တရားကို တရားက မေစာင့္ထိန္းေသးသမွ်
ဗမာျပည္က သာမန္ျပည္သူတခ်ိဳ႔ရဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ခက္ထန္လာတာ၊ စိတ္ေတြၾကမ္းတမ္းလာတာ သတိထားမိတယ္။ တုတ္တပ်က္ ဓားတပ်က္ေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ခုတ္လိုက္ ထစ္လိုက္ ပစ္လိုက္ခတ္လိုက္၊ သတ္လိုက္ျဖတ္လိုက္ေတြလည္း ပံုလာတယ္။ ေသြးသံရဲရဲေတြ၊ အေလာင္းေကာင္ေတြ၊ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္နဲ႔ဒဏ္ရာ ဗလပြေတြ၊ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲေတြ၊ တေယာက္တေယာက္ခ်င္းေတြ၊ အုပ္စု အုပ္စုခ်င္းေတြ၊ အုပ္စုက တေယာက္ကို ရိုက္ႏွက္သတ္တာျဖတ္တာေတြ၊ တရားလက္လြတ္ဥပေဒမဲ့ လက္လြတ္စပယ္ သတ္ပစ္တာမ်ိဳးေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေနတယ္။ တျခားသ႑န္စံုနဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြလည္း ထူေျပာလာေနတယ္။ လူေတြဟာ လမ္းေပၚတင္မကပဲ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ေနရင္း မလံုၿခံဳသလို အကာအကြယ္မဲ့သလိုခံစားမႈေတြျဖစ္လာတယ္။
တေနရာရာမွာ ဘာတခုခုေလး မျဖစ္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္လိုက္တာနဲ႔ တုတ္ဆြဲဓားဆြဲၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ သတ္လိုက္ၾကပါေတာ့လား ျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့လားေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတယ္။ ဓားလြတ္ေတြ စလြယ္သိုင္းၿပီး လူျမင္ကြင္းေတြမွာ ေပၚေပၚတင္တင္ သြားလာေနၾကတယ္။ တရားဥပေဒမရွိတဲ့၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူမရွိတဲ့၊ တရားစီရင္ေရး လံုးဝပ်က္ဆီးတဲ့အထိ မေရာက္ေသးရံုတမယ္ပဲရွိေတာ့သလို ျဖစ္လာေနတယ္။
တခါ တရားရံုးေတြကို လူအုပ္နဲ႔ သြားၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အမႈရင္ဆိုင္ေနဆဲ တရားခံကို တရားရံုးအျပင္ ထုတ္ေပးဖို႔၊ သူတို႔လက္နဲ႔ သူတို႔ဘာသာ တရားစီရင္မယ္ဆိုတာေတြအထိ အတင့္ရဲလာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အဲ့ဒီတရားခံကို ေသဒဏ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုရင္း တရားသူႀကီးေတြ တရားရံုးေတြကို ဖိအားေပးၾကတယ္။
လႊတ္ေတာ္ထဲၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အမတ္တခ်ိဳ႔က သက္ငယ္ မုဒိန္းသမားေတြကို ေသဒဏ္ခ်မယ့္ဥပေဒေတြျပဌာန္းဖို႔ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းေနၾကတယ္။ ပိုယဥ္ေက်းတဲ့ ပိုတရားဥပေဒစိုးမိုးတဲ့ ပိုညွာတာေထာက္ထားမႈေပးနိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ေသဒဏ္ဖ်က္သိမ္းတာေတြလုပ္ေနသလို ဖ်က္သိမ္းၿပီးသား ျပည္ေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ေသဒဏ္ဖ်က္သိမ္းေရး ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈေတြလည္း