ေဆးလိပ္အရက္၊ ဆဲဆိုသူနွင့္သာဓုအေခၚလြယ္သူမ်ား (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ေဆးလိပ္အရက္၊ ဆဲဆိုသူနွင့္သာဓုအေခၚလြယ္သူမ်ား (မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ)

ေဖ့စ္ဘြတ္ခ္ေပၚက က်ေနာ့္စာတို စာရွည္ေတြဖတ္ၿပီး တခ်ိဳ႔လည္း မိုးမႊန္ေအာင္ဆဲ၏။ တခ်ိဳ႔ မထိတထိ ရိသဲ့သဲ့လုပ္၏။ တခ်ိဳ႔ ကလိတိတိ မခံခ်ိမခံသာဆို၏။ တခ်ိဳ႔ ႀကံဳးဝါး ၿခိမ္းေျခာက္ ၏။ ခ်က္နွင့္လက္နွင့္ တိတိပပ က်က်နနေျပာသူနည္း၏။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ကိစၥမရွိ။ က်ေနာ္က တုန္႔ျပန္ေလ့နည္း၏။ မတုန္႔ျပန္သည့္အတြက္ "သည္းခံျခင္းသည္ေအာင္ျမင္ရာ"တို႔ "ၿပိဳင္လာလွ်င္အရံႉးေပးနွလံုးေအးတဲ့ေဆး"စသည္တို႔အား နွလံုးသြင္းသည့္ သူေတာ္စင္အရင့္အမာလည္းမဟုတ္။ အခ်ိန္ကုန္ မခံခ်င္၍ျဖစ္၏။ အေမရိကန္ေတြက အခ်ိန္သည္ ပိုက္ဆံ Time is Money. ဟုဆိုသလို က်ေနာ္က အခ်ိန္သည္ဘဝ(အသက္တာ) Time is Life. ဟူေသာအေကာက္အယူကို အသက္ (၅ဝ)ေရာက္မွ ေနာက္က်စြာသိျမင္လာသူ။ ထို႔ေၾကာင့္ အခ်ိန္သည္ က်ေနာ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိေန၏။ ဘဝလက္က်န္ အခ်ိန္တို႔ ပါးသထက္ပါး ရွားသထက္ရွားလာေနခ်ိန္တြင္ (က်ေနာ့္အထင္)ဘာမဟုတ္သည့္ကိစၥေတြအတြက္ အခ်ိန္လက္က်န္ေလး ထဲက ဖဲ့မေပးခ်င္ေတာ့။ ျပန္ေျပာဆိုဖို႔လိုသည္ဟု ထင္သည့္အခါ စာတပုဒ္နွင့္ျပန္ေျပာေလ့ရွိ၏။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လိုသည္ဟုလည္းမထင္တတ္။ ေနာက္တခ်က္က လူ႔ဘဝတြင္ကိစၥတို႔သည္ တကယ္ျဖစ္ေနသည္က တမ်ိဳး၊ ျဖစ္ေနသူအခ်င္းခ်င္းၾကားထင္ေနၾကသည္က တမ်ိဳး၊ ပတ္ဝန္းက်င္ထင္ေနတာက တမ်ိဳးေတြလည္းရွိေသး၏ ယခု အခ်ိန္နည္းနည္းအပြန္းခံ၍ ဤအေၾကာင္းေတြးမိ၏။

