အခ်စ္​တရား စီရင္​ခန္​း (တင္​​ေမာင္​ျမင္​့)

အခ်စ္​တရား စီရင္​ခန္​း (တင္​​ေမာင္​ျမင္​့)

ဇူေလခါကုိ သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ျမင္ခဲ့ဖူးစက ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္သမီးမွ်သာ ရွိေသးသည္။ ထုိစဥ္က ဇူေလခါကေလးမွာ ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ အပ်ဳိေသြးႂကြစ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

သူ႔ကုိ သဲကႏၲာရထဲမွ ကုလားအုပ္မ်ားအစာေကၽြးမည့္ ဒစ္ကန္ ရြာကေလးတြင္ ေတြ႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကြက္လပ္တစ္ခုထဲတြင္ အာရပ္ ကာလသားတစ္သုိက္ႏွင့္ လုံမငယ္ကေလးမ်ား စုေဝးကခုန္ေနသည့္ျမင္ကြင္းထဲမွ ဒီကေလးမကုိ ထူးထူးျခားျခားစိတ္ဝင္စားၿပီး စကားျပန္ လုပ္သူထံတြင္ စပ္စုမိလုိက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

စကားျပန္လုပ္သူမွာ ပါရွန္လူမ်ဳိး ဆာဒူဒင္ ျဖစ္၏။ ေအဒင္ႏွင့္အုိမန္ အၾကားရွိ သဲကႏၲာရတစ္ခြင္မွ ကုလားအုပ္အားလုံး၏အမည္ကုိ အလြတ္ရသူ ျဖစ္သည္။

“အဲဒီ တစ္ေယာက္လား ဆရာ၊ လက္သမားဆရာ အုိမာရဲ႔သမီးေလ။ အလီဘတ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးနဲ႔ျဖစ္ေနတယ္ ၾကားတယ္။ ေဟာဟုိဘက္ အစြန္မွာရပ္ေနတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ေကာင္ေလးေပါ့ ဆရာ”

သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္ ၿပံဳးလုိက္သည္။ သူက ခုမွ ေရာက္လာသည့္ သာသနာျပဳအဖြဲ႔ဝင္။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ် ေတာင္ပုိင္း ကမ္းေျခေဒသ၏အထာကုိ မကၽြမ္းေသး။ ေဒသကုိေတာ့ သူ သေဘာက်ေနၿပီ။ ရြာသားေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ ေဖာ္ေရြသည္။ အေနာက္တုိင္းဆန္သည့္ ၿမိဳ႔ေန အာရပ္ေတြႏွင့္ တျခားစီ။

“ေကာင္ေလးၾကည့္ရတာ သမင္တစ္ေကာင္နဲ႔ မတူဘူးလား။ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ သမင္ဖုိကေလးနဲ႔ ဒရယ္မကေလး တြဲကသလုိ ေနမွာပဲ။ ဒါထက္ ေနပါဦးကြ ... ဒီရြာက ဒစ္ကန္ ေနာ္။ ဥဒါလီ လူမ်ဳိးစုဝင္ေတြပဲလား”

သင္းအုပ္ဆရာက စကားျပန္ကုိ ေမးလုိက္သည္။

“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က ခဲပစ္သမားေတြပါ၊ ခု က ေနတာလည္း 'ခဲပစ္တရားစီရင္ပြဲ' ပဲေလ။ သူတုိ႔ ဝုိင္းကေနတဲ့အလယ္မွာ ေက်ာက္တုံးေတြ ေတြ႔တယ္ မဟုတ္လား ဆရာ၊ အဲဒါဟာ သူတုိ႔အတြက္ တရားခံရဲ႔ဦးေခါင္းပဲ ဆရာ။ တစ္ကုိယ္လုံး လည္ပင္းအထိ သဲထဲ ျမႇဳပ္ထားရတယ္ေလ”

သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္ တစ္ခ်က္တြန္႔သြားသည္။ ထူးဆန္းအံ့ဩဖြယ္မ်ားျဖင့္ၿပီးသည့္တုိင္းျပည္တြင္ ခ်စ္စရာ အလွအပေတြ မ်ားျပားသေလာက္ ရက္စက္မႈထူေျပာလွၾကာင္း ျပန္သတိရလုိက္သည္။ ေအဒင္ သာသနာေရးအသင္းေတာ္မွ အထက္အရာရွိတစ္ဦး ေျပာလုိက္သည့္ ခဲပစ္ တရားစီရင္ေရးအေၾကာင္းမ်ားကုိ ျပန္လည္ၾကားေယာင္လာသည္။ အလြန္ေရွးက်ၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္သည့္ ဓမၼသတ္ဟု သင္းအုပ္ဆရာက ျမင္သည္။

“သိပ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အျပစ္ေပးနည္းပဲ။ လူတစ္ကုိယ္လုံး ေျမႀကီးထဲ မတ္တတ္ႁမႇဳပ္ခံလုိက္ရၿပီဆုိကတည္းက ေသတာနဲ႔ ဘာထူးေတာ့လဲ။ ဒါဟာ လူသတ္မႈပဲ။ တရားစီရင္မႈ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္ ၾကားဖူးသေလာက္ဆုိရင္ အဲဒီ အာရပ္ေတြဟာ ခဲပစ္ကုိ ဘယ္ေလာက္ ေလ့က်င့္ထားသလဲဆုိရင္ ပ်ံေနတဲ့ငွက္တစ္ေကာင္ကုိ ဖုတ္ခနဲက်ေအာင္ ပစ္ႏုိင္သတဲ့။ ေျပးေနတဲ့ျမင္းတစ္ေကာင္ကုိ ကၽြမ္းျပန္က်သြားေအာင္ ေျခေထာက္ကုိ ပစ္ခ်ဳိးႏုိင္သတဲ့”

