သက္တန္႔ေရာင္(လူထုေဒၚအမာျပန္ဆိုသည္)

ဝန္ဒါဝါစီလုစ္ကား ေရးေသာ Rainbow ဝတၳဳအား သက္တန္႔ေရာင္အမည္ျဖင့္ ေဒၚအမာျပန္ဆိုသည့္စာအုပ္မွ သခင္သန္းထြန္း၏အမွာစာ။

လူတို႔သည္ ေခတ္(အခက္)ကိုမႀကိဳက္။ အလြယ္ကိုႀကိဳက္၏။ ေရွး ရရကန္ အဲအန္တို႔ျဖင့္ အေတြ႔အႀကံဳကိုေဖာ္ထုတ္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဤနည္းကားမလြယ္။ အေတာ္စဥ္းစားယူမွ အဓိပၸါယ္ေပါက္၏။ ပညာကို လူတစုလက္တြင္းက မလြတ္ေစရဟူေသာ ထိုေခတ္အခါ၌စာကို မခက္ခက္ေအာင္ ေရးရေပမည္။

လူထုသည္ နိုးၾကားလာခဲ့၏။ လူထုအသိဉာဏ္ ပညာစသည္တို႔ ေရာက္ရေတာ့မည္။ ထိန္းထား၍မရေတာ့။ အသိဉာဏ္ပညာတို႔ကို လူထုအားေပးရာ၌ လူထုကနားလည္ေသာစကား၊ လူထုကနားလည္ေသာ အသံုးအနႈန္းနွင့္ ေပးရမည္။ ကီြနိုင္းေဆးခါးကိုပင္ သကာအုပ္ၿပီး ေကၽြးရမည္။ သို႔မွာသာ လူထု၏ဦးေနွာက္အတြင္းသို႔ အတုံးလိုက္အတစ္လိုက္မဝင္ တစိမ့္စိမ့္နွင့္အရသာကို ခံစားရေပမည္။

လူထုသည္ကား ပိဋကတ္အိုးကြဲမ်ားမဟုတ္ၾက။ သူတို႔သည္ အလြယ္နွင့္အရသာခံစားလို၏။ ဝတၳဳကား မ်ားစြာစဥ္းစားေနစရာမလို။ အလြယ္တကူ လိုသလိုအရသာခံနိုင္၏။ လူ႔ေလာကအေတြ႔အႀကံဴတို႔ကို လူထုအားသိေစလိုလ်ွင္ ဝတၳဳအားျဖင့္ ျဖန္႔ျဖဴးရေပမည္။ ဝတၳဳသည္ တကဲ့အျဖစ္ တကဲ့အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေဖာ္ျပ၏။ ေလာကဇာတ္ခံုတြင္ ေန႔စဥ္နွင့္အမ်ွေတြ႔ရသည္တို႔သည္ ဝတၳဳတည္းဟူေသာမွန္တြင္ အားလံုးလာ၍အရိပ္ထင္၏။ ဝတၳဳသည္ တကဲ့အျဖစ္ကိုမေဖာ္တတ္လွ်င္ ဝတၳဳမဟုတ္ေတာ့။ စာလံုးေတြ စီထားျခင္းသာျဖစ္၏။ ဝတၳဳသည္ တကဲ့အျဖစ္ကိုေဖာ္ထုတ္နိုင္ရန္ ဝတၳဳေရးဆရာကိုယ္တိုင္က ေတြ႔ဘူးဖို႔လို၏။

လြန္ခဲ့ေသာ ၁ဝ နွစ္ခန္႔က”ဇဝန”သည္ ဝတၳဳတိုတပုဒ္ကိုေရးဖူး၏။ ထိုအခါက ”ဇဝန” အရက္ မေသာက္တတ္ေသး။ ထိုဝတၳဳတြင္ ဇာတ္လိုက္တဦး ထမင္းစားၿပီးအရက္ေသာက္ပံု၊ အရက္ေသာက္ရာတြင္ နည္းနည္းေတာင္မဟုတ္ ခြန္နွစ္ပုလင္းကုန္ေအာင္ေသာက္ပံု စသည္တို႔ကို ေရးထား၏။ ေနာက္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားသည့္အခါ သည္လိုမဟုတ္ ငါအရင္ကေရးတာေတြဟာ ရီစရာႀကီးေတြပါလားဟု ေျပာဘူး၏။

