ေထာက္ခံတာလည္း ခံၾကပါ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ေထာက္ခံပြဲ လုပ္တယ္လို႔ဆိုတယ္။ လူ ၃ဝ ေလာက္ ပါဝင္တယ္လို႔လည္းၾကားတယ္။ အမွန္တကယ္လား ေလွ်ာ့ေျပာတာလား ပိုေျပာတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ထားပါေတာ့ လူ သံုးဆယ္ပဲ။

သံုးဆယ္ကေန၊ သံုးရာ၊ သံုးရာကေန သံုးေထာင္၊ သံုးေထာင္ကေန သံုးေသာင္း၊ သံုးသိန္း၊ သံုးသန္း၊ သန္းသံုးဆယ္ ျဖစ္သြားရင္ မေကာင္းဘူးလား။ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ေတာ့ ဘယ္နည္းနဲ႔မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ၈၈ ကာလတုန္းကလို၊ ၈၈ အၿပီး မတရားတဲ့အမိန္႔အာဏာဟူသမွ် တာဝန္အရဆန္႔က်င္ၾက ကာလတုန္းကလိုေတာ့ လူထုႀကီးပါလာဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေမွ်ာ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္အပ္ဘူး။ လူထုခမ်ာ က်ားေရာရွင္ႀကီးေရာ၊ ေမာင္ပုလဲေရာ ဒိုင္းဝန္ေရာ မနီးရိုးစြဲဆိုတာကို သိကုန္ၾကၿပီမဟုတ္လား။
 
ခုပြဲကို ဦးစီးဦးေဆာင္လုပ္ေနသူေတြလည္း ဒါကို ခ်င့္တြက္မိမွာပါပဲ။

ခုလုပ္ၾကတာက သူ႔ကို လူထုနည္းနဲ႔ လူထုဘက္ မ်က္ႏွာျပန္မူလာေအာင္ လုပ္တာပဲလို႔ျမင္တယ္။ စစ္ေလာင္းရိပ္ကေန ျပန္ဆြဲထုတ္ဖို႔ အစပ်ိဳး ႀကိဳးပမ္းခ်က္လို႔ျမင္တယ္။ တိုက္ပြဲထဲကေခါင္းေဆာင္ထြက္တာ မဟုတ္ပဲ ေခါင္းေဆာင္ကို တိုက္ပြဲထဲျပန္ဆြဲေခၚေနရတဲ့သ႑န္မ်ိဳးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ ေကာင္းတဲ့နည္းလမ္းပါပဲ။ အျခား အစားထိုးရမယ့္လူ မရွိေသးခင္မွာ သစ္မရွိစပ္ၾကား ဝါး ေပါင္းကြပ္တန္ ကြပ္ထားရဦးမွာပဲ။

သူ႔သြားေမးရင္ေတာ့ အဲ့ဒါေတြ က်မနဲ႔မဆိုင္ဘူး၊ က်မ ခိုင္းတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခိုင္းထားတာမရွိဘူးလို႔ ေျပာရင္ေျပာမွာပဲ။ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ႏိုင္တာပဲ။ သူ ခိုင္းမယ္လို႔လည္း မထင္ပါဘူး။ အဲ့လိုေျပာလာရင္လည္း သူ႔ကို အျပစ္ျမင္စရာမရွိဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ သူက ရင္ၾကားေစ့ရင္းေစ့ရင္း ဆူးေတြၾကား သူ႔ဘာသာတိုးဝင္သြားတဲ့ ဗူးခါးျဖစ္ေနတာမဟုတ္လား။

ဒီလူ သံုးဆယ္ထဲမွာ မတက္မေနရ ေခ်ာဆြဲေခၚလာတဲ့လူ၊ ထမင္းထုတ္နဲ႔ ေန႔တြက္ေၾကးေပးၿပီး ဆင့္လာတဲ့လူေတာ့ မပါဘူးမွတ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔လူကိုယ့္ဘက္သားလုပ္ၿပီးပါလာမယ့္ တြင္းေအာင္းေပြးေတြေတာ့ ပံုဖ်က္ၿပီး အေရာေရာအေႏွာေႏွာပါမယ္ဆို ပါလို႔ရတယ္။ ဂ်ိဳေပါက္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ပင္နီေလးေကာက္ဝတ္ ကခ်င္ပုဆိုးေလး ေကာက္စြပ္၊ ရင္ထိုးေလး ေကာက္ခ်ိတ္လိုက္ရံုနဲ႔ ဒီမိုကေရစီဘက္သားလို႔ ပံုဖမ္းလို႔ရတဲ့ေခတ္ မဟုတ္လား။

ဒီ့ထက္ပိုႀကီးတဲ့ လူစုဖြဲ႔ေထာက္ခံမႈျဖစ္လာရင္ ေပြးေတြ ဒီ့ထက္မက ပါလာႏိုင္တယ္။ ဒီလို အတြင္းဝင္ ေမႊေႏွာက္လွည့္ဖ်ားၿပီး ရုန္းရင္းဆန္ခပ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ျပႆနာေပါင္းစံုတက္ေအာင္ လုပ္တတ္တာလည္း ဒီ စစ္အုပ္စုရဲ့ သေႏၶပါ ဗီဇဉာဥ္ဆိုးဉာဥ္ယုတ္ပဲ။ ေထာက္ခံပြဲေတြ လုပ္တာလည္း လုပ္ပါ။ အားေပးပါတယ္။ သတိလည္း ႀကီးႀကီးထားၾကပါ။ အႏၱရာယ္ေတြကို ႀကိဳေတြးၿပီး ျပင္ဆင္ထားၾကပါ။

တခုေတာ့ ပူပန္မိတာရွိပါတယ္။ ဒါကလည္း ေရွ႔မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ဖူးတဲ့ ရိုးရာရွိလို႔ပါ။ လူထုပံုေအာေပးခဲ့တဲ့ ေအာင္ပြဲအထိမ္းအမွတ္ ၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ကို ေျခနဲ႔ဖ်က္ခဲ့တယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုျပင္ဖို႔ လူထုဆီက ေကာက္ယူတဲ့လက္မွတ္ ၅ သန္းကို အမိႈက္ျခင္းထဲထည့္ခဲ့တယ္။ ခုလည္း ပြဲၾကႀကီးလာရင္ အဲ့လိုလုပ္လာမွာ စိုးတယ္။ အဲ့ဒါတခုပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၃ဝ၊ ၂ဝ၁၈)

read more

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ(၁၂ဝဝ – ၁၂၅၆) ရန္ဝင္း(ေတာင္တံခါး)

အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖ (၁၂ဝဝ – ၁၂၅၆) ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)ဇြန္ ၂ ၊ ၂ဝ၁ဝ
“ေတြးမိတိုင္း အ႐ိုးနာသည္ အမ်ဳိးပါ ဆဲခ်င္ေပါ့ေလး”
အခ်ဳပ္တန္းရပ္ကို အစြဲျပဳၿပီး အခ်ဳပ္တန္းေမာင္ေဖ၊ ေနာက္ေတာ့ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ ရယ္လို႔ နာမည္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စာဆိုေတာ္ႀကီးက ကိုယ့္အမ်ဳိးသားေတြကို စည္းကမ္းရွိေစခ်င္လြန္းလို႔၊ ညီၫြတ္ၾကေစခ်င္လြန္းလို႔ အားမလိုအားမရျဖစ္ၿပီး ေရးခဲ့တဲ့ ေတးထပ္တပုဒ္ကို သတိရမိၾကဦးမွာပါ။

အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ က ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂ဝဝ ျပည့္ႏွစ္ဖြား အင္းဝဇာတိပါ။ ဆရာေဖရဲ႔မိခင္က သဘင္သည္မ်ဳိး႐ိုး ျဖစ္ပါတယ္။ ပုဂံမင္းလက္ထက္မွာ အသံုးေတာ္ခံစာေရးအျဖစ္ အမႈထမ္းတဲ့ ဖခင္ဦးေရာက္နဲ႔အတူတူ အမရပူရၿမိ့ဳကို မိသားစု လိုက္ပါခဲ့ၾကတယ္။

ပုဂံမင္းနန္းက်ၿပီး မင္းတုန္းမင္းနန္းတက္ေတာ့ ပုဂံမင္းလက္ထက္က အမႈထမ္းေတြ အနားယူရတဲ့အထဲမွာ ဦးေရာက္လည္းပါခဲ့တယ္။ ဆရာေဖတို႔မိသားစုက အခ်ဳပ္အလုပ္ပညာတတ္ကၽြမ္းၾကေတာ့ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ဆရာေဖ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိသားစုနဲ႔ ဒိုးတူေပါင္ဖက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ခဲ့ရတယ္။

မင္းတုန္းမင္းႀကီးက မႏၲေလးၿမိ့ဳသစ္တည္တဲ့အခါ၊ အမရပူရၿမိ့ဳက လိုက္ပါေျပာင္းေရြ႔ခ်င္တဲ့ ၿမိ့ဳသူၿမိ့ဳသားေတြကို လုပ္ငန္းခ်င္း တူရာတူရာ အလိုက္ အစုေတြ၊ ရပ္ကြက္ေတြ၊ ဝင္းႀကီးေတြမွာ ေနရာခ်ထားေပးခဲ့တယ္။ ဒီေန႔အထိပဲ မႏၱေလးၿမိ့ဳရဲ႔ရပ္ကြက္ေတြကို တန္း၊ ဝင္း၊ ရပ္၊ စု လို႔ ေခၚပါေသးတယ္။

စိတၱရမဟီလို႔ ေခၚတဲ့ မႏၲေလးၿမိ့ဳ က်ဳံးေတာင္ဘက္ထိပ္က အခ်ဳပ္တန္းကို ဆရာေဖတို႔မိသားစု ေျပာင္းေရႊ႔ေနထိုင္ပါတယ္။ ဆရာေဖနဲ႔မိသားစုက ဘဝရပ္တည္ေရးအတြက္ အပ္ခ်ဳပ္အလုပ္ေတြကို လုပ္ကိုင္စားၾကရသူေတြမို႔၊ အခ်ဳပ္တန္းမွာ ေနရာရပါတယ္။ အခ်ဳပ္တန္းဆိုတာ အပ္ခ်ဳပ္သည္ေတြေနတဲ့ရပ္ကြက္ပါ။ အပ္ခ်ဳပ္တန္းလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။ ျမင္းကုန္းႏွီးတန္းလို႔လည္း ေခၚပါတယ္။

ဝါသနာပါတဲ့စာေပကိုလည္း တဖက္ကေရးေနေတာ့၊ ဆရာေဖရဲ႔စာေတြကို လူႀကိဳက္မ်ားလာတယ္။ အခ်ဳပ္တန္းရပ္ကိုအစြဲျပဳၿပီး အခ်ဳပ္တန္းေမာင္ေဖ၊ ဒီေနာက္ေတာ့ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖလို႔ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တယ္။ ဆရာေဖရဲ႔စာေတြက ေလးခ်ဳိးနဲ႔ေတးထပ္ေတြပဲ မ်ားတယ္။ ဇာတ္စာေတြေရးတာမွာ ေျပာင္ေျမာက္ေလေတာ့ ဇာတ္ပညာရွင္အသိုင္းအဝိုင္းမွာေက်ာ္ၾကားခဲ့ၿပီး အသက္ ၂ဝ အရြယ္ကတည္းက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ဆရာ နာမည္တပ္ၿပီး အေခၚခံခဲ့ရသူပါပဲ။

ဇာတ္စာေတြအေရးမ်ားၿပီး ဘုရင္ကလည္း သိပ္ၿပီးမေျမႇာက္စားလို႔ ဆရာေဖရဲ႔စာေတြက ေခတ္ၿပိဳင္စာဆို စေလဦးပုညရဲ႔ စာေတြေလာက္ လူသိမမ်ားခဲ့ပါ။ ဆရာေဖ က စာဆိုၿပိဳင္ဖက္ စေလဦးပုညထက္ အသက္ ၁ဝ ႏွစ္ ငယ္ပါတယ္။ စေလဦးပုညကို မင္းတုန္းမင္းႀကီးကပဲ ဆရာဦးပုညလို႔ ေခၚေလ့ရွိပါသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့မွသာ စေလဆရာဦးပုညလို႔ ေခၚလာၾကတယ္လို႔ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ‘ဘယ္နဲ႔ေရးတဲ့ ေမာင္ပုတ္စည္၊ ဆန္တျပည္ ေတးတပုဒ္’လို႔စာဆိုရွိၿပီး၊ ငယ္နာမည္ ေမာင္ပုတ္စည္လို႔ေခၚတဲ့ စေလဆရာဦးပုညကေတာ့ ဘုရင့္ ေႁမွာက္စားခံရသူပီပီ အဆင္ေျပခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာေဖကေတာ့ အလုပ္မ်ဳိးစံုေအာင္ လုပ္ကိုင္စားခဲ့ရတယ္။

စာစပ္စာဆို ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာေတာ့ စေလဦးပုညနဲ႔ ဆရာေဖတို႔ တဦးနဲ႔တဦးအေပၚ ကိုယ္ရည္ေသြးတဲ့စာေတြ၊ တဖက္သားကို ႏိွမ့္ခ်ကဲ့ရဲ႔တဲ့ စာေတြ အျပန္အလွန္ေရးၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆရာေဖရဲ႔ စာေတြမွာ ဂမၼေဒါသကိုေရွာင္ၿပီး ေရးေလ့ရွိတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။

“ခါးေတာင္းက်ဳိက္ ပိတုန္းပိတ္ကယ္ႏွင့္ က်ဳံးထိပ္က ငေဖ၊ ကုန္းၿပိတၱတေစၦလို အသေရဟိတ္ႏြမ္း” စေလဦးပုည လူပံုသဏၭာန္ေရာ ေနတဲ့အရပ္ပါမက်န္ေအာင္၊ စာဆိုၿပိဳင္ဖက္ စေလဦးပုညရဲ႔ ရင့္ရင့္သီးသီးစာခ်ဳိးတာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ မကၡရာမင္းသားဆီမွာ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ဳိက္နဲ႔ ဆရာေဖဓားထမ္းၿပီး အေဆာင္ကိုင္အျဖစ္ အမႈထမ္းေနတာကိုျမင္တဲ့အခါ စာဆိုၿပိဳင္ဖက္ စေလဦးပုညက အခ်က္ေကာင္းယူၿပီး ခါးေတာင္းက်ဳိက္နဲ႔ ဆရာေဖရဲ႔ပံုကိုေဖာ္ၿပီးႏိွမ့္ခ်လို႔ စာဖြဲ႔လိုက္တာပါပဲ။ လူအမ်ား ေလးစားၾကည္ညိဳ အားကိုးၾကတဲ့ မကၡရာမင္းသားဆီမွာ ဆရာေဖ အမႈထမ္းတာကေတာ့ မင္းသားကိုၾကည္ညိဳရင္းစြဲရွိၿပီး ခံယူခ်က္ခ်င္းလည္းတူညီလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဆရာေဖရဲ႔ ႐ုပ္ရည္က လူေခ်ာလူလွတဦးမဟုတ္ေပမယ့္ စေလဦးပုည စာခ်ဳိးသေလာက္ေတာ့ အ႐ုပ္မဆိုးလွဘူးလို႔ သူ႔အဆက္အႏြယ္ေတြက အစဥ္အဆက္ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ နန္းတြင္းပန္းခ်ီဆရာႀကီးဦးေစာေမာင္ဆြဲခဲ့တဲ့ ပံုတူတခုကလြဲရင္ သက္ေသျပစရာေတာ့ မရွိၾကပါ။

ဆရာေဖနဲ႔ စေလဦးပုညတို႔ အျပန္အလွန္ စာစပ္ၾက စာခ်ဳိးၾကၿပီး၊ ကဗ်ာတိုက္ပြဲျဖစ္လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့၊ နာမည္ေက်ာ္ ယင္းေတာ္မေလးဇာတ္မွာ အဆိုပိုင္လွတဲ့ယင္းေတာ္မေလး ဆိုလိုက္လို႔ နာမည္သိပ္ႀကီးသြားတဲ့ ဆရာေဖရဲ႔ ၾကင္ေဖာ္ကြဲ႔ေလးခ်ဳိး ငိုခ်င္းတပုဒ္ကို ဦးပုည က စာေျပာင္ကဗ်ာေလွာင္ ဖ်က္ေရးတာက စပါတယ္။

“သည္ဘဝ သည္မွ်နဲ႔တန္ရေပ။
ေနာင္ဘဝေသာ္မွ၊ ေမာင္လွကို ပိုလို႔ခ်စ္မယ္၊ မ်ဳိးစစ္တဲ့ေဆြ။
ဗုဒၶေဟ ေညာင္ေရႊကြဲ႔သဖန္း။
ပြင့္ဝတ္ကယ္ ညႇာတံေႂကြမွ၊ လြဲေသြၾကစတမ္း။”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

အဲဒီ ဆရာေဖရဲ႔ နာမည္ေက်ာ္ ၾကင္ေဖာ္ကြဲေလးခ်ဳိးကို ဦးပုညဖ်က္ေရးတဲ့ စာေျပာင္ကဗ်ာေလွာင္က အင္မတန္ ဂမၼေဒါသသင့္ေနတယ္။ ဆရာေဖကေတာ့ “႐ိုင္းလိုက္ေလကြယ္” လို႔သာ ဆိုပါသတဲ့။ အဲဒီ ၾကားရသူ ရွက္စဖြယ္ စာေျပာင္ကဗ်ာေလွာင္ကို နာမည္ႀကီး႐ုပ္ေသးဆရာ ဦသာေဗ်ာက ဆိုလိုက္ျပန္ေတာ့၊ ပရိတ္သတ္အမ်ားခ်စ္ခင္တဲ့ ယင္းေတာ္မေလးနဲ႔ ဆရာေဖရဲ႔ အမ်ားႀကိဳက္တဲ့စာကိုပါ မဖြယ္မရာ လုပ္မိရာ ေရာက္သြားတယ္။

အဲဒီမွာတင္ပဲ၊ စာေကာင္းကို ဖ်က္ရမလားလို႔ ပရိတ္သတ္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကၿပီး၊ ကဗ်ာေလွာင္သီခ်င္းကိုဆိုမိတဲ့ ႐ုပ္ေသးဆရာ ဦသာေဗ်ာလည္း နံမည္က်ဆင္း သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဦးပုညနဲ႔ ဆရာေဖတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးရဲ႔ စာေတြကိုသံုးေနတဲ့ ယင္းေတာ္မေလး ကလည္း ဦးပုညဆီက ဘာစာကိုမွ ထပ္ၿပီးမေတာင္းေတာ့ပါ။ အမ်ားျပည္သူေတြကေမတၱာထားလို႔ ၾကည္ညိဳၾကတဲ့သူကို နင္ပဲငဆ မေစာ္ကားမိၾကေစဖို႔ သင္ခန္းစာ ယူစရာပါပဲ။ ဆရာေဖက မ႐ိုင္းပါ။ ဒီေလာက္ပဲျပန္ေရးခဲ့ပါတယ္။

“ကဗ်ာေလွာင္ နေဘေတးကို၊
ဆရာေယာင္ စေလ က ေရးတယ္တဲ့ဗ်ာ
ေတြးဆသင့္ေၾကာင္း။”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

ဆရာေဖရဲ႔စာေတြကိုဖတ္ၾကည့္ရင္ မန္က်ီးရြက္ကေလးေတြ အစီအရီ အထပ္ထပ္ေနသလိုမို႔၊ မန္က်ီးရြက္ထပ္အေျခပါတဲ့ နေဘလို႔ေခၚတဲ့ ကာရန္ကို ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္းသံုးထားတာကို ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

“ႏွစ္တရာ၊ ခ်စ္ရွာသင့္သူမို႔၊ သစၥာႏွင့္ႁမြက္မယ္၊ ေမတၱာျဖင့္ ပႏၷက္ရြယ္တယ္၊ တသက္ဝယ္ယံုတမ္း”
“ည႐ံုေတာ္ အေျခပ်က္ေစဖို႔၊ ေရႊလက္နဲ႔ဆြဲကာ၊ ေပြရက္ေပ့ ပုလဲညႇာရယ္၊ ကဲပါေပ့ဘုရား”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

အဲဒီလို မန္က်ီးရြက္ထပ္နေဘနဲ႔ ေမတၱာဘြဲ႔ေတြ ေရးခဲ့တယ္။ ႏုႏုရြရြ အလွအပေတြေရးတဲ့စာဆို ျဖစ္ေပမယ့္လည္း၊ တခ်ိန္က်ေတာ့ ေတာ္လွန္တဲ့စာဆိုဘဝကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဂမၼေဒါသကို ေရွာင္ေလ့ရွိတဲ့ဆရာေဖလည္း ကိုယ့္အမ်ဳိးသားေတြ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ေစတနာနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ထိထိမိမိစာေတြ ေရးလာခဲ့ရေတာ့တယ္။

က်ဴးေက်ာ္လာတဲ့ နယ္ခ်ဲ႔ကိုေတာ္လွန္ဖို႔က မ်ဳိးခ်စ္ေတြရဲ႔ ဘဝေပးတာဝန္ျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူထားသူေတြမွာေတာ့၊ ျမန္မာျပည္တျပည္လံုး နယ္ခ်ဲ႔လက္ေအာက္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား မက်ေရာက္ခင္ကတည္းက နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႔ကိုဆန္႔က်င္ေနခဲ့ၾကၿပီ။ ဆရာေဖလည္း ကေလာင္လက္နက္ကိုကိုင္စြဲလို႔ တဖက္တလမ္းက ပါဝင္ခဲ့တယ္။ နယ္ခ်ဲ႔ရဲ႔ ကလိမ္ကညစ္ အက်င့္ဆိုးေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ေထာက္ျပခဲ့တယ္။ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္ေတြ တက္ႂကြၾကဖို႔လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့တယ္။

