ႂကြက္ ေႁမြႏွင့္ဧရာဝတီကိစၥ(အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္နံပတ္ ၉)

အျပင္လူရဲ့ဘားမားရုဒ္မွ နံပတ္ ၉ အပုဒ္ပါခင္ဗ်။
ႂကြက္ ေႁမြႏွင့္ဧရာဝတီကိစၥ

ႂကြက္ကင္ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္သည္ ေမႊးၿပီး အလြန္လည္းအရသာရွိကာ စားေကာင္း၏။ အထူးသျဖင့္ အညာေျမပဲခင္းထဲက ႂကြက္ႀကီး မ်ားသည္ ေအာက္ျပည္စပါးခင္းထဲက လယ္ႂကြက္မ်ားထက္ ပိုၿပီးဆူၿဖိဳးသည္ဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။ ထေနာင္းရိပ္ေအာက္က ထန္းဖိုဦးႏွင့္ ျမည္းဖူးသည့္ႂကြက္ကင္က အာရံုထဲစူးေနဆဲ။ လယ္တဲေလးက ထမင္းၾကမ္းခဲႏွင့္ ေျခာက္စပ္ႂကြက္ေၾကာ္ ေလြးခဲ့ဖူးသည္လည္း လြမ္းစရာ ေကာင္းေနဆဲ။ စပါးခင္းရင့္မွည့္ရိတ္သိမ္းခ်ိန္သည္ လယ္ႂကြက္တို႔ပြဲေတာ္ခ်ိန္ဟုဆိုရမည္။ လယ္ႂကြက္က စပါးကို စားရံုသက္သက္မက ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီးလုပ္သလို သိုမွီးလည္းထားျပန္ေသး၏။ လယ္ႂကြက္တို႔က လည္၏။ အဝစားၿပီးအားမရေသး။ ႂကြက္က်ီမ်ားတြင္ ရိကၡာေလွာင္၏။ တူးၾကည့္လွ်င္ အႏွံျပည့္အဆန္ေအာင္ စပါးခက္မ်ားခ်ည္းသာေတြ႔ရမည္။

လယ္သမားတို႔ကလည္း ဟင္းစားအတြက္ ႂကြက္တူးရင္း ကိုယ့္စပါးကိုယ္ျပန္ယူၾက၏။ လယ္တြင္ ႂကြက္ႏွင့္ဖါးအျပင္ အျခားေဝေနယ် ေတြလည္း ေန၏။ ႂကြက္ႏွင့္ဖါးကား ေႁမြ၏ အာဟာရ။ ႂကြက္က စပါးကိုစား၏။ ေႁမြႏွင့္လူက ႂကြက္ကိုစား၏။ လယ္တြင္ ႂကြက္သည္ လူႏွင့္ေႁမြ၏အစားခံ သက္သက္။ ထို ့ေၾကာင့္ ႂကြက္ဦးေရသိတ္မတက္။ စပါးလည္း သိတ္မပ်က္။ ေႁမြကား ႂကြက္ေလာက္ လူအစားမခံရေသးသျဖင့္ ေႁမြဦးေရတက္လာ၏။ ေႁမြကိုက္ခံရသည့္ လယ္သမားအေရအတြက္လည္း တက္လာ၏။ ေႁမြအႏၱရာယ္ ကာကြယ္ေရး ေတာစီးဖိနပ္လည္း အလံုအေလာက္ မရွိ၊ ေႁမြဆိပ္ေျဖေဆးလည္း ေပါေပါမ်ားမ်ားမသံုးႏိုင္သည့္ဗမာျပည္တြင္ တႏွစ္တႏွစ္ ပိုးထိၿပီးေသရသည့္လယ္သမား မ်ားမ်ားလာ၏။

ဤတြင္ ေႁမြႏွိမ္နင္းေရးမ်ားလည္း လုပ္ရျပန္၏။ အစကေတာ့ ေႁမြေတြ႔ရင္သတ္ႏွင့္ စခဲ့ၿပီး ေနာက္ေတာ့ ရွာသတ္ သတ္ရ၏။ ထိုအဆင့္ေလာက္အထိ ဘာျပႆနာမွမေပၚေသး။ ေႁမြဆိုးတို႔ ၾကမၼာမဆိုးေသး။ ျမန္မာျပည္တြင္ ေႁမြသားစားသူ ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲေတာ့ မသိ။ စားေတာ့ စားၾက၏။ စားသည့္ေနရာတြင္လည္း အဆိပ္မရွိသည့္လင္းေႁမြလို ေႁမြပတုတ္လိုေႁမြမ်ိဳးသာ စားေလ့ရွိၾက၏။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သူက စသည္ မေျပာတတ္။ ေႁမြတကာ့ေႁမြတြင္ ေႁမြေပြးသား စားအေကာင္းဆံုးဆိုၿပီးျဖစ္လာ၏။ ဤတြင္ ေႁမြဆိုးတို႔ ၾကမၼာငင္ေတာ့၏။ စားသူမ်ားသည့္အေလွ်ာက္ ဝယ္လိုအားရွိလာၿပီး ၾကက္သားထက္ပင္ ေစ်းေကာင္းလာေတာ့၏။ မူလက ႂကြက္ရန္ကို လူႏွင့္အတူ ကူတိုက္ရာက တစတစအင္အားႀကီးထြားလာၿပီး ရန္မူတာမ်ားေတာ့ တိုက္ေဖာ္တိုက္ဘက္အျဖစ္မွ ရန္ဘက္ျဖစ္ခဲ့ရသည့္ေႁမြသည္ ယခုေတာ့ လူ၏အစားခံအျဖစ္ မ်ိဳးကန္းရမည့္အေျခသို႔ ဆိုက္ေတာ့၏။