ဉာဏသည္ ငယ္ငယ္(၁၅)နွစ္ (၁၆)နွစ္သားက အိမ္မွထြက္ေျပးၿပီး ရွမ္းျပည္ နမၼတူဘက္ေရာက္ခဲ့၏။ ဒုကၡေတြအမ်ိဳးစံုေတြ႔ခဲ့ရ၏။ ထို႔ေနာက္ သူပဌမဆံုးေရးေသာ(ၾကည္ေတာ္မူ)ဝတၳဳမွာ လူငယ္တေယာက္ နမၼတူေျပးပံု ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေတြ႔ရပံု စသည္တို႔ပါ၏။ တကဲ့အျဖစ္ေတြ ေရး၍ တကယ္ေကာင္း၏။ သို႔ရာတြင္ ထိုအထိသာေကာင္း၏။ ဝတၳဳတြင္ ထိုသူငယ္သည္ ရီးစားနွင့္ေတြ႔၏။ မည္ကဲ့သို႔(ၾကည္ေတာ္မူ) ၾကသည္ကို ပါလာ၏။ ထိုအခါ ဉာဏ ရီးစားမထားဘူးေသး။ ဤအအခန္းသို႔ေရာက္လွ်င္ ဝတၳဳအရသာပ်က္သြားေတာ့၏။

ဤေခတ္ကား ေျပာက္ၾကားေခတ္ျဖစ္၏။ ေျပာက္ၾကားဝတၳဳေတြ တပံုႀကီးေပၚေန၏။ ေရးသူတို႔က တကယ္ ေျပာက္ၾကားတိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါဝင္သူမ်ားလား မသိရ။ သူမ်ားျပန္ေျပာတာေတြ ေရးသည္လားလည္း မသိရ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ တကဲ့အျဖစ္ဘဝေတြနွင့္ ကြာေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဂ်ပန္ေခတ္ သံုးနွစ္စလံုး ရန္ကုန္တြင္အၿမဲေနသူမ်ား ဤဝတၳဳမ်ိဳးကိုေရးလွ်င္ ေရွာ္ရႊတ္ရႊတ္ အၿမဲျဖစ္လိမ့္မည္။ နယ္တြင္ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္တို႔၏အနွိပ္စက္ခံရပံုကို ရန္ကုန္သားတို႔ မႀကံဳဘူးၾက။ ေတာကလူေတြ ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ပံုကို ရန္ကုန္ကလူေတြ နက္နက္နဲနဲ မသိၾက။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ေျပာက္ၾကားဝတၳဳေတြမွာ ဟာတာတာျဖစ္ေနေတာ့၏။ တကယ္ အနွိပ္စက္ခံရသည္တို႔ကိုေတြ႔ႀကံဳမွ တကယ္ ေပၚေအာင္ေရးနိုင္ေပသည္။

ဆိုဗီယက္ယူနီယံသည္ ၁၉၄၁ ခု ဇူလိုင္လ ၂၂ ရက္ေန႔တြင္ ဂ်ာမန္နာဇီတို႔၏ က်ဴးေက်ာ္တိုက္ခိုက္ျခင္းခံခဲ့ရ၏။ တပ္နီေတာ္သားမ်ားလည္း ဆုတ္ခံ ခံရင္း ဆုတ္ၾကရေလသည္။ ဂ်ာမန္တို႔လႊမ္းမိုးေသာနယ္မ်ား ရြာမ်ားမွာ ဒုကၡႀကီးစြာေရာက္ၾကရေပသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္အားမေလွ်ာ့ လက္နက္နွင့္ဖိနွိပ္သည့္အထဲမွ ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ျခင္းသည္ တိုးထြက္လာခဲ့သည္။ ေျပာက္ၾကားတို႔အထဲတြင္ပါဝင္ေသာ ဆိုဗီယက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၏လုပ္ငန္းကား ကမၻာ့ရာဇဝင္ေမာ္ကြန္း တင္ေလာက္ေပသည္။

