆို လိုက္ပို႔မယ့္လူေတာင္ နည္း နည္း လိုက္လာပါၿပီ။

စစ္ကန္ထရိုက္အစိုးရရဲ႔ (၇၁)ႏွစ္ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အမ်ိဳးသားေရးဦးတည္ခ်က္ေတြထဲမယ္ ထိပ္ဆံုးကေနဦးေတာ္ေတာင္ တင္ထားရတာဆိုေတာ့ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုေအာက္မွာ NLD ဘယ္ေလာက္ထိ က်ိဳးႏြံပ်ပ္ဝပ္ေနရၿပီလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ထိ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႔ေလြ႔ျဖစ္ေနၿပီလဲဆိုတာကို ေျပးၾကည့္စရာမလိုေအာင္ ပြင့္က်သြားတာပါဘဲ။ ဘယ္ေလာက္ ဖံုးဖံုး ေနာက္ဆံုးအကုန္းမွာ ေပၚသြားေတာ့တာပါဘဲ။
က်ားနဲ႔ရွင္ႀကီး ခ်စ္ၾကည္ေရးပြဲေတာ္တည္ရာမွာ ျပည္သူ႔အေသြးေတြ အသားေတြနဲ႔ ပြဲေတာ္တည္ၾကသတဲ့။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂ဝ၁၈)

read more

(ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးေတြ မပါေၾကး) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္ရင္ ႏိုင္ငံေရးေတြ မပါေၾကး) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ေဒၚႀကီး မီလာနီႀကီးပါ မၿပီး အီရတ္ေရာက္ အေမရိကန္တပ္ေတြဆီ ဒိုင္လွ်ိဳေလးနဲ႔ ဒိုးတယ္၊ “ဂါးဗမင္န္႔ရွပ္ေဒါင္း သူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး၊ ဒီမိုကရက္ေတြေၾကာင့္”လို႔ေျပာၿပီး နိုင္ငံေရးသမားနဲ႔စစ္တပ္ၾကား သပ္သြားလွ်ိဳတာ၊ ရန္ လွည့္တိုက္ေပးတာ။ ဒါေပမယ့္ ထင္သေလာက္ မေပါက္တဲ့အျပင္ ေနာက္က CNN က အစတခု ထပ္ဆြဲထုတ္ျပတာပါ ခံလိုက္ရေသးတယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္တုန္းက ေဒၚႀကီးဖေနာင့္ရိုးက အတက္ထြက္လို႔ စစ္မႈထမ္းကင္းလြတ္ခြင့္ ရသြားတဲ့အေၾကာင္းကို ျပန္ေဖာ္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္က ေဒၚႀကီးအေဖမ်က္နွာေၾကာင့္ ဖေနာင့္အရိုး အတက္ထြက္ေနပါတယ္လို႔ ေဆးစာေရးေပးလိုက္တာတဲ့။ စစ္တိုက္ရမွာေၾကာက္လို႔ သူရဲေဘာေၾကာင္ၿပီး ေရွာင္ခဲ့တဲ့ေကာင္တဲ့လို႔ မေျပာရံုတမယ္ ဝိုင္းရန္ေထာင္ၾကတယ္။

ဒီ့မတိုင္ခင္ေလးက “အေမရိကန္ေတြ ငါ့ဘက္တိမ္းၫႊတ္လာေတာ့မွာပဲ”ေတြးၿပီး ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးအပါအဝင္ အျခား စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ ႏိုင္ငံတကာအေရး၊ အေရွ႔အလယ္ပိုင္းအေရး၊ သံေရးတမန္ေရး နားလည္သူေတြကိုေျပာေနတဲ့ၾကားက အားလံုးကိုခါခ်ၿပီး ဆီးရီးယားက အေမရိကန္တပ္ေတြ ျပန္ရုပ္မယ္ဆိုၿပီးလုပ္ေတာ့ သူထင္သလိုမဟုတ္တဲ့ တုံ႔ျပန္မႈနဲ႔ တိုးမိသြားတယ္။ စစ္လက္နက္ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ႀကီးေတြက မ်က္ေစာင္းခဲလာတယ္။ စစ္ကန္ထရိုက္တာေတြ မ်က္စိမ်က္ႏွာ နည္းနည္းပ်က္သြားတယ္။ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးလည္း သိကၡာရွိရွိ ထြက္ ပစ္လိုက္တယ္။ ေနတိုးမဟာမိတ္ေတြလည္း အေတာ္ေလး ျမင္ျပင္းကပ္ကုန္တယ္။ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိေတြလည္း ျဖစ္သြားၾကတယ္။ တကယ္တမ္း တပ္ေတြျပန္ရုပ္ဖို႔ဆိုတာ လက္ေတြ႔မွာ အေတာ္မလြယ္ကူေသးတဲ့ အေနအထားပါ။ ကိုယ္ေမႊးတဲ့မီး ကိုယ့္ျပန္ ေလာင္ၿပီး အရူးမီးဝိုင္းျဖစ္မယ့္ကိန္းပါ။ ဒါကိုမေလွ်ာ့ေသးဘူး၊ သူ႔ ဒုတိယကကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးက တပ္ေတြရုပ္ဖို႔ကိစၥဆက္ကိုင္တြယ္ဖို႔ သူ အမိန္႔ေပး ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္ထပ္ တပ္ရုပ္စရာက အာဖဂန္နစၥတန္ပဲ ဘာညာနဲ႔ အလံုးႀကီးေတြပစ္ေနတယ္။