စကားျပန္ ဆာဒူဒင္က ထပ္ၿပီး အေလးအနက္ ျပဳျပန္၏။

“ခဲပစ္သမားေတြ လက္ေျဖာင့္တယ္ဆုိတာ အၿမဲတမ္း မဟုတ္ပါဘူး ဆရာ။ အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ႔အလုိေတာ္နဲ႔ကုိက္ညီတဲ့ အခါမွပါ။ အျပစ္မရွိတဲ့လူဆုိရင္ ေက်ာက္ခဲဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မထိပါဘူး”

သင္းအုပ္ဆရာ ဘဝင္မက်ႏုိင္ဘဲ ျဖစ္ေန၏။ ဘာမွ ျပန္ေျပာဖုိ႔မလုိဘဲ အာ႐ုံေျပာင္းစရာတစ္ခုေပၚလာ၍ သူ႔အတြက္ ခံသာသြားသည္။

ဇူေလခါ ကေနရင္း ကုလားအုပ္ေခ်းတစ္ဆုပ္ ေကာက္ယူ လုံးတဲ့ၿပီး အလီဘတ္ကုိ ေပါက္လုိက္သည္။ အပစ္အခတ္တြင္ ေလ့က်င့္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားမ်ဳိးဆက္ေသြးျဖစ္၍ ဇူေလခါ လက္ေျဖာင့္လွ၏။

အလီဘတ္က ရယ္ၿပီး ဇူေလခါကုိ လုိက္ဖမ္းသည္။ သိန္းငွက္တစ္ေကာင္ သားေကာင္ကုိ လုိက္လံထုိးသုတ္သည္ႏွင့္ တူလွ၏။ ဇူေလခါကလည္း လ်င္ျမန္စြာတိမ္းေရွာင္သည္။ ဒူးခ်င္း႐ုိက္ကာ ... လက္ခုပ္တီးကာျဖင့္ သံၿပိဳင္ေတးကုိသီေႂကြးရင္း ကခုန္ေနၾကသည့္ လုလင္ပ်ဳိ၊ လုံမပ်ဳိတုိ႔၏ အတန္း ႏွစ္တန္းၾကားတြင္ ေျပးလႊားေရွာင္ပုန္း၏။

မိလုမိခင္ဆဲဆဲတြင္ အထိတ္တလန္႔ဟန္မ်ဳိးျဖင့္ ဇူေလခါ အတန္းထဲမွ ထြက္ေျပးသည္။ သာမန္အားျဖင့္ အာရပ္မိန္းကေလးမ်ားသည္ မ်က္ႏွာျဖဴမ်ားအား ေၾကာက္ရြံ႔တတ္ၾကေသာ္လည္း စိတ္လႈပ္ရွားေပ်ာ္ရႊင္ေနသည့္ ဇူေလခါသည္ ရွက္ရြံ႔ ေၾကာက္လန္႔ရမွန္းမသိေတာ့ဘဲ တြမ္လင္ဆန္ဆီသုိ႔ တန္းေျပးလာၿပီး အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္ႏွာျဖဴသင္းအုပ္ဆရာအား သဲထဲတြင္စုိက္ထားသည့္ ဓာတ္တုိင္ တစ္ခုအလား လွည့္ပတ္ေဝ့ဝုိက္ ေျပးလႊားေနေလေတာ့၏။

သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္အဖုိ႔ အလြန္အံ့ဩစရာ တဒဂၤ ျဖစ္သည္။ ရင္ထဲတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားလည္း ျဖစ္ရသည္။ အမည္တပ္၍မရေသာ ခံစားမႈတစ္မ်ဳိးျဖင့္ ၾကည္ႏူးသလုိလုိ ျဖစ္ရသည္။ ေဩာ္ ... ကႏၲာရကေလးငယ္မ်ား ပါကလား။ သူတုိ႔ကေလးေတြကုိ အကာအကြယ္ ေပးရမည္။ ေမတၱာထားရမည္။ ေမတၱာတရားႏွင့္ တရားမွ်တျခင္းတုိ႔၏အဓိပၸါယ္ကုိ သင္ၾကားေပးရမည္။

ၿပီးေတာ့ ...

ေနာက္ တစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ ကံၾကမၼာက တြမ္လင္ဆန္အား သည္ေဒသသုိ႔ ဒုတိယအႀကိမ္ ပုိ႔လုိက္ျပန္သည္။ (စင္စစ္ အသင္းေတာ္က ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိသည့္သာသနာျပဳမ်ားကုိ သည္ေဒသႏွင့္အံဝင္သည္ဟု ယုံၾကည္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏) သည္တစ္ေခါက္ေတာ့ သူ႔အတြဲမွာ စကားျပန္မဟုတ္ဘဲ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတြဲခ်င္၍တြဲလာရသူေတာ့ မဟုတ္။ ေတာင္ပုိင္း အာေရဗ်စစ္တပ္မွ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔မွာ သူႏွင့္ အျမင္ခ်င္း မတူလွ။ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ႏွင့္ အလြန္စကားနည္းသူ ျဖစ္သည္။ မ်က္လုံးမ်ားက ခံစားမႈနည္းလြန္းဟန္ရွိၿပီး သဲကႏၲာရေရာင္ ေပါက္ေန၏။

စကား နည္းနည္းေျပာသေလာက္ အရက္ကုိမူ အလြန္အကၽြံေသာက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အာရပ္လူမ်ဳိးမ်ားကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ရာတြင္ အလြန္ပါးနပ္ လိမၼာသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္နာမည္ႀကီးသူ ျဖစ္၏။

ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္ အထမ္းသမားမ်ားကုိ စခန္း၌ထားခဲ့ၿပီး ဒစ္ကန္ရြာထဲ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾက၏။ သူက ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ဘက္သုိ႔ လွည့္ၿပီး ...