ထြန္ေရးငင္ခ်ိန္မွ တလင္းသိမ္းခ်ိန္တိုင္မကေတာ့ အခ်ိန္ရွိသမွ် ေႁမြမုဆိုးတို႔ ေတာတိုးကာေႁမြလည္ၾက၏။ ေႁမြေပြးဆိုလွ်င္ ေတြ႔ရာသဂိၤ်ဳင္း ဓါးမဆိုင္းေတြျဖစ္လာ၏။ ေႁမြေပြးအေပါဆံုးႏွင့္ အစားအခံရဆံုးနယ္မ်ားတြင္ မင္းလွမိုးညိဳလည္း ပါမည္ထင္၏။ က်ေနာ္မိုးညိဳကို ေရာက္သည့္ႏွစ္က လယ္ေတြ ႂကြက္ဖ်က္လိုဆိုကာ လယ္သမားတို႔ညည္းသံ ၾကားရ၏။ က်ေနာ္က ႂကြက္ႏွိမ္နင္းေရး မလုပ္ဘူးလားဟု ေမးၾကည့္ေတာ့ မလုပ္ပဲေနမလား၊ လုပ္လည္း လုပ္လုပ္ပဲရွိတာေလ၊ ဒီေကာင္ေတြက လူမႏိုင္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ေပါက္အားေကာင္းၿပီး အပြားလည္း တယ္ျမန္တာ၊ အရင္က ေႁမြေပါေသးေတာ့ နည္းနည္းေတာ္ေသးတာေပါ့။ အခုဟာက ေႁမြကလည္း မရွိေတာ့သေလာက္ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ျပန္ေခါင္းေထာင္လာတာပဲ ဟုဆို၏။ သို႔ျဖင့္ ႂကြက္ဖ်က္စပါးခင္းေတြ မ်ားလာ၏။ ေနာက္ေတာ့ စပါးခင္းကေန ကိုင္းေတြ ကၽြန္းေတြ ေတာင္ယာေတြအထိ ႂကြက္တို႔ နယ္ခ်ဲ႔လာၾက၏။ လူ ့စားနပ္ရိကၡာတို႔ကို လုယူဖ်က္ဆီးၾက၏။ ေရာဂါဘယတို႔ သယ္ေဆာင္ လာၾက၏။ ဤတြင္ ႂကြက္စစ္ဆင္ေရးေတြ လုပ္ရျပန္၏။

သဘာဝတရားႀကီးတြင္ ဟန္ခ်က္ရွိ၏။ လူ၊ ႂကြက္ႏွင့္ေႁမြတို႔တြင္လည္း သဘာဝတရား၏ဟန္ခ်က္ရွိ၏။ ထိုဟန္ခ်က္ တေနရာရာမွ စပ်က္လွ်င္ တစံုလံုးပ်က္ကာ အဆိုးသံသရာလည္ၾက၏။ ထို ့ေၾကာင့္ သဘာဝတရား၏ဟန္ခ်က္သည္ မဖ်က္စေကာင္း။ မဖ်က္အပ္ဟုဆိုကာ သဘာဝ ဝါဒီတို႔ ကမၻာတဝွမ္းလံႈ႔ေဆာ္မႈေတြလုပ္ရင္း ေရွ႔ထြက္လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးသမားမ်ားကလည္း သဘာဝဟန္ခ်က္ ဖ်က္သူသည္ ေလာကဖ်က္သူမည္၏ဆိုကာ ဖ်က္လာလွ်င္ဘဝင္မေခြ ့ၾက။