တပ္ေတြသာ တကယ္ရုပ္မယ္ဆို စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြရဲ့မိသားေတြ ေဆြမ်ိဳးေတြ ဝမ္းသာၾကမွာပဲ။ ေထာက္လည္း ေထာက္ခံၾကမွာပဲ။ စစ္အရင္းရွင္ႀကီးေတြ၊ စစ္ကုန္သည္ႀကီးေတြ၊ စစ္ပြဲစားႀကီးေတြ၊ ဘဏ္သူေ႒းႀကီးေတြ ဆထက္ထမ္းပိုးဓနေတြတိုးေစဖို႔ သူတို႔လင္ေတြ၊ သားေတြ မိဘေမာင္ဘြားေတြ ျပည္ပနိုင္ငံေတြသြား အေသခံေနၾကရတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ ခက္ေနတာက အဲ့ဒီ စစ္သားမယား ေတြဆိုတာက ေလာ့ဂ္ဟိမာတင္လို႔၊ ေနာ့သ္ေရာ့ကရူးမင္းလို၊ ဘိုးရင္းလိုဟာေတြမွာ ရွယ္ယာေလးေတာင္ လက္ႀကီးႀကီး မဝယ္နိုင္တာပဲ။ သူတို႔လင္ေတြသားေတြ မိဘေမာင္ဘြားေတြလက္ထဲ ေသနတ္သာရွိေပမယ့္ ပစ္မိန္႔ေပးနိုင္တဲ့အာဏာက သူတို႔ေျပာင္းဝကလာတာမွ မဟုတ္တာ။ စစ္လက္နက္ပစၥည္း ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ရင္း၊ စစ္တိုက္စားရင္းႀကီးပြားေနတဲ့ေကာင္က စစ္ပြဲမရွိရင္ လက္နက္သစ္ေတြ တကယ့္လက္ေတြ႔ ဘယ္နားသြားစမ္းသပ္ျပရင္း ေၾကာ္ျငာရင္း ေဈးေခၚလို႔ရပါ့မလဲ၊ ရွိတဲ့လက္နက္ေတြ ဘယ္နားသြား ျဖဳန္းပစ္ရပါ့မလဲလို႔ အၿမဲေတြးပူေနရတာေလ။ စစ္သားမယားက လင္သားအတြက္ေလာက္ ပူရတာ။

ခရစၥမတ္စ္မတိုင္ခင္ေလးမွာပဲ မကၠဆီကို-အေမရိကန္နယ္စပ္ တံတိုင္းခတ္ဖို႔လိုေငြ ဘီလီယံ ၂ဝ ထဲက ၅ ဘီလီယံကို အရင္ေပးထားရမယ္လို႔ လႊတ္ေတာ္ေတြကို လည္မ်ိဳသြားၫွစ္တာ ဟိုေတြက နယ္စပ္လံုၿခံဳေရးအတြက္ လိုအပ္တာလည္းမွန္တယ္။ ေငြလည္း ထိုက္သေလာက္ ေပးမယ္။ တံတိုင္းေတာ့ မလိုဘူး။ ေငြလည္း ေတာင္းသေလာက္ခြင့္မျပဳဘူးလို႔ ခံထားလိုက္ေတာ့ ေအး..ဒါဆို အဲ့ဒါကို ငါလည္း လက္မွတ္ မထိုးဘူးကြာ ရွပ္ေဒါင္းမကလို႔ ခြပ္ေဒါင္းျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီး ညစ္လံုးျပန္လံုးေတာ့ ဂါးဗမင္န္႔ရွပ္ေဒါင္းျဖစ္သြားတယ္။ အဲ့ဒါကို ေအးေအးမေနဘူး၊ ခရစၥမတ္စ္ေန႔မွာ အေမရိကန္စစ္သားေတြနဲ႔ ဖုန္းဆက္ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကားေျပာရင္း ငါကေတာ့ အဲ့ဒီေငြ မရမျခင္း အစိုးရျပန္မပြင့္လည္း ဒီအတိုင္းေနမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ခ်လိုက္ေတာ့ လူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ ပိုျဖစ္သြားတယ္။