က်ေနာ္ေဆးလိပ္ျဖတ္တာက ေဆးလိပ္ဖိုးနွင့္ေဆးလိပ္ဒဏ္ကိုမခံခ်င္၍ျဖတ္ျခင္းမွာ ရာခိုင္နႈန္းအားျဖင့္မဆိုစေလာက္သာပါ၏။ အဓိကကိစၥက ေဆးလိပ္ေသာက္ရသည့္ဒုကၡကို မခံခ်င္ေတာ့တာျဖစ္၏။ အေမရိကားတြင္ ေဆာင္းတြင္းလည္းေဆာင္းတြင္းမို႔၊ ေႏြလည္းေႏြမို႔၊ အိမ္တြင္းလည္း အိမ္တြင္းမို႔၊ အိမ္ျပင္လည္း အိမ္ျပင္မို႔၊ ကားတြင္းလည္း ကားတြင္းမို႔၊ ရံုးကႏ႖ားလည္း ရံုးကႏ႖ားမို႔၊ အမ်ားဆိုင္ေနရာေတြလည္း အမ်ားဆိုင္ေနရာေတြမို႔ အကန္႔အသတ္ေတြက တျဖည္းျဖည္းမ်ားသထက္ မ်ားမ်ားလာ၏။ လူေတြကို ေဆးလိပ္မေသာက္ရဟု လုပ္မထား ေဆးလိပ္ေသာက္မရေအာင္လုပ္ထားတာဟု စိတ္ထဲခံစားလာရ၏။ ဤတြင္ စိတ္စနိုးစေနာင့္ျဖစ္လာ၏။ ေဆးလိပ္နံ႔မခံနိုင္သူက အမူအယာတခုခုျဖင့္မႀကိဳက္မွန္းျပလွ်င္ စိတ္ထဲခံရခက္၏။ အဆိုးဆံုးက ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ခ်ိန္မ်ား။ ဗမာျပည္မွာလို လက္ဘက္ရည္ေလးငံုလိုက္ ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္နွင့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ရသည့္ အဓိပၸါယ္နွင့္အရသာကို ဒီမွာမရ။ ေကာ္ဖီတက်ိဳက္ေလာက္က်ိဳက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေလးတဖြာ ဖြာလို႔ မရ။ ၾကာေတာ့ ေကာ္ဖီဆိုင္ထိုင္ရျခင္း၌ မေပ်ာ္ေမြ႔ေတာ့။ သို႔ျဖင့္ မထိုင္ျဖစ္ေတာ့။ ဤနွယ္လုပ္ထားျခင္းတို႔အား ေကာင္း၏/ဆိုး၏ လည္း မေျပာခ်င္ေတာ့။ ေဆးလိပ္မီးခိုးေၾကာင့္က်န္းမာေရးထိခိုက္သည္ဟုဆိုလွ်င္ စက္ရံုေခါင္းတိုင္ေတြက မီးခိုးေတြက်ေတာ့ေရာ၊ နိုင္ငံျခားေငြကုန္သည္ဟုဆိုလွ်င္ က်ည္ဆန္ေတြဝယ္ေနတာက်ေတာ့ေရာဟု ျပန္ေမးခ်င္လာ၏။ ထားေတာ့ အက်ယ္အက်ယ္ မၿငိမ္းဖြယ္လည္းမျဖစ္ခ်င္။ ကိုယ့္ဒုကၡလည္း ကိုယ္မခံခ်င္ေတာ့။ ဘဝလက္က်န္ တိုရည္ရွားရည္အခ်ိန္ကေလးကိုလည္း ေဆးလိပ္အတြက္ဖဲ့မေပးခ်င္ေတာ့။ ဒီေတာ့ အေသာက္ရပ္လိုက္၏။