ျမင္ကြန္း၊ ျမင္းခုန္တိုင္ အေရးအခင္းျဖစ္ေတာ့ ကေလာင္ကိုင္႐ံုတင္မကဘဲ၊ ဓားပါကိုင္ခဲ့ရတယ္။ မကၡရာမင္းသားက မင္းတုန္းမင္းကို ကယ္တင္တဲ့အခါမွာ ေနာက္ပါးကလိုက္ပါခဲ့တယ္။၊ ကေနာင္မင္းရဲ႔သားေတာ္ပတိမ္းစား သူပုန္ထတဲ့အခါ ပလိပ္စစ္ေၾကာင္းအတိုင္း၊ ေညာင္ရမ္းမင္းသားရဲ႔တပ္က သူပုန္တပ္ေတြကို ရွင္းလင္းတဲ့အခါမွာလည္း ပါဝင္တိုက္ခုိက္ခ့ဲတယ္။

မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္မွာ အိႏၵိယဘုရင္ခံခ်ဳပ္လာလည္ေတာ့ မင္းအမိန္႔နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳကို ဆရာေဖနဲ႔ယင္းေတာ္မေလးတို႔က သြားၿပီး ႀကိဳဆိုေဖ်ာ္ေျဖရတယ္။ အဲဒီမွာ ျမန္မာေတြ အထြဋ္အျမတ္ထားတဲ့ နန္းသံုးထီးျဖဴႏွစ္လက္မိုးၿပီး ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ကို ႀကိဳဆိုတာျမင္ခဲ့ရေတာ့၊ မတန္ရာကို အလုပ္ခိုင္းရမလားလို႔ သံုးခြင့္ျပဳတဲ့ဘုရင္ကိုပါ စိတ္နာၿပီးျပန္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္တလၾကာေတာ့ အဲဒီဘုရင္ခံခ်ဳပ္လည္း ‘ပို႔ဘလဲ’ ဆိပ္ကမ္းၿမိ့ဳမွာ အက်ဥ္းစခန္းတခုကို စစ္ေဆးေနတုန္း၊ အက်ဥ္းသားတဦးရဲ႔လက္ခ်က္နဲ႔ ကြယ္လြန္တယ္။ ဆရာေဖက တျပည္လံုးေက်ာ္တဲ့ ေတးထပ္တပုဒ္ေရးခဲ့တယ္။

“ပိတ္ရွာၿပီ ဇီဝိ၊ ဘုန္းမတန္႔ ဘုန္းတန္႔ႀကံတယ္၊ ဆံုး႐ုပ္နမ္ သြားေပါ့ ဝီဇိ၊
မင္းတုတု ေခြးေသ ေသ”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

အဲဒီေတးထပ္ကို ဘယ္ေလာက္လူႀကိဳက္မ်ားသလဲဆိုရင္၊ ဇာတ္အဖြဲေတြက ‘မိစၧာေကာင္ ဓားထိုးဇာတ္’ နာမည္တပ္လို႔ ဇာတ္လမ္းဆင္ၿပီး ဆိုၾက၊ ပြဲကၾကတဲ့အထိပါပဲ။ ေတးထပ္ရဲ႔ထူးျခားခ်က္က ေတးထပ္လို ဆိုခ်င္ဆို၊ ဒါမွမဟုတ္ ဗံုေထာက္သံနဲ႔ ဝိုင္းဖြဲၿပီးဆိုလို႔လည္းရေအာင္ ေရးထားတာပါပဲ။ ေက်ာ္လြန္းမက ေက်ာ္လာေတာ့၊ နယ္ခ်ဲ႔အရာရွိေတြက မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ၾကၿပီး၊ စာေရးတဲ့သူကို အေရးယူပါ၊ ပြဲေတြမွာလည္း မကျပေစပါနဲ႔ဆိုၿပီး အတိုင္ခံရပါေလေရာ။ ေနာက္ဆက္တြဲရလဒ္ကေတာ့ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ကို သိကၡာက်ေစတဲ့စာေရးတဲ့အမႈနဲ႔ ဆရာေဖ အက်ဥ္းက်ခံရေလတယ္။ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကိုသိမ္းထားတဲ့ နယ္ခ်ဲ႔က်ဴးေက်ာ္သူကို အထက္ျမန္မာျပည္ဘုရင္က မ်က္ႏွာသာေပးၿပီး မဟာမိတ္လုပ္ေနရခ်ိန္ဆိုေတာ့၊ အက်ယ္အက်ယ္မၿငိမ္းဖြယ္ မျဖစ္ေစခ်င္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္လူကို ကိုယ္တိုင္အေရးယူရတာမ်ဳိး ျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္၊ ဆရာေဖခမ်ာ ႏွစ္ခါနာရျပန္ေတာ့တယ္။

ေတးထပ္တပုဒ္ကို အခ်ဳပ္ထဲမွာေရးၿပီး၊ မိတ္ေဆြရင္း ၿဗဲတိုက္စာေရး ဦးထြန္းဝ က တဆင့္၊ ေရႊတိုက္ဝန္မင္းေဆာင္ၾကဥ္းေပးလို႔ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက ၾကားနာရတယ္။

“သမုတိအတြက္ ငဝက္က ဒဏ္ခံ၊
အထက္က အတန္တန္ကို ေရႊနန္းစံမသိ၊
ရွစ္ ခုႏွစ္ေတာင္မ်က္ႏွာတြင္၊ မကၡရာမင္းႏွင့္ပါရွိ၊
ပလိပ္ေၾကာင္း ေအာင္ပန္းေခၽြ ေမာင္ထမ္းေခ်ေစဘိ၊
ေညာင္ရမ္းေဆြရဝိက၊ ပကတိ သက္ေသ၊
ရန္သူေတာ္ ေရႊဘိုဘြား၊ ေဖကိုယ္စား တိုက္ခဲ့ရေပ၊”
“ယခုျဖင့္ ေကာင္းေမြလန္တယ္၊ ဆိုးေမြခံ ထိပ္တုံးႏွင့္ေလး”

(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

အဲဒီေတးထပ္ေၾကာင့္ ဆရာေဖ အခ်ဳပ္ကလြတ္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။ အခ်ဳပ္ကလြတ္ေစတဲ့ေတးထပ္ဆိုၿပီး ေက်ာ္ၾကားခဲ့ျပန္တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ၊ မင္းတုန္းမင္းႀကီးရဲ႔ေလသာေဆာင္မွာ အေဆာင္ေတာ္ၿမဲ ရာထူးနဲ႔ အမႈထမ္းခြင့္ရခဲ့တယ္။

ဆရာေဖရဲ႔ ပုဆိုးခါးေတာင္းက်ဳိက္အေၾကာင္း ရယ္သြမ္းေသြးခဲ့ဖူးတဲ့ စေလဦးပုညကေတာ့ ျမင္ကြန္းျမင္းခုန္တိုင္ မင္းသားေတြကို အခါေပးတဲ့အမႈနဲ႔ ရာဇဝတ္သင့္ၿပီး၊ ေခတၱ ထိန္းသိမ္းထားခံရတုန္း၊ ၿမိ့ဳဝန္ဦးသာအိုးလက္ထဲမွာ လူကိုေခြးသတ္လို႔ ဘဝဆံုးခဲ့ရရွာတယ္။ စာဆိုၿပိဳင္ဖက္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္၊ ဘဝတူ စာေပပညာရွင္တဦးကို မလိုမုန္းထား အမ်က္ပြားတာသက္သက္ေၾကာင့္ အဆံုးစီရင္လိုက္တဲ့ အခ်က္ကို ဆရာေဖက မေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ထက္အင္အားႀကီးသူဆိုေတာ့လည္း နီးရာဓားကိုေၾကာက္ရလို႔ ျပန္မေျပာသာတဲ့အေၾကာင္းကို ေရးျပ လိုက္ပါေသးတယ္။

“ဟုတ္သလို ျပန္မႁမြက္သာဘူး၊ တုတ္တျပက္ ဓားပါ၊ ႐ုတ္တရက္ ျခားမကြာသည္၊ အနားမွာ လက္ငင္း၊”
“သတိနဲ႔ပညာကို၊ စဥ္မကြာ မွန္ထားမွ၊ ရန္ပါးမည့္ခုအခါ၊ ေႏွာဘို႔သင့္စြာ၊
သေဘာလိုက္ မေျပာသာသည္၊ ေယာဆရာ လုပ္စမ္းခ်င့္ေလး”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

သီေပါဘုရင္ လက္ထက္ေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း၊ သီေပါဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရဲ႔ အားေပ်ာ့တဲ့အခ်က္ေတြကို ဆရာေဖ က ျမင္ေပမယ့္ မေျပာသာခဲ့ျပန္ပါ။

“ျမန္မာေတြ စည္းကမ္းေဖာက္၊ ထီးနန္းေပ်ာက္ျဖစ္ၿပီ၊”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

၁၂၄၇ ခုႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ လာေခ်ၿပီ။ နယ္ခ်ဲ႔သေဘၤာေတြ လာၾကၿပီ။ ကင္းဝန္မင္းႀကီးဦးေကာင္း က သီေပါဘုရင္ကို နန္းခ်ၿပီး၊ ေညာင္ရမ္း မင္းသားကို နန္းတင္ဖို႔ တိတ္တဆိတ္ အႀကံႀကီးႀကီးနဲ႔ စီစဥ္ခဲ့တဲ့အတိုင္း၊ ‘မခုခံရ၊ ခုခံလွ်င္ သူပုန္’လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားေတာ့၊ သေဘၤာဦးမွာ ေညာင္ရမ္းမင္းသားကိုတင္လာတဲ့ နယ္ခ်ဲ႔သေဘၤာေတြ ျမင္းၿခံအထိ အေႏွာက္အယွက္မရွိ ေရာက္လာတယ္။ သေဘၤာဦးမွာပါလာတာက ေညာင္ရမ္းမင္းသားအတု ျဖစ္ေနတယ္။ ေညာင္ရမ္းမင္းသားအစစ္က ကာလကတၱားၿမိ့ဳမွာ ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ။ ‘ဦးေကာင္းလိမ္ထုတ္၊ သီေပါျပဳတ္’ လို႔ဆိုေပမယ့္ ကင္းဝန္မင္းႀကီးဦးေကာင္းကိုယ္တိုင္လည္း နယ္ခ်ဲ႔က်ဴးေက်ာ္သူရဲ႔ အလိမ္မိခဲ့ေလတယ္။ နယ္ခ်ဲ႔က်ဴးေက်ာ္သူက ညစ္ဉာဏ္နဲ႔ မလိမ့္တပတ္လုပ္လာတာေၾကာင့္ အငိုက္မိသြားခဲ့ၾကရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္က်ေခ်ၿပီ။ ေက်ာခ်လို႔ ဓားျပမွန္းသိၿပီဆိုေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားေျပာကၽြမ္းက်င္တဲ့ ေက်ာက္ေျမာင္းဝန္ကိုေစလႊတ္ၿပီး စစ္ေျပၿငိမ္းဖို႔အေရး ေတာင္းပန္တဲ့အခါ၊ ရတနာပံုၿမိ့ဳႀကီးကိုသိမ္းဖို႔ စစ္ခ်ီလာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အခ်ဳိသတ္ၿပီး၊ လက္နက္သာခ်ပါ၊ ဘုရင္ခံခ်ဳပ္ကိုေျပာေပးမယ္လို႔ဆိုၿပီး စစ္ခ်ီၿမဲခ်ီလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သီေပါဘုရင္ နယ္ခ်ဲ႔လက္ကို ပါခဲ့တယ္။

“လက္နက္ကုန္ အပ္ႏွံသလွ်င္ျဖင့္၊ ခြင့္လိုရာ ေတာင္းပန္ပါ့မယ္လို႔၊  ခ်ဳိလွစြာ ဉာဏ္နီစြက္တာမို႔၊ ခြင့္လိုရာယူေစလို႔ႁမြက္မိတယ္၊ တန္ခိုးပ်က္ဘြယ္ အမွားေပပ၊ မ်ဳိးကနက္ႏြယ္ဖြား။”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

သီေပါဘုရင္ကို အစားထိုးဝင္ေရာက္လာတဲ့ တိုင္းတပါးအုပ္ခ်ဳပ္ေရးကုိ ဆရာေဖ က ကေလာင္လက္နက္နဲ႔ ဆက္ၿပီးတိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္။ အာဏာကို မတရားယူထားတဲ့ တိုင္းတပါးနယ္ခ်ဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက တိုင္းျပည္ရဲ႔သယံဇာတ အဆီအႏွစ္ေတြကို စိတ္တိုင္းက်ယူ႐ံုမကဘဲ၊ ျမန္မာျပည္တျပည္လံုးက တိုင္းသူျပည္သားေတြကိုလည္း အင္မတန္ ရက္ရက္စက္စက္ဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေလေတာ့၊ တိုင္းျပည္အလံုး ႀကိမ္မီးအံုးပမာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။

“ျမတ္ေကာဇာ လွစ္ဆိုျပရမွာျဖင့္၊ သတ္ေဇာဒြါ အစ္ကိုက်ကာမွ၊
ေခတ္ညိႇဳလွ ျမန္မာေျပ၊ (အိုကြယ္) ဟစ္ငိုစရာ့ အခါေပ၊”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

ေနေရးထိုင္ေရးမွာ လူတိုင္း က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း၊ ဝမ္းစာကိုလည္း ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ရွာေဖြစားေသာက္ခဲ့ၾကရတယ္။

“ဖြတ္လူမ်ဳိး မခ်မ္းသာသည္၊ ဝမ္းစာပင္ လက္ပူတိုက္ပါလို႔၊ မ်က္ျဖဴဆိုက္ တကိန္းဆင္၊ ၿငိမ္းဖို႔မျမင္၊”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

အာဏာနဲ႔ မတရားဖိႏွိပ္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ခ်ဲ႔လက္ေအာက္မွာ တိုင္းျပည္က မၿငိမ္သက္ေလေတာ့ က်ီးလန္႔စာစား ျဖစ္ေနၾကရတဲ့အထဲ၊ ေတာမီးေလာင္၊ ေတာေၾကာင္လက္ခေမာင္းခတ္ဆိုသလို မ်ဳိးဖ်က္ေတြကလည္း ေရနစ္သူကို ဝါးကူလို႔ထိုးၾကျပန္တယ္။

“ေမာ္ဘို႔ရာ လမ္းမရွိပါဘူး၊ မွန္းကတိဆုတ္ကြာ၊ ဆန္းကလိယုတ္အခါမွာ၊ မဟုတ္တာပြင့္လင္း၊ သေဘာေျဖာင့္ ေရလိုက္ႀကံလွ်င္၊ ေငြပိုက္ဆံ ရွားတဲ့ေခတ္တြင္း၊ မုသားကို အေျပာသန္သည္၊ မေနာကံပ်က္ယြင္း၊”
“မိုက္မေနာ္ ျပဳမေဟးတို႔က၊ သူ႔ပေထြးေတာ့ ေခြးသို႔မေဟာင္၊ ေျပာေရာဟဲ့ ရာဇဝင္ေျပာင္ေအာင္၊”

(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)
ဘံုရန္သူနယ္ခ်ဲ႔ကိုေတာ့ တိုက္ထုတ္ပစ္ဖို႔မႀကိဳးစားဘဲ မ်က္ႏွာမြဲအခ်င္းခ်င္း အိုးမည္းသုတ္ခ်င္ၾကတဲ့သူေတြကို အဲဒီတုန္းက ေတာင္ပံနီလို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာသံုးတဲ့ ေဒါင္း႐ုပ္တံဆိပ္နဲ႔ ရတနာပံုေဒါင္းဒဂၤါးေတြကို ေငြသားအစစ္မ်ားမ်ား၊ ေၾကးနီကနည္းနည္းနဲ႔ေရာစပ္ၿပီး သြန္းထားတယ္။ အစစ္ကိုတုၿပီး အတုလုပ္ထားတဲ့ဒဂၤါးေတြမွာ ေငြကနည္းနည္း၊ ေၾကးနီကမ်ားမ်ားဆိုေတာ့ မၾကာခင္မွာပဲ ေဒါင္း႐ုပ္ရဲ႔ အေတာင္ပံေတြက အရင္ဆံုး ေၾကးနီေရာင္ေတြေပၚလာတယ္။ ေတာင္ပံေတြ နီလာတယ္။ ေတာင္ပံနီဒဂၤါး လို႔ ေခၚၾကတယ္။ အမ်ဳိးမစစ္တဲ့ ဒဂၤါးေတြေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ေတာင္ပံနီဆိုတာ ကိုယ့္အမ်ဳိးကို ကိုယ္မခ်စ္တဲ့ လူဆိုးလူညစ္ေတြကိုေခၚတဲ့ စကားလံုးအျဖစ္ သံုးခဲ့ၾကတယ္။

ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၁၄ ခုႏွစ္က ရတနာပုံ ေဒါင္းဒဂၤါး (ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး) စုေဆာင္းသည္။ )

ဆရာေဖ က ရမည္းသင္း လယ္ဝန္ေဟာင္း ဗိုလ္ထြန္း၊ ဗိုလ္ေအး၊ အရပ္ရပ္မွာရိွတဲ့ အင္အားစုေတြနဲ႔ပူးေပါင္းၿပီး နယ္ခ်ဲ႔ေတာ္လွန္ေရးေတြ လုပ္ေနခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုေတြကလည္း နယ္ခ်ဲ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ႔ ေခ်မႈန္းတာကိုခံေနရေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အင္အားေတြ နည္းလာခဲ့ၾကရတယ္။

ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ နယ္ခ်ဲ႔ေတာ္လွန္ေရးကို ဦးေဆာင္ဦးရြက္လုပ္ေနတဲ့အထဲက ဝန္းသိုေစာ္ဘြားႀကီးလည္း တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ဘက္ဆီကို ေျပာင္းေရႊ႔သြားခဲ့တယ္။ ျမင္စိုင္းမင္းသားက ေက်ာက္ဆည္ဘက္ကိုထြက္သြားတယ္။ ၾကည့္ျမင္တိုင္မင္းသားက ေတာင္တြင္းႀကီးဘက္ကို ထြက္သြားျပန္တယ္။ ေစာ္ဘြားနဲ႔မင္းသားေတြက ေနာက္ပါေတြနဲ႔အတူ ေရွာင္တိမ္းသြားေလေတာ့၊ ဆရာေဖလည္း အားေလ်ာ့သြားခဲ့ရ ျပန္ေတာ့တယ္။

“မိ ပစ္လို႔ ဖ ေရွာင္ေသြသည္၊ ဂြေကာင္ေတြ ေခြးျဖစ္ေပါ့ဗ်ဳိး၊”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)
ခင္မင္ရင္းစြဲရွိတဲ့ ရွမ္းျပည္က သံုးဆယ္ေစာ္ဘြားဆီကို သြားမွျဖစ္မယ္။ နည္းလမ္းရွာၿပီး နယ္ခ်ဲ႔ကိုဆက္လို႔ ေတာ္လွန္ၾကစို႔ဆိုၿပီး၊ မိတ္ေဆြရင္း ၿဗဲတိုက္စာေရးေဟာင္း ဦးထြန္းဝနဲ႔ ဆရာေဖတို႔ ၁၂၅၁ ခုႏွစ္မွာ ရွမ္းျပည္ကို ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးဆယ္ေစာ္ဘြားဆီမွာကြန္းခိုလို႔ လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္မေကာင္းလွတ့ဲ ရွမ္းျပည္တဝိုက္ စည္း႐ံုးေရးဆင္းၾကရတယ္။ တေန႔မွာ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္းတိုင္းျပည္ ျပန္လည္ ထူေထာင္ဖို႔ ေမွ်ာ္မွန္းကုိးစား ေနခဲ့ၾကတယ္။ အေရးေတာ္ပံုကလည္း၊ ေအာင္ပန္းဆင္ဖို႔ရာ ေမွ်ာ္မွန္းထားတာနဲ႔အလွမ္းေဝး သထက္ေဝးေနခဲ့ ျပန္တယ္။

ဆရာေဖ ရွမ္းျပည္ေရာက္တာ ငါးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ ၁၂၅၆ ခုႏွစ္ သႀကၤန္ က်ခါနီးခဲ့ျပန္တယ္။ အေအးမိလို႔ ေတာ္ေတာ္ပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ရာကစၿပီး၊ ဒီအခါမွာေတာ့ ဆရာေဖအတြက္၊ အၿပီးတိုင္ေခါင္းခ်ဖို႔ရာ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။

သူခ်စ္တဲ့၊ သူေမွ်ာ္တိုင္း ေဝးခဲ့ရတဲ့၊ သူ႔ရင္ထဲကရတနာပံုေရႊၿမိ့ဳနဲ႔ ေရႊျပည္ေတာ္ ျမန္မာျပည္ႀကီးကို အၿပီးတိုင္ခြဲခြာခဲ့ရေလေတာ့တယ္။
ေတာ္လွန္ေရးကို အဆံုးတိုင္ဆက္လုပ္ခြင့္ရမသြားေလတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စာဆိုေတာ္ႀကီး အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖတေယာက္၊ တမလြန္ဘဝမွာေတာင္မွ ေကာသလမင္းႀကီးရဲ႔အိပ္မက္မ်ဳိးေတြကို ဆက္ၿပီးေတာ့မ်ား မက္ေနေကာင္း မက္ေနလိမ့္မယ္လားလုိ႔ ေတြးမိခ်င္စရာပါပဲ။