ေဟာ အခု အဲ့ဒါေတြရဲ့ဂယက္အျပင္ တရုတ္နဲ႔ျဖစ္တဲ့ကုန္သြယ္ေရးစစ္ကလည္း နဂါးအၿမီးမကုပ္ဘဲ က်ားၿမီးဆြဲမိသြားတယ္။ ေလာေလာဆယ္ မွာေတာ့ အဲ့ဒီကိစၥႀကီးက ၿဖဲေခ်ာက္ရံုေလာက္ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာက္ကိုးနဲ႔ ေဟာက္ထုတ္သလိုျဖစ္သြားတယ္။ ေနာင္ေတာ့ ဘယ္အထိ ၂ ဘက္နာ နာၾကမလဲ မေျပာတတ္ေသးဘူး။ လတ္တေလာမွာ တရုတ္ကို ဘယ္ေလာက္ ထိမထိ မေျပာနိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္ဘက္ထိခ်က္က ခ်က္ျခင္းသိသာလာတယ္။ ကုန္ပစၥည္းထုတ္လုပ္မႈေတြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္လာတယ္။ စက္ရံု အလုပ္ရံု၊ ကုမၸဏီေတြေရွ႔မွာ ေထာင္ေထာင္ ထားတဲ့ Hiring now လူသစ္ငွားရမ္းေနပါသည္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ နည္းနည္းလာတယ္။

အဲ့လိုေတြ တဘက္မွာျဖစ္ေနတုန္း တရုပ္ဖုန္းကုမၸဏီပိုင္ရွင္တပိုင္းလည္းျဖစ္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာအမႈေဆာင္လည္းျဖစ္သူကို အီရန္နဲ႔ဆက္လို႔ ဆိုၿပီး ကေနဒါကိုဖမ္းခိုင္းတာကလည္း ေႁမြပူရာကင္းေမွာင့္ျဖစ္ျပန္တယ္။ တရုတ္ကလည္း ကေနဒါ ၃ ဦးကိုျပန္ဖမ္းထားတယ္။ စစ္ေအး တေခတ္လံုး အဲ့သလိုမ်ိဳး အျပန္အလွန္ေတြ ဓားစာခံသေဘာဖမ္းၾက၊ ျပန္လဲလွယ္ၾကတာ ဘာမွမထူးဆန္းဘူး။ ဟိုတုန္းက သူ႔ဘက္ကိုယ့္ဖမ္း ၾကၿပီေဟ့ဆို သံတမန္ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္ ကိုင္ထားသူေတြမ်ားတယ္။ ဖမ္းရင္လည္း ဒလွ်ိဳလုပ္လို႔ဆိုၿပီး ဖမ္းတာ။ သံတမန္လုပ္ငန္းမွာ ဒလွ်ိဳလုပ္ငန္းဟာ အခရာက်တဲ့ေလေတာ့ေတာ့ မေျပးေသာ္လည္းကန္ရာရွိ အဖမ္းခံၾကရတာပဲ။ ခု ဖမ္းတာက သံတမန္ေတြမဟုတ္ဘူး။ စီးပြားေရးသမားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးဆက္ႏြယ္စီးပြားေရးသမားေတြဆိုေတာ့ နည္းနည္းထူးမွာပဲ။ ေခတ္ကလည္း စစ္ေအးေခတ္မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီလို အသူရာနဲ႔သိၾကားမင္းစစ္ေတြျဖစ္ေနတုန္း ေဒၚလာေငြသခြပ္ပင္က မီးတက်ီက်ီျဖစ္လာတယ္။ အိမ္ေရွ႔ပူ အိမ္ေနာက္မခ်မ္းသာ ျဖစ္လာတယ္။ ေဒၚလာကို ႏိုင္ငံျခားအရန္ေငြအျဖစ္ သိမ္းသူေတြစိတ္ထဲ "ေတာင္ပံနီဒဂၤါးေတြျဖစ္ကုန္ရင္ေတာ့ ကိုယ္က်ိဳးနည္းရခ်ည္ရဲ႔"ဆိုၿပီး လက္ထဲ သိပ္မထားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကဝယ္ထားတဲ့ အေမရိကန္အစိုးရေငြေခ်းစာခ်ဳပ္ေတြကို မသိမသာေရာေရာ သိသိသာသာေရာ၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေရာ ေျဗာင္က်က်ေရာ ထုတ္ေရာင္းလာၾကတယ္။ ဗဟိုဘဏ့္ေခါင္းေပၚ ေငြေၾကးျဗမၼာ့ဥေကၡာင္းက က်လာတယ္။ သူတင္လိုက္တဲ့ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠဌကလည္း ေခ်းေငြအတိုးႏႈန္းကို ႁမွင့္လိုက္တယ္။ ဗဟိုဘဏ္ဥကၠဌဆိုတာ အေမရိကန္ေငြေၾကးေပၚလစီကို က်ားကန္ေပးရတဲ့လူ။ ျပည္တြင္းျပည္ပ နိုင္ငံတကာ၊ ကုန္သြယ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ ေငြေၾကးဖလွယ္မႈ၊ သြင္းကုန္ထုတ္ကုန္၊ တဦးခ်င္းဝင္ေငြ၊ တမ်ိဳးသားလံုး အသားတင္ထုတ္လုပ္မႈ၊ ေငြေဖာင္းပြႏႈန္း၊ ေငြက်ံဳ႔ဝင္ႏႈန္းစတာေတြကို အဘက္ဘက္က တြက္ခ်က္ၿပီးမွ ေငြေၾကးေပၚလစီ ခ်မွတ္ရတာ။ သမၼတက အမည္စာရင္းတင္သြင္းသူမွန္ေပမယ့္ တိုင္းျပည္မ်က္နွာၾကည့္ၿပီး ေငြေၾကးကိစၥကိုင္တြယ္တာမွာ သမၼတမ်က္နွာ ေထာက္ေနစရာမလိုဘူး။ သူ႔မွာ ေငြလုပ္စက္မရွိေပမယ့္ ေငြလုပ္ႏိုင္တဲ့ပါဝါရွိတယ္။ ေငြတိုးႏႈန္းေတြ တက္လာတယ္။ ေဒါင္းဂ်ံဳးစ္လို႔ဆိုတဲ့ စေတာ့ရွယ္ယာေဈးကြက္ အတက္အက်ျပျမားဦးက ေအာက္စိုက္လာတယ္။ ရွယ္ယာေဈးေတြ လံုးပါး ပါးလိုက္လာတယ္။ ဒီတင္ ေဒၚႀကီး က်ားနာခဲ ခဲၿပီး ဘဏၰာေရးဝန္ႀကီးကို ထုတ္မယ္ေတြဘာေတြ ၿခိမ္းေျခာက္အက်ပ္ကိုင္လာတယ္။ သူတင္တဲ့ ဝန္ႀကီးေတြပဲ သူ႔ျပန္ ကလန္ ၾကတာ။

