အေမနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ /ဖိုးသံ (လူထု)

အေမနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ေဒါက္တာသန္းရင္မာ/ ဖိုးသံ (လူထု)
အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္ဟာ အေမ့ ဒီအင္န္ေအထဲမွာကို ပါေနတယ္လို႔ေျပာရင္ ရလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းက သူ႔အေဖ၊ သူ႔အဖိုး တို႔ကလည္း ထက္သန္တဲ့ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္႐ွိသူေတြ ျဖစ္လို႔ပါပဲ။

အေမ အသက္ရလာတာနဲ႔အတူ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႔အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္႐ွားမႈဟာလည္း ရင့္က်က္လာခဲ့ပါတယ္။ အရင္ကေတာ့ ဗမာႏိုင္ငံရဲ႔အဦးပိုင္း အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြကို ပေဒသရာဇ္မင္းညီမင္းသားေတြနဲ႔ မင္းေလာင္းေတြ၊ ေဒသေခါင္းေဆာင္ေတြက ဦးေဆာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ သူတို႔ဟာ လက္နက္ကိုင္စြဲ တိုက္ခိုက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ထက္ လက္နက္ခဲယမ္းပိုေကာင္းတဲ့၊ ေလ့က်င့္မႈျပည့္စံုတဲ့ ကိုလိုနီတပ္ေတြရဲ႔ ႏွိမ္နင္းမႈကို ခံခဲ့ရပါတယ္။

အေမ့ရဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒဟာ အဲဒီတုန္းက အက်ယ္အျပန္႔လႊမ္းမိုးေနတဲ့ ပေဒသရာဇ္အမ်ိဳးသားေရးဝါဒနဲ႔ ကြဲျပားပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႔ ေႂကြးေၾကာ္သံက “အမ်ိဳး-ဘာသာ- သာသနာ”ဆိုတာမ်ိဳးျဖစ္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ သံဃာေတာ္ေတြ အမ်ားအျပားလည္း ပါဝင္ၾက ပါတယ္။ ဒီလိုေႂကြးေၾကာ္သံေတြကို ဒီလိုအခ်ိန္မွာကိုင္စြဲေနတာဟာ ကမၻာႀကီးနဲ႔အဆက္ျပတ္ေနတဲ့လကၡဏာလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔တိုက္ပြဲဟာ တရားမွန္ကန္ၿပီး လူထုႀကီးရဲ႔ေထာက္ခံမႈကိုလည္း သူတို႔ ရၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြဟာ အကန္႔အသတ္ ႐ွိလွပါတယ္။

တကၠသိုလ္ေတြကေန ပညာတတ္ေတြ ပိုထြက္လာတာနဲ႔အမွ် အေျခအေနေတြဟာလည္း ပိုတိုးတက္လာပါတယ္။ ဗမာျပည္ထဲကို ေခတ္သစ္ ႏိုင္ငံေရး တင္သြင္းလာတာဟာ ပညာတတ္ေတြျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ တိုင္းျပည္ကိုခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးရလိုတဲ့ဆႏၵတို႔ဟာ အေမ႔ရဲ႔ရင္ထဲမွာ စြဲၿမဲစြာကိန္းေအာင္းေနပါတယ္။ အေမဟာ အဲဒိရင္ဘတ္္နဲ႔ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကိုတက္ခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ရဲ႔အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓာတ္ဟာ အဲဒီေခတ္အဲဒီအခါမွာျဖစ္ေပၚေနတဲ့ ကိုလိုနီဆန္႔က်င္ေရးလႈပ္႐ွားမႈနဲ႔ေပါင္းစည္းမိၿပီး သူ႔ေခါင္းထဲမွာ တညီးညီးေတာက္ေလာင္ ေနတဲ့ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္ႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္သူဟာ လက္ေတြ႔ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ပိုနားလည္လာၿပီး တကယ္လႈပ္႐ွားလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ သခင္ေအာင္ဆန္း၊ သခင္ဗဟိန္း တို႔လို ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ထိေတြ႔လာရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ သံုးႏွစ္ေလာက္ေနေတာ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီကို ထူေထာင္သူ ေတြထဲမွာ ဒီပုဂၢိဳလ္ေလးႏွစ္ဦးရဲ႔နာမည္ကို ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္အေမရဲ႔ႏိုင္ငံေရးအျမင္ဟာ တကၠသိုလ္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုႏိုးၾကား ပိုအျမင္က်ယ္လာတယ္လို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ ရင္ထဲမွာ တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ဓာတ္နဲ႔ မတရားတာကိုမုန္းတီးမႈေတြ အလ်င္အျမန္တုိးတက္ ႀကီးထြားလာရင္း ေက်ာင္းသားသပိတ္ေပၚေပါက္လာတဲ့အခါမွာ ေပါက္ကြဲထြက္ၿပီး သူ႔ကိုေ႐ွ႔တန္းမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာေနတာေတြ ေတြ႔ရေတာ့ တာပါပဲ။

အဲဒီေခတ္တုန္းက လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လႈပ္႐ွားမႈေတြမွာပါဝင္ၾကတဲ့ ပညာတတ္ေတြအေပၚမွာ လက္ဝဲစာေပေတြက အနည္းနဲ႔အမ်ား ဆိုသလို ၾသဇာသက္ေညာင္းၾကပါတယ္။ ဒီထဲမွာ အေမလည္းႁခြင္းခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။ သမိုင္းကို အာဃာတမပါပဲၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီ ကာလတုန္းက ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးထဲမွာ ဖက္ဆစ္ေတြကိုဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ရာမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြဟာ အတက္ႂကြဆံုးဆိုတာကိုေတြ႔ရမွာပါ။