ေနာက္တခုက အရက္။ "သုရာေမရယေတြ" "အရက္သမားအမွားတစ္ရာ"ေတြေၾကာင့္ အရက္အေသာက္ ရပ္လိုက္ျခင္းမဟုတ္မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိ၏။ “အရက္မေသာက္ေတာ့ဘူး” ဟုဆိုေတာ့ သာဓုေခၚသူ ေခၚ၏။ မိမိကနားမလည္။ “သာဓုေခၚတာေကာင္းတဲ့ကိစၥပဲ ဘာနားမလည္စရာရွိလို႔လဲ”ဟု ဆိုသူလည္းဆို၏။ မိမိနားမလည္ျခင္းက နွစ္ခ်က္ရွိ၏။ ပထမတခ်က္က မိမိအရက္မေသာက္ေတာ့ျခင္းသည္ ဘာအဆံုးအမ ညာအဆံုးအမေတြ၌တည္ကာ ဘုရားကိုအရက္လႉလိုက္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္။ မိမိက အရက္ႀကိဳက္သူေတြထဲ ပါ၏။ နွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ မက္မက္စက္စက္ေသာက္ခဲ့၏။ တန္ဖိုးထားၿပီးကို ေသာက္ခဲ့၏။ ကုန္ကုန္ေျပာရလွ်င္ မ်က္နွာမဲ့ၿပီးအရက္မ်ိဳခ်လွ်င္ မႀကိဳက္ခ်င္လွ။ ႀကိဳက္တယ္ေျပာၿပီး မ်က္နွာမဲ့ကာေသာက္သူအား သိတ္ၾကည့္မရ။ ေနာက္ၿပီး မိမိက ေသာက္လွ်င္လည္း မူးမွႀကိဳက္၏။ ဘဝတြင္ လူမႈေရးေသာက္ တခါဘူးမွ် မေသာက္စဖူး။ အမူးေသာက္၏။ အမူးေျပလို႔အသိဝင္လာလွ်င္ ျပန္ေသာက္၏။ ျပန္မူး၏။ အရက္မူးၿပီးမွားသည့္အမွားေရာ မမူးပဲမွားသည့္အမွားပါ ဘဝတြင္အျပည့္။ ဆိုေတာ့ မိမိအရက္ေသာက္ျခင္/ မေသာက္ျခင္းသည္ မိမိ အမွားက်ဴးလြန္ျုခင္း/မလြန္ျခင္းနွင့္ တိုက္ရိုက္အခ်ိဳးမက်။ က်ဴးခဲ့သမွ်အမွားတိုင္း အရက္ေၾကာင့္ဆိုလွ်င္ ယခု မေသာက္ျခင္းအတြက္ သာဓုေခၚျခင္းသည္မဆိုး။ “ကဲ…ဒါဆို ခုမေသာက္ေတာ့ဘူး။ အမွားကေတာ့ မေသမခ်င္းအမွားသစ္ေတြ က်ဴးလြန္ျဖစ္ဦးမွာပဲ၊ အဲ့ဒါေတြအေပၚက်ေတာ့ေရာ”လို႔လည္း မေမးခ်င္ေတာ့။ ဒုတိယတခ်က္က သာဓုေခၚသူနွင့္ဆိုင္၏။ လူတခ်ိဳ႔ သာဓု အေခၚလြယ္၏။ သာဓု အလြယ္ေခၚ၏။ ထိုသူတို႔အနက္အမ်ားစုမွာ သူတပါးအား သာဓုေခၚထိုက္ေအာင္ အက်င့္၊ သီလ၊ သိကၡာ မည္မွ်ရွိမွန္း မိမိလည္းမသိ။ သူတို႔လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိဟန္မတူ။ မေကာင္းမႈဟု သူတို႔မွတ္ယူထားသည့္ကိစၥတခုခုကိုျပဳက်င့္ဖူးသူက ယခုထိုအက်င့္ကိုမက်င့္ေတာ့ပါဆိုလွ်င္ သာဓုေခၚဖို႔နႈတ္လြယ္သူ မ်ား၏။ အရက္မဟုတ္သည့္ အျခားမေကာင္းမႈေတြကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ဘယ္နွႀကိမ္က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကၿပီးၿပီနည္း။ ထိုသို႔က်ဴးလြန္တိုင္း အျပစ္သားဆိုလွ်င္ အျပစ္သားခ်င္းသာဓုေခၚထိုက္ပါသလား။ ေခၚေရာ ေခၚအပ္ပါသလားလည္း သူတို႔စဥ္းစားၾကမည္မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ခတ္တည္တည္နွင့္ သာဓုက အေခၚမပ်က္။ တခ်ိဳ႔က “နွစ္ႀကိမ္ပဲေခၚဦးမယ္”ဆိုတာ နွစ္ထပ္ကြမ္းေၾကာင္သူေတာ္ လုပ္ေသး၏။ လူထူထူတြင္ သာဓုေခၚတိုင္းသာ သူေတာ္ေကာင္းေၾကးဆို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေၾကးစည္ထုတိုင္းအူတတ္ၾကသည့္ေခြးေတြ သူေတာ္အေကာင္းဆံုး ျဖစ္မည္ထင္၏။ “ဘာ့ေၾကာင့္သာဓုေခၚတာလဲ”ဟု ျပန္လည္းမေမးခ်င္။ သူတို႔ကိုလည္း သာမန္လူေတြထက္ ပိုသေဘာထားလို႔မရတဲ့အတူတူ ေရငံုနႈတ္ဆိတ္သာေနလိုက္၏။ အရက္မေသာက္ေတာ့ ေသာက္၍ကုန္ရသည့္အခ်ိန္ေတြ ပိုထြက္လာ၏။ ေနရသမွ်ရွည္ရမည့္အသက္ကေလးထဲတြင္ အရက္နွင့္ေဆးလိပ္ေၾကာင့္ေပးရဦးမည့္အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးပိုထြက္လာ၏။ ဤကား အျမတ္ပင္။

အစကိုျပန္ေကာက္ကာ အဆံုးထိျပန္ဆက္ပါမည္။ က်ေနာ္ေရးတာေတြဖတ္ၿပီး ဆဲသူ၊ ရိသူ၊ ကလိသူ၊ ၿခိမ္းေျခာက္သူတို႔အား ဘဝလက္က်န္အခ်ိန္ေလးေတြတြင္၊ ရွည္ရသမွ်အသက္တာေလးတြင္ က်န္းမာေအာင္ေနၾကေစခ်င္၏။ က်ေနာ့္အတြက္ အခ်ိန္အကုန္မခံၾကေစခ်င္။ တကယ့္ျဖစ္ေနတာ၊ မိမိတို႔ထင္ေနတာ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ကထင္ေနတာေတြဟာ အခါမ်ားစြာမွာ မွားေနတတ္ပါ၏။ သာဓုလည္းအေခၚမေစာၾကနွင့္ ေမတၱာလည္း အပို႔မဦးၾကနွင့္။ က်ေနာ္လည္း ေရးျဖစ္ ေျပာျဖစ္ေနသေရြ႔ ေရးေနေျပာေနပါဦးမည္။ မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ

ဇြန္ ၂၈၊ ၂ဝ၁၃