“အရင္တစ္ေခါက္တုန္းက ဒီရြာကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ဖူးတယ္ ဗုိလ္မွဴး။ ေနဝင္ခ်ိန္ သဲကႏၲာရထဲမွာ အာရပ္ လူငယ္ လုံမေတြ ကေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိ ခုထိ ျမင္ေယာင္ေနေသးတယ္။ တယ္ၾကည့္လုိ႔ ေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီအထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ သေဘာက်သြားတယ္။ အဲဒီ ကပြဲရဲ႔အဓိပၸါယ္ကုိ စကားျပန္ကေျပာျပေတာ့မွ ေကာင္းကင္ဘုံမွာ ေႁမြတစ္ေကာင္ကုိ ေတြ႔လုိက္ရသလုိ ကၽြန္ေတာ္ လန္႔သြားမိတယ္ဗ်”
“သူတုိ႔ အကတုိင္းမွာ အဓိပၸါယ္ရွိတယ္ ဆရာ။ ဘယ္လုိ အကမ်ဳိးကုိ ဆရာ ၾကည့္ခဲ့တာလဲ။ 'သတုိ႔သမီး ပြဲထုတ္' အက လား”
“မဟုတ္ဘူး ဗုိလ္မွဴး၊ 'ခဲပစ္တရား စီရင္ခန္း အက' တဲ့။ ကြက္လပ္ထဲမွာ ေက်ာက္ခဲေတြစုပုံထားတယ္။ အဲဒါကုိ လူတစ္ေယာက္ရဲ႔ဦးေခါင္းလုိ႔ သေဘာထားၿပီး ေက်ာက္ခဲနဲ႔ အေသ ဝုိင္းပစ္ၾကတာတဲ့”
“အဲဒါ ဘာျဖစ္တုန္း ဆရာ။ တရားခံကုိ ခဲနဲ႔ပစ္ၿပီး စီရင္တဲ့အေလ့အထ အာရပ္ကမၻာမွာရွိခဲ့တာ ၾကာၿပီပဲ။ သူတုိ႔ပစ္တဲ့ ေက်ာက္ခဲေတြရဲ႔ အသက္ေလာက္ေတာင္ ရွိေရာ့မယ္”
“အုိ ... ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အဓိပၸါယ္ မရွိပါဘူး ဗုိလ္မွဴး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႔ဖူးသမွ်ထဲမွာ အယုတ္မာအ႐ုိင္းစုိင္းဆုံးပဲ။ အဂၤလိပ္ အာဏာပုိင္ေတြက ဒီစနစ္ကုိ ဘာလုိ႔ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနတာလဲ။ ဖ်က္သိမ္း ပစ္ရမွာေပါ့”
“မလုပ္ရဲလုိ႔ေပါ့ ဆရာရဲ႔။ ဒီဘက္မွာ အစုိးရအာဏာသက္ေရာက္မႈ သိပ္ရွိတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေနာက္တစ္ခုက သူ႔ဓေလ့နဲ႔သူ ဟုတ္ေနတာပဲ။ ဦးေခါင္းခြံထူလုိ႔ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံခဲခ်က္နဲ႔ ေခါင္းကြဲ မေသတဲ့လူကုိ အလႅာအရွင္ျမတ္က အျပစ္မရွိဘူးဆုိၿပီး လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေပးတယ္ေလ။ ဒီလုိဆုိေတာ့လည္း သူတုိ႔ဟာက ဟုတ္ေနျပန္ေရာေလ ဆရာ”
“ဗုိလ္မွဴးက ဒီေလာက္ ႐ုိင္းစုိင္းယုတ္မာတဲ့ဓေလ့ကုိ ေထာက္ခံတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား”

တြမ္လင္ဆန္က ေအးစက္စက္ေလသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။

“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔လုပ္တာ လက္ေတြ႔က်တယ္ေလ၊ သူတုိ႔အယူအဆနဲ႔ သူတုိ႔ကုိး။ သစ္သားအား ႀကိဳးစင္တုိင္ျဖစ္ရမွာ ေၾကာက္တယ္တဲ့။ လက္နက္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ဟာ စိန္၊ ေရႊ၊ ရတနာလုိပဲ တန္ဖုိးရွိသတဲ့။ ေက်ာက္တုံးသာ တရားခံကုိေဖာ္ဖုိ႔ အထိေရာက္ဆုံး လက္နက္ ပစၥည္းတဲ့။ ဘာတတ္ႏုိင္မွာလဲ၊ ဒါက သူတုိ႔ အ႐ုိးထဲထိစြဲေနတဲ့ ယုံၾကည္မႈေတြ”
“အုိ ... ဒီလုိ အျပစ္ေပးတဲ့ပုံသဏၭာန္အားလုံးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆန္႔က်င္တယ္ ဗုိလ္မွဴး”
“သဲကႏၲာရအာရပ္ေတြက အက်ဥ္းေထာင္ေတြကုိ ေသဒဏ္ထက္ ရက္စက္တယ္လုိ႔ထင္တာ ဆရာ၊ ဒါေၾကာင့္ သူတုိ႔ရဲ႔ လူမ်ိဳးစုဓေလ့ထုံးတမ္း ကိစၥေတြမွာ ကမန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ဝင္မစြက္ဘူး”