CNN  သတင္းသမားနဲ႔သူနဲ႔ ခြန္းႀကီးခြန္းငယ္ျဖစ္ၾကတာမွာလည္း သူတင္တဲ့ ဗဟိုတရားရံုးခ်ဳပ္ တရားသူႀကီးကပဲ “သတင္းသမားကို အိမ္ျဖဴေတာ္လာ သတင္းယူခြင့္ပိတ္ပင္ႏိုင္တဲ့အာဏာ သမၼတမွာမရွိဘူး၊ သူ႔သတင္းေထာက္ကဒ္ျပန္ေပးလိုက္ပါ”လို႔ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ ကိုင္ၿပီး စီရင္ခ်က္ခ်လိုက္ေတာ့ ေဒၚႀကီး ထြန္႔ထြန္႔လူးသြားတယ္။ ငါေမြးတဲ့ေမ်ာက္ ငါ့ျပန္ေခ်ာက္ရေကာင္းလား ျဖစ္သြားေပမယ့္ ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး။ လက္ဖ်ားနဲ႔သြားတို႔လို႔မရဘူး။

ဒီၾကားထဲ သူ႔တဖားဖား မယားကလည္း တမ်ိဳး။ သမၼတကေတာ္ေပမယ့္ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ လင္နဲ႔အတူ မေနသူ။ ေမာ္ဒယ္ဘဝကေန သမၼတကေတာ္ First Lady ျဖစ္လာတာဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအဝန္းအဝိုင္းထဲ မဝင္ဆန္႔ဘူး။ မစ္ရွဲလ္အိုဘားမားရဲ႔စကားေတြကို သူ႔မိန္႔ခြန္းထဲ ခိုးထုတ္ခိုးထည္နဲ႔မိခဲ့တယ္။ ရဟတ္ယဥ္ေပၚတက္ခါနီး လင္ေတာ္ေမာင္ကလက္ဆြဲတာကို ပုတ္ခ်တဲ့အထိ စိတ္မေစာင့္စည္းႏိုင္လို႔ လူေျပာစရာ လူရီစရာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပြဲတက္တိုင္းလည္း ရိႉးတိုးရွန္႔တန္႔ေတြနဲ႔ ဗိုလ္ပံုအလယ္ မင္းပရိတ္သတ္ေတြၾကား မင္းခန္းမင္းနားေတြမွာ အိေျႏၵမရတာမို႔ အေမရိကန္ေတြက မ်က္နွာပူၾကတယ္။ ေလွာင္ၾက သေရာ္ၾကတယ္။ သူကလည္း လင္ေတာင္ေမာင့္အားက်မခံ သမၼတ ကေတာ္ရံုး အႀကီးအကဲကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါက ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဆိုေပမယ့္ သူက သမၼတကေတာ္ဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သြားတယ္။