တေလာကျဖစ္ခဲ့သည့္ မကၠဆီကိုပင္လယ္ေကြ ့ ေရနံတူးစင္ပိုက္ေပါက္ကာ ေရေနသတၱဝါေတြေသရံုမက ဝန္းက်င္သဘာဝႀကီးပါထိခိုက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးကိစၥအထိေရာက္ခဲ့၏။ ေရနံသည္ ေခတ္လူ႔ေဘာင္၏ လိုအပ္ခ်က္ျဖစ္၏။ ေရနံလိုခ်င္လွ်င္ ကမၻာေျမ၏ရင္ဝကို မေဖါက္ပဲမရ။ ဓာတ္သတၳဳလိုလွ်င္ ကမၻာေျမ့ရင္ကို မခြဲလို႔မရ။ ေရအားလွ်ပ္စစ္လိုလွ်င္ ေခ်ာင္းျမစ္တို႔မနာမက်င္ပဲမရ။ ဒါဆို ေပါက္ေပါက္ၿပဲၿပဲ၊ နာနာက်င္က်င္ ေဖါက္စရာရွိေဖါက္ ခြဲစရာရွိခြဲမွာပဲဆိုကာ ဆင္ကန္းေတာတိုးေတာ့မျဖစ္။ ခ်င့္ခ်ိန္ရမည္။

အခ်ဳပ္အျခာပိုင္နက္ကေျမသည္ ႏိုင္ငံသားတို႔၏ အမိေျမျဖစ္၏။ ေျမကမၻာသည္ လူသားတိုင္း၏ အမိေျမျဖစ္၏။ အမိေျမဖ်က္ဆီးခံရလွ်င္ ရင္နာဖြယ္ျဖစ္ရ၏။ လူသားဆန္သည့္လူသည္ ဘယ္အမိေျမကိုမွ နာက်င္ေအာင္ ရင္နာေအာင္မလုပ္အပ္။ လူ႔ေဘာင္ေကာင္းက်ိဳးႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ကမၻာေျမကိုမျဖစ္မေန နာက်င္ေအာင္လုပ္မွ ရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္လည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး အနာအက်င္သက္သာေအာင္ သက္သက္ၫွာၫွာလုပ္ရမည္ျဖစ္၏။ ဒါက ကမၻာေျမကိစၥ။ သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဆိုင္ရာကိစၥ။

ေနာက္တခုက အေမြကိစၥႏွင့္လူကိစၥ။ လူတို႔ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္အပ္သည့္အရာမ်ားတြင္ ယဥ္ေက်းမႈပါသလို လူ ့ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္းႏွင့္ ႏြယ္သည့္ အရာမ်ားလည္းပါ၏။ လူ႔သမိုင္း၏ အရိုင္းဆန္သည့္အျဖစ္အေနမွ ယဥ္ေက်းရာအရံုဦးတို႔သည္ လြင္ျပင္က်ယ္ေျမနိမ့္ျမစ္ဝွမ္း မ်ားတြင္ လာဖူးၾက ပြင့္ၾကေဝခဲ့ၾကရ၏။ ယူဖေရးတီးစ္ႏွင့္တိုက္ဂရစ္၊ ႏိုင္းလ္ျမစ္ႏွင့္ဂဂၤါ၊ ျမစ္ဝါႏွင့္ဧရာဝတီတို႔သည္ လူသား၏သမိုင္း၊ လူသား၏ ယဥ္ေက်းမႈ ဆိုင္ရာအေမြအႏွစ္။ ယဥ္ေက်းၿပီး၊ ယဥ္ေက်းမႈကို ထိန္းရေကာင္းမွန္းသိသူသည္ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ႏွင့္ ယင္း၏တန္ဖိုးကို ေသခ်ာနားလည္၏။ ထိုသို႔ နားလည္မွလည္း ထိုသူအား လူယဥ္ေက်းဟုဆိုအပ္၏။

ယဥ္ေက်းသူသည္ အေမြအႏွစ္ကိုခ်စ္၏။ မိမိခ်စ္ရာအေမြအႏွစ္ကို မည္သူမွ် မစြန္႔လႊတ္ခ်င္။ မိမိခ်စ္သည့္အေမြအႏွစ္တြင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ဓားမဦးခ် ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ့သည့္ေျမ၊ ခ်က္ျမဳတ္ရာႏွင့္ေခါင္းခ်ရာလည္းပါ၏။ လိုအပ္ခ်က္အတြက္ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္အေမြအႏွစ္ကိုဖ်က္ျခင္း၊ အဓမၼစြန္႔လႊတ္ခိုင္းျခင္းကား မလုပ္အပ္မလုပ္ထိုက္သည့္ကိစၥျဖစ္၏။ ထိုအရာတို႔အား ထိခိုက္ပ်က္စီးေစလိုစိတ္သည္ ေလာကဖ်က္တတ္သူတို႔၏ အေတြးမွလာသည့္ အကုသိုလ္စိတ္သာျဖစ္၏။