အင္း ... ၿဗိတိသွ် အစုိးရအရာရွိတစ္ဦးရဲ႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့အျမင္ပဲဟု သင္းအုပ္ဆရာ ထင္လုိက္၏။ ဟုတ္မွာေပါ့ေလ။ ဗုိလ္မွဴးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဌာေန စစ္သားစုေဆာင္းေရးကိစၥကလည္းရွိေနေသးေတာ့ နယ္ခံေတြနဲ႔ ဘယ္ ျပႆနာအျဖစ္ခံမလဲ။ ထုံးစံအတုိင္းပါပဲ။ အမွန္တရားက အဓိကမက်ဘဲ ႐ုိးရာဓေလ့က အေရးႀကီးေနတဲ့သေဘာေပါ့။

ညေနပုိင္းတြင္ ရြာထဲသုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့သည္။ ဇူေလခါႏွင့္ အလီဘတ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္း တစ္သုိက္ႏွင့္ ကခုန္ေနသည့္ျမင္ကြင္းကုိ ျမင္ရလုိျမင္ရျငားဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ျဖင့္ ...

သုိ႔ေသာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည့္ျမင္ကြင္းကုိ မေတြ႔ရသျဖင့္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ အာရပ္ ရြာကေလးသည္ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ေန၏။ ရြာသားအခ်ဳိ႔သည္ မ်က္ႏွာျဖဴတစ္ဦးကုိ ခါတုိင္းလုိ လုိက္ၾကည့္ေနခ်ိန္မရေအာင္ တစ္စုံတစ္ခုတြင္ အာ႐ုံစုိက္ေနၾက၏။

မႏွစ္က သူတုိ႔ တေပ်ာ္တပါးကခုန္ခဲ့ၾကသည့္ကြက္လပ္ထဲတြင္ လူတစ္စု တြင္းတူးေနၾက၏။ ဒါကုိ လူအုပ္ႀကီးက တိတ္ဆိတ္စြာ ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾကသည္။ တူးေနၾကသည့္ တြင္းႏွစ္တြင္းမွာ တစ္တြင္းႏွင့္တစ္တြင္း ေပအနည္းငယ္သာ ကြာသည္။ တြင္းမ်ားမွာ အာရပ္သခ်ဳႋင္းမ်ားတြင္ အေလာင္းေကာင္ကုိေျမႁမႇဳပ္သည့္တြင္းမ်ားႏွင့္ တစ္ပုံစံတည္းျဖစ္ေၾကာင္း တြမ္လင္ဆန္ သတိထားမိလုိက္သည္။ ဥဒါလီ အာရပ္တုိ႔သည္ အေလာင္းကုိ မကၠာဝတ္ေက်ာင္းေတာ္ရွိရာဘက္သုိ႔မ်က္ႏွာမူ၍ မတ္တတ္ ႁမႇဳပ္တတ္ၾက၏။

သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပေနေသာ္လည္း သူ မေမးရဲ။ အာရပ္တုိင္းျပည္တြင္ စပ္စုျခင္းကုိ အလြန္႐ုိင္းပ်သည္ဟုယူဆၾကသည္ မဟုတ္လား။

ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ အသာေစာင့္ၾကည့္ေနလုိက္သည္။ အင္း ... ေတာ္ေတာ္ဆန္းတာပဲ။ ပလီေနာက္က ရြာသခ်ဳႋင္းမွာမႁမႇဳပ္ဘဲ ဘာလုိ႔ ရြာထဲမွာ ႁမႇဳပ္ၾကမွာပါလိမ့္။

ဝင္လုလု ေနေရာင္ျခည္သည္ သဲကႏၲာရတစ္ခြင္ကုိ ပန္းႏုေရာင္ ဆုိးေလၿပီ။ ေမွာင္စျပဳသည္ႏွင့္ အာရပ္တစ္ေယာက္သည္ ကုလားအုပ္ ႏွစ္ေကာင္ကုိဆြဲကာ လူအုပ္ႀကီးရွိရာကြက္လပ္ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ ကြက္လပ္အလယ္သုိ႔အေရာက္တြင္ ကုလားအုပ္ႏွစ္ေကာင္ကုိ ဒူးေထာက္ေစၿပီး သူတုိ႔ေက်ာေပၚမွ ေလးလံလွသည့္အိတ္တစ္လုံးစီကုိ လူအခ်ဳိ႕က ဆြဲခ်ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ႏွစ္လုံးကုိ ေျမေပၚသုိ႔ သြန္ခ်ၾက၏။

မီးေသြးအိတ္ေတြေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူ။ လူတစ္ေယာက္က ကုန္းေကာက္ယူၿပီး သခ်ဳႋင္းဆီသုိ႔ လက္တည့္စမ္းလုိက္သည္။ လူအခ်ဳိ႔က ဝါးခနဲ ဝုိင္းရယ္ၾကသည္။ ဟင္ ... ေက်ာက္ခဲေတြပါလား။ ဘုရား ... ဘုရား ... ခဲပစ္တရားစီရင္ပြဲ လုပ္ၾကေတာ့မွာပါလား။ စိတ္ထဲတြင္ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္လာၿပီး စခန္းခ်ထားသည့္တဲရွိရာသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ တစ္တဲတည္းေန ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔က ဝီစကီကေလးတျမျမႏွင့္ ေဆးတံခဲလ်က္ သူႏွင့္အတူ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္လည္း ရွိေန၏။ ဧည့္သည္မွာ ဒစ္ကန္ရြာသူႀကီး အဒူခမ္း ျဖစ္သည္။ မုတ္ဆိတ္ရွည္ႏွင့္ အလြန္တုတ္ခုိင္သည့္ အာရပ္ႀကီး။ မ်က္လုံးအစုံက အေရာင္တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ေတာက္လုိ႔။ ခါးတြင္ ကႏုတ္ပန္းႏြယ္ ေဖာင္းႂကြအ႐ုိးျဖင့္ ဓားေကာက္ႀကီးက တြဲလဲ။