ေဒၚႀကီး သမၼတတက္ျဖစ္ၿပီးမွ ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ဝန္ႀကီးေတြအပါအဝင္ အိမ္ျဖဴေတာ္နဲ႔ အစိုးရထိပ္တန္းအရာရွိေပါင္း အေယာက္ ၄ဝ ေက်ာ္ၿပီ။ သူနဲ႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဒါမွမဟုတ္ သူ ျပႆနာ မီးခြက္ထြန္းရွာလႊတ္လိုက္တဲ့လူေတြကိုၾကည့္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ၊ ေငြေၾကးကၽြမ္းက်င္သူေတြ၊ စီမံခန္႔ခြဲေရးဂုရုေတြ၊ သံႀကီးတမန္ႀကီးေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ဥပေဒနဲ႔တရားေရးဌာနက လူေတြခည္းပဲ။ အားလံုးဟာ သူ႔နယ္နဲ႔သူ ထင္ရွားၾကသူေတြ နံမည္ေကာင္းရွိသူေတြမ်ားတယ္။ တရားဥပေဒကို၊ ဖြဲ႔စည္းပံုကို၊ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းေတြကို၊ က်င့္ဝတ္က်င့္ထံုးေတြကိ၊ သံခင္းတမန္ခင္းေတြကို ေလးစားတန္ဖိုးထားၾကသူေတြျဖစ္သလို အေမရိကန္ႏႈန္းစံ တန္ဖိုးေတြကိုလည္း ျမတ္ႏိုးတနာရွိၾကသူေတြျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔လို Popular Politics ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လွည့္ဖ်ား၊ ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး အာဏာထဲေရာက္လာတဲ့ တေဇာက္ကန္း တဇြတ္ထိုးသမားေတြ မဟုတ္ၾကဘူး။

အမွန္က သူ အက်ပ္ရိုက္ေနတာ။ ေမ်ာက္ မီးခဲကိုင္မိေနတာ။ အရူးမီးဝိုင္းျဖစ္ေနတာ။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ဦးမလဲကေတာ့ နွစ္သစ္ကူးၿပီးမွ ေငြေရာင္ပိတ္ကားေပၚ ဆက္ၾကည့္ရမွာဘဲ။ သူ႔မဲေပးမိသူေတြအျဖစ္က ေမ်ာက္လက္ စက္ေသနတ္ အပ္မိလိုက္တာ။ သူ႔ မေထာက္ခံတဲ့ လူေတြအတြက္က် အရူးနဲ႔လင္ အေပးစားခံလိုက္ရတာ။ ႏိုင္ငံတကာကေတာ့ ကိုယ္ႏိုင္ငံအိမ္ဦး ေခ်းတက္ပါမရေအာင္ လူ႔စည္း ဘီလူးစည္းေတြ သားသားလာတာလည္း ျမင္ေနရတယ္။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂ဝ၁၈)

read more

(လူအတုနဲ႔ေငြအတုအေၾကာင္းေျပာျခင္း) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(လူအတုနဲ႔ေငြအတုအေၾကာင္းေျပာျခင္း)

ေငြစကၠဴအတုကို counterfeit money လို႔ေခၚတယ္ဟ အရူးအမတ္ရ၊ အဲ့ဒီ နာမဝိေသသနကိုမသံုးခ်င္ရင္ Fraud တို႔ Forgery တို႔သံုးလည္းရတယ္ သိတ္ကိစၥမရွိဘူး၊ လူေတြနားလည္တယ္။ Fake money လို႔ေတာ့ မင္းတေယာက္ကလြဲလို႔ ဘယ္သေကာင့္သားမွ မသံုးဘူးဟ။

မတတ္ မတတ္ဘူးေျပာကြာ။ မရွက္နဲ႔။ အမတ္မို႔လို႔ အဂၤလိပ္စာ တတ္ရမယ္လို႔လည္း မရွိဘူး။ အဂၤလိပ္စာမတတ္ဘဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို ဦးေဆာင္ခဲ့ၾက ဦးေဆာင္ေနၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီး၊ အေဝးႀကီး မၾကည့္နဲ႔ တရုတ္ကိုပဲၾကည့္။