သို႔ေသာ္ ေျပာက္ၾကားလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏွံ႔နွံ႔စပ္စပ္သိသူ ပိုလန္သူ(ဝန္ဒါဝါစီလုစ္ကား)သည္ “သက္တန္႔ေရာင္”ဟူေသာ ဝတၳဳကိုေရးခဲ့၏။ ဝတၳဳေရးသူမွာ မိန္းမျဖစ္ရကား အမ်ိဳးသမီးေျပာက္ၾကားလုပ္ငန္းကို ပိုမိုေပၚလြင္ေအာင္ ေရးနိုင္ခဲ့ေပသည္။ ရန္သူ႔လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆံုးေသာ သားကို သၿဂႌဳဟ္ခြင့္မွ မရေသာမိန္းမႀကီး ဖီဒိုရွား၊ ေျပာက္ၾကားလုပ္ငန္းလုပ္ရာမွ မီးဖြားရန္ျပန္လာရင္း အဖမ္းခံရၿပီး လံစြပ္နွင့္ တစြပ္စြပ္ အထိုးခံေနရေသာ ကိုယ္ဝန္သည္ အိုလီနား၊ အသတ္ခံရေသာ သားငယ္၏အေလာင္းေကာင္ကို အေစာင့္အထပ္ထပ္ၾကားထဲမွ ေရခဲပံု အမ်ိဳးမ်ိဳးကို ဂံုးပိုး၍ သယ္ခဲ့ေသာမာလာယု၊ အဖမ္းခံရေသာ္လည္း ပမာမထား ကေလးေတြကို သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပစ္ထားခဲ့ေသာမာရီယာ၊ လင္အဖမ္းခံရေသာ္လည္း အလုပ္မပ်က္ေသာ ေအာဆစ္၏မိန္းမ….သူတို႔၏မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကား ေရး၍မကုန္နိုင္။

အမ်ိဳးကိုသစၥာေဖါက္ကာ ဂ်ာမန္စစ္ဗိုလ္နွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေသာမိန္းမယုတ္ပတ္စရာနွင့္ ယွဥ္သည့္အခါမွ ရုရွားမယ္မ်ိဳးခ်စ္တို႔၏ စိတ္ဓာတ္မွာ အံ့မခန္းျဖစ္လာေတာ့၏။ သူတို႔၏ဇြဲသတၱိအမ်ိဳးမ်ိဳးကို အဘက္ဘက္မွလွဲ႔ၿပီး ေပၚေအာင္ေရးနိုင္သည္ကား တကယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ေသာ ဝမ္ဒါဝါစီလုစ္ကား၏ အစြမ္းျဖစ္ေတာ့၏။ ကမၻာ့ရာဇဝင္တြင္ တေခတ္မွ တေခတ္ေျပာင္းကာနီး အသဲဖိုဖိုနွင့္ေနရေသာအခ်ိန္အခါမ်ိဳး၌ အတြင္းမွတြန္းကန္လွ်က္ရွိေသာ စိတ္ဓာတ္ကို၎၊ ေခတ္တေခတ္ကို ေျပာင္းလဲေစေသာသတၱိ သို႔မဟုတ္ ပ်က္စီးေစေသာသတၱိကို၎၊ ယထာဘူတမွန္ကန္ေအာင္ ေရးထားေသာစာေပတို႔ထက္ သီခ်င္းတို႔က ပိုမိုထင္ရွားစြာ ေဖာ္ထုတ္နိုင္ခဲ့ေပသည္။