ေနာက္တခု အခြင့္အေရးကိစၥ။ လူသည္မေမြးခင္ကပင္ အုပ္ခ်ဳပ္မည့္သူရွိေနၿပီးသားဆိုသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း လူသားတိုင္းတြင္ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးတန္းတူရွိ၏။ ထိုအခြင့္အေရးသည္ သူတပါးေပးမွရသည့္ကိစၥမဟုတ္။ ရေအာင္လုပ္ၿပီး ယူရသည့္ကိစၥျဖစ္၏။ ထို ့အတူ လူခ်င္းအတူတူ လူတေယာက္က အျခားတေယာက္၏အခြင့္အေရးကိုခ်ိဳးေဖါက္ခြင့္ ဘယ္သူ႔တြင္မွ မရွိ။ ခ်ိဳးေဖါက္လာလွ်င္ တိုက္လွန္ပိုင္ခြင့္လည္းရွိ၏။ တိုက္လွန္ရာတြင္လည္း ႀကိဳက္သည့္နည္းသံုးခြင့္ရွိ၏။ ႀကိဳက္သည့္နည္း သံုးျခင္းအတြက္ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ အျပစ္ဖို႔ေနစရာမလို။ မိမိတို႔၏ ေမြးရာပါအခြင့္အေရးျဖစ္သည့္ ဓားမဦးခ်ေျမ၊ ခ်က္ျမဳတ္ရာႏွင့္ေခါင္းခ်ရာေျမတြင္ လြတ္လပ္စြာအေျခခ် ေနထိုင္ခြင့္ လူတိုင္းတြင္ရွိ၏။ လူသည္ လူပီသစြာ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္အညီေနႏိုင္ရန္ လူ႔အခြင့္အေရး ရွိကိုရွိရမည္။ ထိုအခြင့္ကိုထိပါးသူအား တိုက္လွန္ျခင္းသည္တရား၏။ မွ်တ၏။ မတရားသျဖင့္ေတာင္းဆိုမႈမဟုတ္။ အဓမၼမႈ မဟုတ္။

ယခု ဧရာဝတီကို လိုအပ္ခ်က္ဟုဆိုကာ အၫွာအတာမဖက္ ရက္စက္ၾကေတာ့မည္။ အမိေျမကို၊ ကမၻာေျမကို နာက်င္ေစၾကေတာ့မည္။ သဘာဝတရားႏွင့္ သဘာဝတရား၏ဟန္ခ်က္ကို ဖ်က္ၾကေတာ့မည္။ ယဥ္ေက်းမႈကို၊ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ကို ဖ်က္ၾကေတာ့မည္။ လူသားကို၊ လူသား၏ေမြးရာပါအခြင့္အေရးကို ထပ္ျပန္တလဲလဲခ်ိဳးေဖါက္ၾကဦးေတာ့မည္။ ေလာက၊ ေျမကမၻာ၊ ယဥ္ေက်းမႈအေမြ၊ လူ႔တန္ဖိုးဂုဏ္သိကၡာကို ရစရာမရွိေအာင္ဖ်က္ၾကေတာ့မည္။

ႂကြက္ႏွင့္ေႁမြ၏သဘာဝဟန္ခ်က္ကို ဖ်က္မိသျဖင့္ လူ ့အက်ိဳးစီးပြားပ်က္ရ၏။ သဘာဝ၏ဒဏ္ခတ္ျခင္းခံရ၏။ ထိုဒဏ္ကို ဖ်က္သူေလာက္သာ ကြက္ခံရသည္မဟုတ္ မဖ်က္သူလည္း ဝင္ခံရ၏။ ဖ်က္သူတို႔ဖ်က္ျခင္းေၾကာင့္ မဖ်က္သူမ်ားလည္း ပ်က္ၾကရျပန္၏။ သူတို႔ဖ်က္သည့္ဒဏ္ကို ကိုယ္ပါေရာခံ ဝင္ခံေပးရေတာ့မည္။ ဆိတ္ဆိတ္မေနျခင္းျဖင့္ ထိုဒဏ္ကိုကာကြယ္ႏိုင္၏။ ထို ့ေၾကာင့္ ေလာကကို၊ သဘာဝတရားကို၊ ယဥ္ေက်းမႈကို၊ လူ ့တန္ဖိုးႏွင့္ဂုဏ္သိကၡာကို ဖ်က္လိုဖ်က္ဆီးျပဳသူမ်ားအား ေရာက္သည့္ေနရာမွ ရသည့္နည္းျဖင့္တိုက္လွန္ျခင္းသည္ ေလာကကို၊ သဘာဝ တရားကို၊ ယဥ္ေက်းမႈကို၊ လူ႔တန္ဖိုးႏွင့္ဂုဏ္သိကၡာကို ကာကြယ္ျခင္းသာျဖစ္ရ၏။
(မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)စက္တင္ဘာ ၁၄၊ ၂ဝ၁၁