“တေယာက္သား လဲလို႔ေသေသ၊ မေထာက္ထား ဆိုးရြားေခ်သည္၊ မိုးခါးေရ အကုန္ေသာက္တာမို႔၊ ယုံေလာက္ဖို႔ ဘယ္သူ႔ ဘယ္သူ၊ ေလာကမျပဴ၊ ေကာသလ စက္ေပ်ာ္သူရယ္၊ မက္ေတာ္မူ သည္ကိန္းထင့္ေလး။”
(အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ)

အထူးေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ ကိုးကားျခင္း

(၁) အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ (ဦးခ်မ္းျမ)၊ ၁၉၇၇
(၂) ျမန္မာစာေပသမိုင္း (ဦးေဘေမာင္တင္)၊ ျမန္မာ ၁၃ဝဝ ျပည့္ႏွစ္
(၃) နယ္လွည့္ရာဇဝင္ (ေဒါက္တာ သန္းထြန္း)၊ ပ၊ ဒု၊ တ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝဝ၄
(၄) ေညာင္ရမ္းအလြန္ (ေဒါက္တာထင္ေအာင္)၊
ေအာင္သန္း (မႏၱေလး) ျမန္မာျပန္သည္၊ ေအာက္တိုဘာ ၁၉၇၃
(၅) မႏၱေလး (ရတနာပုံ ဘိုးမွတ္စု)၊ ေမလ၊ ၂ဝဝ၉
(၆) အႏွစ္ ၁ဝဝ ျပည့္ မႏၱေလး (ေရႊကိုင္းသား)၊ ဒု အႀကိမ္၊ ဧၿပီလ ၂ဝဝ၇
(၇) ကုန္းေဘာင္ရွာပံုေတာ္ (ညိဳျမ)၊ ၁၉၆၇
(၈) ကုန္းေဘာင္ကိုဆန္၍ (ေဒါက္တာ မတင္ဝင္း၊ ပညာေရးတကၠသိုလ္)၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၂ဝဝ၁

(ပန္းခ်ီ-ဦးရဲေသာင္း သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးဆြဲသည္။)

အခ်ဳပ္တန္း ဆရာေဖ (၁၂ဝဝ – ၁၂၅၆)

ရန္ဝင္း (ေတာင္တံခါး)

read more

(ခင္ဗ်ားတို႔ မဖတ္ဝံ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔စာမ်က္ႏွာ) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

(ခင္ဗ်ားတို႔ မဖတ္ဝံ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔စာမ်က္ႏွာ) မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

မိမိပါဝင္ခဲ့တဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အႀကံဳ ျဖတ္သန္းမႈေတြ ျပန္ေရးၾကတာ အလြန္ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔မသိခဲ့ လက္လွမ္းမမီခဲ့တာေတြကို သိရမီရတာျဖစ္လို႔ေက်းဇူးမ်ားပါတယ္။ ဒါေတြဟာ သမိုင္းမွတ္တမ္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သမိုင္းမွတ္တိုင္လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေရွ႔လူေတြလည္း ေရးခဲ့ၾကလွၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ေခတ္ၿပိဳင္ေတြလည္း ေရးေနၾကၿပီ၊ က်ေနာ္တို႔ေနာက္ မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း လက္ေတြ႔နိုင္ငံေရးထဲ ျဖတ္သန္းေနၾကၿပီ။ သူတို႔လည္း တခ်ိန္ၾကေရးၾကမွာပဲ။ ခုကတည္းက ႀကိဳၿပီး ႀကိဳဆိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သိသမ်ွ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ကိုေျပာၿပီး သူတို႔သိသမ်ွ က်ေနာ္တို႔ ဂရုတမနားေထာင္ေပးရမွာပါ။

စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္း/သစ္ေတြလည္း ေရးၾကတယ္။ သူတို႔က ပိုေတာင္ေရးသလား မွတ္ရတယ္။

သူတို႔ေရးတာနဲ႔က်ေနာ္တို႔ေရးတာ ဘာကြာလဲ။ က်ေနာ္တို႔က လူထုဘက္ကကာကြယ္ၿပီးေရးတယ္။ လူထုအက်ိဳးစီးပြား တိုင္းျပည္အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွးရႈတယ္။ သူတို႔က စစ္အာဏာရွင္စနစ္ဘက္က ကာကြယ္ၿပီးေရးတယ္၊ သူတို႔ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား သူတို႔အတန္းအစားကို ေရွးရႈၿပီးေရးတယ္။

က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔ပါဝင္ခဲ့တာေတြကို ငါတို႔လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္ဖို႔လိုအပ္လို႔ ဘယ္သူမွမတိုက္တြန္းမခိုင္းေစပဲ ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုလုပ္ခဲ့တာလို႔ ဂုဏ္ယူၿပီးေရးတယ္။ သူတို႔က သူတို႔ မပါခဲ့ပါဘူး သူတို႔လုပ္ခ်င္လို႔လုပ္ခဲ့ရတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အထက္အမိန္႔အရလုပ္ရတာပါလို႔ ဂုသိကၡာမဲ့စြာကိုယ္လြတ္ရုန္းရင္း ကိုယ့္အျပစ္သူမ်ားေပၚပံုခ်ေရးတယ္။

က်ေနာ္တို႔ေရးတာေတြ သူတို႔ဖတ္မဖတ္ေတာ့မသိဘူး။ သူတို႔ေရးတာေတြေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဖတ္ၾကတယ္။ ဖတ္တာတူတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဖတ္တဲ့အေျခခံမတူဘူး။ ေရးတာတူဦးေတာင္ ေရးတဲ့အေျခခံမတူဘူး။

က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ဘာေျပာလဲသိဖို႔ဖတ္တယ္။

သူတို႔က သူတို႔ငါတို႔အေၾကာင္းေတြမ်ားေျပာကုန္ပလားစိတ္နဲ႔ ဖတ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔က ေနာက္လူေတြသိေအာင္ သမိုင္းမွာက်န္ခဲ့ဖို႔ စိတ္သန္႔သန္႔ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ေရးတယ္။

သူတို႔က သမိုင္းထဲကေန သူတို႔နံမည္ပ်က္ေတြကိုဖ်က္ဖို႔ တထိတ္ထိတ္တလန္႔လန္႔ လိပ္ျပာမလံုစြာနဲ႔ေရးတယ္။

က်ေနာ္တို႔က "ငါတို႔ ဒါလုပ္ခဲ့တာကြ"လို႔ေရးတယ္။

သူတို႔က "က်ေနာ္တို႔ ဒါမလုပ္ခဲ့ရပါခင္ဗ်"လို႔ေရးတယ္။

ေရးပါ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္ပါ့မယ္။

ေရးမယ္ ခင္ဗ်ားတို႔ ဖတ္ဖို႔မေၾကာက္ပါနဲ႔။

မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ။ စက္တင္ဘာ ၂၈၊ ၂ဝ၁၈

read more

Skill of Blaming To Others အျပစ္ပံုခ်ျခင္းပညာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(Skill of Blaming To Others အျပစ္ပံုခ်ျခင္းပညာ)
အတင္းေျပာျခင္းအတတ္ၿပီးေတာ့ သူ႔အျပစ္ သူ႔ေပၚပံုခ်ျခင္းပညာကို ေျပာပါဦးမယ္။ အဲ့ဒီ မ်က္လံုးျပာနဲ႔လူႀကီးပဲေျပာျပတာ။ အေကာင္းျဖစ္လာရင္ျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးျဖစ္သြားရင္ျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္တာလို႔ေတြးရင္ အဲ့ဒီလူဟာ စိတ္မမွန္လို႔ လို႔ သူကေျပာတယ္။
အေကာင္းျဖစ္သြားရင္ တေယာက္တည္းလက္မ မေထာင္ပဲ၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းအရသာကို သူတပါးနဲ႔မ ွ်ေဝ ၾကည္ႏူးတတ္ဖို႔လိုသလို သူတပါးေၾကာင့္ ကိုယ့္မွာ အဆိုးျဖစ္ရင္လည္း ငါ့ေၾကာင့္ျဖစ္ရေလလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္မဖို႔ပဲ သူတပါးကို၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို၊ အေျခအေနကို လက္ညိွဳးထိုး အျပစ္ပံုခ်တတ္ဖို႔လိုတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။

အဲ့လိုမဟုတ္ပဲ အေကာင္းလည္း ငါလုပ္လို႔ျဖစ္တာလို႔ လက္မခ်ည္းေထာင္ေနရင္၊ အဆိုးလည္း ငါ့ေၾကာင့္မို႔ျဖစ္ရေလလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအျပစ္တင္ေနရင္ မူမွန္စိတ္မရွိသူလို႔ေျပာတယ္။ ေလာကမွာ ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းတိုင္းမွာ အက်ိဳးရွိေၾကာင္းနဲ႔ အေၾကာင္းတရားေတြက အက်ိဳးတရားျပန္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း က်ေနာ္ေျပာျပေတာ့

သူက "အေၾကာင္းမဲ့ျဖစ္လာတာဆိုလို႔ ဘုရားေတာင္မရွိဘူးေလ"လို႔ ဆိုတယ္။ "အေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ အဆိုးျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္လာေစရျခင္း အေၾကာင္းတရား ရွိတယ္ကြ။ တခ်ိဳ႔ အဆိုးအေကာင္းေတြက ကိုယ္က ဘာမွလုပ္ရတာမဟုတ္ပဲ တေယာက္ေယာက္က ဒါမွမဟုတ္ အေျခအေနတရပ္ရပ္က ဒါမွမဟုတ္ ဝန္းက်င္တခုက လုပ္လိုက္လို႔ျဖစ္သြားတာကြ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ အေကာင္းအဆိုးေတြက မင္းေပၚ လာသက္ေရာက္ရင္လည္း ေရာက္မယ္ မေရာက္ရင္လည္း မေရာက္ဘူး။

သက္ေရာက္လာတဲ့ခါမွာ အေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရင္ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးသူကို၊ အေျခအေနကို၊ ဝန္းက်င္ကို အသိအမွတ္ျပဳ ေက်းဇူးတင္ထိုက္တာေပါ့။ အလြန္အကၽြံေတာ့ မတင္မိေစနဲ႔ကြ။ လုပ္သူကလည္း သူ႔အေၾကာင္းရွိလို႔သူလုပ္ရင္း အမ်ားအတြက္ ေကာင္းသြားတာေတြလည္း ရွိတယ္။ အမ်ားအတြက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္လိုက္မဟဲ့ဆိုၿပီး အေကာင္းလုပ္သူဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွားတယ္။ အဲ့ဒီလိုရွားရွားပါးပါး လုပ္တဲ့သူေတြမွာေတာင္ လုပ္ဖို႔ ခိုင္လံုတဲ့အေၾကာင္းရွိလို႔လုပ္တာ၊ နို႔မို႔ဆို သူတို႔မလုပ္ဘူး။ မေတာ္တဆျဖစ္ခဲ့တာလည္း ေလာကမွာ ဘာမွမရွိဘူး၊

တကယ္လို႔ အဆိုးအျဖစ္နဲ႔ မင္းေပၚလာသက္ေရာက္ရင္ လက္သည္ကိုေတြ႔ေအာင္ရွာၿပီး အျပစ္သာတင္ကြာ၊ ဘာမွ သက္ညွာေနစရာမလိုဘူး၊ စစ္ပြဲေတြ မင္းေၾကာင့္မျဖစ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ စစ္ဒဏ္ကို မင္းခံရၿပီဆိုရင္ လုပ္တဲ့သူကို မင္း အျပစ္တင္ရမွာပဲ၊ အဲ့ဒါကို မတင္ပဲ ေရွးဘဝကံေၾကာင့္၊ ဝဋ္ေၾကြးရွိတာေၾကာင့္၊ ဘုရားသခင္အလိုေတာ္ေၾကာင့္ စတာေတြနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္ေနရင္ မင္းဘယ္ေတာ့မွ စိတ္လက္မခ်မ္းသာရဘူး။ စိတ္မလြတ္လပ္ဘူး၊ မေပါ့ပါးဘူး၊

အဲ့လို ကံေတြ ဝဋ္ေတြ ဘုရားသခင္ေတြေပၚ ပံုခ်ရင္း ရွင္သန္ေနသူေတြ တကယ္စိတ္ခ်မ္းသာေနတယ္လို႔ မင္းထင္လား၊ ငါတို႔ ေလ့လာခ်က္ေတြအရေတာ့ ဒီလူေတြေလာက္ စိတ္လက္ဆင္းရဲတာ ဒီလူေတြပဲရွိတယ္ကြ၊ သူတို႔မွာ စိတ္ခြန္အားမရွိဘူး၊ မႀကံ့ခိုင္ဘူး၊ တရားခံကိုလက္သည္ကို အျပစ္တင္ရမွာ အျပစ္လုပ္တယ္လို႔ ထင္ေနတာကြ၊ ကံကို ဝဋ္ကို ဘုရားသခင္ကို မယံုၾကည္သူလို႔အေျပာခံရမွာကို ေၾကာက္ေနၾကတာကြ၊ တကယ့္ ခႏၱီပါရမီျပည့္လို႔ျဖစ္ေနတာမဟုတ္ဘူးကြ၊ မနိုင္၍သည္းခံေနရတာမ်ိဳးကြ၊ သူတို႔ခမ်ာ အဆိုးလုပ္တဲ့လက္သည္ကိုလည္းလန္႔ရ မယံုၾကည္သူလို႔အေျပာခံရမွာလည္း ေၾကာက္ရနဲ႔ ၂ ျပန္ ခံေနၾကရတာကြ၊ အဲ့ဒါက ပိုဆိုးတယ္၊

ဆိုေတာ့ ကိုယ္လုပ္လို႔ ကိုယ့္မွာအေကာင္းျဖစ္လာရင္ သူတပါးနဲ႔မ ွ်ေဝခံစားေပါ့၊ ခ်ီးက်ဴးတာကေတာ့ သူမ်ားေတြလုပ္ေပ့ေစေပါ့၊ ကိုယ္ကသာ ငါလုပ္လို႔ဆိုၿပီး လက္မ မေထာင္မိေစနဲ႔ကြ၊ သူတပါးက၊ အေျခအေနက၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကလုပ္လို႔ အေကာင္းျဖစ္လာရင္လည္း ေက်းဇူးတင္ဖို႔ အသိအမွတ္ျပဳဖို႔ မေမ့နဲ႔ကြ၊ အလြန္အကၽြံ မတင္မိေအာင္ေတာ့ သတိထားေပါ့။ ကိုယ္လုပ္လို႔ ကိုယ့္မွာအဆိုးျဖစ္သြားရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အျပစ္တင္ကြာ၊ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မတင္နဲ႔၊ သူတပါး၊ အေျခအေန၊ ပတ္ဝန္းက်င္လုပ္လို႔ ကိုယ့္မွာအဆိုးလာျဖစ္ရင္ သူတပါးကို၊ အေျခအေနကို၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လက္ညွိဳးသားထိုးကြာ၊ အျပစ္သာတင္ကြာ၊ စိတ္သေဘာ အလုပ္ လုပ္ပံုအရ အဲ့သလိုျဖစ္ေနမွ ပံုမွန္စိတ္အေျခအေနလို႔ သတ္မွတ္တာပဲကြ၊ တခုပဲ အဲ့သလို အဆိုးျဖစ္ျခင္း အေကာင္းျဖစ္ျခင္း၊ ကိုယ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းေတြကို က်က်နန ခြဲျခားစိတ္ျဖာတတ္ဖို႔ ပညာအခံ၊ အေတြ႔အႀကံဳနဲ႔ စိတ္မူမွန္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့လိုတယ္ကြ"လို႔ ေျပာတယ္။

သူေျပာတာေတြက က်ေနာ္ သိၿပီးသားေတြမို႔ သူ႔ကို သိတ္ ေက်းဇူးမတင္လိုက္ပါဘူး၊ စိတ္ရွည္ရွည္ေျပာျပတာအတြက္လည္း ထိုက္သေလာက္ေတာ့ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ခဲ့ပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂၀၁၈)

read more

ခြခ်က္ သို႔ ခဲတလံုးနဲ႔ ငွက္ႏွစ္ေကာင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ရိုဟင္ဂ်ာအေရးအေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ခု အေနာက္ဘက္က ဆက္တိုက္ဝင္လာတဲ့ဖိအားေတြက စစ္အုပ္စုကိုေပးေနတာလား စစ္တပိုင္းအစိုးရ(ေဒၚစုနဲ႔အင္န္အယ္လ္ဒီ)ကိုေပးေနတာလား မသဲကြဲေတာ့ဘူး။ ေထြးလာေနတယ္။ ပထမေတာ့ ေဒၚစုကိုဖယ္ၿပီး စစ္အုပ္စုကို ဖိအားေပးေနတာထင္ရွားတယ္။ ေဒၚစုက ကာဆီးကာဆီးတင္မကဘူး စစ္အုပ္စုဘက္က ကာကြယ္ပါရပ္ေပးေတာ့ သူ႔ဖယ္ၿပီးတိုက္ဖို႔ နည္းလမ္းထပ္ရွာေနရင္း တဘက္ကလည္း ေဒၚစုအသာေနာက္ဆုတ္ေနဖို႔ ဒါးက သူ႔ခုတ္မွာမဟုတ္ဘူး။ စစ္တပ္ကိုခုတ္မွာ လက္ဝင္မလွ်ိဳဖို႔ သံခင္းတမန္ခင္း စကားလံုးအယဥ္အေက်းေတြနဲ႔ နားခ်ေနတာလည္း ျမင္ရပါတယ္။ သူက ဆုတ္ေနရမယ့္အစား ဝမ္းဘဲ့လ္တ္ဝမ္းရုဒ္ OBOR ကိုပါ လက္မွတ္သြားထိုးလိုက္ေတာ့ ျပႆနာကို မီးေလာင္ရာေလပင့္ေတြျဖစ္ကုန္တယ္။ စစ္အုပ္စုနဲ႔စစ္တပိုင္းအစိုးရဟာ တရုတ္နဲ႔ အေစးပိုကပ္သြားတယ္။ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဇာတ္ခင္းခ်င္တဲ့ သေႏၶဗီဇနဲ႔ အရြဲ႔တိုက္ၿပီး ျမစ္ဆံုပါ ခ်ေကၽြးတဲ့အထိျဖစ္လာရင္ ျပည္ေၾကဖို႔ရွိတယ္။ OBOR မထိုးခင္ကေလးက တရုတ္က ရိုဟင္ဂ်ာအေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ လံုၿခံဳေရးေကာင္စီက အေရးယူဖို႔ဆံုးျဖတ္ရင္ သူ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တာဟာ စစ္အုပ္စုနဲ႔စစ္တပိုင္းအစိုးရအဖို႔ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္သြားေစတာပဲ။ OBOR ထိုးမလား မထိုးဘူးလားလို႔ အျပတ္ေမးလိုက္တဲ့အဓိပၸါယ္လည္း ျဖစ္တယ္။ ဒီတင္ အေလာဆံုးဆယ္ ေကာက္ထိုးျပစ္လိုက္တာပဲ။ ခု ထိုးလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ ယူအင္န္မွာ တရုတ္ေလသံေျပာင္းသြားႏိုင္ပါတယ္။ ရတုန္းေလး ကုန္းႏိႈက္ဆိုသလို ျမစ္ဆံုကိစၥျပန္စဖို႔အထိ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္လာႏိုင္ပါတယ္။ အရင္ကလည္း ျပန္စဖို႔ တိုက္တြန္းေနတာပါ။ စစ္တပိုင္းအစိုးရဟာ တိုင္းျပည္မွာ အေတြးအေခၚေတြ အျမင္ေတြရႈပ္ေထြးေစကုန္ေအာင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ အစီအစဥ္ရွိရွိ လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ ကံဆိုတာကို မယံုေပမယ့္ (တင္စားစရာစကားလံုး အလံုအေလာက္မရွိလို႔) တိုင္းျပည့္ၾကမၼာကိုက ဆိုးတာပါလို႔ေျပာရေတာ့မလိုပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂ဝ၁၈)

read more

တရားကို တရားက မေစာင့္ထိန္းေသးသမွ်(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

တရားကို တရားက မေစာင့္ထိန္းေသးသမွ်
ဗမာျပည္က သာမန္ျပည္သူတခ်ိဳ႔ရဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ခက္ထန္လာတာ၊ စိတ္ေတြၾကမ္းတမ္းလာတာ သတိထားမိတယ္။ တုတ္တပ်က္ ဓားတပ်က္ေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ခုတ္လိုက္ ထစ္လိုက္ ပစ္လိုက္ခတ္လိုက္၊ သတ္လိုက္ျဖတ္လိုက္ေတြလည္း ပံုလာတယ္။ ေသြးသံရဲရဲေတြ၊ အေလာင္းေကာင္ေတြ၊ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္နဲ႔ဒဏ္ရာ ဗလပြေတြ၊ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲေတြ၊ တေယာက္တေယာက္ခ်င္းေတြ၊ အုပ္စု အုပ္စုခ်င္းေတြ၊ အုပ္စုက တေယာက္ကို ရိုက္ႏွက္သတ္တာျဖတ္တာေတြ၊ တရားလက္လြတ္ဥပေဒမဲ့ လက္လြတ္စပယ္ သတ္ပစ္တာမ်ိဳးေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေနတယ္။ တျခားသ႑န္စံုနဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြလည္း ထူေျပာလာေနတယ္။ လူေတြဟာ လမ္းေပၚတင္မကပဲ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ေနရင္း မလံုၿခံဳသလို အကာအကြယ္မဲ့သလိုခံစားမႈေတြျဖစ္လာတယ္။