အေမရိကန္ျပည္တြင္ ၁၈၆၀ ခုနွစ္ေက်ာ္အတြင္း အဗရာဟင္လင္ကြန္းႀကီးမႉးေသာ ေက်းကၽြန္တိုက္ဖ်က္မႈ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ျဖစ္ေပၚခဲ့၏။ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ကူလီကို အခေပးၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ခိုင္းလိုေသာ ေျမာက္ပိုင္းမွအရင္းရွင္လူတန္းစားနွင့္ ကပၸလီတို႔ကို ေငြဝယ္ကၽြန္အျဖစ္ ထားရွိလိုေသာ ေတာင္ပိုင္းမွလယ္ပိုင္ရွင္လူတန္းစားနွင့္ တိုက္ပြဲျဖစ္ေတာ့၏။ ကပၸလီေက်းကၽြန္တို႔ဆင္းရဲပံုကို အန္ကယ္လ္တြမ္ကယ္ဗင္ (Uncle Tam’s Cubin)ဟူေသာဝတၳဳက ထင္ထင္လင္းလင္းသိျမင္ေစခဲ့၏။

၁၇၈၉ ခုနွစ္တြင္ ကမၻာ့ရာဇဝင္ကို တခမ္းဖြင့္ခဲ့ေသာ ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ခဲ့၏။ ျပင္သစ္လူမ်ိဳးတို႔ဆင္းရဲပံုကို ဗစ္တာဟူးဂိုးေရးသည့္ ေလးမစ္စေရးဘဲလ္ (Les Miserables) က ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလြင္ေစခဲ့၏။

စပိန္ျပည္ႀကီးပ်က္စီးပံုကို ဒြန္ကီြဆြတ္ (Don Quizote)ဝတၳဳက ေဖာ္ထုတ္ခဲ့၏။ လူ႔အေရးတြင္ အတြင္းမွပုပ္ေနေသာအနာ (The Social Cancer) ဖိလစ္ပိုင္ မ်ိဳးခ်စ္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးရီေဇာ္ေရးသည့္ဝတၳဳသည္ ဖိလစ္ပီနိုတို႔၏မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ကို သရုပ္ေပၚေစခဲ့၏။

တီယန္ခၽြန္(Tien Chun)ေရးေသာ ၾသဂုတ္လအတြင္းကရြာတရြာ (Village in August) ဟူေသာတရုတ္ဝတၳဳသည္ ဂ်ပန္ကိုျပန္တိုက္ေရး အတြက္ တရုတ္အမ်ိဳးသားတို႔ ညီညြတ္မည့္အခ်ိန္တြင္ေပၚခဲ့၏။ ၁၉၃၅ ခုနွစ္ ဂ်ပန္တို႔ မန္ခ်ဴးရီးယားသို႔ဝင္သည့္အခါ မန္ခ်ဴးေတာသားတို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္အားကိုးၿပီး ဂ်ပန္ကို ေျပာက္ၾကားစစ္ဆင္ျခင္းကို ေရးထားေသာဝတၳဳျဖစ္၏။ ဂ်ပန္တို႔အားခုခံတိုက္ခိုက္ရန္ တရုတ္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မီးကို တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေစခဲ့၏။ ဤဝတၳဳကိုဖတ္ေသာအခ်ိန္ လီယန္ မန္ခ်ဴးတပ္တို႔သည္ ခ်န္ေကရွိတ္ကိုဖမ္းၿပီး ကြန္ျမဴနစ္တို႔နွင့္ ပူးေပါင္းေစခဲ့၏။ ဤဝတၳဳေရးသူ တီယန္ခၽြန္သည္ ၁၉၃၇ ခုနွစ္ေလာက္ကစ၍ ရွန္တံုနယ္တြင္ ေျပာက္ၾကားတပ္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ခဲ့ေပသည္။