ဘာသာစကားတြင္က်ယ္မႈဆိုတာ ယဥ္ေက်းမႈတြင္က်ယ္မႈပဲဟ။ ယဥ္ေက်းမႈတခုခု ဘာသာစကားတခုခု တြင္က်ယ္တာဟာ လူအနည္းအမ်ားနဲ႔ ဒီေလာက္ ဆိုင္လွတာမဟုတ္ဘူး။ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ ဒီေလာက္မ်ားေနတာပဲ တရုတ္စကား ဘာလို႔ ကမၻာခ်ီၿပီး မတြင္က်ယ္သလဲ။ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးမွာ ပညာတတ္မ်ားျခင္းမမ်ားျခင္းနဲ႔လည္း သိတ္မအပ္စပ္ဘူး။ အေမရိကနဲ႔ဥေရာပမွာတင္မကဘူး အိႏိၵယမွာပါ ဟိႏၵဴလူမ်ိဳးေတြ ပညာတတ္ေတြမွ တပံုႀကီး။ ဘာလို႔ ဟိႏၵဴစကားက အိႏိၵယတိုက္ငယ္ထဲကေန အျပင္ထြက္မလာသလဲ။ အိႏၵိယတိုက္ငယ္ထဲမွာေတာင္ ဘာသာစကားကြဲေတြမွ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ရွိေနေသးတာပဲ။ ဘာသာစကားဟာ သံုးရေျပာရ အဆင္ေျပျခင္းမေျပျခင္း အသံထြက္ရလြယ္ျခင္း ခက္ျခင္းေတြနဲ႔ ပိုေတာင္မဆိုင္ဘူး။ ကိုယ့္မိခင္ဘာသာစကားမဟုတ္တဲ့ အျခားဘာသာစကားတခုခုကို ႀကီးမွသင္ရင္ ခက္တာခ်ည္းပဲ။ ဘယ္လို အသံထြက္ထြက္ သူ႔လူအရင္းေတြေျပာသေလာက္ကို မပီဘူး။ သူတို႔ေလာက္ စကားလည္း မႂကြယ္ဘူး။ သူတို႔ေလာက္ကို မတတ္ဘူး။ ဗမာစကားတတ္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ဗမာစကားပါရဂူႀကီးကို မင္းအိမ္ေခၚၿပီး တေန႔ေလာက္ စကားေျပာၾကည့္ မင္းသိသြားလိမ့္မယ္။ ဘာသာစကားတိုင္းမွာ သူ႔အရည္အခ်င္းေတြနဲ႔သူ ျပည့္စံုတယ္။ သူ႔စံေတြနဲ႔ သူမီတယ္။ ဘယ္ ဘာသာစကားကမွ ဘယ္ဘာသာစကားထက္ ပိုအဆင့္မျမင့္ဘူး အဆင့္မနိမ့္ဘူး။ အရူးခ်ီးပန္းေတြ မေျပာနဲ႔ကြာ။

ဘာသာစကားတခု တြင္က်ယ္လာတာဟာ အဲ့ဒီတိုင္းျပည္ အဲ့ဒီလူ႔အဖြဲ႔အစည္းရဲ့ စီးပြားေရးအင္အား၊ ဓနအင္အားနဲ႔ တိုက္ရိုက္ဆိုင္တယ္ကြာ။ ခ်မ္းသာေတာင့္တင္းဖို႔မေျပာနဲ႔ ဗမာျပည္လို ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနတဲ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခု တိုင္းျပည္တခုရဲ့(ယဥ္ေက်းမႈ)ဘာသာစကား ကမၻာေတာတိုးဖို႔ ဘယ့္ႏွယ္လို႔ မ်က္ႏွာပန္းလွမလဲကြ။

ကိုယ့္စကား ကမၻာတန္းဝင္ခ်င္ရင္ တိုင္းျပည္ခ်မ္းသာေအာင္အရင္လုပ္ လို႔ေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ မခ်မ္းသာတဲ့တိုင္းျပည္ရဲ့စကားကို ဘယ္အမ်ိဳးေကာင္းသားမွ ဖင္ၾကားမၫွပ္ဘူးကြ။ အဲ့ဒါ ဘဝင္က်ထားဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ အေမရိကန္ေတြ ကမၻာ့ထိပ္တက္လာေတာ့ အဂၤလိပ္စကားျခင္း အတူတူေတာင္ အေမရိကန္ေျပာအဂၤလိပ္စကားဆိုၿပီး ထပ္ျဖစ္ရေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ဘာသာစကား ေလွႀကီးေပၚ ေလွငယ္တင္ေသးတယ္ မဟုတ္လား။ ခု တရုတ္စကားကို ေလ့လာသူေတြ၊ တရုတ္စာသင္တဲ့ေက်ာင္းေတြ တကၠသိုလ္ေတြ ဒီဘက္မွာ အၿပိဳင္းအရိုင္းျဖစ္လာေနတယ္။ အဲ့ဒါ တရုတ္ရဲ့ ဓနအင္အားေၾကာင့္ပဲဆိုတာ ထင္ရွားသိသာတဲ့အခ်က္ပဲ။