တေနရာရာမွာ ဘာတခုခုေလး မျဖစ္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္လိုက္တာနဲ႔ တုတ္ဆြဲဓားဆြဲၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ သတ္လိုက္ၾကပါေတာ့လား ျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့လားေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတယ္။ ဓားလြတ္ေတြ စလြယ္သိုင္းၿပီး လူျမင္ကြင္းေတြမွာ ေပၚေပၚတင္တင္ သြားလာေနၾကတယ္။ တရားဥပေဒမရွိတဲ့၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူမရွိတဲ့၊ တရားစီရင္ေရး လံုးဝပ်က္ဆီးတဲ့အထိ မေရာက္ေသးရံုတမယ္ပဲရွိေတာ့သလို ျဖစ္လာေနတယ္။

တခါ တရားရံုးေတြကို လူအုပ္နဲ႔ သြားၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အမႈရင္ဆိုင္ေနဆဲ တရားခံကို တရားရံုးအျပင္ ထုတ္ေပးဖို႔၊ သူတို႔လက္နဲ႔ သူတို႔ဘာသာ တရားစီရင္မယ္ဆိုတာေတြအထိ အတင့္ရဲလာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အဲ့ဒီတရားခံကို ေသဒဏ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုရင္း တရားသူႀကီးေတြ တရားရံုးေတြကို ဖိအားေပးၾကတယ္။

လႊတ္ေတာ္ထဲၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အမတ္တခ်ိဳ႔က သက္ငယ္ မုဒိန္းသမားေတြကို ေသဒဏ္ခ်မယ့္ဥပေဒေတြျပဌာန္းဖို႔ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းေနၾကတယ္။ ပိုယဥ္ေက်းတဲ့ ပိုတရားဥပေဒစိုးမိုးတဲ့ ပိုညွာတာေထာက္ထားမႈေပးနိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ေသဒဏ္ဖ်က္သိမ္းတာေတြလုပ္ေနသလို ဖ်က္သိမ္းၿပီးသား ျပည္ေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ေသဒဏ္ဖ်က္သိမ္းေရး ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈေတြလည္း ဆထက္ကဲျဖစ္ေနတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ေသဒဏ္ကို အငမ္းမရေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ေသဒဏ္ငတ္မြတ္ေနၾကတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္လိုဟာမ်ိဳးေပၚမွာေတာင္ ထီကနဲအသံၾကားတာနဲ႔ ေဆာ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ ႏွက္လိုက္ပါေတာ့လား၊ သတ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ အရွင္မထားနဲ႔ေတြ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေန ျမင္ေနရတယ္။ အျပင္မွာကပံုရိပ္ဟာ ဆိုရွယ္လ္မီဒီယာေပၚ လာထင္ဟပ္ေနတာပဲ။ ေျပာရရင္ စိတ္လက္ မခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာသာမတူ လူမ်ိဳးမတူသူေတြဆို ေနစရာမရွိေအာင္ကို ပိုေတာင္ဆိုးပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔ေနၾကရရွာတယ္။

ဒါေတြဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲ။ တခြန္းတည္းေျပာရရင္ အုပ္စိုးသူေတြေၾကာင့္ပဲ။ အုပ္စိုးသူေတြဖန္တီးထားတဲ့ ကိစၥေတြပဲ။ ဗမာျပည္မွာက တကယ္အုပ္စိုးေနတာ ျခယ္လွယ္ေနတာ စစ္အုပ္စုပဲ၊ အစိုးရ ၂ ခုျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးတရလုပ္ေနတာက တခုထဲပါ။ စစ္တပ္ပါ။ သမဏိရွည္ၾကာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပါ။ စစ္အေတြးအေခၚပါ။ စစ္တပိုင္းအင္န္အယ္လ္ဒီအစိုးရဆိုတာက ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္တဲ့အခြင့္အာဏာ ၾသဇာမရွိပါ။ လူထုဘက္ကေနရပ္ၿပီး အျပည့္အဝ အကာအကြယ္မေပးနိုင္ပါ။ စစ္အုပ္စု ထင္ရာစိုင္းေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္တဲ့အခါၾကည့္၊ ေဖးမတဲ့အခါေဖးမေပး၊ သိတ္လိုအပ္တဲ့အခါ ေျဗာင္ထြက္ရပ္ အကာအကြယ္ေပးရတဲ့ဘဝ ေရာက္ေနရွာတာပါ။ အဲ့သလိုမေရာက္ေရာက္ေအာင္လည္း က်ံဳးအသြင္းခံထားရတာပါ။ စစ္တပိုင္းအစိုးရမွာ အဲ့လို ၾသဇာအာဏာေတြ မရွိမွန္းသိေတာ့ လူထုကလည္း အားမကိုးခ်င္ပါ။ အားကိုးလို႔လည္းမရ ျဖစ္ေနတာပါ။

စစ္အုပ္စုကလူေတြကို က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ေနေအာင္၊ နယ္ဘက္အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မယံုၾကည္ေတာ့ေအာင္၊ လက္နက္ကိုင္ထားသူအေပၚပဲ အတြင္းစိတ္ကႀကိတ္ၿပီး အားကိုးစိတ္ မွီခိုစိတ္ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီ့ထက္ခ်ဲ႔ေျပာရရင္ တရားဥပေဒနဲ႔ တရားစီရင္ေရးစနစ္ကို စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထားလို႔ပဲ။ လူေတြက ဥပေဒ၊ ဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ တရားစီရင္ေရးေတြ အေပၚ အယံုအၾကည္မရွိေတာ့လို႔ပဲ။ လူေတြကို ဥပေဒမဲ့ ကိုယ့္ဓားနဲ႔ ကိုယ့္တရားစီရင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္သတ္ျဖတ္တာဟာ မွန္တယ္ တရားတယ္လို႔ထင္လာေအာင္ လုပ္ထားလို႔ပဲ။

သတ္ျဖတ္သူေတြကိုယ္တိုင္က စိတ္မလံုၿခံဳဘဝမလံုၿခံဳသလိုျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကိုမွ ငါတို႔မသတ္ရင္ ငါတို႔ကို သူတို႔ကသတ္ေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကိန္းေနလို႔လည္းျဖစ္တယ္။ အဲ့လိုေတြလုပ္ရင္း လူေတြဟာ ပို လက္ရဲဇက္ရဲေတြျဖစ္လာတယ္၊ လက္ယဥ္လာတယ္။ ရဲစခန္းကို၊ ရဲကို၊ အခ်ဳပ္ေထာင္ကို၊ တရားရံုးကို၊ တရားစီရင္ေရးကို၊ ဥပေဒကို၊ အစိုးရ (အင္န္အယ္လ္ဒီစစ္တပိုင္းအစိုးရ)ကို မေထမဲ့ျမင္ပိုပို လုပ္တတ္လာၾကတယ္။ စစ္တပ္ကိုေတာ့ ေမာ္မၾကည့္ဝံ့ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။

လူေတြ တရားလက္လြတ္ လုပ္တတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေအာင္လည္း စစ္အုပ္စုက ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပါ ေျခလွမ္းရွိရွိလုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုင္ၿပီး အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ အခရာက်တဲ့ဝန္ႀကီးေနရာေတြ ကိုင္ထားတာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္မွာ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေတြ သူတို႔လူ အရပ္သားေတြကို ထည့္ထားတာ၊ တရားစီရင္ေရးနဲ႔ ဥပေဒေရးရာ နယ္ပယ္မွာ သူတို႔လက္သပ္ေမြးေတြ ခန္႔ထားတာ၊ လႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္တိုင္းမွာ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအမတ္ေနရာေတြယူထားၿပီး စစ္တပိုင္းအစိုးရအေနနဲ႔ စစ္တပ္ကို မက်ိဳးႏြံက်ိဳးႏြံေနေအာင္ ျပန္မလွန္ရဲေအာင္၊ လႈပ္မရေအာင္၊ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲပိတ္မိေနေအာင္ ဦးခ်ိဳးနမ္ႏွိမ္ထားတာပါ။ ဒါေတြက လူတကာသိၿပီးသားမို႔ ဘာမွ ဝိတၱာရခ်ဲ႔ေနစရာမလိုေတာ့ပါ။

သိမ္ေမြ႔ပါတယ္ ေမတၱာတရားအားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာလည္း ကမၻာ့ပံုအလယ္မွာ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ အစြန္းေရာက္ဝါဒအျဖစ္ ျမင္သြားေအာင္ ပို႔ပစ္လိုက္ၾကၿပီ။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတြထဲမလည္း သူ႔ဘုန္းႀကီးေတြေမြးၿပီး လိုတဲ့အခါတိုင္း တိုင္းျပည္ဆူေအာင္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္ေအာင္ လူသတ္အားေပးေတြ၊ လူသတ္လံႈ႔ေဆာ္ေရး သမားေတြ ဝါဒမိႈင္းတိုက္ေရးသမားေတြကို ခ်ီးေႁမွာက္ပစားေပးလိုက္ ဘြဲ႔ေတြတံဆိပ္ေတြကပ္လိုက္ လုပ္ေနတာလည္း လူတိုင္းအသိပါပဲ။ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို စစ္တပ္ေထာင္လက္နက္ကိုင္ၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ တဘက္ကဖိထားသလို ဘာသာေရးမိႈင္းတိုက္ၿပီး အေတြးအေခၚအရလည္း တဘက္က ဖ်က္ဆီးႏွိပ္ကြပ္ထားတာပဲ။

ဒီအေျခအေနဆိုးေတြ၊ ဒီလိုတရားမဲ့ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာေတြ၊ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ဖ်က္ဆီးခံေနရတာေတြ၊ နွလံုးသားခက္ထန္ မာေၾကာေနတာေတြ အားလံုးရဲ့ အရင္းလက္သည္ဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပဲ၊ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီယႏၱရားပဲ၊ စစ္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စနစ္ပဲဆိုတာ တိုင္းသိျပည္သိကမၻာသိပါ။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ သိရံုနဲ႔မၿပီးပါ။ ေရာက္တဲ့ေနရာ၊ ရတဲ့အေျခအေန၊ ေပးလာတဲ့မ်က္နွာစာ အသီးသီးကေန စစ္အာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရးလုပ္ၾကရမွာပါ။ ဒါကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမ်က္ႏွာစာမွတင္၊ ပါတီေထာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့မ်က္နွာစာမွတင္ လုပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ စာေပအႏုပညာမ်က္ႏွာစာ၊ လူမႈကူညီေရးမ်က္ႏွာစာ၊ ပညာေရးမ်က္ႏွာစာ၊ ဥပေဒတြင္းမ်က္ႏွာစာေတြကလည္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကတာ ျမင္ေနရပါတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ စိတ္ရွည္ရွည္၊ ဇြဲသန္သန္၊ အေတြးအေခၚခိုင္ခိုင္မာမာ၊ မူရွိရွိ ရပ္တည္ခ်က္ျပတ္ျပတ္သားသား၊ ေရရွည္အျမင္ပါပါနဲ႔ လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ။

အစိုးရေျပာင္းတယ္ဆိုတာ စနစ္တခုကိုေျပာင္းရတာထက္ အပံုႀကီး လြယ္ပါတယ္။ ေျပာင္းလည္း ေျပာင္းေနၾကတာပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာ အစိုးရေတြ ခုခ်ိန္ထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းခဲ့ၾကေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေတာ့ အျမစ္တြယ္ေနဆဲပါ။
က်ေနာ္တို႔မေသခင္ လုပ္နိုင္သမွ်လုပ္ေနၾကဖို႔ လုပ္သြားၾကဖို႔ပဲလိုပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂ဝ၁၈)

read more

လူသူေတာ္ အိပ္ယာထ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

လူသူေတာ္ အိပ္ယာထ (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ညက နည္းနည္းမ်ားသြား သို႔မဟုတ္ နည္းနည္း နည္းမသြားဘူးဆိုလွ်င္ ေရဒီယိုနိႈးစက္သတင္းေၾကျငာသံႏွင့္အတူ မနက္ငါးနာရီခြဲတြင္ အိပ္ယာမွႏိုးပါသည္။ ဤေနရာတြင္ အိပ္ယာကို အိပ္စရာေနရာ(အိပ္ရာ)ဟု လူတိုင္းသိပါသည္။ ေရဒီသတင္းပလင္း အတင္းအဖ်င္း စကားႏိုင္လုပြဲစသည့္ စိတ္ဝင္စား စရာမ်ားပါေလမလားဟု ခနေစာင့္ၾကည့္ၿပီး ဘာမွမပါလွ်င္ ေရေအးေအးတဖန္ခြက္အျပည့္ေသာက္ကာ ေခြးေလး ၂ ေကာင္ကိုနိႈးၿပီး ခ်ီးပါေသးေပါက္ ထုတ္ပါသည္။

သူေတာ္ေကာင္းမ်ားကေတာ့ မ်က္ေစ့ ၂ လံုး ပြင့္ခ်ိန္မွစကာ ဘုရားတရားအာရံုျပဳသည္ဟုဆိုသျဖင့္ က်ေနာ္ကား သူေတာ္မေကာင္း စာရင္းေပါက္ ျဖစ္ပါသည္။ တံခါးမဖြင့္မခ်င္း အသံမစဲပဌာန္းရြတ္သလို ေအာက္အီအီးအြတ္ေနၾကေသာ ၾကက္ဖႀကီး ၂ ေကာင္နွင့္ ယင္းတို႔၏ ေမာင္းမမိႆံမ်ား စက္ေတာ္ေခၚရာ ၾကက္အိမ္တံခါးကိုဖြင့္ေပးပါသည္။ အစာေရ လဲေပး ထည့္ေပးပါသည္။ ၾကက္ဘရိတ္ဖတ္စ္ဟု ေခၚရမည္လား မေျပာတတ္ပါ။ ေခြးေလးေတြကိစၥၿပီးၿပီဆိုလွ်င္ အိမ္ထဲျပန္သြင္းၿပီး က်ေနာ့္ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္ကိစၥ ရွင္းရပါသည္။ တိရိစၦန္မ်ားကို ခ်ီးပါေသးေပါက္သည္ဟုသံုးၿပီး လူၾကေတာ့ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္တို႔၊ အေပါ့အေလးတို႔၊ အခင္းႀကီးအခင္းေလးတို႔၊ အိမ္သာတက္သည္တို႔၊ ေတာထိုင္သည္တို႔၊ အီအီးပါ ရႉရႉးေပါက္သည္တို႔၊ သန္႔စင္ခန္းဝင္သည္တို႔ စသည္ျဖင့္ ေရလဲသံုးသျဖင့္ ျမန္မာစာေပ ေဝါဟာရႂကြယ္ဝေၾကာင္း သက္ေသျပလွ်င္ရပါသည္။ အမ်ားသံုး Rest Room ကို သန္႔စင္ခန္းဟု ျမန္မာျပန္သျဖင့္ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုသန္႔စင္ကို အားနာသလို သူငယ္ခ်င္းမ ခင္သန္႔စင္ကိုလည္း မ်က္နွာပူမိပါသည္။ သူတို႔ ရွိၾကေသးလား မလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။

ထို႔ေနာက္ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ထားခဲ့ၿပီး ကရားထဲေရထည့္ကာ မီးဖိုေပၚတင္ပါသည္။ စက္ေရွ႔ထိုင္မိတိုင္း ကြန္ျပဴတာဖြင့္သည္ကို Open ဟု ေျပာသည့္ တကၠသိုလ္ဆရာတေယာက္ကို သတိရပါသည္။ အေမရိကန္တြင္ မီးပ်က္ခဲေၾကာင္း လူသိမ်ားေသာ္လည္း တလတလ နင့္ေနေအာင္က်သည့္ မီတာခအေၾကာင္း ဘယ္သူမွေျပာသံမၾကားပါ။ အေမရိကန္သည္ အျခားစက္မႈနိုင္ငံႀကီးမ်ားနည္းတူ လွ်ပ္စစ္ႏွင့္ေရနံ မရွိလွ်င္ ေနမရသည့္ျပည္ ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရနံထြက္သည့္တိုင္းျပည္မ်ား မီးဟုန္းဟုန္းေလာင္ၾကရပါသည္။

ေရေႏြးေစာင့္ရင္း ေခြးအစာခြက္ေရခြက္ ျဖည့္ေပးပါသည္၊ ေကာ္ဖီ ၂ ခြက္စာျပင္ပါသည္။ တခြက္က မိန္းမႏိုးလာလွ်င္ ေသာက္ရန္ျဖစ္ပါသည္။ ေရွးဗမာႀကီးတို႔အလိုတြင္ ဇနီးသည္ သည္ ခင္ပြန္းထက္ အိပ္ယာဝင္ေနာက္က်ၿပီး အိပ္ယာထေနာက္က်ရပါသည္။ ဒါဆို ဇနီးေကာင္း တေယာက္၏ လကၡဏာခ်က္ေတြထဲကတခ်က္ဟု ခ်ီးမြမ္းၾကပါသည္။ က်ေနာ္လည္း ေရွးဗမာႀကီးမဟုတ္သလို က်ေနာ့္ဇနီးလည္း ဗမာမ မဟုတ္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေခတ္သည္ ေရွးေခတ္မဟုတ္သလို က်ေနာ္ေနတာလည္း အေမရိကန္ျပည္ျဖစ္ေနပါသည္။ က်ေနာ့္ေကာ္ဖီမွာ နက္စ္ေကာ္ဖီဟုေခၚၿပီး မိန္းမက ဗမာေကာ္ဖီဟုေခၚသည့္ ေကာ္ဖီျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ့္ေကာ္ဖီမွာ ဆရာေနဝင္းျမင့္ေျပာေသာ နတ္ေကာ္ဖီ ျဖစ္ပါသည္။

ညက မ်ားသြားနည္းသြား၍ မနက္မထခ်င္သည့္အခါတိုင္း မိန္းမေဖ်ာ္သည့္ အေမရိကန္ေကာ္ဖီ ေသာက္ရပါသည္။ ေကာ္ဖီေစ့ဝယ္ အိမ္မွာေလွာ္ အိမ္မွာႀကိတ္ ႏွပ္အိုးျဖင့္ အက်အနႏွပ္ကာေဖ်ာ္သည့္ ေကာ္ဖီအစစ္ျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္ သိတ္ အာမေတြ႔ေသာ္လည္း ေကာင္းလားဟု ေမးလွ်င္ ခတ္ျမန္ျမန္ Yeah, Yeah ဟုေျပာက်င့္ရေနၿပီမို႔ ေကာ္ဖီေၾကာင့္ သူႏွင့္က်ေနာ္ၾကားတြင္ ဘာျပႆနာမွမရွိပါ။ က်ေနာ့္နတ္ေကာ္ဖီကို သူလည္းတခါတခါေသာက္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာ္ဖီျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးလည္း မလိုပါ။ ထို႔ေနာက္ ေကာ္ဖီခြက္ေဘးခ်ၿပီး ျမန္မာသတင္း ဝဘ္ဆိုက္မ်ားတက္ၾကည့္ကာ စိတ္ဝင္စားစရာေတြ႔လွ်င္ဖတ္ၿပီး ေတြးစရာအစရလွ်င္ ေရးရန္ ခ်န္ထားပါသည္။ ေရဒီယို အာရ္အက္ဖ္ေအတို႔ ဗီအိုေအတို႔ အေမရိကန္မွလႊင့္ေသာ္လည္း ဝဘ္ဆိုက္တြင္သာ ၾကည့္ၿပီး ကြန္ျပဴတာႏွင့္သာ ၾကည့္ပါနားေထာင္ပါသည္။

ေရဒီယိုေတြ ေခတ္တုန္းေတာ့မယ္ဟုေျပာျခင္းမွာ ေရေႏြးေငြ႔အင္ဂ်င္ေပၚစက ရြက္သေဘၤာေတြေခတ္ကုန္ၿပီဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မီးရထားေတြ ေပၚလာေတာ့ သေဘၤာေတြေနဝင္ၿပီဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဟိုင္းေဝးႀကီးေတြနွင့္ ကုန္ကားႀကီးေတြေပၚလာေတာ့ မီးရထားေတြနိဌိတံၿပီဟု လည္းေကာင္း၊ ေလယဥ္ပ်ံေတြေပၚလာေတာ့ လူစီးကားေတြတိမ္ေကာၿပီဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ အင္တာနက္ေတြေပၚလာေတာ့ စာတိုက္ႏွင့္ ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရးေတြ ဘဝပ်က္ၿပီဟူ၍ လည္းေကာင္း ေျပာပံုမ်ိဳးနွင့္ဆင္ပါသည္။ ရြက္သေဘၤာေတြ၊ ေရေႏြးေငြ႔သေဘၤာေတြ၊ မီးရထားေတြ၊ လူစီးကားေတြ၊ စာတိုက္နွင့္ေၾကးနန္းလုပ္ငန္းေတြ ေခတ္မီေအာင္ ျပင္တန္တာျပင္ၿပီး ခုတိုင္ရွိေနပါသည္။ အြန္လိုင္းေရွာ့ပင္န္း ေတြေၾကာင့္ ပါဆယ္ပက္ေက့ဂ်္ႏွင့္ပို႔တာေတြ ပိုေတာင္လုပ္ရသည္ဟု ေျပာသံလည္းၾကားပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ က်ေနာ့္ေယာကၡမႀကီးက ငါတို႔ေခတ္တုန္းက တခုခုလိုခ်င္ရင္ ဆိုင္သြားဝယ္ရတာကြ။ ခု အြန္လိုင္းကမွာၿပီး အိမ္တိုင္ယာေရာက္ လာပို႔ေတာ့ အဆင္ပိုေျပတာေပါ့ကြ ဟုေျပာပါသည္။