စတာလင္ဂရက္ကို ခုခံကာကြယ္သူတို႔သည္ စတာလင္ဂရက္သီခ်င္း (Sound of Stalingrad)ဆိုရင္း ၄၂-၄၃ ခုနွစ္တြင္ စတာလင္ဂရက္ၿမိ့ဳကို ခုခံကာကြယ္ခဲ့၏။ ဂ်ာမန္ဖက္ဆစ္တို႔သည္ စတာလင္ဂရက္တိုက္ပြဲ ရႉံးၿပီးသည့္ေနာက္ နာလံမထူေတာ့။ ဘာလင္တြင္ စခမ္းသာသိမ္းသြား ေပသတည္း။

“သက္တန္႔ေရာင္”သည္ စတာလင္ဂရက္သီခ်င္းနည္းတူ ဆိုဗီယက္မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို မီးေမႊးခဲ့၏။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ၁၉၄၃ ခုနွစ္တြင္ စတာလင္ဆုကို ရခဲ့ေပသည္။

ဝတၳဳေကာင္းတို႔မည္သည္ ဇာတ္လမ္းေကာင္းရံုနွင့္မၿပီး၊ အေရးလည္းေကာင္းရန္လို၏။

မားဂရက္မီးခ်ယ္မည္ေသာ ဆရာမႀကီးသည္ ေလရူးသုန္သုန္ (Gone With the Wind) အေမရိကန္ျပည္တြင္းစစ္ဝတၳဳကို မၾကာမွီက ေရးသားခဲ့၏။ ထိုဝတၳဳသည္ ဖာတ္လမ္းအေနနွင့္သာမဟုတ္ စာအေနနွင့္လည္း နမူနာယူထိုက္၏။ ရီးစားထားလိုစိတ္ရွိေသာ ၁၅ နွစ္အရြယ္ အိုဟားရားသူငယ္မသည္ အိပ္ယာေပၚလွဲရင္း မိမိ အတြင္းႀကိတ္ပိုးေနေသာ အယ္ရွလီေခၚလူပ်ိဳေလးအေၾကာင္း စိတ္ကူးေနရာ ေက်ာထဲက စိမ့္လာပံုေတြမွာ ဖတ္သူပါ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီက စိမ့္လာေအာင္ေရးထားခဲ့၏။ သရုပ္ေဖာ္ေရးရာတြင္ ဤဝတၳဳမ်ိဳးကား ရွားလွ၏။

သို႔ရာတြင္ သရုပ္ေဖာ္ရာတြင္ “သက္တန္႔ေရာင္”က ေလရူးသုန္သုန္ထက္မညံ့၊ သာလွ်င္ကား သာေပမည္။

သားငယ္၏အေလာင္းကိုၾကည့္ရန္ တိတ္တိတ္ထြက္လာေသာ ဖီဒိုးရွားေခၚမိန္းမႀကီးသည္ အေလာင္းေကာင္ကို ဒူးေထာက္ရင္း ၾကည့္ေနပံုကို ေရးထားသည္မွာကား ကိုယ္တိုင္ အေလာင္းအနား ေရာက္ေနသည္ထင္ရ၏။ ကိုယ္ဝန္သည္အိုလီနားကား ဂ်ာမန္ပါးကြက္တို႔က လံွစြပ္နွင့္ တစြပ္စြပ္ထိုးဆြေနပံုမွာ ကိုယ္တိုင္ခံရသလို အသဲကယားလာ၏။

ဤမွ် သဘာဝက်ေအာင္ေရးျခင္း၏အရသာကို ဖတ္ၿပီးရင္းဖတ္မွ အရသာတစိမ့္စိမ့္ရွိလာ၏။

ဤမွ်ေကာင္းေအာင္ ဝမ္ဒါဝါစီလုစ္ကားသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ေရးနိုင္သနည္း။