အလ်င္တစ္ေခါက္က သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္သည္ ရြာသူႀကီးႏွင့္စကားေျပာဖူးသည္။ သိပ္ သေဘာမေတြ႔လွ။ ေလာကြတ္မ်ားလြန္းၿပီး ၿပံဳးခ်ဳိလြန္းသည္။ အဂၤလိပ္စကားကုိ ကေပါက္တိကေပါက္ခ်ာေျပာၿပီး အဂၤလိပ္စီးကရက္ကုိ အလြန္ႀကိဳက္သူ ျဖစ္၏။ ခုလည္း ပါးစပ္တြင္ စီးကရက္ခဲလ်က္။ သူ ေသာက္ေနသည့္မတ္ခြက္ထဲက အရည္ေတြကေကာ ... လက္ဖက္ရည္မွ ဟုတ္ရဲ႔လား မသိ။

သင္းအုပ္ဆရာကုိျမင္ေတာ့ ရြာသူႀကီးက မတ္တတ္ထၿပီး ကႏၲာရအာရပ္တုိ႔၏ထုံးစံအတုိင္း အလြန္အက်ဴးယဥ္ေက်းျပကာ ခါးကုိ အရမ္းညႊတ္လ်က္ ေနရာဖယ္ေပးသည္။ တြမ္လင္ဆန္က ကုလားထုိင္တြင္ဝင္မထုိင္ဘဲ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ကုိ လွမ္းၿပီး အေရးဆုိသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ မွန္အိမ္အလင္းေရာင္တြင္ ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေန၏။

“သူတုိ႔ ခဲပစ္တရားစီရင္ခန္းတစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ ဗုိလ္မွဴး၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ား တားေပးပါ”

တဲထဲတြင္ ခဏငယ္မွ တိတ္ဆိတ္သြား၏။ အာရပ္ႀကီးမ်က္ႏွာေပၚမွ အၿပံဳးရိပ္ေတြ ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔၏မ်က္ႏွာမွာမူ ခါတုိင္းလုိပင္ အဓိပၸါယ္ေကာက္ရ ခက္ခဲလ်က္ ...

“ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မလုပ္ႏုိင္ပါဘူးဆရာ။ ေဟာဒီ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ ဒစ္ကန္ရြာသူႀကီးဆီက ကၽြန္ေတာ္သိရသေလာက္ ျပစ္မႈက သိပ္ ထင္ရွားေနတယ္ေလ၊ အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ႔ အလုိေတာ္အတုိင္း ျဖစ္ရေတာ့မွာပဲ”
“မဟုတ္ဘူး ... ဒါဟာ မိစၧာဒိ႒ိအယူဝါဒ သက္သက္ပဲ၊ ဒါေလာက္ ေသြးေအးေအးနဲ႔ရက္စက္တဲ့လူသတ္မႈကုိ ခင္ဗ်ားက ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အရလုိ႔ ဇြတ္ေျပာေနတာလား ဗုိလ္မွဴး”

ဗုိလ္မွဴးက သင္းအုပ္ဆရာကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔ အမူအရာေတြ သဲကႏၲာရလုိပင္ ဘာမွလႈပ္ရွားမႈ မရွိ။ ေျပာင္းလဲမႈ မရွိ။

ဤတြင္မွ အာရပ္ရြာသူႀကီးက ဝင္ၿပီး မဝံ့မရဲ ေလသံျဖင့္ -

“ဒီလုိ ရွိပါတယ္ ဆရာ။ ဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔႐ုိးရာဓေလ့ကုိ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေစာ္ကားၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးကုိ သူ႔အေဖက ၿမိဳ႔က ကုန္သည္ႀကီးတစ္ဦးရဲ႔သားနဲ႔ ေပးစားဖုိ႔ သေဘာတူထားၿပီးသားပါ။ ေကာင္မေလးက သိပ္ဆုိးတယ္ဆရာရဲ႔။ အေဖ့စကား နားမေထာင္ဘူး။ အေဖလုပ္တဲ့သူက တံခါးပိတ္ၿပီး ေလွာင္ထားလည္း အေလွ်ာ့မေပးဘူး။ အစာငတ္ခံၿပီး ဆႏၵျပတယ္ေလ။ အဲဒီမွာ တစ္ရြာတည္းသား သူ႔ရည္းစားက ခုိးေျပးတယ္။ သူတုိ႔ေျပးတဲ့ ကုလားအုတ္ထက္ျမန္တဲ့ ကုလားအုတ္ေတြနဲ႔ ရြာသားေတြကဝုိင္းလုိက္ေတာ့ မိတာေပါ့။ ဂူထဲမွာဝင္ပုန္းၿပီး က်ားသစ္ႏွစ္ေကာင္လုိ ျပန္ခုခံတယ္ေလ။ ရြာသားႏွစ္ေယာက္ ဓားထုိးခံလုိက္ရတယ္ ဆရာ။ ဒါထက္ဆုိးတဲ့ ရာဇဝတ္မႈ ဘယ္မွာ ရွိပါေတာ့မလဲ ဆရာ”

သင္းအုပ္ဆရာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ျဖစ္ေနသည္။ ေခါင္းထဲတြင္ ႐ုတ္ျခည္း အလင္းတန္းတစ္ခု ျဖတ္သန္းသြားသလုိ ခံစားလုိက္ရ၏။ အထိတ္တလန္႔အမူအရာျဖင့္ ...

“သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္နာမည္ေတြက ဘယ္သူေတြလဲ”
“လက္သမားဆရာ အုိမာရဲ႔သမီး ဇူေလခါနဲ႔ အလီဘတ္ဆုိတဲ့ ေကာင္ေလးပါ။ ဘာျပဳလုိ႔လဲ ဆရာ”
“က်ဳပ္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ သိတယ္။ မႏွစ္က က်ဳပ္ ဒီကုိေရာက္တုန္းက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ ... ေနပါဦး၊ သူတုိ႔ ဘာ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္လဲ၊ အဂၤလန္မွာဆုိရင္ ...”

ဗုိလ္မွဴးက ေအးစက္စက္ေလသံျဖင့္ ...

“ဒါ အဂၤလန္ မဟုတ္ဘူးဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့ကုိေတာင္းပန္ပါရေစ။ ဒီကိစၥမွာ လုံးဝဝင္မစြက္ပါနဲ႔၊ ျပႆနာေတြပုိ႐ႈပ္ၿပီး လူမ်ဳိးေရး အဓိက႐ုဏ္းအထိ ျဖစ္လာႏုိင္တယ္”

သင္းအုပ္ဆရာက သက္ျပင္းခ်ရ ျပန္သည္။ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ဟာ အာရပ္ေတြကုိအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ေနရာမွာ ပုံစံက် အဂၤလိပ္စစ္ဗုိလ္ တစ္ေယာက္ပါ ကလား။ ဒီဗုိလ္မွဴး၏အကူအညီမပါဘဲ မိမိအေနျဖင့္ ဘာမွ လုပ္လုိ႔မရႏုိင္ေၾကာင္း တြမ္လင္ဆန္ သေဘာေပါက္လုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ မိမိက သာသနာျပဳဝန္ထမ္း။ တစ္စုံတစ္ခုေတာ့ လုပ္ရမည္။ ရြာသူႀကီးဘက္သုိ႔လွည့္ၿပီး ...

“က်ဳပ္ ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္ကုိ မေသခင္ ေတြ႔ခ်င္တယ္။ က်ဳပ္ သူတုိ႔အတြက္ ဘုရားသခင္ထံမွာ ဆုေတာင္းေပးရဦးမယ္”

ရြာသူႀကီး ေခတၱေတြသြားသည္။ ၿပီးမွ ...

“ရပါတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘာသာဝင္ မဟုတ္သည့္တုိင္ေအာင္ ဆုေတာင္းျခင္းဟာ ဆုေတာင္းသူရဲ႔အသည္းႏွလုံးထဲကလာရင္ ေကာင္းျမတ္ျခင္းကုိ ျဖစ္ေစပါတယ္။ လာ ... ဆရာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လုိက္ခဲ့ပါ”

ဒစ္ကန္ရြာကေလးသည္ အမဂၤလာႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ ညငွက္ကေလးမ်ားႏွင့္ ပုရစ္ေအာ္သံမွအပ ဘာသံမွ် မၾကားရ။

တရားခံႏွစ္ေယာက္ကုိ တဲတစ္လုံးထဲတြင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္။ လက္နက္ကုိင္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္ ခ်ထား၏။ တဲတံခါး ဖြင့္ေပးေတာ့ မွန္အိမ္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေခြေခြကေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာဇူေလခါကုိ ျမင္ရသည္။ ဦးေခါင္းကုိ ခ်စ္သူ၏ရင္ခြင္ထဲတြင္ ႁမႇဳပ္ႏွံလ်က္။

ဖိနပ္မပါသည့္ ေျခေထာက္ကေလးမွာ ေသြးသံတုိ႔ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္မည္းေပေန၏။ အလီဘတ္က ႏုိးေနသည္။ သူတုိ႔ကုိ မ်က္လုံးရြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းစြာ စုိက္ၾကည့္ေန၏။ ေလွာင္အိမ္တြင္အမိခံရသည့္ သမင္တစ္ေကာင္ အလား။

သင္းအုပ္ဆရာ စကားေျပာဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ စကားလုံးမ်ားတစ္ဆုိ႔ေနသျဖင့္ ဘာသံမွ ထြက္မလာ။ အလီဘတ္၏မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ဆက္ၿပီး ရင္မဆုိင္ႏုိင္ေတာ့သျဖင့္ ဒူးေထာက္ထုိင္ခ်လုိက္၏။

ေကာက္႐ုိးၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေရတေကာင္းတစ္ခု ခ်ထား၏။ ေရတေကာင္းကုိငွဲ႔ၿပီး လက္ကုိင္ပဝါကုိေရဆြတ္ကာ ဇူေလခါ၏ေျခေထာက္မွ ဒဏ္ရာမ်ားကုိ အသာအယာ ပြတ္သပ္ သန္႔ရွင္းေပးသည္။

တစ္ခါတုန္းက အလြန္လွပစြာ ေျပးလႊားကခုန္ခဲ့သည့္ ေျခေထာက္ကေလးေတြ။ မၾကာခင္ ေျမႀကီးထဲသုိ႔ နက္႐ႈိင္းစြာ အႁမႇဳပ္ခံရေတာ့မည္။ သည္ ဦးေခါင္းလွလွကေလးကုိ ေခြး႐ူးတစ္ေကာင္လုိ သူတုိ႔ ေက်ာက္တုံးေက်ာက္ခဲမ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ၾကေတာ့မည္။