ၿပီးလွ်င္ အီးေမးလ္ Check ပါသည္။ ျမန္မာမိတ္ေဆြေတြကေတာ့ အီးေမးလ္စစ္သည္ဟုေျပာပါသည္။ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈျခင္းကို အတိုေကာက္ ေျပာတာ ျဖစ္လိမ့္မည္ထင္ပါသည္။ အီးေမးလ္ကို တရားခံအမႈစစ္သလို စစ္၍မရသကဲ့သို႔ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားလို စစ္ေၾကာေရးလည္း လုပ္ မရပါ။ ေရလိုလည္း စစ္မရပါ။ အီးေမးလ္တြင္ ဒီေန႔အတြက္ ကပ္၍ေပးေသာ အလုပ္အဆိုင္းမင္န္႔(အပိြဳင္မင္န္)မေတြ႔လွ်င္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေကာ္ဖီတငံု ေမာ့ပါသည္။ ျပန္ရမည့္ အီးေမးလ္မ်ားျပန္ကာ ဖ်က္ရမည့္ေမးလ္မ်ားဖ်က္သလို မသိသလိုေနလိုက္ရသည့္ အီးေမးလ္မ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ထို႔ေနာက္ မိမိဘေလာ့ဂ္ေလးသြားၿပီး ဒီေန႔ လူဘယႏနွေယာက္ တက္ဖတ္သြားသလဲနွင့္ ခ်က္တ္ေဘာက္စ္တြင္ ဘာေတြေရးၾက သလဲကို ၾကည့္ပါသည္။ ဘယ္သူမွ ဘာေထြေထြထူးထူးမွ မေရးၾကေတာတာ့ႏွစ္ႏွင့္ပင္ခ်ီေနပါၿပီ။ ေျပာရလွ်င္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚကတည္းကဟု ဆိုရမည္ ထင္ပါသည္။

ဟိုေန႔က မဟန္သူလြင္ေျပာသလို “ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚကတည္းက ကိုေပါရဲ့ ပိေတာက္ရိပ္ေတာင္ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ဘူး”ဆိုသည္မွာ အမွန္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဇကာဘာ့ဂ္ကား အေတာ္ဖမ္းစားနိုင္စြမ္းသည့္ ထက္ျမက္ေသာ ဂ်ဴးလူငယ္ေလးတဦးျဖစ္ပါသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္တို႔ ရာဟူးတို႔ “လုပ္တိုင္း”ေရာက္ကုန္သေလာက္ ျဖစ္ၾကရပါသည္။ ဤတြင္ က်ေနာ္ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ဘက္ ေျခဦးစလွည့္ပါသည္။ ဖတ္စရာေတြ႔လွ်င္ ဖတ္၊ Like လုပ္စရာရွိလုပ္၊ ကြန္မန္႔ေရးစရာရွိေရး၊ စေတးတပ္စ္ ေရးစရာေပၚ ေကာက္ကက္ျခစ္ကာ အနည္းဆံုး တနာရီနီးပါးခန္႔ အခ်ိန္သံုးပါသည္။ ျဖဳန္းသည္ဟုေျပာလည္း ရပါသည္။ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ သံုးရန္ႏွင့္ျဖဳန္းရန္သာျဖစ္ၿပီး အရန္ထားရမည့္အရာမဟုတ္ပါ။ အရန္လည္း ထားမရပါ။ တခါတခါ ျဖဳန္းတီးေပးမွရပါသည္။

အခ်ိန္ကို တန္ဖိုးရွိေအာင္ဘယ္လိုသံုး ဘာညာနွင့္ လူတတ္လုပ္ကာ အာတတ္ သည့္တက္က်မ္းဆရာေတြကို က်ေနာ္ တခါတခါ ေစာက္ျမင္အေတာ္ကပ္ပါသည္။ အခ်ိန္ဆိုသည္မွာ ဘဝျဖစ္ပါသည္၊ ဘဝဆိုသည္မွာ အသံုးခ်ရန္ႏွင့္ သံုးေဆာင္ခံစားရန္ ျဖစ္ပါသည္။ တခုခု အက်ိဳးရွိရန္ အခ်ိန္ကိုသံုးဖို႔လိုသလို စိတ္အလိုလိုက္ကာ အေပ်ာ္အပါးအတြက္လည္း ျဖဳန္းတီးေပးရပါသည္။ အေပ်ာ္အပါးဆိုသည္မွာ လိုက္စားတတ္လွ်င္ အလြန္ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါသည္။ ေလာကတြင္ လိုက္စားစရာ အေပ်ာ္အပါးမ်ားသာမရွိလွ်င္ ပ်င္းစရာေကာင္းမည္ဟု ထင္ပါသည္။ အခ်ိန္ကို ကုသိုလ္၊ ဥစၥာႏွင့္ပညာေတြခ်ည္း ရေအာင္လုပ္ေနသူမ်ားလည္း သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကသည္ စိတ္ခ်မ္းသာ ေနၾကသည္ဆိုလွ်င္ အလြန္ေကာင္းပါသည္။ ေပ်ာ္ေန စိတ္ခ်မ္းသာေနမည္ဟုလည္း(ကိုယ့္ဘာသာ)ထင္မိပါသည္။ ေငြထုပ္ႀကီးပိုက္ကာ၊ နံမည္ေနာက္ အၿမီးႀကီးရွည္လာတာ၊ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးဟု အေခၚခံရတာေတြမွာ ၾကည္ႏူးႏွစ္ၿခိဳက္ေနသူမ်ားလည္း သူတို႔နည္းႏွင့္သူတို႔ စိတ္လက္ခ်မ္းသာေနသည္ဟု ထင္ပါသည္။

လူတို႔တြင္ စိတ္လက္ခ်မ္းသာျခင္း ေတြ႔ရွိရာနယ္ပယ္မ်ား တေယာက္ႏွင့္တေယာက္မတူၾကပါ။ တူလို႔လည္း မျဖစ္ဟုထင္ပါသည္။ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ လူဆင္းရဲတို႔အား ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ ဓနဥစၥာ ႂကြယ္ဝသူမ်ားကို လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး “လူမခ်မ္းသာရင္ေန စိတ္ခ်မ္းသာရင္ေတာ္ၿပီ”ဆိုကာ မဟုတ္တမ္းတရား ေျပာျခင္းမွာကား ဉာဏ္ႏံု႔နဲ႔ရာက်လြန္းသလို မိႈင္းတိုက္ျခင္းလည္းျမည္ပါသည္။ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္မွာ လူဆင္းရဲလူခ်မ္းသာမေရြး ႀကံဳရသည့္အရာျဖစ္ပါသည္။ ေရွာင္မရပါ။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ ဆင္းရဲ(ဒုကၡ)ဟုဆိုေသာ ဇာတိ ဇရာ ဗ်ာဓိ မရဏာသည္ပင္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြးပါ။ ထိုထိုေသာ ဆင္းရဲ(ဒုကၡ)ဆိုသည္မ်ားကို ခံရတာျခင္းအတူတူ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာဆိုလွ်င္ အခံရသက္သာပါလိမ့္မည္။ လူဆင္းရဲျခင္းမွာလည္း ဆင္းရဲဒုကၡပင္ျဖစ္ပါသည္။ ခ်မ္းသာလွ်င္ အနည္းဆံုး လူဆင္းရဲျခင္းဒုကၡမွ လြတ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါအဝင္ လူတိုင္းခ်မ္းသာၾကပါေစဟု အၿမဲတိုင္းဆႏၵျပဳပါသည္။ ထို႔အျပင္ လူတိုင္း အသက္ရွည္သမွ် က်န္းမာၾကေစ့ခ်င္စိတ္လည္း တရံမလပ္ရွိပါသည္။ နိဂံုးခ်ဳပ္ စာ ၂ ေၾကာင္းကိုေထာက္ခ်င့္ေသာ္ ဤစာသည္ ႏိုင္ငံေရးသေဘာ၊ ရန္သူမိတ္ေဆြသေဘာ၊ ဖိနွိပ္သူအဖိႏိွပ္ခံသေဘာတို႔အား သိစိတ္ရွိရွိကြင္းေရွာင္၍ လူသူေတာ္ပံုဖမ္းေရးသည့္စာမွန္း အလြန္ထင္ရွားလွပါသည္။

စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂ဝ၁၅

read more

ART OF GOSSIPING အတင္းေျပာျခင္းအတတ္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

(ART OF GOSSIPING အတင္းေျပာျခင္းအတတ္)
က်ေနာ္ စိတ္မက်န္းမမာျဖစ္ေတာ့ Therapy ယူရပါတယ္။ Therapists ေတြနဲ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာေတြ႔ရပါတယ္။ ဗမာလိုေတာ့ ေဆးဝါးမဲ့ကုထံုးဆရာေတြလို႔ ေခၚတယ္မွတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္ရွည္တတ္တဲ့လူေတြပါ။ သူတို႔နည္းက စိတ္ေဝဒနာရွင္ကို နည္းနည္းေမးၿပီး ေျပာခ်င္စိတ္ေပၚလာေအာင္ ဆြေပးတာမ်ိဳးပါ။ အဲ့လိုဆြရင္း လူနာ့စိတ္အဇၩတသ႑န္ေတြ၊ အႀကိဳက္ မႀကိဳက္ေတြ၊ ေဝဒနာေတြ စတာေတြကို သိေအာင္အရင္ႀကိဳးစား၊ ေနာက္မွ စိတ္ပညာရွင္ Psychologist နဲ႔တိုင္ပင္ၿပီး လူနာကို နွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးတာလုပ္ပါတယ္။ ဒါကို Counseling လို႔ဆိုပါတယ္။ စိတ္ေရာဂါအထူးကုဆရာဝန္ Psychiatrist ကေတာ့ ေဆးဝါးညႊန္းေပးတာ ေဆးေသာက္ေဆးစားခိုင္းတာလုပ္ပါတယ္။

ဒီမွာ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေမရိကန္ဖြား ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသား ေဆးဝါးမဲ့ကုထံုးဆရာတေယာက္အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ နာဇီဇာတ္ကားေတြထဲ ေသြးေအးေအးနဲ႔ရက္စက္တတ္တဲ့ ေအးစက္စက္ မ်က္လံုးျပာျပာမ်ားပိုင္ရွင္ပါ။ ျပာတဲ့အျပာကလည္း ၾကည္ေတာက္ၿပီးကို ျပာေနတာပါ။ မ်က္လံုးအိမ္ရဲ့ ဟိုးအေနာက္ထဲအထိ လွမ္းျမင္ရေတာ့မတတ္ကို ၾကည္ေတာက္ေနတာပါ။ ႏႈတ္ခမ္းပါးပါး ပိပိရိရိနဲ႔ ေမးရိုးလည္း အလြန္တိက်သပ္ရပ္ပါတယ္။ နႈတ္ခမ္းေတြမွာ အၿပံဳးနည္းပါတယ္။ တင္းတင္းေစ့ထားတာ မ်ားပါတယ္။ သိတ္ရီစရာေတြ႔ရင္ေတာင္မွ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးရံုေလး ၿပံဳးပါတယ္။ သြားေပၚေအာင္ၿပံဳးတာ တခါမွမေတြ႔ဖူးသလို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီတာလည္း တႀကိမ္မွမႀကံဳဖူးပါ။ အသားကလည္း ဂ်ာမန္ျဖဴ ျဖဴပါတယ္။ အလံုးအဖန္ကလည္း ပါးလွပ္လွပ္ပါ။ ထိုင္ရင္ ေတာင့္ေနေအာင္ထိုင္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စာရြက္ဖိုင္လ္ကို ဂ်ိဳင္းၾကားညွပ္ကာ လက္ကိုဟန္ပါပါလႊဲရင္း တင္းတင္းရင္းရင္း ေလွ်ာက္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ထဲက နာဇီစစ္ဗိုလ္ေတြ ေလွ်ာက္နည္းကားလို႔ ထင္ခ်င္စရာပါ။ သာမန္အခ်ိန္ေတြမွာ ဘာခံစားခ်က္မွမရွိတဲ့ ေျဗာင္တလင္းျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္နွာမ်ိဳးနဲ႔ပါ။ လူနာကိုၾကည့္လိုက္ရင္ သူ႔မ်က္လံုးျပာျပာစူးစူးေတြဟာ ကိုယ့္စိတ္ထဲအထိ ေဖါက္ဝင္သြားသလိုမ်ိဳး ခံစားရပါတယ္။ သူနဲ႔မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္ၿပီးၾကည့္ရတာ အေတာ္ စိတ္မသက္သာစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည့္ေနရင္း စိတ္ထဲေက်ာခ်မ္းသလိုလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ သူ႔ဟန္ပန္အမူအယာေတြနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ထြက္စကားသံဟာ လံုးလံုးကို ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ပါတယ္။ ဝိေရာဓိဆန္ပါတယ္။ စကားသံဟာ အင္မတန္ႏုႏုညံ့ညံ့နဲ႔ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ရွိၿပီး နားထဲကို စမ္းေရလိုစီးဝင္ စိမ့္ဝင္သြားေစတာမ်ိဳးပါ။ တမင္ဟန္လုပ္ယူထားတဲ့အသံမဟုတ္မွန္း အလြန္သိသာပါတယ္။ သူ႔ပင္ကိုယ္အသံကို၌က လူတဘက္သားကို နွစ္သိမ့္မႈရေစတဲ့အသံမ်ိဳးပါ။ ေဖ်ာင့္ျဖေပးတဲ့ အသံစီးဆင္းမႈမ်ိဳးပါ။ အသံလံုး သိတ္မႀကီးသလို စူးရွရွလည္းမဟုတ္ပါ။ မၾသတၾသအသံမ်ိဳးပါ။ တကယ္လို႔မ်ား လူမျမင္ရရင္ အင္မနတ္ႏႈတ္ခ်ိဳၿပီး ၾကင္နာစိတ္လႊမ္းတဲ့ သူေတာ္စင္တေယာက္မ်ား ေျပာေနသလားေတာင္ ထင္ခ်င္စရာပါ။ စကားလံုး အခက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွမသံုးပါ။ လူနာကို ႏႈတ္ဆက္ရင္လည္း မၿပံဳးေပမယ့္ တေလးတစားႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။

သူ႔မွာ ထူးျခားတာက အေမးနည္းတာျဖစ္ပါတယ္။ အေျပာလည္း မမ်ားတတ္ပါ။ တခ်ိဳ႔ဆရာေတြက်ေတာ့ ေမးခြန္းေတြ တရစပ္ေမး၊ တဘက္သား နားဝင္မွန္းမသိ ဘာမသိ၊ နားေထာင္ခ်င္မွန္းမသိ ဘာမသိ ေျပာလိုရာေတြေျပာ၊ ၾသဝါဒဆန္ဆန္ေတြေပးလိုေပး ေပးတတ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ေတာ့ အေတာ့္ကိုျခားနားပါတယ္။ သူက လူနာနဲ႔ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ကဲ..ဒီေန႔ ငါလာတာ မင္းေျပာတာေတြ နားေထာင္ဖို႔ပဲ။ မင္းစိတ္ထဲရွိတာ၊ မင္းခံစားေနရတာေတြ ငါ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္လို႔ အစခ်ီၿပီး စကားစ စတည္ပါတယ္။ လူနာေျပာတာမွန္သမွ်ကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ပါတယ္။ သိခ်င္လြန္းမက သိခ်င္လြန္းတဲ့ေနရာမ်ိဳးမွ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ျဖတ္ေမးပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ လူနာ႔မ်က္နွာအမူအယာနဲ႔ မ်က္နွာကေဖာ္ျပခ်က္ေတြကို လိုက္ဖတ္ေနသလိုမ်ိဳးဖတ္ေနတာပါ။

တေန႔ေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ေျပာရင္း သူက "မိန္းမေတြဟာ အိမ္ေထာင္ေရးဒုကၡေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြ၊ အေကာင္းအဆိုးေလာကဓံေတြကို ေယာက္်ားေတြထက္ ပိုခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္လို႔ မင္းထင္လား။ ထင္တယ္ဆိုရင္ေရာ အဲ့ဒီ စိတ္ခံႏိုင္ရည္နဲ႔ခြန္အားကို ဘယ္ကရတယ္လို႔ထင္လဲ"လို႔ ေမးပါတယ္။ "ပိုခံႏိုင္ရည္ရွိတယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီစိတ္ခံအားကို ဘယ္ကေနဘယ္လိုရတယ္ေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး၊ ေနာက္ၿပီး ခံႏိုင္ရည္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဒီကရီလည္းမတူႏိုင္ဘူး ထင္တာပဲ။ ေယဘုယ်သေဘာမွန္ေပမယ့္ ႁခြင္းခ်က္လည္းရွိႏိုင္တာပဲ။ မေျပာတတ္ပါဘူးကြာ၊ မင္းေျပာျပေပါ့"ဆိုေတာ့ "အတင္းေျပာတာဟာ သူတို႔ စိတ္ခံႏိုင္ရည္ကိုတိုးလာေစၿပီး စိတ္ခြန္အားကိုလည္း ျဖည့္ေပးတဲ့အရာျဖစ္တယ္၊ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ အဆင္မေျပတာေတြ၊ ဒုကၡသုကၡေတြအတြက္ သူတို႔မွာ ေျပာျပစရာရင္ဖြင့္စရာရွိတယ္၊ လင္သားမဟုတ္တဲ့ တစိမ္းေယာက္်ားကိုေတာ့ သူတို႔မေျပာျပခ်င္ဘူး၊ တကယ္လို႔ ေျပာျပတယ္ဆိုရင္လည္း အဲ့ဒါ တျခားရည္ရြယ္ခ်က္တခုခု ရွိေနလို႔ပဲ။ သူတို႔စကားကိုနားေထာင္ေပးမယ့္ စာနာနားလည္မႈေပးႏိုင္မယ့္၊ ေျဖသိမ့္စရာေပးႏိုင္မယ့္ သူတို႔လို ဘဝတူ၊ ခံစားခ်က္တူသူ အျခားအမ်ိဳးသမီးေတြနဲ႔ သူတို႔ ခံစားေနရတာေတြကို ရင္ဖြင့္မယ္၊ သူတို႔အိမ္ေထာင္ဘက္ရဲ့ အဆိုးေတြကိုေျပာျပမယ္၊ သူတို႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာကို ေတာင့္ေတာင့္တတေျပာျပမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ကြာ၊ အဲ့သလို ေျပာလိုက္လို႔ ရင္ဖြင့္လိုက္ရလို႔ဆို သူတို႔စိတ္မွာေပါ့ပါးၿပီး ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းသြားတယ္၊ ဒါကို တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မိန္းမေတြဟာ လင္မေကာင္းေၾကာင္း၊ သူတို႔ေကာင္းေၾကာင္းေတြ၊ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္း၊ အတင္းအဖ်င္းေတြေျပာ၊ အတင္းအဖ်င္းေတြနားေထာင္နဲ႔ အေတာ္စပ္စုတဲ့ဟာေတြလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္၊ ဒါ မမွန္ဘူးလို႔ ငါထင္တယ္၊ ေယာက္်ားေတြလည္း ဒါမ်ိဳးေျပာတာပါပဲ။ ဒါကို လူ႔သဘာဝလို႔ေျပာရမွာပဲ၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ လူဟာ စကားေျပာတတ္တဲ့သတၱဝါျဖစ္ေနတာအျပင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔လည္း တနည္းမဟုတ္တနည္းနဲ႔ ပတ္သက္ဆက္ဆံေနရတာမဟုတ္လား၊ အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ္ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့ဝန္းက်င္က လူေတြအေၾကာင္းကို အဲ့ဒီဝန္းက်င္မွာေျပာလို႔မျဖစ္ဘူးေလ၊ ေျပာရင္ ျပႆနာမ်ားမွာကိုး၊ ဒီေတာ့ တျခားဝန္းက်င္မွာ သြားေျပာၾကတာမ်ိဳးပဲ၊ မိန္းမေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သူတို႔လင္သားအေပၚ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ စိတ္အခန္႔မသင့္တာေတြ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ေနတာေတြ ေတြ႔တိုင္းျဖစ္တိုင္းသာ လင္သားနဲ႔ေျပာေနရရင္ အခ်ိန္ျပည့္ ျပႆနာေတြေပၚရံုမက လူခ်င္းပါ ထထသတ္ေနရမွာကိုး၊ ဒီေတာ့ ကိုယ္နဲ႔တူရာ အဝန္းအဝိုင္းေလးတခုဖန္တီးၿပီး ကိုယ့္ခံစားခ်က္ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြ ေျပာရင္းနားေထာင္ရင္း၊ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စာနာနားလည္မႈ ကရုဏာသက္မႈေတြ ရယူရင္း စိတ္လက္ေပါ့ပါး သက္သာမႈကိုရသြားၾကတာပဲကြ၊ ဒီလို အတင္းတခါေျပာၿပီးတိုင္း အရင္ရွိေနတဲ့ စိတ္ဒုကၡေတြ အထိုက္အေလွ်ာက္ ဖယ္ခ်ခါခ်လိုက္ေတာ့ စိတ္ဝန္ေပါ့သြားတာေပါ့၊ စိတ္မွာလည္း မေက်နပ္မႈေတြ ေလ်ာ့သြားေတာ့ ေနာက္ေတြ႔လာမယ့္ ဒုကၡသုကၡေတြအတြက္ ကြက္လပ္ျဖစ္က်န္တာေပါ့၊ အဲ့ဒီေတာ့ ေနာက္ေတြ႔မယ့္ဒုကၡေတြကို ထည့္ေလွာင္ထားစရာ ရွိတာေပါ့ေလ၊ ကြက္လပ္မက်န္လို႔ အတင္းထပ္ထပ္ ျဖည့္သိပ္ထည့္ရင္ မဆန္႔မၿပဲေတြ မနိုင္ရင္ကာေတြျဖစ္ၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္ကုန္မွာေပါ့ေလ၊ အေကာင္းထက္ အဆိုးေတြ ပိုမ်ားလာမွာေပါ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အတင္းေျပာတဲ့နည္းနဲ႔ စိတ္ဒုကၡေတြကိုေဖါက္ထုတ္လိုက္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ရင္း ဒုကၡအသစ္ေတြကိုရင္ဖို႔ စိတ္ခြန္အားေတြ တိုးလာတာေပါ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ သူတို႔ အတင္းေျပာတာကို ကိုယ္က နားလည္ေပးရမယ္၊ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ကြာ အတင္းေျပာတာ လူ႔သဘာဝေပမယ့္ အလြန္အကၽြံ အတင္းအဖ်င္းေျပာတာမ်ိဳး၊ လူတေယာက္နဲ႔တေယာက္ၾကား ျပႆနာျဖစ္ေအာင္ အစေထာင္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မေကာင္းဘူးေျပာကြာ၊ အတင္းကို စိတ္ေရာႏႈတ္ပါ ထိန္းၿပီးေျပာတတ္ဖို႔ပဲလိုတာကြ၊ အဲ့သလို ေျပာတတ္ၿပီဆို ေလာကဓံကိုရင္ဆိုင္ရာမွာ အခံရသက္သာတယ္ကြ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အတင္းမွာလည္း ေျပာတတ္ျခင္း အတတ္ပညာရွိတယ္ကြ။ ငါေတာ့ အတင္းကို အတတ္ပညာပါပါေျပာမယ္ဆို ေယာက္်ားေျပာေျပာ မိန္းမေျပာေျပာ အားေပးပါတယ္၊ မင္းလည္း ခံစားခ်က္ေတြရွိရင္ ေျပာျပရမယ့္သူရွိရင္ နားေထာင္ စာနာေပးမယ့္သူရွိရင္ အတင္းေျပာကြာ၊ တခုပဲ ကိုယ့္အိမ္ေထာင္ဘက္ ဇနီးသည္ကလြဲရင္ တျခားမိန္းမေတြကိုေတာ့သြားမေျပာနဲ႔ ၊ ေယာက္်ားခ်င္း အတင္းေျပာၾကေပါ့ကြာ"လို႔ေျပာၿပီး သူ႔စကားသူ သေဘာက်သလိုမ်ိဳး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးေကြးၿပီး ၿပံဳးေနေလရဲ့။ သူ ဒီတခါ စကားအမ်ားဆံုးေျပာတာပါ။