ဆထက္ကဲျဖစ္ေနတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ေသဒဏ္ကို အငမ္းမရေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ေသဒဏ္ငတ္မြတ္ေနၾကတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္လိုဟာမ်ိဳးေပၚမွာေတာင္ ထီကနဲအသံၾကားတာနဲ႔ ေဆာ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ ႏွက္လိုက္ပါေတာ့လား၊ သတ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ အရွင္မထားနဲ႔ေတြ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေန ျမင္ေနရတယ္။ အျပင္မွာကပံုရိပ္ဟာ ဆိုရွယ္လ္မီဒီယာေပၚ လာထင္ဟပ္ေနတာပဲ။ ေျပာရရင္ စိတ္လက္ မခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာသာမတူ လူမ်ိဳးမတူသူေတြဆို ေနစရာမရွိေအာင္ကို ပိုေတာင္ဆိုးပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔ေနၾကရရွာတယ္။
ဒါေတြဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲ။ တခြန္းတည္းေျပာရရင္ အုပ္စိုးသူေတြေၾကာင့္ပဲ။ အုပ္စိုးသူေတြဖန္တီးထားတဲ့ ကိစၥေတြပဲ။ ဗမာျပည္မွာက တကယ္အုပ္စိုးေနတာ ျခယ္လွယ္ေနတာ စစ္အုပ္စုပဲ၊ အစိုးရ ၂ ခုျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးတရလုပ္ေနတာက တခုထဲပါ။ စစ္တပ္ပါ။ သမဏိရွည္ၾကာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပါ။ စစ္အေတြးအေခၚပါ။ စစ္တပိုင္းအင္န္အယ္လ္ဒီအစိုးရဆိုတာက ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္တဲ့အခြင့္အာဏာ ၾသဇာမရွိပါ။ လူထုဘက္ကေနရပ္ၿပီး အျပည့္အဝ အကာအကြယ္မေပးနိုင္ပါ။ စစ္အုပ္စု ထင္ရာစိုင္းေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္တဲ့အခါၾကည့္၊ ေဖးမတဲ့အခါေဖးမေပး၊ သိတ္လိုအပ္တဲ့အခါ ေျဗာင္ထြက္ရပ္ အကာအကြယ္ေပးရတဲ့ဘဝ ေရာက္ေနရွာတာပါ။ အဲ့သလိုမေရာက္ေရာက္ေအာင္လည္း က်ံဳးအသြင္းခံထားရတာပါ။ စစ္တပိုင္းအစိုးရမွာ အဲ့လို ၾသဇာအာဏာေတြ မရွိမွန္းသိေတာ့ လူထုကလည္း အားမကိုးခ်င္ပါ။ အားကိုးလို႔လည္းမရ ျဖစ္ေနတာပါ။
စစ္အုပ္စုကလူေတြကို က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ေနေအာင္၊ နယ္ဘက္အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မယံုၾကည္ေတာ့ေအာင္၊ လက္နက္ကိုင္ထားသူအေပၚပဲ အတြင္းစိတ္ကႀကိတ္ၿပီး အားကိုးစိတ္ မွီခိုစိတ္ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီ့ထက္ခ်ဲ႔ေျပာရရင္ တရားဥပေဒနဲ႔ တရားစီရင္ေရးစနစ္ကို စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထားလို႔ပဲ။ လူေတြက ဥပေဒ၊ ဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ တရားစီရင္ေရးေတြ အေပၚ အယံုအၾကည္မရွိေတာ့လို႔ပဲ။ လူေတြကို ဥပေဒမဲ့ ကိုယ့္ဓားနဲ႔ ကိုယ့္တရားစီရင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္သတ္ျဖတ္တာဟာ မွန္တယ္ တရားတယ္လို႔ထင္လာေအာင္ လုပ္ထားလို႔ပဲ။