ပခုံးေပၚကုိ လက္တစ္ဘက္လာတင္ေၾကာင္း သင္းအုပ္ဆရာ သတိထားလုိက္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔၏တီးတုိးေျပာသံကုိ ၾကားလုိက္သည္။

“ကံစီမံရာေပါ့ ဆရာရယ္”

အခန္းထဲမွ ထြက္လာသည့္တုိင္ေအာင္ အလီဘတ္၏မ်က္လုံးေတြက သူ႔ေနာက္သုိ႔လုိက္ေနသည္ဟု သင္းအုပ္ဆရာ ခံစားေနရ၏။

ညသည္ ၾကယ္ေရာင္ျဖင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့လင္းေန၏။ တဲထဲသုိ႔ ဘယ္လုိဘယ္လုိ ျပန္ေရာက္လာမွန္း မသိလုိက္၊ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔ ရြာလူႀကီးေတြႏွင့္ စကားေျပာ က်န္ရစ္သည္။ တဲထဲတြင္ တစ္ေယာက္တည္း သူ ပါမလာသည္ကုိပင္ ႀကိတ္ ေက်းဇူးတင္လုိက္မိေသးသည္။

သူ ကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဆုေတာင္းေပးရဦးမည္။ ဆုေတာင္းေနရင္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ ျမင္ေယာင္ေနသျဖင့္ အတင္း ေမာင္းထုတ္ေနရ၏။ ေျမေပၚ အုန္းသီးႏွစ္လုံးလုိ ထင္းထင္းႀကီးရွိေနသည့္ ဦးေခါင္းႏွစ္လုံးကုိ ေက်ာက္ခဲေတြက ...

ေသြးေတြ ျဖာခနဲ၊ ျဖာခနဲ။ သြားေတြ အေခ်ာင္းလုိက္၊ အေခ်ာင္းလုိက္။

ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းအစုံဟာ ႁပံဳးေနလိမ့္မည္။ ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ ရွဴသည္အထိ အၾကင္နာမ်က္လုံးမ်ားက တစ္ဦးကုိ တစ္ဦးၾကည့္ကာ ၾကည္ႏူးေနၾကလိမ့္မည္။

သင္းအုပ္ဆရာသည္ ဆုေတာင္းျခင္း၌အာ႐ုံမတည္ဘဲ ျပင္းထန္သည့္စိတ္လႈပ္ရွားမႈကုိ ေဆာက္တည္ရာမရ ခံစားေနရ၏။ ဗုိလ္မွဴး၏ ဝီစကီ ပုလင္းက စားပြဲေပၚတြင္ သူထားခဲ့သည့္အတုိင္း ရွိေနဆဲ။

မတ္ခြက္ထဲကုိ အတုိင္းအဆမရွိ ေလာင္းထည့္ၿပီး ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ ထုိစဥ္ တဲတြင္းမွ အေမွာင္ထု ပါးလ်လာ၏။

“အင္း ... မုိးလင္းေတာ့မွာ ပါကလား” အိပ္ရာေပၚတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး နံနက္ခင္းကုိ နားစြင့္ေနလုိက္သည္။ ဒစ္ကန္ရြာကေလး အိပ္ရာမွ ႏုိးေလၿပီ။

ရြာဘက္ဆီမွ အသံဗလံေတြ ၾကားရစ ျပဳလာ၏။

ကြက္လပ္ထဲတြင္ လူေတြ စုေဝးၾကမည္။ ေနထြက္ခ်ိန္တြင္ တရားစီရင္ၾကေၾကာင္း သူၾကားဖူးၿပီးသား။

ဝီစကီ ထပ္ေမာ့သည္။ ခုမွ အနိ႒ာ႐ုံ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ အသိအာ႐ုံထဲမွာ ဖယ္ရွားႏုိင္ေတာ့၏။ သည္ေတာ့မွပင္ ဆုေတာင္းျခင္း အမႈကုိ ျပဳႏုိင္ေတာ့သည္။

“အုိ အဖ ဘုရားသခင္၊ မ႐ႈရက္ မျမင္ရက္စရာ သည္အျဖစ္ဆုိးမွ အကာအကြယ္ေပးေတာ္မူပါ။ တန္ခုိးျပာဋိဟာျဖင့္ ကယ္မေတာ္မူပါ။ သနားေတာ္မူပါ ...”

အခ်ိန္သည္ အေရြ႔အလ်ားမရွိ ရပ္တန္႔ေနဘိသုိ႔ ရွိ၏။ မည္မွ်ၾကာေအာင္ ဆုေတာင္းေနမိသည္ကုိ မသိ။ ကြက္လပ္ဆီက ေအာ္ဟစ္သံေတြ ၾကားမွ သတိဝင္လာၿပီး တဲျပင္သုိ႔ ကမန္းကတန္းထြက္ၾကည့္သည္။

ကြက္လပ္ဆီမွ လူအုပ္ႀကီးကုိ တစ္ပုိင္းတစ္စလွမ္းျမင္ေနရ၏။ ခရစ္ကတ္ပြဲ ၾကည့္သလုိ တန္းစီၿပီး ၾကည့္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ဦးေခါင္းေပၚမွေက်ာ္၍ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အာရပ္တစ္ေယာက္ လက္လႊဲ၍ပစ္လုိက္သည္ကုိ ရိပ္ခနဲ ျမင္လုိက္ရ၏။ ေအာ္ဟစ္အားေပးသံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ခဲပစ္တရားစီရင္ခန္း စေလၿပီ။