ဆိုဗီယက္ယူနီယံကို ကၽြနု္ပ္တို႔နားမလည္ၾက။ ေသြးစိမ္းစားဗိုလ္ရွီဗစ္ေတြ၊ ယဥ္ေက်းမႈမရွိသူေတြဟု တခ်ိဳ႔ကထင္ၾက၏။ သို႔ရာတြင္ ဗိုလ္ရွီဗစ္ တို႔ကား ဤကဲ့သို႔မဟုတ္ၾက။ ၁၉၁၇ ခုနွစ္မတိုင္မီက ေတာ္လွန္ေရးကိုအဓိကထား အားထုတ္ခဲ့၏။ ၁၉၁၇ ခုနွစ္ကစ၍ လူ႔ေလာကကို အလင္းေဆာင္သည္။ ေခတ္သစ္ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကေလၿပီ။

စာေကာင္းေပေကာင္းတို႔မည္သည္ ေခတ္ေကာင္းလွ်င္ ေပၚစၿမဲျဖစ္၏။ ရုရွားစာေပတို႔ကိုဖတ္လွ်င္ ရုရွားတို႔၏စိတ္ဓါတ္အသစ္ကို ပိုနားလည္သည္။ နိုင္ငံတကာစာေပဟူေသာ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္း (International Literature)ဟူေသာ လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းတြင္ ဆိုဗီယက္၏ ယေန႔ေလာကကို အထင္းသားေပၚေစေသာ ဝတၳဳတိုမ်ားစြာပါရွိ၏။

“သက္တန္႔ေရာင္”ဝတၳဳသည္ကား ထိုေလာက ထိုေခတ္မွ ေပၚထြက္လာေသာဝတၳဳျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုစိတ္ဓာတ္အသစ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးလႊမ္းေနေပေတာ့၏။

မူလစာ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း ထိုစာသည္ ဘာသာျပန္သူ၏လက္ထဲမွာရွိေန၏။ ဘာသာျပန္ေကာင္းမွ စာ၏အရသာကို ပိုခံစားနိုင္၏။

သခင္ဘေသာင္း၏ ဘာသာျပန္မ်ားကား အတုခိုးစရာျဖစ္သည္ကို လူတိုင္းဝန္ခံၾကရေပမည္။ ပန္းသာမစာဥသည္ ဗမာစာေပစာရင္း သြင္းေလာက္ေအာင္ေကာင္းသည့္ ဘာသာျပန္ျဖစ္၏။

မအမာလည္း ဘာသာျပန္ေကာင္း၏။ ဂ်ဝါဟလာေနရူး၏ သမီးထံေပးစာမ်ားကို ခင္မာသီအမည္နွင့္ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္းတြင္(လက္တဲ့စမ္း) ဘာသာျပန္ခဲ့၏။ ေမာရစ္ေကာလစ္၏အမႈအခင္းမ်ားကို ဘာသာျပန္သည့္အခါ အမ်ားႀကီးတိုးတက္လာခဲ့၏။

သက္တန္႔ေရာင္ ျပန္သည့္အခါ၌ကား သက္တန္႔ေရာင္ကို ဝမ္ဒါဝါစီလုစ္ကားေရးသလား မအမာေရးသလား ဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း ျပန္စဥ္းစားေနရ ေပသည္။

ဘာသာျပန္ရာတြင္ စကားလံုး နွစ္လံုးသံုးလံုး ခတ္ထစ္ထစ္ျဖစ္ေနသည္တို႔မွာ အေကာင္းေတြထဲ ျမဳတ္၍သာသြားေပေတာ့သည္။

သန္းထြန္း
(မွတ္ခ်က္ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု(အဂၤလိပ္ျမန္မာ) ၂ မ်ိဳးလံုးမွာ မူရင္းအတိုင္းသာျဖစ္ပါသည္။
ေတြ႔တာနဲ႔ယူတာက ဒီေနရာကပါ။ https://www.facebook.com/aungmyint.oo.754?fref=ts
စာရိုက္တာက က်ေနာ့္အားထုတ္မႈပါ။
ဖတ္လို႔နည္းနည္းေလးပဲ အက်ိဳးရွိတယ္ဆိုေတာင္ မဆိုးလွပါ။