သတ္ျဖတ္သူေတြကိုယ္တိုင္က စိတ္မလံုၿခံဳဘဝမလံုၿခံဳသလိုျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကိုမွ ငါတို႔မသတ္ရင္ ငါတို႔ကို သူတို႔ကသတ္ေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကိန္းေနလို႔လည္းျဖစ္တယ္။ အဲ့လိုေတြလုပ္ရင္း လူေတြဟာ ပို လက္ရဲဇက္ရဲေတြျဖစ္လာတယ္၊ လက္ယဥ္လာတယ္။ ရဲစခန္းကို၊ ရဲကို၊ အခ်ဳပ္ေထာင္ကို၊ တရားရံုးကို၊ တရားစီရင္ေရးကို၊ ဥပေဒကို၊ အစိုးရ (အင္န္အယ္လ္ဒီစစ္တပိုင္းအစိုးရ)ကို မေထမဲ့ျမင္ပိုပို လုပ္တတ္လာၾကတယ္။ စစ္တပ္ကိုေတာ့ ေမာ္မၾကည့္ဝံ့ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။
လူေတြ တရားလက္လြတ္ လုပ္တတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေအာင္လည္း စစ္အုပ္စုက ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပါ ေျခလွမ္းရွိရွိလုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုင္ၿပီး အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ အခရာက်တဲ့ဝန္ႀကီးေနရာေတြ ကိုင္ထားတာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္မွာ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေတြ သူတို႔လူ အရပ္သားေတြကို ထည့္ထားတာ၊ တရားစီရင္ေရးနဲ႔ ဥပေဒေရးရာ နယ္ပယ္မွာ သူတို႔လက္သပ္ေမြးေတြ ခန္႔ထားတာ၊ လႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္တိုင္းမွာ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအမတ္ေနရာေတြယူထားၿပီး စစ္တပိုင္းအစိုးရအေနနဲ႔ စစ္တပ္ကို မက်ိဳးႏြံက်ိဳးႏြံေနေအာင္ ျပန္မလွန္ရဲေအာင္၊ လႈပ္မရေအာင္၊ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲပိတ္မိေနေအာင္ ဦးခ်ိဳးနမ္ႏွိမ္ထားတာပါ။ ဒါေတြက လူတကာသိၿပီးသားမို႔ ဘာမွ ဝိတၱာရခ်ဲ႔ေနစရာမလိုေတာ့ပါ။
သိမ္ေမြ႔ပါတယ္ ေမတၱာတရားအားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာလည္း ကမၻာ့ပံုအလယ္မွာ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ အစြန္းေရာက္ဝါဒအျဖစ္ ျမင္သြားေအာင္ ပို႔ပစ္လိုက္ၾကၿပီ။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတြထဲမလည္း သူ႔ဘုန္းႀကီးေတြေမြးၿပီး လိုတဲ့အခါတိုင္း တိုင္းျပည္ဆူေအာင္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္ေအာင္ လူသတ္အားေပးေတြ၊ လူသတ္လံႈ႔ေဆာ္ေရး သမားေတြ ဝါဒမိႈင္းတိုက္ေရးသမားေတြကို ခ်ီးေႁမွာက္ပစားေပးလိုက္ ဘြဲ႔ေတြတံဆိပ္ေတြကပ္လိုက္ လုပ္ေနတာလည္း လူတိုင္းအသိပါပဲ။ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို စစ္တပ္ေထာင္လက္နက္ကိုင္ၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ တဘက္ကဖိထားသလို ဘာသာေရးမိႈင္းတိုက္ၿပီး အေတြးအေခၚအရလည္း တဘက္က ဖ်က္ဆီးႏွိပ္ကြပ္ထားတာပဲ။