ကိုယ့္သာစကား ဒီ့ထက္ပိုတြင္က်ယ္ခ်င္ရင္ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈ ဒီ့ထက္ျပန္႔ႏွံ႔ေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကိုယ့္စာကိုယ္ေလ့လာရံု ႁမွင့္တင္ရံု ထိန္းသိမ္းရံုနဲ႔မရဘူး။ အဲ့ဒါေလာက္က စကားမေပ်ာက္ စာမေပ်ာက္ေအာင္ေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ျပန္႔ပြားေအာင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဆို အဲ့ေလာက္နဲ႔မရဘူး။ အဲ့ေလာက္က ဝါးလံုးေခါင္းထဲျပန္႔ပြားရံုပဲ။ ျမန္စာျပန္႔အဖြဲ႔လည္း လုပ္တတ္တာပဲ။ လုပ္ခဲ့တာပဲ။ လုပ္ေနတာပဲ။ ငါေျပာတဲ့ျပန္႔ပြားေရးက မင္းေျပာတဲ့ "ဗမာစကားလည္း ဘာလို႔ ကမၻာသံုးစကား မျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ"လို မဟုတ္ဘူး။ တူလည္း မတူဘူး။ မင္းေျပာတာက ခု ေခတ္ေပၚ Popular Politics ဆိုတဲ့ ႀကိဳက္လံုးပစ္ႏိုင္ငံေရးေပၚ အေျခခံတာပါ။

အဲ့ဒါေတြက မင္းတို႔ေမေမကအစ အာဂံုေဆာင္ေနရတဲ့ အလံုးေတြပါကြာ။ သူက ပိုေတာင္ ေဆာင္ရေသးတယ္။ သူ႔အိမ္ေထာင္ဘက္က မင္းတို႔ေျပာတဲ့ "လူမ်ိဳးျခား"။ ငါက အဲ့ဒီ "လူမ်ိဳးျခားတို႔ ဘာသာျခားတို႔"ဆိုတဲ့အသံုးကို မစင္ထက္ရြံတယ္။ လူလူခ်င္း အဲ့သလိုခြဲျခားတတ္တဲ့ ဉာဥ္ ဗီဇရွိသူဆို "အဟိတ္တိရိစၦာန္ထက္ပိုသည့္အသိ" မရွိသူလို႔ပဲ သေဘာထားတာကြ။ မင္းက လူမတူ ဘာသာအယူမတူမတူတဲ့ က်န္တဲ့လူေတြသာ တိတ္တိတ္ပုန္းတမ်ိဳး ေျဗာင္တမ်ိဳးဆန္႔က်င္ေနတာ မင္း "ေမေမ့လင္" က်ေတာ့ ေမေမ့ေရွ႔မွာ ပါးစပ္ေတာင္ မဟဝံ့ဘူးမဟုတ္လား။ ဟရမယ္လို႔ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ "ငါတို႔ေမေမေမလည္း လူပဲ၊ သူ႔အိမ္ေထာင္ဘက္ကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ေရြးခ်ယ္ လက္ထပ္ခြင့္ လူတိုင္းမွာရွိသလို သူ႔မွာလည္းရွိတာပဲ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ လူမ်ိဳး ဘာသာ အသားအေရာင္ခြဲျခားတာဟာ မေကာင္းမႈပဲ" စတာမ်ိဳးေလးေလာက္ အေျခခံကစမွန္မွန္ကန္ကန္ေတြးလို႔ သိလို႔ မဟတာမ်ိဳးဆိုေကာင္းတယ္။ ခု မင္း မဟဝံ့တာက ဘယာဂတိေတြေၾကာင့္။

ငါက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ ဘာလူမ်ိဳးမွန္းမသိ။ ညားတဲ့မယားကလည္း ဘာလူမ်ိဳးမွန္းမသိ။ ေနတဲ့တိုင္းျပည္ကလည္း အမ်ိဳးသားေန႔ မရွိတဲ့ျပည္။ ဘာသာကလည္း ခုထိ ကိုးကြယ္ေလာက္တာ မေတြ႔မိေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ လူျဖစ္ေနတယ္။ ငါတို႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ေနတယ္။ ငါတို႔ ကိုယ့္အျပင္ကို ထြက္ထြက္ၾကည့္တယ္။ ကိုယ့္အဇၩတၱဥခံြေလးကို ကမၻာထင္မေနဘူး။ စာဖတ္တယ္။ လူေတြၾကားထဲေနတယ္။ ငါတို႔ ဘာလူမ်ိဳးလို႔ ေျပာမရေပမယ့္ "လူ"လူမ်ိဳးအစစ္ေတြျဖစ္တယ္။ လူလိုက်င့္တယ္ လူလိုေနတယ္ လူေလာက္ပဲ စံမီတယ္။ လူက်င့္တရားပဲ က်င့္တယ္။ အဲ့ "လူဘာသာ" ပဲ။ လူ လူမ်ိဳးကကိုးကြယ္တဲ့ လူဘာသာေပါ့ပြာ။