က်ေနာ္ကေတာ့ ဒါဟာ အတင္းေျပာျခင္းအတတ္ပညာမ်ားလားလို႔ ေတြးမိတာပါပဲ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၄၊ ၂ဝ၁၈)

read more

သံဃာေတာ္မ်ားအား သခင္သန္းထြန္း၏ေလွ်ာက္ထားခ်က္

သံဃာေတာ္မ်ားအား သခင္သန္းထြန္း၏ ေလွ်ာက္ထားခ်က္

မႏၲေလးၿမိ့ဳ ေနျပည္ေတာ္အဖြဲ႔ခ်ဳပ္
နာယကဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားထံ
၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၉ ရက္ (ေသာၾကာေန႔)
ရန္ကုန္ ၁၃၀၇ ခု၊ သီတင္းကြၽတ္လဆန္း (၁၃) ရက္

ေျခေတာ္ဦးခိုက္ ေလွ်ာက္ထားပါသည္။ တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အလုပ္မအားမလပ္သျဖင့္ စာျဖင့္ ေရးသားေလွ်ာက္ထားပါသည္။ ခြင့္လႊတ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္ဘုရား။

ရန္ကုန္ေနျပည္ေတာ္တြင္ ဂ်ပန္မ်ား ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္မ်ား ပါဝင္သည္ကို မေတြ႔ရသျဖင့္ အထက္ဗမာျပည္ရွိ သံဃာေတာ္မ်ား၏စိတ္ထဲတြင္ မရွင္းမလင္းျဖစ္ေနသည္ဟု သိရွိရပါသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ေလွ်ာက္ထားရလွ်င္ ရန္ကုန္ၿမိ့ဳကိုမဟာမိတ္တပ္မ်ား သိမ္းျပီးေနာက္ တပည့္ေတာ္တို႔ ေရာက္သည့္အခါကစ၍ သံဃာေတာ္မ်ားအား ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန ေလွ်ာက္ထားျခင္း၊ ကုန္သည္အသင္း၊ ေက်ာင္းဆရာအသင္းစေသာ အဖြဲ႔အသင္းမ်ားကို လံႈ႔ေဆာ္ေပးျခင္း စသည္တို႔ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကသျဖင့္လည္း ႏိုင္ငံေရးအသက္ျပန္ဝင္လာသည္ဟု ေလွ်ာက္ထားရပါမည္။

ရန္ကုန္ၿမိ့ဳေတာ္တြင္ ဂိုဏ္းေပါင္းစံု မဟာသံဃာ့အဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးသံဃာ့အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဟူ၍ ရွိပါသည္။ ဂိုဏ္းေပါင္းစံုသံဃာ့အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာ လြန္ခဲ့ေသာေခတ္အခါက ဖြဲ႔စည္းထားေသာ သံဃာ့အဖြဲ႔ ျဖစ္ပါသည္။ တပည့္ေတာ္သိရသေလာက္ စည္းမ်ဥ္းမွာ အလြန္က်နျပီး စည္းစည္း လုံးလုံးရွိသည္ဟု သိရပါသည္။

ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးသံဃာ့အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာ ဂ်ပန္လက္ထက္က တိတ္တိတ္ပုန္းဖြဲ႔စည္းေသာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ျဖစ္ပါသည္။ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးကို လွ်ိဳ႔ဝွက္စြာ ကူညီေဆာင္ရြက္ခဲ့ေသာအဖြဲ႔ျဖစ္ပါသည္။

ဂ်ပန္ေခတ္က အလုပ္သေဘာခ်င္းမတူေသာ အဖြဲ႔၊ ၎အျပင္ ေျဗာင္ဖြဲ႔ထားေသာ အဖြဲ႔၊ တိတ္တိတ္ပုံးဖြဲ႔ေသာ အဖြဲ႔ဟူ၍ သီးျခားျခားနားေသာ အဖြဲ႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤႏွစ္ဖြဲ႔ကို တဖြဲ႔တည္းျဖစ္ေအာင္ တပည့္ေတာ္တို႔က ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ေသးပါ။ တပည့္ေတာ္၏ သေဘာမွာ -

(က) သံဃာ့ေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားသည္ တစည္းတလုံးတည္း ရွိသင့္ပါသည္။
(ခ) သံဃာေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ တဂိုဏ္းတဖြဲ႔ကိုအားေပးျခင္း မျပဳသင့္ပါ။
(ဂ) သံဃာေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ခ်ဳပ္အေနႏွင့္ သာသနာကိစၥမ်ား၊ သာသနာသန္႔ရွင္းေရးကိစၥမ်ားကို အထူးႀကိဳးစားသင့္ပါသည္။
(ဃ) တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရး၊ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး စေသာ အမ်ားႏွင့္ဆိုင္ေသာကိစၥမ်ားတြင္ တပည့္တပန္းမ်ားအား သင့္ေလ်ာ္ေသာ ဩဝါဒမ်ားေပးသင့္သည္ဟု ယူဆပါသည္ဘုရား။

ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းမွာ ေရွးအခါက အရွင္ဘုရားမ်ား သိေတာ္မူသည့္အတိုင္း မသန္႔ရွင္းေသာလုပ္ငန္းျဖစ္သည့္အတိုင္း တဂိုဏ္းတဖြဲ႔ အေနႏွင့္ကား အားေပးရန္မသင့္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခါ ႏိုင္ငံေရးမွာ လန္းလန္းဆန္းဆန္းရွိၿပီး အေတာ္ပင္ သန္႔ရွင္းေနပါသည္။ တတိုင္းတျပည္လုံး ညီညြတ္လိုေသာဆႏၵ၊ ျပာက်ေနေသာတိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္လိုေသာဆႏၵျဖင့္ လြမ္းမိုးလ်က္ရွိပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ သန္႔ရွင္းေသာလုပ္ငန္းမ်ိဳးကိုကား ဆရာေတာ္မ်ားကအားေပးရန္ အထူးသင့္ပါသည္။

ညီညြတ္ေရးဆိုသည့္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ တပည့္ေတာ္ ဆက္လက္ရွင္းလင္းလိုပါသည္။ တပည့္ေတာ္သေဘာအရ ညီညြတ္ေရးထက္ "စည္းလုံးေရး"ဟူေသာစကားက ပိုမိုမွန္ပါလိမ့္မည္။

အဖြဲ႔အသင္းအပင္းဆိုသည္မွာ အလိုအေလ်ာက္ေပၚလာျခင္း မဟုတ္ပါ။ ကုန္သည္၊ လယ္လုပ္၊ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းဆရာ စသည္ျဖင့္ အသက္ေမြးမႈကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ လူအမ်ိဳးအစားကြဲျပားေနသမွ် မိမိတို႔ဆိုင္ရာအက်ိဳးစီးပြားကာကြယ္မည့္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားရွိေပမည္။ ဥပမာ- ကုန္သည္အသင္း၊ ပြဲစားအသင္း၊ ေက်ာင္းသားအသင္း စသည္တို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၎အသင္းမ်ားသည္ အက်ိဳးစီးပြားတူသည့္အခါ တြဲလုပ္ ၾကပါသည္။ မိမိဆိုင္ရာအက်ိဳးသက္သက္ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ဆိုင္ရာအဖြဲ႔အတြင္း လုပ္ၾကပါသည္။

ႏိုင္ငံေရးပါတီဆိုသည္မွာလည္း အမွန္အားျဖင့္ တခ်ိဳ႔ပါတီသည္ ကုန္သည္အက်ိဳးကိုအဓိကထား၍ ေဆာင္ရြက္မည္။ တခ်ိဳ႕႔ါတီသည္ လယ္သမားတို႔၏အက်ိဳးကို အဓိကထား၍ေဆာင္ရြက္မည္။ သို႔ရာတြင္ တတိုင္းျပည္လုံးကိစၥမ်ားတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္တခုတည္း အတူတူ လုပ္မည္။

ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားမရွိရဟုဆိုလွ်င္ ေအာင္ျမင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ေျဗာင္မလုပ္ရလွ်င္ တိတ္တိတ္ပုန္းလုပ္ၾကပါမည္။ ဂ်ပန္လက္ထက္က တိတ္တိတ္ပုန္း လုပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ အဖြဲ႔ဆိုင္းဘုတ္မတင္ေစကာမူ ကိုယ္အစုေလးႏွင့္ကိုယ္ ျဖစ္ေနမည္ကို မေရွာင္ႏိုင္ပါ။ ဖြဲ႔စည္းၾကပါသည္။ ကိုယ့္အိမ္နဲ႔ကိုယ္ေနၾက၊ အရပ္ကိစၥ ဝိုင္းလုပ္ၾကဟူေသာသေဘာျဖစ္ပါသည္။ အဖြဲ႔ေတြဖ်က္ဆိုလွ်င္ နာမည္ေလာက္ဖ်က္ဆိုလွ်င္ နာမည္ေလာက္ဖ်က္ၿပီး တိတ္တိတ္ပုန္းေျခထိုးေသာအလုပ္မ်ား ပိုလာမည္ကား မလြဲပါ။

ယခုဆိုလွ်င္ -
(က) စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ရပ္ဆိုင္းေရး၊
(ခ) ယာယီအမ်ိဳးသားအစိုးရ ရရွိေရး၊
(င) ေရြးေကာက္ပြဲ ျပဳလုပ္ေရး
(ဃ) တိုင္းျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္ရရွိေရးတို႔တြင္ အဖြဲ႔ပါတိုင္း အားႀကိဳးမာန္တက္ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါသည္။ စီးပြားေရးအားသန္ေသာပါတီသည္ စီးပြားေရးေဆာင္ရြက္၍၊ လယ္သမားအေရးအားသန္ေသာပါတီသည္ လယ္သမားအေရးေဆာင္ရြက္ပါသည္။ လယ္ပိုင္ရွင္ႏွင့္ လယ္သမား ပဋိပကၡျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ေစ့စပ္ေဆာင္ရြက္ၾကရန္လည္း သေဘာထားရွိၾကပါသည္။

သို႔ျဖစ္၍ အဖြဲ႔မ်ား၏စည္းလုံးေရးမွာ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါသည္။ သံဃာေတာ္မ်ား ႏိုင္ငံေရးမလိုက္ရဟူ၍ တပည့္ေတာ္ ေၾကညာခ်က္ထုတ္သည္ဟု အခ်ိဳ႔ဆရာေတာ္မ်ား နားေပါက္သည္ဟု သိရပါသည္။

တပည့္ေတာ္ ဤကဲ့သို႔ေၾကညာစာတမ္းမ်ိဳး ထုတ္ခဲ့ဖူးသည္ဟု အမွတ္မရပါ။ တပည့္ေတာ္ေျပာသည့္ စကားအခ်ိဳ႔ကို အၾကားလြဲသူတို႔က တမ်ိဳးေျပာခ်င္လည္း ေျပာစရာရွိပါသည္။

(က) ႏိုင္ငံေရးတြင္ ဗမာ၊ ကရင္၊ ရွမ္းတို႔ ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၊ မြတ္ဆလင္၊ ခရစ္ယာန္တို႔ပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ငန္းမွာ လူတမ်ိဳး သို႔မဟုတ္ ဘာသာတမ်ိဳးတည္း၏ လုပ္ငန္းမဟုတ္။

(ခ) လူမ်ိဳးစံု ဘာသာစံုပါဝင္ေသာလုပ္ငန္းတို႔တြင္ ဗုဒၶဘာသာကိစၥကိုခ်ည္းေျပာလွ်င္ အျခားလူမ်ိဳး၊အျခားဘာသာတို႔ကို ထိခိုက္စရာရွိသည္။

(ဂ) သိ႔ု႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶဘာသာကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္စရာရွိလွ်င္ သန္႔သန္႔ေဆာင္ရြက္သင့္ေပသည္။ လူမ်ိဳးစံု၊ ဘာသာစံုပါဝင္ေသာအဖြဲ႔ သို႔မဟုတ္ လုပ္ငန္းအားျဖင့္ေဆာင္ရြက္ရန္ မသင့္။

ဃ) သို႔ေသာ္ တိုင္းျပည္ကိစၥမွာ သံဃာေတာ္မ်ား လ်စ္လ်ဴ႐ႈမထားႏိုင္သျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကိစၥတခုတည္းသေဘာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ဒကာဒကာမ အက်ိဳး ရည္စူး၍ တတ္စြမ္းသမွ်ဩဝါဒေပးသင့္သည္။ ကူညီသင့္သည္။

တပည့္ေတာ္အယူအဆမွာ သည္အတိုင္းျဖစ္၍ ဒီအတိုင္းေျပာတတ္သည္ကို အဓိပၸါယ္ေကာက္လြဲျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

တပည့္ေတာ္အေတြ႕အႀကံုအရ ေအာက္ဗမာျပည္ႏွင့္ အထက္ဗမာျပည္မွာ မတူပါ။ အထက္ဗမာျပည္၌မူ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ဒကာ၊ဒကာမ မ်ားမွာ အထူးနီးစပ္ပါသည္။ ေအာက္ဗမာျပည္ႏွင့္ မတူပါ။ တိုင္းျပည္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးတြင္ ဒကာ၊ဒကာမမ်ားအား ကူညီရန္ ပိုမို တာဝန္ၾကီးပါသည္။ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ားကိုလွ်စ္လ်ဴ႐ႈရန္ မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ သို႔ျဖစ္၍ အထက္ဗမာျပည္၌မူ ေအာက္ဗမာျပည္မွာထက္ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပိုမိုပါဝင္ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။

တပည့္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးဟူေသာစကားကို မသုံးလိုပါ။ ႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဟူေသာစကားသာ သုံးလိုပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးဆိုလွ်င္ တဂိုဏ္းတပါတီကိုအားေပးလွ်င္ ယခင္လႊတ္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးမ်ားကို သတိရစရာ ျဖစ္ပါသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေျခရွုပ္ေသာ ႏိုင္ငံေရးမ်ားတြင္ကား သံဃာေတာ္မ်ားပါဝင္ထိုက္သည္ဟု တပည့္ေတာ္ မယူဆပါ။

ရခိုင္ျပည္တြင္ ဦးပညာသီဟကိုယ္ေတာ္သည္ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ေခါင္းေဆာင္သည့္လုပ္ငန္းမ်ိဳးကိုကား တပည့္ေတာ္ သေဘာက် ပါသည္။

တပည့္ေတာ္၏သေဘာအတိုခ်ဳပ္မွာ ေျခရွုပ္ေသာႏိုင္ငံေရး၌မပါပဲ သန္႔ရွင္းေသာႏိုင္ငံေရးတြင္ပါဝင္ရန္ ျဖစ္ပါသည္။

သန္႔ရွင္းေသာႏိုင္ငံေရးလုပ္လွ်င္ ျပာက်ေနေသာတိုင္းျပည္ကို ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္မည္။ စီးပြားေရးတိုးတက္မည္။ တိုင္းျပည္သာယာမည္။ သို႔မွသာလွ်င္ ေရျမင့္မွၾကာျမင့္စကားကဲ့သို႔ သာသနာေတာ္လည္း သန္႔ရွင္းစရာရွိပါသည္။

တပည့္ေတာ္ ဤမွ်အက်ိဳးအေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားသည္မွာ ရွင္းလင္းျပီဟုယူဆပါေၾကာင္း အဆုံးသတ္ေလွ်ာက္ထားပါသည္ ဘုရား။

သန္းထြန္း၊ အတြင္းေရးမႉး
ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရးျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္
ရန္ကုန္

ရည္ညြန္း:
သခင္သန္းထြန္းမိန္႔ခြန္းေပါင္းခ်ဳပ္ ၊ ယဥ္ထြန္း (ယဥ္မ်ိဳးစာေပ)၊ အမွတ္ ၂၇၄ B၊ လမ္း ၄၀၊ အေပၚလမ္း၊ ေက်ာက္တံတားၿမိ့ဳနယ္၊

တန္ဖိုး ၃၅၀၀ က်ပ္

read more

သက္တန္႔ေရာင္(လူထုေဒၚအမာျပန္ဆိုသည္)

ဝန္ဒါဝါစီလုစ္ကား ေရးေသာ Rainbow ဝတၳဳအား သက္တန္႔ေရာင္အမည္ျဖင့္ ေဒၚအမာျပန္ဆိုသည့္စာအုပ္မွ သခင္သန္းထြန္း၏အမွာစာ။

လူတို႔သည္ ေခတ္(အခက္)ကိုမႀကိဳက္။ အလြယ္ကိုႀကိဳက္၏။ ေရွး ရရကန္ အဲအန္တို႔ျဖင့္ အေတြ႔အႀကံဳကိုေဖာ္ထုတ္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဤနည္းကားမလြယ္။ အေတာ္စဥ္းစားယူမွ အဓိပၸါယ္ေပါက္၏။ ပညာကို လူတစုလက္တြင္းက မလြတ္ေစရဟူေသာ ထိုေခတ္အခါ၌စာကို မခက္ခက္ေအာင္ ေရးရေပမည္။

လူထုသည္ နိုးၾကားလာခဲ့၏။ လူထုအသိဉာဏ္ ပညာစသည္တို႔ ေရာက္ရေတာ့မည္။ ထိန္းထား၍မရေတာ့။ အသိဉာဏ္ပညာတို႔ကို လူထုအားေပးရာ၌ လူထုကနားလည္ေသာစကား၊ လူထုကနားလည္ေသာ အသံုးအနႈန္းနွင့္ ေပးရမည္။ ကီြနိုင္းေဆးခါးကိုပင္ သကာအုပ္ၿပီး ေကၽြးရမည္။ သို႔မွာသာ လူထု၏ဦးေနွာက္အတြင္းသို႔ အတုံးလိုက္အတစ္လိုက္မဝင္ တစိမ့္စိမ့္နွင့္အရသာကို ခံစားရေပမည္။

လူထုသည္ကား ပိဋကတ္အိုးကြဲမ်ားမဟုတ္ၾက။ သူတို႔သည္ အလြယ္နွင့္အရသာခံစားလို၏။ ဝတၳဳကား မ်ားစြာစဥ္းစားေနစရာမလို။ အလြယ္တကူ လိုသလိုအရသာခံနိုင္၏။ လူ႔ေလာကအေတြ႔အႀကံဴတို႔ကို လူထုအားသိေစလိုလ်ွင္ ဝတၳဳအားျဖင့္ ျဖန္႔ျဖဴးရေပမည္။ ဝတၳဳသည္ တကဲ့အျဖစ္ တကဲ့အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေဖာ္ျပ၏။ ေလာကဇာတ္ခံုတြင္ ေန႔စဥ္နွင့္အမ်ွေတြ႔ရသည္တို႔သည္ ဝတၳဳတည္းဟူေသာမွန္တြင္ အားလံုးလာ၍အရိပ္ထင္၏။ ဝတၳဳသည္ တကဲ့အျဖစ္ကိုမေဖာ္တတ္လွ်င္ ဝတၳဳမဟုတ္ေတာ့။ စာလံုးေတြ စီထားျခင္းသာျဖစ္၏။ ဝတၳဳသည္ တကဲ့အျဖစ္ကိုေဖာ္ထုတ္နိုင္ရန္ ဝတၳဳေရးဆရာကိုယ္တိုင္က ေတြ႔ဘူးဖို႔လို၏။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁ဝ နွစ္ခန္႔က”ဇဝန”သည္ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကိုေရးဖူး၏။ ထိုအခါက ”ဇဝန” အရက္ မေသာက္တတ္ေသး။ ထိုဝတၳဳတြင္ ဇာတ္လိုက္တဦး ထမင္းစားၿပီးအရက္ေသာက္ပံု၊ အရက္ေသာက္ရာတြင္ နည္းနည္းေတာင္မဟုတ္ ခြန္နွစ္ပုလင္းကုန္ေအာင္ေသာက္ပံု စသည္တို႔ကို ေရးထား၏။ ေနာက္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားသည့္အခါ သည္လိုမဟုတ္ ငါအရင္ကေရးတာေတြဟာ ရီစရာႀကီးေတြပါလားဟု ေျပာဘူး၏။