အေမ့အေပၚမွာ ၾသဇာအသက္ေရာက္ဆံုးနဲ႔ အေမကအၾကည္ညိဳဆံုး ႏိုင္ငံေရးသမားကိုေျပာပါဆိုရင္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကို ေျပာရမွာပါ။ ဆရာႀကီးရဲ႔အက်င့္သိကၡာ႐ွိမႈ၊ ခိုင္မာျပတ္သားတဲ့ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး ကိုလိုနီဆန္႔က်င္ေရးရပ္တည္ခ်က္နဲ႔ ျပည္သူလူထုအတြက္ တဘဝလံုးပံုအပ္ထားတာေတြ၊ ဒါ့အျပင္ ဗမာစာေပအတြက္ ဆရာႀကီး စြမ္းေဆာင္ခဲ့တာေတြအတြက္ အေမကဆရာႀကီးကို ၾကည္ညိဳေလးစား တာပါ။

အေမတကၠသိုလ္မွာေနတုန္း ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ သူဟာ စာေရးတဲ့အလုပ္နဲ႔ စာေရးသူတေယာက္ကို ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီစာေရးသူက က်ေနာ့အေဖပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကထြက္လာၿပီးတဲ့ေနာက္မွ သူဟာ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲကို ေျခစံုပစ္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာ ဖက္ဆစ္ ဆန္႔က်င္ေရး ေျမေအာက္လႈပ္႐ွားမႈေတြမွာ ပတ္သက္ပါဝင္ေနတဲ့သူ႔ခင္ပြန္းကို ကူညီခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေ႐ွ႔တန္းကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ထဲမွာ အေဖ့ကို အဂၤလိပ္တပ္ကဖမ္းၿပီး ၁ဝ၁ စစ္ေၾကာင္းအေျခစိုက္တဲ့ ဗန္းေမာ္ကိုေခၚသြားခဲ့ပါတယ္။ အေမကလိုက္ၿပီး အေဖ လြတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။

စာနယ္ဇင္းလုပ္ငန္းနဲ႔ႏိုင္ငံေရးဟာ ခြဲျခားလို႔မရေလေတာ့ သူဟာ ျပည္တြင္းျပည္ပ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ေန႔စဥ္စူးစမ္း လိုက္စားေနရ ပါတယ္။ သူဟာ သတင္းစာထဲမွာ ႏိုင္ငံတကာေရးရာေတြကို ေန႔စဥ္ေရးဖို႔ တာဝန္ယူလုံးပန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒီအတြက္ စာေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ဖို႔နဲ႔ အသံလႊင့္ဌာနေပါင္းစံုကို နားေထာင္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အေမဟာ လူထုသတင္းစာ၊ လူထုဂ်ာနယ္တို႔ထဲမွာပဲ နစ္ေနၿပီး တျခားလုပ္ငန္းေတြ ကို မလုပ္ႏိုင္သေလာက္ျဖစ္ေနပါခဲ့ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ က်ေနာ္အထူးေျပာခ်င္တယ္ဆိုတာက အေမဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံေရးပါတီမွာမွ မပါဝင္ခဲ့ဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဆိုရင္ ပိုလို႔ေတာင္ မဟုတ္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူထုသတင္းစာထဲက သတင္းေဆာင္းပါးေတြက အုပ္စိုးသူေတြ မဟုတ္တာလုပ္တာေတြ၊ အက်င့္ ပ်က္တာေတြကို ဖြင့္ခ်ေဝဖန္တာေတြလုပ္ေတာ့ အုပ္စိုးသူေတြ မ်က္တာကိုခံရပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးမွ အေဖအဖမ္းခံရတာ ေလးႀကိမ္ေတာင္မွပါ။

ဒုတိယကမၻာစစ္ဟာ အေမ့ကို စစ္ရဲ႔အနိ႒ာ႐ံုေတြကို အသဲထဲနင့္သြားေအာင္ သင္ခန္းစာေပးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးတဲ့ ေနာက္မွာ အေမဟာ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရးလႈပ္႐ွားမႈေတြထဲမွာ တက္ႂကြစြာပါဝင္ခဲ့ပါတယ္။ သူဟာဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းလိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႔ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွာ လႈပ္႐ွားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ စစ္တပ္အာဏာသိမ္းမႈ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေမဟာ သတင္းစာလုပ္ငန္းကို လက္လႊတ္ လိုက္ရၿပီး ဗမာ့ယဥ္ေက်းမႈအႏုပညာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ေရးခဲ့ပါတယ္။

သူေရးတဲ့ဒီစာအုပ္ေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးပါတယ္လို႔ ဆိုရင္လည္းရ၊ မပါဘူးလို႔ဆိုရင္လည္းရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီကာလတုန္းက ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကို ကာကြယ္ဖို႔လိုေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဝန္ခံရမယ္ထင္ပါတယ္။ အခုအခါေရာပါ။ ျမန္မာ့႐ိုးရာဂီတနဲ႔အႏုပညာေတြ ေပ်ာက္ကြယ္လုမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ဒီေန႔အခါမွာ လူထုဟာ အေမ့လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို မ်က္ရည္ေတြအၾကားကျပန္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ ၾကပါတယ္။

ဖိုးသံ (လူထု)