မင္းေျပာသလိုဆို ငါ့မယားလည္း မင္းနဲ႔ လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခား။ ငါနဲ႔လည္း လူမ်ိဳးျခား ဘာသာျခားပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ လူ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္တယ္။ လူဆန္တဲ့စိတ္ေမြးတယ္။ တတ္ႏိုင္သမွ် လူသားစိတ္ထားတယ္။ မင္းကိုလည္း ငါ့လိုပဲ လူလို႔ပဲျမင္တယ္။ က်န္တာကေတာ့ မင္းဘာသာ ယံုခ်င္ရာယံု။ မယံုခ်င္လည္းေန ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အယူသည္း တေဇာက္ကန္း အျမင္က်ဥ္းတဲ့ "မ်ိဳးခ်စ္စိတ္"ဆိုတဲ့အစြဲအလမ္း တတ္နိုင္သမွ် ကင္းေအာင္ေနကြာ။ ဒါဆို မင္းလည္း လူ လူမ်ိဳးျဖစ္။ လူဘာသာကိုးကြယ္ၿပီ။ လူအစစ္ျဖစ္ၿပီ။

ခုလည္း ငါ့ဘက္ကေတာ့ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ၾကားမွာ ဘာမွ ျခားမေနဘူး။ လူေတြဘဲ။ မတူတဲ့လူမ်ိဳး၊ ဘာသာေတြပဲ မတူတဲ့ကိုးကြယ္မႈမ်ိဳး။ မတူမႈေလး ေလာက္ပဲ။ ဘာမွ မျခားဘူး။ မင္းစိတ္ထဲက မင္းအေသြးအသားထဲကေန အေျခာက္တိုက္ ဘဝင္ျမင့္ အဆံေခ်ာင္ အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာ ဝံသာႏုရကၡိတဆိုတဲ့ ဖားေျခရာခြက္ထဲကေနျမင္ရတဲ့ ေကာင္းကင္ကို စႀက္ာဝဠာထင္ေနတဲ့စိတ္ကိုျပန္ၾကည့္ပါ သူငယ္ခ်င္း။

ငါတို႔ကို အထဲလာၿပီးလုပ္ၾကည့္ဖို႔ေျပာတာထက္ မင္း အျပင္ကို ထြက္ၾကည့္ပါ။ လူအေကာင္လိုက္ႀကီး မထြက္ႏိုင္ရင္ေတာင္ စိတ္ကိုက်ယ္က်ယ္ဖြင့္ထားပါ။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ထြက္ပါ။ တလ ကိုးသီတင္းလာလည္ၿပီး အေမရိကန္ႀကီးေကာင္းလွခ်ည့္လုပ္တဲ့ လူစားေတြထဲေတာ့ ပါမသြားေစနဲ႔။ စာမ်ားမ်ားဖတ္ပါ။ ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္မႈကို အေျခခံကစ ျပင္ၾကည့္ပါ။ အယူသည္းမႈ အစြန္းေရာက္မႈ အမုန္းတရား အာဃာတတရားေတြနဲ႔ ေလာင္မီးက်ေနတဲ့ျပည္ကို ေလ ထပ္မပင့္ပါနဲ႔ နစ္ေနတဲ့ျပည္ကို ဝါးကူမထိုးပါနဲ႔ေတာ့။ လူထုကို အေတြးအေခၚအရ၊ ႏိုင္ငံေရးအရ ေကာင္းရာမြန္ရာဆီေရာက္ေအာင္ ဦးေဆာင္ပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ေဘးေခ်ာ္ထြက္ၿပီး ရွည္ကုန္ၿပီ။

ငါလည္း အဂၤလိပ္လို ဘယ္ေလာက္မွတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ တတ္သေလာက္နဲ႔ ဒီလိုပဲ ေျပာေနရတာ။ ဗမာစာေရးရင္ လိုအပ္တဲ့ေနရာတိုင္း အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ ၫွပ္ေရးတာပဲ။ တခါတေလ ဘာသာလည္းမျပန္ဘူး၊ အဂၤလိပ္လို႔လည္း စာလံုးမေပါင္းဘူး။ ဗမာအသံထြက္အတိုင္း ေရးခ်လိုက္တာက ပို လူၾကားထဲက်တယ္ ေပါက္ၿပီးသားစကားမို႔ ပိုထိေရာက္တယ္။ ဂလိုဘယ္လိုက္ေဇးရွင္န္းလိုဟာမ်ိဳး၊ ကာလဘ္ခ်ားေရွာ့ခ္လိုဟာမ်ိဳး။

အဲ့ဒီေတာ့ အၿပီးသတ္ တခြန္းတည္းျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ ေငြစကၠဴအတုဆိုတာကို Fake Money လို႔ ေခၚရင္ မမွန္ဘူးကြာ။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(ဒီဇင္ဘာ ၂၆၊ ၂ဝ၁၈)

read more