ဒီအေျခအေနဆိုးေတြ၊ ဒီလိုတရားမဲ့ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာေတြ၊ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ဖ်က္ဆီးခံေနရတာေတြ၊ နွလံုးသားခက္ထန္ မာေၾကာေနတာေတြ အားလံုးရဲ့ အရင္းလက္သည္ဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပဲ၊ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီယႏၱရားပဲ၊ စစ္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စနစ္ပဲဆိုတာ တိုင္းသိျပည္သိကမၻာသိပါ။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ သိရံုနဲ႔မၿပီးပါ။ ေရာက္တဲ့ေနရာ၊ ရတဲ့အေျခအေန၊ ေပးလာတဲ့မ်က္နွာစာ အသီးသီးကေန စစ္အာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရးလုပ္ၾကရမွာပါ။ ဒါကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမ်က္ႏွာစာမွတင္၊ ပါတီေထာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့မ်က္နွာစာမွတင္ လုပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ စာေပအႏုပညာမ်က္ႏွာစာ၊ လူမႈကူညီေရးမ်က္ႏွာစာ၊ ပညာေရးမ်က္ႏွာစာ၊ ဥပေဒတြင္းမ်က္ႏွာစာေတြကလည္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကတာ ျမင္ေနရပါတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ စိတ္ရွည္ရွည္၊ ဇြဲသန္သန္၊ အေတြးအေခၚခိုင္ခိုင္မာမာ၊ မူရွိရွိ ရပ္တည္ခ်က္ျပတ္ျပတ္သားသား၊ ေရရွည္အျမင္ပါပါနဲ႔ လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ။
အစိုးရေျပာင္းတယ္ဆိုတာ စနစ္တခုကိုေျပာင္းရတာထက္ အပံုႀကီး လြယ္ပါတယ္။ ေျပာင္းလည္း ေျပာင္းေနၾကတာပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာ အစိုးရေတြ ခုခ်ိန္ထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းခဲ့ၾကေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေတာ့ အျမစ္တြယ္ေနဆဲပါ။
က်ေနာ္တို႔မေသခင္ လုပ္နိုင္သမွ်လုပ္ေနၾကဖို႔ လုပ္သြားၾကဖို႔ပဲလိုပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂ဝ၁၈)
ဗမာျပည္က သာမန္ျပည္သူတခ်ိဳ႔ရဲ့ ႏွလံုးသားေတြ ခက္ထန္လာတာ၊ စိတ္ေတြၾကမ္းတမ္းလာတာ သတိထားမိတယ္။ တုတ္တပ်က္ ဓားတပ်က္ေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ခုတ္လိုက္ ထစ္လိုက္ ပစ္လိုက္ခတ္လိုက္၊ သတ္လိုက္ျဖတ္လိုက္ေတြလည္း ပံုလာတယ္။ ေသြးသံရဲရဲေတြ၊ အေလာင္းေကာင္ေတြ၊ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္နဲ႔ဒဏ္ရာ ဗလပြေတြ၊ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲေတြ၊ တေယာက္တေယာက္ခ်င္းေတြ၊ အုပ္စု အုပ္စုခ်င္းေတြ၊ အုပ္စုက တေယာက္ကို ရိုက္ႏွက္သတ္တာျဖတ္တာေတြ၊ တရားလက္လြတ္ဥပေဒမဲ့ လက္လြတ္စပယ္ သတ္ပစ္တာမ်ိဳးေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေနတယ္။ တျခားသ႑န္စံုနဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ ရာဇဝတ္မႈေတြလည္း ထူေျပာလာေနတယ္။ လူေတြဟာ လမ္းေပၚတင္မကပဲ ကိုယ့္အိမ္ထဲကိုယ္ေနရင္း မလံုၿခံဳသလို အကာအကြယ္မဲ့သလိုခံစားမႈေတြျဖစ္လာတယ္။