အုိ ... ဘုရား ဘုရား။ ငါ့ ဆုေတာင္းသံကုိ ဘုရားသခင္ ၾကားေတာ္ မမူၿပီေလာ။ တဲထဲသုိ႔ျပန္ဝင္ၿပီး အိပ္ရာေပၚသုိ႔ မ်က္ႏွာေမွာက္ခ် လုိက္သည္။ ဇူေလခါ၏ သနားစရာ ေျခေထာက္ညိဳညိဳကေလးကုိ မ်က္စိထဲက မထြက္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေန၏။ ခုေလာက္ဆုိ သခ်ဳႋင္း တြင္းေျမထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္ အႁမႇဳပ္ခံေနရၿပီေပါ့။

ေအာ္သံေတြ၊ ေအာ္သံေတြ။ တစ္ခါၿပီး တစ္ခါ ...။ ေနာက္ဆုံးတြင္မွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ သြားေတာ့၏။

တဲထဲသုိ႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ဝင္လာသံၾကား၍ ဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လုိက္သည္။ ဗုိလ္မွဴးဂရန္႔၏ ယီမင္ အာရပ္လူမည္း တပ္ၾကပ္ႀကီး ျဖစ္၏။ မတ္ခြက္ကုိင္ ဝင္လာၿပီး ...

“လက္ဖက္ရည္ပါ ဆရာ။ ဗုိလ္မွဴးက ခရီးဆက္ဖုိ႔ အသင့္လုပ္ထားပါတဲ့ ဆရာ”

တြမ္လင္ဆန္ အိပ္ရာေပၚမွ ထထုိင္သည္။ လက္ဖက္ရည္ တစ္က်ိဳက္ေမာ့ရင္း စကားစလုိက္၏။

“ၿပီးသြားၿပီလား”
“ဘာလဲ ဆရာ၊ လက္ဖက္ရည္လား”
“ဘယ္ကလာ၊ ဟုိက ခဲပစ္တရားစီရင္ခန္းကုိ ေျပာတာကြ”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ၿပီးပါၿပီ။ ေဟာဒီ အာရပ္ေတြက သိပ္လူပါးဝတာ ဆရာ။ ဗုိလ္မွဴးကလည္း ... ဗုိလ္မွဴးပဲ။ ဗုိလ္မွဴးဟာ တကယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အေဖဆုိလည္း ဟုတ္၊ အေမဆုိလည္း ဟုတ္တာပါပဲ ဆရာ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလ ကေလးတစ္ေယာက္ လုိပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေစာေစာကတုိင္ပင္ရင္ ဒီလုိ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
“တရားစီရင္ခန္းအေၾကာင္းကုိ ေျပာစမ္းပါကြ”

သင္းအုပ္ဆရာက စိတ္မရွည္ဘဲ ေအာ္ေျပာလုိက္သည္။ တပ္ၾကပ္ႀကီးက စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနသည့္ေလသံျဖင့္ ...

“တစ္ေယာက္မွ မထိၾကဘူးေလ။ ေသြးတစ္စက္ေတာင္ မထြက္ဘူး။ ဘယ္ၾကည့္ေကာင္းမလဲ ဆရာ။ ဗုိလ္မွဴး ညံ့လုိ႔ပါေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ႀကိဳတုိင္ပင္ရင္ ဒီလုိ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ သူက သေဘာေကာင္းၿပီး ထိေအာင္ပစ္ႏုိင္တဲ့လူတုိင္း တစ္ခ်က္ကုိ တစ္က်ပ္ဆုခ်မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒီအထိ မဆုိးေသးဘူး ဆရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ဗုိလ္မွဴးက ထိေအာင္မပစ္ႏုိင္တဲ့သူေတြကုိလည္း ႏွစ္သိမ့္ဆုအျဖစ္ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္စီ ေပးမယ္လုိ႔ ေၾကညာလုိက္ေသးတယ္။ က်ည္ဆန္တစ္ေတာင့္ ႏွစ္က်ပ္ရ(တန္)တယ္ဆုိတာ ဗုိလ္မွဴး မသိဘူးေလ။ အဲဒီမွာ ပစ္တဲ့လူတုိင္းဟာ အလႅာအရွင္ျမတ္ရဲ႔အလုိေတာ္ေၾကာင့္ လြဲရတာဆုိၿပီး လႊဲပစ္ၾကတာေပါ့။ ခုေလာက္ဆုိ ဇူေလခါနဲ႔အလီဘတ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တရားဝင္ လက္ထပ္ခြင့္ရၿပီ။ ဆရာ ... ဘာျပဳလုိ႔လဲဟင္ ... ေနမေကာင္းဘူးလား”

သင္းအုပ္ဆရာ တြမ္လင္ဆန္သည္ ကတုန္ကယင္ ျဖစ္သြားသည္။ ဇူေလခါတစ္ေယာက္ ရယ္ကာေမာကာ ဝဲပ်ံကခုန္ေနသည္ကုိ ျမင္ရဦးမည္ေပါ့။

အင္း ... ဗုိလ္မွဴး ... ဗုိလ္မွဴး။ စကားနည္းသေလာက္ အာရပ္တုိ႔၏အထာကုိ ကၽြမ္းပါေပ၏။ သူတုိ႔အားလုံး၏ စိတ္ေက်နပ္မႈကုိ အရယူၿပီး ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏အသက္ကုိ ကယ္လုိက္ျခင္းပါတကား။

သင္းအုပ္ဆရာ၏ ရင္ထဲတြင္ ၾကည္ႏူးမႈတုိ႔ျဖင့္ ဆြတ္ပ်ံ႕လႈပ္ခါ၍ ေနေလသည္။

(Judgement on Lover by Garnett Radcliffe)

တင္ေမာင္ျမင့္
မေဟသီ၊ ဒီဇင္ဘာ၊ ၁၉၈၇။