ဉာဏသည္ ငယ္ငယ္(၁၅)နွစ္ (၁၆)နွစ္သားက အိမ္မွထြက္ေျပးၿပီး ရွမ္းျပည္ နမၼတူဘက္ေရာက္ခဲ့၏။ ဒုကၡေတြအမ်ိဳးစံုေတြ႔ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေနာက္ သူပဌမဆံုးေရးေသာ(ၾကည္ေတာ္မူ)ဝတၳဳမွာ လူငယ္တေယာက္ နမၼတူေျပးပံု ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေတြ႔ရပံု စသည္တို႔ပါ၏။ တကဲ့အျဖစ္ေတြ ေရး၍ တကယ္ေကာင္း၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုအထိသာေကာင္း၏။ ဝတၳဳတြင္ ထိုသူငယ္သည္ ရီးစားနွင့္ေတြ႔၏။ မည္ကဲ့သို႔(ၾကည္ေတာ္မူ) ၾကသည္ကို ပါလာ၏။ ထိုအခါ ဉာဏ ရီးစားမထားဘူးေသး။ ဤအအခန္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ဝတၳဳအရသာပ်က္သြားေတာ့၏။

ဤေခတ္ကား ေျပာက္ၾကားေခတ္ျဖစ္၏။ ေျပာက္ၾကားဝတၳဳေတြ တပံုႀကီးေပၚေန၏။ ေရးသူတို႔က တကယ္ ေျပာက္ၾကားတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္သူမ်ားလား မသိရ။ သူမ်ားျပန္ေျပာတာေတြ ေရးသည္လားလည္း မသိရ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တကဲ့အျဖစ္ဘဝေတြနွင့္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဂ်ပန္ေခတ္ သံုးနွစ္စလံုး ရန္ကုန္တြင္အၿမဲေနသူမ်ား ဤဝတၳဳမ်ိဳးကိုေရးလွ်င္ ေရွာ္ရႊတ္ရႊတ္ အၿမဲျဖစ္လိမ့္မည္။ နယ္တြင္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔၏အနွိပ္စက္ခံရပံုကို ရန္ကုန္သားတို႔ မႀကံဳဘူးၾက။ ေတာကလူေတြ ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ပံုကို ရန္ကုန္ကလူေတြ နက္နက္နဲနဲ မသိၾက။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ေျပာက္ၾကားဝတၳဳေတြမွာ ဟာတာတာျဖစ္ေနေတာ့၏။ တကယ္ အနွိပ္စက္ခံရသည္တို႔ကိုေတြ႔ႀကံဳမွ တကယ္ ေပၚေအာင္ေရးနိုင္ေပသည္။

ဆိုဗီယက္ယူနီယံသည္ ၁၉၄၁ ခု ဇူလိုင္လ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမန္နာဇီတို႔၏ က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္ျခင္းခံခဲ့ရ၏။ တပ္နီေတာ္သားမ်ားလည္း ဆုတ္ခံ ခံရင္း ဆုတ္ၾကရေလသည္။ ဂ်ာမန္တို႔လႊမ္းမိုးေသာနယ္မ်ား ရြာမ်ားမွာ ဒုကၡႀကီးစြာေရာက္ၾကရေပသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အားမေလွ်ာ့ လက္နက္နွင့္ဖိနွိပ္သည့္အထဲမွ ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ျခင္းသည္ တိုးထြက္လာခဲ့သည္။ ေျပာက္ၾကားတို႔အထဲတြင္ပါဝင္ေသာ ဆိုဗီယက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏လုပ္ငန္းကား ကမၻာ့ရာဇဝင္ေမာ္ကြန္း တင္ေလာက္ေပသည္။

သို႔ေသာ္ ေျပာက္ၾကားလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏွံ႔နွံ႔စပ္စပ္သိသူ ပိုလန္သူ(ဝန္ဒါဝါစီလုစ္ကား)သည္ “သက္တန္႔ေရာင္”ဟူေသာ ဝတၳဳကိုေရးခဲ့၏။ ဝတၳဳေရးသူမွာ မိန္းမျဖစ္ရကား အမ်ိဳးသမီးေျပာက္ၾကားလုပ္ငန္းကို ပိုမိုေပၚလြင္ေအာင္ ေရးနိုင္ခဲ့ေပသည္။ ရန္သူ႔လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆံုးေသာ သားကို သၿဂႌဳဟ္ခြင့္မွ မရေသာမိန္းမႀကီး ဖီဒိုရွား၊ ေျပာက္ၾကားလုပ္ငန္းလုပ္ရာမွ မီးဖြားရန္ျပန္လာရင္း အဖမ္းခံရၿပီး လံစြပ္နွင့္ တစြပ္စြပ္ အထိုးခံေနရေသာ ကိုယ္ဝန္သည္ အိုလီနား၊ အသတ္ခံရေသာ သားငယ္၏အေလာင္းေကာင္ကို အေစာင့္အထပ္ထပ္ၾကားထဲမွ ေရခဲပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဂံုးပိုး၍ သယ္ခဲ့ေသာမာလာယု၊ အဖမ္းခံရေသာ္လည္း ပမာမထား ကေလးေတြကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပစ္ထားခဲ့ေသာမာရီယာ၊ လင္အဖမ္းခံရေသာ္လည္း အလုပ္မပ်က္ေသာ ေအာဆစ္၏မိန္းမ….သူတို႔၏မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကား ေရး၍မကုန္နိုင္။

အမ်ိဳးကိုသစၥာေဖါက္ကာ ဂ်ာမန္စစ္ဗိုလ္နွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေသာမိန္းမယုတ္ပတ္စရာနွင့္ ယွဥ္သည့္အခါမွ ရုရွားမယ္မ်ိဳးခ်စ္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္မွာ အံ့မခန္းျဖစ္လာေတာ့၏။ သူတို႔၏ဇြဲသတၱိအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အဘက္ဘက္မွလွဲ႔ၿပီး ေပၚေအာင္ေရးနိုင္သည္ကား တကယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ေသာ ဝမ္ဒါဝါစီလုစ္ကား၏ အစြမ္းျဖစ္ေတာ့၏။ ကမၻာ့ရာဇဝင္တြင္ တေခတ္မွ တေခတ္ေျပာင္းကာနီး အသဲဖိုဖိုနွင့္ေနရေသာအခ်ိန္အခါမ်ိဳး၌ အတြင္းမွတြန္းကန္လွ်က္ရွိေသာ စိတ္ဓာတ္ကို၎၊ ေခတ္တေခတ္ကို ေျပာင္းလဲေစေသာသတၱိ သို႔မဟုတ္ ပ်က္စီးေစေသာသတၱိကို၎၊ ယထာဘူတမွန္ကန္ေအာင္ ေရးထားေသာစာေပတို႔ထက္ သီခ်င္းတို႔က ပိုမိုထင္ရွားစြာ ေဖာ္ထုတ္နိုင္ခဲ့ေပသည္။

အေမရိကန္ျပည္တြင္ ၁၈၆၀ ခုနွစ္ေက်ာ္အတြင္း အဗရာဟင္လင္ကြန္းႀကီးမႉးေသာ ေက်းကၽြန္တိုက္ဖ်က္မႈ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ကူလီကို အခေပးၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ခိုင္းလိုေသာ ေျမာက္ပိုင္းမွအရင္းရွင္လူတန္းစားနွင့္ ကပၸလီတို႔ကို ေငြဝယ္ကၽြန္အျဖစ္ ထားရွိလိုေသာ ေတာင္ပိုင္းမွလယ္ပိုင္ရွင္လူတန္းစားနွင့္ တိုက္ပြဲျဖစ္ေတာ့၏။ ကပၸလီေက်းကၽြန္တို႔ဆင္းရဲပံုကို အန္ကယ္လ္တြမ္ကယ္ဗင္ (Uncle Tam’s Cubin)ဟူေသာဝတၳဳက ထင္ထင္လင္းလင္းသိျမင္ေစခဲ့၏။

၁၇၈၉ ခုနွစ္တြင္ ကမၻာ့ရာဇဝင္ကို တခမ္းဖြင့္ခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ခဲ့၏။ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးတို႔ဆင္းရဲပံုကို ဗစ္တာဟူးဂိုးေရးသည့္ ေလးမစ္စေရးဘဲလ္ (Les Miserables) က ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလြင္ေစခဲ့၏။

စပိန္ျပည္ႀကီးပ်က္စီးပံုကို ဒြန္ကီြဆြတ္ (Don Quizote)ဝတၳဳက ေဖာ္ထုတ္ခဲ့၏။ လူ႔အေရးတြင္ အတြင္းမွပုပ္ေနေသာအနာ (The Social Cancer) ဖိလစ္ပိုင္ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရီေဇာ္ေရးသည့္ဝတၳဳသည္ ဖိလစ္ပီနိုတို႔၏မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကို သရုပ္ေပၚေစခဲ့၏။

တီယန္ခၽြန္(Tien Chun)ေရးေသာ ၾသဂုတ္လအတြင္းကရြာတရြာ (Village in August) ဟူေသာတရုတ္ဝတၳဳသည္ ဂ်ပန္ကိုျပန္တိုက္ေရး အတြက္ တရုတ္အမ်ိဳးသားတို႔ ညီညြတ္မည့္အခ်ိန္တြင္ေပၚခဲ့၏။ ၁၉၃၅ ခုနွစ္ ဂ်ပန္တို႔ မန္ခ်ဴးရီးယားသို႔ဝင္သည့္အခါ မန္ခ်ဴးေတာသားတို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္အားကိုးၿပီး ဂ်ပန္ကို ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ျခင္းကို ေရးထားေသာဝတၳဳျဖစ္၏။ ဂ်ပန္တို႔အားခုခံတိုက္ခိုက္ရန္ တရုတ္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မီးကို တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစခဲ့၏။ ဤဝတၳဳကိုဖတ္ေသာအခ်ိန္ လီယန္ မန္ခ်ဴးတပ္တို႔သည္ ခ်န္ေကရွိတ္ကိုဖမ္းၿပီး ကြန္ျမဴနစ္တို႔နွင့္ ပူးေပါင္းေစခဲ့၏။ ဤဝတၳဳေရးသူ တီယန္ခၽြန္သည္ ၁၉၃၇ ခုနွစ္ေလာက္ကစ၍ ရွန္တံုနယ္တြင္ ေျပာက္ၾကားတပ္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေပသည္။

စတာလင္ဂရက္ကို ခုခံကာကြယ္သူတို႔သည္ စတာလင္ဂရက္သီခ်င္း (Sound of Stalingrad)ဆိုရင္း ၄၂-၄၃ ခုနွစ္တြင္ စတာလင္ဂရက္ၿမိ့ဳကို ခုခံကာကြယ္ခဲ့၏။ ဂ်ာမန္ဖက္ဆစ္တို႔သည္ စတာလင္ဂရက္တိုက္ပြဲ ရႉံးၿပီးသည့္ေနာက္ နာလံမထူေတာ့။ ဘာလင္တြင္ စခမ္းသာသိမ္းသြား ေပသတည္း။

“သက္တန္႔ေရာင္”သည္ စတာလင္ဂရက္သီခ်င္းနည္းတူ ဆိုဗီယက္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို မီးေမႊးခဲ့၏။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ၁၉၄၃ ခုနွစ္တြင္ စတာလင္ဆုကို ရခဲ့ေပသည္။

ဝတၳဳေကာင္းတို႔မည္သည္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းရံုနွင့္မၿပီး၊ အေရးလည္းေကာင္းရန္လို၏။

မားဂရက္မီးခ်ယ္မည္ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ ေလရူးသုန္သုန္ (Gone With the Wind) အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ဝတၳဳကို မၾကာမွီက ေရးသားခဲ့၏။ ထိုဝတၳဳသည္ ဖာတ္လမ္းအေနနွင့္သာမဟုတ္ စာအေနနွင့္လည္း နမူနာယူထိုက္၏။ ရီးစားထားလိုစိတ္ရွိေသာ ၁၅ နွစ္အရြယ္ အိုဟားရားသူငယ္မသည္ အိပ္ယာေပၚလွဲရင္း မိမိ အတြင္းႀကိတ္ပိုးေနေသာ အယ္ရွလီေခၚလူပ်ိဳေလးအေၾကာင္း စိတ္ကူးေနရာ ေက်ာထဲက စိမ့္လာပံုေတြမွာ ဖတ္သူပါ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီက စိမ့္လာေအာင္ေရးထားခဲ့၏။ သရုပ္ေဖာ္ေရးရာတြင္ ဤဝတၳဳမ်ိဳးကား ရွားလွ၏။

သို႔ရာတြင္ သရုပ္ေဖာ္ရာတြင္ “သက္တန္႔ေရာင္”က ေလရူးသုန္သုန္ထက္မညံ့၊ သာလွ်င္ကား သာေပမည္။

သားငယ္၏အေလာင္းကိုၾကည့္ရန္ တိတ္တိတ္ထြက္လာေသာ ဖီဒိုးရွားေခၚမိန္းမႀကီးသည္ အေလာင္းေကာင္ကို ဒူးေထာက္ရင္း ၾကည့္ေနပံုကို ေရးထားသည္မွာကား ကိုယ္တိုင္ အေလာင္းအနား ေရာက္ေနသည္ထင္ရ၏။ ကိုယ္ဝန္သည္အိုလီနားကား ဂ်ာမန္ပါးကြက္တို႔က လံွစြပ္နွင့္ တစြပ္စြပ္ထိုးဆြေနပံုမွာ ကိုယ္တိုင္ခံရသလို အသဲကယားလာ၏။

ဤမွ် သဘာဝက်ေအာင္ေရးျခင္း၏အရသာကို ဖတ္ၿပီးရင္းဖတ္မွ အရသာတစိမ့္စိမ့္ရွိလာ၏။

ဤမွ်ေကာင္းေအာင္ ဝမ္ဒါဝါစီလုစ္ကားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ေရးနိုင္သနည္း။

ဆိုဗီယက္ယူနီယံကို ကၽြနု္ပ္တို႔နားမလည္ၾက။ ေသြးစိမ္းစားဗိုလ္ရွီဗစ္ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈမရွိသူေတြဟု တခ်ိဳ႔ကထင္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ရွီဗစ္ တို႔ကား ဤကဲ့သို႔မဟုတ္ၾက။ ၁၉၁၇ ခုနွစ္မတိုင္မီက ေတာ္လွန္ေရးကိုအဓိကထား အားထုတ္ခဲ့၏။ ၁၉၁၇ ခုနွစ္ကစ၍ လူ႔ေလာကကို အလင္းေဆာင္သည္။ ေခတ္သစ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကေလၿပီ။

စာေကာင္းေပေကာင္းတို႔မည္သည္ ေခတ္ေကာင္းလွ်င္ ေပၚစၿမဲျဖစ္၏။ ရုရွားစာေပတို႔ကိုဖတ္လွ်င္ ရုရွားတို႔၏စိတ္ဓါတ္အသစ္ကို ပိုနားလည္သည္။ နိုင္ငံတကာစာေပဟူေသာ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္း (International Literature)ဟူေသာ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းတြင္ ဆိုဗီယက္၏ ယေန႔ေလာကကို အထင္းသားေပၚေစေသာ ဝတၳဳတိုမ်ားစြာပါရွိ၏။

“သက္တန္႔ေရာင္”ဝတၳဳသည္ကား ထိုေလာက ထိုေခတ္မွ ေပၚထြက္လာေသာဝတၳဳျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုစိတ္ဓာတ္အသစ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေပေတာ့၏။

မူလစာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ထိုစာသည္ ဘာသာျပန္သူ၏လက္ထဲမွာရွိေန၏။ ဘာသာျပန္ေကာင္းမွ စာ၏အရသာကို ပိုခံစားနိုင္၏။

သခင္ဘေသာင္း၏ ဘာသာျပန္မ်ားကား အတုခိုးစရာျဖစ္သည္ကို လူတိုင္းဝန္ခံၾကရေပမည္။ ပန္းသာမစာဥသည္ ဗမာစာေပစာရင္း သြင္းေလာက္ေအာင္ေကာင္းသည့္ ဘာသာျပန္ျဖစ္၏။

မအမာလည္း ဘာသာျပန္ေကာင္း၏။ ဂ်ဝါဟလာေနရူး၏ သမီးထံေပးစာမ်ားကို ခင္မာသီအမည္နွင့္ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းတြင္(လက္တဲ့စမ္း) ဘာသာျပန္ခဲ့၏။ ေမာရစ္ေကာလစ္၏အမႈအခင္းမ်ားကို ဘာသာျပန္သည့္အခါ အမ်ားႀကီးတိုးတက္လာခဲ့၏။

သက္တန္႔ေရာင္ ျပန္သည့္အခါ၌ကား သက္တန္႔ေရာင္ကို ဝမ္ဒါဝါစီလုစ္ကားေရးသလား မအမာေရးသလား ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ျပန္စဥ္းစားေနရ ေပသည္။

ဘာသာျပန္ရာတြင္ စကားလံုး နွစ္လံုးသံုးလံုး ခတ္ထစ္ထစ္ျဖစ္ေနသည္တို႔မွာ အေကာင္းေတြထဲ ျမဳတ္၍သာသြားေပေတာ့သည္။

သန္းထြန္း
(မွတ္ခ်က္ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု(အဂၤလိပ္ျမန္မာ) ၂ မ်ိဳးလံုးမွာ မူရင္းအတိုင္းသာျဖစ္ပါသည္။
ေတြ႔တာနဲ႔ယူတာက ဒီေနရာကပါ။ https://www.facebook.com/aungmyint.oo.754?fref=ts
စာရိုက္တာက က်ေနာ့္အားထုတ္မႈပါ။
ဖတ္လို႔နည္းနည္းေလးပဲ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုေတာင္ မဆိုးလွပါ။

read more

က်ိန္စာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွာေနရတဲ့ လူထုရဲ့ က်ိန္စာတိုက္တယ္တို႔၊ ငါးေလးေတြ ငွက္ေလးေတြလႊတ္တာတို႔၊ ဆုေတာင္းတယ္တို႔ဆိုတာဟာ မုန္းတီးရြံ႔ရွာမႈနဲ႔ လိုလားေတာင့္တမႈကို ျငင္သာတဲ့နည္းနဲ႔ အထင္ကရေဖာ္ျပတဲ့၊ နိုင္ငံေရးလကၡဏာပါတဲ့ အဖိနွိပ္ခံဘဝ၊ မလြတ္လပ္တဲ့ဘဝကေန လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ရည္ရြယ္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈျဖစ္ပါတယ္။

က်ိန္စာ တကယ္သင့္ မသင့္၊ ဆုေတာင္းတကယ္ျပည့္ မျပည့္က တပိုင္းပါ။ Superstition ဆန္တယ္လို႔ ပ်က္ရယ္မျပဳေကာင္းပါ။ စစ္ဗိုလ္ေတြ ယၾတာေခ်တာတို႔ ၾတင္းေၾက နဝင္းေၾကလုပ္တာတို႔ ကက္ကင္းရိုက္တာတို႔နဲ႔ ထပ္ၿပီးေတြးလို႔မရပါ။ ဟိုဟာက စစ္အာဏာအတြက္ပါ။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ပါ။ ဖိနွိပ္ထားဖို႔အတြက္ပါ။ မိႈင္းတိုက္တဲ့လကၡဏာပါ။ 

ဒီဟာက လူထုအတြက္ပါ။ အမ်ားစုအက်ိဳးစီးပြားအတြက္ပါ။ ဖိနွိပ္မႈကိုဆန္႔က်င္တာပါ။ စည္းရံုးေရး နည္းနာတခုအျဖစ္သံုးတာမ်ိဳးပါ။ တကယ္ယံုၾကည္တာလည္း ပါပါတယ္။ ပါလည္း ကိစၥမရွိပါ။ မယံုလို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အရာမထင္ေလာက္ဘူး ထင္လို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ မဝံ့လို႔ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္တိုင္မပါဝင္ရင္ေတာင္မွ စာနာစိတ္ေရွ႔ထားၿပီး စိတ္ဓာတ္ခြန္အားနဲ႔ အားျဖည့္ေပးႏိုင္တယ္ဆို ေကာင္းပါတယ္။ 