တေနရာရာမွာ ဘာတခုခုေလး မျဖစ္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္လိုက္တာနဲ႔ တုတ္ဆြဲဓားဆြဲၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။ သတ္လိုက္ၾကပါေတာ့လား ျဖတ္လိုက္ၾကပါေတာ့လားေတြ ေအာ္ဟစ္ဆူညံေနတယ္။ ဓားလြတ္ေတြ စလြယ္သိုင္းၿပီး လူျမင္ကြင္းေတြမွာ ေပၚေပၚတင္တင္ သြားလာေနၾကတယ္။ တရားဥပေဒမရွိတဲ့၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူမရွိတဲ့၊ တရားစီရင္ေရး လံုးဝပ်က္ဆီးတဲ့အထိ မေရာက္ေသးရံုတမယ္ပဲရွိေတာ့သလို ျဖစ္လာေနတယ္။
တခါ တရားရံုးေတြကို လူအုပ္နဲ႔ သြားၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး အမႈရင္ဆိုင္ေနဆဲ တရားခံကို တရားရံုးအျပင္ ထုတ္ေပးဖို႔၊ သူတို႔လက္နဲ႔ သူတို႔ဘာသာ တရားစီရင္မယ္ဆိုတာေတြအထိ အတင့္ရဲလာတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လည္း အဲ့ဒီတရားခံကို ေသဒဏ္ေပးဖို႔ေတာင္းဆိုရင္း တရားသူႀကီးေတြ တရားရံုးေတြကို ဖိအားေပးၾကတယ္။
လႊတ္ေတာ္ထဲၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း အမတ္တခ်ိဳ႔က သက္ငယ္ မုဒိန္းသမားေတြကို ေသဒဏ္ခ်မယ့္ဥပေဒေတြျပဌာန္းဖို႔ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းေနၾကတယ္။ ပိုယဥ္ေက်းတဲ့ ပိုတရားဥပေဒစိုးမိုးတဲ့ ပိုညွာတာေထာက္ထားမႈေပးနိုင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ ေသဒဏ္ဖ်က္သိမ္းတာေတြလုပ္ေနသလို ဖ်က္သိမ္းၿပီးသား ျပည္ေတြလည္း ရွိေနတယ္။ ေသဒဏ္ဖ်က္သိမ္းေရး ေတာင္းဆိုလႈပ္ရွားမႈေတြလည္း ဆထက္ကဲျဖစ္ေနတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ ေျပာင္းျပန္။ ေသဒဏ္ကို အငမ္းမရေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ေသဒဏ္ငတ္မြတ္ေနၾကတယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္လိုဟာမ်ိဳးေပၚမွာေတာင္ ထီကနဲအသံၾကားတာနဲ႔ ေဆာ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ ႏွက္လိုက္ပါေတာ့လား၊ သတ္လိုက္ပါေတာ့လား၊ အရွင္မထားနဲ႔ေတြ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် နားမဆန္႔ေအာင္ ၾကားေန ျမင္ေနရတယ္။ အျပင္မွာကပံုရိပ္ဟာ ဆိုရွယ္လ္မီဒီယာေပၚ လာထင္ဟပ္ေနတာပဲ။ ေျပာရရင္ စိတ္လက္ မခ်မ္းသာစရာေတြခ်ည္းပဲ။ ဘာသာမတူ လူမ်ိဳးမတူသူေတြဆို ေနစရာမရွိေအာင္ကို ပိုေတာင္ဆိုးပါတယ္။ အၿမဲတမ္း ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔ေနၾကရရွာတယ္။
ဒါေတြဘာ့ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲ။ တခြန္းတည္းေျပာရရင္ အုပ္စိုးသူေတြေၾကာင့္ပဲ။ အုပ္စိုးသူေတြဖန္တီးထားတဲ့ ကိစၥေတြပဲ။ ဗမာျပည္မွာက တကယ္အုပ္စိုးေနတာ ျခယ္လွယ္ေနတာ စစ္အုပ္စုပဲ၊ အစိုးရ ၂ ခုျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အစိုးတရလုပ္ေနတာက တခုထဲပါ။ စစ္တပ္ပါ။ သမဏိရွည္ၾကာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပါ။ စစ္အေတြးအေခၚပါ။ စစ္တပိုင္းအင္န္အယ္လ္ဒီအစိုးရဆိုတာက ဘာကိုမွ မယ္မယ္ရရ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္တဲ့အခြင့္အာဏာ ၾသဇာမရွိပါ။ လူထုဘက္ကေနရပ္ၿပီး အျပည့္အဝ အကာအကြယ္မေပးနိုင္ပါ။ စစ္အုပ္စု ထင္ရာစိုင္းေနတာကို လက္ပိုက္ၾကည့္တဲ့အခါၾကည့္၊ ေဖးမတဲ့အခါေဖးမေပး၊ သိတ္လိုအပ္တဲ့အခါ ေျဗာင္ထြက္ရပ္ အကာအကြယ္ေပးရတဲ့ဘဝ ေရာက္ေနရွာတာပါ။ အဲ့သလိုမေရာက္ေရာက္ေအာင္လည္း က်ံဳးအသြင္းခံထားရတာပါ။ စစ္တပိုင္းအစိုးရမွာ အဲ့လို ၾသဇာအာဏာေတြ မရွိမွန္းသိေတာ့ လူထုကလည္း အားမကိုးခ်င္ပါ။ အားကိုးလို႔လည္းမရ ျဖစ္ေနတာပါ။
စစ္အုပ္စုကလူေတြကို က်ီးလန္႔စာစားျဖစ္ေနေအာင္၊ နယ္ဘက္အရပ္ဘက္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မယံုၾကည္ေတာ့ေအာင္၊ လက္နက္ကိုင္ထားသူအေပၚပဲ အတြင္းစိတ္ကႀကိတ္ၿပီး အားကိုးစိတ္ မွီခိုစိတ္ျဖစ္ေနေအာင္ လုပ္ေနတာပဲ။ ဒီ့ထက္ခ်ဲ႔ေျပာရရင္ တရားဥပေဒနဲ႔ တရားစီရင္ေရးစနစ္ကို စနစ္တက် ဖ်က္ဆီးထားလို႔ပဲ။ လူေတြက ဥပေဒ၊ ဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ တရားစီရင္ေရးေတြ အေပၚ အယံုအၾကည္မရွိေတာ့လို႔ပဲ။ လူေတြကို ဥပေဒမဲ့ ကိုယ့္ဓားနဲ႔ ကိုယ့္တရားစီရင္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္သတ္ျဖတ္တာဟာ မွန္တယ္ တရားတယ္လို႔ထင္လာေအာင္ လုပ္ထားလို႔ပဲ။
သတ္ျဖတ္သူေတြကိုယ္တိုင္က စိတ္မလံုၿခံဳဘဝမလံုၿခံဳသလိုျဖစ္ၿပီး သူတို႔ကိုမွ ငါတို႔မသတ္ရင္ ငါတို႔ကို သူတို႔ကသတ္ေတာ့မွာပဲဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကိန္းေနလို႔လည္းျဖစ္တယ္။ အဲ့လိုေတြလုပ္ရင္း လူေတြဟာ ပို လက္ရဲဇက္ရဲေတြျဖစ္လာတယ္၊ လက္ယဥ္လာတယ္။ ရဲစခန္းကို၊ ရဲကို၊ အခ်ဳပ္ေထာင္ကို၊ တရားရံုးကို၊ တရားစီရင္ေရးကို၊ ဥပေဒကို၊ အစိုးရ (အင္န္အယ္လ္ဒီစစ္တပိုင္းအစိုးရ)ကို မေထမဲ့ျမင္ပိုပို လုပ္တတ္လာၾကတယ္။ စစ္တပ္ကိုေတာ့ ေမာ္မၾကည့္ဝံ့ေအာင္ လုပ္ထားတယ္။
လူေတြ တရားလက္လြတ္ လုပ္တတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနေအာင္လည္း စစ္အုပ္စုက ရည္ရြယ္ခ်က္ပါပါ ေျခလွမ္းရွိရွိလုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ ၂ဝဝ၈ ဖြဲ႔စည္းပံုကိုင္ၿပီး အစိုးရအဖြဲ႔ထဲမွာ အခရာက်တဲ့ဝန္ႀကီးေနရာေတြ ကိုင္ထားတာ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဆင့္မွာ စစ္ဗိုလ္ေဟာင္းေတြ သူတို႔လူ အရပ္သားေတြကို ထည့္ထားတာ၊ တရားစီရင္ေရးနဲ႔ ဥပေဒေရးရာ နယ္ပယ္မွာ သူတို႔လက္သပ္ေမြးေတြ ခန္႔ထားတာ၊ လႊတ္ေတာ္ အဆင့္ဆင့္တိုင္းမွာ ၂၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအမတ္ေနရာေတြယူထားၿပီး စစ္တပိုင္းအစိုးရအေနနဲ႔ စစ္တပ္ကို မက်ိဳးႏြံက်ိဳးႏြံေနေအာင္ ျပန္မလွန္ရဲေအာင္၊ လႈပ္မရေအာင္၊ က်ဥ္းထဲက်ပ္ထဲပိတ္မိေနေအာင္ ဦးခ်ိဳးနမ္ႏွိမ္ထားတာပါ။ ဒါေတြက လူတကာသိၿပီးသားမို႔ ဘာမွ ဝိတၱာရခ်ဲ႔ေနစရာမလိုေတာ့ပါ။