အဂၤါသမီးႀကီး ေနအိမ္အက်ယ္ခ်ဳပ္ကေနတုန္းက ေနာ္အုန္းလွတို႔ ေရႊတိဂံုအဂၤါေထာင့္မွာ အပတ္စဥ္ဆုေတာင္းၾကတာ အနုနည္းနဲ႔ စစ္အာဏာဖီဆန္တဲ့ျပယုဂ္ပါ။ ခုေတာ့ အဂၤါသမီးႀကီးလည္း နိုင္ငံေရးေျခခ်ဳပ္မိၿပီး ရပ္တည္ခ်က္အိမ္နိမ့္စံအျဖစ္ပါ။ ခုေတာ့ သူ႔လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးစရာမလိုေတာ့ပါ။ ေမ်ာက္သစ္ကိုင္းလြတ္သလို မလြတ္ဖို႔ ဆုေတာင္းေပးရေတာ့မလိုပါ။ 

အဲဒီအခါ ေနာ္အုန္းလွေတြ ေရႊတိဂံု အဂၤါေထာင့္တက္ၾကေတာ့မယ္မထင္ပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂ဝ၁၈)

read more

အေနအထိုင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

နိုင္ငံသားျဖစ္သြားကတည္းက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ငါ့နိုင္ငံလို႔သံုးပါတယ္။ ဗမာျပည္ကိုေတာ့ ငါ့ဇာတိခ်က္ေၾကြလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရာခ်က္ျမဳတ္ေျမမွာ ေခါင္းခ်နိုင္ပါ့မလားကေတာ့ မေရမရာ။ ခ်စ္သူကို ခ်စ္တတ္ဖို႔၊ မိတ္ေဆြကို မင္တတ္ဖို႔၊ ရန္သူကို မုန္းတတ္ဖို႔ သင္ယူတတ္ေျမာက္ခဲ့တာ အဲ့ဒီဇာတိေျမမွာပါ။ ငယ္ဘဝကို တခါတခါ တမ္းမိသလို ငယ္ကၽြမ္းကိုလည္း မွတ္မွတ္ထင္ထင္ လြမ္းတဲ့အခါရွိတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘဝဆိုတာ ဘဝလိုေနရ ျဖတ္ရတာပါပဲ။ က်တဲ့ေနရာ ရြက္က်ပင္လို ျပန္ျပန္ေပါက္ရင္း ရွင္သန္ေနရတာပါပဲ။ ရွင္ေနရတာေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ အေသလည္းေပ်ာ္ခ်င္တာပါပဲ။ ျပည္ခ်စ္စိတ္ရွိေပမယ့္ တလြဲဆံပင္ေကာင္း အစြန္းေရာက္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကိုေတာ့ စက္ဆုပ္တယ္။ ဇာတိျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးမယ္မေပးဘူးကို တခါဘူးမွ မေတြးဖူးပါ။ 

ကိုယ့္ထမင္း ကိုယ္ရွာစားရင္း နိုင္တာေလးေတြ ေကာင္းမယ္ထင္တာေလးေတြ နိုင္သေလာက္လုပ္ပါတယ္။ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ခုလည္း ေရးပါတယ္ ေျပာပါတယ္။ လူအမ်ားႀကီးထဲေနရတာ စိတ္မသက္မသာျဖစ္တတ္ပါတယ္။ မြန္းက်ပ္သလို ခံစားရပါတယ္။ စကားမတူသူေတြၾကားဆို ပိုအေနရက်ပ္ပါတယ္။ နိုင္ငံေရးမတူသူေတြနဲ႔ဆို အေနရခက္ပါတယ္။ မၾကားခ်င္တဲ့စကားကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔နားေထာင္တတ္ဖို႔ မယဥ္ေက်းပါ။ မေျပာခ်င္တဲ့စကားကိုလည္း နႈတ္ကမထြက္မိေအာင္ သတိထားပါတယ္။ ထားတဲ့ၾကားက ထြက္ထြက္သြားလို႔ မိတ္ပ်က္ေပါင္းလည္းမ်ားပါတယ္။ အေပါင္းအသင္းနည္းပါတယ္။ 

စကားတူရင္ မိုးတလင္းေျပာပါတယ္။ နားေထာင္ပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂ဝ၁၈)

read more

တရားမွားတာ(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

တရားမွားတာ
အေမရိကန္အစိုးရအဆက္ဆက္ဟာ ဗီယက္နမ္မွာ စစ္ရႉံးရတာကို စစ္သားသစ္ေလးေတြ လက္ပူတိုက္ေလ့က်င့္ၿပီး ဖုတ္ပူမီးတိုက္ လႊတ္လိုက္ရလို႔၊ စစ္သားေလးေတြ တိုက္ရည္မျပည့္ဝလို႔၊ အေတြ႔အႀကံဳနည္းလို႔၊ ရန္သူ႔နယ္ေျမထဲ စစ္သြားတိုက္ရတာျဖစ္လို႔၊ ေတာေတာင္ထူထပ္ၿပီး ရာသီဥတုၾကမ္းလို႔၊ ပထဝီအေနအထား မကၽြမ္းက်င္လို႔၊ ငွက္ဖ်ားေပါလို႔၊ စစ္ဗိုလ္ႀကီးတခ်ိဳ႔ စစ္ေသနဂၤဂဗ်ဴဟာခင္းတာ ေပါ့ဆလို႔၊ မက်င္လည္လို႔၊ ရန္သူကိုေလွ်ာ့တြက္လို႔ စတဲ့ သဗၺနနမ္ေပါင္း အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြေပးရင္း တၿပိဳင္တည္းမွာ စစ္ပြဲတိုက္ဖို႔ ႏိုင္ငံေရးသမား(အစိုးရ)ေတြဆံုးျဖတ္တာ မွန္တယ္။ ဒိုမီနိုသီအိုရီအရ ဗီယက္နမ္ နီသြားရင္ အကုန္နီသြားမွာစိုးလို႔။ အရင္းရွင္ လစ္ဘရယ္လ္ဒီမိုကေရစီကို ကာကြယ္ရတာျဖစ္လို႔ စတဲ့ဆင္ေျခေတြနဲ႔ စစ္ပြဲဟာတရားေၾကာင္း မမွားေၾကာင္း တရားထူေထာင္ေနတုန္းပဲ။ မေသႂကြင္းက်န္ စစ္ရံႉးဗီယက္နမ္စစ္ျပန္ေတြကို ခုထိ ပ်ားရည္နဲ႔ဝမ္းခ်ၿပီး ဂုဏ္ျပဳပြဲေတြ ဝွဲခ်ီး က်င္းပေပးေနတုန္း။ ေခၽြးသိပ္ေနတုန္း။ ေက်ာသပ္ရင္သပ္လုပ္ေနတုန္း။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္အေမရိကန္ေတြကို အမွန္လုပ္ထားတဲ့ မတရားစစ္အေၾကာင္း တရားအမွားကို၊ သမိုင္းေရးအမွားကို မွန္ရဲ့သားနဲ႔ ရံႉးရသေယာင္ဝါဒျဖန္႔ မိႈင္းတိုက္ေကာင္းတုန္း။ လူေတြကလည္း ၾကာေတာ့သည္လည္း ေမာင့္စကားေတြျဖစ္ေနၾကတုန္း။

တကယ္က က်ဴးေက်ာ္စစ္၊ နယ္ခ်ဲ႔စစ္၊ တရားအရကို မွားတဲ့စစ္ျဖစ္လို႔ ရံႉးရတာကို သိႏိုင္ျမင္ႏိုင္ဆင္ျခင္ႏိုင္သူက အနည္းစုအေမရိကန္ တခ်ိဳ႔တေလာက္ပဲရွိတာပါ။ သမိုင္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္သံုးသပ္ျပႏိုင္သူ သမိုင္းပညာရွင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ အနုပညာသည္ေတြ၊ စာေပနယ္ကလူေတြ၊ အျခားနယ္ပယ္စံုကလူေတြ ဆိုတာလည္း အနည္းတကာ့ အနည္းစုေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ ႏိုင္ငံတကာမွာရွိတဲ့ အဲ့ဒီ အနည္းစုေလးကပဲ အေမရိကန္လူထုနဲ႔ ကမၻာ့ျပည္သူေတြကိုလံႈ႔ေဆာ္ၿပီး ဗီယက္နမ္စစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆႏၵျပပြဲႀကီးေတြ ဟီးေနေအာင္က်င္းပ၊ လူထုနည္းနဲ႔ အစိုးရကို စစ္ရပ္ခိုင္း၊ ေပၚလစီေျပာင္းခိုင္းခဲ့တာပါ။ ဒီအထဲမွာ ဆံရွည္ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ ဟစ္ပီေတြ၊ ေဆးေျခာက္သမားေတြ၊ လမ္းသရဲလို႔ အသမုတ္ခံရသူေတြဟာ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ ေရွ႔တန္းက မားမားမတ္မတ္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကတာပါ။ တရားမဲ့တဲ့စစ္မို႔ ဘယ္သူမွ ဘာမွမလုပ္လည္း သူ႔ဟာသူရံႉးသြားမွာပါလို႔ လက္လြတ္စပယ္ေျပာလို႔ မရပါ။ စစ္မလိုလားတဲ့၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုလားတဲ့ ျပည္သူေတြရဲ႔အခန္းက႑ကို သမိုင္းကေန ဖယ္ထုတ္လို႔မရပါ။ ျပည္သူေတြကိုယ္တိုင္ တခဲနက္အံုႂကြလာလို႔မွ အစိုးရအေနနဲ႔ မနိုင္၍သည္းခံရျခင္းျဖစ္ရတာပါ။

ဂၽြန္မက္ကိန္း သမၼတေလာင္းအျဖစ္ ဝင္အေရြးခံမယ္ဆိုေတာ့ လူေတြအၾကား ဗီယက္နမ္စစ္အေၾကာင္း ျပန္ေခါင္းေထာင္ထလာတာ သတိထားမိတယ္။ မီဒီယာေတြကလည္း ဝိုင္းေလွာ္ၾကတယ္။ ဗီယက္နမ္ စစ္သံု႔ပန္းျဖစ္ခဲ့သူႀကီး၊ ဗီယက္နမ္စစ္ျပန္ႀကီး၊ စစ္သည္ေက်ာ္ႀကီး၊ စစ္သူရဲေကာင္းႀကီး စသည္ျဖင့္ ပြဲထုတ္ေပးၾကတာပါ။ အေမရိကန္သား အစစ္ေတြမေျပာနဲ႔ အေမရိကန္ေရာက္ ဗမာျပည္ဖြားေတြထဲက မဲေပးခြင့္လည္းရွိ၊ ပညာလည္းတတ္၊ ႏိုင္ငံေရးဘဝ၊ လက္နက္ကိုင္ ဘဝေတြလည္း ျဖတ္ခဲ့ဖူးသူတခ်ိဳ႔ေတာင္ ဂၽြန္မက္ကိန္းပရိသတ္ျဖစ္ခဲ့တာ ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ ဂၽြန္မက္ကိန္းသမၼတျဖစ္ရင္ပဲ ဗမာျပည္အေရး တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ကိုင္တြယ္ၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ေျပာမရ လက္နဲ႔ထခ်ေတာ့မယ့္ အတိုင္း ေျပာသံေတြ ညံခဲ့တာလည္း သတိထားမိပါတယ္။ အဲ့သလိုျဖစ္ရတာေတြဟာ ကိုယ့္ေမြးရာတိုင္းျပည္မွာ တရားမဲ့ဖိႏွိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ လူထုဆန္႔က်င္ေရးျဖစ္ေနတဲ့ ဖိႏွိပ္တဲ့စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို မုန္းမုန္းျဖစ္တာကတေၾကာင္း၊ ကိုယ္မတတ္ႏိုင္ တတ္ႏိုင္တဲ့ေကာင္ ဝင္သာခ်ကြာ ဘာျဖစ္ျဖစ္ စစ္အစိုးရျပဳတ္ၿပီးတာပဲဆိုတဲ့ ေပါ့ေပါ့ဆဆအေတြးေတြ ေခါင္းထဲေရာက္ေနတာကလည္းတေၾကာင္း ေၾကာင့္လို႔ထင္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့ေတာ့ ႂကြက္မႏိုင္ က်ီမီးနဲ႔ရိႉ႔ အိုင္ဒီယာကို အဟုတ္ထင္တတ္သူေတြအေၾကာင္း။

ကိစၥရွိတာက ဗီယက္နမ္စစ္ ဘာ့ေၾကာင့္ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ရံႉးရလဲကို ႏိုင္ငံေရးအရ၊ တရားအရ၊ သမိုင္းအရ မွန္မွန္ကန္ကန္ မေတြးႏိုင္ မျမင္ႏိုင္တာက ကိစၥရွိပါတယ္။ တရားအမွားကို ရဲရဲျမင္ၿပီး ရဲရဲဝန္ခံဖို႔လိုသလို အမွားတရားကိုင္စြဲၿပီး စစ္ပြဲဆင္ႏႊဲရင္ ဘယ္ေသာအခါမွမႏိုင္ေၾကာင္းကို သမိုင္းကေန သင္ခန္းစာ ထုတ္ႏႈတ္ဆင္ျခင္ၿပီး ေႏွာင္းလူေတြကို အမွတ္မမွားေအာင္ လုပ္ရမွာပါ။
ဖက္ဆစ္ေတြ ဒီေလာက္ အင္အားႀကီးရဲ့သားနဲ႔ ဘာ့ေၾကာင့္စစ္ရံႉးလဲ။ ဖက္ဆစ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ စူပါ ပါဝါႀကီးအေမရိကန္ ဗီယက္နမ္စစ္ ဘာ့ေၾကာင့္ရံႉးလဲ တရားမွားလို႔ပါ။ တရားမွားရင္ အင္အားဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး အဆံုးမွာ အရံႉးနဲ႔သာေတြ႔ရတာပါ။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၃၊ ၂ဝ၁၈)

read more

ဂေဟဆက္မပ်က္ရေအာင္(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ICC တင္ၿပီးလည္း မ်က္ကြယ္စီရင္ခ်က္မခ်ပါဘူး။ R2P ဆို ပိုေတာင္ေဝးေသး။ ဆက္ဒမ္ကိုလုပ္သလို၊ ကဒါဖီကိုလုပ္သလို၊ အိုစမာဘင္လာဒင္ကိုလုပ္သလို မင္းတို႔ကို မလုပ္ေရးခ်မလုပ္။

ဒါေပမဲ့ ေျခာက္လံုးသက္သက္ေတြပါကြာေလာက္အထိေတာ့ ေလ်ွာ့မတြက္နဲ႔။ ခုပဲ ေလ်ွာ့တြက္လို႔ခံေနရၿပီ မဟုတ္လား။ ပစ္မွတ္ထားပိတ္ဆို႔တာ ဘာအထိမွ မနာေပမယ့္ နိုင္ငံေရးအရေတာ့ ခံစစ္ျဖစ္သြားတယ္မဟုတ္လား။ အရွက္ကြဲသြားတယ္မဟုတ္လား။

ေဒၚစုလည္း ၿဗိတိန္သံအမတ္နဲ႔အေတြ႔မွာ အာေစးပိတ္သြားတာ ျမင္လား။ သူ႔ဗီဇအတိုင္း ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးဇာတ္ခင္း ေခါင္းမာမာနဲ႔ အရြဲ႔တိုက္တတ္တဲ့ညဥ္ကို ျပန္ျပင္ဖို႔ေတြးရၿပီ။ ေရြးၾကစတမ္းဆို အာဆီယံျဖစ္ျဖစ္ အီးယူျဖစ္ျဖစ္ အေနာက္အုပ္စုျဖစ္ျဖစ္ စစ္အုပ္စုကိုပဲေရြးခဲ့တာခ်ည္းပဲဆိုတာ သူလည္းသိေနၿပီပဲ။

အခုက သူ႔ကိုဖယ္ၿပီး စစ္ေခါင္းေဆာင္ေတြကို သေဟာက္သဟန္း လုပ္ေနတာကို သူသေဘာေပါက္ၿပီး အသာေလး လက္ေရွာင္ေနဖို႔ ဆက္ၿပီးအကာအကြယ္ေပးမေနဖို႔ အတိအလင္း လာေျပာတာပဲ။ ဒါးခုတ္ရာ ဝင္လွ်ိဳတဲ့လက္ကို လာရုပ္ခိုင္းတာ။ ၿဗိတိန္နိုင္ငံျခားေရးဝန္လာတာ သံတမန္လာသလို လာတာမဟုတ္ဘူး။ နိုင္ငံေရးစကား လာေျပာတာ။ မင္းတို႔ မေတြ႔ဝံ့လို႔ ေရွာင္ေနမွန္း လူတကာသိတယ္။ ေဒၚစုလည္း ေတြ႔ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက နိုင္ငံျခားေရးဝန္ေနရာ ကိုင္ထားေတာ့ Counterpart ကို မေတြ႔ခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းမရဘူး။

မင္းက ငါ့ပဲေရြးမွာကြာလို႔ မန္ေတာ့သိတ္မတက္နဲ႔။ ဒီတခ်က္မွာ အရင္ကေလာက္ အေနာက္ဘက္က ေအာက္ေရတိုးေပးဖို႔ သိတ္မလြယ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္းလည္း အျပင္ထြက္ လတ္လ်ားလတ္လ်ားေတာ့ သိတ္မလုပ္နဲ႔။ ခလုပ္တိုက္တတ္တယ္။ တျခားလူေတြလည္း မ်က္ေစ့ေနာက္တယ္။ ရုရွားတို႔ တရုတ္တို႔သြားလည္း ဒါရိုက္ဖလိုက္နဲ႔သြား။ ေလယဥ္ေပၚက ခုန္မခ်နဲ႔။ ရထားစီးရင္လည္း ထိုင္စီး။ အေပၚလက္ကိုင္တန္းမွ မမီပဲဟာ။

Army Reform ဘယ္တုန္းကမွ မလုပ္ခ်င္မွန္း လူတိုင္းသိတယ္။ ေနရာ ဖယ္မေပးခ်င္မွန္း လူတိုင္းသိတယ္။ အာဏာ လက္မလႊတ္ခ်င္မွန္း လူတိုင္းသိတယ္။ နည္းနည္းေလး အခ်ိဳးျပင္လိုက္ရင္ လူလဲကစားလိုက္ရင္ အိုေကသြားမွာပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ဗ်ာမထူးမခ်င္း ေမာင္ေမာင္ပဲေခၚေနမွာပါ။

ေဒၚစုုကို ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ဖို႔နားခ်တာ ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ အိုဘားမားက သူ႔နိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီေအာင္ျမင္မႈလို႔ လက္မေထာင္ျပတာ မွတ္မိတယ္မဟုတ္လား။ ျပည္သူေတြရဲ့တိုက္ပြဲေပၚကေန လာအျမတ္ထုတ္သြားတာမဟုတ္လား။ ျပည္သူေတြ ဘဝေတြအသက္ေတြနဲ႔ရင္းၿပီး စြန္႔လႊတ္တြန္းလွန္ခဲ့လို႔မွ စစ္အုပ္စုက ေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ထြက္ေပါက္ရွာသြားတာ မဟုတ္လား။ စစ္တပ္နဲ႔ NLD ကို လာေပးစားၿပီး ဘိသိတ္ဖတ္သြားတာ မဟုတ္လား။ NLD လည္း ဖုတ္ဖက္ခါၿပီး ၂၀၀၈ ေအာက္ ေကာက္ေကာက္ပါသြားရတယ္မဟုတ္လား။

လူထုတိုက္ပြဲလည္း မလုပ္ဝံ့၊ အာဏာလည္းမဖီဆန္ဝံံ့ေတာ့ပဲ နိုင္ငံေရးအီေနခ်ိန္ မူမဲ့ေနခ်ိန္မွာ ဟီလာရီ လာေအာင္သြယ္လိုက္ေတာ့ NLD အသက္ရႉေပါက္ေခ်ာင္သြားတာ မဟုတ္လား။ သူတို႔နိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီက စစ္တပ္နဲ႔တက္လာသမ်ွ အရပ္သားအေရြးေကာက္ခံေတြနဲ႔ နိုင္ငံေရးအရ ေပးစားထားဖို႔။ ဂေဟေဆာ္ထားဖို႔ပဲ။ ဒီစစ္တပ္ ခ်ိနဲ႔သြားမွာ သူတို႔ အစိုးရိမ္ဆံုးပဲ။

ခုမင္းလည္း လူလဲကစားၿပီး အခ်ိဳးေလးနည္းနည္းျပင္လိုက္ရင္ သူတို႔ႏိုင္ငံျခားေရးေပၚလစီေအာင္ျမင္မႈလို႔ လက္မေထာင္မယ့္သူေတြ အဆင္သင့္ရွိတယ္။ ေက်ာသပ္ရင္သပ္ေလးနဲ႔ ေကာင္းခ်ီးပါေပးၾကမွာပဲ။ ဗမာျပည္ ဒီမိုကေရစီထြန္းကားတာ မကားတာ သူတို႔ ဦးစားေပး အေရးထားခ်က္ မဟုတ္ဘူး။

အရွက္ေျပကေတာ့ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ေပါ့။ ပင္စင္ယူရမယ့္အရြယ္ ေရာက္ေနလို႔ပါေပါ့။ ဒါမွ ေပကပ္ေနဦးမယ္ဆို ျပည္သူ႔ ႏြားကန္စာမိလိမ့္မယ္။ ျပည္သူေတြ မင္းေလာင္းေမ်ွာ္ဖူးၿပီ၊ ကယ္တင္ရွင္ တမ္းတဖူးၿပီ။ သုမနေက်ာလည္း ဒဏ္ရာေတြ ဗလဝျဖစ္ေနၿပီ။ လိႈင္းတကယ္ႀကီးရင္ ေရွ႔က ကာဆီးကာဆီးလုပ္ေနသူပါ တိုက္ခ်သြားလိမ့္မယ္။

စက္တင္ဘာ ၂ဝ၊ ၂ဝ၁၈

read more