သိမ္ေမြ႔ပါတယ္ ေမတၱာတရားအားႀကီးပါတယ္ဆိုတဲ့ ေထရဝါဒ ဗုဒၶသာသနာလည္း ကမၻာ့ပံုအလယ္မွာ အၾကမ္းဖက္ဝါဒ အစြန္းေရာက္ဝါဒအျဖစ္ ျမင္သြားေအာင္ ပို႔ပစ္လိုက္ၾကၿပီ။ ဘုန္းႀကီးရဟန္းေတြထဲမလည္း သူ႔ဘုန္းႀကီးေတြေမြးၿပီး လိုတဲ့အခါတိုင္း တိုင္းျပည္ဆူေအာင္ မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေအာင္ လူမ်ိဳးေရး ဘာသာေရး အၾကမ္းဖက္မႈေတြျဖစ္ေအာင္ လူသတ္အားေပးေတြ၊ လူသတ္လံႈ႔ေဆာ္ေရး သမားေတြ ဝါဒမိႈင္းတိုက္ေရးသမားေတြကို ခ်ီးေႁမွာက္ပစားေပးလိုက္ ဘြဲ႔ေတြတံဆိပ္ေတြကပ္လိုက္ လုပ္ေနတာလည္း လူတိုင္းအသိပါပဲ။ ဗမာ့လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို စစ္တပ္ေထာင္လက္နက္ကိုင္ၿပီး အေၾကာက္တရားနဲ႔ တဘက္ကဖိထားသလို ဘာသာေရးမိႈင္းတိုက္ၿပီး အေတြးအေခၚအရလည္း တဘက္က ဖ်က္ဆီးႏွိပ္ကြပ္ထားတာပဲ။
ဒီအေျခအေနဆိုးေတြ၊ ဒီလိုတရားမဲ့ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတာေတြ၊ လူေတြရဲ့ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ ဖ်က္ဆီးခံေနရတာေတြ၊ နွလံုးသားခက္ထန္ မာေၾကာေနတာေတြ အားလံုးရဲ့ အရင္းလက္သည္ဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ပဲ၊ စစ္ဗ်ဴရိုကေရစီယႏၱရားပဲ၊ စစ္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စနစ္ပဲဆိုတာ တိုင္းသိျပည္သိကမၻာသိပါ။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ သိရံုနဲ႔မၿပီးပါ။ ေရာက္တဲ့ေနရာ၊ ရတဲ့အေျခအေန၊ ေပးလာတဲ့မ်က္နွာစာ အသီးသီးကေန စစ္အာရွင္စနစ္ ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရးလုပ္ၾကရမွာပါ။ ဒါကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးမ်က္ႏွာစာမွတင္၊ ပါတီေထာင္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့မ်က္နွာစာမွတင္ လုပ္ႏိုင္တာမဟုတ္ပါဘူး။ စာေပအႏုပညာမ်က္ႏွာစာ၊ လူမႈကူညီေရးမ်က္ႏွာစာ၊ ပညာေရးမ်က္ႏွာစာ၊ ဥပေဒတြင္းမ်က္ႏွာစာေတြကလည္း လုပ္လို႔ရပါတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကတာ ျမင္ေနရပါတယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ေနၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ စိတ္ရွည္ရွည္၊ ဇြဲသန္သန္၊ အေတြးအေခၚခိုင္ခိုင္မာမာ၊ မူရွိရွိ ရပ္တည္ခ်က္ျပတ္ျပတ္သားသား၊ ေရရွည္အျမင္ပါပါနဲ႔ လုပ္ၾကဖို႔ပါပဲ။
အစိုးရေျပာင္းတယ္ဆိုတာ စနစ္တခုကိုေျပာင္းရတာထက္ အပံုႀကီး လြယ္ပါတယ္။ ေျပာင္းလည္း ေျပာင္းေနၾကတာပါပဲ။ ဗမာျပည္မွာ အစိုးရေတြ ခုခ်ိန္ထိ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းခဲ့ၾကေပမယ့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကေတာ့ အျမစ္တြယ္ေနဆဲပါ။
က်ေနာ္တို႔မေသခင္ လုပ္နိုင္သမွ်လုပ္ေနၾကဖို႔ လုပ္သြားၾကဖို႔ပဲလိုပါတယ္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ(စက္တင္ဘာ ၂၆၊ ၂ဝ၁၈)
0 comments:
Post a Comment